Lazy Sunday #58

In dit jaar wordt George H.W. Bush, president van de Verenigde Staten, wordt Salman Rushdie slachtoffer van een fatwa van de Iraanse leider Khomeini met doodsbedreiging, vanwege zijn boek de Duivelsverzen, en kreeg bescherming van de Britse staat. Brengt de Japanse spelfabrikant Nintendo de gameboy om de markt. Sterft de Iraanse leider Khomeini, en valt in november de berlijnse muur, we gaan terug naar het jaar 1989.

Dit is het laatste jaar voor mij op de middelbare school, nog een paar maanden en dan moet ik examen doen. Maar eerst nog een paar schoolonderzoeken afwerken. Ik was niet echt een leerwonder, ik kon me er vaak niet toe zetten om uren achtereen door mijn boeken te struinen om te leren. Ik was nogal snel afgeleid. Mijn mondelinge examens had ik amper geleerd. En mijn Nederlands mondeling was helemaal niet voorbereid. Ik kan mij nog herinneren dat het op een vrijdag was om half 4 geloof ik. Ik was eerst nog met mijn moeder naar het dorp gegaan, en toen zag ik op de klok dat het al kwart voor 3 was, en ik dus snel naar huis moest, om mijn boek voor Nederlands te halen, en dan hup naar school. Ik had zelf voor die tijd bedacht om na het dorp nog een uurtje te gaan leren, maar daar was nu dus helemaal geen tijd meer voor. Ik was 5 minuten voor tijd op school, ik ging voor het klaslokaal zitten en nam nog even snel mijn boeken en verslagen door. De helft van de boeken had ik niet gelezen, en had ik via verslagen in de bibliotheek gemaakt. Andere boeken had ik een stuk van het begin, een stuk van het midden en een stuk van het eind gelezen, maar dus niet heel het boek. Ik werd naar binnen geroepen, en ik mocht een boek kiezen waar ik over zou vertellen, dat boek had ik wel helemaal gelezen, en daar kon ik mij nog veel van herinneren gelukkig, aangezien ik mij dus totaal niet had voorbereid. Daarna vroeg de juf wat over de andere boeken, en ik kon op alle vragen antwoord geven, hoe? Omdat ik kennelijk goede verbanden kan leggen. De juf (Marianne, voor Suus) was moe, had al de hele week al mondeling examens afgelegd en was niet helemaal scherp, ik was scherper.

feestje van mijn vaders werk, ik kijk niet echt blij hier blond

De maandag er op liep ik naar het Nederlands klaslokaal om te kijken op de lijst wat voor cijfer ik had, ik gilde het uit, nul voorbereid, en dan toch een 10 halen.

De weken van mijn examen was het warm, ik las vaak mijn horoscoop en in die week stond er dat het een uitstekende week voor gokken was. Ik wist genoeg, met de vele multiple choice vragen zou ik mijn examen wel halen, ik was er heilig van overtuigd. Mijn vader wat minder als ie vroeg of ik al geleerd had, en ik zei, er valt niets te leren.

met mijn oma op mijn 18e verjaardag

met mijn vader aan het diner en donker haar, net als madonna

Ik heb zelfs een briefje geschreven aan mijn moeder “Mam ik ga naar het strand, en ik neem mijn schoolboeken mee om te leren” Yeah right.

Ik zakte, maar ik mocht herexamen doen. En ik mocht zelfs kiezen of geschiedenis of Engels, ik koos voor Engels, en ik haalde het op een tiende punt, who cares, ik had mijn diploma.

Maar dan, wat nu, welke kant wilde ik op? De toneelschool was mijn droom, en ik schreef mij in, ik kreeg formulieren thuis, die ik moest invullen, en wanneer ik auditie kon doen, maar ik liet ze liggen, mijn droom, ik durfde het niet, wie zat er immers op Natasja te wachten.

met onze kat sherry hier was ze 10 jaar ze zou bijna 20 jaar worden.

Ik schreef mij in bij het uitzendburo, en ging in september/oktober, aan de slag. Ik deed verschillende administratieve baantjes bij bedrijven, het stelde niet zoveel voor, archiveren, gegevens invoeren in de computer, post versturen, het zogenaamde licht administratieve werkzaamheden. Het waren meestal baantjes voor een paar weken, en dan zat ik weer even thuis. Dan hielp ik soms mijn moeder met de keukenkastjes schoonmaken. Aan het eind van het jaar, ging ik werken bij de speelgoedwinkel Bart Smit, voor de drukke december maanden, het was keihard werken, ik moest er vroeg zijn, en we waren laat weer weg, omdat de spullen vaak ’s avonds kwam en we die weer in de schappen moesten zetten. We moesten de producten altijd spiegelen, en ik mocht inpakken, met sinterklaas hadden ze blauw inpakpapier, wat zo afgaf dat ik als een smurf weer naar huis toog. Ik wist al snel, dit is niet wat ik wil, maar wat wil ik dan wel….

Dit is de laatste Lazy Sunday Back to the eighties. Ik twijfel of ik doorga met de jaren ’90. Sowieso ga ik even stoppen met bloggen, ik weet niet voor hoe lang, of het een week, maand of weet ik veel hoelang is…. maar ik voel dat ik even rustig aan moet doen, er komt zoveel op mij af momenteel, dat ik even wil stoppen. Ook zal ik even niet meer zoveel reageren… maar ik kom terug!

foto van mijn kamertje in 1989

Als jullie mij willen volgen kan dat op instagram, maar ook op snapchat:ndesiree5, maar wees gewaarschuwd, ik ben een beetje gek…

Maar eerst nog de lijst van 1989, ik zie daar in like a prayer staan van Madonna, en dan bedenk ik mij dat wij ik denk in 1988 onze eerste cd speler hadden, want de plaat van Madonna Like a prayer had ik op cd, en wat vond ik dat een super volwassen cd zeg, en daar zat ook een geurtje in.

