Italië Zon Pizza Pasta en Oorpijn

Daar ben ik weer! Net terug van vakantie, met twee ontstoken oren, maar wel een lekker kleurtje en daar gaat het om. 😉

3 weken vertoefden we in Italie, heerlijk weer, overheerlijke pizza’s pasta’s en andere culinaire lekkernijen, maar vooral heet, bloed heet.

sleutel bijpassend bij de tas

Nou oke, de eerste week was het best goed te doen, en hebben we twee steden bezocht, Florence en Volterra. In Volterra heb ik natuurlijk weer een heel mooi tasje gekocht, en sleutelhanger, ik kon het weer niet laten, hier heb ik het al eens over mijn tassen verslaving gehad.

De tweede week begon de temperatuur daar behoorlijk te stijgen, en hebben we maar een uitstapje gemaakt naar Lucca, Lucca is ook echt een leuk stadje om naar toe te gaan, met leuke winkeltjes en terrasjes. Echter het was zo heet, dat het eigenlijk niet leuk meer was om te winkelen.

Pelle in Lucca

Gelukkig was het begin van de derde week, dwz maandag, een wat mindere dag, bewolking en niet zo heet, we zijn toen naar Siena gegaan, wat heerlijk winkelen was, omdat de temperatuur redelijk aangenaam was. Siena heeft zo’n mooi rond plein waar sinds 1287 (De Palio) paarden races gehouden worden. De race gaat tussen de 17 wijken die binnen de stadsmuren van Siena liggen. De race vindt tweemaal per jaar plaats op 2 juli en op 16 augustus, helaas zijn we er niet op beide data.

In Siena kocht ik een leuk lederen rood jasje.

Verder hebben we dus veel gezwommen, gezond ik heb mij keurig ingesmeerd, ik begon met factor 30 en eind van de vakantie gewoon olijfolie, tja ik verbrand dan niet meer…., en gelezen (Huis met een zwembad, Herman Koch, Sterf twee keer, Tess Gerritsen, een boek van Herman Finkers, niet uitgelezen, en twee korte verhalen van Thomas Ross Mensenjacht. Ik werd vaak  ’s nachts wakker en kon dan niet slapen, en ging dan nog een paar uur liggen lezen.

lekkere Bruscetta in Volterra

Mijn vriend en kinderen, waren de hele vakantie aan het duiken, kijken hoevaak ze onderwater heen en weer konden in het zwembad. Mijn oudste kon dat geloof ik 2x mijn jongste een keer. In het begin zei ik tegen ze dat ik dat niet ging doen, slecht voor mijn oren. Ach welnee, probeer het nou gewoon. En ja daar ging ik, eerst het halve zwembad door, toen drie kwart, alles ging lekker, en op dinsdagmiddag in onze laatste week lukte het mij om het hele zwembad onderwater te zwemmen. Toen ik omhoog kwam, voelde ik het al, mijn linker oor zat dicht. Ach een beetje water dacht ik nog. Woensdag was ik nog steeds doof, en mijn oor werd pijnlijker, woensdag nacht kon ik amper op mijn oor liggen, en lag ik vanaf 5:oo uur te kermen van de pijn. Om 09;00 uur zaten we daar bij de hulppost. Allora hoorde ik m zeggen. Ik kreeg een receptje mee, en moest naar de apotheek.
Het receptje  bleek gewoon paracetamol te zijn, maar het onderdrukte de pijn in ieder geval. Ik mocht niet zwemmen en lag ook op bed.

Donderdag heb ik wel voorzichtig in het zwembad vertoefd, het was zo heet. En zijn we ook nog uiteten geweest en naar de Enoteca, waar we vaker zaten deze vakantie, in mijn vorige vakantieblog, heb ik het daar al eens over gehad, ze hebben daar zulke lekkere en speciale wijnen, en bieren, en dan die lekkere hapjes die je er bij krijgt, ik vind het altijd genieten.

lekker eten en drinken

Vrijdag werden we wakker en regende het wat, het zou onze laatste dag zijn, dus we pakten alles in, en ik waste de laatste vuile was nog, zodat ik dat als ik thuis ben niet meer hoef te doen. We gingen met zijn 4en bij een cafeetje wat drinken, cappuccino en een lekker broodje, en toen de zon weer doorkwam reden we weer terug.

Nog even die laatste zonnestralen pakken, en dan naar huis.

Thuis aangekomen na een nacht doorrijden, heb ik gelijk maar de huisartsenpost hier gebeld.

