The Corona Wave

De regering heeft de maatregelen aangescherpt gisterenavond. Wandelaars worden zelfs asocialen genoemd die spelen met andermans leven. Hoe zou de minister nou die fotografen noemen die ook best heel erg dichtbij elkaar stonden, tijdens de persconferentie.

Festiviteiten mogen geen doorgang vinden tot tenminste 1 juni, dat wordt dus verlengd met meer dan 2 maanden. Vooralsnog blijven winkels en scholen gesloten tot 8 april, maar dat kan ook zomaar veranderen.

Het voelt alsof ik in een sciencefiction film zit. Gisteren ging ik naar mijn werk. Ik was de enige op de afdeling en ik heb heerlijk gewerkt. Af en toe kwam er iemand, op tenminste anderhalve meter, mij even gezelschap houden.

Ik las dat Youp van ‘t Hek gelukkig weer naar huis mocht, nadat bij hem corona is geconstateerd. Maar ik las ook dat Youp ons allemaal aanraadt om thuis te blijven, behalve als je echt ergen naar toe moet.

Ik denk aan een liedje, niemand weet hoe laat het is. Geschreven en gezongen door Youp zelf, onbevreesd toen.

We moeten isoleren allemaal ook  gezonde mensen, om zieken en oude mensen te beschermen. Is het niet de omgekeerde wereld?

Zouden de zieken en de oude mensen zichzelf niet in acht moeten nemen? Zodat de gezonde mensen de economie draaiende houden?

Supermarkten blijven gewoon open van 8:00 uur tot 22:00 uur. Hoe verklaar je dat dan? Supermarkt medewerkers die dag in dag uit te maken krijgen met diverse klanten, en veel klanten, ze zouden dus dagelijks bloot gesteld kunnen worden aan het gevaarlijke virus.

Ziekenhuizen zitten overvol, maar we zijn misschien vergeten dat er de laatste jaren enorm veel ziekenhuizen hun deuren moesten sluiten. Nu stellen Van der Valk en Fletcher hun hotels beschikbaar voor patiënten, hoe gaat het met de hygiëne daar, wordt daar op gecontroleerd?

En wat gebeurd er straks als alles weer vrijgegeven wordt, de kranen weer open gaan en er kans is op een enorme legionella explosie, is daar al over nagedacht. Daar is duidelijk een protocol voor nodig.

En wat te denken van het ongedierte die misschien nu al in sommige restaurants, snackbars en café’s feest aan het vieren zijn, is daar al rekening mee gehouden.

Hoe gaan de ondernemers zich staande houden.

Gelukkig zijn we een innovatief volkje en zijn er al mensen die het anders doen, bezorgen nu i.p.v. afhalen.

Maar de angst is gezaaid, en het collectieve gedrag van mensen bevestigd toch des te meer dat we een kudde volk zijn. Dit alles bevestigd mij,  dat je in tijden van angst zelfs jezelf verraadt.

Als we straks op 4 mei om 20:00 uur twee minuten stil zijn, denk dan dat er niet veel nodig is om een collectief te vormen!

Er is een film The wave:

Dit vond ik er over op internet…. Denk na! Denk zelf!

https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Wave

 

Advertentie

Parttime Prinsesje

Ooit heb ik ergens gelezen dat vrouwen die parttime werken verwende prinsesjes zijn.

Zo wordt het nooit wat met het vrouwen quotum wat opgelegd wordt.

Ik ben een parttime prinsesje sinds 2003, na de geboorte van mijn eerste zoon, besloot ik na jaren fulltime te hebben gewerkt, ja 40 uur en niet de 32 uur die nu vaak als fulltime gezien wordt, 16 uur te gaan werken. Twee dagen op kantoor, en de baby in verzorgende handen achterlatend van grootouders en papa.

5 dagen was ik er voor mijn kind, zijn huiltjes herkende ik op kilometers afstand, ik wist wanneer hij rust, eten en een schone luier nodig had. En tussen de bedrijven door maakten mijn vaatwasser en wasmachine overuren. Ook mijn schoonmaak en opruim skills, waarvan ik dacht dat ik ze niet bezat, begon hysterische vormen aan te nemen. 

