Ik ben moe, zo moe, ik zou wel even willen slapen. Maar ja de plicht roept. Youtuben, snapchatten, whatsappen, Facebook en Instagram checken. Blogs lezen, en reageren. Ik ben er maar druk mee.
Ik ben geen prof, ik ben gewoon een (ik wou schrijven meisje) vrouw, die het heerlijk vind om te schrijven, te zingen, te dansen (als mijn gestel mee wil werken), foto’s te maken, en een beetje gek doen.
Toen ik jonger was, maakte ik me daar weleens zorgen over. Ik bedoel, na mijn pubertijd heb ik mijn harnas afgegooid en ben ik gewoon gaan doen wat mijn hart mij ingeeft. Dat wil dus zeggen, zingen, dansen en grappige dingen vertellen, gewoon op kantoor, want soms wilde ik gewoon de saaiheid doorbreken. Even een term er ingooien, even de boel weer opschudden. En als ik uitging, (trouwens ook weleens op kantoor) dan danste ik, alsof mijn leven er van af hing, heerlijk voelde dat, ik was in een soort trans, en dat met alleen maar cola, zonder alcohol.
Toen mijn oudste net geboren was, dacht ik, nu moet ik me toch maar minder gek gedragen, ik heb de verantwoordelijkheid van een bloedmooi kind, waar ik met hart en ziel van hou, maar ach dat hield ik nog geen paar dagen vol. Zat mijn kleine jonkie in de box, zette ik de muziek aan en begon ik te dansen, heerlijk, en ik had publiek he?
Later toen hij wat ouder werd, en ik bracht hem naar bed, dan gingen we eerst muziek maken. Hij had toen een elektrische speelgoedgitaar, en zo’n drumstel, en dan maakte hij de muziek en ik zong er zelfverzonnen liedjes bij.
Ik tilde hem altijd op en dan sprongen we samen, terwijl ik zong, la la lalalalala, he he, en mijn oudste schudde dan met zijn koppie, zijn lange haartjes sprongen op en neer. Het is eigenlijk niet zo gek, dat ze zo druk zijn, bedenk ik mij nu. š
En terwijl ik vanmorgen ook nog aan het stoffen was, en tegelijkertijd luisterde naar de Carpenters, over viel mij een gevoel van weemoed, wat is de tijd toch snel gegaan.
Als jong meisje vond ik het heerlijk om mee te doen op school aan toneelstukjes, en playbacken. Van mezelf was ik heel stil en verlegen, maar als ik op het toneel stond dan schudde ik dat van mij af.
Laatst had ik een mini reünie van mijn klas van de basisschool. Terwijl ik de klas vroeger niet zo leuk vond, ze hadden altijd wel kritiek op mij, te dun, te lang haar, rare kleren, ik kreeg niet genoeg te eten, hoorde ik van mijn klasgenootjes dat ik een kreng was. Ik was echt verbaasd, huh? Hoezo dan? vroeg ik, ik vond mijzelf namelijk helemaal geen ruziemaakster, maar daar hadden hun een ander idee over: ik kon heel boos worden en dan gillen, en met stoelen gooien. Nou boos kon ik wel worden, maar daar deed ik niets mee, ja later in groep 8/ klas 6. Maar gillen en met stoelen gooien, nou dat lef heb ik nooit gehad…