(Beste) N, Ik was geschrokken, erg geschrokken van wat je schreef. Ik heb lang nagedacht om erover te schrijven, gewikt en gewogen. Maar het moest … Hoe durf je
The Corona Wave
De regering heeft de maatregelen aangescherpt gisterenavond. Wandelaars worden zelfs asocialen genoemd die spelen met andermans leven. Hoe zou de minister nou die fotografen noemen die ook best heel erg dichtbij elkaar stonden, tijdens de persconferentie.
Festiviteiten mogen geen doorgang vinden tot tenminste 1 juni, dat wordt dus verlengd met meer dan 2 maanden. Vooralsnog blijven winkels en scholen gesloten tot 8 april, maar dat kan ook zomaar veranderen.
Het voelt alsof ik in een sciencefiction film zit. Gisteren ging ik naar mijn werk. Ik was de enige op de afdeling en ik heb heerlijk gewerkt. Af en toe kwam er iemand, op tenminste anderhalve meter, mij even gezelschap houden.
Ik las dat Youp van ‘t Hek gelukkig weer naar huis mocht, nadat bij hem corona is geconstateerd. Maar ik las ook dat Youp ons allemaal aanraadt om thuis te blijven, behalve als je echt ergen naar toe moet.
Ik denk aan een liedje, niemand weet hoe laat het is. Geschreven en gezongen door Youp zelf, onbevreesd toen.
We moeten isoleren allemaal ook gezonde mensen, om zieken en oude mensen te beschermen. Is het niet de omgekeerde wereld?
Zouden de zieken en de oude mensen zichzelf niet in acht moeten nemen? Zodat de gezonde mensen de economie draaiende houden?
Supermarkten blijven gewoon open van 8:00 uur tot 22:00 uur. Hoe verklaar je dat dan? Supermarkt medewerkers die dag in dag uit te maken krijgen met diverse klanten, en veel klanten, ze zouden dus dagelijks bloot gesteld kunnen worden aan het gevaarlijke virus.
Ziekenhuizen zitten overvol, maar we zijn misschien vergeten dat er de laatste jaren enorm veel ziekenhuizen hun deuren moesten sluiten. Nu stellen Van der Valk en Fletcher hun hotels beschikbaar voor patiënten, hoe gaat het met de hygiëne daar, wordt daar op gecontroleerd?
En wat gebeurd er straks als alles weer vrijgegeven wordt, de kranen weer open gaan en er kans is op een enorme legionella explosie, is daar al over nagedacht. Daar is duidelijk een protocol voor nodig.
En wat te denken van het ongedierte die misschien nu al in sommige restaurants, snackbars en café’s feest aan het vieren zijn, is daar al rekening mee gehouden.
Hoe gaan de ondernemers zich staande houden.
Gelukkig zijn we een innovatief volkje en zijn er al mensen die het anders doen, bezorgen nu i.p.v. afhalen.
Maar de angst is gezaaid, en het collectieve gedrag van mensen bevestigd toch des te meer dat we een kudde volk zijn. Dit alles bevestigd mij, dat je in tijden van angst zelfs jezelf verraadt.
Als we straks op 4 mei om 20:00 uur twee minuten stil zijn, denk dan dat er niet veel nodig is om een collectief te vormen!
Er is een film The wave:
Dit vond ik er over op internet…. Denk na! Denk zelf!
https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Wave
Parttime Prinsesje
Ooit heb ik ergens gelezen dat vrouwen die parttime werken verwende prinsesjes zijn.
Zo wordt het nooit wat met het vrouwen quotum wat opgelegd wordt.
Ik ben een parttime prinsesje sinds 2003, na de geboorte van mijn eerste zoon, besloot ik na jaren fulltime te hebben gewerkt, ja 40 uur en niet de 32 uur die nu vaak als fulltime gezien wordt, 16 uur te gaan werken. Twee dagen op kantoor, en de baby in verzorgende handen achterlatend van grootouders en papa.
5 dagen was ik er voor mijn kind, zijn huiltjes herkende ik op kilometers afstand, ik wist wanneer hij rust, eten en een schone luier nodig had. En tussen de bedrijven door maakten mijn vaatwasser en wasmachine overuren. Ook mijn schoonmaak en opruim skills, waarvan ik dacht dat ik ze niet bezat, begon hysterische vormen aan te nemen.
Elke “vrije” dag zat bomvol taken, van het schoonmaken van het huis, tot het verzorgen van mijn kind, en alles er tussen door, verrek is het al zo laat ik moet nog douchen.
