Gastblog by Morgaine’s Passions

Inleiding: Hierbij een verslag over de ontmoeting van Suzan van Morgaine’s Passions en van mij. We spraken af dat we allebei een verslag zouden maken op de site van de ander. Suzan en ik hebben een lang verleden al vanaf de middelbare school, maar wij houden het nu even centraal over onze ontmoeting afgelopen vrijdag. (achter de vetgedrukte letters zit een link verborgen).

Visite

Afgelopen vrijdag kwam ze dan, ein-de-lijk. Nee, lullig, gezien we telkens wilden afspreken maar aan haar kant ging het niet zo lekker en dan ben ik de eerste die zegt, uitzieken! En dat ik haar pas wilde zien als ze zich weer beter voelde. Nu was het zover, het was alweer enige tijd geleden dat ze hier even was, maar het wanneer is ons beiden even ontgaan. Een uur of 11 zei ze. En ze was keurig op tijd, dit keer was ik ook gekleed, haha. Ik was er helemaal klaar voor.

Ze kwam en we omhelsden elkaar direct, ze is alleen zo lang he, ik ben zeker een kop kleiner en echt, lastig hoor soms, maar dat overbruggen we wel. Jas uit, koffie werd gezet, zij had wat lekkers meegenomen van Bakker Bart. Ze heeft hier zelf in de straat gewoond, dus ze weet de weg, lekker makkelijk. We begonnen met kletsen en hielden niet meer op, soms even een stilte om te reflecteren want het was meer dan alleen funny stuff.

tuurlijk een selfie

Ook al kennen we elkaar al heel lang, toch blijven we graag in het nu, soms die lach om een stukje leuk verleden en minder leuk verleden, we begrijpen elkaar. Ik ken haar. Zo ondertussen ga ik zelfs denken dat diegenen die ik al sinds mijn jeugd ken, dat ik hen echt ken, omdat we elkaar ontmoeten toen we nog puur waren, waarin wij onszelf vormden en we waren toen al heel veel samen, deden alles samen, op school maar gingen samen ook uit. Dat is mijn gevoel nu, en ja je kunt ook in het nu prachtige vriendschappen opbouwen, maar toch is dat anders, wij hebben aan een paar woorden soms genoeg of in stilte.

hoe bizar, een selfie op de kop

De uren tikten te snel voorbij, de kaarten kwamen op tafel en ergens leek het er bijna op, dat het opnieuw de soep in zou gaan lopen, maar nee, en ze heeft gezien, ze kan het zelf, weet ze nu. Ooit had ze het al geprobeerd zonder dat ik dat wist, in een tijd dat we even geen contact hadden, en het lukte haar niet. Nu stelde ik haar vragen en ze wist het gewoon, ze deed het perfect, slechts een paar aanwijzingen had zij maar nodig. Ze is er klaar voor, om verder te gaan en dat doet ze dan ook! En hoe! Zij heeft die kracht en ze komt er wel.

lekkere stroopwafels

Koffie, appelflapje het was er allemaal, later nog thee en natuurlijk Picasso die ons aan zat te staren, erbij kwam liggen, haar na lag te staren als ze even op stond, en voor we het wisten was het 4 uur en moest zij weer gaan. Op weg naar haar gezin en haar man, welke ik nog nooit ontmoet heb, ze zijn al 15 jaar samen. En telkens weer zegt ze dan… ‘Jullie hebben elkaar toch wel ontmoet al?’ Nee, echt niet, en ik lach, dat geeft niet, dat gaat binnenkort gebeuren, i’m sure 😉
Dank je wel lieve Natasja, voor jouw gezelschap, volgende keer bij jou! Dat is mijn belofte aan jou. ❤
—

“Ware liefde laat toe dat

ieder zijn eigen weg gaat

– in de wetenschap dat men toch altijd bij elkaar blijft”