The Corona Wave

De regering heeft de maatregelen aangescherpt gisterenavond. Wandelaars worden zelfs asocialen genoemd die spelen met andermans leven. Hoe zou de minister nou die fotografen noemen die ook best heel erg dichtbij elkaar stonden, tijdens de persconferentie.

Festiviteiten mogen geen doorgang vinden tot tenminste 1 juni, dat wordt dus verlengd met meer dan 2 maanden. Vooralsnog blijven winkels en scholen gesloten tot 8 april, maar dat kan ook zomaar veranderen.

Het voelt alsof ik in een sciencefiction film zit. Gisteren ging ik naar mijn werk. Ik was de enige op de afdeling en ik heb heerlijk gewerkt. Af en toe kwam er iemand, op tenminste anderhalve meter, mij even gezelschap houden.

Ik las dat Youp van ‘t Hek gelukkig weer naar huis mocht, nadat bij hem corona is geconstateerd. Maar ik las ook dat Youp ons allemaal aanraadt om thuis te blijven, behalve als je echt ergen naar toe moet.

Ik denk aan een liedje, niemand weet hoe laat het is. Geschreven en gezongen door Youp zelf, onbevreesd toen.

We moeten isoleren allemaal ook  gezonde mensen, om zieken en oude mensen te beschermen. Is het niet de omgekeerde wereld?

Zouden de zieken en de oude mensen zichzelf niet in acht moeten nemen? Zodat de gezonde mensen de economie draaiende houden?

Supermarkten blijven gewoon open van 8:00 uur tot 22:00 uur. Hoe verklaar je dat dan? Supermarkt medewerkers die dag in dag uit te maken krijgen met diverse klanten, en veel klanten, ze zouden dus dagelijks bloot gesteld kunnen worden aan het gevaarlijke virus.

Ziekenhuizen zitten overvol, maar we zijn misschien vergeten dat er de laatste jaren enorm veel ziekenhuizen hun deuren moesten sluiten. Nu stellen Van der Valk en Fletcher hun hotels beschikbaar voor patiënten, hoe gaat het met de hygiëne daar, wordt daar op gecontroleerd?

En wat gebeurd er straks als alles weer vrijgegeven wordt, de kranen weer open gaan en er kans is op een enorme legionella explosie, is daar al over nagedacht. Daar is duidelijk een protocol voor nodig.

En wat te denken van het ongedierte die misschien nu al in sommige restaurants, snackbars en café’s feest aan het vieren zijn, is daar al rekening mee gehouden.

Hoe gaan de ondernemers zich staande houden.

Gelukkig zijn we een innovatief volkje en zijn er al mensen die het anders doen, bezorgen nu i.p.v. afhalen.

Maar de angst is gezaaid, en het collectieve gedrag van mensen bevestigd toch des te meer dat we een kudde volk zijn. Dit alles bevestigd mij,  dat je in tijden van angst zelfs jezelf verraadt.

Als we straks op 4 mei om 20:00 uur twee minuten stil zijn, denk dan dat er niet veel nodig is om een collectief te vormen!

Er is een film The wave:

Dit vond ik er over op internet…. Denk na! Denk zelf!

https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Wave

 

Advertentie

Parttime Prinsesje

Ooit heb ik ergens gelezen dat vrouwen die parttime werken verwende prinsesjes zijn.

Zo wordt het nooit wat met het vrouwen quotum wat opgelegd wordt.

Ik ben een parttime prinsesje sinds 2003, na de geboorte van mijn eerste zoon, besloot ik na jaren fulltime te hebben gewerkt, ja 40 uur en niet de 32 uur die nu vaak als fulltime gezien wordt, 16 uur te gaan werken. Twee dagen op kantoor, en de baby in verzorgende handen achterlatend van grootouders en papa.

5 dagen was ik er voor mijn kind, zijn huiltjes herkende ik op kilometers afstand, ik wist wanneer hij rust, eten en een schone luier nodig had. En tussen de bedrijven door maakten mijn vaatwasser en wasmachine overuren. Ook mijn schoonmaak en opruim skills, waarvan ik dacht dat ik ze niet bezat, begon hysterische vormen aan te nemen. 

Elke “vrije” dag zat bomvol taken, van het schoonmaken van het huis, tot het verzorgen van mijn kind, en alles er tussen door, verrek is het al zo laat ik moet nog douchen.

