Hallo #2018

 

Na mijn vorige blog-> ben ik zoals geschreven na de oliebollenkraam gegaan, het was nog voor 6 uur, maar er stond al een rij. Ik wachtte max een kwartiertje en toen kon ik bestellen. Natuurlijk bestelde ik weer teveel, ik kan immers niet goed inschatten en ben altijd bang om te weinig te hebben.

Ik voelde me die ochtend al niet zo lekker, mijn hoofd zat vol en ik was wat aan het hoesten, in de middag kreeg ik spontaan in de Albert Heijn een bloedneus, gelukkig was ik net op tijd bij de zakdoekjes, zodat het geen bloederige bende werd. De boodschappen waren binnen. Het was tegen vijven dat ik weer thuis was en ik zette een blik tomatensoep en een blik champignonnesoep op, lekker makkelijk, met een lekker stokbroodje Aioli, ook niet zelf gemaakt. De boog kan niet altijd gespannen staan. Daarna ben ik met de jongens levensweg gaan spelen. Tijdens het spel begon mijn neus weer te bloeden en niet een beetje, het bleef komen. Ik rende naar de wc en de hele wc was binnen de kortste keer rood. Ik pakte zakdoekje na zakdoekje, probeerde mijn neus dicht te houden, het mocht niet baten. Ik zag in mijn ooghoek een minitampon liggen, en haalde de lastige verpakking (met mond en een hand, ja het ging niet anders) er af. Ik stopte het in mijn neus. Ik maakte mijn bloederige neus, mond, wang en kin schoon, (waarom zeg ik niet gewoon gezicht) en ging weer verder, met mijn kinderen, met levensweg. Mijn oudste zoon won, mijn jongste zoon werd tweede en ik was de hekkensluiter.

Daarna heb ik op de bank gelegen, gekeken naar voetbal Inside, oh wat moet ik toch vaak lachen om hun. Ik hou van die humor, kan er niets aan doen. Tussen de breaks door verschoonde ik mijn tampon, in mijn neus, want het was nog niet opgehouden met bloeden, het was niet meer zo heftig maar wel erg gevoelig. Tijdens Youp hield mijn neus het vol met een klein zakdoekje, maar tegen het champagnemoment, begon het weer wat te bloeden. Om 1 uur gingen de kinderen en ik naar bed, ik had voor de veiligheid nog een handdoek om mijn kussen gedaan. Hallo 2018.

Ik sliep slecht, ik hoestte en mijn hoofd deed pijn, maar gelukkig geen bloedneus in de nacht.
Ik was alweer vroeg op, en at in alle vroegte nog een krentenbol, ik had nog zoveel over, en omdat ik mij niet lekker voelde heb ik ook niet veel gegeten. Ik ben niet naar mijn ouders en schoonouders geweest, maar heb op de bank gelegen, met inderdaad weer een bloedneus. Het goede nieuws was dat ziggo per 1 januari Greys Anatomy op ondemand gezet had, en ik dus weer verder kon gaan kijken waar ik gebleven was.

Sinds gisteren ben ik weer opgeknapt en ben ik met mijn jongste zoon gaan shoppen. Heerlijk er even uit.

Helaas geen goed begin voor 2018, maar dat zegt natuurlijk niets over de rest van het jaar. Ik ga er gewoon voor. Met alles wat er bij komt, en natuurlijk zal ik wel weer eens inkakken, maar mij krijgen ze niet klein! 2018 Kom maar op!

Advertentie

Hoelahoepen

Een paar maanden geleden heb ik een hoelahoep aangeschaft, ik dacht dat is goed voor mijn rug.

Zoals jullie weten heb ik een aantal maanden weer flink last gehad, en ik werd er wel weer moedeloos van, want wat moet je doen?

In ieder geval niet te veel.

Laat dat ramen lappen maar zitten.

Dweilen moet je maar aan een ander overlaten

De grote schoonmaak? Doe maar een paar kleintjes en vraag hulp, bij de zware taken zoals de douche.

Natuurlijk ging het herstel mij niet snel genoeg, en daardoor zat ik er wel doorheen. Uiteindelijk ben ik weer naar fysiotherapie gegaan, en hij heeft mij laten inzien dat ik met elke dag een beetje oefenen, meer voor elkaar krijg.

Gelukkig gaat het nu stukje bij beetje weer beter, ik ben niet meer stijf als ik uit mijn stoel op sta. Ik hoef ook niet meer steeds te liggen, om mijn spieren te ontlasten. Maar ik merk wel dat ik de oefeningen trouw moet blijven doen, omdat mijn rug nou eenmaal snel zwak is.

Maar goed, ik kocht dus een hoelahoep, en ik dacht: dat doe ik wel even. Tenslotte heb ik het vroeger zo vaak gedaan, met de door mijn vader van pvc buis gemaakte hoelahoep.

Maar wat viel dat tegen zeg, het lukte me voor geen meter, maar ik moest en zou het door zetten. Mijn oudste zoon vroeg:”mam, mag ik eens?” “Ja natuurlijk, antwoordde ik. Ik ben tenslotte de kwaadste niet. En natuurlijk lukte het hem na twee pogingen, en daar stond ie hoor mijn gespierde spijker, met een draaiende hoelahoep om hem heen. Hoe kreeg hij dat voor elkaar zeg. Ik heb tenslotte You Tube er maar bij gepakt, en gekeken hoe ze het daar deden.

