The Corona Wave

De regering heeft de maatregelen aangescherpt gisterenavond. Wandelaars worden zelfs asocialen genoemd die spelen met andermans leven. Hoe zou de minister nou die fotografen noemen die ook best heel erg dichtbij elkaar stonden, tijdens de persconferentie.

Festiviteiten mogen geen doorgang vinden tot tenminste 1 juni, dat wordt dus verlengd met meer dan 2 maanden. Vooralsnog blijven winkels en scholen gesloten tot 8 april, maar dat kan ook zomaar veranderen.

Het voelt alsof ik in een sciencefiction film zit. Gisteren ging ik naar mijn werk. Ik was de enige op de afdeling en ik heb heerlijk gewerkt. Af en toe kwam er iemand, op tenminste anderhalve meter, mij even gezelschap houden.

Ik las dat Youp van ‘t Hek gelukkig weer naar huis mocht, nadat bij hem corona is geconstateerd. Maar ik las ook dat Youp ons allemaal aanraadt om thuis te blijven, behalve als je echt ergen naar toe moet.

Ik denk aan een liedje, niemand weet hoe laat het is. Geschreven en gezongen door Youp zelf, onbevreesd toen.

We moeten isoleren allemaal ook  gezonde mensen, om zieken en oude mensen te beschermen. Is het niet de omgekeerde wereld?

Zouden de zieken en de oude mensen zichzelf niet in acht moeten nemen? Zodat de gezonde mensen de economie draaiende houden?

Supermarkten blijven gewoon open van 8:00 uur tot 22:00 uur. Hoe verklaar je dat dan? Supermarkt medewerkers die dag in dag uit te maken krijgen met diverse klanten, en veel klanten, ze zouden dus dagelijks bloot gesteld kunnen worden aan het gevaarlijke virus.

Ziekenhuizen zitten overvol, maar we zijn misschien vergeten dat er de laatste jaren enorm veel ziekenhuizen hun deuren moesten sluiten. Nu stellen Van der Valk en Fletcher hun hotels beschikbaar voor patiënten, hoe gaat het met de hygiëne daar, wordt daar op gecontroleerd?

En wat gebeurd er straks als alles weer vrijgegeven wordt, de kranen weer open gaan en er kans is op een enorme legionella explosie, is daar al over nagedacht. Daar is duidelijk een protocol voor nodig.

En wat te denken van het ongedierte die misschien nu al in sommige restaurants, snackbars en café’s feest aan het vieren zijn, is daar al rekening mee gehouden.

Hoe gaan de ondernemers zich staande houden.

Gelukkig zijn we een innovatief volkje en zijn er al mensen die het anders doen, bezorgen nu i.p.v. afhalen.

Maar de angst is gezaaid, en het collectieve gedrag van mensen bevestigd toch des te meer dat we een kudde volk zijn. Dit alles bevestigd mij,  dat je in tijden van angst zelfs jezelf verraadt.

Als we straks op 4 mei om 20:00 uur twee minuten stil zijn, denk dan dat er niet veel nodig is om een collectief te vormen!

Er is een film The wave:

Dit vond ik er over op internet…. Denk na! Denk zelf!

https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Wave

 

Advertentie

Lazy Sunday 2018 -8

Lazy Sunday – 2018 -7

Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.

Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.

De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.

Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.

Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.

Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.

In de Kreukels

Een paar maanden geleden keek ik naar het programma van Sophie Hildebrand: Sophie in de mentale kreukels. Het was een eye opener.

Zo eerlijk en open praatte ze er over, en ze vertelde ook dat ze het al een keer eerder had meegemaakt, en nu onderzocht ze waar het vandaan kwam, en hoe andere mensen er mee omgingen.

Het was september, bloed heet, een flinke nazomer, en die zon bleef maar schijnen, en ik zonneaanbidster kon de zon gewoon niet meer aan. Ik voelde mij licht in mijn hoofd en mijn hoofd deed pijn, mijn tong tintelde, mijn ademhaling was kort en snel, en ik had elk moment het gevoel dat ik kon flauwvallen.