 

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1989

Tot blogs xxx

Advertentie

Lazy Sunday#57

In dit jaar ontregeld de soundmixshow het telefoonverkeer, wint Yvonne van Gennip 3 gouden plakken op de olympische winterspelen in Calgary, begint nederland 3 met uitzenden, is radio 10 via een U bocht constructie te beluisteren in Nederland, wordt de ontvoering van Gerrit Jan Heijn opgelost, doordat Ferdi E in zijn woonplaats, het losgeld in zijn buurtsuper uitgeeft, gaat de maximumsnelheid op de snelweg van 100 naar 120 kilometer per uur, vindt er in Ramstein tijdens een vliegshow een vliegtuig ongeluk plaats, wordt er op 1 december voor het eerst een wereld aids dag gehouden, en wint Nederland voor het eerst een EK voetbal finale, we gaan terug naar het jaar 1988.

who’s that girl

In mijn vlog van donderdag vertel ik al dat het jaar 1988 een nogal beladen jaar is voor mijn broer, ouders en mij. In dit jaar ben ik 16 jaar wordt ik 17 en zit ik in de derde klas en ga naar het eindexamen jaar de vierde klas.

In tegenstelling tot mij is mijn broer nogal een brokkenpiloot, ik vertelde in de vorige lazy sunday dat mijn broer niet mee kon op wintersport omdat hij zijn been gebroken had, nou dat was nog niets vergeleken wat hem dit jaar te wachten stond. Sommige momenten blijven je je hele leven bij, zo kan ik mij nog herinneren, dat ik op goede vrijdag 1 april 1988, de top 100 allertijden aan het luisteren en aan het opnemen was, mijn broer lag ziek op bed, en het was mooi weer. Ik weet nog dat ik danste op Under Pressure van Queen, en dat daarna het liedje Against All odds van Phil Collins kwam, deze had ik allemaal op mijn cassette bandje staan. Ik was op mijn kamer en luisterde naar Veronica. De dag daarna voelde mijn broer zich al weer wat beter en ging naar het strand, ’s avonds ging hij met zijn beste vriend, en twee vrienden uit in Amsterdam.

oefenen voor model op de brug voor ons huis

Ik werd wakker om ongeveer 6:00 uur in de morgen, ik liep langs mijn broers kamer, en zag dat zijn bed leeg was, ik kreeg rillingen over mijn lijf maar liep verder naar de wc, toen ik terug in mijn bed lag, begon ik te huilen, en viel ik al huilend in slaap, om een paar uur later wakker geschrikt te worden door mijn huilende moeder. Ik liep naar beneden, maar halverwege de trap bleef ik zitten, ik zag twee politie agenten, die vertelde dat mijn broer betrokken was bij een auto ongeluk en zwaargewond was….

Daar lag ie in het ziekenhuis, zijn hoofd opgezet, al geopereerd, en in slaap gehouden, mijn twintig jarige broer.Ik was boos, verward, en het liefst wilde ik mij opsluiten in mijn kamer om er nooit meer uit te komen, niemand begreep mij, ik moest er zijn voor mijn ouders, die zoveel verdriet hadden. Ik beantwoordde alle telefoontjes. Ik ontkrachtte alle sensatie verhalen, mijn broer is namelijk zoals ik al eens eerder vertelde nogal een bekend persoon, in iedergeval toen. En ik ging naar school. Maar school was opeens anders, ik was anders, mijn broer ging snel vooruit, en mocht in mei alweer naar huis, waar onze huiskamer vol stond met bloemen, ik haalde een cd singeltje voor hem van Midnight Oil, the beds are burning. We sloten een weddenschap af, eentje waar ik heel rijk mee zou zijn geworden als ik hem er aangehouden had. En ik liet een dienblad vol met glazen frisdrank die half op de tafel stond los, en daar viel alles op de grond.

ik kan weer lachen

In juni bestond mijn school 10 jaar en hadden we een groot feest voor leerlingen en oud leerlingen, ook mijn broer was erbij in zijn rolstoel, en I had the time of my Life, en dansten op al die hits die in deze top 100 staan.

De dag dat Nederland het EK won zal ik ook niet snel vergeten, er was kermis in almere en iedereen was blij en uitgelaten, ik zag mijn broer met een oranje panty op zijn hoofd, in zijn rolstoel toen uitgelaten en blij op de kermis.

spuugincident

het gouden team

Ik ging werken bij groenwoud voor de zaterdag achter de vleeswaren, maar dat was niet echt een succes. Later dat jaar stapte ik een lingeriewinkel binnen die een zaterdaghulp zocht en had ik echt een leuk zaterdagbaantje, die goed betaalde. De lingeriezaak had nogal (zeker voor die tijd) pittige lingerie, stringetjes, kanten bodystockings, echt super mooi. Mijn moeder kreeg van mij ook weleens een setje, (spice up your sex-life ;-)).

dit is de derde, wie ben ik?

dit in de vierde kunnen jullie mij en Morgaine vinden?

Na de zomervakantie ging ik naar de vierde klas, en zat ik met Susan in de klas. Al snel hadden we een leuk groepje meiden samen, waar we mee omgingen.

Mijn goede vriend de DJ, deed nog verwoede pogingen om mij aan hem te binden, zonder succes, en ik, ik moest na het ongeluk van mijn broer mijzelf vinden, was ik nou blond, bruin, of rood, had ik nou kort, lang of half lang haar, whatever, ik was gewoon een gekke kameleon, die hoe rotter ze zich voelde, hoe grappiger en gekker deed.

En nu de lijst, kennen jullie er al een aantal? En wat zijn jullie favorieten?