De twee dagen dagen dat ik op kantoor zat, kwam ik zeg maar een beetje bij. Even tijd voor mezelf, mijn gedachten op het werk, even Natasja.

Als ik dan van een dag werken weer thuis kwam, zag ik de achterstand in het huishouden die zich in een razend snel tempo meester maakte. En ging ik na het koken, door met het naar bed brengen van mijn zoon, het schoonmaken van de badkamer, dan hoefde ik dat de volgende dag niet te doen, om uiteindelijk tegen 21:00 uur uitgeput op de bank in slaap te vallen.

Met als gevolg dat ik om 22:30 uur weer wakker werd en vervolgens tot 2:00 uur soms tot 5:00 uur wakker lag. De wekker was echter onverbiddelijk en mijn baby ook.

Maar ondanks de tropenjaren, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik er voor koos om een parttime prinsesje te zijn, en als ze me daarom verwend noemen, kan ik dat alleen maar beamen. Het is een zegen om dicht bij je kinderen te kunnen zijn, ze te leren lopen in deze grote wereld, ze zien opgroeien als sociale standvastige personen met een eigen mening. 

Maar vooral het gevoel dat ik zelf de hand had in mijn gezinsleven.

https://www.telegraaf.nl/vrouw/973421311/vrouwen-die-parttime-werken-zijn-verwende-prinsesjes

Lazy Sunday #9 of zo?

De nummering ben ik inmiddels alweer kwijt, dan nummer ik weer dubbel en dan sla ik er weer een over, is het belangrijk? Ach nee, dit is ook wie ik ben. Gewoon een chaoot.
Het is inmiddels alweer een maand geleden geloof ik dat ik mijn laatste blog ook een lazy Sunday poste, en als zelfs je ex je blog mist dan weet je gewoon dat je daar wat aan moet doen.;-)

Inmiddels ben ik alweer bijna een maand aan het werk, donderdag de eerste maart was ik voor 9:00 uur aanwezig, ze hadden niet op mij gerekend, omdat ze dachten dat ik vrijdag zou komen, een miscommunicatie, maar desalniettemin kwam ik binnen in een warm bad. Het is nog wel wennen, omdat alles anders is dan wat ik de laatste jaren meemaakte bij mijn oude bedrijf. Op mijn allereerste werkdag bombardeerde ik mijzelf als model. Het bedrijf waar ik nu werk doet namelijk in Permanente Make-up, en op mijn eerste werkdag, hadden ze een model te weinig, en dus wierp ik mij op zonder te weten wat het allemaal inhield, als model.

De leerlingen en de modellen werden naar het praktijklokaal gebracht, waar de salonstoelen al klaar stonden. Na een heldere en korte uitleg van Irma Hulscher, mijn baas, ging Irma met de leerlingen elke salonstoel af waar een model zat, om uit te leggen om welk type het ging, en welke pigmenten er bij dit type model zou passen. Ik merkte gelijk de professionaliteit van Irma en de passie voor het vaak. De leerlingen kunnen haar alles vragen en zij geeft op een rustige en duidelijke manier antwoord. En toen ging het gebeuren, het pigmenteren van mijn wenkbrauwen. Eerst werden mijn wenkbrauwen keurig in model gevormd, en daarna begon het echte werk, met als resultaat mooie gevormde wenkbrauwen. Permanente make-up is anders dan een tatoeage, omdat een tatoeage dieper in de huid gebracht wordt, dan permanente make-up, permanente make-up blijft 1-3 jaar mooi, dit ligt aan de huid en leeftijd en leefstijl, na dat termijn vervaagd het en kun je een nabehandeling overwegen. En zo werd ik gelijk ingeleid op mijn nieuwe werk.

Iedere werkdag leer ik weer nieuwe dingen, na bijna een maand gewerkt te hebben, concludeer ik dat het nog steeds een prettige sfeer is en dat eigen inbreng zeker gewaardeerd wordt.

Wil je weten waar ik nu werk? Neem een kijkje op: Hulscher Cosmetics

Het lijkt nu een promotiepraatje, maar ik ben gewoon echt enthousiast.