Het was eigenlijk al een tijdje aan de gang, ik denk al sinds mei vorig jaar, toen ik met allerlei vage klachten naar de dokter ging, verschillende onderzoeken heb gehad en alles gelukkig goed bleek te zijn. Maar de klachten bleven.

Soms kon ik het opeens heel erg koud hebben, en heel soms moest ik gewoon blozen, zomaar ineens in de auto waar niemand bij zat.

Ik wilde zo graag schrijven, lezen, hardlopen en leuke dingen doen, maar alles voelde gewoon heel erg zwaar. Niet dat ik in bed bleef hangen hoor, met twee kinderen van 10 en 14 jaar ga je gewoon door, je moet wel, en het is ergens ook goed, je hebt een vast ritme. Ik deed wat ik moest doen, en alles ging op de automatische piloot, en niemand kwam wat tekort. Het huis was opgeruimd, het eten stond op tijd op tafel, het wassen en strijken ging ook gewoon door, maar toch nam ik iets meer tijd voor mezelf.

Potverdorie dacht ik, zit ik na 14 jaar, herstel, 25 jaar werken, eens thuis en dan kan ik er niet eens van genieten.

Een ex- collega had mij er al eens voor gewaarschuwd, maar ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, tenslotte heb ik zelf de beslissing genomen om weg te gaan, omdat het werk niet meer bij mij passte. Maar ze kreeg toch gelijk, soms reed ik langs mijn oude bedrijf, met tranen in mijn ogen, niet omdat ik spijt heb dat ik ben weggegaan, maar dat ik het jammer vind dat het zo gelopen is. Ik heb er ook mega veel plezier gehad.

Ik besloot alles op een lager pitje te zetten, en ook niet meer te bloggen of te reageren, zelfs dat werd mij al teveel. En zo spendeerde ik mijn tijd met serie’s kijken, speelfilms kijken en af en toe had ik zelfs de concentratie om een boek te lezen. Heel af en toe las ik eens een blog, maar merkte ook al snel dat dat soms teveel was.

Waarom lijkt het dat sommige mensen eerder in de kreukels liggen dan anderen? Sommigen lijken zo ongenaakbaar, of is dat ook maar een farce.

Mijn kreukels komen omdat ik alles wil zijn, onvervangbaar zeg maar, een gezellige moeder die voor haar kinderen zorgt, een perfecte huisvrouw die haar huis schoon en netjes wil, die dochter die er voor haar ouders is, de vrouw die er voor haar man wil zijn, en die vriendin die luistert naar haar vriendinnen. En in het hele rijtje staat nergens iets voor mezelf. Want ik wil mij zelf soms even lekker terug trekken, even helemaal niets, en soms zijn er van die kleine momentjes, en gelukkig kan ik daar nu al weer wat meer van genieten.

Maar misschien heeft het ook met de overgang te maken, dat mijn hormonen een steekspel aan het voeren zijn, met wisselende humeuren, zweet aanvallen, koude rillingen en andere klachten.
In de kreukels? Misschien is het gewoon de overgang….

 

Bron: In de Kreukels

Hormonen

13 jaar was ik, Ik geloof in de lente van 1985 gebeurde het, dat waar mijn lichaam al een tijdje mee aan het stoeien was. Ik riep mijn moeder, en ze zei: “Ja nu moet je uitkijken voor de jongens”. Ik denk dat ik haar aan gekeken heb ‘Van mens waar heb je het over’. Ze gaf mij maandverband. Vreselijk die watten bende tussen je benen. De eerste keer viel het allemaal nog wel mee, een klein beetje, dit was te doen. Ik geloof ook maar drie dagen en toen was het weer weg.

