Ik heb een moeder en een vader, ze zijn vandaag precies 48 jaar getrouwd (feliciteren mag ;-)). En dat is in deze tijd een unicum. Ik ben mijn ouders dankbaar, dat ik nooit in aanmerking ben gekomen voor een Stiefmoeder of Stiefvader, en dat we het gewoon simpel kunnen houden, en simpel is al complex genoeg. Mijn ouders zijn mijn voorbeeld, hun huwelijk ging echt niet zonder slag of stoot (niet letterlijk natuurlijk) maar zij vonden hun gezin toch de moeite waard om te blijven vechten.
Mijn ouders op hun grote dagEchter ik ken zat mensen die niet meer samen zijn met de vader of moeder van hun kind. En vaak hebben deze vaders en moeders ook weer een andere relatie. En dan komen we op stiefouders.
Bij stiefmoeder moet ik altijd denken aan die gekke Dyanne Beekman, ze heeft ooit ergens in een interview gezegd, dat haar stiefkinderen, geen stiefmoeder zeggen maar lief moeder. Omg. net als van haar kleding krijg ik hier ook het zuur van op de tanden. Maar goed, ze bedoelt het vast goed, in tegenstelling tot sommige Stiefmoeders, die we misschien beter Stiefbitches kunnen noemen.
Zo ken ik een verhaal van een moeder, wiens dochter al jaren geen contact meer heeft met haar vader. De reden de Stiefbitch wil niets met de dochter te maken hebben. Dat zijn dingen die ik gewoon niet kan begrijpen. Ik bedoel, als je als bitch al de moed hebt om de man en vader uit een gezin te trekken, dan weet je toch ook wel waar je aan begint of niet dan? Dan weet je toch dat je dan ook de ex en het kind erbij krijgt. En dat je dan heus wel van het kind gaat houden omdat ze toch ook eigenschappen van de vader heeft, waar je zo van houdt.
Dat je als Stiefbitch, de deur van je stiefkind sluit voor haar gezicht, of dat je je stiefkind zogenaamd wel erkend, maar als er gegeten wordt, ze haar eigen kinderen wel uitgenodigd om te eten, en tegen je stiefkind durft te zeggen, sorry, een andere keer oke?, als je dat soort dingen doet, dat spoort niet, maar ja het is ook niet je bloed. Maar dat je dat als Vader toe laat dat geeft aan wat een slap aftreksel hij is.
Een stiefbitch heeft net zoveel macht als dat het slappe aftreksel haar geeft. Dus we kunnen wel zeuren over de stiefbitches, want in de praktijk hebben de vrouwen het ook meestal gedaan. Misschien moeten moeders al beginnen met het opvoeden van hun zoons, dat het later geen slap aftreksel gaat worden.
mijn ouders nuMaar voor mijn lieve ouders: Bedankt voor de liefde, de energie, en de persoon die ik door jullie mocht worden!! Ik hou van jullie met heel mijn hart!!
Ik denk dat ik sliep in de jaren 90. Ik ben echt een jaren 80 meisje. De muziek, de kleding, ja zelfs het haar, ik heb heel lang van de jaren 80 gehouden. Dat wil niet zeggen dat ik nou de jaren ’90 door ben gekomen in een jaren ’80 tenue, want dat is niet waar, alleen, ik had niet echt wat met die kleding. Ik wist nooit wat ik mooi vond, wat ik aan moest trekken, het was het net niet voor mij. Net als de muziek dus. Ik miste de melacholieke klanken, van Nick Kershaw, Split Enz, de funky songs van Duran Duran, oke, ze kwamen uiteindelijk met een geweldig album “the wedding Album” maar de Magie van de jaren ’80 was eigenlijk wel voorbij. Het heeft jaren geduurd, voordat ik toch wat muziek uit de jaren ’90 ben gaan waarderen.
Ten is het debuutalbum van de Amerikaanse rockband Pearl Jam en is uitgegeven op 27 augustus 1991 bij Epic Records. Ten is tot op heden het best verkopende album van de band en wordt gezien als een van de meest iconische albums van de jaren 90. bron wikipedia
Het nummer Alive is natuurlijk een iconisch nummer, echt de power, die die song uitdraagt, geweldig, al voel je je nog zo in de put, met dit nummer, ga je toch naar de toppen van de bergen.