Natuurlijk eindig ik mijn Lazy Sunday met een muziekje, dit keer doen we The Tempations met: Beauty is only Skin Deep: https://youtu.be/zfmUUqlvek8

 

Lazy Sunday 1. 2018

Hè is ie daar weer? Mijn eigen vertrouwde lazy Sunday? Ja… Sommige dingen komen nu eenmaal bij mij op als poepen. Lazy Sunday zal altijd eindigen met muziek wat mijn gemoed van het moment weergeeft.

Ik weet dat ik halverwege ben met Throwback Thursday Back to the nineties, en ik twijfel nog of ik daarmee verder moet gaan. Dus als je wilt weten hoe mijn leven er vanaf 1995 er uit zag, reageer dan in je comment.

Maar goed deze lazy Sunday gaat over mijn ergernissen. Nu zul je denken, Natas? Ergernissen? Dat geloof ik niet, zij die zo mellow door het leven gaat? 😉 Nou ik kan jullie teleur of geruststellen, ik kan mij ergeren en niet zomaar maar vloekend, tierend en soms stampend ergeren.
MIjn grootste ergernissen:

1. Als ik cola bestel en ik krijg Pepsi cola…. Ik wil Coca Cola….with full calories
2. Als mensen naast elkaar blijven fietsen, ik ben altijd degene die voor of achter iemand gaat fietsen.
3. Als ik achter een auto rijd die niet opschiet, die als een slak door de bochten gaat, afslaat of gaat slingeren, aaaaaah, ik eet nog net niet mijn stuur op. Maar eerlijk gezegd, komt het mij zelf ook weleens voor, dat de auto voor een stoplicht afslaat, of dat ik slinger omdat andere dingen belangrijker zijn, en dan denk ik ook echt aan die driftkikker die dan achter mij rijdt. Sorry
4. Eten wat niet lekker bereid is. Ik lust vrijwel alles, als het maar met liefde en smaak bereid is. Maar soms kom je maaltijden tegen dat je denkt, welke slappe hand heeft hier gewapperd blll.
5. Mensen die met het grote geheel meelopen, alsof die de wijsheid in pacht hebben. Ik probeer een helikopterview te hebben, niemand is volmaakt en niemand is helemaal slecht. Dat is ook het enge van de mens. Als je iemand adoreert zul je niet snel de slechte eigenschappen zien, maar als je bijvoorbaat iemand al niet mag of vertrouwd, zul je niet snel de goede eigenschappen zien. Probeer het eens, degene waar je een hekel aan hebt, om zijn of haar goede dingen te zien.
6. Mensen die maar doodblijven praten als ik wat aan het kijken of lezen ben, laat me!
7. Zinloze discussies, met mensen die koste wat het kost gelijk willen hebben, ik ben daar makkelijk in, als je gelijk wilt hebben prima, ik hou mijn mening, maar dat hoeft de jouwe niet te zijn.
8. Mensen kopen met geld, ik wil begrepen worden, zonder veel woorden, geld zegt mij helemaal niets.
9. Mensen die zeggen dat ze eigen inbreng heel belangrijk vinden, totdat de eigen inbreng haaks staat op hun eigen idee, en dat ze soms veel later met jouw inbreng aan de haal gaan.
10. En als laatste mensen die niet tevreden zijn met zichzelf dat op een gemene manier op jouw botvieren, door middel van pesterijen, gemene opmerkingen of zelfs fysiek worden.

Nou dit was mijn ergernissen top 10. MIjn lazy Sunday eindig ik met The Calender song van Boney M.
Wat is jouw grootste ergernis?

 

Dag 2017

Het is vroeg, 5:05. De laatste dag van het jaar. Ik ben al een uurtje wakker, misschien al langer. Om 6;00 uur gaat de oliebollenkraam open, dat ga ik wel redden nu. Er staat een kop thee op tafel.

2017 bijna ten einde, en het is misschien vreemd, maar ik kan er niet zoveel van terug halen. Ik weet dat ik een lange tijd gestopt ben met bloggen, en in die tijd probeerde ik mijn hoofd leeg te maken. Ik keek veel Grey’s Anatomy. Ik was druk in de weer met mijn oudste zoon die eind 2016 een blessure aan zijn voet op liep waarbij hij enkele weken in gips liep en daardoor moest ik m steeds brengen en halen naar en van school. Hij had natuurlijk ook met de bus gekund, allen de bushalte is hier zo’n 10 minuten lopen vandaan.

