Dat je het over hardlopen wilt hebben maar uiteindelijk gaat het ergens anders over

Sinds oktober heb ik weer meer tijd om dingen te doen die ik leuk vind. Zo loop ik elke week minstens 3 keer en ik ga met sprongen vooruit. Het hardlopen help mij niet alleen om mijn conditie aan te scherpen en mijn rug sterk te houden, maar het helpt ook zeker om mijn geest, hersenen te ordenen. Natuurlijk heb ik het moeilijk gehad met mijn eigen beslissing om niet meer verder te gaan met het bedrijf waar ik in februari 14 jaar zou werken. Het voelt echt als een scheiding een soort rouwproces. De dag dat ik het gesprek had, voelde ik me zenuwachtig, ik voelde wat ik kon verwachten, en ik kon het niet meer aan, ik kon niet meer in het keurslijf zitten die ze van mij verwachten. Ik was het vaker niet dan wel eens met de dingen die we moesten doen. Maar waar ik eerst nog dacht wat moet ik? Ik heb een zwakke rug, welke werkgever zit er op een werknemer te wachten die rugproblemen heeft, dacht ik eigenlijk al snel na mijn laatste rugoperatie, het kan weer, ik zou zomaar weer ergens opnieuw kunnen beginnen, ik ben weer sterk, zowel lichamelijk als geestelijk. 

Prachtige rode  rozen en andere rode bloemen, Rood is mijn kleur

Het gesprek was prettig, vol begrip, tranen stroomden over mijn wangen, het bedrijf was niet meer het bedrijf waar ik bijna 14 jaar geleden binnen was gekomen, snikte ik. 14 jaar, ik kwam kinderloos binnen, ik heb mijn eerste zwangerschapstest in de wc gedaan van het bedrijf, uitkomst mijn oudste zoon. Ik begon met 4 dagen te werken als HR-Assistent, na mijn zwangerschapsverlof kwam ik terug voor 2 dagen. In de bijna 14 jaar kreeg ik twee kinderen, mijn vader verloor zijn onderbeen nadat ie op zijn fiets aangereden werd door een tractor, ik raakte wat overspannen, ik ging door mijn rug, twee hernia operaties. Het kan natuurlijk altijd erger, maar je gaat maar door, en opeens besef je dat je niet meer die vrouw bent die daar 14 jaar geleden binnenstapte, en dat het bedrijf ook veranderd is, maar niet naar elkaar toe maar uit-elkaar. Ik ga ze missen mijn collega’s, die zoveel meer geworden zijn dan dat, eerder familie, maar ik weet ook dat elk einde een nieuw begin is. 

van voor naar achter van links naar rechts : Astrid, Ryanne,Karin, Linda, ikzelf, Bianca

Dinsdag kreeg ik een afscheidsetentje, er werd een spelletje gespeeld wie van de collega’s mij het beste kent, en ik kreeg prachtige Rode bloemen, een bon van Rituals, en ook nog lekkere schubjes, ja ze weten waar ik van hou. Maar het allermooiste cadeau is toch wel mijn vriendenboekje, waarin mijn collega’s zulke lieve dingen hebben gezet over mij.

Kort samengevat: Humor, ongezouten mening, gekkigheid, allerliefste collega, prachtmens, sterke inspirerende vrouw, moedige beslissing, en ga zo maar door. Ik schrijf dit weer door een mist van tranen, als je zoveel lieve woorden leest, en al zal maar een kwart er van waar zijn, dat raakt me diep. En tegelijk maakt het mij ook trots. 

mijn vriendenboekje Madonna, Duran Duran, Linda, Bianca, Natasja 😉

Lieve collega’s

Ik wilde dinsdag zoveel zeggen, maar het kwam er niet uit. Ook ik wil jullie bedanken, voor alle mooie dingen die we samen beleefden, de schouder die we allen soms zo nodig hebben, de ruzietjes die we altijd weer snel oplosten, omdat dat kon. De slappe lach met Linda, de gekke gesprekken met Bianca, (je bent vast mijn zus), de vriendschap met Sandra, ik zal het nooit vergeten. Of het ooit nog zo gezellig wordt voor jullie zonder mij? Ik betwijfel het, maar doe jullie best!  😉

Veel geluk, gezondheid, en liefde gewenst,

Natasja

 

 

 

Advertentie

The Sky Is The Limit

Ik wil  mezelf nooit verliezen,

Doen dat wat ze van je verwachten,

Dan is het kiezen,

En is het even vol in je gedachten

 