Helaas bleef het niet zo’n feest, snel na mijn eerste menstruatie, Ik weet niet na hoeveel menstruaties, maar al gauw, was ik drie weken aan een stuk door ongesteld. Ik moest mij om het half uur wel verschonen, want het spoot er zowat uit. Toen ik na 5 weken nog steeds ongesteld was, zijn we naar de dokter gegaan. Die had het over dat het allemaal nog moest reguleren, en dat het heel normaal was dat het zo onregelmatig en lang was. Ondertussen, was ik moe, gevloerd, ik kon niet meer. Na een week niet ongesteld begon de ellende weer. Gewapend met tampons en vier maandverbandjes om ging ik naar school, en nog doorlekken. Het was een hel. Na een paar maanden vond de dokter toch ook wel dat we er wat tegen moesten doen. En ik kreeg de pil voorgeschreven, Marvelon, ik zal het nooit vergeten. Mijn gezicht zette op, ik kreeg pukkeltjes, voelde me raar, maar de menstruatie was nu nog erger dan daarvoor, nu had ik niet eens een stop periode, het ging maar door. Terug naar de dokter, die stuurde mij door naar de gynaecoloog, daar werd ik onderzocht, en kreeg ik een andere pil de triginon of zo, maar met het zelfde belabberde effect. Ik was al niet dik, maar door zo vaak en veel te menstrueren, verloor ik steeds meer in gewicht, en maar door eten. Daarna de Primolut N, daar kreeg ik een opgeblazen hoofd van en haar in mijn gezicht. Uiteindelijk kreeg ik de microgynon 30, en die hielp. Hoera niet meer 3 tot 6 weken menstrueren, maar 10 dagen, oke ook best veel, maar voor mij een verademing.

Ik veranderde na mijn menstruatie, van een lief rustig, bescheiden meisje, werd ik kattiger, driftiger, en wist totaal geen raad met wat er gebeurde met mij. Voor dat ik ongesteld moet worden, heb ik een energie van heb ik jou daar, dan slaap ik slecht, moet alles netjes en schoon zijn, en kan ik opeens enorm uitvallen, heb enorme buikpijn en rugpijn. Maar soms is het er ook weleens na die tijd. Ik ben dan echt ontoerekeningsvatbaar.

Na de geboorte van mijn oudste ging het redelijk goed met mijn menstruatie en ik merkte ook omdat ik de pil niet meer gebruikte dat ik me veel minder bedrukt voelde, ik had altijd een gevoel dat er een zware deken over mij heen lag. Maar na de geboorte van mijn jongste begon de ellende weer. Ik probeerde een mirena spiraaltje, een succes bij vrouwen die mij het aanraadde, niet of nauwelijks ongesteld, het leek een walhalla, en dat was ook zo. Na 7 maanden van elke dag bloedspotting, hing dat ding er uit en heb ik m maar door de wc getrokken. Daarna maar weer aan de pil, de Yasmin geloof ik, alleen tijdens de stopweek, kreeg ik last van migraine en ook van neerslachtigheid. Uiteindelijk op aanraden van een vriendin van mij heb ik in 2013 een novasure behandeling gehad, waarbij ze in geloof 90 seconden het baarmoederslijmvlies wegbranden. Menigeen is daarna niet meer ongesteld, natuurlijk hoor ik niet bij menigeen. Al is de menstruatie wel heel weinig, maar toch wel zeurt het een week door.

Nu denk ik dat ik in de overgang zit, ik kan soms opeens blozen, warm krijgen, me raar voelen, opgejaagd depressief, vermoeid, Vrijdag appte mijn oudste zoon naar zijn vader: Mamma is ongesteld dus. Met van die lachende Smilies. Nadat ik waarschijnlijk had lopen zeuren dat ze slordig waren en dat ik altijd alles maar moest schoonmaken..

Ik hoop dat deze periode snel voorbij gaat.

 

Waar is G-Spot?

Jaren geleden kon je over al G spot vinden, maar opeens is het verdwenen. Mijn broer was er altijd gek op, de G-spot, maar nu is het nergens meer te vinden. Voor mij een reden om eens uit te zoeken waar G spot gebleven is. Nou en dat heb ik geweten.

Bij het googlen op G-spot kwam ik er achter dat G spot wordt gezien als de moeder aller plekken wat orgasmes betreft. Oh maar dat bedoelde ik  niet! Naar deze G-spot was ik niet op zoek! Maar ja als je dan toch bezig bent wil je als vrouw toch wel weten van het hoe of wat, want stel dat je op je 44 jaar, nog heel wat bij kan leren. Nou ja ik ga het hier ook niet verder uit de doeken doen, google G Spot, en kijk of je deze ook al hebt ontdekt.

