Parttime Prinsesje

Ooit heb ik ergens gelezen dat vrouwen die parttime werken verwende prinsesjes zijn.

Zo wordt het nooit wat met het vrouwen quotum wat opgelegd wordt.

Ik ben een parttime prinsesje sinds 2003, na de geboorte van mijn eerste zoon, besloot ik na jaren fulltime te hebben gewerkt, ja 40 uur en niet de 32 uur die nu vaak als fulltime gezien wordt, 16 uur te gaan werken. Twee dagen op kantoor, en de baby in verzorgende handen achterlatend van grootouders en papa.

5 dagen was ik er voor mijn kind, zijn huiltjes herkende ik op kilometers afstand, ik wist wanneer hij rust, eten en een schone luier nodig had. En tussen de bedrijven door maakten mijn vaatwasser en wasmachine overuren. Ook mijn schoonmaak en opruim skills, waarvan ik dacht dat ik ze niet bezat, begon hysterische vormen aan te nemen. 

Elke “vrije” dag zat bomvol taken, van het schoonmaken van het huis, tot het verzorgen van mijn kind, en alles er tussen door, verrek is het al zo laat ik moet nog douchen.

De twee dagen dagen dat ik op kantoor zat, kwam ik zeg maar een beetje bij. Even tijd voor mezelf, mijn gedachten op het werk, even Natasja.

Als ik dan van een dag werken weer thuis kwam, zag ik de achterstand in het huishouden die zich in een razend snel tempo meester maakte. En ging ik na het koken, door met het naar bed brengen van mijn zoon, het schoonmaken van de badkamer, dan hoefde ik dat de volgende dag niet te doen, om uiteindelijk tegen 21:00 uur uitgeput op de bank in slaap te vallen.

Met als gevolg dat ik om 22:30 uur weer wakker werd en vervolgens tot 2:00 uur soms tot 5:00 uur wakker lag. De wekker was echter onverbiddelijk en mijn baby ook.

Maar ondanks de tropenjaren, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik er voor koos om een parttime prinsesje te zijn, en als ze me daarom verwend noemen, kan ik dat alleen maar beamen. Het is een zegen om dicht bij je kinderen te kunnen zijn, ze te leren lopen in deze grote wereld, ze zien opgroeien als sociale standvastige personen met een eigen mening. 

Maar vooral het gevoel dat ik zelf de hand had in mijn gezinsleven.

https://www.telegraaf.nl/vrouw/973421311/vrouwen-die-parttime-werken-zijn-verwende-prinsesjes

Advertentie

Lazy Sunday 2018 -8

Lazy Sunday – 2018 -7

Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.

Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.

De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.

Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.

Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.

Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.

Over Dolores, mijn zoon en YouTube

Gisteren las ik het nieuws dat Dolores O’Riordan is overleden. Er ging een schok door mijn lijf. Natuurlijk zocht ik gelijk een liedje op YouTube van The Cranberries, Linger, dat vond ik altijd zo’n prachtig nummer, evenals Zombie en ode to my Family. Haar stem was zo prachtig. Net zo oud als ik nu ben, ze laat 3 kinderen achter, de doodsoorzaak is nog niet bekend, zo triest… daarom een ode aan haar… Samen met mijn eerste grote liefde Simon Le Bon

 

Wat wil je worden, vroeg ik pas aan mijn jongste zoon.
Youtuber antwoordde hij zonder aarzelen. Ik verslikte mij in mijn cola waar ik net een slok van had genomen. Natuurlijk zag ik de perikelen van Boef en al die andere treitervloggers voor me. Maar zo moest ik het niet zien. Hij gaat de grootste worden, met challenges, dus was hij bezig met het voor hem perfecte slijm te maken, en ik moeder deed met hem mee, maar voor de camera mislukte de slijm jammerlijk dus deze is nooit geplaatst, maar off camera lukte het echt, en oh wat was ik trots toen ik het mijn zoon liet zien, wat voor een perfecte slijm we samen gemaakt hadden. Toch heeft mijn zoon er een filmpje opgezet waar ik aan het zingen ben en wild met mijn hoofd aan het bewegen ben, ik was er echt niet op voorbereid, maar ach alles voor de roem hè?
Gister kwam hij mij trots vertellen dat hij al 10 abonnees heeft, waar ik er natuurlijk een van ben, de schat. En vanmiddag zou hij met zijn vriendje, hete pepers gaan eten en dit op YouTube zetten. Maar ja de pepers werden wel gegeten, echter zijn telefoon was leeggelopen. Helaas weer mislukt. Maar goed, van elke mislukking leer je en wordt je sterker en slimmer zegt men.

