Zo mijn vrouwtje is druk bezig met het huishouden, hoewel ze doet alsof, ik bedoel, ze heeft allemaal van die elektrische apparaten die het meeste werk doen. Ze is nu trouwens bezig met stofzuigen en stoffen, precies in die volgorde omdat ze ergens op een blog gelezen had dat dat de effectiefste methode is. En dat is echt wat voor haar, want ze doet wel druk maar eigenlijk is ze liever lui dan moe hoor!
Waarom ik het bloggen even overneem? (Ze heeft geen idee, ze post meestal niets op zaterdag) Omdat ik ook weleens in de spotlights wil staan. Ik heb haar laatste Blog met Vlog tenenkrommend gelezen en aangezien, en ik begin me een beetje zorgen te maken. Ik ben bang dat het allemaal een beetje naar haar hoofd is gestegen. Waar ik het over heb??? Ik zal het jullie zachtjes vertellen: (niet doorvertellen he?) Sterallures! Ja echt, ze heeft al meerdere keren in een blog aangegeven dat ze vroeger beroemd wilde worden, nou dames en heren laat dat vroeger maar weg hoor!
Maar ik ga jullie nu vertellen wie hier in huis de echte ster is: Ik Olijf! Ik ben nu 17 jaar, heb een heel imperium opgebouwd de eerste 8 jaar van mijn leven: olijfolie, vloeibare bakboter met olijf etc etc allemaal van mijn pootje. Ik ben zo rijk dat is niet in geld uitgedrukken en ik geniet van mijn pensioen!
Mijn vrouwtje en ik zijn de laatste jaren weer heel close, dat is weleens anders geweest toen de kinderen klein waren, want wie kreeg er als laatste eten?? Juist!! Maar nu de kinderen groter zijn heeft ze weer veel meer aandacht voor mij, en eerlijk daar geniet ik dan weer van.
Maar ze is niet altijd even vriendelijk hoor, want soms vind ze dat ik teveel zeur, en dan kan ze ook een scheur opentrekken hoor!! Maar verder heb ik niets te klagen hoor.
Goh dat bloggen is eigenlijk best wel geinig ik denk dat ik het vaker doe met als titel: de bekentenissen van Olijf!!
En nu mogen jullie bepalen wie hier nou de echte Vlogger is!!
Ze ligt gewoon bij me, zodra ik op de bank lig, benen over elkaar, dan zie ik haar zo kijken, mag ik? Mag ik alstublieft? En dan leg ik mijn benen naast elkaar, en ja hoor dan hup springt ze op mijn schoot. Ik heb het over Olijfje mijn poes, die we 16,5 jaar geleden uit het asiel gehaald hebben. Ze had het nooit zo op mij, in het begin wel, zij was degene die naar mij toe liep toen ik daar samen met mijn vriend in de ruimte stond, waar allerlei katten zaten. Ze hadden net eten gehad, maar Olijfje had alleen maar belangstelling voor mij. Ik tilde haar op, en ze kroop in mijn nek. We gingen eigenlijk voor een rood katje, maar zo’n lief ding kun je toch niet terug zetten, en dan op zoek gaan naar een ander?
mijn jongste en Olijf echt uitzonderlijk
Zoals ik al schreef ze had het nooit zo op mij, ik denk nadat de kinderen kwamen of zo, mijn andere poes Tijgertje, die was een allermans vriendinnetje, en sliep ook regelmatig bij de kinderen op bed. Olijf lag altijd bij mijn vriend
Tot vorig jaar. Ik was door mijn hernia operatie gekluisterd aan mijn bed, en Olijf hield de wacht, ze lag zo lief bij me, net als Tijger dat na mijn eerste operatie in 2011 deed. Ze liet zich door me aaien en knuffelen, en dat is tot de dag van vandaag nog steeds. Het is zelfs zo erg dat wanneer ik wat typ, en mevrouw is in de buurt, zij op mijn laptop gaat zitten, en ik geen woord meer kan typen.
Ze heeft een leven als een koningin, en dat hoort ook zo, je moet goed zijn voor een ieder, die je verzorgd en die dichtbij je staan. Tenminste die hebben voor mij de hoogste prioriteit.
En hebben jullie ook een huisdier, en hebben jullie er ook een speciale band mee?