Elke “vrije” dag zat bomvol taken, van het schoonmaken van het huis, tot het verzorgen van mijn kind, en alles er tussen door, verrek is het al zo laat ik moet nog douchen.

De twee dagen dagen dat ik op kantoor zat, kwam ik zeg maar een beetje bij. Even tijd voor mezelf, mijn gedachten op het werk, even Natasja.

Als ik dan van een dag werken weer thuis kwam, zag ik de achterstand in het huishouden die zich in een razend snel tempo meester maakte. En ging ik na het koken, door met het naar bed brengen van mijn zoon, het schoonmaken van de badkamer, dan hoefde ik dat de volgende dag niet te doen, om uiteindelijk tegen 21:00 uur uitgeput op de bank in slaap te vallen.

Met als gevolg dat ik om 22:30 uur weer wakker werd en vervolgens tot 2:00 uur soms tot 5:00 uur wakker lag. De wekker was echter onverbiddelijk en mijn baby ook.

Maar ondanks de tropenjaren, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik er voor koos om een parttime prinsesje te zijn, en als ze me daarom verwend noemen, kan ik dat alleen maar beamen. Het is een zegen om dicht bij je kinderen te kunnen zijn, ze te leren lopen in deze grote wereld, ze zien opgroeien als sociale standvastige personen met een eigen mening. 

Maar vooral het gevoel dat ik zelf de hand had in mijn gezinsleven.

https://www.telegraaf.nl/vrouw/973421311/vrouwen-die-parttime-werken-zijn-verwende-prinsesjes

Lazy Sunday 5 2018

 

dit is een blog die ik op Facebook deelde in 2015… wegens gebrek aan inspiratie? Nee, ik vond het een mooi blog om hier te delen:

Je bent zo mooi als je je voelt,

Ik kijk overal in, in pannen, schalen, ramen, spiegels. En elke keer krijg ik een ander beeld van mijzelf. Ligt het aan de belichting, de zon, het glas of ligt het aan mijn stemming. Soms loop ik een winkel binnen met een gevoel alsof ik Doutzen ben, maar dan kijk ik in de spiegel en tja dan zie ik toch heel iemand anders. Hebben jullie dat ook? Dat je denkt dat je heel mooi bent maar als je dan in de spiegel kijkt het toch tegenvalt? Maar ik heb het ook weleens andersom, dan denk ik dat ik nog lelijker ben dan Catweezel en dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik: wauw dit had ik niet verwacht. Waar zou het aan liggen? Aan je gemoedstoestand? Of toch aan de belichting. Tja en bij belichting kom ik toch al snel bij Yolanthe. Lang geleden lag ik op een matje naast mijn vriendin in de sportschool, we waren aan het wachten op de klassikale les van Buikspieroefeningen. Mijn vriendin had het al eens gehad over Yolanthe, dat ze haar zo mooi vond. Ik wist eerlijk gezegd eerst niet eens wie zij was. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik haar natuurlijk gegoogled, en dat zei ik dus ook tegen mijn vriendin. En wat vond je van haar? vroeg ze. Ach, zei ik, ik doe niet voor haar onder. Pffft proestte ze, echt wel, zij is echt wel veel knapper dan jij bent.
Later vertelde ik een collega eens dat ik terwijl ik naar het werk fietste, in gedachte een foto van Doutzen en een foto van mijzelf naast elkaar had gezet. En eerlijk gezegd, zei ik serieus, ik doe er niet voor onder. Ze moest hard lachen. Tuurlijk Natas, je hebt een foto van Doutzen,en een foto van Natasja, ja dan ben jij natuurlijk echt veel mooier, lachte ze. En ik lachte hartelijk mee. Natas, vind nooit iemand mooi,zei een andere collega eens, behalve haarzelf. Maar daar heeft ze het mis. Ik vind heel veel mensen mooi, mensen waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, waar ik mee kan praten, waar ik mezelf kan zijn, en dat maakt mensen zoveel mooier dan de juiste belichting, make-up en kleding in een glamourblad.

nou ik zal dit blog natuurlijk ook eindigen met muziek dit keer: Carly Simon en Your so vain

Lazy Sunday 5 – 2018

 

Ik ben gewoon voor, ik moet er echt om lachen, gewoon een paar mannen die kletsen over voetbal, politiek, en hebben vaak hun eigen kijk op bepaalde actualiteiten. Ik vind het gewoon verfrissend. In een wereld dat we normaal moeten vinden dat zwarte piet discriminatie is, dat Blank te correct is, en dat er na Amsterdam en Ajax niets meer zou zijn.

