Van WalkonGirl tot Pitspoes en alles ertussen in

IK schreef in mijn Lazy Sunday al dat ik het druk druk druk had gehad, dat ik daarom niet doordeweeks aan Bloggen toekwam. Nu heb ik toch even een gaatje gevonden. Maar waar was ik zo druk mee vragen jullie je vast af, nou dat zal ik jullie vertellen. Ik was druk met solliciteren. Ik reisde van hot naar her, treinkaartje van € 15,00 hier, tot benzine geld van € 15,00 daar. Dan zat ik in Amsterdam dan in Amersfoort, zelfs Zwolle was niet veilig voor mijn sollicitatiedriften.
Ik solliciteerde op van alles, WalkonGirl, werd verboden, Pitspoes, bestaat ook niet meer, HR Assistent, geen klik, te weinig ervaring, teveel ervaring en alles er tussen in. Ik kreeg helemaal een identiteitscrisis toen bleek dat ik niet blank ben maar wit. En echt hè? Ik heb een wit A4tje gepakt en naast mijn huidskleur gelegd, maar die kleuren komen gewoon niet overeen. Ik zat dus gewoon in een crisis zal ik jullie vertellen. Maar zoals altijd gloort er altijd licht aan het einde van de tunnel, en met gepaste trots kan ik jullie vertellen, het is mij gelukt, per 1 maart heb ik een nieuwe baan. Gewoon hier in Almere, niks geen lange reistijden, maar gewoon 6 kilometer van mijn huis vandaan. 16 uurtjes om te beginnen, en de uren zouden wat uitgebreid kunnen worden.

Het eerste gesprek was tijdens die enorme storm. Het gesprek was heel prettig, anderhalf uur, en ik kon zo mijzelf zijn en laten zien, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik was daarom ook heel blij dat ze belden voor een tweede gesprek, die verliep ook erg fijn. Maar ja, ik had wel vaker een goed gevoel gehad, hoewel niet heel vaak, soms was ik zelfs bang om aangenomen te worden, omdat de omgeving een heel raar gevoel bij mij naar boven bracht. Maar dit keer niet. Alsof alles klopte, maar ik durfde toch niet echt te hopen dat ik het weleens zou worden. Ik zou maandag in iedergeval gebeld worden, of ik het wel of niet werd. Om iets voor half 10 in de ochtend ging mijn her name is RIO, ringtone af. Het bedrijf. En zo te horen waren ze net zo enthousiast over mij als ik over hen. Na de euforie kwam er opeens wel een beetje angst, wat als het toch niet zo leuk is als het lijkt? Maar dat zal ik nooit weten als ik het niet probeer, want misschien is dit gewoon wel dat wat ik zoek en wat bij me past, je hebt toch niet alles in de hand, en de eerste indruk is vaak toch de beste, en die samen met de tweede indruk was heel erg goed.

Het is een lange zoektocht geweest, maar uiteindelijk is het ook nodig geweest, om voor mezelf te aarden, even de rust te zoeken, en nu voel ik ook dat ik er aan toe ben om weer aan de slag te gaan, want als je thuis zit, ga je achter elke boom een beer zien, en dat is ook niet helemaal de bedoeling denk ik…. maar ik heb nu nog een maandje vakantie…..even bijkomen….

https://yoo.rs/walkoflife/blog/van-walkongirls-tot-pitspoes-en-alles-ertussen-in-1517421264.html?Ysid=55227