Momenteel ligt ze boven op me, ik kan werkelijk geen kant op. Ze spint alsof het haar lieve lust is. Mijn hartje wordt er warm van. Ze draait haar koppie nog even om, ze ligt vol overgave boven op mij. Maar als ik iets te diep Adem dan richt ze haar koppie verstoort op.
Je kunt nagaan dat ik stil moet blijven liggen.
Deze foto is dus net gemaakt. Dit is Olijfje onze kat. Ze is nu alweer 16 jaar oud. We hebben haar 16 jaar geleden meegenomen uit het asiel.
Met Babooshka 1994
Dat is wel een leuk verhaal, ik woonde toen nog niet zo lang samen, en we wilden een kat. Nou had ik bij mijn ex nog een schattige (vond ik dan) kat. Zij heette Babooshka. Babooshka en ik twee handen/twee pootjes op 1 buik. Als ze me zag sprong ze boven op mij en kroop ze met liefde in mijn nek of op mijn schoot. Als ik de kraan openzette dan sprong ze op het lavet en dronk ze uit de kraan. Babooshka was een bijzonder poesje. Maar niet iedereen deelde de liefde met mijn Babooshka. Mijn broer die in de vakantie eens voor haar moest zorgen had geen goed woord voor haar over. ‘Wat een rot kat’ schold hij. ‘Ik wilde haar aaien en ze haalde gelijk uit’. Ik was trots op haar, alleen ik kon alles met haar doen, Babooshka en ik tegen de wereld. Mijn ex en ik gingen uit elkaar. Ik ging weer bij mijn ouders wonen en ik liet Babooshka achter, maar zodra ik een huis had zou ik haar weer ophalen.
onze tijger
Bijna een jaar later was het zo ver, gewapend met een kattenmandje, liep ik mijn oude flat in. Babooshka lag onder de zonnebank. Dit klinkt natuurlijk gek, maar daar lag ze vaker als iemand net geweest was, lekker warm. Ik riep haar, ik wilde haar pakken, maar ze moest niets van me weten. Ze was te gekrenkt in haar ziel. Uiteindelijk lukte het haar met veel kracht het poezemandje in te duwen en haar in de auto te zetten.
Babooshka was niet voor een gat te vangen en beet de houten tralies van het mandje kapot en rende, terwijl ik over de hogering reed, door de auto. Mauwen, gillen en krabben.
Toen ik thuis gearriveerd was, wilde ik Babooshka uit de auto pakken, maar zodra de klep open ging sprong ze eruit en spurtte weg. Ik pakte een ovenhandschoen van boven en ben haar gaan zoeken. En opeens zag ik haar weer, ik pakte haar met de handschoen bij het nekvel en liep richting huis. Echter het was een flink stuk met een wilde poes op mijn arm, ze ontsnapte weer, en nu kon ik haar niet meer vinden. Overal gezocht, zelfs jaren later keek ik of ik haar nog ergens zag.
Floris’ eerste foto en laatste foto met Tijgertje
Wij kregen toen een heel lief poesje uit Zeeland die we Tijgertje noemde, maar Tijgertje hield van gezelschap, dus we gingen naar het Asiel voor een vriendinnetje, ik wilde een rode kat. Echter toen we daar binnen stonden, zagen we katten eten, ze hadden totaal geen aandacht voor ons. Er was echter een zwart/wit katje die naar mij liep. Ik tilde haar op en ze kroop in mijn nek. Ze hield me stevig vast. ‘Wil je nog verder kijken?’ Vroeg mijn lief. ‘Nee zei ik, ze heeft mij uitgekozen. En we noemde haar Olijfje.
