Dit liedje heb ik nu al de hele dag in mijn hoofd en ik dacht dit wordt m voor de Lazy Sunday.
Het liedje is uit 1998 en zeer populair ik zag het regelmatig op de tv voorbij komen. In het begin had ik niets met het nummer maar naarmate ik deze vaker hoorde ben ik het nummer toch heel erg gaan waarderen.
Ik zou zeggen geniet vandaag van deze Lazy Sunday!
Sinds oktober heb ik weer meer tijd om dingen te doen die ik leuk vind. Zo loop ik elke week minstens 3 keer en ik ga met sprongen vooruit. Het hardlopen help mij niet alleen om mijn conditie aan te scherpen en mijn rug sterk te houden, maar het helpt ook zeker om mijn geest, hersenen te ordenen. Natuurlijk heb ik het moeilijk gehad met mijn eigen beslissing om niet meer verder te gaan met het bedrijf waar ik in februari 14 jaar zou werken. Het voelt echt als een scheiding een soort rouwproces. De dag dat ik het gesprek had, voelde ik me zenuwachtig, ik voelde wat ik kon verwachten, en ik kon het niet meer aan, ik kon niet meer in het keurslijf zitten die ze van mij verwachten. Ik was het vaker niet dan wel eens met de dingen die we moesten doen. Maar waar ik eerst nog dacht wat moet ik? Ik heb een zwakke rug, welke werkgever zit er op een werknemer te wachten die rugproblemen heeft, dacht ik eigenlijk al snel na mijn laatste rugoperatie, het kan weer, ik zou zomaar weer ergens opnieuw kunnen beginnen, ik ben weer sterk, zowel lichamelijk als geestelijk.
Het gesprek was prettig, vol begrip, tranen stroomden over mijn wangen, het bedrijf was niet meer het bedrijf waar ik bijna 14 jaar geleden binnen was gekomen, snikte ik. 14 jaar, ik kwam kinderloos binnen, ik heb mijn eerste zwangerschapstest in de wc gedaan van het bedrijf, uitkomst mijn oudste zoon. Ik begon met 4 dagen te werken als HR-Assistent, na mijn zwangerschapsverlof kwam ik terug voor 2 dagen. In de bijna 14 jaar kreeg ik twee kinderen, mijn vader verloor zijn onderbeen nadat ie op zijn fiets aangereden werd door een tractor, ik raakte wat overspannen, ik ging door mijn rug, twee hernia operaties. Het kan natuurlijk altijd erger, maar je gaat maar door, en opeens besef je dat je niet meer die vrouw bent die daar 14 jaar geleden binnenstapte, en dat het bedrijf ook veranderd is, maar niet naar elkaar toe maar uit-elkaar. Ik ga ze missen mijn collega’s, die zoveel meer geworden zijn dan dat, eerder familie, maar ik weet ook dat elk einde een nieuw begin is.
Dinsdag kreeg ik een afscheidsetentje, er werd een spelletje gespeeld wie van de collega’s mij het beste kent, en ik kreeg prachtige Rode bloemen, een bon van Rituals, en ook nog lekkere schubjes, ja ze weten waar ik van hou. Maar het allermooiste cadeau is toch wel mijn vriendenboekje, waarin mijn collega’s zulke lieve dingen hebben gezet over mij.
Kort samengevat: Humor, ongezouten mening, gekkigheid, allerliefste collega, prachtmens, sterke inspirerende vrouw, moedige beslissing, en ga zo maar door. Ik schrijf dit weer door een mist van tranen, als je zoveel lieve woorden leest, en al zal maar een kwart er van waar zijn, dat raakt me diep. En tegelijk maakt het mij ook trots.
