Social Media en ik

Ik was een van de laatste met een mobiele telefoon, ik had er zo’n afkeer van, en dat had alles te maken met het werk wat ik deed. In 1997 werkte in namelijk voor de Libertel (nu vodafone) Provider Phones 4u, en daar zat ik op de klantenservice. Ik associeerde een mobiele telefoon indertijd met asociaal, en wellicht had ik ook gelijk. Maar in 1998 toen ik op mezelf ging wonen, kreeg ik de nokia koelkast van mijn broer, en behoorde ik ook tot de asocialen. Hoewel, ik gebruikte de telefoon maar weinig. Later sloot ik een abonnement af met een nokia, en natuurlijk raakte ik de telefoon na twee maanden alweer kwijt, en dat is me daarna nog twee keer gebeurd.

van links naar rechts: 1e fb profielfoto, mijn laatste foto met iphone 1 voor ik m kwijt raakte bitstrips onder snapchat instagram en 2x snapchat

Nu ben ik verslaafd aan mijn mobiele telefoon, of moet ik zeggen, Smartfone, want bellen doe ik er maar weinig mee. De telefoon lijkt wel vergroeid met mijn hand, even Facebook checken, even kijken of ik al wat likes op instagram heb, zijn er nog reacties op mijn wordpress? En he, kan ik alweer een woordje leggen met wordfeud? Maar sinds vorige week is het hek echt van de dam. Een vriendin appte mij dat ze snapchat heeft, en vroeg mij hetzelfde te doen, en nu ben ik verslaafd, ik maak wel 20 filmpjes per dag, ik zoek foto’s van celebrities, en maak er met mijn stem een leuk filmpje van. Ik lig continu in een deuk om de snapchatfilmpjes van de anderen.

Word ik nou nooit volwassen? Is die drang die ik als jong meisje had, om gezien te worden, om beroemd te worden nooit verdwenen? Tegelijk vraag ik mij af, wat als ik nu 13 jaar zou zijn, zou het dan makkelijker zijn om ontdekt te worden? Met You Tube filmpjes, Instagram, Twitter en Snapchat? Maar ach eigenlijk maakt het mij ook niet zo heel veel uit, ik haal echt ontzettend veel plezier uit deze social media, en daar gaat het uiteindelijk om.

En jij hou jij ook van social media, of kan het je gestolen worden?

Lazy Sunday #47

Sommige films blijven je hele leven bij..

Toen ik voor het eerst the champ zag (en voor het laatst) heb ik zo gehuild, dat ik de volgende dag wakker werd met een gevoel alsof er iemand dood was.

Mijn broer houdt naast muziek luisteren ook van films kijken.

Toen ik jaren geleden bij hem op bezoek kwam zat hij the Green Mile te kijken, speciaal voor mij begon hij weer bij het begin.

Afschuwelijk… Wat een verhaal en wat moest ik vreselijk huilen. Die film moest ik ook hebben, en dus kocht ik deze op DVD.

Ik keek m met mijn vriend en met vrienden en och wat was ik weer van streek zeg. 

“Iam tired boss, Iam death tired”

Wat een acteur , wat een steengoede cast. Sinds die twee of drie keer dat ik m eind jaren 90 begin 2000 gekeken heb, ligt de DVD in de kast, ik heb de moed niet om deze film weer te kijken, misschien komt dat wel weer … Ooit…

Als jullie willen weten waar de film over gaat Google dan the Green Mile.

De hoofdrolspeler is inmiddels in het echt ook overleden.

Maar deze scène… Deze scene breekt nog steeds mij hart:

En dan het volledige liedje:

Hoelahoepen

Een paar maanden geleden heb ik een hoelahoep aangeschaft, ik dacht dat is goed voor mijn rug.

Zoals jullie weten heb ik een aantal maanden weer flink last gehad, en ik werd er wel weer moedeloos van, want wat moet je doen?

In ieder geval niet te veel.

Laat dat ramen lappen maar zitten.

Dweilen moet je maar aan een ander overlaten

De grote schoonmaak? Doe maar een paar kleintjes en vraag hulp, bij de zware taken zoals de douche.

Natuurlijk ging het herstel mij niet snel genoeg, en daardoor zat ik er wel doorheen. Uiteindelijk ben ik weer naar fysiotherapie gegaan, en hij heeft mij laten inzien dat ik met elke dag een beetje oefenen, meer voor elkaar krijg.