Nee met G-spot bedoel ik eigenlijk die frisdrank die mijn opa vroeger in zijn koelkast had staan. Zo’n glazen fles, met gele vloeistof en groen rond etiket, vandaar dus de naam G-Spot, uh ik bedoel Green Spot. Zoals gezegd, mijn broer en volgens mij mijn neven vonden het allemaal heerlijk, ik vond het niet te drinken, ik verwachtte een soort fanta/sisi achtige frisdrank, maar in plaats daarvan kreeg ik een fanta/sisi zonder prik, getver. Maar mijn opa had niet anders. En dat vergat ik nog weleens. Dus als we daar waren en hij vroeg of ik wat te drinken wilde, en ik zei ja, dan kreeg ik dus die Greenspot, en aangezien ik zo opgevoed ben dat je een gegeven paard niet in zijn bek mag kijken, zei ik vriendelijk dank u wel, en dronk een paar slokjes uit het glas, blll.

Greenspot kon mij niet echt bekoren.  Greenspot komt oorspronkelijk van de Greenspot Company in Californie, halverwege de jaren zestig raakte de brouwerij Oranjeboom, het huidige Interbrew in Breda in gesprek met de Greenspot Company. Deze brouwer geloofde wel in het prikloge drankje en nam de licentie voor Nederland over om het merk te gaan voeren. In ongeveer 1966 kwamen de eerste flessen Greenspot uit de Sparks limonadefabriek. Greenspot werd een succesvol product en de Amerikanen feliciteerden de Nederlandse brouwer met de recordverkoop van 31.000 kistjes ‘familysize’ flessen in een warme zomerweek.

Het groene logo met de geschreven letters verscheen ook op andere producten oa ijsjes, Sinas-en citroendips voor twintig cent, een waterchocoladestick voor een kwartje.”

In de jaren ’70 kreeg het drankje meer en meer concurrentie van vruchtensappen. Veel mensen kozen niet meer voor prik maar voor 100% fruitsap. Een engels dochter bedrijf dacht het ei van Columbus te hebben met een vruchtenlimonade met 55% sinaasappelsap, terwijl Greenspot dat al jaren had.

In 1988 ging de brouwer voor de frisdranken een joint venture aan met Coca Cola Beverages. Niet veel later nam Coca Cola de prikhandel over. Nadat Coca Cola Greenspot overnam, is Greenspot spoorloos verdwenen, waarschijnlijk omdat Coca Cola vindt dat het drankje niet genoeg opleverde. bron: nrc.nl 30.10.2000

Ik hou niet van Greenspot, ben dol op Coca Cola, en nu mogen jullie zelf je conclusie trekken.

Kennen jullie Greenspot? 

 

Hoelahoepen

Een paar maanden geleden heb ik een hoelahoep aangeschaft, ik dacht dat is goed voor mijn rug.

Zoals jullie weten heb ik een aantal maanden weer flink last gehad, en ik werd er wel weer moedeloos van, want wat moet je doen?

In ieder geval niet te veel.

Laat dat ramen lappen maar zitten.

Dweilen moet je maar aan een ander overlaten

De grote schoonmaak? Doe maar een paar kleintjes en vraag hulp, bij de zware taken zoals de douche.

Natuurlijk ging het herstel mij niet snel genoeg, en daardoor zat ik er wel doorheen. Uiteindelijk ben ik weer naar fysiotherapie gegaan, en hij heeft mij laten inzien dat ik met elke dag een beetje oefenen, meer voor elkaar krijg.

Gelukkig gaat het nu stukje bij beetje weer beter, ik ben niet meer stijf als ik uit mijn stoel op sta. Ik hoef ook niet meer steeds te liggen, om mijn spieren te ontlasten. Maar ik merk wel dat ik de oefeningen trouw moet blijven doen, omdat mijn rug nou eenmaal snel zwak is.