Het programma Voetbal Inside, wordt muzikaal ingelijst, door Danny Vera, een leuk weetje, Danny is een achterneef van mijn vriend, (niet man? Nee zo zijn we niet getrouwd, we zijn niet getrouwd) ik heb hem nooit ontmoet hoor, en ik weet niet of mijn vriend hem ooit ontmoet heeft, ik zou t m zo kunnen vragen, maar hij kijkt nu Gas Monkey Garage, en ik heb geen zin om hem te storen. In iedergeval schopt VI de laatste tijd steeds meer heilige huisjes om, met een hoop tumult als gevolg. Mensen hebben nogal lange tenen. Terwijl de meest doorgeleerde, doorgesnoven, professoren, meester in de weet ik veel wat kunde, met de meest verschrikkelijke bevindingen komen: Excuses voor het slavernij verleden, straten van voorheen Nederlandse helden moeten omgenaamd worden, blank moet wit zijn, en negerzoenen zijn verboden, zeer serieus en zeer gewaardeerd worden om hun bevindingen, worden de grappen, het satire van voetbal Inside met de grond gelijk gemaakt. Tjong jonge wat een lange tenen hebben er toch veel mensen.

Het moge duidelijk zijn, ik heb mijn buik vol van al die correcte mensen, die en masse de beeldbuis vervuilen, en die totaal geen eigen mening meer mogen hebben, want ze kletsen allemaal in het zelfde straatje, totaal niet verfrissend. Zelfs Beau van Erven Dorens, die in het verleden de naam Enfant Terrible had, is geslagen tot een mak schaap, alles voor de centen.

Twee jaar geleden werd de serie Riphagen uitgezonden, deze serie ging over Dries Al Capone Riphagen, een Amsterdams straat schoffie, die het schopte tot een joden verrader, en heulde met de Duitsers. Ik zelf vond het moeilijk, niet eens omdat ik dezelfde achternaam heb, maar omdat mijn opa en oma, die in het oosten des Lands woonden, met gevaar voor eigen leven onderduikers, met het pontje over de IJssel, redde, en ze niet alleen in hun eigen huis maar ook in andere huizen lieten onderduiken, een heel ander verhaal dus dan de naam drager van de film.
Ik twitterde: mijn opa was ook een #riphagen, die met gevaar voor eigen leven onderduikers hielp. Ik ging viral, Jeroen van Koningsbrugge, die Riphagen speelde, begreep kennelijk niet mijn tweet, dat ook sloeg op Riphagen niet op de rest, er waren nare opmerkingen. Ik verwijderde gelijk mijn twitter account, zo was ik geschrokken. Dit was correct Nederland op zijn best.

Ik wil afsluiten met de huisband van VI Danny Vera, die in zijn Pink meer muzikaal gevoel heeft dan Roxeane Hazes in haar hele lijf, maar die door de publieke enorm gepromoot moet worden, ik ben me er van bewust dat dit blog wat pinnig over komt, maar soms zit mij het allemaal wat hoog, en moet ik me uiten. Geniet van Danny Vera  The Devil’s Son en maak er een mooie week van….