Ik zou het album geen recht aan doen als ik er niet nog een nummer aan toe zou voegen. Een tegenstelling van Alive, maar ook zo schitterend: Black, kippenvel, tip: luister dus eerst Black en daarna Alive… snap je m?
Gisteren dacht ik dat ik alweer aardig was opgeknapt,dat dacht ik maandagmiddag trouwens ook, om vervolgens dinsdag en vandaag weer in te storten, zo moe, dat ik gewoon dinsdagmiddag en vanmiddag twee uur geslapen heb. Ik lig nu met een dekentje op de bank, met mijn trouwe vriendin op mijn benen.
Gister zag ik dat iemand dit onderstaande filmpje had gedeelt op Facebook, ze waarschuwde al dat je tissues bij de hand moest hebben:
Het is deze week de week tegen het pesten, ik zag in een flits op de tv ook de film Spijt, mijn oudste zag het ook toen hij langsliep en zei achteloos : oh die jongen pleegt zelfmoord. Omg, gelijk doorzappen maar, want ik kan niet tegen dit soort leed. Pesten, in mijn tijd (eind jaren 70 begin jaren 80) werd er ook gepest.
Ik was een gevoelig, dromerig meisje, met lange haren, die van dansen en toneelspelen haar beroep wilde maken. En ik snapte mijn vriendinnen niet zo. De ene dag deden ze heel aardig tegen mij, en de dag daarop konden ze zo uit het niets pesten. Dan liepen ze naar mij toe en vroegen ze, waar ik die kleding had gekocht, en als ik dan zei waar, dan lachten ze heel hysterisch en gemeen en zeiden ze lelijke dingen als dat zij daar dus niet heen gingen, want ik zag er niet uit. Het verbaasde mij overigens wel dat ze een paar weken later met een slechte imitatie op school kwamen, maar ik was niet iemand die dan wat zei.
Ook vroegen ze vaak gemaakt bezorgd, en dat was vaak bij gym, hoe het toch kwam dat ik zo dun was, dat ik vast niet genoeg te eten kreeg, en dat ze niet begrepen dat ik kon lopen op die benen die zo dun waren dat ze elk moment konden breken.
Het was gelukkig niet iedere dag soms ook een week niet, ik werd ook niet in elkaar geslagen of bedreigd. En die gekke meiden speelden ook vaak met mij, en dan toch kwam het weer als een duveltje in een doosje.
Ik heb een geweldige moeder, ik kan me nog herinneren dat ik ‘sochtends in mijn roze pyjamaatje voor de spiegel stond en dacht: waarom doen ze zo gemeen, ik zie er toch mooi uit? En dun? Ach dat viel toch ook mee?
Mijn moeder nam mij dan op haar schoot, mijn hoofd tegen haar borst, haar hand door mijn haar strelend, zei ze: je bent een lief, mooi meisje, je hebt prachtige haren, je hebt alles mee, lieverd ze zijn gewoon jaloers op jou. Maar ze zei ook als ik weer eens huilend thuiskwam omdat ze me hadden geduwd of lieten struikelen: sla er dan eens op! Dan is het gelijk afgelopen! En dan begon ik te huilen en zei dat ik dat niet durfde.
Ik ben geschopt in mijn kruis, ze hebben mij een blauw oog geslagen, in mijn buik geschopt en een tand Door mijn lip geslagen, en ik ik dorst niets terug te doen.
mijn lieve moeder en ik 21 jaar geleden
Tot op een dag, het was in de zesde klas, was ik het zat, nadat een meisje mij continu zat te beledigen liep ik naar haar toe, ik gaf haar een klap in het gezicht en, heel meisjesachtig, ik trok aan haar haar. Eindelijk eindelijk kwam ik voor mezelf op.
Maar ik moet tot mijn spijt vertellen, dat ik op een gegeven moment ook een meisje ging pesten, ze was nieuw in de klas, en dan zei ik eens in de zoveel tijd: Als je niet doet wat ik zeg, dan sla ik je. En daar bleef het bij, ik vroeg haar nooit iets voor me te doen en al gauw was ik er klaar mee, het zal een stuk frustratie zijn geweest die ik moest botvieren. Het is niet goed te praten maar wie zonder zonde is…
Gelukkig ben ik niet heel heel erg gepest, maar toch, zulk gedrag vormt je wel. En eerlijk? Misschien moet ik ze eigenlijk dankbaar zijn. Dankzij hen ben ik adrem, kom ik voor mijzelf op. En als het de bedoeling was mij onzeker te maken dan spijt het mij om hun nu te vertellen, dat het tegendeel het geval is… En zeker niet in de laatste plaats door de steun van mijn lieve moeder.