Maar goed, ik kocht dus een hoelahoep, en ik dacht: dat doe ik wel even. Tenslotte heb ik het vroeger zo vaak gedaan, met de door mijn vader van pvc buis gemaakte hoelahoep.

Maar wat viel dat tegen zeg, het lukte me voor geen meter, maar ik moest en zou het door zetten. Mijn oudste zoon vroeg:”mam, mag ik eens?” “Ja natuurlijk, antwoordde ik. Ik ben tenslotte de kwaadste niet. En natuurlijk lukte het hem na twee pogingen, en daar stond ie hoor mijn gespierde spijker, met een draaiende hoelahoep om hem heen. Hoe kreeg hij dat voor elkaar zeg. Ik heb tenslotte You Tube er maar bij gepakt, en gekeken hoe ze het daar deden.

En ja toen begon ik het langzaamaan wat door te krijgen. Alleen elke keer als ik de hoelahoep pakte, brandde mijn zijkant, maar ik dacht volhouden. Tot ik later in de spiegel keek en dit zag:

lekker sportief bezig

En zal ik jullie nog wat leuks vertellen? De volgende dag had ik voor het eerst fysiotherapie bij een nieuwe fysiotherapeut!

Mijn carrière in een vriendenboekje

Zaterdag is het 4 jaar geleden dat ik besloot te stoppen bij USG, ik kreeg als afscheid mooie cadeaus, maar het allermooiste cadeau was toch wel het vriendenboekje, vol met foto’s van mij en mijn toenmalige collega’s. Gelukkig zie ik de leukste collega’s nog steeds regelmatig.

“Je lach en hartelijkheid blijft mij altijd bij”

“Zonder jou is de afdeling een stuk minder levendiger geworden”

“Jij was toch de gekste, gezelligste collega”

” Ondanks dat je het een aantal jaren moeilijk had, je altijd oprecht geïnteresseerd bent gebleven”

“Respect voor het besluit dat je hebt genomen, zorg goed voor jezelf en volg je hart in je verdere carrière”

Dit waren een aantal quotes, die collega’s en managers, in mijn “vriendenboekje” zetten. Bijna 14 jaar heb ik er gewerkt, op twee weken na. Ik heb mijn eerste zwangerschapstest daar op het toilet gedaan. Ik ben daar gegroeid, van meisje, vrouw, naar moeder. Ik dacht dat ik er nooit weg zou gaan. Samen met een aantal collega’s dachten we dat we daar eindigden achter een rollator. En wat hadden we dan veel lol.

 De laatste jaren daar waren niet makkelijk. Maar nog steeds is er niemand dood, en daar is ook veel om dankbaar voor te zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds meer een opgave om blij te zijn op mijn werk, of nee, ik maakte er elke keer wel wat van. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen. De glans was er al een tijd af, waarschijnlijk ook door de laatste jaren, maar ook door alle veranderingen. Veranderen, om het veranderen noemde ik het. Soms was ik bloed chagrijnig, maar had toch de kracht om vrolijk binnen te komen. Of ik begon te zingen, alsof ik in een musical zat. Een aantal van mijn collega’s waren meer familie geworden, we wisten zoveel van elkaar.

Ik wilde gelijk weer verder, gelijk maar solliciteren, maar ik merkte dat je zoveel jaren niet zomaar uitvlakt. Het ging met horten en stoten met vallen en op staan, ik ben diep gegaan en heb vaak gedacht was het wel een wijs besluit om weg te gaan, maar nu weet ik dat het het beste was.

En als je denkt er is niets meer over dan een kale rots, weet dan dat ook op een kale rots weer een bloem zal bloeien.

 

 

Allergisch voor Contrastvloeistof

Ik heb het al eens aangeroerd in Je kunt mijn rug op, maar hier het uitgebreide verslag:

Twee jaar geleden:

Ik voelde me al zenuwachtig, wat heel raar is, omdat ik voor dit soort dingen helemaal niet bang of zenuwachtig ben. Ik weet nog dat ik op mijn bed lag en dacht, er staat iets te gebeuren.