Ik wilde dinsdag zoveel zeggen, maar het kwam er niet uit. Ook ik wil jullie bedanken, voor alle mooie dingen die we samen beleefden, de schouder die we allen soms zo nodig hebben, de ruzietjes die we altijd weer snel oplosten, omdat dat kon. De slappe lach met Linda, de gekke gesprekken met Bianca, (je bent vast mijn zus), de vriendschap met Sandra, ik zal het nooit vergeten. Of het ooit nog zo gezellig wordt voor jullie zonder mij? Ik betwijfel het, maar doe jullie best! 😉
Veel geluk, gezondheid, en liefde gewenst,
Natasja
Ik wil mezelf nooit verliezen,
Doen dat wat ze van je verwachten,
Dan is het kiezen,
En is het even vol in je gedachten
Ik lieg mijn kostje niet meer mee,
spookte het door mijn hoofd,
Ik rechtte mijn rug,
en zei nee,
Natuurlijk was daar soms de twijfel,
Moest ik toch meegaan in de stroom,
Moest ik mezelf gaan verliezen,
Was het de strijd wel waard,
Ik rechte mijn rug,
Ik balde mijn vuist,
Ik lachte terwijl ik huilde,
De beslissing was juist,
Van de week kregen wij een folder door de brievenbus waarop stond dat er bieten gerooid konden worden, op de akkers achter ons huis. Nou moet ik jullie vertellen dat ik dol ben op bieten. Ik koop ze altijd ongekookt op de markt, laatst zag ik ze ook bij de buurtsuper, dat was dan wel voor het eerst. Ik hou niet van die voorgekookte bieten. Maar goed, ik wilde wel even met het fietsje naar achteren rijden om bieten te gaan rooien.
Gister was het zover, ik zag uit het raam al dat er mensen bezig waren met het rooien. Ik stond nog in mijn pyjama, toen ik dacht: Ik ga er ook heen. Ik haalde een waslap over mijn gezicht, poetste mijn tanden, deed mijn regenpak over mijn huispak aan, en met bril en staart en groene kaplaarzen van mijn zoon (ja we hebben nu dezelfde maat) fietste ik met een big shopper naar achter.
Daar aangekomen, vertelde een mevrouw mij dat ik helemaal naar achter moest lopen, en daar zou iemand uitleggen hoe ik de bieten moest rooien. Vol goede moed liep ik door de modder, het had geregend en het was een vieze modderige bende, hoera voor de stylish Laarzen, Regenpak, bril en ongekamde staart, Natasja’s Lifestyle ;-), naar achteren. Daar vertelde een aardige meid me precies hoe ik het moest doen. De bollen naar je toetrekken en dan trok je ze er zo uit. Daarna moest je het loof met je handen omdraaien, zodat je ze langer kon bewaren. Ook moesten de bieten onder het zand/de modder blijven, tot je ze ging koken, dan pas waste je ze, want anders bleven ze niet lang goed.
En daar ging deze goed voorbereide boerin, richting een akker, ik liep ver naar achter en zag daar een vrouw bezig. Ze had al een aardig mandje vol. Ze liet me zien hoe zijn het deed, en daar ging ik met blote handen aan de gang. Het eerste bosje was echt een zielig bosje met piepkleine bietjes er aan, daar had ik niets aan, grote rode ronde knollen, daar ging ik voor. Ik was zo bezig er kreeg er steeds meer handigheid in, ik haalde er mooie grote bieten uit, maar aan het einde werden ze steeds kleiner.
Ik pakte mijn big shoppper waar al aardig wat bietjes in lagen en liep verder naar achteren daar waar niemand stond. Mensen hebben namelijk altijd de vreemde gewoonte om op een kluitje met zijn allen te staan. Tip: niet doen!!! Ik begon vooraan en ik trok er mooie grote kroten uit de grond. Ik voelde me krachtig, de zon scheen, en ik dacht wat is het eigenlijk heerlijk om in de buitenlucht te werken. Na een tijdje begon ik mijn rug te voelen, stroomde bloed uit mijn vingers, maar ik ging door, ik moest door, ik had immers mijn ouders en schoonouders ook heerlijke bieten beloofd. Mijn vingers waren bevroren en bloederig, mijn rug voelde stijf, toen ik in mijn big shopper keek en vond dat het genoeg was. Natuurlijk was de tas veel te zwaar, en natuurlijk moest ik met die tas nog een heel eind terug, en natuurlijk dacht ik, Natas, eigenwijze tuthola, maar ik zette door, hup tas aan linker hand, rechter hand, allebei de handen, optillen aan de onderkant, en zo bereikte ik mijn fiets.