Note: een levensles is het geweest, ik heb geleerd, gezien, gehoord en ervaren, dat juist de grootste pesters, vaak zelf onzeker of ongelukkig zijn, vaak geen positieve aandacht krijgen en het dus zoeken in het negatieve. Omdat ik dat ervaren heb kon ik dit doorgeven aan mijn zoons als zij gepest werden. Probeer een pester positief te benaderen en blijf bij jezelf. Hoewel, toen ik een aantal weken geleden hoorde dat mijn jongste zoon, door twee klasgenoten tegen de stoeprand werd geslagen, ben ik gelijk naar de moeder van een van de klasgenoten gegaan, om dit uit de wereld te helpen. De moeder in kwestie, zei: maar jouw zoon kliert ook, waarop ik zei, maar hij is nu door jouw zoon tegen de stoeprand geslagen, waarop zij weer zei; misschien liggen ze elkaar niet. Ik heb de school hiervan op de hoogte gesteld en de juf die hij heeft, heeft het geweldig aangepakt! Zo kan het dus ook!
Pesten is nergens voor nodig, en als je jezelf beter wil voelen, geef jezelf een complimentje, maar kraak een ander niet af.
Een aantal weken geleden begon ik in het boek De Reünie van Simone van de Vlugt. Ik vond het een pageturner. Ik heb de film niet gezien, dus ik ging blanco het verhaal in. Het verhaal gaat als volgt:
De aankondiging van een middelbare-schoolreunie zet Sabines leven plotseling op zijn kop. Het rakelt een belangrijke gebeurtenis uit haar jeugd op: de verdwijning van haar klasgenoot Isabel. Ooit waren zij hartsvriendinnen, maar toen Isabel zich ontpopte tot het populairste meisje van de school liet zij Sabine plotseling links liggen. En dat was niet het enige wat Isabel haar aandeed… Toch voelt Sabine zich enorm schuldig: misschien zou Isabel nooit verdwenen zijn als Sabine die bewuste dag met Isabel mee naar huis was gefietst… Nu, tien jaar later, is er nog steeds dat knagende schuldgevoel en komen er steeds meer flarden van herinneringen aan die tijd terug. Sabine begint te wroeten in het verleden en komt steeds dichter bij het ware, angstaanjagende verhaal achter Isabels verdwijning. De reunie is een razendspannende literaire thriller die intrigerende themas aanboort, zoals het verdringen van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers maar ook collegas, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap.
Ik vond het einde erg verrassend en daar hou ik van. Nicole, Miranda, Loes en ik Toen en nu
Zelf had ik vorige week zondag een mini reünie met een aantal klasgenoten van het Mbo College leerjaar 1990-1991. Deze mini Reünie was georganiseerd door Loes, ter ere van Nicole, die vijf jaar geleden is geëmigreerd naar Australië en ze is nu een paar weken in Nederland. Het was droog en dus ging ik op de fiets, met mijn Iphone in mijn binnenzak, en mijn oordopjes in mijn oren, fietste ik met heerlijke muziek naar de Grote Markt. Ik vroeg me nog even af waar we nou precies hadden afgesproken, maar toen ik aan kwam fietsen zag ik het blonde haar van Loes al, althans ik dacht dat het Loes was, en dat was ook zo. Al zwaaiend, sloeg ik af richting fietsenrek, zette mijn fiets op slot, en begroette die lieve schat. We zaten gezellig met zijn tweeën op een loungebank te kletsen toen Miranda en haar gezin aankwamen. Het wachten was op Nicole, waar zou ze nu logeren? vroegen wij ons af. Maar lang hoefde wij ons dat niet af te vragen of daar zagen we Nicole, met haar moeder en zus aankomen. Mairo en Sander completeerde het gezelschap, en samen met een waterig zonnetje, zaten we te genieten op het terras. Het was leuk te horen dat Nicole sprak met een licht australisch (bestaat dat uberhaupt?) accent. We kwamen er achter dat het 24 jaar geleden is dat we met zijn allen bij elkaar in de klas zaten. 24 jaar?? riep ik geschokt, hoe oud zijn we dan? Die 24 jaar verdwenen als sneeuw voor de zon, met sommige mensen blijft het klikken, al zie je ze maar een keer in de zoveel jaar, en dan te bedenken dat ik maar 1 jaar bij hun in de klas gezeten heb. Ik deed het zo slecht op het MBO College dat ik eigenlijk al met de kerst van school af zou moeten, maar ze hadden toch nog hoop de leraren, ze hadden het idee dat er toch echt meer in mij zat dan ik liet zien. En daar bleef het bij want ik liet het niet zien. Ik heb mijn MAVO, met twee vingers in mijn neus gehaald, en ik dacht met die instelling de MEAO ook wel te kunnen doen. Maar nee dus. Ik was een gek kind, daar waren we het wel overeens, met die gekke stippeltjes broek van me tijdens de gym. Maar het mooie was, ze namen me zoals ik was, en dat is een mooie eigenschap.