“Zal ik met je mee gaan?” vroeg mijn lief nog. “Welnee, antwoordde ik, ik heb wel vaker een MRI scan laten maken”, ik gaf hem een kus en zei, “Tot straks!”

In de wachtkamer appte ik nog met mijn vriendinnen. Toen werd ik binnen geroepen. Ik moest mijn sieraden afdoen en mijn bh uitdoen omdat daar een beugel in zat, en de rest van mijn kleding mocht ik aanhouden. Ik liep naar de scan, de zuster legde me uit wat er gebeuren ging, ik moest een half uur stil liggen, niet bewegen, en na dat half uur kreeg ik contrastvloeistof ingespoten en moest ik nog 2 minuten terug in de buis.

Ik deed mijn ogen dicht en probeerde aan leuke dingen te denken, het luisteren van muziek werd namelijk regelmatig verstoord door de harde geluiden van de MRI scan. Na dat half uur werd ik uit de buis gehaald, en kwam de zuster met een naald die zij in mijn vlees stak, ze spoot het vloeistof er in en gelijk werd ik weer in de buis geschoven, en op dat moment begon ik mij raar te voelen, alsof mijn hoofd zou ontploffen, alsof ik heel veel cola met koolzuur naar binnen had gewerkt. Ik dacht, bij blijven bij blijven…Als ik voel dat ik wegzak moet ik op het alarmbelletje drukken, het is immers nog maar 2 minuten.

Ik hield het die twee minuten vol, maar toen ik de buis weer uit kwam, zei ik tegen de verpleegster: “Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik voelde me zo raar in mijn hoofd”. Ondertussen kreeg ik jeuk over mijn hele lichaam. Ik ging me weer aan kleden en toen ik in de spiegel keek zag ik grote galbulten op mijn gezicht, en ik zag ze over mijn hele lichaam komen. Mijn tong begon ook te tintelen, en het voelde of ik elk moment flauw zou kunnen vallen. Ik riep de zuster en zei zag dat het niet goed ging. Ze belde naar de arts om te vragen wat te doen. Ik kreeg allerlei spuiten, maar het hielp niet echt. Ze vertelden mij dat ik naar de eerste hulp werd gebracht. Ik begon te huilen, ik werd bang, wat gebeurd er nou? Ik was ook bang dat ik weg zou vallen, want zo voelde ik me. En ik bleef maar in mijzelf praten, en op de eerste hulp, bleef ik appen met mijn vriend en vriendinnen, ik was  zo bang dat als ik mijn hoofd te rusten legde ik er in zou blijven, het voelde zo raar.

daar lag ik dan in het ziekenhuis

Uiteindelijk besloot het ziekenhuis dat ik een nachtje ter observatie moest blijven. Mijn vriend kwam, gebracht door zijn vader, ik had immers de auto mee, mijn ouders kwamen nog even langs, en s nachts sliep ik slecht.

De volgende dag mocht ik naar huis. Het gevaar was geweken, ik was goed de nacht doorgekomen. Ik bleek allergisch voor de stof Gadolinium, de zuster schreef het op een briefje, en zei dat ik dit moest melden als er ooit weer contrastvloeistof werd gebruikt.

Ik heb mij daarna nog een tijdje raar en beroerd gevoeld. Ik dronk veel water, en maakte veel smoothies om mijn lichaam te zuiveren.

Later dat jaar had ik last van een bijholte ontsteking en ging ik spoelen met zoutwater. Maar na een paar keer, gingen mijn handen jeuken, ik dacht nog, misschien win ik de jackpot van een loterij wel, totdat ik dagen later in de spiegel zag dat mijn gezicht helemaal rood en opgezet was, Gadolinium is een soort jodium, en in het zout wat ik gebruikte zat ook Jodium. Niets jackpot dus, maar een ordinaire allergie.

Het begin

“Een Meid, een meid”, gilde ze blij. Ze had enorm tegen de bevalling op gezien. En terwijl het  voor de tweede keer was. Ze had al een jongen, en dan bijna 4 jaar later een meisje. Een meisje, ze kon het niet geloven. Het meisje keek al alert de wereld in, alsof ze nu al begreep hoe het allemaal in elkaar stak. Perfect vond ze haar dochtertje, en ze was bijzonder boos op haar man, die zijn dochtertje minder mooi vond bij de geboorte dan zijn zoon.