Ik lieg mijn kostje niet meer mee,

spookte het door mijn hoofd,

Ik rechtte mijn rug,

en zei nee,

Natuurlijk was daar soms de twijfel,

Moest ik toch meegaan in de stroom,

Moest ik mezelf gaan verliezen,

Was het de strijd wel waard,

Ik rechte mijn rug,

Ik balde mijn vuist,

Ik lachte terwijl ik huilde,

De beslissing was juist,

November (een jaar later)

November is een bijzondere maand voor mij, ik ben er geboren, mijn oudste zoon zag er op 19 november 2002 het levenslicht, en op 14 november 2005 deed ik een zwangerschapstest waaruit bleek dat ik zwanger was van mijn jongste.
Ja gisteren was mijn oudste zoon jarig 13 jaar alweer. En ja wat vliegt de tijd en ja wat wordt hij groot. Maar wat is hij een ontzettend lief kind. Gisteravond vroeg ik hem even op mijn schoot te kruipen, gewoon dat ik m weer even kon wiegen als 13 jaar geleden, en daar lagen ze lange armen en benen om hem heen. Ik streelde zijn lieve gezichtje en gaf hem kusjes op zijn wang. 13 jaar maar voor altijd mijn baby, mijn peuter, mijn kleuter, mijn puber, mijn kind, mijn alles.

zo lief te slapen

Floris een uurtje oud, liefde

Vorig jaar werd ik op 20 november, ja vandaag een jaar geleden, geopereerd aan mijn hernia. Dit zou de tweede keer worden. De eerste keer was in 2011 en heb ik na de operatie heel lang moeten revalideren. En daar zag ik nu het meeste tegenop. Ik had gewoon geen keus, ik kon niet meer. Ik ben in januari vorig jaar door mijn rug gegaan. Eerst dacht ik nog, ach een paar dagen rust en dan komt het wel goed. Het duurde een maandje en toen ging het geleidelijk aan beter. Maar dan moet je niet weer door je rug gaan zoals ik, het moment van de tweede keer zal ik niet snel vergeten. Ik was aan het appen met twee vriendinnen aan het aanrecht, ik wil me omdraaien en ik hoor krak… Hij zat er weer volledig in, al strompelend liep ik naar boven, waarna ik met moeite op mijn bed kon liggen, en wat heb ik toen gehuild, ik heb zo gehuild, niet alleen om die verschrikkelijke pijn, maar vooral om de onmacht, waarom waarom mocht het niet weer wat beter gaan. En nee het ging daarna niet beter, af en toe had ik een opleving, om daarna weer een vreselijke terugval te krijgen. Huisartsen die je niet serieus nemen, en het afdoen als spit, en een flinke dosis ibuprofen.

Ik wist dat het foute boel was, je voelt dat. Maar omdat ik niet serieus genomen werd ging ik maar door. En elke keer verging ik van de pijn. Toch maar weer naar de huisarts, ik heb daar gehuild, gebeden en gesmeekt voor een verwijskaart, en deze kreeg ik met de woorden: je zult binnen een kwartier wel weer buiten staan. Gelukkig nam de neuroloog mij wel serieus, en kreeg ik een verwijskaart voor een MRI met contrastvloeistof.

De dag dat de MRI gemaakt moest worden, was ik nerveus, alsof er wat ging gebeuren. Normaal heb ik dat niet zo, ik onderga het en klaar. Ik ging alleen naar de afspraak.  Ik ging liggen op dat bed die naar binnen geschoven werd, na een tijdje werd ik er uitgehaald, en werd er contrastvloeistof in mijn aderen gespoten. Op het moment dat ze dat  in mij spoten voelde ik mij heel raar worden in mijn hoofd. Ik ging weer terug in de MRI, en ik wist dat dit maar 2 minuten zou duren, ik had een alarmknopje in mijn hand voor als er iets zou gebeuren. En ik voel me steeds raarder in mijn hoofd worden, alsof mijn hersenen in brand stonden. Maar ik dacht, volhouden, zolang ik niet wegval is er niets aan de hand, ik kan nog normaal denken. Toen ik daarna er uit werd gehaald, vertelde ik dat ik mij raar voelde. Ik kreeg een glas water om bij te komen, en mocht daarna aankleden. Ik liep naar de kleedkamer, en toen ik in de spiegel keek zag ik grote bulten op mijn lichaam. Ik zei het tegen de MRI vrouwen, ze gingen bellen, en moesten mij prikken geven tegen een allergische reactie. Ik voelde mij steeds raarder worden, en werd naar de eerst hulp gebracht. Omdat het niet veel beter ging, moest ik een nachtje blijven. Daarna mocht ik naar huis, allergisch voor jodium.