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1988

 

Lazy Sunday #54

Vandaag gaan we met Lazy Sunday terug naar 1985. Het jaar waarin Madonna een film maakte, Desperately Seeking Susan, en maar liefst 5 singeltjes uitbracht. Dit is het jaar van Live Aid ( Ik mijn wekker gezet om 3:00 uur in de nacht om Duran Duran te kijken, en och wat viel de zang kwaliteit van Simon toch tegen), Back to the future en The Breakfast Club.

 

In mijn eerste jaar van de middelbare school, besloot ik het allemaal anders aan te pakken. Ik werd klassenvertegenwoordigster, en organiseerde met mijn vriendin en mede klassenvertegenwoordigster een klassenavond. Als klassenvertegenwoordigster was je verantwoordelijk voor het klassenboek, waarin de leraren absentie en en opmerkingen neer konden zetten. Ik weet nog dat ik mij wel een hele meid voelde.

De klassenavond was een succes, natuurlijk had ik er een playbackshow bij georganiseerd, en ik playbackte Pia Zadora en Jermaine Jackson samen met mijn vriendinnetje, maar een ander klasgenootje vroeg aan mij of ik samen met haar Danny de Munck wilde playbacken, met: Ik voel me zo verdomd alleen. Natuurlijk stak ik die middelvinger op, wat in die tijd natuurlijk een toppunt van lef was. Ik had succes, en won de playbackshow met zowel Pia Zadora als Danny de Munck.

De school waar ik op zat was nog maar net een jaar voor mij begonnen, en dus een hele kleine school met alleen eerste en tweede klassen. Er werd vreselijk op je gelet. En dus ook die keer dat ik een joggingbroek met rokje droeg. Voor ik het wist stonden er een heleboel kinderen rondom mij, die mij smalend vroegen (denk plat Amsterdams): Wat heb jij nou aan? Waarop ik bijdehand zei:, Dat kun je toch wel zien? Of heb je stront in je ogen? “Wat zei je?” vroeg een meisje. “Of heb je stront in je ogen”, zei ik nogmaals. Ze begon uitdagend te lachen en riep:’Dat is twee keer’ Waarop ik zei:’Bedankt voor het optellen, aftrekken kan ik zelf wel’ Nou die opmerking heb ik geweten: “Oh vertel eens, wat is aftrekken?” Door mijn zenuwen antwoordde ik “2-2=1” Ze moesten nog harder lachen, en ik sprong van mijn stoel af, en liep huilend naar de W.C. Daar kwam dat meisje weer aan, nu met haar vriend: “Hij wil je wel laten zien wat aftrekken is hoor” Ik moest naar mijn mentor en vertelde het verhaal, de mentor kwam niet echt voor mij op en zei: Tja je ziet er nogal apart uit.

En elke keer als ik langs bepaalde meiden kwam, riepen ze: “Weet je al wat aftrekken is?” Wel grappig dat later een van die meiden, mijn schoonzus werd, en nog later een vriendin. Zij kon zich er niets meer van herinneren.

13 jarige ik in 1985

In die zomer werd ik voor het eerst ongesteld. Ik weet nog dat mijn moeder zei: nu moet je uitkijken met de jongens, en ik dacht alleen: huh? Waar heeft zij het over, jongens waren voor mij iets onbereikbaars.

Na de zomer ging ik naar de tweede klas, en leerde weer een nieuw meisje kennen, waar ik mee bevriend werd. Madonna speelde een grote rol in mijn leven ik wilde ook zo zijn als haar. Ik danste op de tafels, toupeerde mijn haar, en had strikken in mijn haar. Ik zong keihard op de fiets Holliday en ik maakte mij op met roze en paars. Niemand in mijn klas durfde zich nog op te maken, en hun haren te verven, ik mocht het allemaal wel, en deed dat ook.

Madonna performs for a sold out crowd at the Live Aid concert at JFK Stadium in Philadelphia, Pennsylvania, July 13, 1985. Photo by Frank Micelotta/ImageDirect.

We hadden op deze school ook het vak Drama, een vak waarin ik mijn hart ophaalde. Heerlijk toneelspelen. Nooit zal ik mijn gênante voordracht vergeten, bij het toneelstukje: Dit is het verhaal van de rode vinger. Ik was ongesteld, ik was heel erg ongesteld, ik was na de eerste keer een paar dagen, vaak zes weken aan een stuk door ongesteld, en niet een klein beetje. Jullie raden het al: ik had een lichte broek aan, en ik moest steeds zeggen: Dit is het verhaal van de bloedende vinger. En opeens hoorde ik achter mij iemand zeggen: En jij hebt een bloedende …!

Terug kijkend snap ik ook wel, waarom ik mezelf niet al te serieus neem, waarom ik geen streber ben, waarom ik hou van scherpe humor, ik zou wel moeten met die pesterijtjes en mijn onhandigheid, want ik heb het al eerder gezegd zonder die humor, had ik het nooit overleefd.

walkman maar ik had m in het wit

Maar nu de muziek, en jongens dit is weer een lijstje om je vingers (geen bloedende vingers ;-)) bij af te likken, heel veel nummers: Alive and Kicking, Born in the USA, Dress you up, had ik op mijn cassettebandje in mijn walkman, een witte sony. Die luisterde ik elke dag, als ik met de bus naar school moest, of weer naar huis ging.

En hebben jullie gênante momenten gekend die jullie willen en of durven te delen?

ps: onder rode tekst Duran Duran Simon le Bon’s false Note

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1985

Van alles wat uit mijn hart komt

Ik ben moe, zo moe, ik zou wel even willen slapen. Maar ja de plicht roept. Youtuben, snapchatten, whatsappen, Facebook en Instagram checken. Blogs lezen, en reageren. Ik ben er maar druk mee.