Advertentie

Lazy Sunday 4- 2018

Druk druk druk was ik afgelopen week. Vorige week zondag hadden we een etentje met mijn ouders, broer, schoonzus en kinderen. Dit ter ere van mijn moeders verjaardag de 18e januari. Het was lekker en gezellig. Ik maakte met mijn telefoon nog wat foto’s van mijn moeder met al haar kleinkinderen en van mijn vader met mijn broer en mijn vader met mijn zoon.
Ik had mijn telefoon de hele tijd naast me liggen, en toen we weggingen en ik mijn jas aan trok en richting uitgang wilde gaan voelde ik in mijn zak naar mijn telefoon, maar daar was ie niet, ook niet in mijn broek, en binnenzak. Verder had ik geen zakken in mijn kleding, ik liep terug naar de inmiddels opgeruimde tafel en keek of ik daar mijn telefoon zag. Ook niet, onder de tafel, nergens te vinden. Ik liep naar de balie en vroeg of ze tijdens het opruimen een telefoon gevonden hadden, maar niets van dat alles. Mijn broer, mijn vriend, ze belden mijn nummer, maar er was geen Rio of our house te horen. De telefoon werd ook niet opgenomen, na het laatste rondje zoeken, zijn we toch maar richting de auto gegaan, ik had mijn telefoonnummer, vaste lijn natuurlijk, bij het restaurant achtergelaten, voor als ze alsnog mijn telefoon zouden vinden.
Terwijl we zo in de auto richting huis gingen, liep ik in mijn gedachten mijn gangen na, want waar kon mijn telefoon nou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iets verlies en nooit maar dan ook nooit meer terug vind. En opeens bedacht ik mij dat ik mijn jas over de jas van mijn neefje gehangen had. Wat als ik nou mijn telefoon tijdens het kletsen, gedachteloos in de jaszak van mijn neefje heb gestopt, in plaats van mijn eigen jaszak. Ik vertelde mijn bevinding tegen Joost, en hij vond dit ook een goed optie. We probeerde mijn broers mobiel te bellen, maar hij nam niet op, ik word dan zenuwachtig op dat moment, omdat ik gelijk wil weten of mijn telefoon daar is. Thuis aangekomen, belde ik nogmaals mijn broer, en hij nam op. Ik vroeg m of hij in de jaszak van mijn neefje wilde kijken want misschien zat mijn telefoon daar in. Mijn neefje was nog even wandelen, met mijn schoonzus. 5 minuten later belden we nogmaals mijn nummer, en kregen we mijn broer aan de telefoon. Mijn telefoon was terecht, en inderdaad in de jaszak van zijn oudste zoon. Dit keer is het gelukkig goed gekomen, maar ik ben zo vaak wat kwijt geraakt wat ik nooit meer of pas jaren later terug gevonden heb, mijn top 5

iPhone 4, ik was naar de plusmarkt het was vlgs mij 13 juni, Nederland moest tegen Spanje voetballen, ik had daarvoor nog in de tuin geappt met een vriendin, en daarna heb ik m nooit meer terug gevonden, ik deed aangifte, zette het op marktplaats, ging terug naar de plusmarkt, met als enig resultaat dat ik een keer om een uur of 00:00 ‘savonds door iemand gebeld werd dat ie mijn telefoon gevonden had. Hij wilde m brengen, maar ik zei dat ik m zou halen, hij gaf mij een adres op, en toen ik de volgende dag naar het adres toe ging, deed er een oudere man open, die niets wist van een huisgenoot en al helemaal niet van een telefoon.
Bril, toen ik 18 was en ik begon met autorijden kwam ik erachter dat ik eigenlijk een bril nodig had, dit was geen hoge sterkte, dus ik had m niet altijd op. De laatste keer dat ik m gezien heb was op de neus van mijn broer bij de verjaardag van mijn ex vriend, daarna nooit meer.
Sleutels, ja bossen sleutels zijn bij mij als sneeuw voor de zon verdwenen.
Paspoort, id kaart, bus kaart, opeens waren ze achter elkaar verdwenen. Ik moest alles opnieuw aanschaffen. Jaren later vond ik ze in een doosje op zolder bij mijn ouders.
Mijn verstand, een tijd lang was ik mijn verstand verloren, en uiteindelijk toch weer beetje bij beetje teruggevonden.

Ben jij vaak wat kwijt, en veel kwijt geraakt wat je nooit meer terug vond?

Ik eindig deze lazy Sunday met…Rod Stewart, I don’t Wanna talk about iT. Deze is speciaal voor mijn moeder, ik kan me nog herinneren, dat we nog in Deventer woonden toen ze het singeltje had gekocht en ze deze in de kamer draaide, we stonden, we schuifelden we luisterden.