Op school zijn er verschillende kinderen die ook een eigen YouTube kanaal hebben, sommigen filmen elkaar terwijl ze bijna naakt over straat lopen, ook zie je ze kinderen pesten, allemaal erg leuk, maar niet heus. Dat is dus niet wat ik wil voor mijn kind, en dat weet hij ook. Ik kan erg streng zijn en mijn woorden hebben vaak wel de gewenste uitwerking, voorlopig nog. Ze mogen van alles maar binnen de kaders van t fatsoen, maar ook voor zichzelf, eenmaal online, kan er van alles mee gebeuren, ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen zichzelf of een ander iets aandoen vanwege een filmpje.

Maar om succesvol te zijn, zal je toch anders moeten zijn dan anderen, dat heb ik gezegd tegen mijn zoon, iets verzinnen wat nog niemand anders doet. Maar zover is hij nog niet. Ik kijk zijn filmpjes en gelukkig zijn ze nog onschuldig.

https://m.youtube.com/channel/UCD54knFMNCBLFhpzo_REl7A

 

Monday Monday

Het is alweer december, een wit pak sneeuw bedekt de aarde, de huizen, de bomen. Vanmorgen heb ik mijn jongste zoon lopend naar school gebracht. Mijn oudste ging met mijn elektrische fiets naar school. Wat is het toch altijd een race tegen de klok, en waarom moet iedereen altijd om half 9 ergens zijn.

Maar het is weer gelukt. Om iets over half 7 ging de wekker, en ik besloot er om kwart voor 7 uit te gaan. De broodjes uit de vriezer halen, allemaal op een bordje om te ontdooien. Het theewater opzetten. Yakultje drinken. Thee inschenken, met suiker, zonder suiker, met melk zonder melk. Broodjes smeren, “wat wil je erop?’ Doe maar Duopennotti. Ik vraag het maar voor de zekerheid. Oh nog even neusdruppeltjes in je neus spuiten, blijf dus nog maar even in bed.

Broodje Duopennotti en thee op tafel gezet. Daarna het bord met de Honneyloops met melk en thee, voor de oudste neergezet, het enige wat ze moeten doen is eten.

Schieten jullie op? Je moet ook nog douchen, en het heeft gesneeuwd, dus je moet uitkijken op de weg he? Je kunt beter eerder naar school vertrekken. Broodjes voor tussen de middag gesmeerd, appeltje geschild, drinken ingeschonken.

Ben je al aangekleed? Waarom sta je nog in je blootje? Opschieten. Ik begeef me naar de douche, was me, doe mijn lenzen in, en doe mijn kleren aan.

Hup we gaan, lekker lopend naar school. Samen met mijn jongste vertrek ik richting school, mijn oudste is net op tijd vertrokken, en ik hoop dat de wegen voor hem en de fiets makkelijk begaanbaar zijn.

Net op tijd komen we aan bij school, ik zeg mijn jongste gedag en loop weer richting huis. Als ik dan langs de bushalte loop, hoor ik jongeren klagen, dat de bus maar niet komt. Ja Almere heeft een nieuwe busmaatschappij en die is volgens mij dit weekend begonnen, lekker begin in de sneeuw. Maar daar heeft mijn oudste geen last van, deze bikkel is met de fiets. Het is overigens voor ons niet echt te doen om met de bus te gaan. Wij wonen zo’n 900 meter van de bushalte af, lopend doe je daar zo’n 10 minuten over. Tegen die tijd ben je op de fiets al bijna op de helft van de afstand! die hij moet fietsen.

Ik loop lekker naar huis, als ik thuis ben, doe ik de zwarte was in de machine, en vouw ik terwijl ik onder het genot van een lekker kopje koffie, Goede Tijden Slechte Tijden kijk, de droge was op.

Ik app mijn oudste of ie op school is, en ik bel mijn man of hij op zijn werk is.
En dan pak ik mijn iPad, en typ dit blogje….

De kop is er af!

Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….

