Ooit heb ik ergens gelezen dat vrouwen die parttime werken verwende prinsesjes zijn.
Zo wordt het nooit wat met het vrouwen quotum wat opgelegd wordt.
Ik ben een parttime prinsesje sinds 2003, na de geboorte van mijn eerste zoon, besloot ik na jaren fulltime te hebben gewerkt, ja 40 uur en niet de 32 uur die nu vaak als fulltime gezien wordt, 16 uur te gaan werken. Twee dagen op kantoor, en de baby in verzorgende handen achterlatend van grootouders en papa.
5 dagen was ik er voor mijn kind, zijn huiltjes herkende ik op kilometers afstand, ik wist wanneer hij rust, eten en een schone luier nodig had. En tussen de bedrijven door maakten mijn vaatwasser en wasmachine overuren. Ook mijn schoonmaak en opruim skills, waarvan ik dacht dat ik ze niet bezat, begon hysterische vormen aan te nemen.
Elke “vrije” dag zat bomvol taken, van het schoonmaken van het huis, tot het verzorgen van mijn kind, en alles er tussen door, verrek is het al zo laat ik moet nog douchen.
De twee dagen dagen dat ik op kantoor zat, kwam ik zeg maar een beetje bij. Even tijd voor mezelf, mijn gedachten op het werk, even Natasja.
Als ik dan van een dag werken weer thuis kwam, zag ik de achterstand in het huishouden die zich in een razend snel tempo meester maakte. En ging ik na het koken, door met het naar bed brengen van mijn zoon, het schoonmaken van de badkamer, dan hoefde ik dat de volgende dag niet te doen, om uiteindelijk tegen 21:00 uur uitgeput op de bank in slaap te vallen.
Met als gevolg dat ik om 22:30 uur weer wakker werd en vervolgens tot 2:00 uur soms tot 5:00 uur wakker lag. De wekker was echter onverbiddelijk en mijn baby ook.
Maar ondanks de tropenjaren, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik er voor koos om een parttime prinsesje te zijn, en als ze me daarom verwend noemen, kan ik dat alleen maar beamen. Het is een zegen om dicht bij je kinderen te kunnen zijn, ze te leren lopen in deze grote wereld, ze zien opgroeien als sociale standvastige personen met een eigen mening.
Maar vooral het gevoel dat ik zelf de hand had in mijn gezinsleven.
De nummering ben ik inmiddels alweer kwijt, dan nummer ik weer dubbel en dan sla ik er weer een over, is het belangrijk? Ach nee, dit is ook wie ik ben. Gewoon een chaoot.
Het is inmiddels alweer een maand geleden geloof ik dat ik mijn laatste blog ook een lazy Sunday poste, en als zelfs je ex je blog mist dan weet je gewoon dat je daar wat aan moet doen.;-)
Inmiddels ben ik alweer bijna een maand aan het werk, donderdag de eerste maart was ik voor 9:00 uur aanwezig, ze hadden niet op mij gerekend, omdat ze dachten dat ik vrijdag zou komen, een miscommunicatie, maar desalniettemin kwam ik binnen in een warm bad. Het is nog wel wennen, omdat alles anders is dan wat ik de laatste jaren meemaakte bij mijn oude bedrijf. Op mijn allereerste werkdag bombardeerde ik mijzelf als model. Het bedrijf waar ik nu werk doet namelijk in Permanente Make-up, en op mijn eerste werkdag, hadden ze een model te weinig, en dus wierp ik mij op zonder te weten wat het allemaal inhield, als model.
De leerlingen en de modellen werden naar het praktijklokaal gebracht, waar de salonstoelen al klaar stonden. Na een heldere en korte uitleg van Irma Hulscher, mijn baas, ging Irma met de leerlingen elke salonstoel af waar een model zat, om uit te leggen om welk type het ging, en welke pigmenten er bij dit type model zou passen. Ik merkte gelijk de professionaliteit van Irma en de passie voor het vaak. De leerlingen kunnen haar alles vragen en zij geeft op een rustige en duidelijke manier antwoord. En toen ging het gebeuren, het pigmenteren van mijn wenkbrauwen. Eerst werden mijn wenkbrauwen keurig in model gevormd, en daarna begon het echte werk, met als resultaat mooie gevormde wenkbrauwen. Permanente make-up is anders dan een tatoeage, omdat een tatoeage dieper in de huid gebracht wordt, dan permanente make-up, permanente make-up blijft 1-3 jaar mooi, dit ligt aan de huid en leeftijd en leefstijl, na dat termijn vervaagd het en kun je een nabehandeling overwegen. En zo werd ik gelijk ingeleid op mijn nieuwe werk.
