Lazy Sunday #52

1982:

Naast Dallas ging ik ook Dynasty volgen, keek ik countdown en Nederland Muziekland.

De Doe Maar gekte begon en ik 10 jaar werd dit jaar 11 snapte daar niets van. Ik was in het tijdperk ABBA beland die op hun laatste benen liep, met de LP Visitors.

We kochten singeltjes op de markt, bij de Maxis in Muiden en in de platenzaak van Almere Haven. Mijn moeder liet mij vreselijk schamen toen ze een plaatje wilde kopen van Tight fit, The Lion Sleeps Tonight, en tegen de verkoper zei: ik zoek het plaatje van awiemowe… Ik dacht dat ik door de grond ging.

Mijn favoriete ster Romy Schneider, liet het leven, evenals de prinses Gracia van Monaco, ik herinner mij de begrafenis nog en weet dat ik het gek vond dat ik haar zag liggen in de open kist. Eerlijk gezegd zei mij Grace Kelly niet veel, maar Prinses Diana destemeer. Na haar huwelijk in 1981 knipte ik alle plaatjes uit, uit de tijdschriften. Ik vond haar mooi sprookjesachtig, een ware prinses, haar pompeuse jurk, haar porseleinkleurige huid, maar vooral haar ogen die onder haar voile vandaan keek. Dit jaar werd ze moeder van troonopvolger William.

Romy Schneider, de Sissi films waren favoriet bij mij. Ze kende de klappen van de zweep, ongelukkig in de liefde en dan verloor ze ook nog haar zoon, 43 jaar is ze maar geworden, ook van haar spaarde ik plaatjes en knipte ze uit. Samen met mijn moeder keek ik door de jaren heen de Sissi films en daar heb ik ook al heel wat tranen voor geplengd.

We keken een keer in de twee weken naar Avros kinderbios, met oa Alleen op de Wereld, strijd der Planeten en sport Billy, om half 4 zat je dan voor de buis met een Tupperware bakje nibits en een glaasje Ranja.

Ook keken we kanaal 13 en de poppenkraam.

En we hadden heel vaak testbeeld…

Veronica ging van de C status naar de B status en kreeg meer uitzendtijd, dus begon ik met het volgen van Dynastie, net als Dallas ging het over Olie maar dan net even anders, the bitchfight tussen Krystle en Alexis was legendarisch.

Veronica kwam naar je toe deze zomer en mijn broer ging er heen, hij was net 14 jaar en had posters en singletjes van Vanessa.

Ik deed mee aan een voorronde voor een playbackwedstrijd op school, als Vanessa, compleet met pruik en grote borsten. Helaas mocht ik niet door, het was mijn klasgenootje die mocht stralen op het podium als Anita Meyer, we dont Play that love song anymore.

We stuurden Bill van Dijk naar het songfestival met het vreselijke lied, jij en ik, hij werd geloof ik een na laatste, maar grote winnares was Nicole met Ein Bisschen Frieden, die ze in verschillende talen zong. 

Ik haalde mijn B diploma, en kreeg omdat ik over ging van klas 4 naar 5 een nieuwe fiets. 

Met mijn vriendin speelde ik de hele zomer op een kleedje, prinsesjes, en waren we vaak op het strand te vinden, ook logeerde ik bij haar opa en oma op de camping in oud valkeveen.

vriendin en ik 1982 en mijn kleine neefje

Klasgenootjes hadden vaak kritiek op mijn kleding (stom, gek,raar) om het later zelf te dragen, en op mijn haar: te lang, stomme vlechten, rare staart. Mijn moeder zei dan dat ze gewoon jaloers waren, en ik geloofde haar, ik had/heb immers de mooiste, liefste, modernste moeder van de wereld.

Hieronder de geweldige lijst van 1982 met ABBA veel Frida en Vanessa!