Ik bracht vele uurtjes door met een latte op de bank. Probeerde mijn drukke hoofd onder controle te houden. Soms dan stokte mijn adem en tintelde mijn tong, en bonsde mijn hart zo hard dat ik dacht dat hij er uit sprong. Ik probeerde te mediteren, te dansen, te roeien, te hoepelen, met wisselend succes.

Het liefst lag ik onder een steen, of aardiger, met mijn hoofd onder de dekens. Rust dat wilde ik. Alleen zijn, geen rekening houden met wie dan ook.

Maar dat gaat nu eenmaal niet. In een gezin met opgroeiende kinderen gaat het leven gewoon door. En deed ik wat ik altijd doe. Broodje maken, tien uurtje maken, kleding uitzoeken, wassen, aankleden, strijken, stoffen, zuigen. En veel tijd inlassen voor mezelf.

Ik snapte mezelf niet, waarom voelde ik mij zo raar, en hoe kan het dat ik de ene dag alles weer aan kan, en dat ik mij de volgende dag het liefst opsluit. Op een gegeven moment deed alles pijn, mijn buik, mijn rug, mijn oor, mijn hoofd, dan weer warm dan weer koud en alles er tussen in. Zou ik ooit weer de oude worden?

Ik heb geen moeite dat ik ouder wordt, en ik vind als ik mezelf in de spiegel kijk nog steeds een leuk mens, dus daar ligt het niet aan. Ik vind het overigens wel jammer dat hoe ik mijn best ook doe, mijn lichaam toch wel aan de zachte kant aan het worden is, wat ik ook doe hoe ik ook train. Maar verder heb ik niet zoveel moeite met mezelf als uiterlijk.

Daarom snap ik niet dat ik mij van binnen zo vaak onrustig voel. Paniekerig soms. Alsof de gekte op me zit te wachten.

 

Mis ik misschien mijn werk. Maal ik daarom teveel? Terwijl ik eigenlijk doodsbang ben om nu iets nieuws te beginnen, want daar ben ik wel heel onzeker door geworden. Murw gebeukt zo voelde het toen ik mijn werk schip verliet. Weliswaar met opgeheven hoofd, maar ik denk dat ik teveel en te lang over mijn kant heb laten gaan toen. En daar zit gelijk ook een deel angst. Ik ben zo bang om ergens weer te beginnen, en dat het ook een snelkookpan blijkt te zijn. Ik wil normaal kunnen werken, waar ik mijn vleugels kan uitslaan in plaats van beteugelen.

De laatste dag van 2017 het is inmiddels 5:32. Ik ga mijn thee opdrinken voor ik naar de oliebollenkraam ga.

Rest mij jullie allen een mooi 2018 toe te wensen, met mooie gebeurtenissen en liefde, en vooral Rust….

https://yoo.rs/useroverview/55227/Walkoflife

Monday Monday

Het is alweer december, een wit pak sneeuw bedekt de aarde, de huizen, de bomen. Vanmorgen heb ik mijn jongste zoon lopend naar school gebracht. Mijn oudste ging met mijn elektrische fiets naar school. Wat is het toch altijd een race tegen de klok, en waarom moet iedereen altijd om half 9 ergens zijn.

Maar het is weer gelukt. Om iets over half 7 ging de wekker, en ik besloot er om kwart voor 7 uit te gaan. De broodjes uit de vriezer halen, allemaal op een bordje om te ontdooien. Het theewater opzetten. Yakultje drinken. Thee inschenken, met suiker, zonder suiker, met melk zonder melk. Broodjes smeren, “wat wil je erop?’ Doe maar Duopennotti. Ik vraag het maar voor de zekerheid. Oh nog even neusdruppeltjes in je neus spuiten, blijf dus nog maar even in bed.

Broodje Duopennotti en thee op tafel gezet. Daarna het bord met de Honneyloops met melk en thee, voor de oudste neergezet, het enige wat ze moeten doen is eten.

Schieten jullie op? Je moet ook nog douchen, en het heeft gesneeuwd, dus je moet uitkijken op de weg he? Je kunt beter eerder naar school vertrekken. Broodjes voor tussen de middag gesmeerd, appeltje geschild, drinken ingeschonken.