Een couveusebaby

Ze zeggen weleens dat liefde, geborgenheid, en verzorging heel belangrijk is voor een pasgeboren baby, het zou bijdragen aan een goede hechting tussen ouder en kind. Als een baby huilt, moet je het niet meer laten huilen, maar oppakken en troosten, dan voelt de baby zich geborgen.

Ik vraag me af of dat echt zo is. Ik heb de eerste twee maanden van mijn leven, zoals hier beschreven, doorgebracht in de couveuse, en behalve dat ik in mijn kinderjaren last van die enorme hoest had, heb ik aan liefde en geborgenheid geen gebrek gehad. Ook heb ik geen last van hechtingsproblemen of verlatingsangst. Nu ik dit zo schrijf besef ik wel, dat ik mij niet zo makkelijk hecht aan nieuwe mensen, ik ben een kat uit de boom kijker, maar ik ben wel enorm gehecht aan mijn kinderen, mijn vriend en mijn familie.

Ik denk eerder dat de hechting in de eerste dagen, weken, maanden, en jaren belangrijk is voor de ouder. Mijn moeder heeft mij weleens heel eerlijk verteld, dat zij het heel moeilijk had nadat ik vanuit de couveuse weer thuiskwam. Jullie moeten niet vergeten dat ze tot een dag na mijn geboorte totaal geen contact meer met mij had, ze kon mij alleen nog maar bekijken vanuit een raam, waar ik in een glazen wiegje aan allerlei slangetjes lag.

Ze was moeder geworden van een tweede kindje, maar thuis was het ledikantje leeg. Toen ik twee maanden later naar huis mocht leek ik een totaal ander kindje dan de baby die ze achter het glas hadden mogen aanschouwen. Ik leek door het glas heen veel dikker, maar toen ik thuis kwam was ik net zo klein als een pasgeboren baby.

In de jaren ’80 is er eens een programma geweest van Ria Bremer vertelde mijn moeder, over ouders die dus in de jaren ’70 een kindje in de couveuse hadden. Er was een telefoonlijn beschikbaar, waar ouders met deze ervaring over konden praten, helaas was de telefoonlijn overbezet en is ze er nooit doorgekomen.

Gelukkig is er in de loop van de jaren veel veranderd ook in positieve zin, en mogen ouders nu hun kindje in de couveuse gewoon verzorgen, wat goed is voor de hechting tussen ouders en kind.

Ik denk dus dat een pasgeboren baby niet zoveel merkt van een hechting tussen de ouders en de baby zelf, maar dat het voor de ouders een wereld van verschil maakt.

Wat de band tussen mij en mijn moeder betreft, die is altijd al heel erg hecht geweest, en ik denk niet dat deze hechter zou zijn als ik gelijk naar huis had mogen gaan, maar het zou voor mijn moeder misschien wel een makkelijk begin zijn geweest, een mooie roze wolk wellicht, en niet die zwarte wolk die mijn ouders wekenlang in onzekerheid hield.

Schoolperikelen

Het was het gesprek van de dag, afgelopen week.

Op mijn oude middelbare school, was er afgelopen week een massale vechtpartij uitgebroken. Natuurlijk werd dit alles gefilmd, want dat is de tendens van deze tijd.

Er ontstond gelijk op Facebook een discussie, dat dit vroeger echt niet gebeurde. Ik was het daar niet helemaal mee eens. Ook ik heb eens ruzie gehad met een meisje die mij pesten, en die mij over de tafel gooide, en die ik zelf een paar stevige trappen heb verkocht. Mijn vriendin stond aan het meisje te trekken, en de leraar zat op zijn bureau en sloeg het allemaal gade. Het meisje had een paar weken daarvoor een ander meisje bij haar haren door de wc gesleurd.

Ook heb ik op een andere school meegemaakt dat een vriendin van mij gepest en geslagen werd, en dat er een hele groep achter haar aan kwam, ze vonden haar lelijk, omdat ze pukkels had. Ook werd ze in de bus lastig gevallen. Ik geef toe ik was een zwakkeling, ik trok haar wel mee uit de groep, maar gaf die kinderen niet een paar trappen. Ik werd niet gepest toen, de reden: Ik zag er leuk uit, ik zweer het je, dat is wat ze letterlijk zeiden, en deze toenmalige puber dacht phoe, heb ik even mazzel. Toch zat het me allemaal niet lekker, en ben toen van die school gegaan, en naar de andere school waar ik dus ruzie kreeg met dat meisje die me over de tafel gooide.

