Dag 2017

Het is vroeg, 5:05. De laatste dag van het jaar. Ik ben al een uurtje wakker, misschien al langer. Om 6;00 uur gaat de oliebollenkraam open, dat ga ik wel redden nu. Er staat een kop thee op tafel.

2017 bijna ten einde, en het is misschien vreemd, maar ik kan er niet zoveel van terug halen. Ik weet dat ik een lange tijd gestopt ben met bloggen, en in die tijd probeerde ik mijn hoofd leeg te maken. Ik keek veel Grey’s Anatomy. Ik was druk in de weer met mijn oudste zoon die eind 2016 een blessure aan zijn voet op liep waarbij hij enkele weken in gips liep en daardoor moest ik m steeds brengen en halen naar en van school. Hij had natuurlijk ook met de bus gekund, allen de bushalte is hier zo’n 10 minuten lopen vandaan.

Ik bracht vele uurtjes door met een latte op de bank. Probeerde mijn drukke hoofd onder controle te houden. Soms dan stokte mijn adem en tintelde mijn tong, en bonsde mijn hart zo hard dat ik dacht dat hij er uit sprong. Ik probeerde te mediteren, te dansen, te roeien, te hoepelen, met wisselend succes.

Het liefst lag ik onder een steen, of aardiger, met mijn hoofd onder de dekens. Rust dat wilde ik. Alleen zijn, geen rekening houden met wie dan ook.

Maar dat gaat nu eenmaal niet. In een gezin met opgroeiende kinderen gaat het leven gewoon door. En deed ik wat ik altijd doe. Broodje maken, tien uurtje maken, kleding uitzoeken, wassen, aankleden, strijken, stoffen, zuigen. En veel tijd inlassen voor mezelf.

Ik snapte mezelf niet, waarom voelde ik mij zo raar, en hoe kan het dat ik de ene dag alles weer aan kan, en dat ik mij de volgende dag het liefst opsluit. Op een gegeven moment deed alles pijn, mijn buik, mijn rug, mijn oor, mijn hoofd, dan weer warm dan weer koud en alles er tussen in. Zou ik ooit weer de oude worden?

Ik heb geen moeite dat ik ouder wordt, en ik vind als ik mezelf in de spiegel kijk nog steeds een leuk mens, dus daar ligt het niet aan. Ik vind het overigens wel jammer dat hoe ik mijn best ook doe, mijn lichaam toch wel aan de zachte kant aan het worden is, wat ik ook doe hoe ik ook train. Maar verder heb ik niet zoveel moeite met mezelf als uiterlijk.

Daarom snap ik niet dat ik mij van binnen zo vaak onrustig voel. Paniekerig soms. Alsof de gekte op me zit te wachten.

 

Mis ik misschien mijn werk. Maal ik daarom teveel? Terwijl ik eigenlijk doodsbang ben om nu iets nieuws te beginnen, want daar ben ik wel heel onzeker door geworden. Murw gebeukt zo voelde het toen ik mijn werk schip verliet. Weliswaar met opgeheven hoofd, maar ik denk dat ik teveel en te lang over mijn kant heb laten gaan toen. En daar zit gelijk ook een deel angst. Ik ben zo bang om ergens weer te beginnen, en dat het ook een snelkookpan blijkt te zijn. Ik wil normaal kunnen werken, waar ik mijn vleugels kan uitslaan in plaats van beteugelen.

De laatste dag van 2017 het is inmiddels 5:32. Ik ga mijn thee opdrinken voor ik naar de oliebollenkraam ga.

Rest mij jullie allen een mooi 2018 toe te wensen, met mooie gebeurtenissen en liefde, en vooral Rust….

https://yoo.rs/useroverview/55227/Walkoflife

Advertentie

Vrolijk Kerstfeest

Kers 2017

Nee ik had geen zin om kerstkaarten te schrijven. Ik heb het jaren trouw gedaan, al sinds ik weekenden doorbracht bij mijn ex.. 1991 dus.
Dit jaar zou ik geen kerstkaarten schrijven. Als de eerste kerstkaart binnenvalt, sta ik nog steeds achter mijn besluit. Maar dan ontvang ik de tweede, ik zie aan het handschrift op de envelop dat het van mijn lieve vriendinnetje sinds 1981 is. Mijn lieve vriendin, die ondanks haar operatie, ellende met haar moeder toch nog de kracht vond om kerstkaarten te sturen en te schrijven. Ik was om. Ik had nog voldoende kerstkaarten van voorgaande jaren over in de kast, deze heb ik gepakt ben gaan zitten, en gaan schrijven.