Van WalkonGirl tot Pitspoes en alles ertussen in

IK schreef in mijn Lazy Sunday al dat ik het druk druk druk had gehad, dat ik daarom niet doordeweeks aan Bloggen toekwam. Nu heb ik toch even een gaatje gevonden. Maar waar was ik zo druk mee vragen jullie je vast af, nou dat zal ik jullie vertellen. Ik was druk met solliciteren. Ik reisde van hot naar her, treinkaartje van € 15,00 hier, tot benzine geld van € 15,00 daar. Dan zat ik in Amsterdam dan in Amersfoort, zelfs Zwolle was niet veilig voor mijn sollicitatiedriften.
Ik solliciteerde op van alles, WalkonGirl, werd verboden, Pitspoes, bestaat ook niet meer, HR Assistent, geen klik, te weinig ervaring, teveel ervaring en alles er tussen in. Ik kreeg helemaal een identiteitscrisis toen bleek dat ik niet blank ben maar wit. En echt hè? Ik heb een wit A4tje gepakt en naast mijn huidskleur gelegd, maar die kleuren komen gewoon niet overeen. Ik zat dus gewoon in een crisis zal ik jullie vertellen. Maar zoals altijd gloort er altijd licht aan het einde van de tunnel, en met gepaste trots kan ik jullie vertellen, het is mij gelukt, per 1 maart heb ik een nieuwe baan. Gewoon hier in Almere, niks geen lange reistijden, maar gewoon 6 kilometer van mijn huis vandaan. 16 uurtjes om te beginnen, en de uren zouden wat uitgebreid kunnen worden.

Het eerste gesprek was tijdens die enorme storm. Het gesprek was heel prettig, anderhalf uur, en ik kon zo mijzelf zijn en laten zien, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik was daarom ook heel blij dat ze belden voor een tweede gesprek, die verliep ook erg fijn. Maar ja, ik had wel vaker een goed gevoel gehad, hoewel niet heel vaak, soms was ik zelfs bang om aangenomen te worden, omdat de omgeving een heel raar gevoel bij mij naar boven bracht. Maar dit keer niet. Alsof alles klopte, maar ik durfde toch niet echt te hopen dat ik het weleens zou worden. Ik zou maandag in iedergeval gebeld worden, of ik het wel of niet werd. Om iets voor half 10 in de ochtend ging mijn her name is RIO, ringtone af. Het bedrijf. En zo te horen waren ze net zo enthousiast over mij als ik over hen. Na de euforie kwam er opeens wel een beetje angst, wat als het toch niet zo leuk is als het lijkt? Maar dat zal ik nooit weten als ik het niet probeer, want misschien is dit gewoon wel dat wat ik zoek en wat bij me past, je hebt toch niet alles in de hand, en de eerste indruk is vaak toch de beste, en die samen met de tweede indruk was heel erg goed.

Het is een lange zoektocht geweest, maar uiteindelijk is het ook nodig geweest, om voor mezelf te aarden, even de rust te zoeken, en nu voel ik ook dat ik er aan toe ben om weer aan de slag te gaan, want als je thuis zit, ga je achter elke boom een beer zien, en dat is ook niet helemaal de bedoeling denk ik…. maar ik heb nu nog een maandje vakantie…..even bijkomen….

https://yoo.rs/walkoflife/blog/van-walkongirls-tot-pitspoes-en-alles-ertussen-in-1517421264.html?Ysid=55227

Lazy Sunday 4- 2018

Druk druk druk was ik afgelopen week. Vorige week zondag hadden we een etentje met mijn ouders, broer, schoonzus en kinderen. Dit ter ere van mijn moeders verjaardag de 18e januari. Het was lekker en gezellig. Ik maakte met mijn telefoon nog wat foto’s van mijn moeder met al haar kleinkinderen en van mijn vader met mijn broer en mijn vader met mijn zoon.
Ik had mijn telefoon de hele tijd naast me liggen, en toen we weggingen en ik mijn jas aan trok en richting uitgang wilde gaan voelde ik in mijn zak naar mijn telefoon, maar daar was ie niet, ook niet in mijn broek, en binnenzak. Verder had ik geen zakken in mijn kleding, ik liep terug naar de inmiddels opgeruimde tafel en keek of ik daar mijn telefoon zag. Ook niet, onder de tafel, nergens te vinden. Ik liep naar de balie en vroeg of ze tijdens het opruimen een telefoon gevonden hadden, maar niets van dat alles. Mijn broer, mijn vriend, ze belden mijn nummer, maar er was geen Rio of our house te horen. De telefoon werd ook niet opgenomen, na het laatste rondje zoeken, zijn we toch maar richting de auto gegaan, ik had mijn telefoonnummer, vaste lijn natuurlijk, bij het restaurant achtergelaten, voor als ze alsnog mijn telefoon zouden vinden.
Terwijl we zo in de auto richting huis gingen, liep ik in mijn gedachten mijn gangen na, want waar kon mijn telefoon nou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iets verlies en nooit maar dan ook nooit meer terug vind. En opeens bedacht ik mij dat ik mijn jas over de jas van mijn neefje gehangen had. Wat als ik nou mijn telefoon tijdens het kletsen, gedachteloos in de jaszak van mijn neefje heb gestopt, in plaats van mijn eigen jaszak. Ik vertelde mijn bevinding tegen Joost, en hij vond dit ook een goed optie. We probeerde mijn broers mobiel te bellen, maar hij nam niet op, ik word dan zenuwachtig op dat moment, omdat ik gelijk wil weten of mijn telefoon daar is. Thuis aangekomen, belde ik nogmaals mijn broer, en hij nam op. Ik vroeg m of hij in de jaszak van mijn neefje wilde kijken want misschien zat mijn telefoon daar in. Mijn neefje was nog even wandelen, met mijn schoonzus. 5 minuten later belden we nogmaals mijn nummer, en kregen we mijn broer aan de telefoon. Mijn telefoon was terecht, en inderdaad in de jaszak van zijn oudste zoon. Dit keer is het gelukkig goed gekomen, maar ik ben zo vaak wat kwijt geraakt wat ik nooit meer of pas jaren later terug gevonden heb, mijn top 5