Gelukkig gaat het nu stukje bij beetje weer beter, ik ben niet meer stijf als ik uit mijn stoel op sta. Ik hoef ook niet meer steeds te liggen, om mijn spieren te ontlasten. Maar ik merk wel dat ik de oefeningen trouw moet blijven doen, omdat mijn rug nou eenmaal snel zwak is.

Maar goed, ik kocht dus een hoelahoep, en ik dacht: dat doe ik wel even. Tenslotte heb ik het vroeger zo vaak gedaan, met de door mijn vader van pvc buis gemaakte hoelahoep.

Maar wat viel dat tegen zeg, het lukte me voor geen meter, maar ik moest en zou het door zetten. Mijn oudste zoon vroeg:”mam, mag ik eens?” “Ja natuurlijk, antwoordde ik. Ik ben tenslotte de kwaadste niet. En natuurlijk lukte het hem na twee pogingen, en daar stond ie hoor mijn gespierde spijker, met een draaiende hoelahoep om hem heen. Hoe kreeg hij dat voor elkaar zeg. Ik heb tenslotte You Tube er maar bij gepakt, en gekeken hoe ze het daar deden.

En ja toen begon ik het langzaamaan wat door te krijgen. Alleen elke keer als ik de hoelahoep pakte, brandde mijn zijkant, maar ik dacht volhouden. Tot ik later in de spiegel keek en dit zag:

lekker sportief bezig

En zal ik jullie nog wat leuks vertellen? De volgende dag had ik voor het eerst fysiotherapie bij een nieuwe fysiotherapeut!

Lazy Sunday #46

Van de week werd ik getriggert door een vriendin die foto’s van de hitkrant en club plaatste uit de jaren 80!!

En opeens dacht ik wat is het allemaal snel gegaan en wat zijn er veel dingen veranderd.

Ik werd 10 jaar in de jaren 80. Het grootste deel van de jaren 80 was ik een tiener. En wat deed ik toen?
Ik kocht singeltjes van Paul Young, Duran Duran en Madonna. Maar ook van Kool and the gang, omd en  Pia Zadora en Jermaine Jackson. Deze luisterde ik op mijn platenspeler, ja zo’n ding met een ronddraaiende schijf en een arm waar een naald op zat, die je dan voorzichtig op de plaat moest zetten. Het gekraak in de plaat heeft iets authentieks.
We luisterde naar de nationale hitparade op zondagmiddag, en we namen nummers op een cassette bandje: je zette de cassetterecorder voor de radio en drukte de knoppen REC en Play tegelijk in, als je pech had kwam je moeder langs met een stofzuiger of je vader die riep of het eat zachter kon, en dan was de hele opname verpest.

Je kocht muziekbladen zoals de hitkrant, in het begin nog ingenieus gevouwen als krant, later makkelijker als tijdschrift. Ik knipte er  mijn favoriete sterren uit, en liet de papiersnippers op de grond liggen tot grote frustratie van mijn moeder, die graag de boel netjes hield, en ik haalde de posters er uit die ik aan mijn muur hing.

We keken met het hele gezin naar toppop of Dallas of Mies, met zo’n plastic schaaltje waar verschillende soorten zoutjes in zaten. We kregen op vrijdag avond een glaasje prik en we mochten langer opblijven.

Ik maakte me op met veel roze en paars en droeg van die roze oorbellen ala de Dolly Dots. Ik verfde mijn haar in blond, rood en bruin en natuurlijk mislukte het weleens naar oranje, roze en groenig. Ik had waveltjes haar, permanent, heel kort of een boblijn. En ik at vaak een mars, patatje met en Hamkas en bleef 50 kilo wegen bij een lengte van 1,64-1,74.
Ik droeg wijde broeken in fel groen of geel. Ook wijde blousjes in oranje of roze, om mijn dunne lijfje te verhullen.

We gingen veel naar het strand bij mooi weer alleen, en we waren amper 11 jaar, maar een plezier dat we hadden.

Verliefdheden kondigden aan, en waar andere scharrelden, deed ik  niets met mijn verliefdheden, omdat ik niet durfde.

We zaten met zijn allen op het schoolplein te hangen, te praten en te kijken en we werden zelfs voor de wet volwassen in de jaren ’80.