De oren zijn goed ontstoken, en heb nu druppeltjes gekregen, paracetamol werkt alleen maar tegen de pijn maar niet tegen de oorzaak.

De oorpijn is gelukkig wat minder nu, al kraakt en knakt er van alles in mijn hoofd bij het slikken. Ik ben nog wel wat doof, maar ook al weer minder…. Leuk hoor dat duiken, maar volgende keer met oordoppen…..

Advertentie

November (een jaar later)

November is een bijzondere maand voor mij, ik ben er geboren, mijn oudste zoon zag er op 19 november 2002 het levenslicht, en op 14 november 2005 deed ik een zwangerschapstest waaruit bleek dat ik zwanger was van mijn jongste.
Ja gisteren was mijn oudste zoon jarig 13 jaar alweer. En ja wat vliegt de tijd en ja wat wordt hij groot. Maar wat is hij een ontzettend lief kind. Gisteravond vroeg ik hem even op mijn schoot te kruipen, gewoon dat ik m weer even kon wiegen als 13 jaar geleden, en daar lagen ze lange armen en benen om hem heen. Ik streelde zijn lieve gezichtje en gaf hem kusjes op zijn wang. 13 jaar maar voor altijd mijn baby, mijn peuter, mijn kleuter, mijn puber, mijn kind, mijn alles.

zo lief te slapen

Floris een uurtje oud, liefde

Vorig jaar werd ik op 20 november, ja vandaag een jaar geleden, geopereerd aan mijn hernia. Dit zou de tweede keer worden. De eerste keer was in 2011 en heb ik na de operatie heel lang moeten revalideren. En daar zag ik nu het meeste tegenop. Ik had gewoon geen keus, ik kon niet meer. Ik ben in januari vorig jaar door mijn rug gegaan. Eerst dacht ik nog, ach een paar dagen rust en dan komt het wel goed. Het duurde een maandje en toen ging het geleidelijk aan beter. Maar dan moet je niet weer door je rug gaan zoals ik, het moment van de tweede keer zal ik niet snel vergeten. Ik was aan het appen met twee vriendinnen aan het aanrecht, ik wil me omdraaien en ik hoor krak… Hij zat er weer volledig in, al strompelend liep ik naar boven, waarna ik met moeite op mijn bed kon liggen, en wat heb ik toen gehuild, ik heb zo gehuild, niet alleen om die verschrikkelijke pijn, maar vooral om de onmacht, waarom waarom mocht het niet weer wat beter gaan. En nee het ging daarna niet beter, af en toe had ik een opleving, om daarna weer een vreselijke terugval te krijgen. Huisartsen die je niet serieus nemen, en het afdoen als spit, en een flinke dosis ibuprofen.

Ik wist dat het foute boel was, je voelt dat. Maar omdat ik niet serieus genomen werd ging ik maar door. En elke keer verging ik van de pijn. Toch maar weer naar de huisarts, ik heb daar gehuild, gebeden en gesmeekt voor een verwijskaart, en deze kreeg ik met de woorden: je zult binnen een kwartier wel weer buiten staan. Gelukkig nam de neuroloog mij wel serieus, en kreeg ik een verwijskaart voor een MRI met contrastvloeistof.

De dag dat de MRI gemaakt moest worden, was ik nerveus, alsof er wat ging gebeuren. Normaal heb ik dat niet zo, ik onderga het en klaar. Ik ging alleen naar de afspraak.  Ik ging liggen op dat bed die naar binnen geschoven werd, na een tijdje werd ik er uitgehaald, en werd er contrastvloeistof in mijn aderen gespoten. Op het moment dat ze dat  in mij spoten voelde ik mij heel raar worden in mijn hoofd. Ik ging weer terug in de MRI, en ik wist dat dit maar 2 minuten zou duren, ik had een alarmknopje in mijn hand voor als er iets zou gebeuren. En ik voel me steeds raarder in mijn hoofd worden, alsof mijn hersenen in brand stonden. Maar ik dacht, volhouden, zolang ik niet wegval is er niets aan de hand, ik kan nog normaal denken. Toen ik daarna er uit werd gehaald, vertelde ik dat ik mij raar voelde. Ik kreeg een glas water om bij te komen, en mocht daarna aankleden. Ik liep naar de kleedkamer, en toen ik in de spiegel keek zag ik grote bulten op mijn lichaam. Ik zei het tegen de MRI vrouwen, ze gingen bellen, en moesten mij prikken geven tegen een allergische reactie. Ik voelde mij steeds raarder worden, en werd naar de eerst hulp gebracht. Omdat het niet veel beter ging, moest ik een nachtje blijven. Daarna mocht ik naar huis, allergisch voor jodium.