Ik legde de tas op mijn voorbagage en fietste naar huis terug. Thuis aangekomen bekeek ik mezelf eens goed, ik leek werkelijk wel een zwerver, overal modder, in mijn haar, op mijn gezicht, (wel goed zo’n modderbadje toch?) op mijn regenpak en regenlaarzen. Maar ik had mijn doel bereikt.
Waar was je nou opeens, zegt vriendlief als ie me ziet, we dachten al dat er was ingebroken, je fiets was weg, jij zegt ook niets. Floris wilde je nog helpen, het is niet handig dat je dit doet met die rug van je. Nee dat was het zeker niet. 😉 
Houden jullie ook van bietjes? Hier vinden ze ze heerlijk… maar ik ben er nog niet achter of het de bietjes zijn of de speklapjes die ik er altijd bij maak....
De Afternoon is weggehaald vanaf nu Lazy Sunday kan ik m eerder posten 😉
Zo Lazy wordt deze Sunday niet. Van morgen heb ik achter ons huis bieten gerooid, bloed aan mijn vingers en koud!!! Het is niet bevorderlijk voor mijn rug, ik kom hier later op terug… Niet mijn rug maar de bieten😉
Vandaag in Lazy Sunday een liedje die ik altijd zal blijven herinneren als een liedje die bij mijn pas geboren baby hoort … Deze week is hij 13 jaar geworden, maar toen hij nog maar een weekje was lag hij heerlijk naast mij in bed, dat prachtige gezichtje, de volledige overgave als ie sliep liefde in zijn puurste vorm. Soms zou ik even terug willen en dan in alle rust genieten…
Dit liedje laat mij terugvoeren naar die tijd en dan pink ik altijd weer een traantje weg… Dat is nu eenmaal hoe ik ben… Dankbaar dat we allen nog samen zijn, dat we gezond zijn en dat we van elkaar houden… I just wanna feel… I feel!!
November is een bijzondere maand voor mij, ik ben er geboren, mijn oudste zoon zag er op 19 november 2002 het levenslicht, en op 14 november 2005 deed ik een zwangerschapstest waaruit bleek dat ik zwanger was van mijn jongste.
Ja gisteren was mijn oudste zoon jarig 13 jaar alweer. En ja wat vliegt de tijd en ja wat wordt hij groot. Maar wat is hij een ontzettend lief kind. Gisteravond vroeg ik hem even op mijn schoot te kruipen, gewoon dat ik m weer even kon wiegen als 13 jaar geleden, en daar lagen ze lange armen en benen om hem heen. Ik streelde zijn lieve gezichtje en gaf hem kusjes op zijn wang. 13 jaar maar voor altijd mijn baby, mijn peuter, mijn kleuter, mijn puber, mijn kind, mijn alles.
Vorig jaar werd ik op 20 november, ja vandaag een jaar geleden, geopereerd aan mijn hernia. Dit zou de tweede keer worden. De eerste keer was in 2011 en heb ik na de operatie heel lang moeten revalideren. En daar zag ik nu het meeste tegenop. Ik had gewoon geen keus, ik kon niet meer. Ik ben in januari vorig jaar door mijn rug gegaan. Eerst dacht ik nog, ach een paar dagen rust en dan komt het wel goed. Het duurde een maandje en toen ging het geleidelijk aan beter. Maar dan moet je niet weer door je rug gaan zoals ik, het moment van de tweede keer zal ik niet snel vergeten. Ik was aan het appen met twee vriendinnen aan het aanrecht, ik wil me omdraaien en ik hoor krak… Hij zat er weer volledig in, al strompelend liep ik naar boven, waarna ik met moeite op mijn bed kon liggen, en wat heb ik toen gehuild, ik heb zo gehuild, niet alleen om die verschrikkelijke pijn, maar vooral om de onmacht, waarom waarom mocht het niet weer wat beter gaan. En nee het ging daarna niet beter, af en toe had ik een opleving, om daarna weer een vreselijke terugval te krijgen. Huisartsen die je niet serieus nemen, en het afdoen als spit, en een flinke dosis ibuprofen.