Iedere werkdag leer ik weer nieuwe dingen, na bijna een maand gewerkt te hebben, concludeer ik dat het nog steeds een prettige sfeer is en dat eigen inbreng zeker gewaardeerd wordt.
IK schreef in mijn Lazy Sunday al dat ik het druk druk druk had gehad, dat ik daarom niet doordeweeks aan Bloggen toekwam. Nu heb ik toch even een gaatje gevonden. Maar waar was ik zo druk mee vragen jullie je vast af, nou dat zal ik jullie vertellen. Ik was druk met solliciteren. Ik reisde van hot naar her, treinkaartje van € 15,00 hier, tot benzine geld van € 15,00 daar. Dan zat ik in Amsterdam dan in Amersfoort, zelfs Zwolle was niet veilig voor mijn sollicitatiedriften.
Ik solliciteerde op van alles, WalkonGirl, werd verboden, Pitspoes, bestaat ook niet meer, HR Assistent, geen klik, te weinig ervaring, teveel ervaring en alles er tussen in. Ik kreeg helemaal een identiteitscrisis toen bleek dat ik niet blank ben maar wit. En echt hè? Ik heb een wit A4tje gepakt en naast mijn huidskleur gelegd, maar die kleuren komen gewoon niet overeen. Ik zat dus gewoon in een crisis zal ik jullie vertellen. Maar zoals altijd gloort er altijd licht aan het einde van de tunnel, en met gepaste trots kan ik jullie vertellen, het is mij gelukt, per 1 maart heb ik een nieuwe baan. Gewoon hier in Almere, niks geen lange reistijden, maar gewoon 6 kilometer van mijn huis vandaan. 16 uurtjes om te beginnen, en de uren zouden wat uitgebreid kunnen worden.
Het eerste gesprek was tijdens die enorme storm. Het gesprek was heel prettig, anderhalf uur, en ik kon zo mijzelf zijn en laten zien, dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik was daarom ook heel blij dat ze belden voor een tweede gesprek, die verliep ook erg fijn. Maar ja, ik had wel vaker een goed gevoel gehad, hoewel niet heel vaak, soms was ik zelfs bang om aangenomen te worden, omdat de omgeving een heel raar gevoel bij mij naar boven bracht. Maar dit keer niet. Alsof alles klopte, maar ik durfde toch niet echt te hopen dat ik het weleens zou worden. Ik zou maandag in iedergeval gebeld worden, of ik het wel of niet werd. Om iets voor half 10 in de ochtend ging mijn her name is RIO, ringtone af. Het bedrijf. En zo te horen waren ze net zo enthousiast over mij als ik over hen. Na de euforie kwam er opeens wel een beetje angst, wat als het toch niet zo leuk is als het lijkt? Maar dat zal ik nooit weten als ik het niet probeer, want misschien is dit gewoon wel dat wat ik zoek en wat bij me past, je hebt toch niet alles in de hand, en de eerste indruk is vaak toch de beste, en die samen met de tweede indruk was heel erg goed.
Het is een lange zoektocht geweest, maar uiteindelijk is het ook nodig geweest, om voor mezelf te aarden, even de rust te zoeken, en nu voel ik ook dat ik er aan toe ben om weer aan de slag te gaan, want als je thuis zit, ga je achter elke boom een beer zien, en dat is ook niet helemaal de bedoeling denk ik…. maar ik heb nu nog een maandje vakantie…..even bijkomen….
Op eens waren ze daar de Managers. Geen chef meer, geen vertegenwoordiger, of leider, nee Managers.
Als je in de verkoop zat, of je was vertegenwoordiger, dan kreeg je al de titel manager. Of je daarbij ook nog iemand begeleidde was niet echt van toepassing.
Mijn Guilty plessure, is tegenwoordig Bar Rescue, op Spike. Voor mensen die het niet kennen, zal ik het even uitleggen: Een bar in Amerika staat op het randje van Faillissement en dan komt Jon Taffer, en die zorgt dan dat de bar weer een overlevingskans heeft.
Waarom ik Bar Rescue erbij haal? Omdat ik Jon, een uitstekende manager vindt. Hij bekijkt wat er fout gaat, geeft dat, in niet misverstaande woorden, aan bij de eigenaar en het personeel, en geeft ze daarna tools aan om de bar op te krikken. Hij motiveert, hij begeleid en je ziet zijn passie. Hij is oprecht blij als het goed gaat, en is oprecht boos als ze er niets van bakken, hij laat iedereen de pijn punten zien en hij brengt mensen mee die verstand van zaken hebben, zoals een bartender, kok, mixoloog, om de noodlijdende bar te helpen, zij leren het personeel om het anders en beter aan te pakken.