iPhone 4, ik was naar de plusmarkt het was vlgs mij 13 juni, Nederland moest tegen Spanje voetballen, ik had daarvoor nog in de tuin geappt met een vriendin, en daarna heb ik m nooit meer terug gevonden, ik deed aangifte, zette het op marktplaats, ging terug naar de plusmarkt, met als enig resultaat dat ik een keer om een uur of 00:00 ‘savonds door iemand gebeld werd dat ie mijn telefoon gevonden had. Hij wilde m brengen, maar ik zei dat ik m zou halen, hij gaf mij een adres op, en toen ik de volgende dag naar het adres toe ging, deed er een oudere man open, die niets wist van een huisgenoot en al helemaal niet van een telefoon.
Bril, toen ik 18 was en ik begon met autorijden kwam ik erachter dat ik eigenlijk een bril nodig had, dit was geen hoge sterkte, dus ik had m niet altijd op. De laatste keer dat ik m gezien heb was op de neus van mijn broer bij de verjaardag van mijn ex vriend, daarna nooit meer.
Sleutels, ja bossen sleutels zijn bij mij als sneeuw voor de zon verdwenen.
Paspoort, id kaart, bus kaart, opeens waren ze achter elkaar verdwenen. Ik moest alles opnieuw aanschaffen. Jaren later vond ik ze in een doosje op zolder bij mijn ouders.
Mijn verstand, een tijd lang was ik mijn verstand verloren, en uiteindelijk toch weer beetje bij beetje teruggevonden.

Ben jij vaak wat kwijt, en veel kwijt geraakt wat je nooit meer terug vond?

Ik eindig deze lazy Sunday met…Rod Stewart, I don’t Wanna talk about iT. Deze is speciaal voor mijn moeder, ik kan me nog herinneren, dat we nog in Deventer woonden toen ze het singeltje had gekocht en ze deze in de kamer draaide, we stonden, we schuifelden we luisterden.

Over Dolores, mijn zoon en YouTube

Gisteren las ik het nieuws dat Dolores O’Riordan is overleden. Er ging een schok door mijn lijf. Natuurlijk zocht ik gelijk een liedje op YouTube van The Cranberries, Linger, dat vond ik altijd zo’n prachtig nummer, evenals Zombie en ode to my Family. Haar stem was zo prachtig. Net zo oud als ik nu ben, ze laat 3 kinderen achter, de doodsoorzaak is nog niet bekend, zo triest… daarom een ode aan haar… Samen met mijn eerste grote liefde Simon Le Bon

 

