Lazy Sunday #9 of zo?

De nummering ben ik inmiddels alweer kwijt, dan nummer ik weer dubbel en dan sla ik er weer een over, is het belangrijk? Ach nee, dit is ook wie ik ben. Gewoon een chaoot.
Het is inmiddels alweer een maand geleden geloof ik dat ik mijn laatste blog ook een lazy Sunday poste, en als zelfs je ex je blog mist dan weet je gewoon dat je daar wat aan moet doen.;-)

Inmiddels ben ik alweer bijna een maand aan het werk, donderdag de eerste maart was ik voor 9:00 uur aanwezig, ze hadden niet op mij gerekend, omdat ze dachten dat ik vrijdag zou komen, een miscommunicatie, maar desalniettemin kwam ik binnen in een warm bad. Het is nog wel wennen, omdat alles anders is dan wat ik de laatste jaren meemaakte bij mijn oude bedrijf. Op mijn allereerste werkdag bombardeerde ik mijzelf als model. Het bedrijf waar ik nu werk doet namelijk in Permanente Make-up, en op mijn eerste werkdag, hadden ze een model te weinig, en dus wierp ik mij op zonder te weten wat het allemaal inhield, als model.

De leerlingen en de modellen werden naar het praktijklokaal gebracht, waar de salonstoelen al klaar stonden. Na een heldere en korte uitleg van Irma Hulscher, mijn baas, ging Irma met de leerlingen elke salonstoel af waar een model zat, om uit te leggen om welk type het ging, en welke pigmenten er bij dit type model zou passen. Ik merkte gelijk de professionaliteit van Irma en de passie voor het vaak. De leerlingen kunnen haar alles vragen en zij geeft op een rustige en duidelijke manier antwoord. En toen ging het gebeuren, het pigmenteren van mijn wenkbrauwen. Eerst werden mijn wenkbrauwen keurig in model gevormd, en daarna begon het echte werk, met als resultaat mooie gevormde wenkbrauwen. Permanente make-up is anders dan een tatoeage, omdat een tatoeage dieper in de huid gebracht wordt, dan permanente make-up, permanente make-up blijft 1-3 jaar mooi, dit ligt aan de huid en leeftijd en leefstijl, na dat termijn vervaagd het en kun je een nabehandeling overwegen. En zo werd ik gelijk ingeleid op mijn nieuwe werk.

Iedere werkdag leer ik weer nieuwe dingen, na bijna een maand gewerkt te hebben, concludeer ik dat het nog steeds een prettige sfeer is en dat eigen inbreng zeker gewaardeerd wordt.

Wil je weten waar ik nu werk? Neem een kijkje op: Hulscher Cosmetics

Het lijkt nu een promotiepraatje, maar ik ben gewoon echt enthousiast.

Natuurlijk eindig ik mijn Lazy Sunday met een muziekje, dit keer doen we The Tempations met: Beauty is only Skin Deep: https://youtu.be/zfmUUqlvek8

 

Advertentie

Lazy Sunday 2018 -8

Lazy Sunday – 2018 -7

Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.

Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.

De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.

Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.

Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.

Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.