De twee dagen dagen dat ik op kantoor zat, kwam ik zeg maar een beetje bij. Even tijd voor mezelf, mijn gedachten op het werk, even Natasja.
Als ik dan van een dag werken weer thuis kwam, zag ik de achterstand in het huishouden die zich in een razend snel tempo meester maakte. En ging ik na het koken, door met het naar bed brengen van mijn zoon, het schoonmaken van de badkamer, dan hoefde ik dat de volgende dag niet te doen, om uiteindelijk tegen 21:00 uur uitgeput op de bank in slaap te vallen.
Met als gevolg dat ik om 22:30 uur weer wakker werd en vervolgens tot 2:00 uur soms tot 5:00 uur wakker lag. De wekker was echter onverbiddelijk en mijn baby ook.
Maar ondanks de tropenjaren, ben ik ontzettend blij en dankbaar dat ik er voor koos om een parttime prinsesje te zijn, en als ze me daarom verwend noemen, kan ik dat alleen maar beamen. Het is een zegen om dicht bij je kinderen te kunnen zijn, ze te leren lopen in deze grote wereld, ze zien opgroeien als sociale standvastige personen met een eigen mening.
Maar vooral het gevoel dat ik zelf de hand had in mijn gezinsleven.
https://www.telegraaf.nl/vrouw/973421311/vrouwen-die-parttime-werken-zijn-verwende-prinsesjes
4 jaar geleden
Ik blog amper nog, maar voor jou lieve mooie ster wil ik een uitzondering maken.
Terwijl ik wordpress open zie ik dat er een melding is. Gefeliciteerd, u bent vandaag 4 jaar geleden bij ons aangemeld, dus 4 jaar geleden begon ook ons contact. Via Morgaine aka Suzan, mijn oud klasgenoot, vriendin buurvrouw, kwam ik onder anderen bij jou terecht.
Gerda YD, met je prachtige foto’s, over architectuur, musea, geschiedenis en wat al niet meer, je wist er zoveel van en je bracht het vaak met spot en humor, maar ook vol bezieling.
Ook hebben we privé mailwisselingem gehad, waarin we veel meer over elkaar te weten kwamen, ze blijven altijd tussen ons.
Via FB reageerde ik nog regelmatig , maar weinig via je site, de laatste twee artikelen liet ik links liggen en nu baal ik, had ik maar iets leuks, grappigs of iets liefs geschreven, dan had je het nog meegekregen.
Nu las ik op fb dat je ons verlaten hebt, zomaar plotseling…
Ik kan het niet bevatten, en al heb ik nooit je stem gehoord, je nooit in levende lijve gezien, ik zal je niet vergeten, ook je aanmoedigingen niet om weer te bloggen,”want je keek er zo naar uit” mijn vierde jaar vandaag en afscheid van jou… Je hebt het voor elkaar, ik heb weer een blog… alleen zal jij niet meer reageren.
Rip Lieve lieve Gerda…..
Oliebollen
Vanmorgen sprak ik een man bij de oliebollenkraam, het was er nog rustig, ze zouden om 6:00 uur open zijn, maar ze waren al druk met bakken toen ik er aankwam om 5:35 uur. Voor mij stond een man, hij bestelde een zakje oliebollen. Voor mezelf zei hij tegen mij. Ik vroeg of hij vandaag of morgen nog visite kreeg. Nee, antwoordde hij. Ik heb 4 kinderen, en ze zijn allemaal druk. Ik slikte een brok weg. De oude man zag het. Ach ja zei hij, zo gaat dat he? Ik heb altijd hard gewerkt om mijn kinderen te laten studeren, dat we samen op vakantie konden gaan. Mijn vrouw is een paar maanden geleden overleden, en het lijkt wel of er meer aandacht voor haar is nu zij dood is. Het is natuurlijk makkelijker om iemand te missen, dan om iemand te troosten. Ik zag een traan over zijn wang lopen. We waren bijna 60 jaar samen. Vanavond is de eerste oudejaarsavond in bijna 60 jaar die ik zonder haar doorbreng. Hij pakte zijn zakje oliebollen, en wenste mij een fijne jaarwisseling, en nog voor ik iets terug kon zeggen was hij verdwenen.
Toen ik in de auto stapte raakte ik overmand door emoties, zo gaat dat dus, we zijn zo druk met het loeren naar het leven van een ander, we leven zo massaal mee op social media, dat we vergeten waar het echt om gaat, Liefde, samenzijn, genegenheid, maar dan in het echt!