Wat wil je worden, vroeg ik pas aan mijn jongste zoon.
Youtuber antwoordde hij zonder aarzelen. Ik verslikte mij in mijn cola waar ik net een slok van had genomen. Natuurlijk zag ik de perikelen van Boef en al die andere treitervloggers voor me. Maar zo moest ik het niet zien. Hij gaat de grootste worden, met challenges, dus was hij bezig met het voor hem perfecte slijm te maken, en ik moeder deed met hem mee, maar voor de camera mislukte de slijm jammerlijk dus deze is nooit geplaatst, maar off camera lukte het echt, en oh wat was ik trots toen ik het mijn zoon liet zien, wat voor een perfecte slijm we samen gemaakt hadden. Toch heeft mijn zoon er een filmpje opgezet waar ik aan het zingen ben en wild met mijn hoofd aan het bewegen ben, ik was er echt niet op voorbereid, maar ach alles voor de roem hè?
Gister kwam hij mij trots vertellen dat hij al 10 abonnees heeft, waar ik er natuurlijk een van ben, de schat. En vanmiddag zou hij met zijn vriendje, hete pepers gaan eten en dit op YouTube zetten. Maar ja de pepers werden wel gegeten, echter zijn telefoon was leeggelopen. Helaas weer mislukt. Maar goed, van elke mislukking leer je en wordt je sterker en slimmer zegt men.

Op school zijn er verschillende kinderen die ook een eigen YouTube kanaal hebben, sommigen filmen elkaar terwijl ze bijna naakt over straat lopen, ook zie je ze kinderen pesten, allemaal erg leuk, maar niet heus. Dat is dus niet wat ik wil voor mijn kind, en dat weet hij ook. Ik kan erg streng zijn en mijn woorden hebben vaak wel de gewenste uitwerking, voorlopig nog. Ze mogen van alles maar binnen de kaders van t fatsoen, maar ook voor zichzelf, eenmaal online, kan er van alles mee gebeuren, ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen zichzelf of een ander iets aandoen vanwege een filmpje.

Maar om succesvol te zijn, zal je toch anders moeten zijn dan anderen, dat heb ik gezegd tegen mijn zoon, iets verzinnen wat nog niemand anders doet. Maar zover is hij nog niet. Ik kijk zijn filmpjes en gelukkig zijn ze nog onschuldig.

https://m.youtube.com/channel/UCD54knFMNCBLFhpzo_REl7A

 

#bloed is bij iedereen #rood

De tweede week van januari. Kerst is weer voorbij, het nieuwe jaar is weer begonnen, en het verschil in de mensheid lijkt groter dan ooit.

Ik heb al jaren een kunstkerstboom, sterker nog ik heb sinds ik op mijzelf woon nog nooit een echte kerstboom gehad. Ik vind een kunstkerstboom echt voldoen. Het is veel mileuvriendelijker, je schaft zo’n ding voor jaren aan. Mijn eerst kunstboom heb ik overgenomen van mijn ouders. Zij hadden m zelf 2 jaar voordat ik m kreeg en ik heb m zo’n 9 jaar gehouden, tot ik naar mijn huidige huis ging verhuizen en een grotere kerstboom kocht. Deze heb ik nog steeds, hij is groot, mooi van structuur en valt niet uit. Ik haal m na sinterklaas uit de doos, tuig m op en berg m weer op als ik het zat ben, en niet omdat de naalden er uitvallen. Nu zit mijn woonkamer ook op de eerste verdieping dus het lijkt mij een ramp om deze dan aan het eind weer naar beneden te brengen met al die loslatende naalden. Maar er zijn natuurlijk nog heel veel mensen die een echte boom prefereren. Met als gevolg dat sommige mensen de boom gewoon lekker in een plantsoen gooien, of tussen de net omgezaagde boomstammen. Ja hier in Almere kunnen ze er wat van hoor. Wat ooit de groenste stad van Nederland was, is nu gedegradeerd na een kale winderig tochtgat. De bomen waren gevaarlijk hoog en zwiepten alle kanten op. Ze vertellen er echter niet bij dat ze de bomen een paar jaar geleden zo gesnoeid hebben dat ze topzwaar werden. En dus nu bij de minste windvlaag beginnen te zwiepen.