Ben je al aangekleed? Waarom sta je nog in je blootje? Opschieten. Ik begeef me naar de douche, was me, doe mijn lenzen in, en doe mijn kleren aan.

Hup we gaan, lekker lopend naar school. Samen met mijn jongste vertrek ik richting school, mijn oudste is net op tijd vertrokken, en ik hoop dat de wegen voor hem en de fiets makkelijk begaanbaar zijn.

Net op tijd komen we aan bij school, ik zeg mijn jongste gedag en loop weer richting huis. Als ik dan langs de bushalte loop, hoor ik jongeren klagen, dat de bus maar niet komt. Ja Almere heeft een nieuwe busmaatschappij en die is volgens mij dit weekend begonnen, lekker begin in de sneeuw. Maar daar heeft mijn oudste geen last van, deze bikkel is met de fiets. Het is overigens voor ons niet echt te doen om met de bus te gaan. Wij wonen zo’n 900 meter van de bushalte af, lopend doe je daar zo’n 10 minuten over. Tegen die tijd ben je op de fiets al bijna op de helft van de afstand! die hij moet fietsen.

Ik loop lekker naar huis, als ik thuis ben, doe ik de zwarte was in de machine, en vouw ik terwijl ik onder het genot van een lekker kopje koffie, Goede Tijden Slechte Tijden kijk, de droge was op.

Ik app mijn oudste of ie op school is, en ik bel mijn man of hij op zijn werk is.
En dan pak ik mijn iPad, en typ dit blogje….

De kop is er af!

Throwback Thursday:back to the nineties I (voorheen Lazy Sunday)

Vanaf deze week sowieso 10 weken lang, Throwback Thursday. Eerder deed ik mijn jaren ’80 herinneringen op de zondag in mijn rubriek Lazy Sunday, maar nu ga ik verder met de jaren ’90 op Throwback Thursday.

Wil je eerst nog Back to the 80, klik dan hier!!

Met paps kijken hoe Nederland uitgeschakeld wordt

Oranje verloor na in 1988 Europees Kampioen voetbal te zijn geworden al in de 8ste finale van Duitsland tijdens het WK in 1990, Marco Borsato wint de soundmix show, Duitsland wordt op 3 oktober 1990 weer een land, de DDR en BRD houden op met bestaan. Mc donald opent in Moskou het eerste restaurant. Nelson Mandela wordt op 11 februari 1990 vrijgelaten en Nintendo brengt op 12 februari 1990 Super Mario Bros 3 uit. We gaan terug naar het jaar 1990:

In de eerste week van januari 1990 begon ik bij mijn nieuwe werkgever, het toeval wilde dat deze mensen van wie het bedrijf was, vroeger tegenover ons woonden. Ze hadden me niet herkend, pas toen ze mijn adres zagen ging er een lichtje branden.
Ik ging daar werken als receptioniste/telefoniste, en ik moest facturen maken en correspondentie doen. Het was geen succes. Ik was zo zenuwachtig dat ik het zweet mij letterlijk aan alle kanten afliep. Het grietje dat mij inwerkte was ook niet een van de hartelijkste, en ze had op alles wel wat aan te merken. Zei ik tijdens een telefoongesprek:, “een ogenblikje” Dan verbeterde ze mij en zei dat ik beter “een momentje” kon zeggen omdat dat minder hard klonk dan een ogenblikje.
Ik was zeer onzeker en raakte daardoor nog meer van mijn apropos, waardoor ik, ogenblikje, momentje alles door elkaar haalde. En echt ik rook niet lekker. Dit had ik nog nooit meegemaakt, ik had nooit een lichaamsgeur, gebruikte ook altijd deo, maar op dat moment was er gewoon geen houden meer aan. Ook vergat ik regelmatig de telefooncentrale van de nacht te halen, zodat mensen bleven bellen maar geen gehoor kregen, je raadt het al, het sprookje, of was het nou nachtmerrie, heeft bij elkaar 14 dagen geduurd.
Het bedrijf was vlak bij mijn ouderlijke huis, en toen ik naar huis gestuurd werd met een bos bloemen, zag mijn moeder mij al met een bedrukt gezicht de brug aflopen. Ze nam mij in haar armen, en ik huilde; “Ik ben ontslagen” Lief als mijn moeder is, troostte ze me met de woorden, dat maakt niet uit, alles zal goed komen. Echter mijn ouders zouden de volgende dag met zijn tweeën op wintersport gaan, maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn, als zij niet de reisorganisatie meldde, en vroeg of er nog een plekje in de bus was en of er een extra bed in hun hotelkamer mocht staan. En zo gingen we met zijn drieën 10 dagen naar Oostenrijk om te skiën.

