Afscheidsmusical

De tijd gaat snel, dat weten we nu wel. Gisteren was de afscheidsmusical van mijn oudste zoon. En zoals ik jullie al eerder heb laten weten, klik, ging dat met die kaartjes niet zo makkelijk. Maar deze moeder is natuurlijk niet voor een gat te vangen, en na lang aandringen, bellen en mailen, kreeg ik maandagochtend het verlossende telefoontje van de juf dat mijn zoon een extra kaartje kreeg. Dit mocht hij echter niet laten weten aan zijn andere klasgenoten. Gisteren was het dan zo ver. Onze jongste zoon mocht bij zijn beste vriendje spelen (waarvoor dank lieve Alice) en zo konden wij onverstoorbaar met zijn allen genieten van de acteer en zang prestaties van onze oudste (klein)zoon. Ik had voor de zekerheid nog 3 pakjes zakdoeken meegenomen, ik ben nogal een emotioneel type, (vroeger wilde ik dat wat wegstoppen, tegenwoordig erken ik het maar gewoon) dat emotionele heb ik ook niet van een vreemde, maar van mijn lieve moeder, vandaar ook 3 pakjes zakdoekjes, een voor moeder, schoonmoeder en mezelf. Hoewel mijn schoonmoeder niet zo’n emotioneel  type is als mijn moeder en ik.

  
De zaal was warm, vochtig het leek wel een sauna. De kinderen speelden het dak er af. Mijn grote lieverd had best een grote rol en wat deed hij het fantastisch, er zaten 6 trotse (groot) ouders te kijken naar hun oudste (klein)zoon.

  
Gelukkig had ik de zakdoekjes tijdens de musical niet nodig, en genoot ik van het spel van alle kinderen, ze waren zo goed geoefend, en je zag dat ze er zo’n zin in hadden, het was een genot om naar te kijken.

  
Na de musical mochten we de warme zaal even verlaten, om wat te drinken, en wat te eten. Daarna gingen we de zaal weer in, voor het officiële gedeelte, nu gingen we een beetje achterin zitten, waar het wat koeler was.

  
De beamer ging aan, en op de beamer werden babyfoto’s geprojecteerd, en de klas moest raden wie van hun klasgenoten het was. Toen de foto van mijn oudste zoon getoond werd, stootte ik mijn moeder aan, kijk zei ik, onze Floris.  De lieve woorden die zijn juf sprak naar hem, de foto, en het gezichtje van mijn lieverd nu, het maakte dat ik een brok in de keel kreeg, en dat er enkele traantjes over mijn wangen gleden. Mijn zoon kreeg zijn getuigschrift, zijn rapport, en een plakboek waar heel het jaar van groep 8 in beschreven stond, allerlei bijzondere dingen die ze gedaan hadden, en ook zo leuk, de mooie woorden die de juf voor een ieder kind had, stonden in het boek geplakt.

En toen was het echt ten einde. Ik sprak de juf nog die hij in groep 1 had. “Weet je nog, zei ik, dat ik met Floris door de school liep, ik was op zoek naar een school, ik had hem zelfs al ingeschreven bij een andere school, maar had daar later spijt van, dat ik jou toen sprak, en dat ik toen de beslissing nam, om hem toch maar op deze school te doen. De juf wist het nog, wat is het snel gegaan.

  
Mijn zoon hij heeft een fase afgesloten, en is klaar voor een nieuwe fase, je wilt dat ze groot en zelfstandig worden, maar eigenlijk vind je het maar wat fijn, om ze nog te verwennen te vertroetelen. 8 jaar basisschool als je terugkijkt is het voorbij gevlogen. En vanmorgen toen ik dit in mijn hoofd bedacht, dacht ik gelijk, dat is vast ook als je bijna dood gaat, en je kijkt terug op je leven, dan denk je vast ook wat is het snel gegaan, tijd is zo relatief. Ik ben een blije en gelukkige moeder, met een zoon die over 6 weken naar de middelbare school gaat. Op het leven!