Er is veel gebeurd afgelopen week, zo was er die verschrikkelijke aanslag in België en in Nederland het overlijden van een (voetbal)Icoon. Wie kent Cruijff niet, zelfs in Isla Margarita riepen ze gelijk Cruijff toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen. De Ajaxcied die zijn afscheid bij Feijenoord vierde. Een man met een eigen mening en een missie, daar kan ik respect voor hebben.
Vandaag twee prachtige nummers van Simon and Garfunkel. Als klein meisje hield ik het nooit droog als ik bright eyes hoorde die clip is ook zo vreselijk zielig. Maar ook bij de Sound of Silence houd ik het niet droog mijn. Ik ben nou eenmaal zo hard als Barbapapa zei ik vroeger altijd. En net zo flexibel ook. Ook een mooi eerbetoon aan Johan door Kees Prins vandaag.
Ik huilde vroeger ook bij Kamahl the Elephant Song, ik wist niet eens waar het over ging, maar al bij de eerste tonen begon ik te huilen. Hetzelfde bij Pappie loop toch niet zo snel.
Mijn moeder zegt altijd: je huilde niet snel maar als je huilde dan hield je niet snel op. Nou hier dan mijn tranen trekkers!
Ben jij ook iemand die kan huilen om muziek? Of doet het je niet veel ?
Ik heb de mavo gedaan, en daar een diploma voor gehaald. Ik had een pretpakket alle talen, aarderijkskunde en geschiedenis. Meer had ik toch niet nodig. Ik zou tenslotte actrice worden, of stewardess. Ik kwam van school af, en ik schreef me in bij een modellenburo uitzendbureau.
Je ging dan naar het uitzendbureau waar je een inschrijfkaart voor je neus kreeg, die je moest invullen, met je persoonlijke gegevens, je opleiding en je werkervaring. De intercedent nam dan met jou de kaart door, en schreef haar eigen persoonlijke inzicht over jou op de kaart. En dan gingen ze gericht zoeken.
Je werd gebeld als ze wat voor je hadden, en soms moest je op gesprek, maar het was ook vaak dat je gelijk zonder dat ze je hadden gezien bij de klant mocht beginnen.
Via het uitzendbureau heb ik in het verleden diverse baantjes gehad. Vrijdags leverde je je urenbriefje in en dan hadden ze hapjes en drankjes op de vestiging, en een paar dagen later had je het geld op de rekening.
In 2002 ging het alweer wat anders, ik had me bij een uitzendbureau ingeschreven, op de bovenstaande manier, maar werd door een recruiter van het hoofdkantoor gebeld, dat een ander uitzendbureau van hun persooneel zochten. De uitzendbureau’s waren dus wat meer aan het samenwerken.
Anno 2016 kom je een uitzendbureau bijna niet meer binnen. Alles gaat via internet. Je zoekt een uitzendbureau op en je vult op de site je gegevens in, en dan kun je via de site op zoek gaan naar vacatures die je aanspreken. Op deze vacatures kun je dan reageren, doormiddel van een korte en bondige motivatiebrief, en een gelikte C.V.
Het C.V. moet er uitspringen, en je moet in je motivatiebrief ook creatief zijn met tekst. Ze redeneren tenslotte dat er zoveel brieven komen, dat degene met de meest creatieve brief en C.V. de meeste kans hebben op een uitnodiging.
Maar wat als je niet zo creatief bent? En dat dus ook niet wil uitdragen. Ik bedoel er is een reclame “Als je maar lang genoeg gewoon doet, wordt je vanzelf bijzonder” want wat zegt het over een persoon als die een C.V. in een cirkel vorm heeft geschreven? Dat zegt toch helemaal niets over die persoon?
Hoe kunnen de intercedenten vanuit hun vestiging nou bepalen welk persoon er geschikt is voor de functie, zonder deze te hebben gezien of gesproken? Ik geloof zelf dat er een heel groot bereik ligt met persoonlijk contact, om de juiste persoon aan de juiste baan te helpen.
Of ben ik nou ouderwets?