Het was ook weer een heerlijke vakantie, en ook toen had ik weer moeite om weer terug te gaan.
Terug thuis solliciteerde ik weer verder, niet zoals nu met computer, die had bijna niemand thuis, nee gewoon met mijn rechterhand en pen. Ook mijn cv. De advertenties zocht ik uit een van de twee weekkrantjes van Almere, het Groene Weekblad, of de Almare.

Ik wilde graag op kantoor werken, maar dat zat er vanwege mijn gebrek aan ervaring niet in. Dus reageerde ik ook op advertenties voor in de winkel. En zo kwam het dat ik aangenomen werd in een buurtwinkel die huishoudelijke artikelen verkochten maar ook speelgoed, tuinmeubelen, en zelfs een aparte drogisterij, waar ik geregeld wat dropjes pakte. Het was een knus winkeltje en ik had daar altijd een soort vakantiegevoel. In de zomervakantie kwam er een vakantiekracht werken, en zij ging naar de vakantie naar de meao in onze woonplaats. Ik bedacht mij geen moment en schreef mij ook in. Ik wilde meer in mijn leven dan alleen maar in de winkel staan. En zo gebeurde het dat ik na de zomervakantie weer naar school ging.

Even kijken voor een nieuwe haarkleur, handig toch zo’n drogisterij

Aan de slag in de winkel

1990 was ook het jaar dat Madonna naar Nederland kwam met de Blond Ambition Tour. Op de dag dat de kaartjes uitkwamen, moest ik werken, daarom vroeg ik mijn moeder om het te regelen. En het lukte. Mijn allereerste concert, in de KUIP (Wat is mijn zoon trots) van Madonna. Wat heb ik genoten, ik wilde zo groot (niet letterlijk) worden als zij. Ik heb maandenlang geteerd op het heerlijke gevoel dat ik had van haar concert.

Nog even en dan naar madonna met mijn mammie

Ik was 18 in 1990 en werd 19 jaar. 19 jaar was voor mij magisch, al vanaf mijn 14e zei ik dat ik tot mijn 19e vrijgezel bleef, en aldus geschiedde.

Het was hem eindelijk gelukt, de jongen die mij leuk vond vanaf mijn 15e, eindelijk hapte ik toe. Eigenlijk bracht teleurstelling en vertrouwen mij bij hem. Ik vond hem aardig, en we gingen zo goed met elkaar om. Ik was zo onervaren, en bang voor ware liefde denk ik, misschien verwarde ik de goede vriendschap met echte liefde of voelde ik mij al snel verantwoordelijk voor zijn angsten. We hadden het leuk en gezellig, we zeilden veel met vrienden, gingen naar het strand, naar een pretpark of dierentuin, hij woonde op zichzelf, en dus verbleef ik al snel de weekenden bij hem, dan gingen we naar de bioscoop of naar het Theatercafe, om te dansen, hoewel dat sporadisch voor kwam, hij was niet zo’n kroegtijger, dansen vond ie al helemaal niets.

Ik hield van die oorbellen, ze deden mij denken aan de kralen die Madonna had op haar Like a Prayer CD

Terug naar school, hier hebben we een bowling dag met de klas… en ja ik rookte

Ik had het gezellig op school, te gezellig, als ik niet beter mijn best deed, moest ik voor kerst van school af, ik deed iets beter mijn best waardoor ik het eerste jaar kon verlengen.

Net als Lazy Sunday, eindig ik Throwback ook met muziek, de lijst van 1990:

De nummer 1 plaat van deze lijst vond ik prachtig, het maakte mij verdrietig, heel veel platen doen me denken aan de avondjes bij mijn ex thuis, toen we eerst nog vrienden waren, en waar we met meerdere vrienden samen muziek  <- klik luisterden.

 

 

Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….