Ik ben geen prof, ik ben gewoon een (ik wou schrijven meisje) vrouw, die het heerlijk vind om te schrijven, te zingen, te dansen (als mijn gestel mee wil werken), foto’s te maken, en een beetje gek doen.

Toen ik jonger was, maakte ik me daar weleens zorgen over. Ik bedoel, na mijn pubertijd heb ik mijn harnas afgegooid en ben ik gewoon gaan doen wat mijn hart mij ingeeft. Dat wil dus zeggen, zingen, dansen en grappige dingen vertellen, gewoon op kantoor, want soms wilde ik gewoon de saaiheid doorbreken. Even een term er ingooien, even de boel weer opschudden. En als ik uitging, (trouwens ook weleens op kantoor) dan danste ik, alsof mijn leven er van af hing, heerlijk voelde dat, ik was in een soort trans, en dat met alleen maar cola, zonder alcohol.

gewoon lekker gek

Toen mijn oudste net geboren was, dacht ik, nu moet ik me toch maar minder gek gedragen, ik heb de verantwoordelijkheid van een bloedmooi kind, waar ik met hart en ziel van hou, maar ach dat hield ik nog geen paar dagen vol. Zat mijn kleine jonkie in de box, zette ik de muziek aan en begon ik te dansen, heerlijk, en ik had publiek he?

Later toen hij wat ouder werd, en ik bracht hem naar bed, dan gingen we eerst muziek maken. Hij had toen een elektrische speelgoedgitaar, en zo’n drumstel, en dan maakte hij de muziek en ik zong er zelfverzonnen liedjes bij.

Ik tilde hem altijd op en dan sprongen we samen, terwijl ik zong, la la lalalalala, he he, en mijn oudste schudde dan met zijn koppie, zijn lange haartjes sprongen op en neer. Het is eigenlijk niet zo gek, dat ze zo druk zijn, bedenk ik mij nu. 😉

En terwijl ik vanmorgen ook nog aan het stoffen was, en tegelijkertijd luisterde naar de Carpenters, over viel mij een gevoel van weemoed, wat is de tijd toch snel gegaan.

Als jong meisje vond ik het heerlijk om mee te doen op school aan toneelstukjes, en playbacken. Van mezelf was ik heel stil en verlegen, maar als ik op het toneel stond dan schudde ik dat van mij af.
Laatst had ik een mini reünie van mijn klas van de basisschool. Terwijl ik de klas vroeger niet zo leuk vond, ze hadden altijd wel kritiek op mij, te dun, te lang haar, rare kleren, ik kreeg niet genoeg te eten, hoorde ik van mijn klasgenootjes dat ik een kreng was. Ik was echt verbaasd, huh? Hoezo dan? vroeg ik, ik vond mijzelf namelijk helemaal geen ruziemaakster, maar daar hadden hun een ander idee over: ik kon heel boos worden en dan gillen, en met stoelen gooien. Nou boos kon ik wel worden, maar daar deed ik niets mee, ja later in groep 8/ klas 6. Maar gillen en met stoelen gooien, nou dat lef heb ik nooit gehad…

Bore-Out

Laatst las ik een artikel over  Bore-out, na een Burn-out kun je ook een Bore-out krijgen.

Slaat de verveling toe in je werk, dan heb je kans op een Bore-out, de kans is groot dat je het krijgt als je eentonig werk doet of routinematig werk. Verveling in je werk kan je zelfvertrouwen kapot maken. Je voelt je iedere dag waardeloos en ongelukkig. Je doet net alsof je toegewijd bent in je werk, je stelt je werk steeds maar uit, en voelt je daar ook wel schuldig om, en doet dan net alsof je aan het werk bent.

Normaal gesproken bouw je je zelfvertrouwen op door steeds grotere dingen te bedenken en te bereiken, bij een Bore-out gebeurd het tegenovergestelde: Je bent zo onzelfverzekerd dat je niet eens de meest simpele opdrachten uit je handen kan krijgen.

Bij een Burn-out heb je vaak zoveel aan je hoofd, zo hard gewerkt of heb je het gevoel dat iedereen een stukje van je wil, dat je uitgeblust raakt, je energielevel gewoon op is, zodat er niets meer uit je handen kan komen, en je apathisch op de bank zit, alles is teveel.

Kun je een Bore-out voorkomen?

Vaak sluipt het er in. In het begin is het werk wat je doet altijd een uitdaging, je moet het computerprogramma leren kennen, je collegae, de omgeving, hoe gaan ze met elkaar om, hoe gaat het bedrijf met de medewerkers om, dus in het begin heb je geen tijd voor een Bore-out. Een Bore-out krijg je niet van de een op andere dag.  Wanneer je het gevoel hebt dat elke dag hetzelfde is, dat je elke dag dezelfde dingen moet invoeren, je collega’s elke dag de zelfde grapjes maken: “Goeiesmorgens Juffrouw Janny, ghighi” Dan heb je kans dat een Bore-out op de loer ligt. Terwijl sommige mensen juist goed presteren bij routinematige werkzaamheden, kan een ander juist langzaam leeglopen. Misschien kun je dan kijken of je binnen het bedrijf, andere activiteiten kan doen, misschien is er een plekje voor jou in de ondernemingsraad, of misschien is je werkgever bezig met een nieuw project en kun je daar op inspringen. Natuurlijk moet je dat liggen en willen.

Ikzelf probeerde de laatste maanden op mijn werk nog het beste van te maken, dat wil zeggen: ik kwam zingend binnen, en zei tegen mijn collega: stel dat we nu in een musical zitten: en ik begon spontaan de dansen, en te zingen: “Collega, wil jij ook wat drinken?” Natuurlijk dacht ie dat ik gek was, en misschien was ik dat ook, of was het een Bore-Out?

