Iedereen Beroemd

Wat wil je later worden? Dat is een vraag, die een ieder van ons weleens gesteld is. Ik wilde toneelspeelster worden, maar ik schreef tevens verhaaltjes op de oude typemachine van mijn ouders, je kent ze wel met inkt lint, letters die bleven hangen (van die pootjes met aan het eind een letter) eigenlijk was het een soort van stempelen. Met zo’n typemachine haalde je natuurlijk nooit een hoge typesnelheid.

Ik kan me mijn eerste verhaaltje nog wel herinneren: Dipneus en de Gevaarlijke draak heette het. Later ben ik gaan dichten, maar voor het dichten was ik bezig met dansen, dansen was een droom, mijn droom, ik trainde om lenig te blijven, kon mijn benen in mijn nek leggen, de split, de spagaat ik danste naar school, danste in de gymzaal (en kreeg prompt een bal in mijn gezicht, gek dat ik als laatste gekozen werd, sterker nog ik werd niet gekozen maar toegewezen)

Met bloksluiting op school danste ik op High Fidelity van the kids from Fame, om Fame van Irene Cara, en natuurlijk keek ik naar de film en de serie, het was een droom mijn droom. Ik zal nooit vergeten dat ik op de bloksluiting op het liedje Flash dance danste en playbackte, ik had een rokje aan en daar onder mijn gympak, het rokje ging uit, en iedereen begon te klappen en te joelen, ik dacht dat ik succes had, maar helaas het was mijn onderbroek die onder mijn gympakje uitkwam.

Ik voelde me vrij, ik was ik, maar toen kreeg ik rugproblemen, en mocht ik niet meer dansen, ik was veel te lenig. Een droom spatte uit elkaar. Maar niet getreurd, Toneelspelen was ook een droom voor mij, ik wilde naar de toneelschool, vroeg inschrijfformulieren aan voor de Klein Kunst academie in Amsterdam aan, maar ik dorst niet, ik dacht wie zit er eigenlijk op mij te wachten. Aan fotomodel durfde ik al helemaal niet te denken, 1,75 maat, 34-36 maar ik dacht dat ik niet mooi genoeg was, tot ik modellen op televisie zag en dacht, hmm daar had ik ook wel tussen gekund.

En zo zijn veel van mijn dromen in rook opgegaan, sterker nog, ze hebben het daglicht niet eens gezien, door mijn eigen faal-angst. Vorig jaar had ik een moeilijk jaar, mijn lijf liet me in de steek door rugklachten, ik lag meer op bed dan wat anders, ik kon niets lang doen, en dacht echt dat mijn actieve leven over was. Nadat ik geopereerd ben aan mijn rug, wilde ik iets positiefs doen met mijn leven, iets doen wat ik leuk vind, en zo kwam ik op het idee van Natasja’s Lifestyle, schrijven over dat wat ik leuk vind, vooral geen negatieve dingen. Ik zie en hoor de ellende wel, maar ik wil mijn mening er niet over delen, dat heb ik lang genoeg gedaan, het is een gevecht tegen de bierkaai en je wordt er alleen maar cynischer door, nee ik wil de leuke en positieve dingen uit het leven halen, het geluk, dat ik weer kan bewegen, kan dansen, kan joggen, de vaatwasser kan in en uitruimen zonder dat er wat afklemt in mijn rug.

  
Filmpje staat ook op instagram Natasja’s lifestyle

Er zijn nu zoveel mogelijkheden om bekend en gezien te worden, youtube, Facebook, Instagram etc etc, als ik nu jong was geweest, waren mijn dromen dan wat makkelijker uitvoerbaar geweest? of had mijn onzekerheid me dan nog steeds in de weg gezeten. Nu ik in de veertig ben wil ik de dingen doen die ik leuk vind, en dat doe ik dus ook…