Haar zoontje die, toen ze haar weeën probeerde weg te puffen, zingend zei: “Mama gaat lekker dood.. mama gaat lekker dood”, het kind was 3 jaar, wat begreep hij nou van wat hij zei, en toch dacht ze: Zie je wel, mijn zoontje ziet het ook al, dit gaat niet goed. Ze was bang doodsbang, en het liefst wilde ze de bevalling tegen houden.

Maar nu was ze er, en ze noemden haar Natasja Desiree….

Zo alert als Natasja met haar eerste blik de wereld in keek, zo zwak was ze toen haar moeder haar, nadat ze zelf geopereerd was aan een vastzittende placenta, het flesje wilde geven. Ze pakte het niet. “Zal ik haar dan toch maar de borst geven?, vroeg ze. Ze wilde het eigenlijk niet doen, omdat ze na de geboorte van haar zoon, zo vreselijk was afgevallen, de verpleegsters uit het ziekenhuis hadden gezegd, dat ze nog nooit een moeder hadden gezien die zo mager het ziekenhuis verlaten had. De borst pakte Natasja ook niet. Ze werd meegenomen door een kinderarts, zodat ze nagekeken kon worden.

Ze lag in bed, haar man naast haar, toen de arts met Natasja op de arm weer terug kwam. “Neem nu maar afscheid van uw kindje, we zijn bang dat ze het niet gaat redden” zei de arts. Met verschrikte ogen keek ze hem aan, “maar wat heeft ze dan”, vroeg ze wanhopig. De arts kon de ouders niet veel duidelijkheid geven. Iets met haar longen.

De daarop volgende dagen ervoer ze als een nachtmerrie, er was weinig duidelijkheid, weinig informatie.”Een ingeklapte long zei een andere arts, maar we doen er alles aan om haar beter te maken”.

in de couveuse

Een aantal dagen na haar geboorte, stopte haar hartje, en werd er hartmassage toegepast. Meer dan twee maanden lag ze in de couveuse, en mocht er niemand,behalve de artsen en verpleegsters, bij haar. Geen knuffel, geen aanraking. Ze was bevallen maar ze had haar kindje nog maar zo kort bij haar gehad. Vanachter het glas, zag ze haar dochtertje liggen, aan allerlei slangetjes, te vechten voor haar leven. Er was een verpleegster die een ander kindje uit de couveuse haalde en het voor het raam aan de ouders liet zien. Zij wachtte ook, wie weet, haalde ze haar dochtertje ook wel uit de couveuse. Maar het gebeurde niet. Met tranen over haar wangen, verliet ze de ruimte, waarom lieten ze haar kindje niet zien.

Natuurlijk redde het meisje het, het is immers de vrouw die dit stukje schrijft. Ze heeft tot haar zevende jaar onder behandeling gestaan bij de longarts, en toen werd ze genezen verklaard.

Hollands welvaren

Als het meisje verkouden was, had ze altijd bronchitis, dan hoorde je haar ademhaling gorgelen. Haar zware hoest, Pieterburen is er niets bij, deed ook zoveel pijn. Soms huilde ze midden in de nacht, omdat het hoesten maar niet wilde stoppen, terwijl haar borstkastje zo’n pijn deed. Maar ze riep niet om haar ouders, die wilde ze niet belasten. Maar wat was ze blij als haar moeder naar haar kamertje kwam, en haar verzorgde. Dan was ze weer rustig en kon ze weer verder slapen.

Altijd bij papa op schoot

Sporadisch echt sporadisch heeft ze nog last van haar longen. De arts had ooit gezegd dat ze er over heen zou kunnen groeien. En waarschijnlijk is dat ook gebeurd.

Haar moeder, heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat ze haar dochtertje zo’n lange tijd niet mocht aanhalen, verzorgen, dat er zo weinig informatie was.