Ik heb mij heel lang daarna raar gevoeld in mijn hoofd. Uit de MRI scan bleek een hernia weer op dezelfde plek. Operatie was eigenlijk geen optie, omdat ik daar al eens geopereerd ben, en ze dan weer bot moesten weghalen en ik nog instabieler zou worden. Het werd de pijnpoli. Ik ben daar een paar keer geweest, en vond het daar maar raar en eng. De spuiten in mijn rug hielpen maar even, maar hadden niet het gewenste effect. Sterker nog het leek wel dat als de verdoving was uitgewerkt ik nog meer pijn kreeg. En zo waren er alweer maanden verstreken, waar ik steeds vaker pijn had, waar ik niets kon, geen leuke afspraakjes, alleen maar bezig met overleven.

Een collega zag mij stuntelen, en zei, dit hou je toch niet vol? Ik haalde mijn schouders op en zei: tja wat moet ik, ze willen me niet opereren, niets helpt. Zij had goede ervaring met een kliniek in Klein Rosendael.

Ik had geen ander keus meer en maakte daar een afspraak. De chirurg nam me gelijk serieus, en was vol vertrouwen dat ik na deze operatie alles weer zou kunnen. Ik was echt sceptisch. Maar dacht heb ik een andere keus? Nu lig ik meerendeel op bed, als ik gewerkt heb, en ik moet nog zolang. Ik nam het besluit om het er toch maar op te wagen.

Mijn kamer in klein Roosendael

20 november was de datum, ik was niet zenuwachtig toen ik daar naar toe ging, alles maar dan ook alles was daar zo relaxed, ze gaven mij zoveel vertrouwen.

De operatie is endoscopisch gegaan, en wat heb ik de eerste twee weken een verschrikkelijke pijn gehad, ik dacht werkelijk dat mijn ene been nu langer was dan het andere been. Naar de wc? Een drama, ik kon amper zitten. Ik dacht komt dit ooit weer goed? Ja het komt goed, sterker nog beter dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, in januari kon ik alweer rustig aan aan het werk, in maart werkte ik weer 20 uur.  En nu een jaar later? Ik loop weer hard, ik kan weer dansen, ik kan de vaatwasser weer in en uitruimen zonder pijn, ik lig niet meer hele dagen in bed.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het jullie toch vertellen, dat je soms denkt dat het nooit meer beter wordt, maar dat er soms toch meer is dan je zelf voor mogelijk hield. Deze ervaring heeft er ook toe bijgedragen om te gaan bloggen.

Een jaar later, en elke keer als ik hardloop en ik denk pff ik kan niet meer, dan denk ik aan vorig jaar toen ik voorzichtig door de bossen liep elke dag een stukje meer, en in mijn gedachte dat ik hier ooit weer zou kunnen hardlopen, en dan dan heb ik de kracht weer te pakken en ga door!

De Reünie

Een aantal weken geleden begon ik in het boek De Reünie van Simone van de Vlugt. Ik vond het een pageturner. Ik heb de film niet gezien, dus ik ging blanco het verhaal in. Het verhaal gaat als volgt:  

De aankondiging van een middelbare-schoolreunie zet Sabines leven plotseling op zijn kop. Het rakelt een belangrijke gebeurtenis uit haar jeugd op: de verdwijning van haar klasgenoot Isabel. Ooit waren zij hartsvriendinnen, maar toen Isabel zich ontpopte tot het populairste meisje van de school liet zij Sabine plotseling links liggen. En dat was niet het enige wat Isabel haar aandeed… Toch voelt Sabine zich enorm schuldig: misschien zou Isabel nooit verdwenen zijn als Sabine die bewuste dag met Isabel mee naar huis was gefietst… Nu, tien jaar later, is er nog steeds dat knagende schuldgevoel en komen er steeds meer flarden van herinneringen aan die tijd terug. Sabine begint te wroeten in het verleden en komt steeds dichter bij het ware, angstaanjagende verhaal achter Isabels verdwijning. De reunie is een razendspannende literaire thriller die intrigerende themas aanboort, zoals het verdringen van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers maar ook collegas, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap.

Ik vond het einde erg verrassend en daar hou ik van. 