Maar misschien was het niet zo massaal, als je op dit filmpje ziet:

http://www.omroepflevoland.nl/nieuws/136916/almere-de-meergronden-stuurt-vier-meisjes-van-school

Ik vroeg aan mijn zoon of dit soort dingen ook op zijn school voorkomen, en hij zei, ja hoor op het schoolplein, en dan staat er een hele grote groep om heen, zodat het voor een leraar moeilijk is om de vechtersbazen te bereiken.

Vorige week had ik een 10 minuten gesprek op school van mijn jongste. Voor mij was een vader van een kindje uit de klas van de jongste, die hoorde we schreeuwen tegen de juf. Ik dacht nog, als het uit de hand loopt, dan gaan we naar binnen. Maar eigenlijk zouden de leerkrachten een alarmknop moeten hebben, of een honkbalknuppel, zodat alarm kunnen slaan, of door een grote menigte kunnen komen, of is dat misschien extreem gedacht? Eigenlijk vraag je je altijd af, wat hebben die kinderen voor ouders? Nou ja, waarschijnlijk van hetzelfde soort als die die lieve juf voor ons in gesprek had, want mijn moeder zei het vroeger al: Zoals de ouders zongen piepen de jongen.

Doorgeleerd

Hij zat  in groep 1 toen ik het 10 minuten gesprekje met zijn juf had.

“Hij kan het wel maar hij doet het niet als hij geen zin heeft” Dat klinkt echt als mijn oudste zoon. “Hij is heel creatief, maar nu moest hij voor pasen een kuikentje plakken met stukjes crêpepapier, en moet je kijken hoe het er uitziet” de juf liet een kuikentje zien die met geel crêpepapier gemaakt was, oke de vorm was niet helemaal je van het, maar als je mijn creatieve vaardigheden er naast legt, is dit werkelijk heel knap en vooral netjes gedaan, ik zag nergens lijmresten of zo, of een doorzichtig crêpepapiertje omdat de lijm er in opgehoopt was. “Als hij niet beter zijn best doet, dan gaat hij onder zijn niveau werken, want hij kan meer dan hij laat zien” Huh dat zinnetje heb ik zelf ook zo vaak gehoord, maar dan in de zij vorm. Voor de duidelijkheid hij was toen 4 of 5 jaar oud.

Mijn jongste zoon kreeg op de peuterschool al een LVS toets, konden ze zien op welk niveau hij zat. Op de basisschool leren ze niet meer om veters te strikken, maar worden ze al gelijk klaargestoomd voor rekenen en taal. Spelen mag maar niet te lang.

In groep 5 vond de meester van mijn oudste zoon dat hij nog erg speels was. Duhhuh, zijn vader is nog steeds speels, zijn moeder trouwens ook. Mijn zoon is nog steeds speels, hij speelt liever op zijn playstation, of een potje voetbal dan dat ie leert. Hij doet het wel, maar het liefst zo min mogelijk. Ik herken dat wel. Laatst vond ik een briefje die ik aan mijn moeder had geschreven in mijn eindexamen jaar: Mam, ik ga naar het strand, ik heb mijn boeken mee, dus ik ga daar ook leren.

Er word maar gehamerd al vanaf de basisschool dat ze moeten presteren, leren leren en nog eens leren. Waarom? Niet om het kind hoor, maar om de cijfers die er dan weer gerapporteerd kan worden aan het ministerie van onderwijs. En zo kunnen de ouders weer op internet kijken hoe de school die ze in gedachten hebben voor hun kind scoort.

Vandaag las ik in het nieuws dat er door het sociale leenstelsel in het hoger onderwijs 10.700 studenten per jaar minder gaan studeren. Natuurlijk is het van de zotte dat straks het studeren alleen maar voor de rijken is, dat moet zeker niet mogen, een ieder met talent moet gelijke kansen hebben. Aan de andere kant moet je ook eerlijk zijn, hoeveel chirurgen, rechters, ministers heb je eigenlijk nodig? Er zijn zat afgestudeerden die nooit aan een baan komen.