Lazy Sunday 4- 2018

Druk druk druk was ik afgelopen week. Vorige week zondag hadden we een etentje met mijn ouders, broer, schoonzus en kinderen. Dit ter ere van mijn moeders verjaardag de 18e januari. Het was lekker en gezellig. Ik maakte met mijn telefoon nog wat foto’s van mijn moeder met al haar kleinkinderen en van mijn vader met mijn broer en mijn vader met mijn zoon.
Ik had mijn telefoon de hele tijd naast me liggen, en toen we weggingen en ik mijn jas aan trok en richting uitgang wilde gaan voelde ik in mijn zak naar mijn telefoon, maar daar was ie niet, ook niet in mijn broek, en binnenzak. Verder had ik geen zakken in mijn kleding, ik liep terug naar de inmiddels opgeruimde tafel en keek of ik daar mijn telefoon zag. Ook niet, onder de tafel, nergens te vinden. Ik liep naar de balie en vroeg of ze tijdens het opruimen een telefoon gevonden hadden, maar niets van dat alles. Mijn broer, mijn vriend, ze belden mijn nummer, maar er was geen Rio of our house te horen. De telefoon werd ook niet opgenomen, na het laatste rondje zoeken, zijn we toch maar richting de auto gegaan, ik had mijn telefoonnummer, vaste lijn natuurlijk, bij het restaurant achtergelaten, voor als ze alsnog mijn telefoon zouden vinden.
Terwijl we zo in de auto richting huis gingen, liep ik in mijn gedachten mijn gangen na, want waar kon mijn telefoon nou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iets verlies en nooit maar dan ook nooit meer terug vind. En opeens bedacht ik mij dat ik mijn jas over de jas van mijn neefje gehangen had. Wat als ik nou mijn telefoon tijdens het kletsen, gedachteloos in de jaszak van mijn neefje heb gestopt, in plaats van mijn eigen jaszak. Ik vertelde mijn bevinding tegen Joost, en hij vond dit ook een goed optie. We probeerde mijn broers mobiel te bellen, maar hij nam niet op, ik word dan zenuwachtig op dat moment, omdat ik gelijk wil weten of mijn telefoon daar is. Thuis aangekomen, belde ik nogmaals mijn broer, en hij nam op. Ik vroeg m of hij in de jaszak van mijn neefje wilde kijken want misschien zat mijn telefoon daar in. Mijn neefje was nog even wandelen, met mijn schoonzus. 5 minuten later belden we nogmaals mijn nummer, en kregen we mijn broer aan de telefoon. Mijn telefoon was terecht, en inderdaad in de jaszak van zijn oudste zoon. Dit keer is het gelukkig goed gekomen, maar ik ben zo vaak wat kwijt geraakt wat ik nooit meer of pas jaren later terug gevonden heb, mijn top 5

iPhone 4, ik was naar de plusmarkt het was vlgs mij 13 juni, Nederland moest tegen Spanje voetballen, ik had daarvoor nog in de tuin geappt met een vriendin, en daarna heb ik m nooit meer terug gevonden, ik deed aangifte, zette het op marktplaats, ging terug naar de plusmarkt, met als enig resultaat dat ik een keer om een uur of 00:00 ‘savonds door iemand gebeld werd dat ie mijn telefoon gevonden had. Hij wilde m brengen, maar ik zei dat ik m zou halen, hij gaf mij een adres op, en toen ik de volgende dag naar het adres toe ging, deed er een oudere man open, die niets wist van een huisgenoot en al helemaal niet van een telefoon.
Bril, toen ik 18 was en ik begon met autorijden kwam ik erachter dat ik eigenlijk een bril nodig had, dit was geen hoge sterkte, dus ik had m niet altijd op. De laatste keer dat ik m gezien heb was op de neus van mijn broer bij de verjaardag van mijn ex vriend, daarna nooit meer.
Sleutels, ja bossen sleutels zijn bij mij als sneeuw voor de zon verdwenen.
Paspoort, id kaart, bus kaart, opeens waren ze achter elkaar verdwenen. Ik moest alles opnieuw aanschaffen. Jaren later vond ik ze in een doosje op zolder bij mijn ouders.
Mijn verstand, een tijd lang was ik mijn verstand verloren, en uiteindelijk toch weer beetje bij beetje teruggevonden.

Ben jij vaak wat kwijt, en veel kwijt geraakt wat je nooit meer terug vond?

Ik eindig deze lazy Sunday met…Rod Stewart, I don’t Wanna talk about iT. Deze is speciaal voor mijn moeder, ik kan me nog herinneren, dat we nog in Deventer woonden toen ze het singeltje had gekocht en ze deze in de kamer draaide, we stonden, we schuifelden we luisterden.