En ja toen begon ik het langzaamaan wat door te krijgen. Alleen elke keer als ik de hoelahoep pakte, brandde mijn zijkant, maar ik dacht volhouden. Tot ik later in de spiegel keek en dit zag:

lekker sportief bezig

En zal ik jullie nog wat leuks vertellen? De volgende dag had ik voor het eerst fysiotherapie bij een nieuwe fysiotherapeut!

Mijn carrière in een vriendenboekje

Zaterdag is het 4 jaar geleden dat ik besloot te stoppen bij USG, ik kreeg als afscheid mooie cadeaus, maar het allermooiste cadeau was toch wel het vriendenboekje, vol met foto’s van mij en mijn toenmalige collega’s. Gelukkig zie ik de leukste collega’s nog steeds regelmatig.

“Je lach en hartelijkheid blijft mij altijd bij”

“Zonder jou is de afdeling een stuk minder levendiger geworden”

“Jij was toch de gekste, gezelligste collega”

” Ondanks dat je het een aantal jaren moeilijk had, je altijd oprecht geïnteresseerd bent gebleven”

“Respect voor het besluit dat je hebt genomen, zorg goed voor jezelf en volg je hart in je verdere carrière”

Dit waren een aantal quotes, die collega’s en managers, in mijn “vriendenboekje” zetten. Bijna 14 jaar heb ik er gewerkt, op twee weken na. Ik heb mijn eerste zwangerschapstest daar op het toilet gedaan. Ik ben daar gegroeid, van meisje, vrouw, naar moeder. Ik dacht dat ik er nooit weg zou gaan. Samen met een aantal collega’s dachten we dat we daar eindigden achter een rollator. En wat hadden we dan veel lol.

 De laatste jaren daar waren niet makkelijk. Maar nog steeds is er niemand dood, en daar is ook veel om dankbaar voor te zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds meer een opgave om blij te zijn op mijn werk, of nee, ik maakte er elke keer wel wat van. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen. De glans was er al een tijd af, waarschijnlijk ook door de laatste jaren, maar ook door alle veranderingen. Veranderen, om het veranderen noemde ik het. Soms was ik bloed chagrijnig, maar had toch de kracht om vrolijk binnen te komen. Of ik begon te zingen, alsof ik in een musical zat. Een aantal van mijn collega’s waren meer familie geworden, we wisten zoveel van elkaar.

Ik wilde gelijk weer verder, gelijk maar solliciteren, maar ik merkte dat je zoveel jaren niet zomaar uitvlakt. Het ging met horten en stoten met vallen en op staan, ik ben diep gegaan en heb vaak gedacht was het wel een wijs besluit om weg te gaan, maar nu weet ik dat het het beste was.

En als je denkt er is niets meer over dan een kale rots, weet dan dat ook op een kale rots weer een bloem zal bloeien.

 

 

Het begin

“Een Meid, een meid”, gilde ze blij. Ze had enorm tegen de bevalling op gezien. En terwijl het  voor de tweede keer was. Ze had al een jongen, en dan bijna 4 jaar later een meisje. Een meisje, ze kon het niet geloven. Het meisje keek al alert de wereld in, alsof ze nu al begreep hoe het allemaal in elkaar stak. Perfect vond ze haar dochtertje, en ze was bijzonder boos op haar man, die zijn dochtertje minder mooi vond bij de geboorte dan zijn zoon.

Haar zoontje die, toen ze haar weeën probeerde weg te puffen, zingend zei: “Mama gaat lekker dood.. mama gaat lekker dood”, het kind was 3 jaar, wat begreep hij nou van wat hij zei, en toch dacht ze: Zie je wel, mijn zoontje ziet het ook al, dit gaat niet goed. Ze was bang doodsbang, en het liefst wilde ze de bevalling tegen houden.

Maar nu was ze er, en ze noemden haar Natasja Desiree….

Zo alert als Natasja met haar eerste blik de wereld in keek, zo zwak was ze toen haar moeder haar, nadat ze zelf geopereerd was aan een vastzittende placenta, het flesje wilde geven. Ze pakte het niet. “Zal ik haar dan toch maar de borst geven?, vroeg ze. Ze wilde het eigenlijk niet doen, omdat ze na de geboorte van haar zoon, zo vreselijk was afgevallen, de verpleegsters uit het ziekenhuis hadden gezegd, dat ze nog nooit een moeder hadden gezien die zo mager het ziekenhuis verlaten had. De borst pakte Natasja ook niet. Ze werd meegenomen door een kinderarts, zodat ze nagekeken kon worden.

Ze lag in bed, haar man naast haar, toen de arts met Natasja op de arm weer terug kwam. “Neem nu maar afscheid van uw kindje, we zijn bang dat ze het niet gaat redden” zei de arts. Met verschrikte ogen keek ze hem aan, “maar wat heeft ze dan”, vroeg ze wanhopig. De arts kon de ouders niet veel duidelijkheid geven. Iets met haar longen.