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1982

De clip en plaat van Omd vond ik geweldig… Deze Lazy Sunday mogen jullie je favoriet bepalen

Advertentie

Een van mijn eerste blogs op Facebook Cola Life

Archief 18 januari 2015 geschreven:
Een ieder die mij kent weet dat ik diep in mijn hart een junkie ben. Een Coca Cola junkie. Waar is het mee begonnen? Komt het doordat mijn vader vroeger weleens een colaatje dronk en ik nooit een colaatje mocht, omdat het zo slecht voor mij was? Komt het door de pepsi proef die ik deed en en dat er steevast Coca Cola uitkwam? In iedergeval, toen ik alleen op mijzelf ging wonen, ging het hard met mijn Coca Cola verslaving, geen drammerige ex die vertelde dat Cola zo slecht was, alleen ik en mijn cola, en vrienden die het allemaal prima vonden. Hoe lekker is een regular cola met een patatje en een hamburger, wel die van Mells Burger, die vind ik het lekkerst. Toch kwam mij regelmatig ter oren hoe slecht cola voor je is. Ach dacht ik, ik eet gezond, drink amper alcohol, ik rook sinds 2001 geen sigaret meer, mag ik ook eens… Maar toen kwamen de klachten, rugklachten, aangezichtspijn, als je het op zoekt kan het allemaal te maken hebben met bepaalde voeding en natuurlijk ook drank.
Maar toen zag ik het wonder een nieuwe cola, Cola Life gemaakt van de suikers van de stevia plant. Op mijn werk hoorde ik regelmatig collega’s praten over de zoetstof Stevia, plantaardig, bijna of geen calorieën, de bomb. Ik las op internet dat mensen die Cola Life hadden geproefd geen verschil proefde met de gewone Cola…Dat wil ik wel eens meemaken, dacht deze kritische recent als het om Cola gaat. Ik heb namelijk alle Cola’s uitgeprobeerd, light, zero,Pepsi, noem het maar op. Maar geen een Cola heeft bij mij het effect als de Coca Cola Regular, de bubbels, de zachte karamelsmaak, het gelukzalige gevoel, ja je hebt te maken met een verslaafde, maar goed ik dacht: Coca Cola Life,ik geef het een kans. Ik kocht een anderhalve liter fles en schonk voor mijzelf en mijn oudste zoon een glaasje in, en wat er toen gebeurde? Ik voelde me gewoon een beetje raar worden, licht in mijn hoofd, misselijk, bubbels die blijven steken in mijn slokdarm, maar niet opgeboerd kunnen worden. Eigenlijk voelde ik me een beetje high, en ik kreeg een soort van hongerklap, kennen jullie dat? Ik vroeg aan Floris wat hij er van vond, hij vond het lekker zei hij. Maar ik liet me niet uit het veld slaan en een dag later nam ik weer een glaasje, ik kreeg niet die heftige klachten als de dag daarvoor, maar ik proefde wel weer die vieze droge afdronk, die alle frisdranken hebben die niet gezoet zijn met suiker.
Woensdag kocht ik nog een klein flesje Cola Life, alleen voor mij, alleen om jullie mijn eerlijke mening over Coca Cola Life te kunnen geven, want wat ik schrijf is mijn ervaring, mijn mening, en een ander kan dit heel anders ervaren.
Tijdens het basketbaltoernooi dronk ik een slok uit het flesje, en weer voelde ik me raar worden, alsof er alcohol in zit, weer licht in mijn hoofd, wat misselijk, gelukkig had ik een mars die me behoedde voor de hongerklap 😉 en ik heb me wel een uur een beetje dronken gevoeld.
Nu lees ik wat die stevia in de Coca Cola Life inhoud namelijk:
Steviol glycoside
Deze zoetstof wordt natuurlijk genoemd omdat het is afgeleid van de Stevia plant en dus een plantaardige oorsprong heeft. Maar: er gaat een chemisch proces aan vooraf om het stofje steviol glycoside te winnen van de plant. Er komen verschillende chemicaliën aan te pas, waaronder calciumhydroxide en aluminiumsulfaat, om zo ongewenste stoffen te verwijderen.
Met andere woorden zo natuurlijk is die troep niet, ik hou het nu maar gewoon op af en toe een heerlijk Colaatje Regular, is ook nog goed voor de maag, en je weet dat deze Cola geen valse beloftes doet maar gewoon af en toe heel erg lekker is.