#bloed is bij iedereen #rood

De tweede week van januari. Kerst is weer voorbij, het nieuwe jaar is weer begonnen, en het verschil in de mensheid lijkt groter dan ooit.

Ik heb al jaren een kunstkerstboom, sterker nog ik heb sinds ik op mijzelf woon nog nooit een echte kerstboom gehad. Ik vind een kunstkerstboom echt voldoen. Het is veel mileuvriendelijker, je schaft zo’n ding voor jaren aan. Mijn eerst kunstboom heb ik overgenomen van mijn ouders. Zij hadden m zelf 2 jaar voordat ik m kreeg en ik heb m zo’n 9 jaar gehouden, tot ik naar mijn huidige huis ging verhuizen en een grotere kerstboom kocht. Deze heb ik nog steeds, hij is groot, mooi van structuur en valt niet uit. Ik haal m na sinterklaas uit de doos, tuig m op en berg m weer op als ik het zat ben, en niet omdat de naalden er uitvallen. Nu zit mijn woonkamer ook op de eerste verdieping dus het lijkt mij een ramp om deze dan aan het eind weer naar beneden te brengen met al die loslatende naalden. Maar er zijn natuurlijk nog heel veel mensen die een echte boom prefereren. Met als gevolg dat sommige mensen de boom gewoon lekker in een plantsoen gooien, of tussen de net omgezaagde boomstammen. Ja hier in Almere kunnen ze er wat van hoor. Wat ooit de groenste stad van Nederland was, is nu gedegradeerd na een kale winderig tochtgat. De bomen waren gevaarlijk hoog en zwiepten alle kanten op. Ze vertellen er echter niet bij dat ze de bomen een paar jaar geleden zo gesnoeid hebben dat ze topzwaar werden. En dus nu bij de minste windvlaag beginnen te zwiepen.

Ze zijn sowieso gek geworden hier in Almere, want 3 jaar geleden, ik was net geopereerd aan mijn hernia, waren ze bij ons achter bezig om alle bomen te verwijderen, om daar bouwgrond of akkers of weet ik veel wat van te maken. 3 jaar en een paar maanden later, is daar verder nog steeds niets mee gedaan. Is dat de tragiek van Almere? Ergens aan beginnen en het niet afmaken? Neem nou dat kasteel die jaren geleden met veel bombarie werd aangekondigd, deze staat nu nog steeds onafgebouwd, tegen een snelweg aan te kijken. Maar waar eerst bomen stonden, staan er nu nog maar een paar zielige takjes.
En bomen zijn zo belangrijk voor onze planeet, voor ons mensen. Maar ja, arrogantie en geld dat is waar het omdraait in deze wereld.

Daar gaan de bomen

We hebben natuurlijk in november en december de zwarte pietendiscussie gehad, de metoo discussie, en nu gaan we nog een stapje verder. Nu is er bij H&M grote paniek uitgebroken omdat een jongetje een trui met een aapje draagt, het is racistisch vinden velen. Ook in Tilburg is een discussie losgebarsten over een standbeeld van een witte man die neerkijkt op een knielende zwarte man. Ook de dochter van Trump kan niet veel goed doen. Terwijl ze Oprah prijst vanwege haar speech, wordt Ivanka neergesabeld.

Een gelijkgestemde samenleving lijkt verder dan ooit. Juist door te wijzen op de verschillen.

Geroast en genaaid

Het was me een weekje wel. Terwijl iedereen in volle afwachting was met wie Gordon donderdag zou trouwen, werd Giel Beelen Geroast.
Ik heb het niet zo op dit soort programma’s en heb Gordon gaat trouwen dan ook geen een keer op tv gezien, wel las ik de stukjes over het verloop van het programma op social media. Rogier, dat was de ideale huwelijkskandidaat volgens vele volgers.
In de ochtend luister ik sinds jaar en dag Veronica, en sinds een paar maanden zit daar Giel Beelen, weggeschopt bij het publieke NPO, mag hij nu zijn geluk beproeven bij Veronica, en eerlijk gezegd valt het mij alles mee. Maar natuurlijk moest hij dan ook geroast worden.