De daarop volgende dagen ervoer ze als een nachtmerrie, er was weinig duidelijkheid, weinig informatie.”Een ingeklapte long zei een andere arts, maar we doen er alles aan om haar beter te maken”.

in de couveuse

Een aantal dagen na haar geboorte, stopte haar hartje, en werd er hartmassage toegepast. Meer dan twee maanden lag ze in de couveuse, en mocht er niemand,behalve de artsen en verpleegsters, bij haar. Geen knuffel, geen aanraking. Ze was bevallen maar ze had haar kindje nog maar zo kort bij haar gehad. Vanachter het glas, zag ze haar dochtertje liggen, aan allerlei slangetjes, te vechten voor haar leven. Er was een verpleegster die een ander kindje uit de couveuse haalde en het voor het raam aan de ouders liet zien. Zij wachtte ook, wie weet, haalde ze haar dochtertje ook wel uit de couveuse. Maar het gebeurde niet. Met tranen over haar wangen, verliet ze de ruimte, waarom lieten ze haar kindje niet zien.

Natuurlijk redde het meisje het, het is immers de vrouw die dit stukje schrijft. Ze heeft tot haar zevende jaar onder behandeling gestaan bij de longarts, en toen werd ze genezen verklaard.

Hollands welvaren

Als het meisje verkouden was, had ze altijd bronchitis, dan hoorde je haar ademhaling gorgelen. Haar zware hoest, Pieterburen is er niets bij, deed ook zoveel pijn. Soms huilde ze midden in de nacht, omdat het hoesten maar niet wilde stoppen, terwijl haar borstkastje zo’n pijn deed. Maar ze riep niet om haar ouders, die wilde ze niet belasten. Maar wat was ze blij als haar moeder naar haar kamertje kwam, en haar verzorgde. Dan was ze weer rustig en kon ze weer verder slapen.

Altijd bij papa op schoot

Sporadisch echt sporadisch heeft ze nog last van haar longen. De arts had ooit gezegd dat ze er over heen zou kunnen groeien. En waarschijnlijk is dat ook gebeurd.

Haar moeder, heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat ze haar dochtertje zo’n lange tijd niet mocht aanhalen, verzorgen, dat er zo weinig informatie was.

Gelukkig zijn die tijden veranderd, mogen de ouders nu gewoon bij het kindje zijn als die in de couveuse ligt.

Waar ik nu weleens nieuwsgierig naar ben is, welke medicijnen ik toen gehad heb. Wellicht ligt daar ook wel aanleiding van rugklachten of zo… Maar waar zou ik dat na kunnen vragen?

Je kunt mijn rug op #10 The end Extra lang

Wat vooraf ging.

Echt heel sterk is mijn rug niet geworden na de eerste operatie, ik moest echt wel uit kijken, schaatsen of zo ging niet, het was alsof mijn benen los in mijn bekken zaten. Dansen ging ook niet meer zo lekker lenig, maar ach het was beter dan het was.

Begin 2013 ga ik nog lichtjes door mijn rug, maar gelukkig was dat na een weekendje alweer een stuk minder.

Verder ging het redelijk met mij, ik moest aanpassingen doen, en dat deed ik ook, moeilijk vond ik dat met twee kinderen, en een man die veel werkt, maar ach je leert met je beperkingen om te gaan zullen we maar zeggen.

En dan is 2014 net aangebroken, ik was aan het strijken en tegelijkertijd aan het leren voor mijn examen BKL (Basis Kennis Loonadministratie),  wat ik aangeboden kreeg via mijn werk. Ik had op mijn iphone hoofdstukken en opgaves ingesproken en dat leerde ik dan terwijl ik de was deed, of aan het stofzuigen was, maar nu was ik dus aan het strijken, ik weet nog dat ik een truitje opvouwde en in de wasmand wil leggen, en terwijl ik die draai maak hoor en voel ik krak….in mijn rug. Dezelfde kant als waaraan ik geopereerd was. Ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik was niet helemaal stijf zoals de allereerste keer, maar mijn onderrug was wel behoorlijk stijf, maar eigenwijs als ik ben, streek ik toch alles weg, liep naar boven en ging op bed liggen. Ik wilde me niet laten kennen, en ben de volgende dag toch naar mijn werk gegaan, wat natuurlijk niet ging, ik kon amper zitten. Na een uur haalde Joost mij op, en ging ik op bed liggen.

Gelukkig was de pijn en stijfheid na een maandje weg en ging het weer even beter. Dat wil zeggen een weekje. Want tijdens het appen, maakte ik weer een draai, en schoot het er weer in, deze keer nog pijnlijker dan de vorige keer. Ik was in en in verdrietig, ik had ondertussen al wel een fysiotherapeut, maar die trok nadat ik de tweede keer door mijn rug ging zijn handen van mij af, want hij dacht niet dat hij de juiste behandeling gaf.

De dokter, (dezelfde als toen) nam me weer niet echt serieus, ik heb gehuild en geeist dat ik een doorverwijzing kreeg, en uiteindelijk gaf hij mij die. (je snapt dat ik daarna over ben gegaan naar een ander).