De kerstkaarten lagen toch wel een week op tafel, ik moest nog zegels halen, maar ik had geen zin om ze te halen. Ja je leest het goed, geen zin om te halen. En het slaat ook nergens op. Want ik ben elke dag wel bij een supermarkt te vinden die kerstzegels verkoopt, maar ik peinsde er niet over ze te halen. Vorige week dinsdag was mijn oudste vrij, en ging met zijn vrienden voetballen. Uit pure zenuwen, ja het is heel erg ja, liep ik naar de supermarkt en haalde ik de zegels. Ik wilde eigenlijk een velletje zegels halen, maar ik zag dat je bij twee velletjes een leuke kaarskandelaar kreeg van Rivièra Maison. Ik ging overstag en haalde twee velletjes zegels. De prijs € 29,00. Ik kon het bijna niet geloven. De verkoopster en tevens buurmeisje pakte voor mij een pakje waar de kaarskandelaars in zaten. Ik keek verbaasd naar het pakje dat zo plat was als een dubbeltje, maar dacht, waarschijnlijk zit daar een bon in om ze in de winkel op te halen. Opgewonden liep ik naar huis. Thuis aangekomen zag ik dat mijn oudste alweer lekker thuis was, evenals mijn jongste. Opgelucht en blij kwam ik binnen, zette thee voor ze en maakte het pakketje van de kandelaars open. Daar zaten twee papieren kapjes in, die moest je in elkaar vouwen. Leuk voor over een glas.

Daar moest ik van bijkomen, ja en ik moest er ook om lachen. Ze hadden me weer mooi voor het lapje met hun kandelaars.
Uiteindelijk had ik maar 20 zegels nodig, en liggen die andere zegels in de kast.
Als ze voor volgend jaar december niet op zijn, zal ik waarschijnlijk toch weer wat kaarten versturen, maar misschien heb ik daar dan wat meer zin in dan dit jaar.

 

Morgen is het eerste kerstdag, wij vieren het met mijn schoonouders, we gaan lekker koken. En tweede kerstdag vieren we met mijn ouders, ze komen eerst bij ons en daarna gaan we met zijn allen uiteten.

Ik ben een beetje zenuwachtig, ik hoop dat het gezellig en lekker wordt, dat zal het vast wel allemaal zijn, maar ik heb daar de laatste jaren gewoon last van.

Als het straks voorbij is, zal ik blij en dankbaar terugkijken en mij afvragen waar ik me zo druk om gemaakt heb. En tegelijk vraag ik me af, had ik dat vroeger ook? Wanneer is het begonnen?

Maar goed, hierbij wil ik jullie allemaal een fijne en gezellige kerst wensen, met een ieder die je dierbaar is.

Wat gaan jullie doen met kerst? En hebben jullie een kerstgevoel?

The Special one

The special one

46 jaar is ze nu. Ze kwam in mijn leven toen ik in de couveuse lag. Mijn moeder was altijd heel zuinig op haar, ze stond 12 jaar op de plank in mijn kamer, die mijn moeder iedere week sopte en stofte. 12 jaar zag Anneliesje er uit als nieuw.

Maar toen liet mijn moeder de teugjes wat vieren, en mijn twaalf jarige vingers jeukten. Binnen de kortste keren, had Anneliesje bijgetekende wenkbrauwen, en een kort, weliswaar scheef, pittig kapsel.

Haar roze jurkje werd vervangen door een ander gewaad, waardoor het roze jurkje opeens spoorloos was, nooit meer gevonden.

Maar het goede nieuws is, van alle poppen, beren, Barbies en speelgoed, is Anneliesje nog steeds in mijn leven.

Ik heb Anneliesje gekregen van mijn oma en opa van mijn vaderskant. Ze hadden speciaal voor mij dit popje uitgezocht, voor sinterklaas, het duurste cadeautje voor hun jongste kleindochter en kleinkind.

Nu 46 jaar later staat ze bij mij boven op de boekenkast, alles te observeren. Ook mijn kinderen hebben Anneliesje eens onder handen gehad, vandaar dat haar pinkje is afgebroken.

Vandaag neem ik haar voor het eerst op de foto, besef ik nu. Geheel in kerstsfeer, bekijkt ze de kamer door haar eigen ogen.

Straks gaat ze weer naar boven, ik zal haar dan nog even een knuffel en een kusje geven.

Anneliesje The special one.