Ze zijn sowieso gek geworden hier in Almere, want 3 jaar geleden, ik was net geopereerd aan mijn hernia, waren ze bij ons achter bezig om alle bomen te verwijderen, om daar bouwgrond of akkers of weet ik veel wat van te maken. 3 jaar en een paar maanden later, is daar verder nog steeds niets mee gedaan. Is dat de tragiek van Almere? Ergens aan beginnen en het niet afmaken? Neem nou dat kasteel die jaren geleden met veel bombarie werd aangekondigd, deze staat nu nog steeds onafgebouwd, tegen een snelweg aan te kijken. Maar waar eerst bomen stonden, staan er nu nog maar een paar zielige takjes.
En bomen zijn zo belangrijk voor onze planeet, voor ons mensen. Maar ja, arrogantie en geld dat is waar het omdraait in deze wereld.

Daar gaan de bomen

We hebben natuurlijk in november en december de zwarte pietendiscussie gehad, de metoo discussie, en nu gaan we nog een stapje verder. Nu is er bij H&M grote paniek uitgebroken omdat een jongetje een trui met een aapje draagt, het is racistisch vinden velen. Ook in Tilburg is een discussie losgebarsten over een standbeeld van een witte man die neerkijkt op een knielende zwarte man. Ook de dochter van Trump kan niet veel goed doen. Terwijl ze Oprah prijst vanwege haar speech, wordt Ivanka neergesabeld.

Een gelijkgestemde samenleving lijkt verder dan ooit. Juist door te wijzen op de verschillen.

Lazy Sunday 1. 2018

Hè is ie daar weer? Mijn eigen vertrouwde lazy Sunday? Ja… Sommige dingen komen nu eenmaal bij mij op als poepen. Lazy Sunday zal altijd eindigen met muziek wat mijn gemoed van het moment weergeeft.

Ik weet dat ik halverwege ben met Throwback Thursday Back to the nineties, en ik twijfel nog of ik daarmee verder moet gaan. Dus als je wilt weten hoe mijn leven er vanaf 1995 er uit zag, reageer dan in je comment.

Maar goed deze lazy Sunday gaat over mijn ergernissen. Nu zul je denken, Natas? Ergernissen? Dat geloof ik niet, zij die zo mellow door het leven gaat? 😉 Nou ik kan jullie teleur of geruststellen, ik kan mij ergeren en niet zomaar maar vloekend, tierend en soms stampend ergeren.
MIjn grootste ergernissen:

1. Als ik cola bestel en ik krijg Pepsi cola…. Ik wil Coca Cola….with full calories
2. Als mensen naast elkaar blijven fietsen, ik ben altijd degene die voor of achter iemand gaat fietsen.
3. Als ik achter een auto rijd die niet opschiet, die als een slak door de bochten gaat, afslaat of gaat slingeren, aaaaaah, ik eet nog net niet mijn stuur op. Maar eerlijk gezegd, komt het mij zelf ook weleens voor, dat de auto voor een stoplicht afslaat, of dat ik slinger omdat andere dingen belangrijker zijn, en dan denk ik ook echt aan die driftkikker die dan achter mij rijdt. Sorry
4. Eten wat niet lekker bereid is. Ik lust vrijwel alles, als het maar met liefde en smaak bereid is. Maar soms kom je maaltijden tegen dat je denkt, welke slappe hand heeft hier gewapperd blll.
5. Mensen die met het grote geheel meelopen, alsof die de wijsheid in pacht hebben. Ik probeer een helikopterview te hebben, niemand is volmaakt en niemand is helemaal slecht. Dat is ook het enge van de mens. Als je iemand adoreert zul je niet snel de slechte eigenschappen zien, maar als je bijvoorbaat iemand al niet mag of vertrouwd, zul je niet snel de goede eigenschappen zien. Probeer het eens, degene waar je een hekel aan hebt, om zijn of haar goede dingen te zien.
6. Mensen die maar doodblijven praten als ik wat aan het kijken of lezen ben, laat me!
7. Zinloze discussies, met mensen die koste wat het kost gelijk willen hebben, ik ben daar makkelijk in, als je gelijk wilt hebben prima, ik hou mijn mening, maar dat hoeft de jouwe niet te zijn.
8. Mensen kopen met geld, ik wil begrepen worden, zonder veel woorden, geld zegt mij helemaal niets.
9. Mensen die zeggen dat ze eigen inbreng heel belangrijk vinden, totdat de eigen inbreng haaks staat op hun eigen idee, en dat ze soms veel later met jouw inbreng aan de haal gaan.
10. En als laatste mensen die niet tevreden zijn met zichzelf dat op een gemene manier op jouw botvieren, door middel van pesterijen, gemene opmerkingen of zelfs fysiek worden.