Ik wist dat het foute boel was, je voelt dat. Maar omdat ik niet serieus genomen werd ging ik maar door. En elke keer verging ik van de pijn. Toch maar weer naar de huisarts, ik heb daar gehuild, gebeden en gesmeekt voor een verwijskaart, en deze kreeg ik met de woorden: je zult binnen een kwartier wel weer buiten staan. Gelukkig nam de neuroloog mij wel serieus, en kreeg ik een verwijskaart voor een MRI met contrastvloeistof.
De dag dat de MRI gemaakt moest worden, was ik nerveus, alsof er wat ging gebeuren. Normaal heb ik dat niet zo, ik onderga het en klaar. Ik ging alleen naar de afspraak. Ik ging liggen op dat bed die naar binnen geschoven werd, na een tijdje werd ik er uitgehaald, en werd er contrastvloeistof in mijn aderen gespoten. Op het moment dat ze dat in mij spoten voelde ik mij heel raar worden in mijn hoofd. Ik ging weer terug in de MRI, en ik wist dat dit maar 2 minuten zou duren, ik had een alarmknopje in mijn hand voor als er iets zou gebeuren. En ik voel me steeds raarder in mijn hoofd worden, alsof mijn hersenen in brand stonden. Maar ik dacht, volhouden, zolang ik niet wegval is er niets aan de hand, ik kan nog normaal denken. Toen ik daarna er uit werd gehaald, vertelde ik dat ik mij raar voelde. Ik kreeg een glas water om bij te komen, en mocht daarna aankleden. Ik liep naar de kleedkamer, en toen ik in de spiegel keek zag ik grote bulten op mijn lichaam. Ik zei het tegen de MRI vrouwen, ze gingen bellen, en moesten mij prikken geven tegen een allergische reactie. Ik voelde mij steeds raarder worden, en werd naar de eerst hulp gebracht. Omdat het niet veel beter ging, moest ik een nachtje blijven. Daarna mocht ik naar huis, allergisch voor jodium.
Ik heb mij heel lang daarna raar gevoeld in mijn hoofd. Uit de MRI scan bleek een hernia weer op dezelfde plek. Operatie was eigenlijk geen optie, omdat ik daar al eens geopereerd ben, en ze dan weer bot moesten weghalen en ik nog instabieler zou worden. Het werd de pijnpoli. Ik ben daar een paar keer geweest, en vond het daar maar raar en eng. De spuiten in mijn rug hielpen maar even, maar hadden niet het gewenste effect. Sterker nog het leek wel dat als de verdoving was uitgewerkt ik nog meer pijn kreeg. En zo waren er alweer maanden verstreken, waar ik steeds vaker pijn had, waar ik niets kon, geen leuke afspraakjes, alleen maar bezig met overleven.
Een collega zag mij stuntelen, en zei, dit hou je toch niet vol? Ik haalde mijn schouders op en zei: tja wat moet ik, ze willen me niet opereren, niets helpt. Zij had goede ervaring met een kliniek in Klein Rosendael.
Ik had geen ander keus meer en maakte daar een afspraak. De chirurg nam me gelijk serieus, en was vol vertrouwen dat ik na deze operatie alles weer zou kunnen. Ik was echt sceptisch. Maar dacht heb ik een andere keus? Nu lig ik meerendeel op bed, als ik gewerkt heb, en ik moet nog zolang. Ik nam het besluit om het er toch maar op te wagen.
20 november was de datum, ik was niet zenuwachtig toen ik daar naar toe ging, alles maar dan ook alles was daar zo relaxed, ze gaven mij zoveel vertrouwen.