Lazy Sunday 3 – 2018

 

Vorige Lazy Sunday had ik het over de 10 meest belangrijke momenten en dingen waar ik dankbaar voor ben in 2017 maar een ding ben ik echt gewoon vergeten. En dat was met stip het mooiste moment van 2017, en nu met het begin van het tweede voetbalseizoen, met de klassieker Ajax – Feyenoord, wel gek want andersom wordt het geen klassieker genoemd, wil ik toch nog met jullie delen. Namelijk dat Feyenoord na 18 jaar weer landskampioen werd. Het was tot de laatste wedstrijd natuurlijk heel erg spannend. Mijn zoon die enorm fan is van Feyenoord zat al weken in de zenuwen, hij had echt gedacht dat het kampioenschap in de een na laatste wedstrijd tegen Excelsior wel beslist zou worden, helaas werd het een drama. Hoewel het misschien toch het mooist was dat ze tot de laatste wedstrijd in de kuip, dan eindelijk beslisten, met een Hattrick van Dirk Kuyt. Mijn zoon ging helemaal uit zijn dak en ik draaide op repeat, You’ll never Walk Alone. Het kampioensfeest de volgende dag volgde ik op t.v. En ik was zo blij voor mijn zoon, die zo gelukkig was dat zijn club het had geflikt.

Ook een mooie ervaring was de reünie van mijn ex collegae, van mijn laatste werkgever. We werden uitgenodigd op zijn Kasteel in België, er was een touringcar geregeld die ons ophaalde en bracht naar België. Werkelijk alles werd uit de kast gehaald, om er een onvergetelijk feest van te maken. Robert ten Brink praatte de avond aan elkaar. Mijn oud werkgever vertelde hoe het allemaal begonnen is, hoe het verder ging en hoe het veranderde in iets wat hij niet voor ogen had. Als klap op de vuurpijl trad Lee Towers op. En mijn Ajax minnende ex Collegae, zongen en klapten mee toen het lied You’ll never walk Alone ingezet werd. Later zei een oud collegae toen we met de bus naar huis gebracht werden dat hij uit principe niet had gezongen.
Maar ik denk dat hij de enige was.

Zo terug kijkend komen er weer steeds meer herinneringen terug over 2017 waarvan ik dacht dat ik het vergeten was. Het schrijven doet mij weer goed, en het voelt als een uitlaatklep om mijn drukke hoofd en gedachtes weer te ordenen en tot bedaren te brengen.

Daarom eindigen we deze lazy Sunday met Lee Towers Natuurlijk

Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….

Lazy Sunday #48

Voor wie moet ik nou zijn, vroeg mijn zoon zich af. Normaal is hij altijd voor Duitsland. Maar als groot fan van Pelle is ie natuurlijk ook voor Italië. Het is nu de 34e minuut als ik dit schrijf, de stand 0-0. 

Ik ben voor Pelle, door Pelle is mijn zoon geïnteresseerd geraakt door voetbal. Pelle heeft zijn kapsel en hobby bepaalt, Pelle is voor hem wat Madonna voor mij in de jaren ’80 was.

Dat de beste moge winnen. We hebben nog even.

Volgende week zondag is het feest, dan wordt mijn jongste zoon 10 jaar, potdorie dan heb ik twee tieners in huis. Tien haar geleden was het niet zulk potje piep weer als nu. Het was heet heter en heetst. Mensen vroegen zich bewonderend af hoe ik het met mijn dikke buik vol hield. We hadden een zwembad in de tuin, en daar lag ik regelmatig in. Ik speelde Jaws met mijn toen drie jarige peuter, taram taram taram taram, als hij na zijn middag slaapje wakker was. Ja hij sliep nog tussen de middag, en soms kon hij wel 3 uur slapen.

10 jaar het lijkt een hele tijd, maar wat is het snel gegaan. Mijn jongste noemt zichzelf al een puber, oh als ie zo wordt als zijn broer nu nog is, dan knijp ik mijn handen dicht.

Vanmorgen dacht ik: stel dat ik geen kinderen had hoe had mijn leven er dan uitgezien? Ik kan het mij niet voorstellen. De beste beslissing is wel om aan kinderen te beginnen, en het is een fantastisch geschenk dat het ons ook gegund is. Twee babies groot zien worden, ze alle liefde kunnen geven die er in ons zit.

Ik ben rijk, en super trots!!

