Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….

Advertentie

Gedichtje

Heb je dat weleens gedaan,

Dansen in de regen,

Je proeft het water op je lippen,

De regen voelt als een zegen,

Heb je dat weleens gedaan,

Gestaard naar de zon,

Het goud verbrandde je ogen,

Alsof je niet meer zonder kon,

Heb je dat weleens gedaan,

De mooiste bloem geplukt,

En vermorzeld met je vingers,

Die je beter had laten staan

Is het je weleens gelukt,

Vol overgave te genieten,

De ware liefde te voelen,

En dan toch te verliezen,

Heb je dat weleens gedaan,

Is dat je gelukt,

Dan treft je geen blaam,

Maar dan ben je van de pot gerukt!

Alles gaat voorbij (mijmeringen)

“De wereld draait om zijn as, en bij mijn crematie om de mijne”…Youp van t Hek.

Alles gaat voorbij, alles? Ja alles. Soms wil je het pakken, vasthouden en nooit meer loslaten, maar het is als water, dat sijpelt door tussen je vingers. Waarom? Omdat dat het leven is. Maar kan het niet af en toe iets langzamer, dat de dagen geen 24 uur duren maar 36 uur? Of ga ik dat niet volhouden en lig ik dan 24 uur lang te slapen.

 

Opa heeft mij zoveel geleerd

  

tiener? nou en niets is fijner dan bij opa te liggen

  

opa , Floris, Michiel

 
Toen ik net moeder werd, dacht ik dat babies, lang babies waren. Zo’n heerlijke knuffel waar je uren, dagen, maanden, jaren van kon genieten. De praktijk is anders. Het voeden, badderen, slaapje, het huishouden en het werk maakt dat je de hele dag aan het jongleren bent. “Geniet ervan, ze zijn zo groot, hoorde ik zeggen, terwijl ik tussen mijn hoofd en schouder een telefoon had geklemd, in mijn rechterhand de strijkbout, en mijn ogen gericht waren op mijn kleine peuter, die het nodig vond om in plaats van in zijn potje, in de hoek of plantenbak te plassen, of te poepen, net waar meneer op dat moment behoefte aan had.

Klotsende oksels, lichaam op van de stress. Het dragen van mijn oudste, op de heup, op mijn nek, of gewoon op mijn armen (hij was 10 maanden toen hij kon lopen, maar had een hekel aan lange stukken te lopen, dan kwam hij voor mijn benen staan en riep: dragen, dragen) heeft mij echt wel lichamelijke klachten gegeven, maar ach, alles uit liefde.

Het gaat sneller dan je denkt, en op een dag als vandaag, dat je dan weer hoort dat een icoon overleden is, dan weet je, dat je ouder wordt. Hoe afschuwelijk is het als je straks heel erg oud bent, en iedereen om je heen is weggevallen.

Opa en Floris twee vrienden

Mijn oudste zoon had zaterdag een voetbaltoernooi, en mijn ouders zouden komen kijken. ’s Ochtends belde mijn moeder dat ze niet konden komen, Opa was niet lekker en had evenwichtsproblemen, wat mijn zoon weer uit evenwicht bracht, hij laat het dan niet zo merken, maar kwam naar mij toe, en zijn lieve snuitje sprak boekdelen, de angst om zijn opa. Maar opa is een taaie, want wat schertste mijn verbazing toen we bij het voetbaltoernooi aankwamen? Daar stonden ze hoor, Opa en Oma, de kou trotserend, om toch naar de kunsten van hun oudste kleinkind te kijken. Je snapt ik schoot vol bij het zien van mijn lieve vader, die zijn stok maar weer uit de mottenballen had gehaald…En tegelijk voelde ik mij schuldig, want o wee als er wat met mijn vadertje gebeurd omdat ie zo nodig naar zijn grote trots moest kijken… had ik hem nu maar niet verteld over het toernooi. Tenslotte wordt hij dit jaar ook al 79 jaar. Terug in de auto schoot ik alsnog vol, tranen rolde over mijn wangen… mijn ouders al zijn ze straks 110 jaar ik kan ze niet missen…Maar ja alles gaat voorbij…Helaas…

 

Opvoeden

Het is een taak die ik heel serieus neem, een taak die ik al vorm gaf op het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik zou mijn kind niet laten gillen in de winkel, en ik zou ze laten huilen als er niets bijzonders was, ik zou ze zeker niet verwennen met cadeaus en snoep, en ik zou ze liefhebben, en voldoende eigenwaarde meegeven.