Als je afgestudeerd bent houdt het nog niet in dat je ook echt daadwerkelijk talentvol bent in wat je in theorie geleerd hebt, het is tenslotte maar een papiertje.

Daarom zeg ik tegen mijn zoons, doe wat je leuk vind, bouw dat verder uit en laat je niet door iets of iemand tegenhouden, de praktijk zal het immers leren.

 

Babies en Pubers

Als nieuwbakken moeder ben je chronisch moe, moeder is gewoon de overtreffende trap van moe. Er komt nogal wat bij kijken als je net bevallen bent. Het is namelijk niet zo dat je op je lauweren kan gaan zitten, en met eventuele hechtingen is dat ook helemaal geen pretje, je moet gelijk aan de bak. Kind aan de borst, lukt het niet dan zal de kraamhulp je wel even uitleggen hoe het moet, hoe gaat het met de hechtingen, de baby huilt, schone luier, ook het badritueel voor zo’n kleine schat wordt door de kraamhulp uitgelegd: Hoofdje ondersteunen en voorzichtig in bad laten glijden, kijk eens hoe ze genieten.

Het enige wat jij dan misschien wil is even wat langer doorslapen, even geen zorg, na 9 maanden dragen en dan een bevalling, kun je best wel moe zijn, maar helaas vaak krijg je daar de kans niet voor. Babies huilen veel, dat is hun enige weg naar communicatie, en ze hebben verschillende huiltjes, het honger huiltje, bij mijn oudste was dat het geluid van de maandelijkse alarmsirene op maandag, Het ik ben moe huiltje, die begint wat rustiger maar kan uitmonden in helse paniek, waarbij het hoofdje helemaal rood/blauw wordt, of het ik moet een schone luier huiltje, die heb ik niet vaak gehoord, maar ruiken deed ik het destemeer. Wellicht hadden ze bij mij geen tijd om zich er aan te ergeren, want verschonen deed ik dan gelijk.

De enige manier om het vol te houden is de onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Als ik mijn baby hoorde huilen, dan was ik heus weleens geïrriteerd. Waarom nu op dit moment, ben net lekker aan het… nou vul maar in. Maar op het moment dat je dan het kamertje binnenkomt en het hulpeloze rode koppie ziet, dan is de irritatiefactor als sneeuw voor de zon verdwenen, zo’n hulpeloos wezentje, daar wil je toch alle liefde aan geven?

De baby geur in huis, de serene rust die er heerste als hij sliep, het geluk dat ik voelde toen ik zijn eerste lachje, tandjes, woordjes, loopje zag en hoorde en de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde, dat maakt dat je door kan gaan, ondanks de gebroken nachten, en het chronisch moe zijn.

Mijn kleine lieverd in Italie toen al gek op tanks.. Hij leest de militairy Moddeling van zijn vader

Als de kinderen ouder worden, word het eerst weer wat moeilijker, je bent continue aan het opletten, of je kind wel veilig is, maar na die periode wordt het ook weer makkelijker, als ze weten wat verantwoordelijkheid inhoudt natuurlijk.

Mijn oudste is nu 13 jaar en begint wat te puberen, maar zoals ik hier al schreef, als hij zo blijft dan mag ik mijn handjes dichtknijpen met hem, maar ik weet ook, dat je de huid van de beer niet moet verkopen voor hij geschoten is. Pubers zijn natuurlijk op zoek naar zichzelf, er veranderd nogal wat in hun leven. Buiten dat ze ongelofelijk snel groeien, spelen de hormonen ook  nog een spelletje, en worden ze geacht op de middelbareschool flink zelfstandig te zijn.

Ik zie die vinger heus wel hoor!!

Als mijn puber wat opstandig is, laat ik het even zo. Maar daarna ga ik naar hem toe, sla mijn arm om hem heen, en zeg dat ik het begrijp. Want ook ik ben een puber geweest, een makkelijke hoor echt waar, een binnenvetter, want ik had heus mijn verdrietige, onbegrijpelijke buien en gevoelens, maar die schreef ik op in mijn dagboek.

Pubers willen zelfstandig zijn, maar ook verzorgd worden. Pubers willen begrip, maar niet te veel. Pubers willen dat je ze brengt en ophaalt, maar niet in het zicht. Pubers willen de wereld ontdekken, maar ook weer thuis komen.