Hebben jullie nog een aandenken van vroeger?

https://yoo.rs/useroverview/55227/Walkoflife

 

Be the change

Alles moet anders, veranderen, be the change, maar waar willen wij naar toe?

En ook ik heb daar gestaan hoor, in een conferentie zaal, met mijn armen  voor mijn lijf en mijn handen die bewogen alsof ze een motor lieten gassen, op de muziek van Steppenwolf Born to be Wild. Ik zag de gekte, de hysterie, het schreeuwen om verandering, een andere weg, be the change. Welke verandering, welke weg, maar nog belangrijker, wat het doel was, dat is mij nooit duidelijk geworden, sterker nog, terwijl we amper begonnen waren, werd er alweer geschreeuwd om verandering.

Veranderen om het veranderen, ik had het gevoel dat we aan het doel voorbij schoten. Aan de andere kant schreef ik net dat het doel mij niet duidelijk werd. Dus welk doel heb ik dan voor ogen? Verandering  voor verbetering, meer werk en een effectievere werkwijze. Maar dat heb ik helaas niet kunnen ontdekken. Wel meer werk en verzuipen omdat randzaken, zoals rapporteren en registreren belangrijker werden dan de hoofdzaken.

Ik ben nu alweer 2 jaar thuis, twee jaar om de jaren achter mij te verwerken, de gekte een plekje te geven. Maar de gekte is er nog steeds, ik sta bij heel veel vacaturesites ingeschreven en word regelmatig benaderd door recruiters.

Nu is het zo dat recruiters aan je verdienen als je al op gesprek mag komen. Vroeger was het als je daadwerkelijk geplaatst werd.

Dus rij ik stad en land af met auto of openbaar vervoer, voor gesprekken. Meestal krijg je een terugkoppeling van de recruiter, of je het geworden bent, en in mijn geval waarom niet. Maar ik heb ook meegemaakt dat ik niets hoorde en zelf contact op moest nemen.

De redenen dat ik het niet werd is uiteenlopend, past niet in het team, geen click, te weinig ervaring ( en soms moet ik daarom lachen omdat het dan een functie is die ik 14 jaar bekleed heb).

Ook een leuke ervaring was, een gesprek in Amsterdam, of ik stressbestendig was, terwijl de vragenstelster over mij heen keek en tegen haar collega zei: ik ga er even wat van zeggen. Ik keek achter mij en zag een groep mensen die stonden te praten, ik had niets doorgehad, noem het afsluiten.

Maar ik geloof dat alles een reden heeft zo ook dit. Ik maak me er niet druk om, ik hoef me nog even niet te begeven in deze gekte.

En stressbestendig? Daar kan de vragenstelster nog wat van leren.

Geroast en genaaid

Het was me een weekje wel. Terwijl iedereen in volle afwachting was met wie Gordon donderdag zou trouwen, werd Giel Beelen Geroast.
Ik heb het niet zo op dit soort programma’s en heb Gordon gaat trouwen dan ook geen een keer op tv gezien, wel las ik de stukjes over het verloop van het programma op social media. Rogier, dat was de ideale huwelijkskandidaat volgens vele volgers.
In de ochtend luister ik sinds jaar en dag Veronica, en sinds een paar maanden zit daar Giel Beelen, weggeschopt bij het publieke NPO, mag hij nu zijn geluk beproeven bij Veronica, en eerlijk gezegd valt het mij alles mee. Maar natuurlijk moest hij dan ook geroast worden.

The Roast of… is een Amerikaans programma, waarin een bekend persoon, geroosterd wordt.
Er zitten allemaal bekende mensen op een stoel die elkaar afmaken. En iedereen smult ervan. Ik was nieuwsgierig, dus heb ik gisteren de Roast of Giel Beelen versneld teruggekeken, en met behoorlijk veel schaamte en ergernis. Hard gelachen heb ik niet, misschien heel even een grimas. Ik zal heel eerlijk zijn, ik was benieuwd naar Sylvana, anti zwarte piet, Simons. En och wat trok ze van leer zeg, ze liet geen gelegenheid voorbij gaan om het verschil tussen blank en zwart te maken. Elke zin was gevuld met zogenaamde zelfspot. Ik snapte het niet. Deze Sylvana, die van Denk naar een eigen politieke partij ging, met verschillende namen, die strijd tegen zwarte piet, zat er nu om te lachen. Oh maar dit is cabaret, oh dan mag je lachen. Nou ik zal jullie vertellen, ik moet vaak harder lachen om het ongekunstelde programma, Voetbal Inside, dan deze echt werkelijk walgelijke televisie.