En wint Italië? En verliest Duitsland? Ik heb al gewonnen met mijn fijne gezin!

Vandaag in Lazy Sunday, een Italiaans nummer, bij dit nummer denk ik altijd aan mijn oud- collega en vriendin, die, toen we in de jaren ’90 samenwerkten in de boekwinkel regelmatig Italiaanse muziek draaide, soms tot vervelends toe..

Maar speciaal nu om Italië te steunen en om alvast in de vakantiestemming te komen, hier Eros Ramazotti!!

Note: Italië ligt er uit na penalty’s, held Pelle mist zelfs… Duitsland door…

Lazy Sunday #37

Natuurlijk is Simon (sorry Joost) mijn grote liefde, de keer dat ik hem zag en een pijl in mijn hart voelde, weet ik niet meer, maar hij is daar nooit meer weggegaan. Met een grote poster boven mijn bed van hem alleen, en een op mijn deur van de helft van de groep van Duran Duran, uit de hitkrant december 84 of 85, omdat op de andere helft naast de andere helft van Duran Duran op de achterkant ook George Michael stond, had ik Gekozen voor George. Ik was niet verliefd op hem zoals veel klasgenootjes van mij. Ik vertrouwde het niet, hij was mij iets te Gay… Ik was 12 of 13 jaar en had hem toen al door.

  
Desalniettemin heeft hij prachtige liedjes geschreven. Mijn vriend houdt niet van George, hij gruwt er van, en als hij ergens van gruwt, kan hij het niet nalaten om dat te pas en te onpas te vermelden.

Nu heb ik mijn eigen auto met mijn eigen muziek, en ik draai nu dus regelmatig the best of van George. Dat komt door Morgaine, (Suzan) zij deelde dit nummer een paar weken geleden op Facebook en hoe toevallig dit is ook mijn lievelingsliedje van George… 

  
Vrijdag zijn Morgaine en ik lekker wezen eten bij een Indonesisch restaurant Kediri. Het stond al veel eerder op de agenda alleen heb ik mij lange tijd niet lekker gevoeld, dus vrijdag was THE DATE! Het was super gezellig en super lekker, we hebben gelachen en heerlijk gekletst! We hebben geproost op mijn eerste Blogverjaardag hier op WordPress, waar ik dankzij Morgaine op begonnen ben.

  
Het was een mooie avond, heerlijk eten en gezelligheid!! Op naar het volgende Jubileum! Lieve bloggers en volgers, bedankt voor jullie reacties en mooie verhalen, ga er mee door, dan doe ik het ook!! 

  

Gedichtje

Heb je dat weleens gedaan,

Dansen in de regen,

Je proeft het water op je lippen,

De regen voelt als een zegen,

Heb je dat weleens gedaan,

Gestaard naar de zon,

Het goud verbrandde je ogen,

Alsof je niet meer zonder kon,

Heb je dat weleens gedaan,

De mooiste bloem geplukt,

En vermorzeld met je vingers,

Die je beter had laten staan

Is het je weleens gelukt,

Vol overgave te genieten,

De ware liefde te voelen,

En dan toch te verliezen,

Heb je dat weleens gedaan,

Is dat je gelukt,

Dan treft je geen blaam,

Maar dan ben je van de pot gerukt!

Lazy Sunday #35

Er is veel gebeurd afgelopen week, zo was er die verschrikkelijke aanslag in België en in Nederland het overlijden van een (voetbal)Icoon. Wie kent Cruijff niet, zelfs in Isla Margarita riepen ze gelijk Cruijff toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen. De Ajaxcied die zijn afscheid bij Feijenoord vierde. Een man met een eigen mening en een missie, daar kan ik respect voor hebben.

Vandaag  twee prachtige nummers van Simon and Garfunkel. Als klein meisje hield ik het nooit droog als ik bright eyes hoorde die clip is ook zo vreselijk zielig. Maar ook bij de Sound of Silence houd ik het niet droog mijn. Ik ben nou eenmaal zo hard als Barbapapa zei ik vroeger altijd. En net zo flexibel ook.  Ook een mooi eerbetoon aan Johan door Kees Prins vandaag.