 

 

Mijn carrière in een vriendenboekje

Zaterdag is het 4 jaar geleden dat ik besloot te stoppen bij USG, ik kreeg als afscheid mooie cadeaus, maar het allermooiste cadeau was toch wel het vriendenboekje, vol met foto’s van mij en mijn toenmalige collega’s. Gelukkig zie ik de leukste collega’s nog steeds regelmatig.

“Je lach en hartelijkheid blijft mij altijd bij”

“Zonder jou is de afdeling een stuk minder levendiger geworden”

“Jij was toch de gekste, gezelligste collega”

” Ondanks dat je het een aantal jaren moeilijk had, je altijd oprecht geïnteresseerd bent gebleven”

“Respect voor het besluit dat je hebt genomen, zorg goed voor jezelf en volg je hart in je verdere carrière”

Dit waren een aantal quotes, die collega’s en managers, in mijn “vriendenboekje” zetten. Bijna 14 jaar heb ik er gewerkt, op twee weken na. Ik heb mijn eerste zwangerschapstest daar op het toilet gedaan. Ik ben daar gegroeid, van meisje, vrouw, naar moeder. Ik dacht dat ik er nooit weg zou gaan. Samen met een aantal collega’s dachten we dat we daar eindigden achter een rollator. En wat hadden we dan veel lol.

 De laatste jaren daar waren niet makkelijk. Maar nog steeds is er niemand dood, en daar is ook veel om dankbaar voor te zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds meer een opgave om blij te zijn op mijn werk, of nee, ik maakte er elke keer wel wat van. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen. De glans was er al een tijd af, waarschijnlijk ook door de laatste jaren, maar ook door alle veranderingen. Veranderen, om het veranderen noemde ik het. Soms was ik bloed chagrijnig, maar had toch de kracht om vrolijk binnen te komen. Of ik begon te zingen, alsof ik in een musical zat. Een aantal van mijn collega’s waren meer familie geworden, we wisten zoveel van elkaar.

Ik wilde gelijk weer verder, gelijk maar solliciteren, maar ik merkte dat je zoveel jaren niet zomaar uitvlakt. Het ging met horten en stoten met vallen en op staan, ik ben diep gegaan en heb vaak gedacht was het wel een wijs besluit om weg te gaan, maar nu weet ik dat het het beste was.

En als je denkt er is niets meer over dan een kale rots, weet dan dat ook op een kale rots weer een bloem zal bloeien.

 

 

Het begin

“Een Meid, een meid”, gilde ze blij. Ze had enorm tegen de bevalling op gezien. En terwijl het  voor de tweede keer was. Ze had al een jongen, en dan bijna 4 jaar later een meisje. Een meisje, ze kon het niet geloven. Het meisje keek al alert de wereld in, alsof ze nu al begreep hoe het allemaal in elkaar stak. Perfect vond ze haar dochtertje, en ze was bijzonder boos op haar man, die zijn dochtertje minder mooi vond bij de geboorte dan zijn zoon.

Haar zoontje die, toen ze haar weeën probeerde weg te puffen, zingend zei: “Mama gaat lekker dood.. mama gaat lekker dood”, het kind was 3 jaar, wat begreep hij nou van wat hij zei, en toch dacht ze: Zie je wel, mijn zoontje ziet het ook al, dit gaat niet goed. Ze was bang doodsbang, en het liefst wilde ze de bevalling tegen houden.

Maar nu was ze er, en ze noemden haar Natasja Desiree….

Zo alert als Natasja met haar eerste blik de wereld in keek, zo zwak was ze toen haar moeder haar, nadat ze zelf geopereerd was aan een vastzittende placenta, het flesje wilde geven. Ze pakte het niet. “Zal ik haar dan toch maar de borst geven?, vroeg ze. Ze wilde het eigenlijk niet doen, omdat ze na de geboorte van haar zoon, zo vreselijk was afgevallen, de verpleegsters uit het ziekenhuis hadden gezegd, dat ze nog nooit een moeder hadden gezien die zo mager het ziekenhuis verlaten had. De borst pakte Natasja ook niet. Ze werd meegenomen door een kinderarts, zodat ze nagekeken kon worden.

Ze lag in bed, haar man naast haar, toen de arts met Natasja op de arm weer terug kwam. “Neem nu maar afscheid van uw kindje, we zijn bang dat ze het niet gaat redden” zei de arts. Met verschrikte ogen keek ze hem aan, “maar wat heeft ze dan”, vroeg ze wanhopig. De arts kon de ouders niet veel duidelijkheid geven. Iets met haar longen.

De daarop volgende dagen ervoer ze als een nachtmerrie, er was weinig duidelijkheid, weinig informatie.”Een ingeklapte long zei een andere arts, maar we doen er alles aan om haar beter te maken”.

in de couveuse

Een aantal dagen na haar geboorte, stopte haar hartje, en werd er hartmassage toegepast. Meer dan twee maanden lag ze in de couveuse, en mocht er niemand,behalve de artsen en verpleegsters, bij haar. Geen knuffel, geen aanraking. Ze was bevallen maar ze had haar kindje nog maar zo kort bij haar gehad. Vanachter het glas, zag ze haar dochtertje liggen, aan allerlei slangetjes, te vechten voor haar leven. Er was een verpleegster die een ander kindje uit de couveuse haalde en het voor het raam aan de ouders liet zien. Zij wachtte ook, wie weet, haalde ze haar dochtertje ook wel uit de couveuse. Maar het gebeurde niet. Met tranen over haar wangen, verliet ze de ruimte, waarom lieten ze haar kindje niet zien.

Natuurlijk redde het meisje het, het is immers de vrouw die dit stukje schrijft. Ze heeft tot haar zevende jaar onder behandeling gestaan bij de longarts, en toen werd ze genezen verklaard.