The Roast of… is een Amerikaans programma, waarin een bekend persoon, geroosterd wordt.
Er zitten allemaal bekende mensen op een stoel die elkaar afmaken. En iedereen smult ervan. Ik was nieuwsgierig, dus heb ik gisteren de Roast of Giel Beelen versneld teruggekeken, en met behoorlijk veel schaamte en ergernis. Hard gelachen heb ik niet, misschien heel even een grimas. Ik zal heel eerlijk zijn, ik was benieuwd naar Sylvana, anti zwarte piet, Simons. En och wat trok ze van leer zeg, ze liet geen gelegenheid voorbij gaan om het verschil tussen blank en zwart te maken. Elke zin was gevuld met zogenaamde zelfspot. Ik snapte het niet. Deze Sylvana, die van Denk naar een eigen politieke partij ging, met verschillende namen, die strijd tegen zwarte piet, zat er nu om te lachen. Oh maar dit is cabaret, oh dan mag je lachen. Nou ik zal jullie vertellen, ik moet vaak harder lachen om het ongekunstelde programma, Voetbal Inside, dan deze echt werkelijk walgelijke televisie.

Maar dat was nog niet het enige want gisteren zou Gordon zijn keus maken. Volgens de promo filmpjes en wat hij zelf deelde op social media, zou hij toch echt gaan trouwen. Kijkers leefden massaal mee, gaven hem advies, maar wat deed Gordon? Hij koos niemand met boze en teleurgestelde kijkers als gevolg. Ze voelden zich echt genaaid, en Gordon, lacht en denkt, heb ik er even veel kunnen naaien zeg.

Erland ging ook al weken met een klein stijfje naar bed, want dit programma was toch echt een hit, en keching voor zijn bankrekening. Die Erland, die gaat voor mooie programma’s, die zich ontzettend verdrietig voelde samen met billenmaat Ronald toen VI van leer trok over het reilen en zeilen bij de RTL Directie. Erland die het elk jaar weer vlak voor kerst zo goed voor heeft met de mensen in arme landen, dat hij zijn personeel, naar een arm land laat overvliegen, en dat ze dan met tranen in hun ogen moeten vertellen hoe vreselijk het daar is, en dat er gestort moet worden.

In mijn woonplaats heeft zich deze week een vreselijk drama afgespeeld, een jongen van 15 jaar, die zou gaan voetballen, werd meerdere keren gestoken door een plaats en leeftijdsgenoot die samen met zijn vriend was. Een buschauffeur heeft het slachtoffer proberen te helpen. Helaas het mocht allemaal niet baten. Het slachtoffer is in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. De twee daders zijn inmiddels voorgeleid. 15 jaar.

Waar gaat dit toch allemaal heen….

 

Monday Monday

Het is alweer december, een wit pak sneeuw bedekt de aarde, de huizen, de bomen. Vanmorgen heb ik mijn jongste zoon lopend naar school gebracht. Mijn oudste ging met mijn elektrische fiets naar school. Wat is het toch altijd een race tegen de klok, en waarom moet iedereen altijd om half 9 ergens zijn.

Maar het is weer gelukt. Om iets over half 7 ging de wekker, en ik besloot er om kwart voor 7 uit te gaan. De broodjes uit de vriezer halen, allemaal op een bordje om te ontdooien. Het theewater opzetten. Yakultje drinken. Thee inschenken, met suiker, zonder suiker, met melk zonder melk. Broodjes smeren, “wat wil je erop?’ Doe maar Duopennotti. Ik vraag het maar voor de zekerheid. Oh nog even neusdruppeltjes in je neus spuiten, blijf dus nog maar even in bed.

Broodje Duopennotti en thee op tafel gezet. Daarna het bord met de Honneyloops met melk en thee, voor de oudste neergezet, het enige wat ze moeten doen is eten.