De operatie is endoscopisch gegaan, en wat heb ik de eerste twee weken een verschrikkelijke pijn gehad, ik dacht werkelijk dat mijn ene been nu langer was dan het andere been. Naar de wc? Een drama, ik kon amper zitten. Ik dacht komt dit ooit weer goed? Ja het komt goed, sterker nog beter dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, in januari kon ik alweer rustig aan aan het werk, in maart werkte ik weer 20 uur. En nu een jaar later? Ik loop weer hard, ik kan weer dansen, ik kan de vaatwasser weer in en uitruimen zonder pijn, ik lig niet meer hele dagen in bed.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het jullie toch vertellen, dat je soms denkt dat het nooit meer beter wordt, maar dat er soms toch meer is dan je zelf voor mogelijk hield. Deze ervaring heeft er ook toe bijgedragen om te gaan bloggen.
Een jaar later, en elke keer als ik hardloop en ik denk pff ik kan niet meer, dan denk ik aan vorig jaar toen ik voorzichtig door de bossen liep elke dag een stukje meer, en in mijn gedachte dat ik hier ooit weer zou kunnen hardlopen, en dan dan heb ik de kracht weer te pakken en ga door!
Ik slaap slecht, ik weet eigenlijk niet eens wanneer het begonnen is. Is het na de zwangerschappen of was het daarvoor ook al. Als ik diep in mijn geheugen duik, had ik het in de pubertijd (17 jaar puber toch?) ook al.Dan werd ik midden in de nacht wakker, en kon ik niet slapen. Ik was vaak bang, bang voor inbrekers, die mij mee zouden nemen, of mij wat aan zouden doen. Later toen ik ging samenwonen had ik minder last van slapeloosheid, sterker nog, ik lag dikwijls al in de vooravond op de bank te slapen.
De laatste jaren is mijn slapeloosheid niet minder geworden eerder meer. Een paar weken in de maand slaap ik de hele nacht door, maar er zijn ook weken dat ik al om 2:00 uur wakker word en dan vervolgens de slaap niet meer kan vatten. Wat ik ook probeer. Linkerzij, rechterzij, rug, buik, (gelukkig kan ik alle kanten gebruiken ;-)) Dat was vorig jaar wel anders, toen kon ik eigenlijk niet op mijn rug, niet op mijn buik en niet op mijn rechterzij liggen. Maar dat verhaal komt ook nog wel ;-), Klaas Vaak komt niet langs met zijn zandmannetjes om zand in mijn ogen te strooien.
Brak sta ik dan ’s ochtends op, en op de automatische piloot verzorg ik het ontbijt, de tien uurtjes voor de kinderen, het lunchpakket voor mijn oudste en mijn vriend, zorg dat ze keurig gewassen en gestreken, de deur uitgaan, met de juiste spullen bij zich en dan ben ik zelf aan de beurt.
Ik weet ’s nachts piekeren heeft geen zin en toch doe ik het, ik kan mezelf druk maken met de gedachte dat de een dit zegt en vervolgens het ander doet. Ik weet dat ik het niet kan veranderen, en zeker niet midden in de nacht, maar vertel het mijn brein maar.
Zo stapte ik dus vorige week naar de dokter. Ik wilde een slaappil, ja op een gegeven moment functioneer je gewoon niet goed als je zo slecht slaapt. De dokter was er wel wat op tegen maar vooruit, ik kreeg een receptje mee. Hij vertelde mij er nog wel bij dat het slaapmiddel niet meer vergoedt werd. Ik haalde mijn schouders op en dacht: ach wat wordt er nou nog wel vergoedt dan tegenwoordig? Vroeger betaalde ik 39,00 gulden aan het ziekenfonds en via je baas ging er nog een bijdrage af. Maar daar zat dan ook alles bij inbegrepen, onbeperkt fysio, Röntgenfoto, bezoek aan de tandarts, boren, beugel, noem het op. Nu betaal ik zo’n 175,00 euro dat is omgerekend zo’n 385,00 gulden plus nog een eigen risico van 350,00. En dan heb ik wel het meest uitgebreide pakket, en dan nog moet ik een eigenbijdrage betalen voor de beugel van mijn oudste, en voor fysio en tandarts. Maar ach, het is zo, ik kan mij er druk over maken, gelukkig kunnen we nog naar de dokter, en hoeven we daar als gezin niet op te bezuinigen, zoals bij sommigen gezinnen echt wel is.