Ik huilde vroeger ook bij Kamahl the Elephant Song, ik wist niet eens waar het over ging, maar al bij de eerste tonen begon ik te huilen. Hetzelfde bij Pappie loop toch niet zo snel. 

Mijn moeder zegt altijd: je huilde niet snel maar als je huilde dan hield je niet snel op. Nou hier dan mijn tranen trekkers!

Ben jij ook iemand die kan huilen om muziek? Of doet het je niet veel ?

http://youtu.be/cGyQmH9NZcw

http://youtu.be/L-JQ1q-13Ek

En dan een mooi eerbetoon aan Johan Cruijff

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/355082

Je kunt mijn rug op #10 The end Extra lang

Wat vooraf ging.

Echt heel sterk is mijn rug niet geworden na de eerste operatie, ik moest echt wel uit kijken, schaatsen of zo ging niet, het was alsof mijn benen los in mijn bekken zaten. Dansen ging ook niet meer zo lekker lenig, maar ach het was beter dan het was.

Begin 2013 ga ik nog lichtjes door mijn rug, maar gelukkig was dat na een weekendje alweer een stuk minder.

Verder ging het redelijk met mij, ik moest aanpassingen doen, en dat deed ik ook, moeilijk vond ik dat met twee kinderen, en een man die veel werkt, maar ach je leert met je beperkingen om te gaan zullen we maar zeggen.

En dan is 2014 net aangebroken, ik was aan het strijken en tegelijkertijd aan het leren voor mijn examen BKL (Basis Kennis Loonadministratie),  wat ik aangeboden kreeg via mijn werk. Ik had op mijn iphone hoofdstukken en opgaves ingesproken en dat leerde ik dan terwijl ik de was deed, of aan het stofzuigen was, maar nu was ik dus aan het strijken, ik weet nog dat ik een truitje opvouwde en in de wasmand wil leggen, en terwijl ik die draai maak hoor en voel ik krak….in mijn rug. Dezelfde kant als waaraan ik geopereerd was. Ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik was niet helemaal stijf zoals de allereerste keer, maar mijn onderrug was wel behoorlijk stijf, maar eigenwijs als ik ben, streek ik toch alles weg, liep naar boven en ging op bed liggen. Ik wilde me niet laten kennen, en ben de volgende dag toch naar mijn werk gegaan, wat natuurlijk niet ging, ik kon amper zitten. Na een uur haalde Joost mij op, en ging ik op bed liggen.

Gelukkig was de pijn en stijfheid na een maandje weg en ging het weer even beter. Dat wil zeggen een weekje. Want tijdens het appen, maakte ik weer een draai, en schoot het er weer in, deze keer nog pijnlijker dan de vorige keer. Ik was in en in verdrietig, ik had ondertussen al wel een fysiotherapeut, maar die trok nadat ik de tweede keer door mijn rug ging zijn handen van mij af, want hij dacht niet dat hij de juiste behandeling gaf.

De dokter, (dezelfde als toen) nam me weer niet echt serieus, ik heb gehuild en geeist dat ik een doorverwijzing kreeg, en uiteindelijk gaf hij mij die. (je snapt dat ik daarna over ben gegaan naar een ander).

De neuroloog was er niet zeker van of het een hernia was, maar ik voelde dezelfde symptomen, alleen leek het nog erger. De pijn was onhoudbaar.

Ik kreeg een MRI scan met contrastvloeistof, en ik voelde mij raar in mijn hoofd worden, toen ik mij weer mocht omkleden, zag ik allemaal bulten, allergische reactie, en ik mocht een nacht in het ziekenhuis doorbrengen.

De uitslag was uiteindelijk weer een hernia. Weer naar de chirurg, die wilde mij niet opereren omdat ik al geopereerd was, en hij dan weer door het bot moest, waardoor ik nog instabieler zou worden.

Ze raadde mij pijnbestrijding aan. Een aantal keren ging ik naar de kliniek waar ze mijn zenuw probeerde te verdoven, met een naald gingen ze dan in mijn rug prikken. Het hielp allemaal maar even, en de pijn leek daarna nog erger dan er voor. Mijn been het leek soms wel of er lichtflitsen door mijn been ging, zo’n pijn, en ik maar googlen, “misselijk van de pijn” Ik wist me geen raad.