Schieten jullie op? Je moet ook nog douchen, en het heeft gesneeuwd, dus je moet uitkijken op de weg he? Je kunt beter eerder naar school vertrekken. Broodjes voor tussen de middag gesmeerd, appeltje geschild, drinken ingeschonken.

Ben je al aangekleed? Waarom sta je nog in je blootje? Opschieten. Ik begeef me naar de douche, was me, doe mijn lenzen in, en doe mijn kleren aan.

Hup we gaan, lekker lopend naar school. Samen met mijn jongste vertrek ik richting school, mijn oudste is net op tijd vertrokken, en ik hoop dat de wegen voor hem en de fiets makkelijk begaanbaar zijn.

Net op tijd komen we aan bij school, ik zeg mijn jongste gedag en loop weer richting huis. Als ik dan langs de bushalte loop, hoor ik jongeren klagen, dat de bus maar niet komt. Ja Almere heeft een nieuwe busmaatschappij en die is volgens mij dit weekend begonnen, lekker begin in de sneeuw. Maar daar heeft mijn oudste geen last van, deze bikkel is met de fiets. Het is overigens voor ons niet echt te doen om met de bus te gaan. Wij wonen zo’n 900 meter van de bushalte af, lopend doe je daar zo’n 10 minuten over. Tegen die tijd ben je op de fiets al bijna op de helft van de afstand! die hij moet fietsen.

Ik loop lekker naar huis, als ik thuis ben, doe ik de zwarte was in de machine, en vouw ik terwijl ik onder het genot van een lekker kopje koffie, Goede Tijden Slechte Tijden kijk, de droge was op.

Ik app mijn oudste of ie op school is, en ik bel mijn man of hij op zijn werk is.
En dan pak ik mijn iPad, en typ dit blogje….

De kop is er af!

Werkloos en nu?

Wat wil je later worden? Hoe vaak is het jou niet gevraagd, en je hebt vast geantwoord, Brandweerman, Politieagent, verpleegster, zangeres, fotomodel.

Ruim anderhalf jaar geleden besloot ik om weg te gaan bij mijn oude werkgever waar ik bijna 14 jaar gewerkt heb.

Als je weggaat met wederzijds goedvinden, dan heb je recht op een uitkering van het UWV, gelukkig was dat bij mij ook het geval.

Met je digi D, kun je je alvast inschrijven bij het UWV als je overeengekomen bent met je werkgever dat je gelijk met werken stopt, maar dat je contract nog enkele maanden doorloopt. Let wel, dat je dan ook gelijk moet solliciteren, ook al krijg je je loon van je werkgever nog gestort.

Omdat alles digitaal gaat, heb je weinig persoonlijk contact. Mijn ervaring is dat een maand nadat mijn eerste werkloosheidsdag in ging, ik een 3 daagse bijeenkomst moest volgen via het UWV. Daar legde ze uit wat het UWV voor je kan betekenen, hoe je je sollicitatie door moet geven, hoe je social media gebruikt en je netwerk om werk te vinden, en ze bekijken je CV en vertellen je wat er gewijzigd kan worden zodat het voor de werkgever een beter aanzicht geeft.

Elke maand stuur je digitaal je uren toe, als je gewerkt hebt, zo niet dan geef je aan dat je niet gewerkt hebt, en dan krijg je na max 15 werkdagen je uitkering gestort. Je moet minimaal 4 sollicitaties per maand hebben gedaan, en deze doorgeven aan het UWV, dit is ook digitaal, netwerkgesprekken, inschrijven uitzendbureau’s tellen ook mee met de minimale sollicitaties.

Na die driedaagse bijeenkomst, hoor je verder bitter weinig van het UWV, op een gesprekje na, die ik een maand na de driedaagse bijeenkomst kreeg.