Lazy Sunday #51

1981:

Dit jaar begon ik met het volgen van Dallas, mijn favoriete karakter? Sue Ellen, die mond die alle kanten op ging als ze praatte. Ze fluisterde bijna, heerlijk en als ze dan een slok dronk, de ijsklontjes die rinkelde in het glas, drama ja ook toen hield ik er van. 

Sue Ellen aan de wijn

Voor Dallas kwam Mies, ik zie nog het leren chesterfieldbankje voor me waar zij al haar gasten op ontving. Eigenlijk ben ik verbaasd dat ik zo lang mocht opblijven, Dallas was dan rond half 11 afgelopen en video hadden we niet laat staan programma gemist.

Maar ik was heel stil en dat heeft mij gered denk ik, ze hadden geen last van mij. Mijn vader was vaak aan het trainen op dinsdag en vrijdag, hij had in Almere een Boks en conditievereniging Punch opgericht. Hij was vroeger tweede geworden van Nederland met boksen bij de jeugd. Maar nu had hij al een tijdje zijn trainingspapieren en gaf zelf les.

hoe cool mijn oudste zoon met het t shirt van de boksclub

Mijn moeder broer en ik zaten dan vaak met z’n drietjes te kijken, licht uit kaarsjes aan, mijn moeder maakte het altijd knots gezellig, toastjes erbij en wat kaas en worst en drinken, hoe ik toch zo dun bleef?

Ik had nog steeds lang haar tot over mijn billen, en droeg zo’n jogging pak wat toen helemaal in was.

Ik begon met lezen van Jan Jans en de kinderen en boekjes van Simone. Ik verslond boeken. 

In dat jaar kreeg ik twee neefjes en verloor mijn opa zijn strijd tegen kanker. Zijn uitvaart was op een mooie dag, waar gehuild maar ook gelachen werd.

op deze foto wilde ik de mond net als Sue Ellen trekken

In de zomer leerde ik mijn nieuwe vriendinnetje kennen, een blond mollig meisje, met een wit shirtje en een rood overgooierjurkje. Ze was alleen en aan het elastieken, en oh wat wilde ik graag meedoen, maar ik durfde het haar niet te vragen. Ze zag me staan en vroeg of ik mee wilde doen. Dat is het begin van onze vriendschap. En weet je wat zo schattig is? Laatst was ik bij haar en moest ik wat uit haar slaapkamer halen, en toen zag ik dat ze een foto van mij als 10/11 jarige op haar nachtkastje had staan, tussen haar kindjes en andere dierbaren.

In 1981 luisterden we naar:

Ultravox, Anita Meyer, Spargo, the Police. En won Bucks Fizz het songfestival met making your mind up. De act vond ik geweldig, die rokjes die uitvlogen, later deed ik het dunnetjes over met Irene Cara, alleen met wat minder succes.

Ik werd 10 jaar dat jaar, net zo oud als mijn jongste nu is. Ik kreeg een dagboek, kappop, lampje, kubus een boekje, vijf gulden en een speen met snoepjes er in. Hoe ik dat nog weet? Net gelezen in mijn dagboek😜

Het nummer van vandaag is van Diana Ross, ik weet nog dat ik het op een cassette bandje had opgenomen, ik luisterde het nummer vaak, als ik het nu hoor dan kan ik me dat gevoel nog terughalen.