Wat is jullie ervaring, met uitzendbureaus, vacaturesite’s en dergelijke?
Echt heel sterk is mijn rug niet geworden na de eerste operatie, ik moest echt wel uit kijken, schaatsen of zo ging niet, het was alsof mijn benen los in mijn bekken zaten. Dansen ging ook niet meer zo lekker lenig, maar ach het was beter dan het was.
Begin 2013 ga ik nog lichtjes door mijn rug, maar gelukkig was dat na een weekendje alweer een stuk minder.
Verder ging het redelijk met mij, ik moest aanpassingen doen, en dat deed ik ook, moeilijk vond ik dat met twee kinderen, en een man die veel werkt, maar ach je leert met je beperkingen om te gaan zullen we maar zeggen.
En dan is 2014 net aangebroken, ik was aan het strijken en tegelijkertijd aan het leren voor mijn examen BKL (Basis Kennis Loonadministratie), wat ik aangeboden kreeg via mijn werk. Ik had op mijn iphone hoofdstukken en opgaves ingesproken en dat leerde ik dan terwijl ik de was deed, of aan het stofzuigen was, maar nu was ik dus aan het strijken, ik weet nog dat ik een truitje opvouwde en in de wasmand wil leggen, en terwijl ik die draai maak hoor en voel ik krak….in mijn rug. Dezelfde kant als waaraan ik geopereerd was. Ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik was niet helemaal stijf zoals de allereerste keer, maar mijn onderrug was wel behoorlijk stijf, maar eigenwijs als ik ben, streek ik toch alles weg, liep naar boven en ging op bed liggen. Ik wilde me niet laten kennen, en ben de volgende dag toch naar mijn werk gegaan, wat natuurlijk niet ging, ik kon amper zitten. Na een uur haalde Joost mij op, en ging ik op bed liggen.
Gelukkig was de pijn en stijfheid na een maandje weg en ging het weer even beter. Dat wil zeggen een weekje. Want tijdens het appen, maakte ik weer een draai, en schoot het er weer in, deze keer nog pijnlijker dan de vorige keer. Ik was in en in verdrietig, ik had ondertussen al wel een fysiotherapeut, maar die trok nadat ik de tweede keer door mijn rug ging zijn handen van mij af, want hij dacht niet dat hij de juiste behandeling gaf.
De dokter, (dezelfde als toen) nam me weer niet echt serieus, ik heb gehuild en geeist dat ik een doorverwijzing kreeg, en uiteindelijk gaf hij mij die. (je snapt dat ik daarna over ben gegaan naar een ander).
De neuroloog was er niet zeker van of het een hernia was, maar ik voelde dezelfde symptomen, alleen leek het nog erger. De pijn was onhoudbaar.
Ik kreeg een MRI scan met contrastvloeistof, en ik voelde mij raar in mijn hoofd worden, toen ik mij weer mocht omkleden, zag ik allemaal bulten, allergische reactie, en ik mocht een nacht in het ziekenhuis doorbrengen.
De uitslag was uiteindelijk weer een hernia. Weer naar de chirurg, die wilde mij niet opereren omdat ik al geopereerd was, en hij dan weer door het bot moest, waardoor ik nog instabieler zou worden.
Ze raadde mij pijnbestrijding aan. Een aantal keren ging ik naar de kliniek waar ze mijn zenuw probeerde te verdoven, met een naald gingen ze dan in mijn rug prikken. Het hielp allemaal maar even, en de pijn leek daarna nog erger dan er voor. Mijn been het leek soms wel of er lichtflitsen door mijn been ging, zo’n pijn, en ik maar googlen, “misselijk van de pijn” Ik wist me geen raad.
En net toen ik dacht, dit is mijn leven, ik ben 42 jaar, moeder van twee kinderen, lig meer op bed dan dat ik wat anders kan, zei een collega, dat haar man geopereerd was in Klein Rosendael, endoscopisch, en dat hij ook zoveel last had gehad.