Een couveusebaby

Ze zeggen weleens dat liefde, geborgenheid, en verzorging heel belangrijk is voor een pasgeboren baby, het zou bijdragen aan een goede hechting tussen ouder en kind. Als een baby huilt, moet je het niet meer laten huilen, maar oppakken en troosten, dan voelt de baby zich geborgen.

Ik vraag me af of dat echt zo is. Ik heb de eerste twee maanden van mijn leven, zoals hier beschreven, doorgebracht in de couveuse, en behalve dat ik in mijn kinderjaren last van die enorme hoest had, heb ik aan liefde en geborgenheid geen gebrek gehad. Ook heb ik geen last van hechtingsproblemen of verlatingsangst. Nu ik dit zo schrijf besef ik wel, dat ik mij niet zo makkelijk hecht aan nieuwe mensen, ik ben een kat uit de boom kijker, maar ik ben wel enorm gehecht aan mijn kinderen, mijn vriend en mijn familie.

Ik denk eerder dat de hechting in de eerste dagen, weken, maanden, en jaren belangrijk is voor de ouder. Mijn moeder heeft mij weleens heel eerlijk verteld, dat zij het heel moeilijk had nadat ik vanuit de couveuse weer thuiskwam. Jullie moeten niet vergeten dat ze tot een dag na mijn geboorte totaal geen contact meer met mij had, ze kon mij alleen nog maar bekijken vanuit een raam, waar ik in een glazen wiegje aan allerlei slangetjes lag.

Ze was moeder geworden van een tweede kindje, maar thuis was het ledikantje leeg. Toen ik twee maanden later naar huis mocht leek ik een totaal ander kindje dan de baby die ze achter het glas hadden mogen aanschouwen. Ik leek door het glas heen veel dikker, maar toen ik thuis kwam was ik net zo klein als een pasgeboren baby.

In de jaren ’80 is er eens een programma geweest van Ria Bremer vertelde mijn moeder, over ouders die dus in de jaren ’70 een kindje in de couveuse hadden. Er was een telefoonlijn beschikbaar, waar ouders met deze ervaring over konden praten, helaas was de telefoonlijn overbezet en is ze er nooit doorgekomen.

Gelukkig is er in de loop van de jaren veel veranderd ook in positieve zin, en mogen ouders nu hun kindje in de couveuse gewoon verzorgen, wat goed is voor de hechting tussen ouders en kind.

Ik denk dus dat een pasgeboren baby niet zoveel merkt van een hechting tussen de ouders en de baby zelf, maar dat het voor de ouders een wereld van verschil maakt.

Wat de band tussen mij en mijn moeder betreft, die is altijd al heel erg hecht geweest, en ik denk niet dat deze hechter zou zijn als ik gelijk naar huis had mogen gaan, maar het zou voor mijn moeder misschien wel een makkelijk begin zijn geweest, een mooie roze wolk wellicht, en niet die zwarte wolk die mijn ouders wekenlang in onzekerheid hield.

Lazy Sunday#57

In dit jaar ontregeld de soundmixshow het telefoonverkeer, wint Yvonne van Gennip 3 gouden plakken op de olympische winterspelen in Calgary, begint nederland 3 met uitzenden, is radio 10 via een U bocht constructie te beluisteren in Nederland, wordt de ontvoering van Gerrit Jan Heijn opgelost, doordat Ferdi E in zijn woonplaats, het losgeld in zijn buurtsuper uitgeeft, gaat de maximumsnelheid op de snelweg van 100 naar 120 kilometer per uur, vindt er in Ramstein tijdens een vliegshow een vliegtuig ongeluk plaats, wordt er op 1 december voor het eerst een wereld aids dag gehouden, en wint Nederland voor het eerst een EK voetbal finale, we gaan terug naar het jaar 1988.

who’s that girl

In mijn vlog van donderdag vertel ik al dat het jaar 1988 een nogal beladen jaar is voor mijn broer, ouders en mij. In dit jaar ben ik 16 jaar wordt ik 17 en zit ik in de derde klas en ga naar het eindexamen jaar de vierde klas.