Natuurlijk zijn de problemen daarna niet gelijk opgelost, maar je merkt wel dat de bars, die de ingeslagen weg van Jon volgen, met ook hun eigen zienswijze, het wel weer volhouden.
Zo wil ik ook een manager zien. Een persoon, die je motiveert, die je laat inzien, waar je de steken laat vallen, maar die je ook laat zien hoe je het kan verbeteren. En dat doe je niet met een paar steekwoorden en zoek het zelf maar uit, maar wel met de juiste begeleiding van de juiste collega’s, die deze manager met zorg uitzoekt om iemand te begeleiden. Want niet iedere collega heeft het in zich om een andere collega te helpen en te motiveren.
Een manager behoort de juiste mensen op de juiste plek te zetten, het moet niet zo zijn dat iedereen alles moet kunnen, want ieder mens is anders, en ieder mens heeft zijn/haar kwaliteiten. En laat ze die kwaliteiten dan kunnen benutten, het gebeurd nog te vaak dat een werknemer op iets loopt te ploeteren, terwijl een andere collega het leuk werk vind, en het in veel minder tijd doet. Natuurlijk ben ik voor dat je ook minder leuk werk moet doen, of werk waar je minder goed in bent, maar daar moet niet de nadruk op liggen. Zoek de kwaliteit in je werknemer en laat ze groeien en bloeien. En de ene werknemer heeft iets meer de tijd nodig dan de ander, maar dat moet juist voor een manager een uitdaging zijn.
We hebben tegenwoordig veel Managers, maar we hebben weinig managende krachten.
Dit jaar het begin van de Golfoorlog, koning Olav V, van noorwegen, overlijdt. Zijn zoon Harald V volgt hem op. De ineenstorting van de Sovjet-Unie, diverse staten verklaring zich onafhankelijke, op 1 juli de officiële opheffing van het Warschaupact, Boris Jeltsin wordt verkozen als president van Rusland, in Amsterdam worden 20 schilderijen gestolen uit het Van Gogh Museum, een half uur later worden ze teruggevonden in een verlaten auto. Het jaar waarin we griezelden, bij Silence of The Lambs, en luisterden tot in den treuren naar Bryan Adams, met de titelsong voor de film van Robin Hood, Everything I do, Ido for you, we gaan terug naar het jaar 1991.
In januari spijbel ik van school, want ik ga met mijn ouders weer op wintersport, het jaar daarvoor was mij goed bevallen, dus dit jaar ben ik weer van de partij. Mijn vriend gaat niet mee, we hadden al geboekt voor dat ik wat met hem kreeg, wel hebben we gevraagd of hij mee wilde, maar hij besloot uiteindelijk om bepaalde redenen niet mee te gaan. Dat maakte mij niet uit, ik vermaakte mij wel met mijn ouders, en de wintersport vrienden die mijn ouders elk jaar daar zagen.
Wintersport 1991 met mijn oudersZoals gezegd in mijn vorige blog, was de meao niet echt een succes. Wel heb ik daar enorm veel gelachen, en had ik echt een leuke klas. Een klas die mij nam zoals ik was. Wat ik ook aantrok, hoe gek ik mij soms (expres) ook kleedde, ze deden nooit vals of gemeen, met mijn grote vriend Theo heb ik eens midden in de klas tijdens Algemene Technieken meen ik, geplaybackt op Phil Collins en Marilyn Martin Separate Lives, ook toen was ik er nog van overtuigd dat ik eens ontdekt zou worden.. We hebben zelfs een keer met bijna drie kwart van de klas gespijbeld, en zijn we met zijn allen naar Amsterdam gereisd, waar we een museum bezochten, gingen winkelen, en heerlijk op een terasje gingen zitten.
Of we straf kregen, durf ik niet te zeggen, dat weet ik niet meer.
een spijbelmomentje…Helaas moest ik aan het eind van het schooljaar afscheid nemen van die leuke klas.
Mijn vriend ging in maart geloof ik in Militaire dienst. Eerst in Amersfoort geloof ik daarna naar Soesterberg, hij had zoveel mazzel dat hij dicht bij huis zat. Er waren mannen die helemaal aan de andere kant van het land zaten, en met moeite naar huis konden komen. Hij vond het vreselijk, en hij probeerde er wat van te maken, maar hij was niet gelukkig daar. Ik vond dat ie zich niet moest aanstellen, omdat een beetje kerel in Militaire dienst zat. Nu was het natuurlijk zo dat hij een van de laatste was, die nog verplicht in Militaire dienst moest, en vaak was er dan ook niets te doen. Toch vond ik dat hij vol moest houden, en dat heeft hij uiteindelijk toch gedaan.