 

mijn broer en ik ook twee verwende snaken

 
In een ver verleden voordat ik zelf kinderen had, zag ik al dat een opvoeding cruciaal is voor het levenspad van een kind. Je kunt als volwassene een kind immers maken en breken. Van nabij zag ik dat jongvolwassenen, onzeker waren over zichzelf, bang om liefde te geven en liefde te ontvangen, en een gebrek aan eigenwaarde. Hoe dat kwam? Er zijn verschillende redenen.

mijn oudste bijna 10 jaar geleden met zijn knuffel pinkel die hij nog steeds bij zich heeft.

Zo hoorde ik eens een verhaal van een vrouw dat ze als enig kind vaak op jonge leeftijd alleen thuis werd gelaten, zowel overdag als ’s avonds. Haar ouders waren vooral bezig met hun eigen leven, en hun dochter was een handig aanhangsel voor als ze zelf eens oud en behoeftig zouden worden. Met als gevolg dat zij de liefde buiten de deur ging zoeken. Ze had vriendjes bij de vleet, en zocht naar de onmogelijke liefde die ze op deze manier nooit zou vinden. Toen ze zelf kinderen kreeg, bezwoer ze me het zo anders te doen als haar ouders, en anders doet ze het, maar beter? Zelf vindt ze dat ze er een puinhoop van heeft gemaakt. Ze had het allemaal zo anders voorgesteld. Haar oudste zoon was 4 jaar toen ze deze tijdelijk uit huis plaatste. Toen ik dat hoorde was ik hoogzwanger van mijn oudste. Tranen met tuiten heb ik gehuild bij mijn ouders, zo erg vond ik het, voor haar en voor haar kind. Haar kind is uiteindelijk weer bij haar gaan wonen, maar tot op de dag van vandaag struggelt ze met de opvoeding.

Ook vertelde een man mij dat hij geen eigenwaardewaarde had, nadat de ouders gescheiden waren, voelde hij zich enorm in de steek gelaten. Zijn moeder kon de scheiding niet verwerken, en zijn vader was druk met zijn nieuwe vriendin. Hij was 15 jaar toen zijn ouders gingen scheiden, en voelde zich vaak aan zijn lot overgelaten. Zijn moeder is niet een vrouw die zegt dat ze van hem houdt, dat hij de moeite waard is, en hij is niet de persoon die zijn gevoelens makkelijk blootgeeft. Op latere leeftijd is bij hem Asperger geconstateerd. Hij heeft moeite om van zichzelf te houden, alles wat hij daarover geleerd heeft, vertelde hij, heeft hij gelezen in boekjes of  opgedaan tijdens cursussen. Houden van is voor hem moeilijk, het komt niet uit hem maar van buitenaf. Hij is verder prima terecht gekomen en heeft zijn leven goed onder controle, alleen knaagt er altijd een onzekerheid aan hem, waardoor hij zichzelf vaak overstemt.

 

surprise voor school jongste zoon, gemaakt door papa gedicht gemaakt door mama, gedelegeerd door jongste zoon

 
Dat nooit dacht ik dus, mijn kinderen zouden zich dus nooit hoeven af te vragen wat liefde en geborgenheid inhoudt. En dat is volgens mij al aardig gelukt. Ik bedoel als mijn jongste in de spiegel kijkt en zegt: mam wat heb ik toch mooie ogen! En ik daar bevestigend op antwoord, dan weet je aan eigenwaarde geen gebrek. Mijn oudste zoon is misschien iets onzekerder, maar ook hij heeft dankzij mijn opvoeding een behoorlijke eigenwaarde, en loopt niet in zeven sloten tegelijk. Good Job, You Think.

Dus niet! Want je kunt als moeder dus ook overdrijven. 13 jaar he? Is mijn oudste zoon. Mama zorgt voor het ontbijt, voor het tienuurtje, voor het lunchpakket. Mama zorgt dat de kamers netjes zijn, oke ze ruimen weleens wat op. En heel soms ruimen ze de vaatwasser in en uit, maar dat moet ik dan wel vaak vragen, en uit gemakzucht doe ik het dan maar weer zelf.