Hollands welvaren

Als het meisje verkouden was, had ze altijd bronchitis, dan hoorde je haar ademhaling gorgelen. Haar zware hoest, Pieterburen is er niets bij, deed ook zoveel pijn. Soms huilde ze midden in de nacht, omdat het hoesten maar niet wilde stoppen, terwijl haar borstkastje zo’n pijn deed. Maar ze riep niet om haar ouders, die wilde ze niet belasten. Maar wat was ze blij als haar moeder naar haar kamertje kwam, en haar verzorgde. Dan was ze weer rustig en kon ze weer verder slapen.

Altijd bij papa op schoot

Sporadisch echt sporadisch heeft ze nog last van haar longen. De arts had ooit gezegd dat ze er over heen zou kunnen groeien. En waarschijnlijk is dat ook gebeurd.

Haar moeder, heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat ze haar dochtertje zo’n lange tijd niet mocht aanhalen, verzorgen, dat er zo weinig informatie was.

Gelukkig zijn die tijden veranderd, mogen de ouders nu gewoon bij het kindje zijn als die in de couveuse ligt.

Waar ik nu weleens nieuwsgierig naar ben is, welke medicijnen ik toen gehad heb. Wellicht ligt daar ook wel aanleiding van rugklachten of zo… Maar waar zou ik dat na kunnen vragen?

Waar je huis woont tag

 

WAAR JE HUIS WOONT TAG, deze Tag is in het leven geroepen door de mij zo geeerde Nesrin van Daily Cup of Bla Bla Bla en Maris van Hare Maristeit. Nou daar gaat weer een deel van mijn privé leven. 😉 Ben je nieuwsgierig? Lees dan mee!

1. WAAR WOON JE EN BEN JE HIER GEBOREN EN GETOGEN? Wij wonen in Almere, mijn vriend, mijn twee zoons, mijn broer en zijn gezin en mijn ouders en schoonouders en ik wonen allemaal hier. Mijn broer en ik zijn in 1979 met onze ouders verhuisd van Deventer naar Almere. Zowel mijn broer als ik zijn beide in het ziekenhuis in Deventer (st Jozefziekenhuis) geboren. Mijn vader werkte al een hele lange tijd in Amsterdam, en het elke dag op en neer reizen van Deventer naar Amsterdam met de trein, werd op een gegeven moment niet meer rendabel. Maar he? Toen werd er een nieuwe stad uit de grond gestampt, en of mijn ouders daar geen interesse in hadden. Ik was 7 jaar toen we gingen verhuizen, mijn broer werd net 11 jaar. Het was zo anders hier, wij werden gezien als boertjes, waardoor mijn broer meer amsterdams praatte dan de Amsterdammers zelf . Er waren amper winkels en woningen, we gingen naar een noodgebouw van de super, de bakker, de bank, en dan had je het hier in Almere wel gehad. Daar waar wij woonde keek je zo uit op de grote weg. We hebben een tijdje alleen in ons blok gewoond. De huizen zouden eerder opgeleverd worden, maar door de strenge winter in 1979, werd het steeds uitgesteld, alleen wij moesten ons huis uit in Deventer, en dus hebben ze met man en macht gewerkt om ons huis klaar te krijgen. Het was spannend herinner ik me. Ik vond het bruggetje voor ons huis zo mooi, als ik er op stond en ik keek naar het water van het grachtje, dan dacht ik dat ik vaarde, naar een leven met meer belevenissen. De trap van onze kamer vond ik ook mooi, daar zat ik vaak op, en dan speelde ik alsof ik Olivia Newton John was, en playbackte Hopelessly Devoted to You. Of achter de spijlen van de trap deed ik of ik in de gevangenis zat of in een trein zat. Mijn slaapkamer was mooi met blauw bloemetjes behang, en een poster van Grease, weer Olivia en John Travolta. Mijn school was vlak achter ons huis, minder dan 5 minuten lopen en je was er. Toch verdwaalde ik in het begin nog wel. Er stond toen zo’n tank van Shell ergens ver in de straat en dat was mijn ijkpunt. De huizen leken heel erg op elkaar en soms stond ik in de verkeerde tuin. Ja ik was 7 jaar maar ging alleen naar school, er is daar ook geen straat weg, alleen een voetpad. Grappig is dat mijn broer nog steeds in het ouderlijke huis woont, mijn ouders en ik wonen ergens anders.

Almere eind jaren 90

almere 77-78

almere 79

2. VOEL JIJ JE HIER THUIS? EN WAAROM WOON JE HIER (NIET) GRAAG? Ik zou wel heel raar zijn als ik na 37 jaar me nog steeds niet thuis zou voelen hier. Ik ben hier opgegroeid, ik heb deze stad van 2000 inwoners zien groeien na bijna 200.000 inwoners. Ik heb de noodgebouwen zien veranderen in echte winkels. Ik heb de huizen voor ons ouderlijke huis gebouwd zien worden, de snelweg zien verdwijnen. Ik heb hier gelachen en gehuild, ik heb hier gespeeld, en gevreeën. Mijn liefdes ontmoet, vriendschappen gemaakt en vriendschappen verbroken. Ik hou van de natuur achter mijn huis, dat ik hier vrij en blij kan rondlopen en niemand die er opmerkingen over maakt. Alles hier in Almere ademt mijn geschiedenis uit.

foto: studiojoost.nu

foto:studiojoost.nu

3. WIL JE HIER BLIJVEN WONEN?
Ik woon zo heerlijk hier, achter mij ligt een landbouwgrond, waar ze al 15 jaar een bestemming voor zoeken, en waar gelukkig nog geen echte bestemming voor is. Er staan bomen om mij heen en veel struiken. Ik hoor s morgens de vogeltjes miauwen, oh nee dat is mijn kat, ik bedoel fluiten en ik snuif de ochtendzon en lucht op mijn dakterras met liefde op. Mijn ouders wonen hier en mijn broer, ik zou nooit ver van mijn ouders vandaan willen wonen. Ik heb fijne buren, een heerlijk huis en een fijne tuin. Alleen als ik de hoofdprijs in een loterij zou winnen zou ik wel een huisje in een ander land erbij willen hebben, als geld dan toch geen rol speelt, vlieg je zo weer even heen en weer.

