Niemand weet hoe laat het is.

“Je ouders zullen misschien gezegd hebben, kijk je uit? Doe je voorzichtig? En natuurlijk heb je gezegd: Natuurlijk, ik weet wat ik doe, ik fiets al jaren”

Op vrijdag de laatste dag van onze vakantie, sterker nog het laatste uur voor we vertrokken, kregen we een mailtje binnen, van een vader, die zijn clienten op de hoogte moet stellen over het onmenselijke verlies wat zijn familie ten deel viel, zijn zoon en tevens partner in de zaak, was tijdens zijn vakantie verongelukt op de fiets. 30 jaar.

Toen ik het las knapte er weer even wat bij mij, mijn vader, hij had zijn fietsongeluk wel overleefd. Deze jongen met een grote en mooie toekomst voor zich, deze jongen had het niet overleefd.

Ik liep nog even naar het zwembad, en moest het even laten bezinken. Waarom gaat de een wel dood, en blijft de ander leven? vroeg ik mij af. Heeft de een mazzel en de andere pech? Is er een lotsbestemming, of is het gewoon allemaal anarchie en hebben we nergens grip op. Wij zijn volgens mij als mens de enige bewoners van deze aarde die overal grip en controle op wil uit oefenen, en denken dat het leven maakbaar is.

In mijn hoofd zong Youp weer, niemand weet hoe laat het is, we leven nu, op dit moment, er is geen morgen, er is alleen nu, dacht ik daarna.

We stapten in de auto, op weg naar huis, en ik moest telkens aan het verschrikkelijke nieuws denken. Je kind verliezen, dat is toch het ergste wat er bestaat? Op de radio klinkt Pink Floyd, Wish you were here, ik zit achterin de auto, met mijn jongste met zijn hoofdje op mijn schoot, zijn oogjes dicht, ik kijk naar zijn lieve mooie snuitje, en ik voel een traan over mijn wang glijden.

Wij kwamen gezond en wel weer thuis. Met een heerlijke vakantie achter de rug. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd.

Note: later lees ik dat Wish you were here op zijn uitvaart gedraaid is….