Mijn zoon zit dus volledig in een comfort zone, en denkt met zijn gemakzucht dat alles vanzelf goed komt. En dat is natuurlijk logisch, omdat ik altijd zorg dat alles goed komt, maar wat als ik daar geen invloed meer op heb? Dat hij zelf moet nadenken om dingen op te lossen?

Het is een zware les voor mij, ja voor mij! Ik vind het zo moeilijk om het uit handen te geven, om te denken, zoek het zelf maar uit, het is jou verantwoordelijkheid. En toch is dat wat ik moet doen, wil hij een sterk en zelfstandig persoon worden. En tegelijk denk ik ach zoveel moeite is het voor mij niet, ik ben zijn moeder en ik zorg graag voor hem, terwijl ik uit ervaring weet dat door mijn gedrag, ze misbruik van mij gaan maken, en ik dus precies diezelfde fout maak, als wat ik mijn moeder vroeger verweet.

 

ziekjes

 
Vandaag is mijn oudste ziek, hij komt net uit bed, de preek van zijn vader gister heeft geholpen, hij pakt zelf zijn ontbijt. Natuurlijk kan hij dat, het ligt ook niet aan hem. Het ligt gewoon aan mij!

 

Dat je het over hardlopen wilt hebben maar uiteindelijk gaat het ergens anders over

Sinds oktober heb ik weer meer tijd om dingen te doen die ik leuk vind. Zo loop ik elke week minstens 3 keer en ik ga met sprongen vooruit. Het hardlopen help mij niet alleen om mijn conditie aan te scherpen en mijn rug sterk te houden, maar het helpt ook zeker om mijn geest, hersenen te ordenen. Natuurlijk heb ik het moeilijk gehad met mijn eigen beslissing om niet meer verder te gaan met het bedrijf waar ik in februari 14 jaar zou werken. Het voelt echt als een scheiding een soort rouwproces. De dag dat ik het gesprek had, voelde ik me zenuwachtig, ik voelde wat ik kon verwachten, en ik kon het niet meer aan, ik kon niet meer in het keurslijf zitten die ze van mij verwachten. Ik was het vaker niet dan wel eens met de dingen die we moesten doen. Maar waar ik eerst nog dacht wat moet ik? Ik heb een zwakke rug, welke werkgever zit er op een werknemer te wachten die rugproblemen heeft, dacht ik eigenlijk al snel na mijn laatste rugoperatie, het kan weer, ik zou zomaar weer ergens opnieuw kunnen beginnen, ik ben weer sterk, zowel lichamelijk als geestelijk. 

Prachtige rode  rozen en andere rode bloemen, Rood is mijn kleur

Het gesprek was prettig, vol begrip, tranen stroomden over mijn wangen, het bedrijf was niet meer het bedrijf waar ik bijna 14 jaar geleden binnen was gekomen, snikte ik. 14 jaar, ik kwam kinderloos binnen, ik heb mijn eerste zwangerschapstest in de wc gedaan van het bedrijf, uitkomst mijn oudste zoon. Ik begon met 4 dagen te werken als HR-Assistent, na mijn zwangerschapsverlof kwam ik terug voor 2 dagen. In de bijna 14 jaar kreeg ik twee kinderen, mijn vader verloor zijn onderbeen nadat ie op zijn fiets aangereden werd door een tractor, ik raakte wat overspannen, ik ging door mijn rug, twee hernia operaties. Het kan natuurlijk altijd erger, maar je gaat maar door, en opeens besef je dat je niet meer die vrouw bent die daar 14 jaar geleden binnenstapte, en dat het bedrijf ook veranderd is, maar niet naar elkaar toe maar uit-elkaar. Ik ga ze missen mijn collega’s, die zoveel meer geworden zijn dan dat, eerder familie, maar ik weet ook dat elk einde een nieuw begin is. 

van voor naar achter van links naar rechts : Astrid, Ryanne,Karin, Linda, ikzelf, Bianca

Dinsdag kreeg ik een afscheidsetentje, er werd een spelletje gespeeld wie van de collega’s mij het beste kent, en ik kreeg prachtige Rode bloemen, een bon van Rituals, en ook nog lekkere schubjes, ja ze weten waar ik van hou. Maar het allermooiste cadeau is toch wel mijn vriendenboekje, waarin mijn collega’s zulke lieve dingen hebben gezet over mij.