Dromen Durven Doen

Archief 9 januari 2015:

Mijn allereerste blog op Natasja’s Lifestyle Facebookpagina
Ik heb zoveel ideeën en toch blijf ik altijd steken. Waarom? Omdat ik zoveel ideeën heb? En dat ik bang ben als ik een idee uitvoer, ik het andere idee in de kast laat liggen? Of is het angst, angst voor het onbekende, angst voor het falen of juist het slagen van het idee. En hoeveel boeken ik ook lees, hoeveel moed ik mezelf ook inpraat, er is altijd een stemmetje die zegt, je kan het niet, je bent niet goed genoeg, vind je het wel leuk genoeg? Kun je er van leven, en wat als het mislukt?
En hoeveel teksten ik ook deel van omdenken, de twijfel blijft.
Dromen, Durven, Doen, is een boekje die mijn arbo-arts mij aanraadde na een gesprek met haar. Ik heb het boekje gekocht en gelezen. Een paar weken geleden had ik na een paar maanden, weer een gesprek met mijn arbo-arts, ik vertelde haar dat ik het boekje had gelezen, en zei lachend: ik zal het nog een paar keer moeten lezen voordat het tot mij doordringt, en ik er ook daadwerkelijk wat mee wil doen.
Vorig jaar werd mij gevraagd wat mijn Passie is. Mijn drukke hoofd was ineens leeg. Passie, Passie, wat is mijn Passie, ging er paniekerig door mijn hoofd. Uh, Uh,…En opeens waren ze daar in mijn hoofd, vanuit mijn hart waar ze altijd zitten. Ik rechtte mijn rug en zei: mijn gezin, mijn kinderen, hun opvoeden dat doe ik met Passie. Mijn vragenstelster keek mij verbijsterd aan; Kinderen opvoeden? Ja zei ik, ik vind het zo mooi om mijn kinderen te begeleiden, van de wieg tot aan hun zelfstandigheid en verder. En ook al faal ik regelmatig, het is niet erg, want dan heb ik weer wat geleerd. Ik leer zoveel van mijn kinderen, en ik leer vooral zoveel over mijn zelf.
Ik heb vele Dromen, een paar zijn uitgekomen. Mijn allergrootste Droom kinderen krijgen is uitgekomen, en ook al was het onbekend, ik Durfde het te Doen. En viel het tegen? Nee, want deze Droom komt uit mijn hart, en met deze insteek ga ik verder bouwen, bouwen aan ongerealiseerde Dromen, ideeën, ik ga mijn demonen verslaan, ik ga het Doen, Durven, en Dromen.
Bedankt lieve Arbo-Arts.

Lazy Sunday #50

Volgens mij klopt de telling van de Lazy Sunday niet, want volgens mij ben ik er al een jaar mee bezig, maar ach wat maakt het uit.

1980:

We woonden een jaar in Almere, ik moest best wel wennen in het begin. Ik liet mijn liefste vriendinnetje achter in Deventer, we waren twee handen op een buik, we waren 6/ 7 jaar, en we hadden vrienden voor het leven kunnen worden, maar de afstand nekte ons uiteindelijk. Lang heb ik mijn poeziealbum bewaard, tot mijn liefste oudste zoon het in stukken scheurde toen hij een jaar of twee was.

We keken naar de familie knots, en naar J.J. De Bom (voorheen kindervriend). Ik luisterde naar ABBA, en leefde mee met hun scheiding (the winner Takes it all) en Super Trouper, Ik zong mijn strot stuk met mijn nieuwe vriendinnetje Brenda op Woman in Love van Barbara Streisand, ik luisterde samen met mijn broer naar de Nationale Hitparade, en de Police met the Do, do, do, da, da, da. En ik zat in de 2e en later in de 3e klas.

