In de Kreukels

Een paar maanden geleden keek ik naar het programma van Sophie Hildebrand: Sophie in de mentale kreukels. Het was een eye opener.

Zo eerlijk en open praatte ze er over, en ze vertelde ook dat ze het al een keer eerder had meegemaakt, en nu onderzocht ze waar het vandaan kwam, en hoe andere mensen er mee omgingen.

Het was september, bloed heet, een flinke nazomer, en die zon bleef maar schijnen, en ik zonneaanbidster kon de zon gewoon niet meer aan. Ik voelde mij licht in mijn hoofd en mijn hoofd deed pijn, mijn tong tintelde, mijn ademhaling was kort en snel, en ik had elk moment het gevoel dat ik kon flauwvallen.

Het was eigenlijk al een tijdje aan de gang, ik denk al sinds mei vorig jaar, toen ik met allerlei vage klachten naar de dokter ging, verschillende onderzoeken heb gehad en alles gelukkig goed bleek te zijn. Maar de klachten bleven.

Soms kon ik het opeens heel erg koud hebben, en heel soms moest ik gewoon blozen, zomaar ineens in de auto waar niemand bij zat.

Ik wilde zo graag schrijven, lezen, hardlopen en leuke dingen doen, maar alles voelde gewoon heel erg zwaar. Niet dat ik in bed bleef hangen hoor, met twee kinderen van 10 en 14 jaar ga je gewoon door, je moet wel, en het is ergens ook goed, je hebt een vast ritme. Ik deed wat ik moest doen, en alles ging op de automatische piloot, en niemand kwam wat tekort. Het huis was opgeruimd, het eten stond op tijd op tafel, het wassen en strijken ging ook gewoon door, maar toch nam ik iets meer tijd voor mezelf.

Potverdorie dacht ik, zit ik na 14 jaar, herstel, 25 jaar werken, eens thuis en dan kan ik er niet eens van genieten.

Een ex- collega had mij er al eens voor gewaarschuwd, maar ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, tenslotte heb ik zelf de beslissing genomen om weg te gaan, omdat het werk niet meer bij mij passte. Maar ze kreeg toch gelijk, soms reed ik langs mijn oude bedrijf, met tranen in mijn ogen, niet omdat ik spijt heb dat ik ben weggegaan, maar dat ik het jammer vind dat het zo gelopen is. Ik heb er ook mega veel plezier gehad.

Ik besloot alles op een lager pitje te zetten, en ook niet meer te bloggen of te reageren, zelfs dat werd mij al teveel. En zo spendeerde ik mijn tijd met serie’s kijken, speelfilms kijken en af en toe had ik zelfs de concentratie om een boek te lezen. Heel af en toe las ik eens een blog, maar merkte ook al snel dat dat soms teveel was.

Waarom lijkt het dat sommige mensen eerder in de kreukels liggen dan anderen? Sommigen lijken zo ongenaakbaar, of is dat ook maar een farce.

Mijn kreukels komen omdat ik alles wil zijn, onvervangbaar zeg maar, een gezellige moeder die voor haar kinderen zorgt, een perfecte huisvrouw die haar huis schoon en netjes wil, die dochter die er voor haar ouders is, de vrouw die er voor haar man wil zijn, en die vriendin die luistert naar haar vriendinnen. En in het hele rijtje staat nergens iets voor mezelf. Want ik wil mij zelf soms even lekker terug trekken, even helemaal niets, en soms zijn er van die kleine momentjes, en gelukkig kan ik daar nu al weer wat meer van genieten.

Maar misschien heeft het ook met de overgang te maken, dat mijn hormonen een steekspel aan het voeren zijn, met wisselende humeuren, zweet aanvallen, koude rillingen en andere klachten.
In de kreukels? Misschien is het gewoon de overgang….

 

Bron: In de Kreukels