4. IN WAT VOOR EEN SOORT HUIS WOON JE?
Mijn huis is een drive in woning, elke dag probeer ik met mij auto binnen te rijden, en dan is vriendlief weer boos omdat hij de garage weer opnieuw moet opbouwen, waarom noemen ze het dan een drive in? Beneden zit een onbenoemde ruimte (tuinkamer zoals je wilt) met een slaapkamer van oudste er naast. Daarnaast zit de garage/opberghok, washok, daar tegenover zit de wc en de entree. Achter de onbenoemde ruimte ligt onze tuin, dat omringd word met een soort dijk. Op de eerste verdieping is onze woonkamer en keuken. daar zitten verder ook geen deuren in, het is een vrij open huis en dus ook vrij stoffig dat is een nadeel, en op de eerste verdieping wonen was ook vervelend toen onze kinderen kleiner waren, en het mooi weer was, want dan bleef je van boven naar beneden lopen.Op de tweede verdieping hebben we een dakterras, badkamer met toilet en twee slaapkamers.

oostvaardersplassen: foto: studiojoost.nu

foto:studiojoost.nu

foto:studiojoost.nu

5. WAT VIND JE HET ALLERLEUKST EN HET ALLERSTOMST VAN JOUW WOONPLAATS?
Het allerleukst aan mijn woonplaats vind ik dat ik de oostvaardersplassen in de achtertuin heb, dat ik op weg naar mijn huis door een laantje van bomen binnen kom, dat je hier uren kan fietsen in de natuur, dat er zoveel fietspaden zijn aangelegd zodat je niet met ander verkeer in aanraking komt,dat we een heerlijk centrum hebben met alle benodigde winkels (hoewel ook de crisis hier huisgehouden heeft), de fijne terrasjes in de stad.En dat ik hier gewoon mezelf kan zijn. Het allerstomst van mijn woonplaats vind ik dat het steeds drukker word, dat het inwoners aantal best wel naar beneden mag, dat er teveel auto’s zijn, dat het hier zo hard kan waaien, en dat we nog steeds geen (groot) buitenzwembad hebben.

 

6. ALS JE MOCHT KIEZEN, IN WAT VOOR HUIS EN IN WELKE PLAATS ZOU JE DAN WONEN?
Dan zou ik een huisje in Italie toscane hebben, een vast verblijf in Amerika, Australie, en mijn eigen huis hier in Almere.

7. WAT IS OP DIT MOMENT DE HOTSPOT IN JOUW WOONPLAATS? Hallo ik ben 44 jaar, ik zou het niet weten. Wat ik wel weet dat wij zelf regelmatig lunchen bij de griek in almere stad Yamas en dat het daar heel druk is. Maar een echte hotspot? Ik weet het niet, jij Suus???

Neem ook een kijkje op Nesrin en Maris haar blog voor hun antwoorden over hun woonplaatsen Arnhem en Haarlem en hun woning.
Heb je een blog en neem je deze TAG over? Vergeet ons niet als bron te vermelden en drop het linkje dan in een comment dan zet ik je op de lijst die ik over een paar weken zal publiceren op mijn blog!

Waar woon jij? Woon je er graag? Waarom wel of niet?

 

 

 

Praatje Pot

“Met alle respect maar wat je nu doet met je blog is natuurlijk een praatje pot,” zei hij tegen mij. Gekwetst tot in mijn kruintje, hoe durft hij, wie denkt hij dat hij is?

“Het liefst geef ik je nu een schop”, foeterde ik tegen hem. Hij moest lachen en zei: “Het doet je dus wel wat, dit trickert je.”

En eigenlijk geef ik m ook wel gelijk. Ik begon een blog om andere redenen, ik wilde uitzoeken wat goed voor mij was, gezond eten, smoothies, dat pijnstillers best vervangen kunnen worden door goede voeding omdat daar ook ontstekingsremmers in zitten. Maar heel eerlijk, toen ik daar een tijdje over geschreven had, was dat het ook wel, en het is ook niet zo dat ik daar mijn hele blog mee kan vullen, of wel? Uiteindelijk wordt het nu een soort van dagboek, waarin ik mijn verhaal vertel, soms iets aangedikt, omdat het nou eenmaal beter leest, maar verder wel altijd eerlijk.

Dat iets aangedikt was denk ik ook wel bij Prince, ik kreeg zoveel reacties als sterkte en zo, maar eigenlijk was ik de schrik allang voorbij, het ergste vind ik dat iedereen op een gegeven moment wegvalt, ik denk dat ik daar het meeste moeite mee heb. Ik denk weleens, iedereen wil heel oud worden, maar hoe leuk is het om heel oud te zijn als een ieder die je dierbaar is, en dat al je idolen om je heen zijn verdwenen.

