November (een jaar later)

November is een bijzondere maand voor mij, ik ben er geboren, mijn oudste zoon zag er op 19 november 2002 het levenslicht, en op 14 november 2005 deed ik een zwangerschapstest waaruit bleek dat ik zwanger was van mijn jongste.
Ja gisteren was mijn oudste zoon jarig 13 jaar alweer. En ja wat vliegt de tijd en ja wat wordt hij groot. Maar wat is hij een ontzettend lief kind. Gisteravond vroeg ik hem even op mijn schoot te kruipen, gewoon dat ik m weer even kon wiegen als 13 jaar geleden, en daar lagen ze lange armen en benen om hem heen. Ik streelde zijn lieve gezichtje en gaf hem kusjes op zijn wang. 13 jaar maar voor altijd mijn baby, mijn peuter, mijn kleuter, mijn puber, mijn kind, mijn alles.

zo lief te slapen

Floris een uurtje oud, liefde

Vorig jaar werd ik op 20 november, ja vandaag een jaar geleden, geopereerd aan mijn hernia. Dit zou de tweede keer worden. De eerste keer was in 2011 en heb ik na de operatie heel lang moeten revalideren. En daar zag ik nu het meeste tegenop. Ik had gewoon geen keus, ik kon niet meer. Ik ben in januari vorig jaar door mijn rug gegaan. Eerst dacht ik nog, ach een paar dagen rust en dan komt het wel goed. Het duurde een maandje en toen ging het geleidelijk aan beter. Maar dan moet je niet weer door je rug gaan zoals ik, het moment van de tweede keer zal ik niet snel vergeten. Ik was aan het appen met twee vriendinnen aan het aanrecht, ik wil me omdraaien en ik hoor krak… Hij zat er weer volledig in, al strompelend liep ik naar boven, waarna ik met moeite op mijn bed kon liggen, en wat heb ik toen gehuild, ik heb zo gehuild, niet alleen om die verschrikkelijke pijn, maar vooral om de onmacht, waarom waarom mocht het niet weer wat beter gaan. En nee het ging daarna niet beter, af en toe had ik een opleving, om daarna weer een vreselijke terugval te krijgen. Huisartsen die je niet serieus nemen, en het afdoen als spit, en een flinke dosis ibuprofen.

Ik wist dat het foute boel was, je voelt dat. Maar omdat ik niet serieus genomen werd ging ik maar door. En elke keer verging ik van de pijn. Toch maar weer naar de huisarts, ik heb daar gehuild, gebeden en gesmeekt voor een verwijskaart, en deze kreeg ik met de woorden: je zult binnen een kwartier wel weer buiten staan. Gelukkig nam de neuroloog mij wel serieus, en kreeg ik een verwijskaart voor een MRI met contrastvloeistof.

De dag dat de MRI gemaakt moest worden, was ik nerveus, alsof er wat ging gebeuren. Normaal heb ik dat niet zo, ik onderga het en klaar. Ik ging alleen naar de afspraak.  Ik ging liggen op dat bed die naar binnen geschoven werd, na een tijdje werd ik er uitgehaald, en werd er contrastvloeistof in mijn aderen gespoten. Op het moment dat ze dat  in mij spoten voelde ik mij heel raar worden in mijn hoofd. Ik ging weer terug in de MRI, en ik wist dat dit maar 2 minuten zou duren, ik had een alarmknopje in mijn hand voor als er iets zou gebeuren. En ik voel me steeds raarder in mijn hoofd worden, alsof mijn hersenen in brand stonden. Maar ik dacht, volhouden, zolang ik niet wegval is er niets aan de hand, ik kan nog normaal denken. Toen ik daarna er uit werd gehaald, vertelde ik dat ik mij raar voelde. Ik kreeg een glas water om bij te komen, en mocht daarna aankleden. Ik liep naar de kleedkamer, en toen ik in de spiegel keek zag ik grote bulten op mijn lichaam. Ik zei het tegen de MRI vrouwen, ze gingen bellen, en moesten mij prikken geven tegen een allergische reactie. Ik voelde mij steeds raarder worden, en werd naar de eerst hulp gebracht. Omdat het niet veel beter ging, moest ik een nachtje blijven. Daarna mocht ik naar huis, allergisch voor jodium.

Ik heb mij heel lang daarna raar gevoeld in mijn hoofd. Uit de MRI scan bleek een hernia weer op dezelfde plek. Operatie was eigenlijk geen optie, omdat ik daar al eens geopereerd ben, en ze dan weer bot moesten weghalen en ik nog instabieler zou worden. Het werd de pijnpoli. Ik ben daar een paar keer geweest, en vond het daar maar raar en eng. De spuiten in mijn rug hielpen maar even, maar hadden niet het gewenste effect. Sterker nog het leek wel dat als de verdoving was uitgewerkt ik nog meer pijn kreeg. En zo waren er alweer maanden verstreken, waar ik steeds vaker pijn had, waar ik niets kon, geen leuke afspraakjes, alleen maar bezig met overleven.

Een collega zag mij stuntelen, en zei, dit hou je toch niet vol? Ik haalde mijn schouders op en zei: tja wat moet ik, ze willen me niet opereren, niets helpt. Zij had goede ervaring met een kliniek in Klein Rosendael.

Ik had geen ander keus meer en maakte daar een afspraak. De chirurg nam me gelijk serieus, en was vol vertrouwen dat ik na deze operatie alles weer zou kunnen. Ik was echt sceptisch. Maar dacht heb ik een andere keus? Nu lig ik meerendeel op bed, als ik gewerkt heb, en ik moet nog zolang. Ik nam het besluit om het er toch maar op te wagen.

Mijn kamer in klein Roosendael

20 november was de datum, ik was niet zenuwachtig toen ik daar naar toe ging, alles maar dan ook alles was daar zo relaxed, ze gaven mij zoveel vertrouwen.

De operatie is endoscopisch gegaan, en wat heb ik de eerste twee weken een verschrikkelijke pijn gehad, ik dacht werkelijk dat mijn ene been nu langer was dan het andere been. Naar de wc? Een drama, ik kon amper zitten. Ik dacht komt dit ooit weer goed? Ja het komt goed, sterker nog beter dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, in januari kon ik alweer rustig aan aan het werk, in maart werkte ik weer 20 uur.  En nu een jaar later? Ik loop weer hard, ik kan weer dansen, ik kan de vaatwasser weer in en uitruimen zonder pijn, ik lig niet meer hele dagen in bed.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het jullie toch vertellen, dat je soms denkt dat het nooit meer beter wordt, maar dat er soms toch meer is dan je zelf voor mogelijk hield. Deze ervaring heeft er ook toe bijgedragen om te gaan bloggen.

Een jaar later, en elke keer als ik hardloop en ik denk pff ik kan niet meer, dan denk ik aan vorig jaar toen ik voorzichtig door de bossen liep elke dag een stukje meer, en in mijn gedachte dat ik hier ooit weer zou kunnen hardlopen, en dan dan heb ik de kracht weer te pakken en ga door!