#oudennieuw #oliebollen #eenzaam #liefde #samenzijn #genegenheid
Lazy Sunday #9 of zo?
De nummering ben ik inmiddels alweer kwijt, dan nummer ik weer dubbel en dan sla ik er weer een over, is het belangrijk? Ach nee, dit is ook wie ik ben. Gewoon een chaoot.
Het is inmiddels alweer een maand geleden geloof ik dat ik mijn laatste blog ook een lazy Sunday poste, en als zelfs je ex je blog mist dan weet je gewoon dat je daar wat aan moet doen.;-)
Inmiddels ben ik alweer bijna een maand aan het werk, donderdag de eerste maart was ik voor 9:00 uur aanwezig, ze hadden niet op mij gerekend, omdat ze dachten dat ik vrijdag zou komen, een miscommunicatie, maar desalniettemin kwam ik binnen in een warm bad. Het is nog wel wennen, omdat alles anders is dan wat ik de laatste jaren meemaakte bij mijn oude bedrijf. Op mijn allereerste werkdag bombardeerde ik mijzelf als model. Het bedrijf waar ik nu werk doet namelijk in Permanente Make-up, en op mijn eerste werkdag, hadden ze een model te weinig, en dus wierp ik mij op zonder te weten wat het allemaal inhield, als model.
De leerlingen en de modellen werden naar het praktijklokaal gebracht, waar de salonstoelen al klaar stonden. Na een heldere en korte uitleg van Irma Hulscher, mijn baas, ging Irma met de leerlingen elke salonstoel af waar een model zat, om uit te leggen om welk type het ging, en welke pigmenten er bij dit type model zou passen. Ik merkte gelijk de professionaliteit van Irma en de passie voor het vaak. De leerlingen kunnen haar alles vragen en zij geeft op een rustige en duidelijke manier antwoord. En toen ging het gebeuren, het pigmenteren van mijn wenkbrauwen. Eerst werden mijn wenkbrauwen keurig in model gevormd, en daarna begon het echte werk, met als resultaat mooie gevormde wenkbrauwen. Permanente make-up is anders dan een tatoeage, omdat een tatoeage dieper in de huid gebracht wordt, dan permanente make-up, permanente make-up blijft 1-3 jaar mooi, dit ligt aan de huid en leeftijd en leefstijl, na dat termijn vervaagd het en kun je een nabehandeling overwegen. En zo werd ik gelijk ingeleid op mijn nieuwe werk.
Iedere werkdag leer ik weer nieuwe dingen, na bijna een maand gewerkt te hebben, concludeer ik dat het nog steeds een prettige sfeer is en dat eigen inbreng zeker gewaardeerd wordt.
Wil je weten waar ik nu werk? Neem een kijkje op: Hulscher Cosmetics
Het lijkt nu een promotiepraatje, maar ik ben gewoon echt enthousiast.
Natuurlijk eindig ik mijn Lazy Sunday met een muziekje, dit keer doen we The Tempations met: Beauty is only Skin Deep: https://youtu.be/zfmUUqlvek8
Lazy Sunday 2018 -8
Lazy Sunday – 2018 -7
Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.
Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.
De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.
Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.
Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.
Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.
Lazy Sunday 5 2018
dit is een blog die ik op Facebook deelde in 2015… wegens gebrek aan inspiratie? Nee, ik vond het een mooi blog om hier te delen:
Je bent zo mooi als je je voelt,
Ik kijk overal in, in pannen, schalen, ramen, spiegels. En elke keer krijg ik een ander beeld van mijzelf. Ligt het aan de belichting, de zon, het glas of ligt het aan mijn stemming. Soms loop ik een winkel binnen met een gevoel alsof ik Doutzen ben, maar dan kijk ik in de spiegel en tja dan zie ik toch heel iemand anders. Hebben jullie dat ook? Dat je denkt dat je heel mooi bent maar als je dan in de spiegel kijkt het toch tegenvalt? Maar ik heb het ook weleens andersom, dan denk ik dat ik nog lelijker ben dan Catweezel en dan kijk ik in de spiegel en dan denk ik: wauw dit had ik niet verwacht. Waar zou het aan liggen? Aan je gemoedstoestand? Of toch aan de belichting. Tja en bij belichting kom ik toch al snel bij Yolanthe. Lang geleden lag ik op een matje naast mijn vriendin in de sportschool, we waren aan het wachten op de klassikale les van Buikspieroefeningen. Mijn vriendin had het al eens gehad over Yolanthe, dat ze haar zo mooi vond. Ik wist eerlijk gezegd eerst niet eens wie zij was. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik haar natuurlijk gegoogled, en dat zei ik dus ook tegen mijn vriendin. En wat vond je van haar? vroeg ze. Ach, zei ik, ik doe niet voor haar onder. Pffft proestte ze, echt wel, zij is echt wel veel knapper dan jij bent.