De zomer van 1991 was prachtig, ik ging veel naar het strand, en met mijn ouders, broer en vriend naar Scheveningen. We gingen niet naar het buitenland, omdat hier de zon ook voldoende scheen.
Op het strand van scheveningen, naast mij nog een arm van mijn broer te zien en achter hem de arm van mijn vader, mijn broer was super zwartIk ging een cursus doen, Automatisering en een typequick cursus om toch aan een baan te komen. Want na de MEAO moest ik weer gaan werken. In september/oktober zag ik advertentie in het Groeneweekblad, voor een verkoopster bij een boekenwinkel, ik schreef een brief, werd uitgenodigd voor gesprek, en werd aangenomen.
Ik werkte daar onder andere samen met mijn italiaanse collega die een week later dan mij begon, en we hadden gelijk een klik, een klik die ik niet had met de zoon van de eigenaar van het bedrijf. Terwijl mijn collega bestellingen mocht doen, veel kassa mocht draaien, mocht ik van hem de ramen zemen (zo zei hij het altijd) of in de snikhete zomer de tijdschriften planken stoffen, omdat er toch weinig klanten kwamen, en de klanten die kwamen die ving mijn collega wel op. Gelukkig was de zoon van de baas er niet altijd, en hadden we ook een bedrijfsleider die wel heel aardig was, met zijn drietjes hebben we ook veel lol gehad. Soms maakten de bedrijfsleider en ik grapjes over onze Italiaanse collega, omdat ze zo heerlijk kon happen, hij noemde haar soms peperoni, als we weer eens een week lang dezelfde Italiaanse liedjes voorbij hoorden komen, die zij opgenomen had op een bandje. Dan was ze boos en sprak ze een week niet met ons. Maar ze was, en is nog steeds, heb nog steeds contact met haar, veel later werden we weer collega’s bij mijn laatste werkgever, beiden op kantoor, een geweldig leuke, lieve, prachtige vrouw.
hier nog mijn 19 e verjaardag nov 1990
begin 1991 die schoenen en dat jasje en die broek vreselijk
op school met bril
pasen 1991 donker haar
Van donker haar naar blond haar
maar werd wat oranje
hier mijn 20 e verjaardag, met een cd van Paul Young en wat spulletjes voor de uitzet
kerstmis 1991
We gingen veel met elkaar om ook na werktijd, en dan verkleden wij ons, playbackten we onze favorieten songs, die we dan opnamen met een video camera. Beiden waren en zijn nog steeds prettig gestoord. We gingen ook weleens uit samen of met onze vriendjes, als ze zin hadden, eigenlijk hadden wij het met zijn tweeën veel gezelliger, in die zin van lachen en praten.
En dan nu de lijst <- klik, zoals ik al in Lazy Sunday, Back to the eighties schreef, ben ik echt een jaren ’80 meisje, en als ik dan ook naar deze lijst kijk van de jaren negentig begrijp ik waarom, Wicked games, Always on the run, Crazy, wind of change, en dan Innuendo kunnen mij wel bekoren nog steeds, maar de rest is ja zo niets zeggend vind ik, maar misschien denken jullie er anders over!
In mijn vorige blog had ik het over werkloos en nu? Vandaag ga ik het hebben over solliciteren. Want door de wirwar van vacatures vind je nog wel vacatures die voor jouw gevoel op je lijf geschreven zijn.
Meestal maak ik een korte en bondige motivatiebrief, waarin ik schrijf wat voor persoon ik ben, ik gebruik daarbij ook altijd de kenmerken die mijn manager in mijn getuigschrift heeft geschreven, en waarom ik de baan graag wil hebben en ik eindig vaak met de zin: Graag nodig ik u uit om met mij in gesprek te gaan. Ik probeer de brief ook zo vlot en kloppend te verlopen en natuurlijk stuur ik mijn CV, waarop ik mijn pasfoto heb, mee in de bijlage.
Soms krijg je gelijk een automatische mail, dat ze je sollicitatie ontvangen hebben, en wat de verdere procedure is. Maar vaker krijg je niets. Meestal krijg je per mail een uitnodiging voor gesprek, zo af en toe word je daarvoor gebeld, of je krijgt soms een afwijzing per mail, maar vaak hoor je helemaal niets.