Kort samengevat: Humor, ongezouten mening, gekkigheid, allerliefste collega, prachtmens, sterke inspirerende vrouw, moedige beslissing, en ga zo maar door. Ik schrijf dit weer door een mist van tranen, als je zoveel lieve woorden leest, en al zal maar een kwart er van waar zijn, dat raakt me diep. En tegelijk maakt het mij ook trots. 

mijn vriendenboekje Madonna, Duran Duran, Linda, Bianca, Natasja 😉

Lieve collega’s

Ik wilde dinsdag zoveel zeggen, maar het kwam er niet uit. Ook ik wil jullie bedanken, voor alle mooie dingen die we samen beleefden, de schouder die we allen soms zo nodig hebben, de ruzietjes die we altijd weer snel oplosten, omdat dat kon. De slappe lach met Linda, de gekke gesprekken met Bianca, (je bent vast mijn zus), de vriendschap met Sandra, ik zal het nooit vergeten. Of het ooit nog zo gezellig wordt voor jullie zonder mij? Ik betwijfel het, maar doe jullie best!  😉

Veel geluk, gezondheid, en liefde gewenst,

Natasja

 

 

 

Hoera ik ben Jarig!!!

#jarig #feest #beautydag #Thermenlamer #lifestyle #feest

Vandaag 44 jaar geleden zag ik het levenslicht in Deventer. Een meid, een meid, riep mijn moeder blij uit. Na een jongen een meisje, een droom. Helaas werd de droom wreed verstoord toen bleek dat ik niet wilde drinken. Ik moest 2 dagen na mijn geboorte de couveuse in. Daar heb ik ruim 2 maanden in gelegen. Het ging lange tijd echt niet goed met mij. Ingeklapte long, misschien longontsteking, vroeger waren ze niet zo scheutig met informatie. Ik heb zelfs zo slecht gelegen dat mijn hartje ermee uitschee en dat er hartmassage is toegepast. Ik hoestte als kind vreselijk, echt, Pieterburen was er niets bij. En het deed pijn, het deed ontzettend veel pijn op mijn borst, dat kan ik me nog herinneren, dat ik niet wilde hoesten, maar dat ik dat niet kon tegenhouden. Ik riep niet om mijn mama, maar mijn moeder hoorde me altijd, en kwam me dan verzorgen. Ze smeerde me dan in met Dampo, en ik kreeg een hoestdrankje, ze knuffelde me dan, en zo viel ik in haar armen in slaap. Ik ben tot mijn 6e jaar onder controle van de longarts geweest, en toen was ik genezen verklaard.

Mijn jongste zoon heeft een portret van mij getekend… lijkt wel he?? 

Ik heb nooit gemerkt dat ik heel ziek geweest ben, behalve dan dat vervelende gehoest, (Mijn duitse leraar dacht eens grappig te zijn door te zeggen: moet je maar wat minder roken, toen ik zat te hoesten, ik rookte toen niet), kon ik verder alles en deed ik verder alles wat een ieder kind deed. Ik werd door mijn moeder niet als een kasplantje behandeld.

Maar vandaag ben ik voor de 44e keer jarig, dat zijn toch al aardig wat jaartjes, ouder worden vind ik niet erg, maar dat ze mij ouder schatten dan weer wel. 😉 Zo werd ik op mijn 37ste door een badmeester 44 jaar geschat, ik dacht oke? En hoe zie ik er dan uit als ik 44 jaar ben?

Mijn moeder en ik heerlijk beautydagje…

Mijn eerste cadeautje heb ik zaterdag van mijn ouders gekregen, een heerlijk beautydagje met mijn moeder. We werden rond kwart voor 4 door de schoonheidsspecialistes opgehaald. Ik liep maar gelijk naar de wat grovere vrouw, ze leek me namelijk niet het type voor mijn moeder, en ik denk dat ik daar gelijk in had. Ik werd heerlijk gescrubd en gemasseerd met Lavendelolie. Daarna mocht ik onder de douche en werd mijn gezicht gemasseerd en mijn schouders. Ik viel zowat in slaap. Na drie kwartier was de behandeling klaar, en kon ik even bijkomen. Daarna zat ik in de wachtruimte en was ik aan het wachten op mijn moeder, die pas een half uur later klaar was. Ook zij heeft genoten. We bleven nog even zitten om wat te drinken, daarna zijn we moe maar voldaan naar huis gegaan.
Ik vind het een zegen dat ik ouder mag worden, tenslotte is dat niet voor iedereen weggelegd. Je veranderd als je ouder wordt, dat is ook logisch, want je omgeving veranderd ook. Je kinderen worden ouder, je hoeft niet meer dag en nacht te zorgen, ze zijn al aardig zelfstandig, hoewel ze hun moeder heel goed weten te vinden, omdat ik altijd moeder, en ik het soms meestal vergeet dat zij best wat meer hun steentje kunnen bijdragen. Maar ach, verwend worden op die manier is toch wel het hoogste.