Op school, was het heel anders dan ik gewend was. In Deventer was alles gestructureerd, ik kon goed lezen en rekenen. In Almere zaten we met de 1e, 2e en 3e klas bij elkaar. Ik mocht niet snel lezen, maar moest alle woordjes spellen, waardoor ik ging stotteren, en steeds minder zin in school kreeg. We hadden een juf die al snel overspannen raakte, en kregen verschillende inval juffen, die gillend onze klas verlieten, het dieptepunt was wel, dat we met zijn allen (ja ook ik) op een tafel stonden en gilden heks heks heks,tegen een juf. Oh wat zou ik graag die juf jaar excuses aanbieden. In de 3e klas kregen we een geweldig leuke meester. Hij vroeg ons hoe oud wij dachten dat hij was, ik schatte hem 45 jaar, hij was 29 jaar, deze meester had onze klas al heel snel onder controle, hij maakte grapjes, en hij hoefde maar een keer met zijn lineaal op tafel te slaan en stil waren wij. Hij liet ons kennis maken met Goem en de blauwbilgorgel, en kregen een snoepje in onze la die Goem daar had neergelegd, hij kon onze klas verlaten in stilte, en als hij terugkwam was het nog steeds stil.

We kregen zwemles onder schooltijd, ik had mijn A diploma al in Deventer gehaald, en ging voor mijn B Diploma. We werden met een bus opgehaald, en als we terug naar school reden, dan lieten we de buschauffeur om rijden.

Mijn oma logeerde regelmatig bij ons thuis, en dat vond ik altijd heel gezellig, ze bakte de lekkerste pannenkoeken, en klopte met haar mollige armen vaak pudding.

Vrijdag was altijd het gezellige avondje, terwijl mijn vader dan naar de boksclub was, (hij had een boksclub opgericht en was daar trainer van) zaten mijn broer en ik, met natte haartjes op de bank, met een glaasje prik en een schaaltje chips of een gebakje, en dan mochten we Toppop en Dallas kijken.

Hier  een mooi nummer uit 1980 waar ik mijn keel op stuk zong, en vals!! Vals!!

 https://youtu.be/0KJ60uJZ3-Q

 

Van alles wat uit mijn hart komt

Ik ben moe, zo moe, ik zou wel even willen slapen. Maar ja de plicht roept. Youtuben, snapchatten, whatsappen, Facebook en Instagram checken. Blogs lezen, en reageren. Ik ben er maar druk mee.

Ik ben geen prof, ik ben gewoon een (ik wou schrijven meisje) vrouw, die het heerlijk vind om te schrijven, te zingen, te dansen (als mijn gestel mee wil werken), foto’s te maken, en een beetje gek doen.

Toen ik jonger was, maakte ik me daar weleens zorgen over. Ik bedoel, na mijn pubertijd heb ik mijn harnas afgegooid en ben ik gewoon gaan doen wat mijn hart mij ingeeft. Dat wil dus zeggen, zingen, dansen en grappige dingen vertellen, gewoon op kantoor, want soms wilde ik gewoon de saaiheid doorbreken. Even een term er ingooien, even de boel weer opschudden. En als ik uitging, (trouwens ook weleens op kantoor) dan danste ik, alsof mijn leven er van af hing, heerlijk voelde dat, ik was in een soort trans, en dat met alleen maar cola, zonder alcohol.

gewoon lekker gek

Toen mijn oudste net geboren was, dacht ik, nu moet ik me toch maar minder gek gedragen, ik heb de verantwoordelijkheid van een bloedmooi kind, waar ik met hart en ziel van hou, maar ach dat hield ik nog geen paar dagen vol. Zat mijn kleine jonkie in de box, zette ik de muziek aan en begon ik te dansen, heerlijk, en ik had publiek he?

Later toen hij wat ouder werd, en ik bracht hem naar bed, dan gingen we eerst muziek maken. Hij had toen een elektrische speelgoedgitaar, en zo’n drumstel, en dan maakte hij de muziek en ik zong er zelfverzonnen liedjes bij.

