Je kunt mijn rug op #5

Wat vooraf ging.

Twee dagen nadat ik flink door mijn rug ging, gingen we met vakantie. Gewapend met Ibuprofen, die ik nog thuis had, kon ik de reis redelijk aan. Van top tot teen was ik nog steeds stijf. Ik voelde me net iemand die van papier gemaakt is, mijn lichaam die aan het scheuren was. Klinkt dat gek? Maar bij elke beweging die ik kon maken knakte er wat, de pijnstillers hielpen de scherpe randjes van de pijn weg te halen, maar lang niet alles.

Mijn hele rug voelde stijf aan, maar bij mijn SI gewricht aan de rechterkant, en mijn heup voelde het ontstoken, een brandend gevoel die doorstraalde naar mijn been en tenen. Natuurlijk had ik al gegoogled, nadat het net gebeurt was, en volgens de symptomen zou het wel eens een hernia kunnen zijn. Maar ja daar wilde ik nu niet meer aan denken, ik wilde op vakantie, ver weg van alle ellende.

De vakantie deed mij goed, de zon op mijn huid en rug deed de pijn wat verminderen. In het zwembad deed ik oefeningen om mijn rug weer soepel te krijgen. En als ik dan dacht het gaat weer beter, en ik zat in een stoel en ik wilde er uit, dan merkte ik dat dat niet zo makkelijk ging, als een oud vrouwtje klom ik de stoel uit, ondanks dat ik spierontspannende pijnstillers slikte. Toch vond ik ergens de kracht om wat uitstapjes te maken, tenslotte is bewegen goed voor je rug. Maar verder deden we het rustig aan. Ook kon ik niet zo lang lopen en zaten we daarom ook regelmatig ergens.

Het was fijn om even weg te zijn uit de heksenketel, even rust. Toch was ik ook weer blij dat we weer naar huis gingen. Mijn vader lag nog in het ziekenhuis, en zou een week nadat wij van vakantie terugkwamen overgeplaatst worden naar een revalidatiecentrum.

vakantie in Italie deed me goed, je ziet hoe dun ik was.

Het ging niet goed met mij. Ik had nu niet alleen last van mijn rug, maar mijn ogen waren nu ook ontstoken, ik was verplicht mijn bril te dragen. Op mijn werk zat ik het liefst achteraan helemaal alleen, ik dacht dat moet ik kunnen, ik werk immers maar twee dagen. Maar het hielp allemaal niet mee met mijn rug, mijn gezondheid, mijn psyche. Mijn toenmalige leidinggevende wilde dat ik naar de dokter ging, en met iemand ging praten.

De dokter, zei over mijn rug dat het spit was, en dat dat na 6 weken over moest zijn, we waren toen al 5 weken verder en ik had nog steeds veel pijn wel iets minder dan in het begin, nog even geduld zei hij. Ook vond hij dat het tijd was om aan mijzelf te gaan denken. Ik was in shock. In mijn hele leven heb ik nooit echt aan mijzelf gedacht. Kreeg ik geld kocht ik kadootjes voor mijn ouders, opa of oma. Als ik zelf wat kreeg dan werd ik gewoon verlegen. Maakten mensen complimenten dan kroop ik het liefst in mijn schulp. Maar oké, aan mijzelf denken dus. Ik bleef thuis, ik was zo passief als wat, ik bracht mijn zoons naar school en peuterschool, probeerde nog wat van het huishouden te maken, maar ik overzag het allemaal niet meer. Autorijden werd ook een hel voor mij, net als naar de stad gaan, ik werd gek van zoveel mensen en auto’s om mijn heen, ik kon het niet aan. Ik bleef dus thuis. Huilen, en mezelf aansporen om er niet in te blijven hangen. Mijn leidinggevende belde mij regelmatig, gewoon om te vragen hoe het ging, heel lief.

Volgende keer: Langzaam gaat het beter, maar de rugpijn blijft.