Daar ging alles razendsnel. Ik belde, ik kon bijna direct komen, ik kreeg een gesprek met de neurochirurg, die gelijk zei: Ik ga je van je pijn afhelpen. Hij hoefde niet door het bot heen. In een ochtendje was alles al geregeld voor de operatie over 3 weken.
Ik was niet bang toen ik geopereerd werd, ik was juist heel rustig, heel anders dan de vorige keer. Het voelde goed.
Ik mocht de dag na de operatie naar huis, ik voelde me prima… Maar na twee dagen heb ik zoveel pijn gehad, en ben ik zo beroerd geweest. Ik heb mij echt een week beroerd gevoeld (kwam door de diclofenac). Ik had pijn in mijn bilspier, kon amper zitten, en had het gevoel dat mijn ene been langer was dan het andere been, ik dacht dit is helemaal mislukt, maar na twee weken, ging ik als een trein… Ik ben 20 november geopereerd, en 3 januari begon ik weer met werken. En 1 maart werkte ik weer mijn volledige uren. Ik begon weer vertrouwen in mijzelf te krijgen, en in mijn lichaam, ik durfde langzaam aan weer te gaan hardlopen, en oh de euforie toen ik weer kon hardlopen in het bos waar ik nog geen 4 maanden daarvoor voorzichtig mijn stapjes zette, ik huilde gewoon van geluk.
En elke keer als ik hardloop en ik denk ik kan niet meer, dan denk ik terug aan die tijd, en dan ga ik weer door!!!
Dit is het einde van mijn verhaal… Ik wilde jullie meegeven, om niet zomaar op te geven, dat je lichaam echt wel aangeeft dat er wat aan de hand is. Laat je niet door de doktoren met een kluitje het riet in sturen.
The End
Dit nummer stond op mijn telefoon toen ik na de operatie wandelde, en nu als ik hardloop, en dan voel ik mij zo gelukkig en vrij!!!
Wij zijn nu bijna 7 jaar verder na het ongeluk van mijn vader. Het heeft diepe wonden geslagen, bij ons gezin. Mijn vader wordt dit jaar 79 jaar, en is nog heel krachtig. Voor een man die op zijn 72e jaar zo’n ongeluk moest meemaken, gaat hij er geweldig mee om. Natuurlijk ben ik er niet bij als hij het even niet zit zitten, maar hij gaat door!! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik zo’n sterke vader heb. Ook mijn moeder wil ik alle lof geven voor haar liefde en steun aan mijn vader. Ik heb echt twee topouders, waar ik enorm trots op ben!!
Een aantal jaren geleden volgden Joost en ik de serie Cold Case. Een prachtige serie over zaken die heropend werden. In die serie werd heel veel met muziek gewerkt. En dan ook heel vaak van Johnny Cash.
Natuurlijk haalden we daarna zijn cd’s uit de mottenballen. En keken we de film over zijn leven, Johnny Cash werd geweldig gespeeld door Joaquin Phoenix. En zijn grote liefde June Carter werd gespeeld door Reese Witherspoon. Deze film is echt een aanrader.
De cd’s luisteren we nog steeds vaak. Zijn laatste werken zijn donker en vol verdriet, hij was zijn grote liefde June verloren, en zelf was hij ook ziek, en voor hem hoefde het ook niet meer.
Johnny Cash stond bekend als THE man in Black, omdat hij altijd zwart aan had. Het nummer À boy named Sue is echt geniaal, luister maar goed naar de tekst. Hurt is doorspekt met verdriet aan het einde van zijn leven, en à ring of fire is vol leven en liefde samen met June.
Ik kan jullie de film Walk the Line echt aanraden. En zijn muziek trouwens ook! Geniet op deze Lazy Sunday!
Ik ben de draad helemaal kwijt. Vorige maand kocht ik de Quest een special over eten, en ik dacht hier staat in wat nu werkelijk goed voor je is en wat niet.