Move over Linda… Hier is Jan!! cadeautjes: Jan, fitnessbal & springtouw

Mijn oudste zoon heeft mij zo een ontbijtje beloofd, en mijn jongste zoon heeft een tekening gemaakt. Om mijn 44 jarige lichaam in shape te houden, (en ik niet weer lig te creperen van de pijn door rugklachten) heb ik een springtouw en een fitnessbal gekregen van mijn 3 mannen. En voor de regenachtige herfstdagen krijg ik een abonnement op Jan Magazine, daar ben ik al abonnee van sinds het begin. Alleen ben ik nu wat slimmer, nu neem ik een abonnement voor een jaar, zeg m 3 maanden van te voren weer op, en abonneer me een paar maanden later weer voor een actieprijs. Ik ben in 2005 tot en met 2014 geabonneerd geweest op de Jan, maar als trouwe abonnee krijg je nooit eens een aanbieding of een leuk extraatje, en betaal je ook nog eens de volle mep, ik heb dat eens aangegeven bij zo’n telefonische enquete over abonnementen. Maar tot nu toe doet niemand daar wat mee. Dus doe ik het nu maar zo.

Ik vier mijn verjaardag niet echt, over 9 dagen is mijn oudste zoon ook jarig, maar vanmiddag krijg ik wel visite, zodat de dag niet ongemerkt voorbij gaat…

Lieve Oma

Vorige week was u jarig, u zou 103 jaar geworden zijn als u 18 jaar geleden de pijp niet aan Maarten had gegeven.

Ik heb een foto geplaatst, als eerbetoon, aan u. Uw dochter is nog naar uw graf geweest. Ik zeg dan altijd tegen haar: doe je haar de groeten?

 

oma, dochter en kleindochter

 
Ik moet vaak aan u denken. U was als oma niet echt een oma, niet een oma waarbij ik op schoot klom, of waar ik gezellig snoepjes uit de pot pakte. Sterker nog, ik weet nog dat u in uw kast altijd Prive’s had liggen, en dat ik die graag wilde lezen, maar dat ik dat niet dorst te vragen. Waarschijnlijk had dat heus gemogen, maar ja ik was nogal een verlegen kind.

U paste weleens op ons, als mijn ouders, op vakantie gingen, of uit gingen, en dan was u echt een gezellige oma, u bakte pannekoeken, u maakte griesmeelpudding, vruchten voor mijn broer, amandeltjes voor mij. En dan ’s avonds dronken we een lekkere kop warme chocolademelk, die u nog in het pannetje klopte, met een lekkere klodder slagroom. U hield van schoon en netjes, uw huis zag er uit als de toonzaal van Paleis het loo, alles blonk, en glom je tegemoet. En ook bij ons thuis, wist u van wanten, altijd bezig met opruimen en schoonmaken. We mochten niet eens beneden op de wc zitten, want die had u net schoongemaakt, ga maar naar boven zei u dan.

Maar u had ook humor, dat zag ik pas toen ik wat ouder werd, niet van die dertien in een dozijn humor, nee scherpe humor, en dan moesten we ook wel weer erg lachen.

Ik denk vaak aan u, zeker nu ik ouder ben. U heeft 6 kinderen gekregen, en u ging scheiden van mijn opa toen u zwanger was van u zesde kind, in een tijd dat scheiden een schande betekende, maar u deed het, u zette door. En u ging voor uw 6 kinderen, u verzorgde ze met hart en ziel. En natuurlijk liet u weleens steken vallen, u was immers alleen, met wie kon u even overleggen als er iets was, met niemand, u moest gelijk beslissen. Maar u heeft uw kinderen met veel warmte, gezelligheid en liefde opgevoed.