Later vertelde ik een collega eens dat ik terwijl ik naar het werk fietste, in gedachte een foto van Doutzen en een foto van mijzelf naast elkaar had gezet. En eerlijk gezegd, zei ik serieus, ik doe er niet voor onder. Ze moest hard lachen. Tuurlijk Natas, je hebt een foto van Doutzen,en een foto van Natasja, ja dan ben jij natuurlijk echt veel mooier, lachte ze. En ik lachte hartelijk mee. Natas, vind nooit iemand mooi,zei een andere collega eens, behalve haarzelf. Maar daar heeft ze het mis. Ik vind heel veel mensen mooi, mensen waar ik mee kan lachen, waar ik mee kan huilen, waar ik mee kan praten, waar ik mezelf kan zijn, en dat maakt mensen zoveel mooier dan de juiste belichting, make-up en kleding in een glamourblad.
nou ik zal dit blog natuurlijk ook eindigen met muziek dit keer: Carly Simon en Your so vain
Verkeerde diagnose
Als je alles van tevoren weet, hoe anders zouden dingen dan kunnen lopen, maar ja ik ben geen arts, geen specialist, ik ben een moeder van twee prachtige zoons, waarvan de oudste zoon, van 15 jaar, in de vroege dinsdagochtend, wakker werd van de pijn.
Hij kromp ineen van de pijn, ik probeerde hem een paracetamol te geven, maar die spuugde hij gelijk uit, hij spuugde sowieso. Ik belde gelijk de spoed post en we konden gelijk terecht. We moesten even wachten op de huisarts, en in de tussentijd, moest mijn zoon nog een paar keer spugen.
Naar mijn mening, hebben wij de dokter in detail verteld wat er aan de hand was, hij onderzocht mijn zoon, en kwam tot een conclusie dat het met zijn groei te maken had. We werden met een paracetamol naar huis gestuurd.
Tegen de middag, had mijn zoon wat minder pijn, de pijnstilling deed zijn werk. Ik hield in de gaten dat ie geen koorts had. De volgende dag, ging het beter met m, en had ie ook geen pijn meer, wel deed ie nog rustig aan. Echter ‘s avonds zag ik dat ie wat last had, maar hij wuifde het weg, dat het aan t genezen was.
Toen hij Donderdags wakker was en in de kamer liep, kreeg ik een naar gevoel over mij. Ik vertrouwde het niet, het had allang allemaal moeten verbeteren, en ik zag geen progressie meer.
Ik belde onder protest van mijn zoon de huisarts, hij had daar echt helemaal geen zin in. We konden gelijk terecht, en de huisarts zag gelijk de ernst van de zaak en verwees m door naar t ziekenhuis, waar hij onderzocht werd.
Dezelfde dag lag hij op de operatietafel.
Ik denk dat we op tijd waren die dinsdagochtend, toen hij zo’n pijn had, nu waren we te laat. Hoe vaak ik niet gedacht heb, was ik na de spoed post maar gelijk naar mijn eigen huisarts gegaan, die mijn zoon wel serieus had genomen, dan was het misschien met een sisser afgelopen.
Hij is nu aan t herstellen, en het gaat redelijk met hem, ik ben enorm trots op zijn instelling, hij is nooit een piepertje geweest. Als ie viel als peuter en kleuter lachte hij eerder dan ie huilde. Dat dit hem moest overkomen vind ik verdrietig voor hem. Ik hoop dat de arts lering trekt uit dit gebeuren, en dat als ie ooit weer iemand, met deze pijn en klachten voor zich heeft, dat ie hem dan gelijk doorstuurt naar de eerste hulp.
Daarom wil ik een ieder waarschuwen: mocht je kind zo’n pijn hebben, laat je niet afschepen met paracetamol, maar eis dat je naar de spoedeisende hulp gebracht wordt en dat ze gelijk een foto maken.
Uit liefde en respect voor mijn zoon, laat ik in het midden wat er precies gebeurd is….
