Niet lullen maar poetsen!

Vandaag kwam ik ook alweer met een gejaagd gevoel uit bed. Gisteravond werd ik door de sollicitatiemeneer gebeld dat ik door ben naar de tweede ronde…Jippie Yeah, maar tegelijk: Kan ik het wel, ben ik wel goed genoeg. Die gevoelens hebben alles te maken met de afgelopen periode bij mijn oude werkgever.

“De wil is er echt, maar soms moet je je afvragen of hier je toekomst nog ligt” Ik liep al een tijdje mijn tenen, en of dat nu door mij komt, door mijn rug problemen of door alle veranderingen, soms groei je uit elkaar, en kun je het niet meer met elkaar eens zijn, terwijl je elkaar toch nog wel aardig vind. Dan moet je beslissen om uit elkaar te gaan.

Ik  heb gehuild tijdens het gesprek, zo ben ik nu eenmaal, maar tegelijkertijd voelde ik een opluchting, alsof er een last van mijn schouders af viel.

Toen ik thuis kwam ben ik als een gek gaan schoonmaken en ordenen. Samen met Joost waren we bezig zijn bedrijf opnieuw vorm te geven. En net toen we het een beetje eens werden, werd ie gebeld door een klant, of hij daar voor vast wil komen werken. Hij greep dit aanbod met beide handen aan, omdat nu ook mijn vastigheid was opgehouden.

Inmiddels zijn we 5 maanden verder, nadat ik mijn werkgever gedag zei. En heb ik na een paar inschrijvingen bij uitzendbureau’s, een echte sollicitatiebrief geschreven, hoewel, het was een korte en bondige brief. En ik mocht op gesprek, en nu dus voor het tweede gesprek. Het lijkt me heel leuk om daar te beginnen, maar tegelijk ben ik ook bang, bang voor het onbekende, weet je als je 20/ 30 jaar bent, dan stap je zo makkelijk van de een naar de andere situatie. Tenminste ik wel, ik was altijd heel flexibel, als ik het niet meer naar mijn zin had bij het ene bedrijf dan hopte ik hup naar een ander bedrijf. Mijn moeder zei altijd dat ze zo veranderd was na de kinderen. Ik lachte haar uit en zei dan: Nou volgens mij ben je nooit anders geweest. Ik moet mijn woorden terugnemen, ik ben nu van hetzelfde laken een pak.

Vandaag kwam ik dus met een gejaagd gevoel uit bed. Nadat ik iedereen van eten had voorzien, en een ieder de deur had uitgewerkt, ben ik nog even naar bed gegaan, om wat te lezen. Maar ook daar werd ik niet rustiger van. Dan maar douchen, haren wassen, föhnen, leuke kleren aan, hup Natas!

Ik belde mijn vader om te vertellen dat ik door was naar de volgende ronde. “Goed zeg! zegt ie blij. “Tja zei ik, ik weet het niet hoor Pap, het gaat allemaal zo snel”.  Hij vroeg aan mij of het mij leuk leek: “Ja zei ik. Nou, zei die, het is ook lekker dichtbij, je kunt je uren zelf inplannen, wat wil je nog meer. Mijn zware hart werd al een stukje lichter. Natuurlijk heeft mijn vader gelijk.

Ik vertelde mijn vader dat ik zaterdag een hoelahoep gekocht had, en dat ik het best een klus vond om dat ding draaiende te houden, en dat ik daardoor blauwe plekken op mijn zij heb. En vandaag moet ik ook nog naar fysio, die man zal wel denken. Dus zei ik tegen hem, ik stop maar even met hoelahoepen totdat die blauwe plekken weg zijn. Niet verstandig vond mijn vader, “Gewoon niet forceren, en niet zoals jij als een gek gaan hoelahoepen, opbouwen moet je, en gewoon elke dag een paar keer een paar minuten, die blauwe plekken gaan heus wel weg, maar als je nu gaat stoppen kun je over een paar weken weer opnieuw beginnen. “Dank je Pap, zei ik, voor je adviezen, je had coach moeten worden”. Dat was ik toch ook… Tja alleen noemden we dat toen anders. En kijk: Ik heb weer een heel stukje geschreven! Wat moet ik toch zonder mijn ouders!