En net toen ik dacht, dit is mijn leven, ik ben 42 jaar, moeder van twee kinderen, lig meer op bed dan dat ik wat anders kan, zei een collega, dat haar man geopereerd was in Klein Rosendael, endoscopisch, en dat hij ook zoveel last had gehad.

Daar ging alles razendsnel. Ik belde, ik kon bijna direct komen, ik kreeg een gesprek met de neurochirurg, die gelijk zei: Ik ga je van je pijn afhelpen. Hij hoefde niet door het bot heen. In een ochtendje was alles al geregeld voor de operatie over 3 weken.

Ik was niet bang toen ik geopereerd werd, ik was juist heel rustig, heel anders dan de vorige keer. Het voelde goed.

Ik mocht de dag na de operatie naar huis, ik voelde me prima… Maar na twee dagen heb ik zoveel pijn gehad, en ben ik zo beroerd geweest. Ik heb mij echt een week beroerd gevoeld (kwam door de diclofenac). Ik had pijn in mijn bilspier, kon amper zitten, en had het gevoel dat mijn ene been langer was dan het andere been, ik dacht dit is helemaal mislukt, maar na twee weken, ging ik als een trein… Ik ben 20 november geopereerd, en 3 januari begon ik weer met werken. En 1 maart werkte ik weer mijn volledige uren. Ik begon weer vertrouwen in mijzelf te krijgen, en in mijn lichaam, ik durfde langzaam aan weer te gaan hardlopen, en oh de euforie toen ik weer kon hardlopen in het bos waar ik nog geen 4 maanden daarvoor voorzichtig mijn stapjes zette, ik huilde gewoon van geluk.

En elke keer als ik hardloop en ik denk ik kan niet meer, dan denk ik terug aan die tijd, en dan ga ik weer door!!!

Dit is het einde van mijn verhaal… Ik wilde jullie meegeven, om niet zomaar op te geven, dat je lichaam echt wel aangeeft dat er wat aan de hand is. Laat je niet door de doktoren met een kluitje het riet in sturen.

The End

Dit nummer stond op mijn telefoon toen ik na de operatie wandelde, en nu als ik hardloop, en dan voel ik mij zo gelukkig en vrij!!!

 

Wij zijn nu bijna 7 jaar verder na het ongeluk van mijn vader. Het heeft diepe wonden geslagen, bij ons gezin. Mijn vader wordt dit jaar 79 jaar, en is nog heel krachtig. Voor een man die op zijn 72e jaar zo’n ongeluk moest meemaken, gaat hij er geweldig mee om. Natuurlijk ben ik er niet bij als hij het even niet zit zitten, maar hij gaat door!! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik zo’n sterke vader heb. Ook mijn moeder wil ik alle lof geven voor haar liefde en steun aan mijn vader. Ik heb echt twee topouders, waar ik enorm trots op ben!!

En dit is echt het einde!!

Lazy Sunday #34

Een aantal jaren geleden volgden Joost en ik de serie Cold Case. Een prachtige serie over zaken die heropend werden. In die serie werd heel veel met muziek gewerkt. En dan ook heel vaak van Johnny Cash.

Natuurlijk haalden we daarna zijn cd’s uit de mottenballen. En keken we de film over zijn leven, Johnny Cash werd geweldig gespeeld door Joaquin Phoenix. En zijn grote liefde June Carter werd gespeeld door Reese Witherspoon. Deze film is echt een aanrader.

De cd’s luisteren we nog steeds vaak. Zijn laatste werken zijn donker en vol verdriet, hij was zijn grote liefde June verloren, en zelf was hij ook ziek, en voor hem hoefde het ook niet meer.

Johnny Cash stond bekend als THE man in Black, omdat hij altijd zwart aan had.  Het nummer À boy named Sue is echt geniaal, luister maar goed naar de tekst. Hurt is doorspekt met verdriet aan het einde van zijn leven, en à ring of fire is vol leven en liefde samen met June.

Ik kan jullie de film Walk the Line echt aanraden. En zijn muziek trouwens ook! Geniet op deze Lazy Sunday!

Hieronder de nummers: