Lazy Sunday 2018 -8

Lazy Sunday – 2018 -7

Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.

Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.

De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.

Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.

Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.

Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.

Advertentie

Lazy Sunday 5 2018

 

dit is een blog die ik op Facebook deelde in 2015… wegens gebrek aan inspiratie? Nee, ik vond het een mooi blog om hier te delen:

Je bent zo mooi als je je voelt,

Ik kijk overal in, in pannen, schalen, ramen, spiegels. En elke keer krijg ik een ander beeld van mijzelf. Ligt het aan de belichting, de zon, het glas of ligt het aan mijn stemming. Soms loop ik een winkel binnen met een gevoel alsof ik Doutzen ben, maar dan kijk ik in de spiegel en tja dan zie ik toch heel iemand anders. Hebben jullie dat ook? Dat je denkt dat je heel mooi bent maar als je dan in de spiegel kijkt het toch tegenvalt? Maar ik heb het ook weleens andersom, dan denk ik dat ik nog lelijker ben dan Catweezel en dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik: wauw dit had ik niet verwacht. Waar zou het aan liggen? Aan je gemoedstoestand? Of toch aan de belichting. Tja en bij belichting kom ik toch al snel bij Yolanthe. Lang geleden lag ik op een matje naast mijn vriendin in de sportschool, we waren aan het wachten op de klassikale les van Buikspieroefeningen. Mijn vriendin had het al eens gehad over Yolanthe, dat ze haar zo mooi vond. Ik wist eerlijk gezegd eerst niet eens wie zij was. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik haar natuurlijk gegoogled, en dat zei ik dus ook tegen mijn vriendin. En wat vond je van haar? vroeg ze. Ach, zei ik, ik doe niet voor haar onder. Pffft proestte ze, echt wel, zij is echt wel veel knapper dan jij bent.
Later vertelde ik een collega eens dat ik terwijl ik naar het werk fietste, in gedachte een foto van Doutzen en een foto van mijzelf naast elkaar had gezet. En eerlijk gezegd, zei ik serieus, ik doe er niet voor onder. Ze moest hard lachen. Tuurlijk Natas, je hebt een foto van Doutzen,en een foto van Natasja, ja dan ben jij natuurlijk echt veel mooier, lachte ze. En ik lachte hartelijk mee. Natas, vind nooit iemand mooi,zei een andere collega eens, behalve haarzelf. Maar daar heeft ze het mis. Ik vind heel veel mensen mooi, mensen waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, waar ik mee kan praten, waar ik mezelf kan zijn, en dat maakt mensen zoveel mooier dan de juiste belichting, make-up en kleding in een glamourblad.

nou ik zal dit blog natuurlijk ook eindigen met muziek dit keer: Carly Simon en Your so vain

Verkeerde diagnose

Als je alles van tevoren weet, hoe anders zouden dingen dan kunnen lopen, maar ja ik ben geen arts, geen specialist, ik ben een moeder van twee prachtige zoons, waarvan de oudste zoon, van 15 jaar, in de vroege dinsdagochtend, wakker werd van de pijn.

Hij kromp ineen van de pijn, ik probeerde hem een paracetamol te geven, maar die spuugde hij gelijk uit, hij spuugde sowieso. Ik belde gelijk de spoed post en we konden gelijk terecht. We moesten even wachten op de huisarts, en in de tussentijd, moest mijn zoon nog een paar keer spugen.

Naar mijn mening, hebben wij de dokter in detail verteld wat er aan de hand was, hij onderzocht mijn zoon, en kwam tot een conclusie dat het met zijn groei te maken had. We werden met een paracetamol naar huis gestuurd.

Tegen de middag, had mijn zoon wat minder pijn, de pijnstilling deed zijn werk. Ik hield in de gaten dat ie geen koorts had. De volgende dag, ging het beter met m, en had ie ook geen pijn meer, wel deed ie nog rustig aan. Echter ‘s avonds zag ik dat ie wat last had, maar hij wuifde het weg, dat het aan t genezen was.
Toen hij Donderdags wakker was en in de kamer liep, kreeg ik een naar gevoel over mij. Ik vertrouwde het niet, het had allang allemaal moeten verbeteren, en ik zag geen progressie meer.

Ik belde onder protest van mijn zoon de huisarts, hij had daar echt helemaal geen zin in. We konden gelijk terecht, en de huisarts zag gelijk de ernst van de zaak en verwees m door naar t ziekenhuis, waar hij onderzocht werd.

Dezelfde dag lag hij op de operatietafel.

Ik denk dat we op tijd waren die dinsdagochtend, toen hij zo’n pijn had, nu waren we te laat. Hoe vaak ik niet gedacht heb, was ik na de spoed post maar gelijk naar mijn eigen huisarts gegaan, die mijn zoon wel serieus had genomen, dan was het misschien met een sisser afgelopen.

Hij is nu aan t herstellen, en het gaat redelijk met hem, ik ben enorm trots op zijn instelling, hij is nooit een piepertje geweest. Als ie viel als peuter en kleuter lachte hij eerder dan ie huilde. Dat dit hem moest overkomen vind ik verdrietig voor hem. Ik hoop dat de arts lering trekt uit dit gebeuren, en dat als ie ooit weer iemand, met deze pijn en klachten voor zich heeft, dat ie hem dan gelijk doorstuurt naar de eerste hulp.

Daarom wil ik een ieder waarschuwen: mocht je kind zo’n pijn hebben, laat je niet afschepen met paracetamol, maar eis dat je naar de spoedeisende hulp gebracht wordt en dat ze gelijk een foto maken.

Uit liefde en respect voor mijn zoon, laat ik in het midden wat er precies gebeurd is….

 

 

Mijn kampioen

Even huilde we samen,

ik hield je hand vast,

ik vermande mij

een oerkracht

ik fluister dat het goed komt,

en maak een gek grapje,

door je tranen heen even een lachje.

Ik loop met je mee de operatie zaal in,

ik aai je wang, streel door je haar,

denk er aan dat ze gaan winnen vanavond,

tranen over je wangen,

je sluit je ogen,

ik kus je gedag,

voor we het weten zijn we weer samen,

ik pak je hand vast,

ik zeg dat ik je begrijp.

jij moet een nachtje blijven,

en ik blijf er bij,

nu liggen we naast elkaar,

jij luistert naar de wedstrijd,

ik schrijf dit.

mijn hart is vervult van trots,

mijn ogen vullen even met tranen,

mijn lieve Floris, wat zijn we sterk samen

Lazy Sunday 5 – 2018

 

Ik ben gewoon voor, ik moet er echt om lachen, gewoon een paar mannen die kletsen over voetbal, politiek, en hebben vaak hun eigen kijk op bepaalde actualiteiten. Ik vind het gewoon verfrissend. In een wereld dat we normaal moeten vinden dat zwarte piet discriminatie is, dat Blank te correct is, en dat er na Amsterdam en Ajax niets meer zou zijn.

Het programma Voetbal Inside, wordt muzikaal ingelijst, door Danny Vera, een leuk weetje, Danny is een achterneef van mijn vriend, (niet man? Nee zo zijn we niet getrouwd, we zijn niet getrouwd) ik heb hem nooit ontmoet hoor, en ik weet niet of mijn vriend hem ooit ontmoet heeft, ik zou t m zo kunnen vragen, maar hij kijkt nu Gas Monkey Garage, en ik heb geen zin om hem te storen. In iedergeval schopt VI de laatste tijd steeds meer heilige huisjes om, met een hoop tumult als gevolg. Mensen hebben nogal lange tenen. Terwijl de meest doorgeleerde, doorgesnoven, professoren, meester in de weet ik veel wat kunde, met de meest verschrikkelijke bevindingen komen: Excuses voor het slavernij verleden, straten van voorheen Nederlandse helden moeten omgenaamd worden, blank moet wit zijn, en negerzoenen zijn verboden, zeer serieus en zeer gewaardeerd worden om hun bevindingen, worden de grappen, het satire van voetbal Inside met de grond gelijk gemaakt. Tjong jonge wat een lange tenen hebben er toch veel mensen.

Het moge duidelijk zijn, ik heb mijn buik vol van al die correcte mensen, die en masse de beeldbuis vervuilen, en die totaal geen eigen mening meer mogen hebben, want ze kletsen allemaal in het zelfde straatje, totaal niet verfrissend. Zelfs Beau van Erven Dorens, die in het verleden de naam Enfant Terrible had, is geslagen tot een mak schaap, alles voor de centen.