De neuroloog was er niet zeker van of het een hernia was, maar ik voelde dezelfde symptomen, alleen leek het nog erger. De pijn was onhoudbaar.

Ik kreeg een MRI scan met contrastvloeistof, en ik voelde mij raar in mijn hoofd worden, toen ik mij weer mocht omkleden, zag ik allemaal bulten, allergische reactie, en ik mocht een nacht in het ziekenhuis doorbrengen.

De uitslag was uiteindelijk weer een hernia. Weer naar de chirurg, die wilde mij niet opereren omdat ik al geopereerd was, en hij dan weer door het bot moest, waardoor ik nog instabieler zou worden.

Ze raadde mij pijnbestrijding aan. Een aantal keren ging ik naar de kliniek waar ze mijn zenuw probeerde te verdoven, met een naald gingen ze dan in mijn rug prikken. Het hielp allemaal maar even, en de pijn leek daarna nog erger dan er voor. Mijn been het leek soms wel of er lichtflitsen door mijn been ging, zo’n pijn, en ik maar googlen, “misselijk van de pijn” Ik wist me geen raad.

En net toen ik dacht, dit is mijn leven, ik ben 42 jaar, moeder van twee kinderen, lig meer op bed dan dat ik wat anders kan, zei een collega, dat haar man geopereerd was in Klein Rosendael, endoscopisch, en dat hij ook zoveel last had gehad.

Daar ging alles razendsnel. Ik belde, ik kon bijna direct komen, ik kreeg een gesprek met de neurochirurg, die gelijk zei: Ik ga je van je pijn afhelpen. Hij hoefde niet door het bot heen. In een ochtendje was alles al geregeld voor de operatie over 3 weken.

Ik was niet bang toen ik geopereerd werd, ik was juist heel rustig, heel anders dan de vorige keer. Het voelde goed.

Ik mocht de dag na de operatie naar huis, ik voelde me prima… Maar na twee dagen heb ik zoveel pijn gehad, en ben ik zo beroerd geweest. Ik heb mij echt een week beroerd gevoeld (kwam door de diclofenac). Ik had pijn in mijn bilspier, kon amper zitten, en had het gevoel dat mijn ene been langer was dan het andere been, ik dacht dit is helemaal mislukt, maar na twee weken, ging ik als een trein… Ik ben 20 november geopereerd, en 3 januari begon ik weer met werken. En 1 maart werkte ik weer mijn volledige uren. Ik begon weer vertrouwen in mijzelf te krijgen, en in mijn lichaam, ik durfde langzaam aan weer te gaan hardlopen, en oh de euforie toen ik weer kon hardlopen in het bos waar ik nog geen 4 maanden daarvoor voorzichtig mijn stapjes zette, ik huilde gewoon van geluk.

En elke keer als ik hardloop en ik denk ik kan niet meer, dan denk ik terug aan die tijd, en dan ga ik weer door!!!

Dit is het einde van mijn verhaal… Ik wilde jullie meegeven, om niet zomaar op te geven, dat je lichaam echt wel aangeeft dat er wat aan de hand is. Laat je niet door de doktoren met een kluitje het riet in sturen.

The End

Dit nummer stond op mijn telefoon toen ik na de operatie wandelde, en nu als ik hardloop, en dan voel ik mij zo gelukkig en vrij!!!

 

Wij zijn nu bijna 7 jaar verder na het ongeluk van mijn vader. Het heeft diepe wonden geslagen, bij ons gezin. Mijn vader wordt dit jaar 79 jaar, en is nog heel krachtig. Voor een man die op zijn 72e jaar zo’n ongeluk moest meemaken, gaat hij er geweldig mee om. Natuurlijk ben ik er niet bij als hij het even niet zit zitten, maar hij gaat door!! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik zo’n sterke vader heb. Ook mijn moeder wil ik alle lof geven voor haar liefde en steun aan mijn vader. Ik heb echt twee topouders, waar ik enorm trots op ben!!

En dit is echt het einde!!

Weet jij wat gezond is??

Ik ben de draad helemaal kwijt. Vorige maand kocht ik de Quest een special over eten, en ik dacht hier staat in wat nu werkelijk goed voor je is en wat niet.

Maar helaas niets is minder waar. Onze wetenschappers spreken of elkaar steeds tegen, of worden er theorieën die het jaren eerder helemaal waren, nu onderuit gehaald. Jeetje wat nu dan? Soms vraag ik mij echt af, waarom er wetenschappers zijn, ze kunnen ons van alles wijsmaken. (Oeps nu lijk ik op Phoebe en schop ik Ross tegen het zere been).

Zo staat er en stukje over wel of geen alcohol. Nu wordt er beweerd dat mensen die een of vijftien gram alcohol per dag drinken wel minder hart en vaatziekten en diabetes krijgen, maar vaker borstkanker. En Bier en sterke drank gaan samen met een grotere kans op diabetes, het is volgens de gezondheidsraad beter om geen druppel alcohol te drinken, terwijl de afgelopen 10 jaar je nog twee glazen alcohol mocht drinken, dat zou juist een beroerte tegen gaan.

Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat mensen die koffie drinken minder kans op diabetes type 2 hebben. Maar in 2015 staat er in een persbericht van de Deense Kobenhavns Univeritet dat juist het drinken van koffie geen invloed heeft op het ontwikkelen van bijvoorbeeld diabetes.

Wat je wel of niet moet eten of drinken om gezond te blijven. lijken elkaar steeds tegen te spreken, maar het lijkt ook steeds te veranderen. Weet de wetenschap nu wel wat gezond voor ons is?

foto-design studiojoost.nu

Om er achter te komen welke voedingsmiddelen nou gezond voor ons zijn en welke niet, kijken voedingsepidemiologen naar wat mensen zoal nuttigen en welke ziekten ze in de loop van hun leven krijgen, zoals hart-en vaatziekten en kanker. Het is een lang proces. ‘Het duurt meestal tientallen jaren voordat een ziekte de kop op steekt” legt Pieter Daglelie uit. Hij is hoogleraar voedingsepidemiologie aan Maastricht Universty. Het kan makkelijk 10 jaar duren voordat een onderzoek iets oplevert. Bovendien moet je voor dit soort onderzoek al snel minstens 5000 tot 10.000 mensen volgen om er na 10 jaar iets over te kunnen zeggen. In principe word een relatief klein deel van de groep die je volgt ziek. En na 10 jaar kun je dan nog geen harde conclusies trekken, omdat de onderzoeken alleen een verband laten zien, maar niet oorzaak of gevolg. Mensen die veel vis eten hebben een lager cholesterolgehalte, en ook minder hart en vaatziekten krijgen dan mensen die weinig vis eten. Deze uitkomst betekent niet perse dat veel vis eten helpt om ziekten te voorkomen. Misschien is het zo dat mensen die veel vis eten om de een of andere reden niet of minder roken, en roken verhoogt de kans op deze ziekten. Dan ligt er dan niet aan dat die mensen veel vis eten maar dat ze minder roken.

Aan het einde van de vorige eeuw leek het er op dat Beta-caroteen beschermend werkt tegen longkanker, mensen die veel groenten aten (Beta caroteen wordt van vitamine A gemaakt en zit veel in groenten)bleken minder vaak longkanker te krijgen. Daarop gingen Finse en Amerikaanse onderzoekers los van elkaar experimenten uit voeren waarbij duizenden rokers dagelijks een beta-caroteensupplement namen, en een even grote groep rokers kreeg een placebo. Wat bleek? De Caroteenslikkers kregen vaker longkanker. Het probleem is dat een zo’n voedingsstof altijd samen met andere voedingsstoffen in een voedingsmiddel zit. Al die stoffen beïnvloeden elkaars werking. Er is weinig bekend over de wissel werking van al die stoffen bij elkaar. Misschien verstoor je die wel als je een zo,n losse stof als beta caroteen toevoegt. Met alle gevolgen van dien.

Verborgen E Nummers

E-nummers worden nogal eens van de verpakking weggemoffeld. Johannesbroodpitmeel of E410 deze Stabilisator zorgt ervoor dat de amandelmelk uit de supermarkt niet schift. Fabrikanten veranderen som zelfs de samenstelling van een product om een impopulair ingrediënt van de verpakking te verwijderen. Neem glutamaat (E621). Sinds de jaren zestig gaat het verhaal dat deze smaakversterker zorgt voor hoofdpijn, opgeblazen gevoel en hartkloppingen. Maar dit is niet wetenschappelijk bevestigd. Toch heeft glutamaat een slechte naam, dat het steeds vaker vervangen wordt door gistextract, dat glutamaat bevat.Maar omdat dat slechts een onderdeel van het ingredient gistextract is, hoeft glutamaat niet op de verpakking te staan.Veel fabrikanten omzeilen nu dus de E nummers omdat deze een slechte naam hebben, maar dat hoeft dus helemaal niet, de E nummers waren juist bedoeld om de voedingsinformatie makkelijker te maken.

Alle E nummers zijn getest, maar waarom denken mensen dat E nummers zo ongezond zijn? Vaak verwijzen de waarschuwingen voor bepaalde E nummers naar een wetenschappelijk onderzoek. Niet zelden  gaat het om onderzoek dat of niet goed is uitgevoerd, of dat schadelijke gevolgen vaststelt bij enorme hoeveelheden die mensen normaal binnen krijgen. Mijn moeder zegt altijd: overal waar te voor staat is niet goed. Als je teveel water drinkt in korte tijd, is dat ook giftig.

Toch zijn er vragen over de veiligheid van E nummers, zo zijn sommige hulpstoffen die eerder waren toegestaan toch later teruggetrokken omdat ze toch schadelijk bleken te zijn. Maar zo wordt er voornamelijk op dieren getest, en alleen acute symptomen komen in beeld. Het effect op langstermijn is onbekend.

foto: studiojoost.nu

Ook veel combinaties die we binnenkrijgen kunnen slecht voor ons zijn, maar kunnen we niet uitzoeken. Zo is er nooit getest wat een kiwi in combinatie met chocolade precies doet. Veel stoffen in ons eten en drinken zouden als ze nu werden uitgevonden nooit meer door de test komen. Alcohol? Giftig en kankerverwekkend. Zout? Verhoogt de bloeddruk.