Ik heb mij heel lang daarna raar gevoeld in mijn hoofd. Uit de MRI scan bleek een hernia weer op dezelfde plek. Operatie was eigenlijk geen optie, omdat ik daar al eens geopereerd ben, en ze dan weer bot moesten weghalen en ik nog instabieler zou worden. Het werd de pijnpoli. Ik ben daar een paar keer geweest, en vond het daar maar raar en eng. De spuiten in mijn rug hielpen maar even, maar hadden niet het gewenste effect. Sterker nog het leek wel dat als de verdoving was uitgewerkt ik nog meer pijn kreeg. En zo waren er alweer maanden verstreken, waar ik steeds vaker pijn had, waar ik niets kon, geen leuke afspraakjes, alleen maar bezig met overleven.

Een collega zag mij stuntelen, en zei, dit hou je toch niet vol? Ik haalde mijn schouders op en zei: tja wat moet ik, ze willen me niet opereren, niets helpt. Zij had goede ervaring met een kliniek in Klein Rosendael.

Ik had geen ander keus meer en maakte daar een afspraak. De chirurg nam me gelijk serieus, en was vol vertrouwen dat ik na deze operatie alles weer zou kunnen. Ik was echt sceptisch. Maar dacht heb ik een andere keus? Nu lig ik meerendeel op bed, als ik gewerkt heb, en ik moet nog zolang. Ik nam het besluit om het er toch maar op te wagen.

Mijn kamer in klein Roosendael

20 november was de datum, ik was niet zenuwachtig toen ik daar naar toe ging, alles maar dan ook alles was daar zo relaxed, ze gaven mij zoveel vertrouwen.

De operatie is endoscopisch gegaan, en wat heb ik de eerste twee weken een verschrikkelijke pijn gehad, ik dacht werkelijk dat mijn ene been nu langer was dan het andere been. Naar de wc? Een drama, ik kon amper zitten. Ik dacht komt dit ooit weer goed? Ja het komt goed, sterker nog beter dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, in januari kon ik alweer rustig aan aan het werk, in maart werkte ik weer 20 uur.  En nu een jaar later? Ik loop weer hard, ik kan weer dansen, ik kan de vaatwasser weer in en uitruimen zonder pijn, ik lig niet meer hele dagen in bed.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het jullie toch vertellen, dat je soms denkt dat het nooit meer beter wordt, maar dat er soms toch meer is dan je zelf voor mogelijk hield. Deze ervaring heeft er ook toe bijgedragen om te gaan bloggen.

Een jaar later, en elke keer als ik hardloop en ik denk pff ik kan niet meer, dan denk ik aan vorig jaar toen ik voorzichtig door de bossen liep elke dag een stukje meer, en in mijn gedachte dat ik hier ooit weer zou kunnen hardlopen, en dan dan heb ik de kracht weer te pakken en ga door!

Hoera ik ben Jarig!!!

#jarig #feest #beautydag #Thermenlamer #lifestyle #feest

Vandaag 44 jaar geleden zag ik het levenslicht in Deventer. Een meid, een meid, riep mijn moeder blij uit. Na een jongen een meisje, een droom. Helaas werd de droom wreed verstoord toen bleek dat ik niet wilde drinken. Ik moest 2 dagen na mijn geboorte de couveuse in. Daar heb ik ruim 2 maanden in gelegen. Het ging lange tijd echt niet goed met mij. Ingeklapte long, misschien longontsteking, vroeger waren ze niet zo scheutig met informatie. Ik heb zelfs zo slecht gelegen dat mijn hartje ermee uitschee en dat er hartmassage is toegepast. Ik hoestte als kind vreselijk, echt, Pieterburen was er niets bij. En het deed pijn, het deed ontzettend veel pijn op mijn borst, dat kan ik me nog herinneren, dat ik niet wilde hoesten, maar dat ik dat niet kon tegenhouden. Ik riep niet om mijn mama, maar mijn moeder hoorde me altijd, en kwam me dan verzorgen. Ze smeerde me dan in met Dampo, en ik kreeg een hoestdrankje, ze knuffelde me dan, en zo viel ik in haar armen in slaap. Ik ben tot mijn 6e jaar onder controle van de longarts geweest, en toen was ik genezen verklaard.

Mijn jongste zoon heeft een portret van mij getekend… lijkt wel he?? 

Ik heb nooit gemerkt dat ik heel ziek geweest ben, behalve dan dat vervelende gehoest, (Mijn duitse leraar dacht eens grappig te zijn door te zeggen: moet je maar wat minder roken, toen ik zat te hoesten, ik rookte toen niet), kon ik verder alles en deed ik verder alles wat een ieder kind deed. Ik werd door mijn moeder niet als een kasplantje behandeld.