U was vaak ziek, u bent vaak geopereerd, en ja natuurlijk vond ik het stom dat u zo vaak jammerde dat u zich niet zo lekker voelde, maar als u dan weer bij ons was, dan fleurde u weer helemaal op.

Ik weet nog dat u bij ons was terwijl u zo ziek was, ik hoorde in uw kamer, gesnik. Ik liep naar uw kamer, en zag u daar liggen, ik voel me niet lekker, snikte u. Ik heb de halve nacht bij u gezeten, uw hand vastgehouden.

De dag dat u doodging, was voor mij een dag van inzicht. Het leven dat ik toen leidde, echt oma, het leek zo op dat van u. Ik nam een besluit, ik ging weer terug naar mijn ouders, die mij met liefde en warmte weer opvingen.

Lieve Oma, u was dan niet echt een oma type, en u heeft mij niet bewust levenslessen gegeven, maar door uw handelen, en om uiteindelijk voor uw zelf en uw kinderen te kiezen, heeft u mij de grootste levensles gegeven die u zich maar kunt voorstellen. Bedankt Oma, dat u zo’n sterke vrouw was!!

Hiep hiep hoera voor Michiel!!

Vandaag is mijn jongste zoon jarig, alweer 9 jaar.  Drie en vier jaar geleden schreef ik ook een stukje over hem maar dan op Facebook klik en klik. Moeder worden was altijd mijn allergrootste wens. Ballerina en Actrice worden ook, alleen daar wilde ik niet teveel moeite voor doen, maar moeder worden wilde ik met heel mijn hart.

Michiel verscholen achter een milkshake, met zijn beste vriendje Evan

Mijn tweede zoon is een mooi geschenk, hij is ook een mooi portret, Michiel leeft in Michielland, en hij heeft een duidelijke mening over alles, dat brengt hem nu al weleens in een lastig parket, en hij begrijpt dat niet altijd, tenslotte mag hij toch zijn eigen mening hebben, zegt hij dan. Natuurlijk, zeg ik dan, maar dan kun je verwachten dat je ook duidelijke tegenspraak krijgt.

Michiel net een uurtje oud.. Liefde met een grote L

Zoals elk kind probeert Michiel graag uit, hij houdt van uitdagen, en kijkt hoever hij gaan kan. Afgelopen jaar op school heeft hij zichzelf met zijn gedrag vaak in de kijker gespeeld. Hij voelde geen respect voor de leraressen en ging maar door met grenzen verkennen. Hij werd regelmatig de klas uitgezet, en hij moest regelmatig nablijven. Later vertelde hij dat hij het prettig vond om de klas uitgezet te worden, dan kon hij rustig verder werken, de klas was nogal druk.
 

9.7.2006 -9.7.2015

 
Vlak voor de zomervakantie had Michiel een wenmiddag met zijn nieuwe Juf. En ja hoor het was gelijk raak, hij mocht de klas alweer snel verlaten. Echter toen hij thuis kwam keek hij verslagen vanaf de bank toe: Dat was eens en nooit meer zei Michiel. Wat had deze Juf gedaan? Zij had nadat hij de klas uitgezet werd, een gesprekje met hem gevoerd, en dat had diepe indruk op mijn kleine man gemaakt. Ik heb vertrouwen in het nieuwe schooljaar.

Hoera Michiel 4 jaar geleden toen 5 jaar

Michiel is een heel makkelijk ventje, gek op zijn broer, zijn vader en gek op mij, hij luistert heel goed naar mij, Michiel houdt van duidelijke grenzen, en als je hem dat geeft eet hij uit je hand.
Zijn verjaardag hebben we vorige week vrijdag gevierd, dat heb je als je in de vakantie jarig bent, dan gaan de meesten met vakantie. Gelukkig was het vrijdag mooi weer en niet te warm, konden we met fatsoen buiten zitten.

Helaas konden Opa en Oma van vaders kant vrijdag niet, omdat ze visite kregen uit Zeeland, maar zij kwamen afgelopen zondag nog.

 

Michiel en ik Liefde voor altijd

 
Vandaag is hij dan negen jaar geworden, negen jaar geleden om 20:27 uur geboren, mijn liefste, mijn rijkdom mijn alles. Gefeliciteerd lieve schat op nog heel veel mooie jaren. Ik ben zo gelukkig dat je er bent!!

Broederliefde, deze blikken zeggen genoeg