Verwarring alom. Gelukkig zijn er basis dingen die wetenschappelijk vaststaan. Groenten, fruit, peulvruchten en volkorenproducten zouden goed voor je zijn. Hoewel ik zelf daar ook een aantekening bij zet. Hoeveel mensen hebben een allergie voor bepaalde fruit soorten? En ook Volkorenproducten kunnen je darmflora behoorlijk op zijn kop zetten.

Onderzoek naar wat voor ons gezond is en wat niet gaat dus langzaam. En het blijft moeilijk om harde conclusies te trekken en daardoor veranderen de aanbevelingen over goede voeding soms.

Mijn conclusie na dit alles gelezen te hebben is dat niets zeker is. Dat wij nog steeds proef konijnen zijn, zoals ik dat toen ook voelde met mijn rug-ellende. En dat ik helemaal niets wijzer geworden ben, en alleen met nog meer vragen zit.

Bron:Quest Extra

Je kunt mijn rug op #9 Mijn gedachtes en gevoel

Wat vooraf ging.

Ik heb me vaak heel alleen gevoeld, ik was geopereerd, en moest rust houden, ik lag veel op bed, las tijdschriften, ik wandelde even door de kamer, maakte een beschuitje voor mijzelf, de kinderen bleven 2 dagen over op school, mijn ouders en schoonouders, haalde ze om beurten op. Ja mijn vader ondanks dat zware ongeluk, haalde ook mijn kinderen op, ze hadden een nieuwe auto gekocht, een automaat, zodat hij toch kon rijden. Een topper die man, en daar kwam hij dan, met de kinderen, je moet bij mij de trap op om naar de woonkamer te komen, en hij trok zich met zijn armen aan de leuning op.

Ik voelde mij een waardeloze moeder, een moeder die niets kon, behalve liggen in bed, een half uurtje zitten en dan weer liggen. Ik voelde me schuldig, vreselijk schuldig, dat iedereen voor mij moest zorgen. En ik voelde me alleen.

Ja Natas, dacht ik, daar lig je dan in je bed, en wie zitten er nu naast je? Hoe vaak word je gebeld? Een ieder is druk met zijn/haar eigen leven, en jij? jij had altijd de arrogantie om te denken dat je een ander beter kon laten voelen..Haha, maar je moet alles zelf doen, hulp ja, maar wie ben jij om te denken dat je een ander kan helpen. En nu lig je daar, moederziel alleen. Af en toe een belletje, heel af en toe een bezoekje, niemand is zo gek om zich drieslagen in de rondte te rennen, om jouw een bezoekje te brengen hoor, alleen jij bent altijd zo gek geweest. Ik nam het ze ook niet echt kwalijk, ik bedoel, dat ik nou zo gek ben geweest, dat hoeft een ander dan toch niet te zijn? Maar het was voor mij ook een opluchting, nu was ik niemand ooit meer wat verschuldigd, nu zou ik me nooit meer in allerlei  hoeken moeten wringen om er voor een ander te zijn. Het heeft mij veel tranen gekost, maar ik ben dankbaar dat ik het heb mogen inzien.

Wat ik wel kwalijk vond was, dat ik van mijn werk bitter weinig hoorde. Heel af en toe een belletje, en na bijna 6 weken stond mijn leidinggevende een keer voor de deur.

Ik ben 3 maanden thuis geweest toen ik weer voorzichtig begon met werken, maar ik voelde mij een spook die op de afdeling zat, er was niemand die ook maar wat aandacht aan mij gaf. Het werken al was het maar een uurtje, ging niet goed, ik had na het werken veel pijn dus besloten we dat ik toch nog maar langer thuis bleef.

Uiteindelijk ben ik in juni gaan reïntegreren, en stapje voor stapje, pas in maart ging ik volledig werken. Zo lang duurde de revalidatie, en de pijn. En eigenlijk nog langer, want ik moest vaak rusten op bed als ik wat gedaan had. Maar in 2013 ging het opeens weer een stuk beter. Hardlopen kon ik niet meer, mijn lichaam was daar echt te zwak voor. Ik fitnesste ondertussen weer, maar dat was ook niet zo’n succes, vaak kwam ik krom van de stijfheid terug thuis, lag ik even op de bank, en dan hup naar school om de kinderen op te halen.

Ben zelfs nog terug geweest bij de neurochirurg omdat het zolang duurde, er werd weer een MRI Scan gemaakt, maar daar was niets op te zien.

Volgende keer: Het laatste extra lange deel

Je kunt mijn rug op#8

Wat vooraf ging.

Mijn collega’s raadde mij aan om mijn zorgverzekeraar te bellen, of er ergens anders een ziekenhuis was die mij eerder konden behandelen. Ook zij zagen, hoe slecht ik liep, en hoe moeizaam ik uit mijn stoel kwam. En ja ook mijn Manager wilde meer duidelijkheid, wat logisch was.

Ik belde mijn zorgverzekeraar, en zij belden de ziekenhuizen bij mij in de buurt, of deze eerder een plekje voor mij hadden.

Het werd het Ter Gooi ziekenhuis in Hilversum. Ik kon er een week later terecht, en twee weken later werd ik geopereerd, 3 februari 2011 om precies te zijn.