Ik ging met het receptje naar de apotheek, en de apothekersassistente, vertelde mij ook dat de slaappillen niet vergoedt worden. Ik vertelde dat ik ermee bekend was. Ze haalde het doosje met de slaappillen, en vroeg mij of ik er een gebruiksaanwijzing bij wilden. Ik zat met mijn gedachte bij mijn tas waar ik mijn portemonnee aan het zoeken was, en mompelde, ja dat is goed. Ik rekende af 13,46 voor een doosje met 7 slaappillen en een gebruiksaanwijzing. Ik liep naar buiten en bedacht mij opeens dat het best wel veel geld is. Ik keek op de bon en zag dat ik voor de geprinte gebruiksaanwijzing iets van 5 of 6 euro ex btw moest betalen. Ik was woest. Ik liep naar binnen, want ik dacht ik geef het gewoon terug, ik hoef niet eens een gebruiksaanwijzing, maar ik dacht laat ook maar en ben weer naar buiten gelopen. Boos stapte ik op mijn fiets. 5-6 euro voor een geprint velletje papier, dat is toch je reinste afzetterij. Eigenlijk hadden ze bij de apotheek moeten vertellen hoeveel de gebruiksaanwijzing extra kost. En geloof me het kan echt minder hoor.
Dan gaan die vertegenwoordigers van pillen maar niet op conferentie in het buitenland, tegenwoordig is dat met de huidige apparatuur die we tot onze beschikking hebben niet eens meer nodig. Je maakt een conference call aan en klaar! Dat scheelt alvast heel veel geld, in plaats dat ze op het strand met zijn allen uit de hele wereld zitten te vergaderen.
Na de verschrikkingen van Parijs maar ook in Libanon, laten we dat ook niet vergeten, gaat ons leven gelukkig gewoon weer verder. Welk liedje wordt het vandaag. Ik heb er diep over nagedacht, eerst dacht ik Imagine van John Lennon, maar ja dat ligt ook weer zo voor de hand, en eigenlijk is dat het liedje van mijn vader, ik bedoel voor mijn vader;-)
Alle pijn en verdriet, het wordt eigenlijk niet eens allemaal bepaald door haat, maar ergens ook door liefde. Liefde kan heel veel pijn en verdriet doen, en vaak verlammend aan voelen, en als dat gevoel doorgaat naar haat kan dat zeer ernstige gevolgen hebben. Wat ik goed vind, vind jij misschien fout, wat jij fout vindt, vind ik misschien goed, alleen is mijn ego niet zo groot om mijn mening over te brengen. Een verhaal, een situatie is niet alleen zwart-wit, het is niet alleen links of rechts, er zijn zoveel meer kanten, voorkant, achterkant, etc etc.
De liefde voor iemand kan je tot waanzin drijven, je kunt in een situatie komen waarin je handelt zoals je nooit voor mogelijk hield. Neem nou mijn kinderen, de liefde voor mijn kinderen is zo groot, dat als iemand hen wat aandoet, dit mij tot waanzin zou kunnen leiden, en ik dingen zou kunnen doen die ik nooit voor mogelijk hield. Haat en liefde, liggen dicht bij elkaar. We zijn mensen, en maken fouten, veel fouten, verdraagzaamheid is verder weg dan ooit, links beschuldigt rechts en rechts beschuldigt links, en ego verbied ons om ook eens naar de andere kant te luisteren.
Waar wil ik heen in deze Lazy Sunday Afternoon, eigenlijk dat als we ons allen een beetje openstellen voor elkaar, wat is de reden dat de een een andere mening heeft dan jij, en jij dit niet gelijk afkapt als ik ben het er niet mee eens maar luistert naar het waarom, we van elkaar kunnen leren. All we need is Love and understanding… Best een vrolijk liedje met een mooie boodschap…
Ik wens jullie een liefdevol, begripvol, en een verdraagzame Lazy Sunday Afternoon!
