Opvoeden

Het is een taak die ik heel serieus neem, een taak die ik al vorm gaf op het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik zou mijn kind niet laten gillen in de winkel, en ik zou ze laten huilen als er niets bijzonders was, ik zou ze zeker niet verwennen met cadeaus en snoep, en ik zou ze liefhebben, en voldoende eigenwaarde meegeven.

 

mijn broer en ik ook twee verwende snaken

 
In een ver verleden voordat ik zelf kinderen had, zag ik al dat een opvoeding cruciaal is voor het levenspad van een kind. Je kunt als volwassene een kind immers maken en breken. Van nabij zag ik dat jongvolwassenen, onzeker waren over zichzelf, bang om liefde te geven en liefde te ontvangen, en een gebrek aan eigenwaarde. Hoe dat kwam? Er zijn verschillende redenen.

mijn oudste bijna 10 jaar geleden met zijn knuffel pinkel die hij nog steeds bij zich heeft.

Zo hoorde ik eens een verhaal van een vrouw dat ze als enig kind vaak op jonge leeftijd alleen thuis werd gelaten, zowel overdag als ’s avonds. Haar ouders waren vooral bezig met hun eigen leven, en hun dochter was een handig aanhangsel voor als ze zelf eens oud en behoeftig zouden worden. Met als gevolg dat zij de liefde buiten de deur ging zoeken. Ze had vriendjes bij de vleet, en zocht naar de onmogelijke liefde die ze op deze manier nooit zou vinden. Toen ze zelf kinderen kreeg, bezwoer ze me het zo anders te doen als haar ouders, en anders doet ze het, maar beter? Zelf vindt ze dat ze er een puinhoop van heeft gemaakt. Ze had het allemaal zo anders voorgesteld. Haar oudste zoon was 4 jaar toen ze deze tijdelijk uit huis plaatste. Toen ik dat hoorde was ik hoogzwanger van mijn oudste. Tranen met tuiten heb ik gehuild bij mijn ouders, zo erg vond ik het, voor haar en voor haar kind. Haar kind is uiteindelijk weer bij haar gaan wonen, maar tot op de dag van vandaag struggelt ze met de opvoeding.

Ook vertelde een man mij dat hij geen eigenwaardewaarde had, nadat de ouders gescheiden waren, voelde hij zich enorm in de steek gelaten. Zijn moeder kon de scheiding niet verwerken, en zijn vader was druk met zijn nieuwe vriendin. Hij was 15 jaar toen zijn ouders gingen scheiden, en voelde zich vaak aan zijn lot overgelaten. Zijn moeder is niet een vrouw die zegt dat ze van hem houdt, dat hij de moeite waard is, en hij is niet de persoon die zijn gevoelens makkelijk blootgeeft. Op latere leeftijd is bij hem Asperger geconstateerd. Hij heeft moeite om van zichzelf te houden, alles wat hij daarover geleerd heeft, vertelde hij, heeft hij gelezen in boekjes of  opgedaan tijdens cursussen. Houden van is voor hem moeilijk, het komt niet uit hem maar van buitenaf. Hij is verder prima terecht gekomen en heeft zijn leven goed onder controle, alleen knaagt er altijd een onzekerheid aan hem, waardoor hij zichzelf vaak overstemt.

 

surprise voor school jongste zoon, gemaakt door papa gedicht gemaakt door mama, gedelegeerd door jongste zoon

 
Dat nooit dacht ik dus, mijn kinderen zouden zich dus nooit hoeven af te vragen wat liefde en geborgenheid inhoudt. En dat is volgens mij al aardig gelukt. Ik bedoel als mijn jongste in de spiegel kijkt en zegt: mam wat heb ik toch mooie ogen! En ik daar bevestigend op antwoord, dan weet je aan eigenwaarde geen gebrek. Mijn oudste zoon is misschien iets onzekerder, maar ook hij heeft dankzij mijn opvoeding een behoorlijke eigenwaarde, en loopt niet in zeven sloten tegelijk. Good Job, You Think.

Dus niet! Want je kunt als moeder dus ook overdrijven. 13 jaar he? Is mijn oudste zoon. Mama zorgt voor het ontbijt, voor het tienuurtje, voor het lunchpakket. Mama zorgt dat de kamers netjes zijn, oke ze ruimen weleens wat op. En heel soms ruimen ze de vaatwasser in en uit, maar dat moet ik dan wel vaak vragen, en uit gemakzucht doe ik het dan maar weer zelf.

Mijn zoon zit dus volledig in een comfort zone, en denkt met zijn gemakzucht dat alles vanzelf goed komt. En dat is natuurlijk logisch, omdat ik altijd zorg dat alles goed komt, maar wat als ik daar geen invloed meer op heb? Dat hij zelf moet nadenken om dingen op te lossen?

Het is een zware les voor mij, ja voor mij! Ik vind het zo moeilijk om het uit handen te geven, om te denken, zoek het zelf maar uit, het is jou verantwoordelijkheid. En toch is dat wat ik moet doen, wil hij een sterk en zelfstandig persoon worden. En tegelijk denk ik ach zoveel moeite is het voor mij niet, ik ben zijn moeder en ik zorg graag voor hem, terwijl ik uit ervaring weet dat door mijn gedrag, ze misbruik van mij gaan maken, en ik dus precies diezelfde fout maak, als wat ik mijn moeder vroeger verweet.

 

ziekjes

 
Vandaag is mijn oudste ziek, hij komt net uit bed, de preek van zijn vader gister heeft geholpen, hij pakt zelf zijn ontbijt. Natuurlijk kan hij dat, het ligt ook niet aan hem. Het ligt gewoon aan mij!