Deze neurochirurg zag op mijn MRI scan dat ik geen spina-bifida had, maar een lumbaal kanaal stenose. Mijn ruggewervel had artrose en daardoor ging het bot woekeren, die de zenuw beklemde.

Voor de operatie was ik niet eens bang, ik was blij dat er eindelijk wat aan de pijn gedaan zou worden. Joost bracht mij naar het ziekenhuis, en ging wat later weer weg om de kinderen op te halen. Het duurde toen nog anderhalf uur geloof ik voor ik geholpen zou worden. En helemaal alleen op die kamer, brak opeens het angstzweet uit. Ik trilde aan alle kanten, mijn gebit klapperde van de zenuwen. Toen ze mij ophaalde om naar de operatie zaal te gaan, dacht ik, ik spring uit het bed, ik stel mij aan, ik heb geen pijn.

Mijn bloeddruk was hoog, ik kreeg een maskertje op en weg was ik. Toen ik wakker werd voelde ik mij belabberd, ik had een drain in mijn rug, en een pompje om op te drukken, morfine, tegen de pijn.

De chirurg kwam een paar uur later om te vertellen wat ie had gedaan: “je was van alle (hij had met mij erbij 3 rugoperaties gehad die dag) patiënten, het ergst aan toe. Er waren veel botvergroeiingen in mijn rug, hij had veel bot weggehaald en ook veel littekenweefsel.

Ik ben donderdags geopereerd, en zaterdag mocht ik naar huis. Ik kreeg een boekje mee, wat ik wel en niet mocht doen. Nou ik mocht niet veel. Liggen, half uur zitten, een beetje lopen en voorzichtig oefenen.

Er kwam in het begin fysio aan huis, maar al snel vroeg hij of ik naar de praktijk kon komen. Eerst masseerde hij, na een paar weken, mocht ik voorzichtig op de toestellen om mijn rug te verstevigen.

Ik deed niet veel, maar toch waarschijnlijk te veel, ik heb heel lang gerevalideerd, ik heb heel lang pijn gehad, ik kon niet hardlopen, als ik lang liep, moest ik zitten, ja de pijn uit mijn been was minder, maar mijn rug was erg zwak, ondanks alle oefeningen die ik deed.

Na bijna anderhalf jaar ging het wat beter, ik ging ondertussen na een manueel therapeut, en dat was wel even goed. Oké ik kon niet meer alles wat ik voordat ik door mijn rug ging kon, ik kon ook niet te lang zitten, ik kon niet lang slenteren, maar ach, ik lag nog best vaak op mijn bed plat, meestal op woensdag, dan had ik maandag en dinsdag gewerkt, en dan moest mijn rug echt rust hebben.

Volgende keer: Eenzaam

Je kunt mijn rug op #7

Wat voorafging.

Goud geld heeft de osteopaat mij ook gekost. De behandelingen werden net als van de Chiropractor niet geheel vergoed. En waar de Chiropractor zei dat de pijn van mijn SI gewricht afkwam, zei de osteopaat dat het door mijn darmen kwam.

Hij masseerde mijn buik en ook een deel van mijn rug. Het gaf best weer wat verlichting, maar ook dat was altijd maar voor even. Meestal zat mijn onderrug na een dag alweer helemaal vast.

En zo heb ik nog veel verschillende afwijkingen gehad: een pees bij mijn heup zou te lang zijn volgens de ene orthopeed, die zou hij in kunnen korten, want ook daar deed het erg pijn, de andere orthopeed zei, dat mijn wervels aan elkaar vast gezet moest worden, waarop de neurochirurg weer zei dit absoluut niet te doen, je snapt ik kreeg een steeds hogere pet op van al deze gestudeerde medici.

Ik was teneinde raad, ik vroeg Joost dikwijls om mij te masseren, te kraken, mijn voet en been te masseren, omdat ik gewoon niet meer wist wat voor houding ik aan moest nemen.

Het werd hoog tijd om de huisarts weer te bezoeken. De dokter hoorde mij aan, deed wat standaard testjes: Voorover staan, reflexen, en zei: “Ik denk niet dat het een hernia is”. “Maar waar komt die pijn dan vandaan? vroeg ik hem radeloos. Soms heb ik even geen pijn, maar dan komt het weer dubbel zo hard terug”. Hij schreef uiteindelijk toch een verwijskaart uit voor de neuroloog en gaf die mij met de woorden:”Ik denk dat je binnen een kwartier weer buiten staat.

Doordat het zo’n lange wachtlijst was bij de neuroloog, duurde het even voordat ik een afspraak had. Ook de neuroloog onderzocht mij en concludeerde inderdaad binnen een kwartier dat het toch echt een hernia was. Het klinkt gek, maar toen voelde ik me eindelijk begrepen. Ik had dus echt wat, ik stelde me niet aan, die pijn was er echt en niet psychisch. Toch wilde de neuroloog dat ik eerst naar mensendieck ging, voor mijn houding, en we maakten een vervolg afspraak een aantal maanden later.

