Echt heel sterk is mijn rug niet geworden na de eerste operatie, ik moest echt wel uit kijken, schaatsen of zo ging niet, het was alsof mijn benen los in mijn bekken zaten. Dansen ging ook niet meer zo lekker lenig, maar ach het was beter dan het was.
Begin 2013 ga ik nog lichtjes door mijn rug, maar gelukkig was dat na een weekendje alweer een stuk minder.
Verder ging het redelijk met mij, ik moest aanpassingen doen, en dat deed ik ook, moeilijk vond ik dat met twee kinderen, en een man die veel werkt, maar ach je leert met je beperkingen om te gaan zullen we maar zeggen.
En dan is 2014 net aangebroken, ik was aan het strijken en tegelijkertijd aan het leren voor mijn examen BKL (Basis Kennis Loonadministratie), wat ik aangeboden kreeg via mijn werk. Ik had op mijn iphone hoofdstukken en opgaves ingesproken en dat leerde ik dan terwijl ik de was deed, of aan het stofzuigen was, maar nu was ik dus aan het strijken, ik weet nog dat ik een truitje opvouwde en in de wasmand wil leggen, en terwijl ik die draai maak hoor en voel ik krak….in mijn rug. Dezelfde kant als waaraan ik geopereerd was. Ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik was niet helemaal stijf zoals de allereerste keer, maar mijn onderrug was wel behoorlijk stijf, maar eigenwijs als ik ben, streek ik toch alles weg, liep naar boven en ging op bed liggen. Ik wilde me niet laten kennen, en ben de volgende dag toch naar mijn werk gegaan, wat natuurlijk niet ging, ik kon amper zitten. Na een uur haalde Joost mij op, en ging ik op bed liggen.
Gelukkig was de pijn en stijfheid na een maandje weg en ging het weer even beter. Dat wil zeggen een weekje. Want tijdens het appen, maakte ik weer een draai, en schoot het er weer in, deze keer nog pijnlijker dan de vorige keer. Ik was in en in verdrietig, ik had ondertussen al wel een fysiotherapeut, maar die trok nadat ik de tweede keer door mijn rug ging zijn handen van mij af, want hij dacht niet dat hij de juiste behandeling gaf.
De dokter, (dezelfde als toen) nam me weer niet echt serieus, ik heb gehuild en geeist dat ik een doorverwijzing kreeg, en uiteindelijk gaf hij mij die. (je snapt dat ik daarna over ben gegaan naar een ander).
De neuroloog was er niet zeker van of het een hernia was, maar ik voelde dezelfde symptomen, alleen leek het nog erger. De pijn was onhoudbaar.
Ik kreeg een MRI scan met contrastvloeistof, en ik voelde mij raar in mijn hoofd worden, toen ik mij weer mocht omkleden, zag ik allemaal bulten, allergische reactie, en ik mocht een nacht in het ziekenhuis doorbrengen.
De uitslag was uiteindelijk weer een hernia. Weer naar de chirurg, die wilde mij niet opereren omdat ik al geopereerd was, en hij dan weer door het bot moest, waardoor ik nog instabieler zou worden.
Ze raadde mij pijnbestrijding aan. Een aantal keren ging ik naar de kliniek waar ze mijn zenuw probeerde te verdoven, met een naald gingen ze dan in mijn rug prikken. Het hielp allemaal maar even, en de pijn leek daarna nog erger dan er voor. Mijn been het leek soms wel of er lichtflitsen door mijn been ging, zo’n pijn, en ik maar googlen, “misselijk van de pijn” Ik wist me geen raad.
En net toen ik dacht, dit is mijn leven, ik ben 42 jaar, moeder van twee kinderen, lig meer op bed dan dat ik wat anders kan, zei een collega, dat haar man geopereerd was in Klein Rosendael, endoscopisch, en dat hij ook zoveel last had gehad.
Daar ging alles razendsnel. Ik belde, ik kon bijna direct komen, ik kreeg een gesprek met de neurochirurg, die gelijk zei: Ik ga je van je pijn afhelpen. Hij hoefde niet door het bot heen. In een ochtendje was alles al geregeld voor de operatie over 3 weken.
Ik was niet bang toen ik geopereerd werd, ik was juist heel rustig, heel anders dan de vorige keer. Het voelde goed.
Ik mocht de dag na de operatie naar huis, ik voelde me prima… Maar na twee dagen heb ik zoveel pijn gehad, en ben ik zo beroerd geweest. Ik heb mij echt een week beroerd gevoeld (kwam door de diclofenac). Ik had pijn in mijn bilspier, kon amper zitten, en had het gevoel dat mijn ene been langer was dan het andere been, ik dacht dit is helemaal mislukt, maar na twee weken, ging ik als een trein… Ik ben 20 november geopereerd, en 3 januari begon ik weer met werken. En 1 maart werkte ik weer mijn volledige uren. Ik begon weer vertrouwen in mijzelf te krijgen, en in mijn lichaam, ik durfde langzaam aan weer te gaan hardlopen, en oh de euforie toen ik weer kon hardlopen in het bos waar ik nog geen 4 maanden daarvoor voorzichtig mijn stapjes zette, ik huilde gewoon van geluk.
En elke keer als ik hardloop en ik denk ik kan niet meer, dan denk ik terug aan die tijd, en dan ga ik weer door!!!
Dit is het einde van mijn verhaal… Ik wilde jullie meegeven, om niet zomaar op te geven, dat je lichaam echt wel aangeeft dat er wat aan de hand is. Laat je niet door de doktoren met een kluitje het riet in sturen.
The End
Dit nummer stond op mijn telefoon toen ik na de operatie wandelde, en nu als ik hardloop, en dan voel ik mij zo gelukkig en vrij!!!
Wij zijn nu bijna 7 jaar verder na het ongeluk van mijn vader. Het heeft diepe wonden geslagen, bij ons gezin. Mijn vader wordt dit jaar 79 jaar, en is nog heel krachtig. Voor een man die op zijn 72e jaar zo’n ongeluk moest meemaken, gaat hij er geweldig mee om. Natuurlijk ben ik er niet bij als hij het even niet zit zitten, maar hij gaat door!! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik zo’n sterke vader heb. Ook mijn moeder wil ik alle lof geven voor haar liefde en steun aan mijn vader. Ik heb echt twee topouders, waar ik enorm trots op ben!!
En dit is echt het einde!!
natasjaslifestyle.wordpress.com 