Gelukkig zijn die tijden veranderd, mogen de ouders nu gewoon bij het kindje zijn als die in de couveuse ligt.

Waar ik nu weleens nieuwsgierig naar ben is, welke medicijnen ik toen gehad heb. Wellicht ligt daar ook wel aanleiding van rugklachten of zo… Maar waar zou ik dat na kunnen vragen?

Praatje Pot

“Met alle respect maar wat je nu doet met je blog is natuurlijk een praatje pot,” zei hij tegen mij. Gekwetst tot in mijn kruintje, hoe durft hij, wie denkt hij dat hij is?

“Het liefst geef ik je nu een schop”, foeterde ik tegen hem. Hij moest lachen en zei: “Het doet je dus wel wat, dit trickert je.”

En eigenlijk geef ik m ook wel gelijk. Ik begon een blog om andere redenen, ik wilde uitzoeken wat goed voor mij was, gezond eten, smoothies, dat pijnstillers best vervangen kunnen worden door goede voeding omdat daar ook ontstekingsremmers in zitten. Maar heel eerlijk, toen ik daar een tijdje over geschreven had, was dat het ook wel, en het is ook niet zo dat ik daar mijn hele blog mee kan vullen, of wel? Uiteindelijk wordt het nu een soort van dagboek, waarin ik mijn verhaal vertel, soms iets aangedikt, omdat het nou eenmaal beter leest, maar verder wel altijd eerlijk.

Dat iets aangedikt was denk ik ook wel bij Prince, ik kreeg zoveel reacties als sterkte en zo, maar eigenlijk was ik de schrik allang voorbij, het ergste vind ik dat iedereen op een gegeven moment wegvalt, ik denk dat ik daar het meeste moeite mee heb. Ik denk weleens, iedereen wil heel oud worden, maar hoe leuk is het om heel oud te zijn als een ieder die je dierbaar is, en dat al je idolen om je heen zijn verdwenen.

Het is koud vandaag en het regent, het is bijna mei, en die ene dag dat ik heerlijk in de tuin lag smaakt wel naar meer, maar helaas, we moeten nog even geduld hebben. Verder ben ik nog dommer dan een ezel. De laatste tijd heb ik weer regelmatig last van mijn rug. Het begon met het geweldige bieten rooien. Daarna ging het wel weer beter, en dacht ik verstandig te zijn om even alle ramen te lappen, niet doen dus. Sindsdien ben ik steeds aan het kwakkelen, ook met me niet lekker voelen, en daardoor heb ik mezelf eigenlijk verwaarloosd, want ik moet gewoon elke dag oefeningen doen, en niet als een bezetene, maar rustig aan.. (Dit schrijf ik ook echt voor mezelf) Daarnaast moet ik niet gaan dweilen en stofzuigen, ook al heb ik gelezen dat je eerst moet zuigen voor je stoft, jammer dan! Want van de week was het weer bingo. Ik had al weer een tijdje een zeurderige pijn, en ik ben wel weer zo verstandig om weer naar fysio te gaan, maar afgelopen week dacht ik ik ga aan de trap hangen om mijn rug uit te rekken, omdat mijn si gewricht weer geblokkeerd was. Natuurlijk had ik dat niet moeten doen, mijn hele rechte kant van mijn rug deed zo’n pijn dat ik door de grond ging toen de fysio mij masseerde. Ik slikte maar weer pijnstillers, en ben rustig aan gaan doen… Gelukkig kan ik nu zeggen, dat het weer wat beter gaat, ik voelde dat de blokkade weer is opgeheven 😉 en dat ik nu nog wat last heb daar van, maar ik kan tenminste weer normaal slapen in mijn bed en er weer normaal uit komen.

Het blijft een zwakke plek, en weet je als je je goed voelt, geestelijk en lichamelijk dan denk je het lukt wel weer, en omdat ik nu fulltime thuis ben, wil ik ook dat alles op orde en netjes is. Het voelt zo als falen of niet willen soms. Terwijl dat natuurlijk onzin is. Nu heb ik weer 3 dagen flink pijn gehad door mijn eigenwijze gedrag.