Door de wildgroei van uitzendbureau’s heb je soms geen idee meer waar je je allemaal hebt ingeschreven. Daarom vind ik de vacaturesite Indeed wel een verademing, omdat daar vacatures opstaan die geplaatst zijn door verschillende bedrijven en uitzendbureau’s.

In mijn netwerk van LinkedIn heb ik ook nog niet zoveel respons gehad, er wordt veel gedeeld, interessant bevonden, maar echt weinig netwerken en vacatures wat er uit komt. Toch is het wel aan te bevelen om een profiel op LinkedIn aan te maken, want bij sommige sollicitaties kun je heel makkelijk je LinkedIn profiel uploaden en gebruiken.

Wat ik erg mis, is het persoonlijke contact, ik ben nog steeds van mening, dat recruiters, pas echt een beeld van iemand kunnen vormen als diegene voor je zit, en lijkt het mij een opgave om door alle wir war van CV’s te kijken wie nou geschikt is voor de job. Ik heb eens ergens gelezen dat recruiters 9 seconden de tijd nemen om je CV door te lezen, dus zorg dat die gelikt is.

Ik begon met wat wil je later worden. We vragen het allemaal wel aan een kind. De meeste droomberoepen, blijven bij dromen. Als je thuis zit werkloos, ben je dan niets?
Wat wil je later worden? Ik dacht dat ik al iets was.

Lazy Sunday #54

Back to the eighties en vandaag gaan we terug naar: 1984.

Dit jaar stierf mijn andere opa, de vader van mijn vader. Nam ik met een afscheidsmusical afscheid van mijn basisschooltijd, en moest ik iedere dag een eind fietsen naar school.

We keken naar Miami Vice, Ricardo Tubs en Sonny Crocket, de serie is geinspireerd op de drugsoorlog die de stad Miami begin jaren 80 in zijn greep hield, waar bij de drugshandelaren vrij spel leken te hebben, extreem geweld gebruikten en geld in overvloed leken te hebben. Veel afleveringen zijn geinspireerd op echte politiezaken uit deze periode. Miami Vice was destijds een vernieuwende serie, de afleveringen hadden veel weg van new wave- video clips, en veel synthesizermuziek van Jan Hammer.

Deze scène speciaal voor Joost!

Ook de sciencefiction-televisieserie V begon in 1984. V ging over  een vloot ruimteschepen die in New York landt, en daar blijken buitenaardse bezoekers menselijke wezens te zijn. Ze zijn op aarde om de mensheid te waarschuwen voor de fouten die zij op hun planeet maakten. Bron wikipedia

De film Romancing the stones kwam uit, met Kathleen Turner en Michael Douglas in de hoofdrol.

Mijn opa stierf in april dat jaar, de vader van mijn vader. Hij werd gecremeerd, ik vond het zelf heel heftig. Ik was 12 jaar, en heb me er daarna heel lang rot over gevoeld. Afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest.

Ik was op 9 juli 1984 (lang leve mijn dagboek) 1,53 m lang, en ik had kort of half lang haar, (t is zoals je het zelf wil noemen, schreef ik zelf in mijn dagboek) Ik ben dun  en heb dunne streepjes lipjes, mijn gezicht is rond en m’n wangen bol. Een klein neusje en kleine handen. Mijn kamer is vaak rommelig, maar als ik, of te wel mijn moeder het opruimt is het heel gezellig. Bron dagboek 1984.

Mijn broer zat zwaar in de pubertijd en zat me vaak te pesten, hij noemde mij dun en lelijk. Hij draaide vaak harde discomuziek,en vond alles van mij erg stom.