Loes en ik, toen al slechte tafel manierenj Nicole aan het BowlenLoes vast een Strike gegooid Ik had die middag ook nog een verjaardag van mijn neefje en nichtje, dus ik fietste alweer snel richting huis, ik had een roseetje gedronken op een lege maag, en dat voelde ik wel toen ik naar huis fietste, ik voelde me zo blij en zo vrolijk, sommige mensen brengen gewoon het beste in je naar boven.
Vandaag een nummer van de Simple Minds, dit nummer is uit 1985, en speelde ik vroeger vol continu af op mijn Walk Man. Ik nam de liedjes op van de radio en dat was nog best een gedoe, want net als nu praten de dj’s er lustig doorheen. Mijn casettebandje werd daardoor een mix van allerlei muziek. Dit nummer staat nu ook op mijn IPhone en komt voorbij als ik hardloop en dan denk ik terug aan november vorig jaar toen ik wandelend door het bos,net na mijn rugoperatie, hoopte op een actiever leven, dat de operatie niet voor niets is geweest. En je begrijpt hoe ik heb gelachen en gehuild toen ik weer hardliep in het bos… Het was niet voor niets geweest ik was weer Alive and Kicking… Hoewel vandaag dan nog niet echt-> zie Grieperig
Al een hele tijd ben ik wat aan het kwakkelen, net niet ziek genoeg om naar bed te gaan, maar ook niet echt lekker. Gister werd ik wakker met mijn laatste restje energie. Na mijn smoothie: Avocado, ijslandse yoghurt, muesli, kiwi, 1 schepje rauwe cacao, lijnzaad en kokosmelk, in de blender en drinken maar (hij was erg lekker) ging ik mij douchen met het idee na het aankleden even de was op te vouwen en te strijken. Terwijl ik onder de douche stond, voelde ik me steeds beroerder worden. Ik hoorde J, nog vragen, wat mijn plannen waren. Vanmiddag ga ik naar Morgaine, zei ik nog. Ik had er echt zin in. Maar na dat ik me had afgedroogd, dacht ik ik ga even op bed liggen. En toen ik op bed lag dacht ik, ik kom hier niet meer uit. Sorry Morgaine, ik ga je even Appen. En zelfs het Appen was mij al te veel. Vervolgens ben ik in slaap gevallen, en werd wakker doordat mijn jongste van school kwam om een broodje te eten. Ik hoorde hem met zijn vader beneden bezig, en ik dacht alleen maar pffffff. Na de pauze gingen ze beide weg, de een na school, en na school naar vriendje, de ander naar ouders/schoonouders. Ik verplaatste me van bed naar bank, en keek de eerste en tweede aflevering van Overspel van dit seizoen. Ondertussen kreeg ik een appje van mijn oudste, oke eerst ging de huistelefoon, tegen de tijd dat ik m had was ie afgelopen, toen mijn mobiel, zelfde verhaal en toen de piepjes van mijn whatts App, of ik m van school wilde halen, dan konden we samen weer even de stad in, net als vorige week, toen we na school nog even op een terrasje zaten met cola en appelgebak. Ik reageerde dat ik ziek was en niet kon komen. Ondertussen had hij zijn vader al bericht en zat hij toen mijn berichtje hem bereikte al hoog en droog bij zijn opa en oma.
vorige week
Ik las nog verder in Saskia Noort’s verbouwing, en viel na een hoofdstuk weer in slaap. Ik werd wakker van Rio van Duran Duran, uit mijn telefoon. Ik zag een onbekend nummer voor Face Time, aangezien ik erg nieuwsgierig van aard ben, nam ik op, gelijk spijt hebbend, van mijn zieke hoofd en haar in de war hebbend, ik keek naar het beeld en zag een jong meisje haar haar kammen. En ik dacht nog, wat is dit. Het jonge meisje vroeg of mijn oudste zoon er was. Ik mompelde iets van opa en oma en zei nog dat ze het maar opnieuw moest proberen en dat ik dan niet op zou nemen.