 

Foute K-3 en Insta-Porno

De schattige meidengroep, die zoveel jonge kinderen vreugde schenkt is nu de inzet geworden van een propaganda tegen ongezond eten. “Kinderen worden teveel in verleiding gebracht om koek en snoep te eten als hun idolen daar op de verpakking staan.”

Ik ben verbijsterd, echt waar. Ik geef eerlijk toe, hier heeft het Star Wars virus toegeslagen, met als gevolg dat mijn kinderen, een lading Chupa Chups hebben gekocht en gekregen, omdat daar Star Wars op stond en in de verpakking een leuk figuurtje uit Star Wars zat. En natuurlijk wilden ze alle figuurtjes hebben, het liefst in tweevoud, aangezien ik hier twee oké drie Star Wars freaks heb rondlopen. Ik heb er werkelijk aan gedacht om Star Wars maar aan te klagen of was het nou Chupa Chups, tenslotte zijn zij verantwoordelijk voor deze marketing dat mijn kinderen niet anders kunnen dan deze suikerbommen tot zich te nemen. Of zit ik daar fout? Natuurlijk! Tenslotte ben ik toch de opvoeder? De eindverantwoordelijke die bepaalt wat er in het karretje komt. En als ik dan toesta dat mijn kinderen deze lollie’s krijgen, is dat toch mijn verantwoordelijkheid?

mmm lekker

mijn jongste is een snoeperd

Tosti en Bubblicious

De tijden zijn veranderd, in mijn tijd deelde ik nog negerzoenen uit op mijn verjaardag in de klas, ik hield van negerzoenen, en dacht, als ik zachtjes in de chocolade beet, en daarna de zachte vulling op mijn lippen voelde, wauw, als een neger zo zoent, zo zacht en zoet, dan smaakt dat wel naar meer. Maar negerzoenen zijn geen negerzoenen meer, en deze heerlijke traktatie mag je ook al niet meer uitdelen op school, omdat het gezondheidstechnisch niet verantwoord is. Als je nu op school wil uitdelen, heb je eerst een gesprekje met de juf, dan krijg je een lijstje mee van de kinderen die allergisch zijn, of bepaalde etenswaren niet eten, vervolgens moet je van de traktatie een waar kunstwerk maken, want ja de moeder van Dylan doet dat ook. Helaas hebben mijn kinderen de verkeerde moeder getroffen want qua creativiteit mis ik echt een link, ik ben gewoon echt onhandig. Dus mijn kinderen delen ijs uit gewoon uit de ijsdoos, of van die kleine zakjes chips, die ik in een mand gooi, er een paar ballonnen tegen aan plak en trakteren maar. Ja want dat mag opeens wel getrakteerd worden, hoe bijzonder he?

Wat ik ook bijzonder vind is de ophef over Insta-Porno, ik snap het werkelijk niet. Instagram die bij een aanblik van een tepeltje de foto al gelijk rapporteert, hoe kan het dan bestaan dat jonge meisjes met heel hun hebben en houden op Instagram kunnen staan. En hoe komen ze op het idee? In mijn tijd had je geen mobiele telefoon, maar een fototoestel, en als je naakt op een foto wilde, dan moest je naar de fotograaf om het af te drukken, dan bekeek je de foto, en je borg het op, en je zorgde dat ook de negatieven verdwenen. Geen haar op je hoofd die er aan dacht om zo’n foto te dupliceren, en dit uit te delen aan je beste vrienden of vriendinnen. Want is dat niet wat er nu gebeurd? De meiden maken een naakte selfie en op de een of andere manier komt het op Instagram terecht. Hoe dan? Zetten zij het er zelf op? Willen ze meer likes dan Kim Kardashian? Laten ze zich naakt fotograferen door een vriendje en zet die het op Instagram? Of hebben ze een groepsapp en appen ze zelf de foto door en als paps en mams erachter komen, dat hun dochter full naked op social media staat, gaan ze het slachtoffertje spelen?

Misschien wordt het hoogtijd dat we onze eigen verantwoordelijkheden nemen, en we ons niet gek laten maken door de marketing, en dat we ons niet laten betuttelen door de overheid. Als ouder heb je toch zelf de verantwoordelijkheid voor je kinderen. Nee is nee! Al staat K3 met een instagramfoto naakt op de koekjes verpakking