Als je dan uitgenodigd wordt voor een gesprek, zorg ervoor dat je er netjes en representatief uit ziet. Zorg dat je kleding netjes gestreken is, en dat er geen vlekken op zitten. Natuurlijk heb je geen kauwgom of iets dergelijks in je mond als je in gesprek gaat. Je telefoon zet je uit, want er is niets zo hinderlijk als dat je in gesprek bent en de telefoon gaat. Het zou op mij nogal ongeïnteresseerd overkomen.
In de tijd dat ik werkloos ben, heb ik verschillende sollicitatiegesprekken gevoerd, soms vanuit een vacature waarop ik zelf heb gesolliciteerd, en soms ook doordat recruiters mijn cv hadden gevonden bij de Nationale Vacaturebank.nl NB: vaak sta ik gewoon ingeschreven bij het uitzendbureau waarvan de recruiter belt.
Vaak als ik door een recruiter/intercedent gebeld wordt, vragen ze of ik eerst naar de vestiging wil komen om een intakegesprek te voeren. Ik ben al eens naar een uitzendbureau in Zwolle gereden, voor een functie in Zeewolde. Ik ben een keer met de trein naar Amsterdam gegaan voor een werving & selectiebureau in Amsterdam, die een functie hadden vlakbij het centraal station. Dat reizen kost natuurlijk geld, maar dat moet je zien als investering, en daar heb ik geen probleem mee. Waar ik wel een probleem mee heb, en dat was in Amsterdam zo, is dat je een leuk intakegesprek gehad hebt, ook de intercedent is erg enthousiast, zij gaat me voorstellen, en daarna hoor je niets meer. Natuurlijk ben ik ook niet van gister, en heb ik zelf nog contact opgenomen met het werving & selectiebureau, waarop ze nogmaals zei, dat ze heel enthousiast waren, maar er nog geen beslissing was, en dat ze me op de hoogte zou houden, helaas, ze moet nog bellen, en dat zijn dingen waar ik mij heel erg boos over maak. Ik ben zelf heel dienstverlenend ingesteld, en ben ook heel erg van mening om je kandidaten op de hoogte te houden, desnoods via de mail. Want hoe moet ik het opvatten, als het werving & selectiebureau van je vraagt om dienstverlenend te zijn, en goed contactuele eigenschappen moet hebben, als ze zelf daarin valen?
Laatst had ik een sollicitatiegesprek naar aanleiding van een brief die ik gestuurd had op een functie die ik dus bijna 14 jaar heb vervult, het gesprek zelf was erg kort, ze waren meer dan een kwartier later dan afgesproken, maar ik werd wel de week daarop keurig door de personeelsmanager gebeld dat ik het niet geworden was. De reden? Ze hadden iemand gekozen met meer ervaring….
Gelukkig heb ik ook goede ervaringen, laatst met Randstad. Ik had gesolliciteerd via Randstad op een leuke functie, daarna werd ik door een recruiter gebeld, we hadden een leuk intake gesprek, waarop er snel een uitnodiging volgde voor een gesprek bij het bedrijf, en waar ik dezelfde dag, na mijn sollicitatie, werd gebeld door Randstad, dat ze helaas gekozen hadden voor een andere kandidaat. Zo kan en moet het dus ook, dat maakt de teleurstelling in ieder geval niet zo zuur.
Wat wil je later worden? Hoe vaak is het jou niet gevraagd, en je hebt vast geantwoord, Brandweerman, Politieagent, verpleegster, zangeres, fotomodel.
Ruim anderhalf jaar geleden besloot ik om weg te gaan bij mijn oude werkgever waar ik bijna 14 jaar gewerkt heb.
Als je weggaat met wederzijds goedvinden, dan heb je recht op een uitkering van het UWV, gelukkig was dat bij mij ook het geval.
Met je digi D, kun je je alvast inschrijven bij het UWV als je overeengekomen bent met je werkgever dat je gelijk met werken stopt, maar dat je contract nog enkele maanden doorloopt. Let wel, dat je dan ook gelijk moet solliciteren, ook al krijg je je loon van je werkgever nog gestort.
Omdat alles digitaal gaat, heb je weinig persoonlijk contact. Mijn ervaring is dat een maand nadat mijn eerste werkloosheidsdag in ging, ik een 3 daagse bijeenkomst moest volgen via het UWV. Daar legde ze uit wat het UWV voor je kan betekenen, hoe je je sollicitatie door moet geven, hoe je social media gebruikt en je netwerk om werk te vinden, en ze bekijken je CV en vertellen je wat er gewijzigd kan worden zodat het voor de werkgever een beter aanzicht geeft.