Maar helaas niets is minder waar. Onze wetenschappers spreken of elkaar steeds tegen, of worden er theorieën die het jaren eerder helemaal waren, nu onderuit gehaald. Jeetje wat nu dan? Soms vraag ik mij echt af, waarom er wetenschappers zijn, ze kunnen ons van alles wijsmaken. (Oeps nu lijk ik op Phoebe en schop ik Ross tegen het zere been).
Zo staat er en stukje over wel of geen alcohol. Nu wordt er beweerd dat mensen die een of vijftien gram alcohol per dag drinken wel minder hart en vaatziekten en diabetes krijgen, maar vaker borstkanker. En Bier en sterke drank gaan samen met een grotere kans op diabetes, het is volgens de gezondheidsraad beter om geen druppel alcohol te drinken, terwijl de afgelopen 10 jaar je nog twee glazen alcohol mocht drinken, dat zou juist een beroerte tegen gaan.
Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat mensen die koffie drinken minder kans op diabetes type 2 hebben. Maar in 2015 staat er in een persbericht van de Deense Kobenhavns Univeritet dat juist het drinken van koffie geen invloed heeft op het ontwikkelen van bijvoorbeeld diabetes.
Wat je wel of niet moet eten of drinken om gezond te blijven. lijken elkaar steeds tegen te spreken, maar het lijkt ook steeds te veranderen. Weet de wetenschap nu wel wat gezond voor ons is?
foto-design studiojoost.nu
Om er achter te komen welke voedingsmiddelen nou gezond voor ons zijn en welke niet, kijken voedingsepidemiologen naar wat mensen zoal nuttigen en welke ziekten ze in de loop van hun leven krijgen, zoals hart-en vaatziekten en kanker. Het is een lang proces. ‘Het duurt meestal tientallen jaren voordat een ziekte de kop op steekt” legt Pieter Daglelie uit. Hij is hoogleraar voedingsepidemiologie aan Maastricht Universty. Het kan makkelijk 10 jaar duren voordat een onderzoek iets oplevert. Bovendien moet je voor dit soort onderzoek al snel minstens 5000 tot 10.000 mensen volgen om er na 10 jaar iets over te kunnen zeggen. In principe word een relatief klein deel van de groep die je volgt ziek. En na 10 jaar kun je dan nog geen harde conclusies trekken, omdat de onderzoeken alleen een verband laten zien, maar niet oorzaak of gevolg. Mensen die veel vis eten hebben een lager cholesterolgehalte, en ook minder hart en vaatziekten krijgen dan mensen die weinig vis eten. Deze uitkomst betekent niet perse dat veel vis eten helpt om ziekten te voorkomen. Misschien is het zo dat mensen die veel vis eten om de een of andere reden niet of minder roken, en roken verhoogt de kans op deze ziekten. Dan ligt er dan niet aan dat die mensen veel vis eten maar dat ze minder roken.
Aan het einde van de vorige eeuw leek het er op dat Beta-caroteen beschermend werkt tegen longkanker, mensen die veel groenten aten (Beta caroteen wordt van vitamine A gemaakt en zit veel in groenten)bleken minder vaak longkanker te krijgen. Daarop gingen Finse en Amerikaanse onderzoekers los van elkaar experimenten uit voeren waarbij duizenden rokers dagelijks een beta-caroteensupplement namen, en een even grote groep rokers kreeg een placebo. Wat bleek? De Caroteenslikkers kregen vaker longkanker. Het probleem is dat een zo’n voedingsstof altijd samen met andere voedingsstoffen in een voedingsmiddel zit. Al die stoffen beïnvloeden elkaars werking. Er is weinig bekend over de wissel werking van al die stoffen bij elkaar. Misschien verstoor je die wel als je een zo,n losse stof als beta caroteen toevoegt. Met alle gevolgen van dien.