We dansten op disco stampers en we stonden heel stoer en vooral stuurs te kijken van onder uit de lok, en alles was stom en negatief.

De jaren 80 ik kan er uren over doorgaan, en ik zal er beslist nog eens een blog aan wijden, zijnmet stip mijn favoriete jaren geweest, helaas heb ik er toen niet uitgehaald wat ik nu wel zou doen…

Back to the Music !!!

Deze plaat is ook een echte jaren 80 plaat Killing Joke, met love like blood!!! Geweldig haar en clip…

Bore-Out

Laatst las ik een artikel over  Bore-out, na een Burn-out kun je ook een Bore-out krijgen.

Slaat de verveling toe in je werk, dan heb je kans op een Bore-out, de kans is groot dat je het krijgt als je eentonig werk doet of routinematig werk. Verveling in je werk kan je zelfvertrouwen kapot maken. Je voelt je iedere dag waardeloos en ongelukkig. Je doet net alsof je toegewijd bent in je werk, je stelt je werk steeds maar uit, en voelt je daar ook wel schuldig om, en doet dan net alsof je aan het werk bent.

Normaal gesproken bouw je je zelfvertrouwen op door steeds grotere dingen te bedenken en te bereiken, bij een Bore-out gebeurd het tegenovergestelde: Je bent zo onzelfverzekerd dat je niet eens de meest simpele opdrachten uit je handen kan krijgen.

Bij een Burn-out heb je vaak zoveel aan je hoofd, zo hard gewerkt of heb je het gevoel dat iedereen een stukje van je wil, dat je uitgeblust raakt, je energielevel gewoon op is, zodat er niets meer uit je handen kan komen, en je apathisch op de bank zit, alles is teveel.

Kun je een Bore-out voorkomen?

Vaak sluipt het er in. In het begin is het werk wat je doet altijd een uitdaging, je moet het computerprogramma leren kennen, je collegae, de omgeving, hoe gaan ze met elkaar om, hoe gaat het bedrijf met de medewerkers om, dus in het begin heb je geen tijd voor een Bore-out. Een Bore-out krijg je niet van de een op andere dag.  Wanneer je het gevoel hebt dat elke dag hetzelfde is, dat je elke dag dezelfde dingen moet invoeren, je collega’s elke dag de zelfde grapjes maken: “Goeiesmorgens Juffrouw Janny, ghighi” Dan heb je kans dat een Bore-out op de loer ligt. Terwijl sommige mensen juist goed presteren bij routinematige werkzaamheden, kan een ander juist langzaam leeglopen. Misschien kun je dan kijken of je binnen het bedrijf, andere activiteiten kan doen, misschien is er een plekje voor jou in de ondernemingsraad, of misschien is je werkgever bezig met een nieuw project en kun je daar op inspringen. Natuurlijk moet je dat liggen en willen.

Ikzelf probeerde de laatste maanden op mijn werk nog het beste van te maken, dat wil zeggen: ik kwam zingend binnen, en zei tegen mijn collega: stel dat we nu in een musical zitten: en ik begon spontaan de dansen, en te zingen: “Collega, wil jij ook wat drinken?” Natuurlijk dacht ie dat ik gek was, en misschien was ik dat ook, of was het een Bore-Out?

 

 

Lazy Sunday #45

We hebben er een week langer oo moeten wachten, maar vandaag is er weer een Lazy Sunday!!

Vandaag wordt een spannende dag voor de Max Verstappen fans, want wat gaat hij doen??

Geen oranje koorts dit EK, aan de ene kant wel jammer, maar aan de andere kant was het ook niet verdiend ook he??

Gister ben ik met mijn zoons uiteten geweest, Sake, All you can eat!! Joost had een wielrentoertocht in Zeeuws Vlaanderen, dus trokken mijn zoons en ik er met zijn drieën op uit. Zo gezellig om dat te kunnen en mogen doen.

Ondertussen ben ik bij het laatste seizoen van Ally McBeal beland en moet ik nog 6 afleveringen tot het einde. Ik zal haar missen.

Gister hoorde ik op de radio Alanis Morisette een van de weinige zangeressen die ik echt goed vind.

In deze Lazy Sunday een aantal nummers van Alanis en een klein stukje van een fan die zich in leeft!

Daar komen ze:

Wat maakt wie we zijn!

En dan opeens triggert een spoiler op de tv je.