Elke maand stuur je digitaal je uren toe, als je gewerkt hebt, zo niet dan geef je aan dat je niet gewerkt hebt, en dan krijg je na max 15 werkdagen je uitkering gestort. Je moet minimaal 4 sollicitaties per maand hebben gedaan, en deze doorgeven aan het UWV, dit is ook digitaal, netwerkgesprekken, inschrijven uitzendbureau’s tellen ook mee met de minimale sollicitaties.
Na die driedaagse bijeenkomst, hoor je verder bitter weinig van het UWV, op een gesprekje na, die ik een maand na de driedaagse bijeenkomst kreeg.
Door de wildgroei van uitzendbureau’s heb je soms geen idee meer waar je je allemaal hebt ingeschreven. Daarom vind ik de vacaturesite Indeed wel een verademing, omdat daar vacatures opstaan die geplaatst zijn door verschillende bedrijven en uitzendbureau’s.
In mijn netwerk van LinkedIn heb ik ook nog niet zoveel respons gehad, er wordt veel gedeeld, interessant bevonden, maar echt weinig netwerken en vacatures wat er uit komt. Toch is het wel aan te bevelen om een profiel op LinkedIn aan te maken, want bij sommige sollicitaties kun je heel makkelijk je LinkedIn profiel uploaden en gebruiken.
Wat ik erg mis, is het persoonlijke contact, ik ben nog steeds van mening, dat recruiters, pas echt een beeld van iemand kunnen vormen als diegene voor je zit, en lijkt het mij een opgave om door alle wir war van CV’s te kijken wie nou geschikt is voor de job. Ik heb eens ergens gelezen dat recruiters 9 seconden de tijd nemen om je CV door te lezen, dus zorg dat die gelikt is.
Ik begon met wat wil je later worden. We vragen het allemaal wel aan een kind. De meeste droomberoepen, blijven bij dromen. Als je thuis zit werkloos, ben je dan niets?
Wat wil je later worden? Ik dacht dat ik al iets was.
In dit jaar wordt George H.W. Bush, president van de Verenigde Staten, wordt Salman Rushdie slachtoffer van een fatwa van de Iraanse leider Khomeini met doodsbedreiging, vanwege zijn boek de Duivelsverzen, en kreeg bescherming van de Britse staat. Brengt de Japanse spelfabrikant Nintendo de gameboy om de markt. Sterft de Iraanse leider Khomeini, en valt in november de berlijnse muur, we gaan terug naar het jaar 1989.
Dit is het laatste jaar voor mij op de middelbare school, nog een paar maanden en dan moet ik examen doen. Maar eerst nog een paar schoolonderzoeken afwerken. Ik was niet echt een leerwonder, ik kon me er vaak niet toe zetten om uren achtereen door mijn boeken te struinen om te leren. Ik was nogal snel afgeleid. Mijn mondelinge examens had ik amper geleerd. En mijn Nederlands mondeling was helemaal niet voorbereid. Ik kan mij nog herinneren dat het op een vrijdag was om half 4 geloof ik. Ik was eerst nog met mijn moeder naar het dorp gegaan, en toen zag ik op de klok dat het al kwart voor 3 was, en ik dus snel naar huis moest, om mijn boek voor Nederlands te halen, en dan hup naar school. Ik had zelf voor die tijd bedacht om na het dorp nog een uurtje te gaan leren, maar daar was nu dus helemaal geen tijd meer voor. Ik was 5 minuten voor tijd op school, ik ging voor het klaslokaal zitten en nam nog even snel mijn boeken en verslagen door. De helft van de boeken had ik niet gelezen, en had ik via verslagen in de bibliotheek gemaakt. Andere boeken had ik een stuk van het begin, een stuk van het midden en een stuk van het eind gelezen, maar dus niet heel het boek. Ik werd naar binnen geroepen, en ik mocht een boek kiezen waar ik over zou vertellen, dat boek had ik wel helemaal gelezen, en daar kon ik mij nog veel van herinneren gelukkig, aangezien ik mij dus totaal niet had voorbereid. Daarna vroeg de juf wat over de andere boeken, en ik kon op alle vragen antwoord geven, hoe? Omdat ik kennelijk goede verbanden kan leggen. De juf (Marianne, voor Suus) was moe, had al de hele week al mondeling examens afgelegd en was niet helemaal scherp, ik was scherper.
feestje van mijn vaders werk, ik kijk niet echt blij hier blond
De maandag er op liep ik naar het Nederlands klaslokaal om te kijken op de lijst wat voor cijfer ik had, ik gilde het uit, nul voorbereid, en dan toch een 10 halen.