Maar vandaag ben ik voor de 44e keer jarig, dat zijn toch al aardig wat jaartjes, ouder worden vind ik niet erg, maar dat ze mij ouder schatten dan weer wel. 😉 Zo werd ik op mijn 37ste door een badmeester 44 jaar geschat, ik dacht oke? En hoe zie ik er dan uit als ik 44 jaar ben?

Mijn moeder en ik heerlijk beautydagje…

Mijn eerste cadeautje heb ik zaterdag van mijn ouders gekregen, een heerlijk beautydagje met mijn moeder. We werden rond kwart voor 4 door de schoonheidsspecialistes opgehaald. Ik liep maar gelijk naar de wat grovere vrouw, ze leek me namelijk niet het type voor mijn moeder, en ik denk dat ik daar gelijk in had. Ik werd heerlijk gescrubd en gemasseerd met Lavendelolie. Daarna mocht ik onder de douche en werd mijn gezicht gemasseerd en mijn schouders. Ik viel zowat in slaap. Na drie kwartier was de behandeling klaar, en kon ik even bijkomen. Daarna zat ik in de wachtruimte en was ik aan het wachten op mijn moeder, die pas een half uur later klaar was. Ook zij heeft genoten. We bleven nog even zitten om wat te drinken, daarna zijn we moe maar voldaan naar huis gegaan.
Ik vind het een zegen dat ik ouder mag worden, tenslotte is dat niet voor iedereen weggelegd. Je veranderd als je ouder wordt, dat is ook logisch, want je omgeving veranderd ook. Je kinderen worden ouder, je hoeft niet meer dag en nacht te zorgen, ze zijn al aardig zelfstandig, hoewel ze hun moeder heel goed weten te vinden, omdat ik altijd moeder, en ik het soms meestal vergeet dat zij best wat meer hun steentje kunnen bijdragen. Maar ach, verwend worden op die manier is toch wel het hoogste.

Move over Linda… Hier is Jan!! cadeautjes: Jan, fitnessbal & springtouw

Mijn oudste zoon heeft mij zo een ontbijtje beloofd, en mijn jongste zoon heeft een tekening gemaakt. Om mijn 44 jarige lichaam in shape te houden, (en ik niet weer lig te creperen van de pijn door rugklachten) heb ik een springtouw en een fitnessbal gekregen van mijn 3 mannen. En voor de regenachtige herfstdagen krijg ik een abonnement op Jan Magazine, daar ben ik al abonnee van sinds het begin. Alleen ben ik nu wat slimmer, nu neem ik een abonnement voor een jaar, zeg m 3 maanden van te voren weer op, en abonneer me een paar maanden later weer voor een actieprijs. Ik ben in 2005 tot en met 2014 geabonneerd geweest op de Jan, maar als trouwe abonnee krijg je nooit eens een aanbieding of een leuk extraatje, en betaal je ook nog eens de volle mep, ik heb dat eens aangegeven bij zo’n telefonische enquete over abonnementen. Maar tot nu toe doet niemand daar wat mee. Dus doe ik het nu maar zo.

Ik vier mijn verjaardag niet echt, over 9 dagen is mijn oudste zoon ook jarig, maar vanmiddag krijg ik wel visite, zodat de dag niet ongemerkt voorbij gaat…

Lazy Sunday Afternoon #15

Vandaag is het alweer 1 november. Deze maand is altijd een bijzondere maand voor mij, Ik ben er op de 10e dag geboren, en ik werd moeder op de 19e dag van November. Twee Schorpioenen, in een huis. En dat gaat goed, Ik snap mijn zoon zonder woorden. Ik voel aan wat er is, een bijzondere zielsverwantschap. Maar oké ik dwaal af. Dit is Lazy Sunday Afternoon. En dan gaat het om de muziek, en welke kan ik dan beter op deze eerste november laten horen dan de ultieme November plaat. Dit nummer is gewoon zo mooi, zo goddelijk mooi, en hij past bij mij, ik ben van nature nogal een theatraal persoon, dat wil zeggen, ik probeer mijn verhalen met drama en komische noten te vertellen, vaak met handen en voeten werken, of sta ik op uit mijn stoel, om nog meer te bewegen en mijn verhaal te verduidelijken. Dit nummer heeft alles, klassiek, rock, rust, drama.

Terwijl ik dit schrijf, heb ik het nummer op de achtergrond aan staan, en ik hoor mijn lieve schorpioenen zoon, mee neuriën, mijn hart wordt daar zo blij van.

Het nummer past ook goed, bij alles wat er nu op mijn pad ligt. Soms moet je een ander pad volgen, ook al doet dat pijn aan je voeten. Geniet van deze heerlijke plaat.