Verborgen E Nummers
E-nummers worden nogal eens van de verpakking weggemoffeld. Johannesbroodpitmeel of E410 deze Stabilisator zorgt ervoor dat de amandelmelk uit de supermarkt niet schift. Fabrikanten veranderen som zelfs de samenstelling van een product om een impopulair ingrediënt van de verpakking te verwijderen. Neem glutamaat (E621). Sinds de jaren zestig gaat het verhaal dat deze smaakversterker zorgt voor hoofdpijn, opgeblazen gevoel en hartkloppingen. Maar dit is niet wetenschappelijk bevestigd. Toch heeft glutamaat een slechte naam, dat het steeds vaker vervangen wordt door gistextract, dat glutamaat bevat.Maar omdat dat slechts een onderdeel van het ingredient gistextract is, hoeft glutamaat niet op de verpakking te staan.Veel fabrikanten omzeilen nu dus de E nummers omdat deze een slechte naam hebben, maar dat hoeft dus helemaal niet, de E nummers waren juist bedoeld om de voedingsinformatie makkelijker te maken.
Alle E nummers zijn getest, maar waarom denken mensen dat E nummers zo ongezond zijn? Vaak verwijzen de waarschuwingen voor bepaalde E nummers naar een wetenschappelijk onderzoek. Niet zelden gaat het om onderzoek dat of niet goed is uitgevoerd, of dat schadelijke gevolgen vaststelt bij enorme hoeveelheden die mensen normaal binnen krijgen. Mijn moeder zegt altijd: overal waar te voor staat is niet goed. Als je teveel water drinkt in korte tijd, is dat ook giftig.
Toch zijn er vragen over de veiligheid van E nummers, zo zijn sommige hulpstoffen die eerder waren toegestaan toch later teruggetrokken omdat ze toch schadelijk bleken te zijn. Maar zo wordt er voornamelijk op dieren getest, en alleen acute symptomen komen in beeld. Het effect op langstermijn is onbekend.
foto: studiojoost.nu
Ook veel combinaties die we binnenkrijgen kunnen slecht voor ons zijn, maar kunnen we niet uitzoeken. Zo is er nooit getest wat een kiwi in combinatie met chocolade precies doet. Veel stoffen in ons eten en drinken zouden als ze nu werden uitgevonden nooit meer door de test komen. Alcohol? Giftig en kankerverwekkend. Zout? Verhoogt de bloeddruk.
Verwarring alom. Gelukkig zijn er basis dingen die wetenschappelijk vaststaan. Groenten, fruit, peulvruchten en volkorenproducten zouden goed voor je zijn. Hoewel ik zelf daar ook een aantekening bij zet. Hoeveel mensen hebben een allergie voor bepaalde fruit soorten? En ook Volkorenproducten kunnen je darmflora behoorlijk op zijn kop zetten.
Onderzoek naar wat voor ons gezond is en wat niet gaat dus langzaam. En het blijft moeilijk om harde conclusies te trekken en daardoor veranderen de aanbevelingen over goede voeding soms.
Mijn conclusie na dit alles gelezen te hebben is dat niets zeker is. Dat wij nog steeds proef konijnen zijn, zoals ik dat toen ook voelde met mijn rug-ellende. En dat ik helemaal niets wijzer geworden ben, en alleen met nog meer vragen zit.
Ik heb me vaak heel alleen gevoeld, ik was geopereerd, en moest rust houden, ik lag veel op bed, las tijdschriften, ik wandelde even door de kamer, maakte een beschuitje voor mijzelf, de kinderen bleven 2 dagen over op school, mijn ouders en schoonouders, haalde ze om beurten op. Ja mijn vader ondanks dat zware ongeluk, haalde ook mijn kinderen op, ze hadden een nieuwe auto gekocht, een automaat, zodat hij toch kon rijden. Een topper die man, en daar kwam hij dan, met de kinderen, je moet bij mij de trap op om naar de woonkamer te komen, en hij trok zich met zijn armen aan de leuning op.
Ik voelde mij een waardeloze moeder, een moeder die niets kon, behalve liggen in bed, een half uurtje zitten en dan weer liggen. Ik voelde me schuldig, vreselijk schuldig, dat iedereen voor mij moest zorgen. En ik voelde me alleen.