Nadat ik had opgehangen, moest ik even lachen. Mijn oudste net op de middelbare, en het lijkt nu al een vrouwenmagneet te zijn. appjes, video berichten, noem het maar op. Dat was in mijn-onze tijd wel anders, je ging naar een telefooncel, als je iemand wilde bellen. Maar veel lef daarvoor had ik eerlijk gezegd niet. Alles lijkt nu wel veel makkelijker.
Vandaag voel ik me nog steeds niet echt lekker, hoe langer ik op ben, hoe beroerder ik me weer voel. Ik ga zo maar weer lekker liggen en uitzieken. Ik hoop dat ik morgen weer wat beter ben.
Gisteren zat ik nog te bedenken welk liedje zal ik hier nu plaatsen? En vanmorgen kwam dit liedje in mij op. Dit liedje draaide mijn broer vaak toen onze ouders in Franrijk woonde en ik bij hem op bezoek was, wat vaak uitmondde in een barbecue. Kinderen hadden wij beiden nog niet, onbezorgd en onbevreesd. Billy Joël hij heeft prachtige nummers, alsof je in de hemel bent, maar hij heeft ook afgrijselijke nummers vind ik dat ik echt denk, geen inspiratie en toch wat willen doen, een tussenweg kent hij niet, hij heeft daarentegen wel verschillende genres, en deze is dan ook een Pareltje. De zang de muziek.. She’s always à woman to me.
Behalve de heerlijke Deventerse koek van Bussink, heeft Deventer de eerste zondag van augustus de grootste boekenmarkt van Europa en daarmee hebben ze zelfs de Boudewijn Buch prijs gewonnen in 2014.
Ik hou van lezen en ik hou van de Deventerse boekenmarkt, daar vind je boeken die je bijna niet meer in de in de winkels vind. Ik moet ook eerlijkheidshalve bekennen, dat er eigenlijk geen fijne boekenwinkels meer te vinden zijn. De meeste Boekenwinkels hebben maar een klein assortiment boeken. En de boeken die ze hebben zijn van de laatste jaren. Als je een ouder boek zoekt moet je ze bestellen, of snuffelen op marktplaats. Maar de Deventerse Boekenmarkt heeft het allemaal. Zo heerlijk om langs de kramen te struinen, de boeken op te pakken, te bekijken, de achterkant te lezen, en ze voor een klein prijsje te kopen.
Het was ook een prachtige dag, met een heerlijk zonnetje, er zijn genoeg kraampjes om eten en drinken te halen. En de Boekenmarkt is gelegen aan de prachtige IJssel.
Ik zou zeggen een echte aanrader voor de echte Boekenwurm.
We kwamen thuis met tassen vol boeken, voor ons maar ook voor onze kinderen.
De boeken die ik heb gekocht en gelezen kunnen weer op marktplaats verkocht worden.
Wat wil je later worden? Dat is een vraag, die een ieder van ons weleens gesteld is. Ik wilde toneelspeelster worden, maar ik schreef tevens verhaaltjes op de oude typemachine van mijn ouders, je kent ze wel met inkt lint, letters die bleven hangen (van die pootjes met aan het eind een letter) eigenlijk was het een soort van stempelen. Met zo’n typemachine haalde je natuurlijk nooit een hoge typesnelheid.
Ik kan me mijn eerste verhaaltje nog wel herinneren: Dipneus en de Gevaarlijke draak heette het. Later ben ik gaan dichten, maar voor het dichten was ik bezig met dansen, dansen was een droom, mijn droom, ik trainde om lenig te blijven, kon mijn benen in mijn nek leggen, de split, de spagaat ik danste naar school, danste in de gymzaal (en kreeg prompt een bal in mijn gezicht, gek dat ik als laatste gekozen werd, sterker nog ik werd niet gekozen maar toegewezen)
Met bloksluiting op school danste ik op High Fidelity van the kids from Fame, om Fame van Irene Cara, en natuurlijk keek ik naar de film en de serie, het was een droom mijn droom. Ik zal nooit vergeten dat ik op de bloksluiting op het liedje Flash dance danste en playbackte, ik had een rokje aan en daar onder mijn gympak, het rokje ging uit, en iedereen begon te klappen en te joelen, ik dacht dat ik succes had, maar helaas het was mijn onderbroek die onder mijn gympakje uitkwam.