De weken van mijn examen was het warm, ik las vaak mijn horoscoop en in die week stond er dat het een uitstekende week voor gokken was. Ik wist genoeg, met de vele multiple choice vragen zou ik mijn examen wel halen, ik was er heilig van overtuigd. Mijn vader wat minder als ie vroeg of ik al geleerd had, en ik zei, er valt niets te leren.
met mijn oma op mijn 18e verjaardagmet mijn vader aan het diner en donker haar, net als madonna
Ik heb zelfs een briefje geschreven aan mijn moeder “Mam ik ga naar het strand, en ik neem mijn schoolboeken mee om te leren” Yeah right.
Ik zakte, maar ik mocht herexamen doen. En ik mocht zelfs kiezen of geschiedenis of Engels, ik koos voor Engels, en ik haalde het op een tiende punt, who cares, ik had mijn diploma.
Maar dan, wat nu, welke kant wilde ik op? De toneelschool was mijn droom, en ik schreef mij in, ik kreeg formulieren thuis, die ik moest invullen, en wanneer ik auditie kon doen, maar ik liet ze liggen, mijn droom, ik durfde het niet, wie zat er immers op Natasja te wachten.
met onze kat sherry hier was ze 10 jaar ze zou bijna 20 jaar worden.
Ik schreef mij in bij het uitzendburo, en ging in september/oktober, aan de slag. Ik deed verschillende administratieve baantjes bij bedrijven, het stelde niet zoveel voor, archiveren, gegevens invoeren in de computer, post versturen, het zogenaamde licht administratieve werkzaamheden. Het waren meestal baantjes voor een paar weken, en dan zat ik weer even thuis. Dan hielp ik soms mijn moeder met de keukenkastjes schoonmaken. Aan het eind van het jaar, ging ik werken bij de speelgoedwinkel Bart Smit, voor de drukke december maanden, het was keihard werken, ik moest er vroeg zijn, en we waren laat weer weg, omdat de spullen vaak ’s avonds kwam en we die weer in de schappen moesten zetten. We moesten de producten altijd spiegelen, en ik mocht inpakken, met sinterklaas hadden ze blauw inpakpapier, wat zo afgaf dat ik als een smurf weer naar huis toog. Ik wist al snel, dit is niet wat ik wil, maar wat wil ik dan wel….
Dit is de laatste Lazy Sunday Back to the eighties. Ik twijfel of ik doorga met de jaren ’90. Sowieso ga ik even stoppen met bloggen, ik weet niet voor hoe lang, of het een week, maand of weet ik veel hoelang is…. maar ik voel dat ik even rustig aan moet doen, er komt zoveel op mij af momenteel, dat ik even wil stoppen. Ook zal ik even niet meer zoveel reageren… maar ik kom terug!
foto van mijn kamertje in 1989
Als jullie mij willen volgen kan dat op instagram, maar ook op snapchat:ndesiree5, maar wees gewaarschuwd, ik ben een beetje gek…
Maar eerst nog de lijst van 1989, ik zie daar in like a prayer staan van Madonna, en dan bedenk ik mij dat wij ik denk in 1988 onze eerste cd speler hadden, want de plaat van Madonna Like a prayer had ik op cd, en wat vond ik dat een super volwassen cd zeg, en daar zat ook een geurtje in.
3 maanden geleden schreef ik dit blog over een bore-out, uit de reacties die ik kreeg bleek dat veel mensen niet bekend waren met deze ziekte.
Op dit blog reageerde Selma van Noije, Selma is na een bore-out haar eigen bedrijf Coachingspraktijk van Noije begonnen, zij heeft een speciaal programma ontwikkeld om mensen die een bore-out hebben te helpen.
In haar ebook vertelt zij over verveling op het werk en geeft zij een duidelijke uitleg over wat een bore-out is, en geeft zij tips en tricks om over een bore-out heen te komen. Ook legt ze het verschil uit tussen een bore-out en een burn-out.
Tijdens het lezen van haar e-book, voelde ik een soort van erkenning, ik was niet gek, dit is wat ik ook voelde de laatste jaren op mijn werk. Ik denk dat het bij mij is begonnen nadat ik voor het eerst aan mijn rug geopereerd ben en na een lange revalidatie weer terugkwam, er was ondertussen veel veranderd in het bedrijf, ze waren tijdens mijn ziekte overgegaan op een ander computersysteem en de werkwijze was totaal anders geworden. Maar doordat ik pas maanden later aan het werk was, en ik totaal niet goed werd ingewerkt, ging ik langzamer werken, liet ik werk liggen wat ik niet begreep, want als ik het vroeg aan medewerkers werd er vaak raar gereageerd zo van: Nou dat moet je toch wel weten, hoe lang werk je hier al? Waardoor ik onzekerder werd, en dus alleen dat werk deed wat ik nog een beetje begreep.