Ja Natas, dacht ik, daar lig je dan in je bed, en wie zitten er nu naast je? Hoe vaak word je gebeld? Een ieder is druk met zijn/haar eigen leven, en jij? jij had altijd de arrogantie om te denken dat je een ander beter kon laten voelen..Haha, maar je moet alles zelf doen, hulp ja, maar wie ben jij om te denken dat je een ander kan helpen. En nu lig je daar, moederziel alleen. Af en toe een belletje, heel af en toe een bezoekje, niemand is zo gek om zich drieslagen in de rondte te rennen, om jouw een bezoekje te brengen hoor, alleen jij bent altijd zo gek geweest. Ik nam het ze ook niet echt kwalijk, ik bedoel, dat ik nou zo gek ben geweest, dat hoeft een ander dan toch niet te zijn? Maar het was voor mij ook een opluchting, nu was ik niemand ooit meer wat verschuldigd, nu zou ik me nooit meer in allerlei hoeken moeten wringen om er voor een ander te zijn. Het heeft mij veel tranen gekost, maar ik ben dankbaar dat ik het heb mogen inzien.
Wat ik wel kwalijk vond was, dat ik van mijn werk bitter weinig hoorde. Heel af en toe een belletje, en na bijna 6 weken stond mijn leidinggevende een keer voor de deur.
Ik ben 3 maanden thuis geweest toen ik weer voorzichtig begon met werken, maar ik voelde mij een spook die op de afdeling zat, er was niemand die ook maar wat aandacht aan mij gaf. Het werken al was het maar een uurtje, ging niet goed, ik had na het werken veel pijn dus besloten we dat ik toch nog maar langer thuis bleef.
Uiteindelijk ben ik in juni gaan reïntegreren, en stapje voor stapje, pas in maart ging ik volledig werken. Zo lang duurde de revalidatie, en de pijn. En eigenlijk nog langer, want ik moest vaak rusten op bed als ik wat gedaan had. Maar in 2013 ging het opeens weer een stuk beter. Hardlopen kon ik niet meer, mijn lichaam was daar echt te zwak voor. Ik fitnesste ondertussen weer, maar dat was ook niet zo’n succes, vaak kwam ik krom van de stijfheid terug thuis, lag ik even op de bank, en dan hup naar school om de kinderen op te halen.
Ben zelfs nog terug geweest bij de neurochirurg omdat het zolang duurde, er werd weer een MRI Scan gemaakt, maar daar was niets op te zien.
Er zijn hier al heel wat liedjes voorbij gekomen. 33 weken geleden begon ik met Duran Duran Make me smile. Ik heb echt moeten kijken wie ik allemaal gehad heb. En tot mijn schrik zag ik dat er nog geen nummer van The Rolling Stones tussen stond.
In 1998 werkte ik op de customer Service afdeling bij Phones 4 U. En via de serviceprovider Libertel, kregen we VIP kaarten van het concert van de Rolling Stones op het Malieveld te Den Haag.
Er stonden tenten van Libertel waar we heerlijk konden eten en drinken. Ik stond nog in de tent toen ik de eerste klanken van Satisfaction hoorde, ik sleepte mijn collega mee naar buiten en gingen flink uit ons dak.
Bij het nummer Get off of my Cloud, kwam de regen met bakken naar beneden, mijn blonde korte haar viel in slierten voor mijn gezicht, maar ik danste of mijn leven er van af hing. Mijn schoenen en kleding zaten onder de modder en waren kletsnat. Hee hee you you Get off of my Cloud, ik zong het keihard mee. Maar het bleef regenen en ik kreeg het koud, ik ging met mijn collega weer richting tent.
Daar hoorden we de Rolling Stones, maar konden we ze niet meer zien. In de tent deed ik een challenge om zoveel mogelijk snoep in mijn mond te stoppen, natuurlijk moest iedereen lachen om die gekke Natasja, als er geen lol is dan maak ik het wel is mijn motto.
We zijn niet meer naar de Stones gaan kijken, het bleef regenen. Zonde eigenlijk, maar ik heb er toch fijne herinneringen aan.
