Lazy Sunday #54

Vandaag gaan we met Lazy Sunday terug naar 1985. Het jaar waarin Madonna een film maakte, Desperately Seeking Susan, en maar liefst 5 singeltjes uitbracht. Dit is het jaar van Live Aid ( Ik mijn wekker gezet om 3:00 uur in de nacht om Duran Duran te kijken, en och wat viel de zang kwaliteit van Simon toch tegen), Back to the future en The Breakfast Club.

 

In mijn eerste jaar van de middelbare school, besloot ik het allemaal anders aan te pakken. Ik werd klassenvertegenwoordigster, en organiseerde met mijn vriendin en mede klassenvertegenwoordigster een klassenavond. Als klassenvertegenwoordigster was je verantwoordelijk voor het klassenboek, waarin de leraren absentie en en opmerkingen neer konden zetten. Ik weet nog dat ik mij wel een hele meid voelde.

De klassenavond was een succes, natuurlijk had ik er een playbackshow bij georganiseerd, en ik playbackte Pia Zadora en Jermaine Jackson samen met mijn vriendinnetje, maar een ander klasgenootje vroeg aan mij of ik samen met haar Danny de Munck wilde playbacken, met: Ik voel me zo verdomd alleen. Natuurlijk stak ik die middelvinger op, wat in die tijd natuurlijk een toppunt van lef was. Ik had succes, en won de playbackshow met zowel Pia Zadora als Danny de Munck.

De school waar ik op zat was nog maar net een jaar voor mij begonnen, en dus een hele kleine school met alleen eerste en tweede klassen. Er werd vreselijk op je gelet. En dus ook die keer dat ik een joggingbroek met rokje droeg. Voor ik het wist stonden er een heleboel kinderen rondom mij, die mij smalend vroegen (denk plat Amsterdams): Wat heb jij nou aan? Waarop ik bijdehand zei:, Dat kun je toch wel zien? Of heb je stront in je ogen? “Wat zei je?” vroeg een meisje. “Of heb je stront in je ogen”, zei ik nogmaals. Ze begon uitdagend te lachen en riep:’Dat is twee keer’ Waarop ik zei:’Bedankt voor het optellen, aftrekken kan ik zelf wel’ Nou die opmerking heb ik geweten: “Oh vertel eens, wat is aftrekken?” Door mijn zenuwen antwoordde ik “2-2=1” Ze moesten nog harder lachen, en ik sprong van mijn stoel af, en liep huilend naar de W.C. Daar kwam dat meisje weer aan, nu met haar vriend: “Hij wil je wel laten zien wat aftrekken is hoor” Ik moest naar mijn mentor en vertelde het verhaal, de mentor kwam niet echt voor mij op en zei: Tja je ziet er nogal apart uit.

En elke keer als ik langs bepaalde meiden kwam, riepen ze: “Weet je al wat aftrekken is?” Wel grappig dat later een van die meiden, mijn schoonzus werd, en nog later een vriendin. Zij kon zich er niets meer van herinneren.

13 jarige ik in 1985

In die zomer werd ik voor het eerst ongesteld. Ik weet nog dat mijn moeder zei: nu moet je uitkijken met de jongens, en ik dacht alleen: huh? Waar heeft zij het over, jongens waren voor mij iets onbereikbaars.

Na de zomer ging ik naar de tweede klas, en leerde weer een nieuw meisje kennen, waar ik mee bevriend werd. Madonna speelde een grote rol in mijn leven ik wilde ook zo zijn als haar. Ik danste op de tafels, toupeerde mijn haar, en had strikken in mijn haar. Ik zong keihard op de fiets Holliday en ik maakte mij op met roze en paars. Niemand in mijn klas durfde zich nog op te maken, en hun haren te verven, ik mocht het allemaal wel, en deed dat ook.

Madonna performs for a sold out crowd at the Live Aid concert at JFK Stadium in Philadelphia, Pennsylvania, July 13, 1985. Photo by Frank Micelotta/ImageDirect.

We hadden op deze school ook het vak Drama, een vak waarin ik mijn hart ophaalde. Heerlijk toneelspelen. Nooit zal ik mijn gênante voordracht vergeten, bij het toneelstukje: Dit is het verhaal van de rode vinger. Ik was ongesteld, ik was heel erg ongesteld, ik was na de eerste keer een paar dagen, vaak zes weken aan een stuk door ongesteld, en niet een klein beetje. Jullie raden het al: ik had een lichte broek aan, en ik moest steeds zeggen: Dit is het verhaal van de bloedende vinger. En opeens hoorde ik achter mij iemand zeggen: En jij hebt een bloedende …!

Terug kijkend snap ik ook wel, waarom ik mezelf niet al te serieus neem, waarom ik geen streber ben, waarom ik hou van scherpe humor, ik zou wel moeten met die pesterijtjes en mijn onhandigheid, want ik heb het al eerder gezegd zonder die humor, had ik het nooit overleefd.

walkman maar ik had m in het wit

Maar nu de muziek, en jongens dit is weer een lijstje om je vingers (geen bloedende vingers ;-)) bij af te likken, heel veel nummers: Alive and Kicking, Born in the USA, Dress you up, had ik op mijn cassettebandje in mijn walkman, een witte sony. Die luisterde ik elke dag, als ik met de bus naar school moest, of weer naar huis ging.

En hebben jullie gênante momenten gekend die jullie willen en of durven te delen?

ps: onder rode tekst Duran Duran Simon le Bon’s false Note

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1985

Advertentie