Het is koud vandaag en het regent, het is bijna mei, en die ene dag dat ik heerlijk in de tuin lag smaakt wel naar meer, maar helaas, we moeten nog even geduld hebben. Verder ben ik nog dommer dan een ezel. De laatste tijd heb ik weer regelmatig last van mijn rug. Het begon met het geweldige bieten rooien. Daarna ging het wel weer beter, en dacht ik verstandig te zijn om even alle ramen te lappen, niet doen dus. Sindsdien ben ik steeds aan het kwakkelen, ook met me niet lekker voelen, en daardoor heb ik mezelf eigenlijk verwaarloosd, want ik moet gewoon elke dag oefeningen doen, en niet als een bezetene, maar rustig aan.. (Dit schrijf ik ook echt voor mezelf) Daarnaast moet ik niet gaan dweilen en stofzuigen, ook al heb ik gelezen dat je eerst moet zuigen voor je stoft, jammer dan! Want van de week was het weer bingo. Ik had al weer een tijdje een zeurderige pijn, en ik ben wel weer zo verstandig om weer naar fysio te gaan, maar afgelopen week dacht ik ik ga aan de trap hangen om mijn rug uit te rekken, omdat mijn si gewricht weer geblokkeerd was. Natuurlijk had ik dat niet moeten doen, mijn hele rechte kant van mijn rug deed zo’n pijn dat ik door de grond ging toen de fysio mij masseerde. Ik slikte maar weer pijnstillers, en ben rustig aan gaan doen… Gelukkig kan ik nu zeggen, dat het weer wat beter gaat, ik voelde dat de blokkade weer is opgeheven 😉 en dat ik nu nog wat last heb daar van, maar ik kan tenminste weer normaal slapen in mijn bed en er weer normaal uit komen.

Het blijft een zwakke plek, en weet je als je je goed voelt, geestelijk en lichamelijk dan denk je het lukt wel weer, en omdat ik nu fulltime thuis ben, wil ik ook dat alles op orde en netjes is. Het voelt zo als falen of niet willen soms. Terwijl dat natuurlijk onzin is. Nu heb ik weer 3 dagen flink pijn gehad door mijn eigenwijze gedrag.

Niet lullen maar poetsen!

Vandaag kwam ik ook alweer met een gejaagd gevoel uit bed. Gisteravond werd ik door de sollicitatiemeneer gebeld dat ik door ben naar de tweede ronde…Jippie Yeah, maar tegelijk: Kan ik het wel, ben ik wel goed genoeg. Die gevoelens hebben alles te maken met de afgelopen periode bij mijn oude werkgever.

“De wil is er echt, maar soms moet je je afvragen of hier je toekomst nog ligt” Ik liep al een tijdje mijn tenen, en of dat nu door mij komt, door mijn rug problemen of door alle veranderingen, soms groei je uit elkaar, en kun je het niet meer met elkaar eens zijn, terwijl je elkaar toch nog wel aardig vind. Dan moet je beslissen om uit elkaar te gaan.

Ik  heb gehuild tijdens het gesprek, zo ben ik nu eenmaal, maar tegelijkertijd voelde ik een opluchting, alsof er een last van mijn schouders af viel.

Toen ik thuis kwam ben ik als een gek gaan schoonmaken en ordenen. Samen met Joost waren we bezig zijn bedrijf opnieuw vorm te geven. En net toen we het een beetje eens werden, werd ie gebeld door een klant, of hij daar voor vast wil komen werken. Hij greep dit aanbod met beide handen aan, omdat nu ook mijn vastigheid was opgehouden.

Inmiddels zijn we 5 maanden verder, nadat ik mijn werkgever gedag zei. En heb ik na een paar inschrijvingen bij uitzendbureau’s, een echte sollicitatiebrief geschreven, hoewel, het was een korte en bondige brief. En ik mocht op gesprek, en nu dus voor het tweede gesprek. Het lijkt me heel leuk om daar te beginnen, maar tegelijk ben ik ook bang, bang voor het onbekende, weet je als je 20/ 30 jaar bent, dan stap je zo makkelijk van de een naar de andere situatie. Tenminste ik wel, ik was altijd heel flexibel, als ik het niet meer naar mijn zin had bij het ene bedrijf dan hopte ik hup naar een ander bedrijf. Mijn moeder zei altijd dat ze zo veranderd was na de kinderen. Ik lachte haar uit en zei dan: Nou volgens mij ben je nooit anders geweest. Ik moet mijn woorden terugnemen, ik ben nu van hetzelfde laken een pak.

Vandaag kwam ik dus met een gejaagd gevoel uit bed. Nadat ik iedereen van eten had voorzien, en een ieder de deur had uitgewerkt, ben ik nog even naar bed gegaan, om wat te lezen. Maar ook daar werd ik niet rustiger van. Dan maar douchen, haren wassen, föhnen, leuke kleren aan, hup Natas!

Ik belde mijn vader om te vertellen dat ik door was naar de volgende ronde. “Goed zeg! zegt ie blij. “Tja zei ik, ik weet het niet hoor Pap, het gaat allemaal zo snel”.  Hij vroeg aan mij of het mij leuk leek: “Ja zei ik. Nou, zei die, het is ook lekker dichtbij, je kunt je uren zelf inplannen, wat wil je nog meer. Mijn zware hart werd al een stukje lichter. Natuurlijk heeft mijn vader gelijk.

Ik vertelde mijn vader dat ik zaterdag een hoelahoep gekocht had, en dat ik het best een klus vond om dat ding draaiende te houden, en dat ik daardoor blauwe plekken op mijn zij heb. En vandaag moet ik ook nog naar fysio, die man zal wel denken. Dus zei ik tegen hem, ik stop maar even met hoelahoepen totdat die blauwe plekken weg zijn. Niet verstandig vond mijn vader, “Gewoon niet forceren, en niet zoals jij als een gek gaan hoelahoepen, opbouwen moet je, en gewoon elke dag een paar keer een paar minuten, die blauwe plekken gaan heus wel weg, maar als je nu gaat stoppen kun je over een paar weken weer opnieuw beginnen. “Dank je Pap, zei ik, voor je adviezen, je had coach moeten worden”. Dat was ik toch ook… Tja alleen noemden we dat toen anders. En kijk: Ik heb weer een heel stukje geschreven! Wat moet ik toch zonder mijn ouders!