Gister keken wij op tv naar de 25th anniversary, van THE hall of fame. Wat een concert wat een artiesten, genieten was het weer. En daar kwam Mick met Fergie en tja Bono als achtergrond koortje, zal ik maar zeggen. Gimme Shelter, wat een show. Ik zal zeggen hier een paar nummers van The Rolling Stones!! Zet je geluid hard aan en Geniet!!
Vorige week woensdag was ik allerlei blogs aan het lezen, het was koud en het regende, ik was autoloos en dus aan huis gekluisterd. Opeens hoorde ik een knal beneden, het was de post. Mijn jongste zoon, erg nieuwsgierig, liep naar beneden om te kijken wat daar lag.
Hij kwam terug met wat enveloppen en een pakje. Kijk zei ik blij, dat is altijd leuk zo’n pakketje.
Het pakketje was afkomstig van Godelieve, van liever voordelig en liever gezellig. Zij was een paar weken geleden jarig en deelde kadootjes uit hoe lief?
Ik was een van de 4 gelukkige die een kadootje kreeg. Ik he? Ik die bijna nooit wat wint, maar nu dus wel.
Ik maakte het pakketje open en zag verschillende kettingen en een paar oorbellen er bij. Ook zat er een leuk kaartje bij. Nou jullie begrijpen wel dat ik er erg blij mee ben. Ik vind het zo super lief van haar wetende dat ze het helemaal niet zo breed heeft. Dank je wel Godelieve, ik ben er heel blij mee!
Donderdag kon ik mijn autootje ophalen, ik vond het heel lastig om geen auto tot mijn beschikking te hebben. Het regent altijd hier, en als ik naar de stad moet (dat is zo’n 7 km vanaf mijn huis) was ik vaak kleddernat. Ook koop ik altijd teveel, zoveel dat het niet in mijn fietstassen past en dus volgehangen met tasjes aan mijn stuur, naar huis fietste. Het is me vaak overkomen dat een tasje stuk ging, dat de eieren tikte tegen het stuur, dat ik wijdbeens moest fietsen anders raakte ik een tas, ik was het zat!
Ik zie ze wel die mensen die alles op de fiets doen en ik heb immens veel respect voor hun, maar ik ben er niet tegen bestand, noem me verwend, lui, arrogant, maar ik ben super blij met mijn witte Aygo, ik heb er hard voor gewerkt! Noem het een afscheidscadeau van mijn werk…
Gister ging ik hardlopen met mijn moeder. Ik heb mijn moeder van 69 jaar aangespoord om te beginnen, ze was al een paar keer begonnen zonder mij, maar gister liepen we samen, hoe leuk is dat. Het waaide en het was fris, ik kwam niet in mijn ritme, maar ik vond het zo schattig hoe mijn moeder liep. Toch loop ik liever alleen, lekker mijn eigen ritme.
Ik hoop dat het snel weer wat warmer en zonniger wordt, dat loopt gewoon lekkerder.
Mijn autootje is nu al onmisbaar, we zijn al dikke vrienden, ik kon weer lekker naar de markt, en meenemen wat ik wilde. Hoe heb ik ooit zonder gekund.
Mijn collega’s raadde mij aan om mijn zorgverzekeraar te bellen, of er ergens anders een ziekenhuis was die mij eerder konden behandelen. Ook zij zagen, hoe slecht ik liep, en hoe moeizaam ik uit mijn stoel kwam. En ja ook mijn Manager wilde meer duidelijkheid, wat logisch was.
Ik belde mijn zorgverzekeraar, en zij belden de ziekenhuizen bij mij in de buurt, of deze eerder een plekje voor mij hadden.
Het werd het Ter Gooi ziekenhuis in Hilversum. Ik kon er een week later terecht, en twee weken later werd ik geopereerd, 3 februari 2011 om precies te zijn.
Deze neurochirurg zag op mijn MRI scan dat ik geen spina-bifida had, maar een lumbaal kanaal stenose. Mijn ruggewervel had artrose en daardoor ging het bot woekeren, die de zenuw beklemde.