Ik tilde hem altijd op en dan sprongen we samen, terwijl ik zong, la la lalalalala, he he, en mijn oudste schudde dan met zijn koppie, zijn lange haartjes sprongen op en neer. Het is eigenlijk niet zo gek, dat ze zo druk zijn, bedenk ik mij nu. 😉

En terwijl ik vanmorgen ook nog aan het stoffen was, en tegelijkertijd luisterde naar de Carpenters, over viel mij een gevoel van weemoed, wat is de tijd toch snel gegaan.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om mee te doen op school aan toneelstukjes, en playbacken. Van mezelf was ik heel stil en verlegen, maar als ik op het toneel stond dan schudde ik dat van mij af.
Laatst had ik een mini reünie van mijn klas van de basisschool. Terwijl ik de klas vroeger niet zo leuk vond, ze hadden altijd wel kritiek op mij, te dun, te lang haar, rare kleren, ik kreeg niet genoeg te eten, hoorde ik van mijn klasgenootjes dat ik een kreng was. Ik was echt verbaasd, huh? Hoezo dan? vroeg ik, ik vond mijzelf namelijk helemaal geen ruziemaakster, maar daar hadden hun een ander idee over: ik kon heel boos worden en dan gillen, en met stoelen gooien. Nou boos kon ik wel worden, maar daar deed ik niets mee, ja later in groep 8/ klas 6. Maar gillen en met stoelen gooien, nou dat lef heb ik nooit gehad…

Lazy Sunday #49

Vanaf vandaag heb ik twee tieners in huis!! En mijn jongste voelde de laatste dagen al dat hij een beetje in de puberteit zat.

9-7-2006 stond ik voor t muiderslot

10 jaar geleden had ik om 9:00 uur een afspraak bij de verloskundige. Mijn oudste toen 3 jaar, had ik meegenomen. Ik voelde mij al een tijdje niet echt lekker, ik moest al eerder stoppen met werken vanwege hoge bloeddruk. 

laatste dag enig kind

Ik had het hele weekend een gespannen buik gehad, enorme hoofdpijn en ik zag flitsen voor mijn ogen, maar ik dacht, ik wacht tot ik naar de verloskundige moet. 

De verloskundige nam mijn bloeddruk op die veel te hoog was, ik moest direct naar het ziekenhuis.

Ik bracht mijn oudste zoon naar mijn ouders, en samen met mijn moeder ging ik naar het ziekenhuis. Ik moest bloedprikken, en wat onderzoeken doen. Daarna kon ik naar huis maar ik moest ‘smiddags weer terug komen voor de uitslagen en een ct scan.

Thuis was mijn oudste met mijn vader donderpadjes aan het vangen. En later zag ik mijn oudste boven op de schouders van mijn vader zitten. Opa rende door de straat, want hij was volgens mijn oudste een Dino.

‘Smiddags haalde ik Joost op van het werk en samen reden we naar het ziekenhuis. Joost vroeg of ik mijn koffertje mee had, en ik zei snibbig dat ik die niet nodig had.

Ik moest natuurlijk blijven, ik mocht niet meer naar huis. Ik zou de volgende dag ingeleid worden.

Ik moest huilen, ik wilde niet ingeleid worden, niet weer, ik wilde een normale bevalling.

Maar helaas heb je dat niet voor het zeggen. Ik lag op mijn bed en Joost was mijn koffertje thuis aan het halen, toen er twee zusters aan mijn bed kwamen: dat inleiden zou niet lukken morgen, dat werd waarschijnlijk overmorgen. Even later kwamen ze terug en zeiden ze dat ik ook over een uurtje ingeleid kon worden. Ik zei gelijk doe dat maar. ‘Denk er maar over na’ zeiden ze nog. Maar mijn besluit stond vast. 

geboortekaartje

Ik belde Joost dat ie snel moest komen en om 19:15 werd ik ingeleid, en na een enorme weeenstorm ( bij Mijn oudste kon ik ze wel beter wegpuffen) kwam mijn tweede zoontje om 20:27 ter wereld.