Het was hun eerste afspraakje. Hij had haar al eens eerder mee uitgevraagd maar ze had vriendelijk geweigerd. Later dacht ze waarom, waarom heb ik geweigerd, waarom gun ik mezelf niet dat avondje uit met een jonge man, waarom is mijn eerste reactie altijd nee.
Maar hij gaf niet op en zei ze dit keer ja tegen hem. Ze had de hele dag gewerkt, en toen ze thuis kwam, dook ze snel onder de douche, waste haar haren poetste haar tanden.
Nadat ze zich had afgedroogd keek ze in haar kledingkast, wat moest ze aan, wat was gepast bij deze date. Ze besloot haar bruine krijtjesstreeppak aan te doen met een witte blouse, neutraal netjes.
Ze föhnde haar haren, maakte zich op en keek tevreden in de spiegel. Ze was net klaar toen de bel ging, haar moeder deed de deur open, de jongeman gaf haar een hand en daarna kreeg haar moeder een bos bloemen in haar handen gedrukt. ‘Voor u’zei de jonge man beleefd.
Het meisje voelde zich wat ongemakkelijk, zei dag tegen haar ouders en gaf de jongeman vluchtig een zoen.
Ze gingen eten in een chique restaurant. Ze voelde haar hart bonzen en haar handen voelde klam aan. Ze spraken over van alles en nog wat, het was erg gezellig. Hij keek haar verliefd aan, zij ontwijkte zijn blik, te verlegen.
Hij stelde na het toetje voor om nog ergens wat te drinken, zij knikte ja. Hand in hand liepen ze naar buiten en toen hoorde ze een knal, zij keek hem angstig aan, hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar lippen, toen weer een knal, het werd stil, het werd donker, ze voelde nog iets warms op haar gezicht.
En zo werden zij gevonden innig gearmd tot in den eeuwigheid.
Ze ligt gewoon bij me, zodra ik op de bank lig, benen over elkaar, dan zie ik haar zo kijken, mag ik? Mag ik alstublieft? En dan leg ik mijn benen naast elkaar, en ja hoor dan hup springt ze op mijn schoot. Ik heb het over Olijfje mijn poes, die we 16,5 jaar geleden uit het asiel gehaald hebben. Ze had het nooit zo op mij, in het begin wel, zij was degene die naar mij toe liep toen ik daar samen met mijn vriend in de ruimte stond, waar allerlei katten zaten. Ze hadden net eten gehad, maar Olijfje had alleen maar belangstelling voor mij. Ik tilde haar op, en ze kroop in mijn nek. We gingen eigenlijk voor een rood katje, maar zo’n lief ding kun je toch niet terug zetten, en dan op zoek gaan naar een ander?
Zoals ik al schreef ze had het nooit zo op mij, ik denk nadat de kinderen kwamen of zo, mijn andere poes Tijgertje, die was een allermans vriendinnetje, en sliep ook regelmatig bij de kinderen op bed. Olijf lag altijd bij mijn vriend
Tot vorig jaar. Ik was door mijn hernia operatie gekluisterd aan mijn bed, en Olijf hield de wacht, ze lag zo lief bij me, net als Tijger dat na mijn eerste operatie in 2011 deed. Ze liet zich door me aaien en knuffelen, en dat is tot de dag van vandaag nog steeds. Het is zelfs zo erg dat wanneer ik wat typ, en mevrouw is in de buurt, zij op mijn laptop gaat zitten, en ik geen woord meer kan typen. 
Ze heeft een leven als een koningin, en dat hoort ook zo, je moet goed zijn voor een ieder, die je verzorgd en die dichtbij je staan. Tenminste die hebben voor mij de hoogste prioriteit.
En hebben jullie ook een huisdier, en hebben jullie er ook een speciale band mee?
natasjaslifestyle.wordpress.com 