Voor de operatie was ik niet eens bang, ik was blij dat er eindelijk wat aan de pijn gedaan zou worden. Joost bracht mij naar het ziekenhuis, en ging wat later weer weg om de kinderen op te halen. Het duurde toen nog anderhalf uur geloof ik voor ik geholpen zou worden. En helemaal alleen op die kamer, brak opeens het angstzweet uit. Ik trilde aan alle kanten, mijn gebit klapperde van de zenuwen. Toen ze mij ophaalde om naar de operatie zaal te gaan, dacht ik, ik spring uit het bed, ik stel mij aan, ik heb geen pijn.
Mijn bloeddruk was hoog, ik kreeg een maskertje op en weg was ik. Toen ik wakker werd voelde ik mij belabberd, ik had een drain in mijn rug, en een pompje om op te drukken, morfine, tegen de pijn.
De chirurg kwam een paar uur later om te vertellen wat ie had gedaan: “je was van alle (hij had met mij erbij 3 rugoperaties gehad die dag) patiënten, het ergst aan toe. Er waren veel botvergroeiingen in mijn rug, hij had veel bot weggehaald en ook veel littekenweefsel.
Ik ben donderdags geopereerd, en zaterdag mocht ik naar huis. Ik kreeg een boekje mee, wat ik wel en niet mocht doen. Nou ik mocht niet veel. Liggen, half uur zitten, een beetje lopen en voorzichtig oefenen.
Er kwam in het begin fysio aan huis, maar al snel vroeg hij of ik naar de praktijk kon komen. Eerst masseerde hij, na een paar weken, mocht ik voorzichtig op de toestellen om mijn rug te verstevigen.
Ik deed niet veel, maar toch waarschijnlijk te veel, ik heb heel lang gerevalideerd, ik heb heel lang pijn gehad, ik kon niet hardlopen, als ik lang liep, moest ik zitten, ja de pijn uit mijn been was minder, maar mijn rug was erg zwak, ondanks alle oefeningen die ik deed.
Na bijna anderhalf jaar ging het wat beter, ik ging ondertussen na een manueel therapeut, en dat was wel even goed. Oké ik kon niet meer alles wat ik voordat ik door mijn rug ging kon, ik kon ook niet te lang zitten, ik kon niet lang slenteren, maar ach, ik lag nog best vaak op mijn bed plat, meestal op woensdag, dan had ik maandag en dinsdag gewerkt, en dan moest mijn rug echt rust hebben.
De nummers van vandaag zijn uit een van mijn favoriete series ever, namelijk Ally Mc Beal. Deze serie komt uit 1998, het jaar waar ik na een relatie van 7 jaar weer bij mijn ouders woonde voor 7 maanden. Mijn broer woonde toen ook weer bij mijn ouders, wij waren toen sinds 10 jaar weer compleet. Mijn broer en ik keken samen Ally Mc Beal, en dat was altijd heel gezellig. Toen ik later dat jaar mijn eigen flatje kreeg volgde ik het trouw verder, wat een teleurstelling was het toen Ally naar Net 5 ging en wij dat toen niet in Almere konden ontvangen.
Ik kocht de cd van de serie gezongen door Vonda Sheppard en ik heb de cd grijs gedraaid.
In 2006, ik was zwanger van mijn jongste, kocht ik de serie op DVD, en kon ik eindelijk alle afleveringen kijken. Ik ging door met kijken toen ik net bevallen was, en als ik dan ’s nachts Michiel moest voeden, zette ik de DVD op en kon ik zo een hele aflevering kijken, Michiel dronk niet zo snel 😉.
Twee weken geleden trok ik de box weer uit de kast, na 10 jaar, en ik was gelijk weer verkocht. Ally, tikje neurotisch, onhandig, melancholisch, prettig gestoord, ik herken mijzelf zo in haar. En ik moet ook bijna bij elke aflevering wel huilen, het is een dramady…
De muziek geeft zoveel sfeer aan deze geweldige serie, en brengt mij terug naar 1998, mijn vrijgezellen jaar.. Just ask the Lonely!!
natasjaslifestyle.wordpress.com 