Ik voelde me vrij, ik was ik, maar toen kreeg ik rugproblemen, en mocht ik niet meer dansen, ik was veel te lenig. Een droom spatte uit elkaar. Maar niet getreurd, Toneelspelen was ook een droom voor mij, ik wilde naar de toneelschool, vroeg inschrijfformulieren aan voor de Klein Kunst academie in Amsterdam aan, maar ik dorst niet, ik dacht wie zit er eigenlijk op mij te wachten. Aan fotomodel durfde ik al helemaal niet te denken, 1,75 maat, 34-36 maar ik dacht dat ik niet mooi genoeg was, tot ik modellen op televisie zag en dacht, hmm daar had ik ook wel tussen gekund.
En zo zijn veel van mijn dromen in rook opgegaan, sterker nog, ze hebben het daglicht niet eens gezien, door mijn eigen faal-angst. Vorig jaar had ik een moeilijk jaar, mijn lijf liet me in de steek door rugklachten, ik lag meer op bed dan wat anders, ik kon niets lang doen, en dacht echt dat mijn actieve leven over was. Nadat ik geopereerd ben aan mijn rug, wilde ik iets positiefs doen met mijn leven, iets doen wat ik leuk vind, en zo kwam ik op het idee van Natasja’s Lifestyle, schrijven over dat wat ik leuk vind, vooral geen negatieve dingen. Ik zie en hoor de ellende wel, maar ik wil mijn mening er niet over delen, dat heb ik lang genoeg gedaan, het is een gevecht tegen de bierkaai en je wordt er alleen maar cynischer door, nee ik wil de leuke en positieve dingen uit het leven halen, het geluk, dat ik weer kan bewegen, kan dansen, kan joggen, de vaatwasser kan in en uitruimen zonder dat er wat afklemt in mijn rug.
Filmpje staat ook op instagram Natasja’s lifestyle
Er zijn nu zoveel mogelijkheden om bekend en gezien te worden, youtube, Facebook, Instagram etc etc, als ik nu jong was geweest, waren mijn dromen dan wat makkelijker uitvoerbaar geweest? of had mijn onzekerheid me dan nog steeds in de weg gezeten. Nu ik in de veertig ben wil ik de dingen doen die ik leuk vind, en dat doe ik dus ook…
De zomer lijkt nu wel plaats gemaakt te hebben voor de herfst. En eerlijk, ik mis het zonnetje, ik mis het om heerlijk na mijn werk even in de tuin een glaasje te drinken, te barbecuen en te zonnen op mijn loungebank. Maar misschien laat het zonnetje zich nog eens zien, dat zou een feest zijn.
Maar vandaag een Lazy Sunday Afternoon: een lekkere knaller. Highway to hell van Ac/Dc.
Ik haatte Ac/Dc vroeger. Ik kon ze alleen van Thunderstruck, en dat naar schuurpapier lijkende stem van Bryan Johnson ging bij mij door merg en been. En dan leer ik mijn huidige vriend kennen, die helemaal gek was van die groep. Ik heb het lang niets gevonden, totdat hij met een DVD box kwam waar ook hun oude zanger Bon Scott (die helaas maar 27 jaar mocht worden) nog zong, en toen dacht ik: hee dat klinkt ff lekker, en zo begon mijn waardering voor de groep. Op 12 juni 2009 (ja de datum weet ik nog precies, later begrijp je waarom) heb ik kaartjes bestelt voor een concert in de Arena.
met een dubbel gevoel stond ik daar, blij dat het beter ging, verdriet om wat er gebeurd was. From hell and Back13 juni 2009 wordt mijn vader aangereden op zijn racefiets door een tractor, zwaar gewond wordt hij afgevoerd naar het AMC. 23 juni was het concert van AC/DC in de Arena, voordat we naar het concert gingen, gingen we nog op bezoek bij mijn vader, hij was voor het eerst aanspreekbaar, en het vervulde mij met vreugde natuurlijk. Met gemengde gevoelens ging ik naar het concert, het gevoel wat ik daar bij had was rauw, ik was rauw van verdriet.
natasjaslifestyle.wordpress.com 