Nee, ik had even geen zin om te bloggen. Nee ik had geen writersblog (;-)) Maar soms zit mijn hoofd zo vol en je lichaam is zo leeg, zelfs jullie blogs lezen kostte mij teveel energie.

Toen ik Natasja’s Lifestyle begon was het mijn bedoeling, om dingen uit te zoeken, en mijn ervaringen daarover te delen. Maar zelf vind ik dat ik gewoon te vaak alledaagse dingen ging schrijven, het moet gewoon anders, vind ik.  En soms is dan even afstand nemen het beste wat je kunt doen.

Vanmorgen reageerde ik op een tal van blogs maar nog niet met de bedoeling om zelf een blog neer te zetten. Maar mijn jongste zoon, vrij van school vandaag en de hele volgende week, zette de tv aan, waarop ik de spoiler hoorde: Wat maakt wie we zijn!

Eerlijk gezegd denk ik dat wij mensen doorgedraaid zijn. We denken teveel, we reageren te veel en te fel, en we bemoeien ons overal mee. Wij zijn dankzij social media, elk half uur journaal op welke zender dan ook, helemaal bij met wat er in de wereld gebeurd, of tenminste wat de media wil, wat wij weten over wat er in de wereld gebeurd. Tegenwoordig zijn er allemaal deskundigen, van flut zangeresjes tot modelletjes, van soap acteurs tot presentatoren, ze weten en kunnen alles. En de meute trekt zich er aan op.

Wat maakt wie we zijn: In de eerste plaats de genen van je vader, moeder, opa, oma, en eventuele ooms en tantes. Daarna is het natuurlijk van belang in wat voor soort omgeving groei je op. Heb jij rustige ouders, zul jij zelf ook wel rustig zijn, houden je ouders van lezen zul jij waarschijnlijk ook wel van lezen houden, hoewel dat natuurlijk niet altijd op gaat, wij Joost en ik houden bijvoorbeeld heel erg veel van lezen, onze jongste zoon houdt ook van lezen, terwijl mijn oudste zoon er eigenlijk helemaal niet zo van houdt, die moet je echt stimuleren om te lezen, en daarnaast heeft ie zoveel fantasie, dat ie vaak zelf woorden toevoegt in de zinnen, waardoor het een heel andere betekenis heeft. Want als hij bijvoorbeeld leest:De jongen vindt komkommer lekker, ipv de jongen vindt de komkommer niet lekker, nu je snapt al dan leest ie het verkeerde, en dat is zeker lastig met leren. Maar ook daar valt de appel niet ver van de boom, want zijn oma, mijn moeder heeft ook niet echt het geduld om te lezen, en leest ook over dingen heen.

Wat maakt wie we zijn: Het is duidelijk je hebt genen meegekregen en daarnaast speelt je omgeving ook een grote rol. Ben je chaotisch en is je omgeving dat ook, dan wordt het alleen maar erger. Maar ben je chaotisch en binnen je omgeving is iemand die juist heel precies is, werkt dat voor jou als chaoot prettiger, en rustiger. Daar kun je je als chaoot aan optrekken, hoewel de chaoot in jou altijd wel weer boven komt drijven, in gehaaste situaties, maar minder vaak omdat er structuur is.

Wat maakt wie we zijn: Etiketjes, tegenwoordig worden er veel etiketjes geplakt, niet alleen op potjes met onduidelijke ingrediënten maar ook op vooral kinderen. Waarvan ADHD denk ik wel de bekendste is. Van de week las ik een artikel over een vrouw van 22 die ritalin slikte omdat ze zich anders niet kon concentreren, en dus haar werk niet goed kon uitvoeren. Ze was voor de ritalin altijd alles kwijt, sleutels telefoons, etc. Vaak druk in haar hoofd, alles tegelijk willen, en dan niet weten waar te beginnen. He dacht ik, dat ben ik, al jaren. Gek eigenlijk, vroeger was ik heel rustig, observeerde mensen, en ergens ben ik druk geworden, is het na mijn 13e? Het zou zomaar kunnen. Waarschijnlijk zou ik de top kunnen bereiken als ik ritalin zou slikken, ik zou mijn aandacht lang vast kunnen houden, ik zou niet meer uren zoeken naar alles, ik zou, ik zou, ik zou worden dat wat nu van je verwacht wordt, een feilloze machine die maar doorgaat.

Het maakt me bang.