Mensendieck hielp mij niet, hoe ik ook mijn best deed om mijn houding te verbeteren de pijn bleef. Terug naar de neuroloog, ik kreeg een verwijskaart voor een MRI, en daar bleek uit dat ik een hernia had op de L5 S1, hij verwees mij door naar de neurochirurg. Helaas ging daar ook weer 4 maanden over heen, eer de neurochirurg een plek had.

Op mijn verjaardag 10 november 2010, had ik een afspraak, ik was al bijna anderhalf jaar verder, nadat ik door mijn rug was gegaan. De Chirurg concludeerde ook een hernia, maar dacht ook dat ik een Spina-Bifida had op die plek, er moesten extra foto’s gemaakt worden, en dan zou hij tijdens de operatie wel verder zien.

Pas in januari kon ik terecht bij het pre-operationeel spreekuur. Ondertussen, sleepte mijn been, zakte ik continu door mijn been, de ene dag ging het goed, de andere dag was het de hel, vooral met slecht weer. Ik kon niet meer ik was op. Toen ik dus in januari naar het pre-operationeel spreekuur ging, vroeg ik hoelang het nog duurde eer ik geholpen werd. De vrouw van de afspraken-balie keek op de lijst, en zag dat ik nog niet op de lijst van maart stond… Dat werd dan hooguit april als ik mazzel had.

Volgende keer: De operatie

Je kunt mijn rug op #5

Wat vooraf ging.

Twee dagen nadat ik flink door mijn rug ging, gingen we met vakantie. Gewapend met Ibuprofen, die ik nog thuis had, kon ik de reis redelijk aan. Van top tot teen was ik nog steeds stijf. Ik voelde me net iemand die van papier gemaakt is, mijn lichaam die aan het scheuren was. Klinkt dat gek? Maar bij elke beweging die ik kon maken knakte er wat, de pijnstillers hielpen de scherpe randjes van de pijn weg te halen, maar lang niet alles.

Mijn hele rug voelde stijf aan, maar bij mijn SI gewricht aan de rechterkant, en mijn heup voelde het ontstoken, een brandend gevoel die doorstraalde naar mijn been en tenen. Natuurlijk had ik al gegoogled, nadat het net gebeurt was, en volgens de symptomen zou het wel eens een hernia kunnen zijn. Maar ja daar wilde ik nu niet meer aan denken, ik wilde op vakantie, ver weg van alle ellende.

De vakantie deed mij goed, de zon op mijn huid en rug deed de pijn wat verminderen. In het zwembad deed ik oefeningen om mijn rug weer soepel te krijgen. En als ik dan dacht het gaat weer beter, en ik zat in een stoel en ik wilde er uit, dan merkte ik dat dat niet zo makkelijk ging, als een oud vrouwtje klom ik de stoel uit, ondanks dat ik spierontspannende pijnstillers slikte. Toch vond ik ergens de kracht om wat uitstapjes te maken, tenslotte is bewegen goed voor je rug. Maar verder deden we het rustig aan. Ook kon ik niet zo lang lopen en zaten we daarom ook regelmatig ergens.

Het was fijn om even weg te zijn uit de heksenketel, even rust. Toch was ik ook weer blij dat we weer naar huis gingen. Mijn vader lag nog in het ziekenhuis, en zou een week nadat wij van vakantie terugkwamen overgeplaatst worden naar een revalidatiecentrum.

vakantie in Italie deed me goed, je ziet hoe dun ik was.

Het ging niet goed met mij. Ik had nu niet alleen last van mijn rug, maar mijn ogen waren nu ook ontstoken, ik was verplicht mijn bril te dragen. Op mijn werk zat ik het liefst achteraan helemaal alleen, ik dacht dat moet ik kunnen, ik werk immers maar twee dagen. Maar het hielp allemaal niet mee met mijn rug, mijn gezondheid, mijn psyche. Mijn toenmalige leidinggevende wilde dat ik naar de dokter ging, en met iemand ging praten.

De dokter, zei over mijn rug dat het spit was, en dat dat na 6 weken over moest zijn, we waren toen al 5 weken verder en ik had nog steeds veel pijn wel iets minder dan in het begin, nog even geduld zei hij. Ook vond hij dat het tijd was om aan mijzelf te gaan denken. Ik was in shock. In mijn hele leven heb ik nooit echt aan mijzelf gedacht. Kreeg ik geld kocht ik kadootjes voor mijn ouders, opa of oma. Als ik zelf wat kreeg dan werd ik gewoon verlegen. Maakten mensen complimenten dan kroop ik het liefst in mijn schulp. Maar oké, aan mijzelf denken dus. Ik bleef thuis, ik was zo passief als wat, ik bracht mijn zoons naar school en peuterschool, probeerde nog wat van het huishouden te maken, maar ik overzag het allemaal niet meer. Autorijden werd ook een hel voor mij, net als naar de stad gaan, ik werd gek van zoveel mensen en auto’s om mijn heen, ik kon het niet aan. Ik bleef dus thuis. Huilen, en mezelf aansporen om er niet in te blijven hangen. Mijn leidinggevende belde mij regelmatig, gewoon om te vragen hoe het ging, heel lief.

Volgende keer: Langzaam gaat het beter, maar de rugpijn blijft.