Nicole, Miranda, Loes en ik Toen en nu

 

Zelf had ik vorige week zondag een mini reünie met een aantal klasgenoten van het Mbo College leerjaar 1990-1991. Deze mini Reünie was georganiseerd door Loes, ter ere van Nicole, die vijf jaar geleden is geëmigreerd naar Australië en ze is nu een paar weken  in Nederland.  Het was droog en dus ging ik op de fiets, met mijn Iphone in mijn binnenzak, en mijn oordopjes in mijn oren, fietste ik met heerlijke muziek naar de Grote Markt. Ik vroeg me nog even af waar we nou precies hadden afgesproken, maar toen ik aan kwam fietsen zag ik het blonde haar van Loes al, althans ik dacht dat het Loes was, en dat was ook zo. Al zwaaiend, sloeg ik af richting fietsenrek, zette mijn fiets op slot, en begroette die lieve schat. We zaten gezellig met zijn tweeën op een loungebank te kletsen toen Miranda en haar gezin aankwamen. Het wachten was op Nicole, waar zou ze nu logeren? vroegen wij ons af. Maar lang hoefde wij ons dat niet af te vragen of daar zagen we Nicole, met haar moeder en zus aankomen. Mairo en Sander completeerde het gezelschap, en samen met een waterig zonnetje, zaten we te genieten op het terras. Het was leuk te horen dat Nicole sprak met een licht australisch (bestaat dat uberhaupt?) accent. We kwamen er achter dat het 24 jaar geleden is dat we met zijn allen bij elkaar in de klas zaten. 24 jaar?? riep ik geschokt, hoe oud zijn we dan? Die 24 jaar verdwenen als sneeuw voor de zon, met sommige mensen blijft het klikken, al zie je ze maar een keer in de zoveel jaar, en dan te bedenken dat ik maar 1 jaar bij hun in de klas gezeten heb. Ik deed het zo slecht op het MBO College dat ik eigenlijk al met de kerst van school af zou moeten, maar ze hadden toch nog hoop de leraren, ze hadden het idee dat er toch echt meer in mij zat dan ik liet zien. En daar bleef het bij want ik liet het niet zien. Ik heb mijn MAVO, met twee vingers in mijn neus gehaald, en ik dacht met die instelling de MEAO ook wel te kunnen doen. Maar nee dus. Ik was een gek kind, daar waren we het wel overeens, met die gekke stippeltjes broek van me tijdens de gym. Maar het mooie was, ze namen me zoals ik was, en dat is een mooie eigenschap.

 

Loes en ik, toen al slechte tafel manieren

j  

Nicole aan het Bowlen

  

Loes vast een Strike gegooid

  
 Ik had die middag ook nog een verjaardag van mijn neefje en nichtje, dus ik fietste alweer snel richting huis, ik had een roseetje gedronken op een lege maag, en dat voelde ik wel toen ik naar huis fietste, ik voelde me zo blij en zo vrolijk, sommige mensen brengen gewoon het beste in je naar boven.

Lieve allemaal, bedankt voor de gezellige middag!

Deventerse Boekenmarkt

Behalve de heerlijke Deventerse koek van Bussink, heeft Deventer de eerste zondag van augustus de grootste boekenmarkt van Europa en daarmee hebben ze zelfs de Boudewijn Buch prijs gewonnen in 2014.

  
Ik hou van lezen en ik hou van de Deventerse boekenmarkt, daar vind je boeken die je bijna niet meer in de in de winkels vind. Ik moet ook eerlijkheidshalve bekennen, dat er eigenlijk geen fijne boekenwinkels meer te vinden zijn. De meeste Boekenwinkels hebben maar een klein assortiment boeken. En de boeken die ze hebben zijn van de laatste jaren. Als je een ouder boek zoekt moet je ze  bestellen, of snuffelen op marktplaats. Maar de Deventerse Boekenmarkt heeft het allemaal. Zo heerlijk om langs de kramen te struinen, de boeken op te pakken, te bekijken, de achterkant te lezen, en ze voor een klein prijsje te kopen.

  
Het was ook een prachtige dag, met een heerlijk zonnetje, er zijn genoeg kraampjes om eten en drinken te halen. En de Boekenmarkt is gelegen aan de prachtige IJssel.

Ik zou zeggen een echte aanrader voor de echte Boekenwurm.

We kwamen thuis met tassen vol boeken, voor ons maar ook voor onze kinderen.

  
De boeken die ik heb gekocht en gelezen kunnen weer op marktplaats verkocht worden.