We gingen met school op kamp, en ik had een nieuwe opoe fiets gekocht. Het kamp vond ik vreselijk, we hadden rot weer, en al mijn kleren waren nat en klam geworden. Wat was ik blij toen we naar huis gingen met de fiets, hoewel ik op de terugweg niet mee kon komen en uit pure nijd mijn fiets in de berm smeet en huilend riep ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik zat op jazz ballet, en kreeg last van mijn rug, er werden foto’s gemaakt en ze zagen een verdraaide wervelkolom, met behulp van fysio moest het goed komen. En dansen kon ik tot mijn grote verdriet wel vergeten.

kamp zesde klas, ik met kort haar rechts

We hadden de eindmusical en ik had al mijn pijlen op de hoofdrol gezet, helaas ging deze aan mijn neus voorbij, en mocht ik alleen 3 minuten dansen als bosgeest. En verder mocht ik souffleren. (Weer een droom aan diggelen)
Ik deed niet veel in de schoolvakantie, en ging na de vakantie met een lederen rugtas naar de middelbare school. Ik leerde nieuwe kinderen kennen,en maakte nieuwe vriendinnen. Liet ik mij op de basisschool nog op mijn kop zitten, dat was nu voorgoed voorbij.

Wham

We dansten op Wham, wake me up before you gogo en Freedom. En ik viel als een blok voor frontman Simon le Bon van Duran Duran, met een grote poster van hem boven mijn bed viel ik in slaap, geen jongen voldeed aan mijn hoge eisen die ik stelde dankzij Simon. 

Simon le Bon

Eind van dat jaar bracht Bob Geldof samen met Midge ure Band Aid uit met Do they Know its Christmas, jullie begrijpen, ik smolt bij het stuk 

“it’s hard

But when U’re having fun

There’s a world outside your window
And it’s a world of dread and fear

Where the only water flowing

Is the bitter sting of tears”

Ook Wham bracht een kerstplaat uit namelijk Last X-mas, en smolten we van Careless Whisper van George Michael.

Naast Duran Duran en Wham, kwam Madonna de top 40 binnen met Holliday… Volgende week 1985 en de invloed van Madonna op mijn leven.

Hier de beste platen van 1984.

Welk nummer vind jij leuk en wat herinner jij je van 1984

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1984

 

Van alles wat uit mijn hart komt

Ik ben moe, zo moe, ik zou wel even willen slapen. Maar ja de plicht roept. Youtuben, snapchatten, whatsappen, Facebook en Instagram checken. Blogs lezen, en reageren. Ik ben er maar druk mee.

Ik ben geen prof, ik ben gewoon een (ik wou schrijven meisje) vrouw, die het heerlijk vind om te schrijven, te zingen, te dansen (als mijn gestel mee wil werken), foto’s te maken, en een beetje gek doen.

Toen ik jonger was, maakte ik me daar weleens zorgen over. Ik bedoel, na mijn pubertijd heb ik mijn harnas afgegooid en ben ik gewoon gaan doen wat mijn hart mij ingeeft. Dat wil dus zeggen, zingen, dansen en grappige dingen vertellen, gewoon op kantoor, want soms wilde ik gewoon de saaiheid doorbreken. Even een term er ingooien, even de boel weer opschudden. En als ik uitging, (trouwens ook weleens op kantoor) dan danste ik, alsof mijn leven er van af hing, heerlijk voelde dat, ik was in een soort trans, en dat met alleen maar cola, zonder alcohol.

gewoon lekker gek

Toen mijn oudste net geboren was, dacht ik, nu moet ik me toch maar minder gek gedragen, ik heb de verantwoordelijkheid van een bloedmooi kind, waar ik met hart en ziel van hou, maar ach dat hield ik nog geen paar dagen vol. Zat mijn kleine jonkie in de box, zette ik de muziek aan en begon ik te dansen, heerlijk, en ik had publiek he?

Later toen hij wat ouder werd, en ik bracht hem naar bed, dan gingen we eerst muziek maken. Hij had toen een elektrische speelgoedgitaar, en zo’n drumstel, en dan maakte hij de muziek en ik zong er zelfverzonnen liedjes bij.

