Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….