Mijn kampioen
Even huilde we samen,
ik hield je hand vast,
ik vermande mij
een oerkracht
ik fluister dat het goed komt,
en maak een gek grapje,
door je tranen heen even een lachje.
Ik loop met je mee de operatie zaal in,
ik aai je wang, streel door je haar,
denk er aan dat ze gaan winnen vanavond,
tranen over je wangen,
je sluit je ogen,
ik kus je gedag,
voor we het weten zijn we weer samen,
ik pak je hand vast,
ik zeg dat ik je begrijp.
jij moet een nachtje blijven,
en ik blijf er bij,
nu liggen we naast elkaar,
jij luistert naar de wedstrijd,
ik schrijf dit.
mijn hart is vervult van trots,
mijn ogen vullen even met tranen,
mijn lieve Floris, wat zijn we sterk samen
Lazy Sunday 5 – 2018
Ik ben gewoon voor, ik moet er echt om lachen, gewoon een paar mannen die kletsen over voetbal, politiek, en hebben vaak hun eigen kijk op bepaalde actualiteiten. Ik vind het gewoon verfrissend. In een wereld dat we normaal moeten vinden dat zwarte piet discriminatie is, dat Blank te correct is, en dat er na Amsterdam en Ajax niets meer zou zijn.
Het programma Voetbal Inside, wordt muzikaal ingelijst, door Danny Vera, een leuk weetje, Danny is een achterneef van mijn vriend, (niet man? Nee zo zijn we niet getrouwd, we zijn niet getrouwd) ik heb hem nooit ontmoet hoor, en ik weet niet of mijn vriend hem ooit ontmoet heeft, ik zou t m zo kunnen vragen, maar hij kijkt nu Gas Monkey Garage, en ik heb geen zin om hem te storen. In iedergeval schopt VI de laatste tijd steeds meer heilige huisjes om, met een hoop tumult als gevolg. Mensen hebben nogal lange tenen. Terwijl de meest doorgeleerde, doorgesnoven, professoren, meester in de weet ik veel wat kunde, met de meest verschrikkelijke bevindingen komen: Excuses voor het slavernij verleden, straten van voorheen Nederlandse helden moeten omgenaamd worden, blank moet wit zijn, en negerzoenen zijn verboden, zeer serieus en zeer gewaardeerd worden om hun bevindingen, worden de grappen, het satire van voetbal Inside met de grond gelijk gemaakt. Tjong jonge wat een lange tenen hebben er toch veel mensen.
Het moge duidelijk zijn, ik heb mijn buik vol van al die correcte mensen, die en masse de beeldbuis vervuilen, en die totaal geen eigen mening meer mogen hebben, want ze kletsen allemaal in het zelfde straatje, totaal niet verfrissend. Zelfs Beau van Erven Dorens, die in het verleden de naam Enfant Terrible had, is geslagen tot een mak schaap, alles voor de centen.
Twee jaar geleden werd de serie Riphagen uitgezonden, deze serie ging over Dries Al Capone Riphagen, een Amsterdams straat schoffie, die het schopte tot een joden verrader, en heulde met de Duitsers. Ik zelf vond het moeilijk, niet eens omdat ik dezelfde achternaam heb, maar omdat mijn opa en oma, die in het oosten des Lands woonden, met gevaar voor eigen leven onderduikers, met het pontje over de IJssel, redde, en ze niet alleen in hun eigen huis maar ook in andere huizen lieten onderduiken, een heel ander verhaal dus dan de naam drager van de film.
Ik twitterde: mijn opa was ook een #riphagen, die met gevaar voor eigen leven onderduikers hielp. Ik ging viral, Jeroen van Koningsbrugge, die Riphagen speelde, begreep kennelijk niet mijn tweet, dat ook sloeg op Riphagen niet op de rest, er waren nare opmerkingen. Ik verwijderde gelijk mijn twitter account, zo was ik geschrokken. Dit was correct Nederland op zijn best.
Ik wil afsluiten met de huisband van VI Danny Vera, die in zijn Pink meer muzikaal gevoel heeft dan Roxeane Hazes in haar hele lijf, maar die door de publieke enorm gepromoot moet worden, ik ben me er van bewust dat dit blog wat pinnig over komt, maar soms zit mij het allemaal wat hoog, en moet ik me uiten. Geniet van Danny Vera The Devil’s Son en maak er een mooie week van….
natasjaslifestyle.wordpress.com 