Ik tilde hem altijd op en dan sprongen we samen, terwijl ik zong, la la lalalalala, he he, en mijn oudste schudde dan met zijn koppie, zijn lange haartjes sprongen op en neer. Het is eigenlijk niet zo gek, dat ze zo druk zijn, bedenk ik mij nu. 😉

En terwijl ik vanmorgen ook nog aan het stoffen was, en tegelijkertijd luisterde naar de Carpenters, over viel mij een gevoel van weemoed, wat is de tijd toch snel gegaan.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om mee te doen op school aan toneelstukjes, en playbacken. Van mezelf was ik heel stil en verlegen, maar als ik op het toneel stond dan schudde ik dat van mij af.
Laatst had ik een mini reünie van mijn klas van de basisschool. Terwijl ik de klas vroeger niet zo leuk vond, ze hadden altijd wel kritiek op mij, te dun, te lang haar, rare kleren, ik kreeg niet genoeg te eten, hoorde ik van mijn klasgenootjes dat ik een kreng was. Ik was echt verbaasd, huh? Hoezo dan? vroeg ik, ik vond mijzelf namelijk helemaal geen ruziemaakster, maar daar hadden hun een ander idee over: ik kon heel boos worden en dan gillen, en met stoelen gooien. Nou boos kon ik wel worden, maar daar deed ik niets mee, ja later in groep 8/ klas 6. Maar gillen en met stoelen gooien, nou dat lef heb ik nooit gehad…

Schoolperikelen

Het was het gesprek van de dag, afgelopen week.

Op mijn oude middelbare school, was er afgelopen week een massale vechtpartij uitgebroken. Natuurlijk werd dit alles gefilmd, want dat is de tendens van deze tijd.

Er ontstond gelijk op Facebook een discussie, dat dit vroeger echt niet gebeurde. Ik was het daar niet helemaal mee eens. Ook ik heb eens ruzie gehad met een meisje die mij pesten, en die mij over de tafel gooide, en die ik zelf een paar stevige trappen heb verkocht. Mijn vriendin stond aan het meisje te trekken, en de leraar zat op zijn bureau en sloeg het allemaal gade. Het meisje had een paar weken daarvoor een ander meisje bij haar haren door de wc gesleurd.

Ook heb ik op een andere school meegemaakt dat een vriendin van mij gepest en geslagen werd, en dat er een hele groep achter haar aan kwam, ze vonden haar lelijk, omdat ze pukkels had. Ook werd ze in de bus lastig gevallen. Ik geef toe ik was een zwakkeling, ik trok haar wel mee uit de groep, maar gaf die kinderen niet een paar trappen. Ik werd niet gepest toen, de reden: Ik zag er leuk uit, ik zweer het je, dat is wat ze letterlijk zeiden, en deze toenmalige puber dacht phoe, heb ik even mazzel. Toch zat het me allemaal niet lekker, en ben toen van die school gegaan, en naar de andere school waar ik dus ruzie kreeg met dat meisje die me over de tafel gooide.

Maar misschien was het niet zo massaal, als je op dit filmpje ziet:

http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/136916/almere-de-meergronden-stuurt-vier-meisjes-van-school

Ik vroeg aan mijn zoon of dit soort dingen ook op zijn school voorkomen, en hij zei, ja hoor op het schoolplein, en dan staat er een hele grote groep om heen, zodat het voor een leraar moeilijk is om de vechtersbazen te bereiken.

Vorige week had ik een 10 minuten gesprek op school van mijn jongste. Voor mij was een vader van een kindje uit de klas van de jongste, die hoorde we schreeuwen tegen de juf. Ik dacht nog, als het uit de hand loopt, dan gaan we naar binnen. Maar eigenlijk zouden de leerkrachten een alarmknop moeten hebben, of een honkbalknuppel, zodat alarm kunnen slaan, of door een grote menigte kunnen komen, of is dat misschien extreem gedacht? Eigenlijk vraag je je altijd af, wat hebben die kinderen voor ouders? Nou ja, waarschijnlijk van hetzelfde soort als die die lieve juf voor ons in gesprek had, want mijn moeder zei het vroeger al: Zoals de ouders zongen piepen de jongen.