Maar dat was nog niet het enige want gisteren zou Gordon zijn keus maken. Volgens de promo filmpjes en wat hij zelf deelde op social media, zou hij toch echt gaan trouwen. Kijkers leefden massaal mee, gaven hem advies, maar wat deed Gordon? Hij koos niemand met boze en teleurgestelde kijkers als gevolg. Ze voelden zich echt genaaid, en Gordon, lacht en denkt, heb ik er even veel kunnen naaien zeg.

Erland ging ook al weken met een klein stijfje naar bed, want dit programma was toch echt een hit, en keching voor zijn bankrekening. Die Erland, die gaat voor mooie programma’s, die zich ontzettend verdrietig voelde samen met billenmaat Ronald toen VI van leer trok over het reilen en zeilen bij de RTL Directie. Erland die het elk jaar weer vlak voor kerst zo goed voor heeft met de mensen in arme landen, dat hij zijn personeel, naar een arm land laat overvliegen, en dat ze dan met tranen in hun ogen moeten vertellen hoe vreselijk het daar is, en dat er gestort moet worden.

In mijn woonplaats heeft zich deze week een vreselijk drama afgespeeld, een jongen van 15 jaar, die zou gaan voetballen, werd meerdere keren gestoken door een plaats en leeftijdsgenoot die samen met zijn vriend was. Een buschauffeur heeft het slachtoffer proberen te helpen. Helaas het mocht allemaal niet baten. Het slachtoffer is in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. De twee daders zijn inmiddels voorgeleid. 15 jaar.

Waar gaat dit toch allemaal heen….

 

Monday Monday

Het is alweer december, een wit pak sneeuw bedekt de aarde, de huizen, de bomen. Vanmorgen heb ik mijn jongste zoon lopend naar school gebracht. Mijn oudste ging met mijn elektrische fiets naar school. Wat is het toch altijd een race tegen de klok, en waarom moet iedereen altijd om half 9 ergens zijn.

Maar het is weer gelukt. Om iets over half 7 ging de wekker, en ik besloot er om kwart voor 7 uit te gaan. De broodjes uit de vriezer halen, allemaal op een bordje om te ontdooien. Het theewater opzetten. Yakultje drinken. Thee inschenken, met suiker, zonder suiker, met melk zonder melk. Broodjes smeren, “wat wil je erop?’ Doe maar Duopennotti. Ik vraag het maar voor de zekerheid. Oh nog even neusdruppeltjes in je neus spuiten, blijf dus nog maar even in bed.

Broodje Duopennotti en thee op tafel gezet. Daarna het bord met de Honneyloops met melk en thee, voor de oudste neergezet, het enige wat ze moeten doen is eten.

Schieten jullie op? Je moet ook nog douchen, en het heeft gesneeuwd, dus je moet uitkijken op de weg he? Je kunt beter eerder naar school vertrekken. Broodjes voor tussen de middag gesmeerd, appeltje geschild, drinken ingeschonken.

Ben je al aangekleed? Waarom sta je nog in je blootje? Opschieten. Ik begeef me naar de douche, was me, doe mijn lenzen in, en doe mijn kleren aan.

Hup we gaan, lekker lopend naar school. Samen met mijn jongste vertrek ik richting school, mijn oudste is net op tijd vertrokken, en ik hoop dat de wegen voor hem en de fiets makkelijk begaanbaar zijn.

Net op tijd komen we aan bij school, ik zeg mijn jongste gedag en loop weer richting huis. Als ik dan langs de bushalte loop, hoor ik jongeren klagen, dat de bus maar niet komt. Ja Almere heeft een nieuwe busmaatschappij en die is volgens mij dit weekend begonnen, lekker begin in de sneeuw. Maar daar heeft mijn oudste geen last van, deze bikkel is met de fiets. Het is overigens voor ons niet echt te doen om met de bus te gaan. Wij wonen zo’n 900 meter van de bushalte af, lopend doe je daar zo’n 10 minuten over. Tegen die tijd ben je op de fiets al bijna op de helft van de afstand! die hij moet fietsen.

Ik loop lekker naar huis, als ik thuis ben, doe ik de zwarte was in de machine, en vouw ik terwijl ik onder het genot van een lekker kopje koffie, Goede Tijden Slechte Tijden kijk, de droge was op.

Ik app mijn oudste of ie op school is, en ik bel mijn man of hij op zijn werk is.
En dan pak ik mijn iPad, en typ dit blogje….

De kop is er af!