Twee jaar geleden werd de serie Riphagen uitgezonden, deze serie ging over Dries Al Capone Riphagen, een Amsterdams straat schoffie, die het schopte tot een joden verrader, en heulde met de Duitsers. Ik zelf vond het moeilijk, niet eens omdat ik dezelfde achternaam heb, maar omdat mijn opa en oma, die in het oosten des Lands woonden, met gevaar voor eigen leven onderduikers, met het pontje over de IJssel, redde, en ze niet alleen in hun eigen huis maar ook in andere huizen lieten onderduiken, een heel ander verhaal dus dan de naam drager van de film.
Ik twitterde: mijn opa was ook een #riphagen, die met gevaar voor eigen leven onderduikers hielp. Ik ging viral, Jeroen van Koningsbrugge, die Riphagen speelde, begreep kennelijk niet mijn tweet, dat ook sloeg op Riphagen niet op de rest, er waren nare opmerkingen. Ik verwijderde gelijk mijn twitter account, zo was ik geschrokken. Dit was correct Nederland op zijn best.

Ik wil afsluiten met de huisband van VI Danny Vera, die in zijn Pink meer muzikaal gevoel heeft dan Roxeane Hazes in haar hele lijf, maar die door de publieke enorm gepromoot moet worden, ik ben me er van bewust dat dit blog wat pinnig over komt, maar soms zit mij het allemaal wat hoog, en moet ik me uiten. Geniet van Danny Vera  The Devil’s Son en maak er een mooie week van….

Van WalkonGirl tot Pitspoes en alles ertussen in

IK schreef in mijn Lazy Sunday al dat ik het druk druk druk had gehad, dat ik daarom niet doordeweeks aan Bloggen toekwam. Nu heb ik toch even een gaatje gevonden. Maar waar was ik zo druk mee vragen jullie je vast af, nou dat zal ik jullie vertellen. Ik was druk met solliciteren. Ik reisde van hot naar her, treinkaartje van € 15,00 hier, tot benzine geld van € 15,00 daar. Dan zat ik in Amsterdam dan in Amersfoort, zelfs Zwolle was niet veilig voor mijn sollicitatiedriften.
Ik solliciteerde op van alles, WalkonGirl, werd verboden, Pitspoes, bestaat ook niet meer, HR Assistent, geen klik, te weinig ervaring, teveel ervaring en alles er tussen in. Ik kreeg helemaal een identiteitscrisis toen bleek dat ik niet blank ben maar wit. En echt hè? Ik heb een wit A4tje gepakt en naast mijn huidskleur gelegd, maar die kleuren komen gewoon niet overeen. Ik zat dus gewoon in een crisis zal ik jullie vertellen. Maar zoals altijd gloort er altijd licht aan het einde van de tunnel, en met gepaste trots kan ik jullie vertellen, het is mij gelukt, per 1 maart heb ik een nieuwe baan. Gewoon hier in Almere, niks geen lange reistijden, maar gewoon 6 kilometer van mijn huis vandaan. 16 uurtjes om te beginnen, en de uren zouden wat uitgebreid kunnen worden.

Het eerste gesprek was tijdens die enorme storm. Het gesprek was heel prettig, anderhalf uur, en ik kon zo mijzelf zijn en laten zien, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik was daarom ook heel blij dat ze belden voor een tweede gesprek, die verliep ook erg fijn. Maar ja, ik had wel vaker een goed gevoel gehad, hoewel niet heel vaak, soms was ik zelfs bang om aangenomen te worden, omdat de omgeving een heel raar gevoel bij mij naar boven bracht. Maar dit keer niet. Alsof alles klopte, maar ik durfde toch niet echt te hopen dat ik het weleens zou worden. Ik zou maandag in iedergeval gebeld worden, of ik het wel of niet werd. Om iets voor half 10 in de ochtend ging mijn her name is RIO, ringtone af. Het bedrijf. En zo te horen waren ze net zo enthousiast over mij als ik over hen. Na de euforie kwam er opeens wel een beetje angst, wat als het toch niet zo leuk is als het lijkt? Maar dat zal ik nooit weten als ik het niet probeer, want misschien is dit gewoon wel dat wat ik zoek en wat bij me past, je hebt toch niet alles in de hand, en de eerste indruk is vaak toch de beste, en die samen met de tweede indruk was heel erg goed.

Het is een lange zoektocht geweest, maar uiteindelijk is het ook nodig geweest, om voor mezelf te aarden, even de rust te zoeken, en nu voel ik ook dat ik er aan toe ben om weer aan de slag te gaan, want als je thuis zit, ga je achter elke boom een beer zien, en dat is ook niet helemaal de bedoeling denk ik…. maar ik heb nu nog een maandje vakantie…..even bijkomen….

https://yoo.rs/walkoflife/blog/van-walkongirls-tot-pitspoes-en-alles-ertussen-in-1517421264.html?Ysid=55227