Een mens is een kudde dier. Zij hebben een leider nodig en die volgen ze. Ik vraag weleens aan iemand waarom hebben wij leiders nodig? Waarom kunnen wij niet voor ons zelf denken, en moet de weg voor ons geplaveid worden? Meestal antwoordt men dan: maar hoe zou de wereld er uit zien zonder leiders? Dat kan toch niet? Iemand moet ons toch vertellen hoe we het moeten doen? Iemand moet ons toch voorzien in onze levensbehoeftes? Wij mensen wijken niet zoveel af van dieren. Ook in de dierenwereld heb je leiders, en volgers. Meestal krijgen de leiders ook de meeste klappen, of als ze slim zijn zorgen ze voor een confrontatie, en maken dan de weg vrij voor de volgers zodat deze de klappen
stel je voor dat dit dus mensen zijn
opvangen. Met kudde dier bedoel ik natuurlijk ook bepaalde gewoontes. Ieder mens heeft ze in meer of mindere mate. Ik ken mensen die hun beeldje op een bepaalde plek neerzetten, en ze zo in lengte van dagen laten staan. Elke keer als de beeldjes en het schapje afgestoft worden, worden ze weer net zo neergezet als ze al stonden. Ik ben iemand die gewoontes moet aanleren. Ik ben van huis uit een chaoot, laat het liefst alles slingeren, met als gevolg dat ik nooit meer weet waar ik de spullen heb gelaten. Ik ben in mijn leven dan ook heel veel dingen kwijt geraakt, en ook nooit meer terug gevonden. Huissleutels, Brillen, mobiele telefoons, paspoorten, identiteitskaarten, ze zijn niet veilig bij me. Een ding ben ik tot nog toe niet verloren en dat is mijn Rijbewijs. Deze heb ik in 1994 gehaald, en in 2004 en 2014 verlengd, en tot nog toe heb ik ze nooit opnieuw moeten aanvragen omdat ik het verloren had. Ook ben ik nog nooit mijn portemonnee kwijt geraakt, dus ergens heb ik wel een bepaalde verantwoordelijkheid.
papa op werkbezoek
Zo rij ik wel eens in gedachte naar mijn werk, en denk dan, stel het was allemaal andersom. Wij mensen leefden in de natuur, zoals dieren dat nu doen, en de dieren leefden ons leven. Stel je eens voor dat vader aap, zijn pak aantrekt, met stropdas om, nog even op de stoel gaat zitten, kijkend op zijn mobieltje, drinkt nog even een kopje koffie voor hij weggaat, start de auto en rijdt naar zijn werk, moeder aap achterlatend met de kinderen, die ze eten geeft, aankleedt, wast, en ze naar school brengt met een trommeltje gewassen en gesneden fruit en yoki in hun drinkbeker. Stel je eens voor dat de leeuwen het voor het zeggen hadden, hoog en droog in hun kasteel, bedenken zij hoe deze wereld er uit moet zien. Hoe de andere dieren, voor hun werken, voor hun zorgen, zich aan hun regels moeten houden, en doen zij dat niet dan worden zij bestraft, op een voor de leeuwen gepaste wijze. En in het weekend doen de dieren zich tegoed aan de meest chemische voeding, en dranksoorten.
Als ik me dat zo voorstel denk ik gelijk, en dan leven wij als de dieren nu. In de natuur, we zorgen voor ons eten en drinken, we houden een winterslaap, en zelfs in de zomer kijken we loom uit onze ogen. We eten geen chemische voeding maar alles puur natuur en onbespoten, natuurlijk zullen we altijd moeten uitkijken voor gevaar, en zullen we naar een leider luisteren hoe er geopereerd moet worden als de leeuwen ons terratorium binnen dringen, onze bossen, woonplekken en leefomgeving vernielen, om er zelf beter van te worden. En wij mensen die worden steeds meer weggedreven van de plek waar ze zich eens zo thuis voelden. Zouden wij het begrijpen? zouden wij toeslaan? zouden wij uiteindelijk dan toch weer de macht grijpen, of zouden we ook eindigen in een mensentuin, waar dieren ons op hun vrije dagen bezoeken. Waar ze lachen om de gekke kunstjes van de kleine mensjes? Waar ze vertederd kijken hoe een moeder haar kind de borst geeft. Waar ze moeten lachen als man op vrouw kruipt?
de mens in de dierentuin
Probeer het je eens voor te stellen, probeer je leven eens in een ander perspectief te zien, probeer je oude gewoontes eens te doorbreken, en je zult zien, er komen nieuwe gewoontes voor in de plaats, een mens kan nou eenmaal niet zonder gewoontes, nee jij ook niet
gewoon omdat dit zo’n mooi nummer is, en ik er altijd om moest huilen
natasjaslifestyle.wordpress.com 