Verveling? Bore-Out?Vooral het stukje in het e-book over: de werkgever, die de werknemers stelselmatig controleren, waardoor de werknemer het gevoel krijgt dat het vertrouwen in twijfel getrokken wordt, en daardoor het voor de werknemer moeilijker wordt om open te zijn over de verveling, was voor mij zeker een eye-opener, ook op mijn werk werd er continu gecontroleerd, en was de aandacht vooral gericht op hoeveel fouten je gemaakt had, dit werd ook bijgehouden en ter sprake gebracht in gesprekken. Ik werd zelf daar heel erg onzeker van, en wist op den duur gewoon niet meer wat goed of fout was.
Tijdens het lezen van het e-book, bedacht ik mij dat bedrijven eigenlijk ook kennis zouden moeten nemen van dit ebook, of een training hierover, wellicht dat het voor managers en medewerkers ook een eye-opener is, en dat zij met meer wederzijds begrip voor elkaar, verder kunnen gaan, in plaats dat de werknemer, uitvalt of uiteindelijk het bedrijf met de nodige kennis verlaat.
Heb je het idee dat jij een bore-out hebt? Of dat je beginnende symptomen hebt?
Op de site www.coachingpraktijkvannoije.nl, kun je een test doen of je aan een bore-out lijdt. Tevens kun je op haar site het gratis ebook ‘Als verveling je werkleven beheerst’ downloaden, en zo al vast tips en tricks op doen.
Achter de rode letters zitten linkjes
Dit blog is in samenwerking gemaakt met coaching praktijk van Noije
Laatst las ik een artikel over Bore-out, na een Burn-out kun je ook een Bore-out krijgen.
Slaat de verveling toe in je werk, dan heb je kans op een Bore-out, de kans is groot dat je het krijgt als je eentonig werk doet of routinematig werk. Verveling in je werk kan je zelfvertrouwen kapot maken. Je voelt je iedere dag waardeloos en ongelukkig. Je doet net alsof je toegewijd bent in je werk, je stelt je werk steeds maar uit, en voelt je daar ook wel schuldig om, en doet dan net alsof je aan het werk bent.
Normaal gesproken bouw je je zelfvertrouwen op door steeds grotere dingen te bedenken en te bereiken, bij een Bore-out gebeurd het tegenovergestelde: Je bent zo onzelfverzekerd dat je niet eens de meest simpele opdrachten uit je handen kan krijgen.
Bij een Burn-out heb je vaak zoveel aan je hoofd, zo hard gewerkt of heb je het gevoel dat iedereen een stukje van je wil, dat je uitgeblust raakt, je energielevel gewoon op is, zodat er niets meer uit je handen kan komen, en je apathisch op de bank zit, alles is teveel.
Kun je een Bore-out voorkomen?
Vaak sluipt het er in. In het begin is het werk wat je doet altijd een uitdaging, je moet het computerprogramma leren kennen, je collegae, de omgeving, hoe gaan ze met elkaar om, hoe gaat het bedrijf met de medewerkers om, dus in het begin heb je geen tijd voor een Bore-out. Een Bore-out krijg je niet van de een op andere dag. Wanneer je het gevoel hebt dat elke dag hetzelfde is, dat je elke dag dezelfde dingen moet invoeren, je collega’s elke dag de zelfde grapjes maken: “Goeiesmorgens Juffrouw Janny, ghighi” Dan heb je kans dat een Bore-out op de loer ligt. Terwijl sommige mensen juist goed presteren bij routinematige werkzaamheden, kan een ander juist langzaam leeglopen. Misschien kun je dan kijken of je binnen het bedrijf, andere activiteiten kan doen, misschien is er een plekje voor jou in de ondernemingsraad, of misschien is je werkgever bezig met een nieuw project en kun je daar op inspringen. Natuurlijk moet je dat liggen en willen.
Ikzelf probeerde de laatste maanden op mijn werk nog het beste van te maken, dat wil zeggen: ik kwam zingend binnen, en zei tegen mijn collega: stel dat we nu in een musical zitten: en ik begon spontaan de dansen, en te zingen: “Collega, wil jij ook wat drinken?” Natuurlijk dacht ie dat ik gek was, en misschien was ik dat ook, of was het een Bore-Out?
natasjaslifestyle.wordpress.com 