‘S avonds werd hij aangelegd aan mijn borst, maar hij hapte niet echt. Hij was denk ik moe van de vlotte bevalling. Ze gaven hem een pipetje om te drinken.Ze deden m weer in zijn bakje en ik keek m vol liefde aan. 

Ze hadden geen nieuw warm kruikje in zijn bakje gedaan. De volgende ochtend, wilde hij nog niet aan de borst. Ze namen hem mee, gaven hem een infuus met antibiotica en zeiden tegen mij dat hij waarschijnlijk een bacterie had. Hij moest overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis.

Daar ging hij alleen in de ambulance, daar zat ik te huilen in mijn Rolstoel.

Ook ik ging naar het ziekenhuis, waar we nog 4 dagen verbleven. Weg roze wolk.

Op vrijdag 15 juli mochten we naar huis. 

Eindelijk was ons gezin compleet! 

Gefeliciteerd lieve mooie tiener! Mama is zo trots en blij dat ik je moeder ben!! 

En speciaal voor jou dit nummer!!

De Efteling

Eindelijk gaat er een dialoog gevoerd worden bij de Efteling, want zeg nou zelf bepaalde attracties kunnen toch niet meer?

Neem nou Sneeuwwitje, vernoemd naar een alcoholisch drankje, en een stiefmoeder die haar vergiftigt, zo stigmatiserend alsof alle stiefmoeders B*tches zijn. En je zou geen appel meer durven eten.

En wat dacht je van de zeven dwergen dan? Hoe moet de kleine medemens zich nou voelen? Alsof ze alleen maar goed genoeg zijn om hout te hakken en te verzorgen! Kleine mensen zijn zoveel meer en ook mensen zoals jij en ik!

En dan Hollebolle Gijs, dat kan toch al helemaal niet meer! Er zijn nu al zoveel mensen dikker dan vroeger, maar hup prop Holle Bolle Gijs maar lekker vol hoor, wat een voorbeeld!

En dan langnek, hoe moet dat voelen voor mensen met daadwerkelijk een lange nek, om daar de spot mee te drijven vind ik persoonlijk veel te ver gaan.

En dan heb ik het nog niet eens over het foute beeld wat de Efteling geeft over mannen, prinsen op het witte paard die je komt redden, een kikker die gekust word en in een prins veranderd, alsof een niet adelijke man niet goed genoeg is, en een kikker ook daadwerkelijk in een prins veranderd.

foto: natasjaslifestyle

Nee ik ben echt blij dat ze dat park eens goed onder handen nemen, want de kinderen krijgen zo een heel verknipt beeld over het echte leven.

Alleen al het: En ze leefden nog lang en gelukkig… Dat is toch een sprookje…

Lazy Sunday #48

Voor wie moet ik nou zijn, vroeg mijn zoon zich af. Normaal is hij altijd voor Duitsland. Maar als groot fan van Pelle is ie natuurlijk ook voor Italië. Het is nu de 34e minuut als ik dit schrijf, de stand 0-0. 

Ik ben voor Pelle, door Pelle is mijn zoon geïnteresseerd geraakt door voetbal. Pelle heeft zijn kapsel en hobby bepaalt, Pelle is voor hem wat Madonna voor mij in de jaren ’80 was.

Dat de beste moge winnen. We hebben nog even.

Volgende week zondag is het feest, dan wordt mijn jongste zoon 10 jaar, potdorie dan heb ik twee tieners in huis. Tien haar geleden was het niet zulk potje piep weer als nu. Het was heet heter en heetst. Mensen vroegen zich bewonderend af hoe ik het met mijn dikke buik vol hield. We hadden een zwembad in de tuin, en daar lag ik regelmatig in. Ik speelde Jaws met mijn toen drie jarige peuter, taram taram taram taram, als hij na zijn middag slaapje wakker was. Ja hij sliep nog tussen de middag, en soms kon hij wel 3 uur slapen.

