A night at the park

Op een dag in februari vertelde mijn collega ineens dat hij naar Duran Duran ging. Mijn interesse was gelijk gewekt, waar, wanneer hoe? 20 februari, heb ik de kaartjes voor A night at the park besteld, 3 kaartjes, voor mijn lief, mijn oudste zoon, en mijzelf. Ik wilde graag dat mijn oudste zoon meeging, ik wilde hem laten voelen, laten beleven, hoe geweldig zo’n festival is, en hoe muziek je in je hart raakt. Ik geloof dat het aardig gelukt is.

Ik was gisteren behoorlijk zenuwachtig, wat als mijn zoon toch niet werd toegelaten, hij was tenslotte geen 18 jaar, daar had ik nog niet eens bij stilgestaan, totdat mijn collega mij er op attendeerde. Maar deze angst was volledig ongegrond.

Alles zat mee, de muziek, de locatie, en vooral het heerlijke weer. We begonnen met een beginnende Haagse band Splendid, het was nog rustig in het park, op zich vond ik dat wel zielig voor deze groep die het overigens heel goed deed, heerlijke muziek, en de zang was ook lekker. Daarna een halfuurtje pauze, tijd voor wat eten en drinken. Daarna kwam Abba Gold, het begin van Abba Gold was niet echt goed, de muziek overstemde de zang, maar naarmate de tijd vorderde klonk het allemaal beter, of was ik toen al langzaam aan het doof worden?

Na Abba Gold begon het op het veld al een stuk drukker te worden, tijd om weer wat te drinken, ik had namelijk niet veel honger, maar wel enorme dorst. Ik genoot van elk moment, met mijn lief en mijn zoon, hoe fijn is het niet om dit met elkaar te mogen meemaken? Terwijl mijn zoon en ik wat drinken haalde, vroeg ik aan hem of hij het leuk vond, hij knikte van ja, maar zei hij, ik ga niet zo raar staan dansen als jij dat doet hoor mam! Ik moest lachen, en zei, dat moet je lekker zelf weten, maar ik doe het lekker wel, want ik hou er van. Als je eens wist hoe gelukkig ik ben dat ik dit allemaal weer kan doen, dit had ik vorig jaar niet kunnen bedenken, toen ik meer aan mijn bed gekluisterd lag, dan wat anders, door een Hernia, die volgens het ziekenhuis niet makkelijk te opereren was. Daarom geniet ik nu zo dubbel van alles weer.

Na Abba kwam K’s-Choice, die werkelijk het dak, of wel de hemel er af zong, wat een geweldig optreden. Ik was zeer ontroerd toen ze het nummer blauw, van de Scene speelden, met een foto van de onlangs overleden The Lau op het scherm, tranen over mijn wangen. En natuurlijk ging ik uit mijn dak bij het horen van Iam not an Addict, werkelijk geweldig. Na K’s-Choice kwam de Dijk, op zich wel aardig, maar ik vind lang niet alles goed van hun, Binnen zonder kloppen en dansen op de vulkaan zijn dan wel mijn toppers, en ik ben nergens goed voor vind ik ook goed, maar die speelden ze niet.

genieten van ub40

Daarna kwam UB-40 met Ali Campbell, ik stond zo dichtbij het podium, dat ik hem duidelijk kon zien, een kleine man met een dikke buik, en dunne benen, maar een stem die nog steeds klinkt als een klok, ik heb genoten van Kingston Town, Food for Toughts, Red Red Wine, en nog veel meer, terwijl ik stond te genieten en te dansen, kwam mijn oudste zoon ineens dat hij moest plassen. Ik keek achter me en zag dat dat erg moeilijk ging worden, en ja ik had zo’n mooie plek, die zou ik kwijt raken als ik met hem naar de wc ging.

Ik vroeg hem even te wachten tot UB-40 was afgelopen. Ik zag hem onrustig op en neer bewegen, maar ja ik wist op dat moment geen oplossing, en mijn plek afstaan, als na UB 40 nog als afsluiter mijn favoriete tienerband, en mijn grote tiener liefde gaan optreden, dat heb ik zelfs niet voor mijn kind over, als het niet hoeft. Hij heeft het volgehouden tot UB40 en is daarna naar de wc gegaan met zijn vader. Ze zijn nooit meer op de plek komen te staan waar ik stond, dichtbij het podium, dichtbij Simon, maar enkele meters achter mij.

Nou had mijn lief mijn telefoon mee, dus kon ik Simon niet van dichtbij fotograferen, omg Simon, Ik voelde me weer 14 jaar, ik kon hem zo goed zien, ik gilde keihard Simon, maakte een hartje met mijn handen, zong keihard alle liedjes mee, en lachtte samen met mijn concert vriendinnen ( je maakt zo snel vrienden daar) toen Simon zich met zijn rug naar ons toe in zijn broek zat te graaien, wellicht had ie iets goed te leggen.

duidelijker kon ik het niet krijgen, maar die witte broek is Simon

  
Alle bekende nummers kwamen voorbij, ze begonnen met a view to a kill, ordinary world, white lines, wild boys, ze passeerden allemaal de revue, The Reflex zat niet in het repotaire maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb de dag en avond van mijn leven gehad. Ik geniet nu nog na, met de dvd van UB40 op de voorgrond, (achtergrond kan ik het niet echt noemen) wat een cadeau na een aantal mindere fysieke jaren, dat ik daar weer kon staan. Ik zeg vier het leven, het kan zo over zijn…. Tot het volgende festijn.