In tegenstelling tot mij is mijn broer nogal een brokkenpiloot, ik vertelde in de vorige lazy sunday dat mijn broer niet mee kon op wintersport omdat hij zijn been gebroken had, nou dat was nog niets vergeleken wat hem dit jaar te wachten stond. Sommige momenten blijven je je hele leven bij, zo kan ik mij nog herinneren, dat ik op goede vrijdag 1 april 1988, de top 100 allertijden aan het luisteren en aan het opnemen was, mijn broer lag ziek op bed, en het was mooi weer. Ik weet nog dat ik danste op Under Pressure van Queen, en dat daarna het liedje Against All odds van Phil Collins kwam, deze had ik allemaal op mijn cassette bandje staan. Ik was op mijn kamer en luisterde naar Veronica. De dag daarna voelde mijn broer zich al weer wat beter en ging naar het strand, ’s avonds ging hij met zijn beste vriend, en twee vrienden uit in Amsterdam.

oefenen voor model op de brug voor ons huis

Ik werd wakker om ongeveer 6:00 uur in de morgen, ik liep langs mijn broers kamer, en zag dat zijn bed leeg was, ik kreeg rillingen over mijn lijf maar liep verder naar de wc, toen ik terug in mijn bed lag, begon ik te huilen, en viel ik al huilend in slaap, om een paar uur later wakker geschrikt te worden door mijn huilende moeder. Ik liep naar beneden, maar halverwege de trap bleef ik zitten, ik zag twee politie agenten, die vertelde dat mijn broer betrokken was bij een auto ongeluk en zwaargewond was….

Daar lag ie in het ziekenhuis, zijn hoofd opgezet, al geopereerd, en in slaap gehouden, mijn twintig jarige broer.Ik was boos, verward, en het liefst wilde ik mij opsluiten in mijn kamer om er nooit meer uit te komen, niemand begreep mij, ik moest er zijn voor mijn ouders, die zoveel verdriet hadden. Ik beantwoordde alle telefoontjes. Ik ontkrachtte alle sensatie verhalen, mijn broer is namelijk zoals ik al eens eerder vertelde nogal een bekend persoon, in iedergeval toen. En ik ging naar school. Maar school was opeens anders, ik was anders, mijn broer ging snel vooruit, en mocht in mei alweer naar huis, waar onze huiskamer vol stond met bloemen, ik haalde een cd singeltje voor hem van Midnight Oil, the beds are burning. We sloten een weddenschap af, eentje waar ik heel rijk mee zou zijn geworden als ik hem er aangehouden had. En ik liet een dienblad vol met glazen frisdrank die half op de tafel stond los, en daar viel alles op de grond.

ik kan weer lachen

In juni bestond mijn school 10 jaar en hadden we een groot feest voor leerlingen en oud leerlingen, ook mijn broer was erbij in zijn rolstoel, en I had the time of my Life, en dansten op al die hits die in deze top 100 staan.

De dag dat Nederland het EK won zal ik ook niet snel vergeten, er was kermis in almere en iedereen was blij en uitgelaten, ik zag mijn broer met een oranje panty op zijn hoofd, in zijn rolstoel toen uitgelaten en blij op de kermis.

spuugincident

het gouden team

Ik ging werken bij groenwoud voor de zaterdag achter de vleeswaren, maar dat was niet echt een succes. Later dat jaar stapte ik een lingeriewinkel binnen die een zaterdaghulp zocht en had ik echt een leuk zaterdagbaantje, die goed betaalde. De lingeriezaak had nogal (zeker voor die tijd) pittige lingerie, stringetjes, kanten bodystockings, echt super mooi. Mijn moeder kreeg van mij ook weleens een setje, (spice up your sex-life ;-)).

dit in de vierde kunnen jullie mij en Morgaine vinden?

dit is de derde, wie ben ik?

Na de zomervakantie ging ik naar de vierde klas, en zat ik met Susan in de klas. Al snel hadden we een leuk groepje meiden samen, waar we mee omgingen.

Mijn goede vriend de DJ, deed nog verwoede pogingen om mij aan hem te binden, zonder succes, en ik, ik moest na het ongeluk van mijn broer mijzelf vinden, was ik nou blond, bruin, of rood, had ik nou kort, lang of half lang haar, whatever, ik was gewoon een gekke kameleon, die hoe rotter ze zich voelde, hoe grappiger en gekker deed.

En nu de lijst, kennen jullie er al een aantal? En wat zijn jullie favorieten?

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1988