10 jaar het lijkt een hele tijd, maar wat is het snel gegaan. Mijn jongste noemt zichzelf al een puber, oh als ie zo wordt als zijn broer nu nog is, dan knijp ik mijn handen dicht.

Vanmorgen dacht ik: stel dat ik geen kinderen had hoe had mijn leven er dan uitgezien? Ik kan het mij niet voorstellen. De beste beslissing is wel om aan kinderen te beginnen, en het is een fantastisch geschenk dat het ons ook gegund is. Twee babies groot zien worden, ze alle liefde kunnen geven die er in ons zit.

Ik ben rijk, en super trots!!

En wint Italië? En verliest Duitsland? Ik heb al gewonnen met mijn fijne gezin!

Vandaag in Lazy Sunday, een Italiaans nummer, bij dit nummer denk ik altijd aan mijn oud- collega en vriendin, die, toen we in de jaren ’90 samenwerkten in de boekwinkel regelmatig Italiaanse muziek draaide, soms tot vervelends toe..

Maar speciaal nu om Italië te steunen en om alvast in de vakantiestemming te komen, hier Eros Ramazotti!!

Note: Italië ligt er uit na penalty’s, held Pelle mist zelfs… Duitsland door…

Schoolperikelen

Het was het gesprek van de dag, afgelopen week.

Op mijn oude middelbare school, was er afgelopen week een massale vechtpartij uitgebroken. Natuurlijk werd dit alles gefilmd, want dat is de tendens van deze tijd.

Er ontstond gelijk op Facebook een discussie, dat dit vroeger echt niet gebeurde. Ik was het daar niet helemaal mee eens. Ook ik heb eens ruzie gehad met een meisje die mij pesten, en die mij over de tafel gooide, en die ik zelf een paar stevige trappen heb verkocht. Mijn vriendin stond aan het meisje te trekken, en de leraar zat op zijn bureau en sloeg het allemaal gade. Het meisje had een paar weken daarvoor een ander meisje bij haar haren door de wc gesleurd.

Ook heb ik op een andere school meegemaakt dat een vriendin van mij gepest en geslagen werd, en dat er een hele groep achter haar aan kwam, ze vonden haar lelijk, omdat ze pukkels had. Ook werd ze in de bus lastig gevallen. Ik geef toe ik was een zwakkeling, ik trok haar wel mee uit de groep, maar gaf die kinderen niet een paar trappen. Ik werd niet gepest toen, de reden: Ik zag er leuk uit, ik zweer het je, dat is wat ze letterlijk zeiden, en deze toenmalige puber dacht phoe, heb ik even mazzel. Toch zat het me allemaal niet lekker, en ben toen van die school gegaan, en naar de andere school waar ik dus ruzie kreeg met dat meisje die me over de tafel gooide.

Maar misschien was het niet zo massaal, als je op dit filmpje ziet:

http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/136916/almere-de-meergronden-stuurt-vier-meisjes-van-school

Ik vroeg aan mijn zoon of dit soort dingen ook op zijn school voorkomen, en hij zei, ja hoor op het schoolplein, en dan staat er een hele grote groep om heen, zodat het voor een leraar moeilijk is om de vechtersbazen te bereiken.

Vorige week had ik een 10 minuten gesprek op school van mijn jongste. Voor mij was een vader van een kindje uit de klas van de jongste, die hoorde we schreeuwen tegen de juf. Ik dacht nog, als het uit de hand loopt, dan gaan we naar binnen. Maar eigenlijk zouden de leerkrachten een alarmknop moeten hebben, of een honkbalknuppel, zodat alarm kunnen slaan, of door een grote menigte kunnen komen, of is dat misschien extreem gedacht? Eigenlijk vraag je je altijd af, wat hebben die kinderen voor ouders? Nou ja, waarschijnlijk van hetzelfde soort als die die lieve juf voor ons in gesprek had, want mijn moeder zei het vroeger al: Zoals de ouders zongen piepen de jongen.