Nou dit was mijn ergernissen top 10. MIjn lazy Sunday eindig ik met The Calender song van Boney M.
Wat is jouw grootste ergernis?

 

Dag 2017

Het is vroeg, 5:05. De laatste dag van het jaar. Ik ben al een uurtje wakker, misschien al langer. Om 6;00 uur gaat de oliebollenkraam open, dat ga ik wel redden nu. Er staat een kop thee op tafel.

2017 bijna ten einde, en het is misschien vreemd, maar ik kan er niet zoveel van terug halen. Ik weet dat ik een lange tijd gestopt ben met bloggen, en in die tijd probeerde ik mijn hoofd leeg te maken. Ik keek veel Grey’s Anatomy. Ik was druk in de weer met mijn oudste zoon die eind 2016 een blessure aan zijn voet op liep waarbij hij enkele weken in gips liep en daardoor moest ik m steeds brengen en halen naar en van school. Hij had natuurlijk ook met de bus gekund, allen de bushalte is hier zo’n 10 minuten lopen vandaan.

Ik bracht vele uurtjes door met een latte op de bank. Probeerde mijn drukke hoofd onder controle te houden. Soms dan stokte mijn adem en tintelde mijn tong, en bonsde mijn hart zo hard dat ik dacht dat hij er uit sprong. Ik probeerde te mediteren, te dansen, te roeien, te hoepelen, met wisselend succes.

Het liefst lag ik onder een steen, of aardiger, met mijn hoofd onder de dekens. Rust dat wilde ik. Alleen zijn, geen rekening houden met wie dan ook.

Maar dat gaat nu eenmaal niet. In een gezin met opgroeiende kinderen gaat het leven gewoon door. En deed ik wat ik altijd doe. Broodje maken, tien uurtje maken, kleding uitzoeken, wassen, aankleden, strijken, stoffen, zuigen. En veel tijd inlassen voor mezelf.

Ik snapte mezelf niet, waarom voelde ik mij zo raar, en hoe kan het dat ik de ene dag alles weer aan kan, en dat ik mij de volgende dag het liefst opsluit. Op een gegeven moment deed alles pijn, mijn buik, mijn rug, mijn oor, mijn hoofd, dan weer warm dan weer koud en alles er tussen in. Zou ik ooit weer de oude worden?

Ik heb geen moeite dat ik ouder wordt, en ik vind als ik mezelf in de spiegel kijk nog steeds een leuk mens, dus daar ligt het niet aan. Ik vind het overigens wel jammer dat hoe ik mijn best ook doe, mijn lichaam toch wel aan de zachte kant aan het worden is, wat ik ook doe hoe ik ook train. Maar verder heb ik niet zoveel moeite met mezelf als uiterlijk.

Daarom snap ik niet dat ik mij van binnen zo vaak onrustig voel. Paniekerig soms. Alsof de gekte op me zit te wachten.

 

Mis ik misschien mijn werk. Maal ik daarom teveel? Terwijl ik eigenlijk doodsbang ben om nu iets nieuws te beginnen, want daar ben ik wel heel onzeker door geworden. Murw gebeukt zo voelde het toen ik mijn werk schip verliet. Weliswaar met opgeheven hoofd, maar ik denk dat ik teveel en te lang over mijn kant heb laten gaan toen. En daar zit gelijk ook een deel angst. Ik ben zo bang om ergens weer te beginnen, en dat het ook een snelkookpan blijkt te zijn. Ik wil normaal kunnen werken, waar ik mijn vleugels kan uitslaan in plaats van beteugelen.

De laatste dag van 2017 het is inmiddels 5:32. Ik ga mijn thee opdrinken voor ik naar de oliebollenkraam ga.

Rest mij jullie allen een mooi 2018 toe te wensen, met mooie gebeurtenissen en liefde, en vooral Rust….

https://yoo.rs/useroverview/55227/Walkoflife