Throwback Thursday 3

Hier lees je deel 1 en deel 2

In dit jaar is President George H.W. Bush de eerste president die het Australische parlement toespreekt. Servie en Bosnie sluiten een wapenstilstand, de Serviers in Bosnie en Herzegovina roepen hun eigen republiek uit, Paul Simon treed als eerste grote artiest op in Zuid-Afrika na de culturele boycot van dat land, Een vliegtuig van de Israëlische maatschappij El Al stort neer in de Amsterdamse wijk Bijlmermeer, en op paasmaandag 20 april kijk ik naar The Feddie Mercury Tribute Concert, ter ere van de in november 1991 overleden frontman van Queen, we gaan terug naar 1992.

Mijn lange blonde haren knipte ik begin dit jaar af, tenminste de kapper. Ik was niet heel blij met het korte haar, en deed er dus vaak sjaals in. Toch moest mijn haar geknipt worden omdat het door al dat zelf verven gewoon niet meer mooi was.

met kort donker haar aan het werk

de laatste maanden nog

Mijn vriend zwaait tot groot geluk van hemzelf af bij Militaire Dienst en gaat weer terug naar zijn oude baas, waar hij voor dienst al werkte. Ondertussen werk ik nog bij de Bruna, en zie mezelf steeds vaker staan in de spiegel en denk dan: ik ben veel te goed voor dit werk, dit past niet bij me. Natuurlijk was ik ook al het schoonmaken zat, en zeker de hitte in de zomer, zonder airco was niet te harden ook het inflexibele gedrag van de baas stuitte mij steeds tegen de borst. Je moest wel 4 weken van tevoren je vakantiedag aanvraag indienen, vooral die op zaterdag, en dan duurde het 3 weken en 6 dagen dat je hoorde dat het goed gekeurd werd. Ik wilde meer uitdaging veel meer.
In oktober verliep mijn contract en ik werd in september bij de baas geroepen. Mijn contract werd niet verlengd, hij vond mij niet passen in een winkel. Ik moest wat anders zoeken. Mijn lieve collega was die dag vrij, toen hij het vertelde. Ik moest heel erg huilen, van opluchting, maar ook zo van wat nu? Ik haatte het dat ik huilde recht in zijn gezicht, die man die vreselijke man, gunde ik mijn tranen niet, maar ze bleven maar lopen.
Ik kreeg een bos bloemen en hij vroeg of ik de dag nog wilde afmaken, want er was anders te weinig personeel. Het lef! Ik besloot te vertrekken gelijk! Met mijn bloemen in mijn hand vertrok ik naar huis.

Mijn lieve vriendin ging trouwen, en wat was ze mooi in haar heel lichtroze bruidsjurk, toen ze de zaal binnenkwam, plengde ik een traantje van ontroering. Het feest was leuk en gezellig, helaas stond ik tijdens het dansen op haar sluier, en scheurde deze. Of het door die scheur kwam of niet, helaas heeft dit huwelijk het niet gered, maar onze vriendschap tenminste wel.

Op naar de Bruiloft van mijn vriendin

1992 was ook het jaar dat ik met mijn vriendje op vakantie ging naar Spanje. Met de bus van Bex reizen, mijn allereerste vakantie zonder mijn ouders. De rit was lang, het eten ach ja. En toen we aankwamen was ik zo gaar en wilde het liefst even liggen, wat niet kon omdat we pas een paar uur later op onze hotelkamer mochten. Ik rukte de tas open voor een bikini, en de rits ging stuk. Nou daar stond ik dan te foeteren, tas al stuk, waar al mijn kleren en zooi inzaten. De bikini lag natuurlijk onderin, en de tas was een groot oorlogsgebied toen we uiteindelijk konden inchecken. De kamer was vreselijk, de toilet spoelde niet goed door, en het idee dat je je toilletpapier in de prullenbak moest deponeren, sprak mij ook al niet aan. We hadden prachtig weer, maar het was een waardeloze vakantie.

in de hotellift Spanje

Ik ging weer solliciteren, schreef mij in bij diverse uitzendbureaus. (kan het niet nalaten om te vertellen dat dat toen nog gewoon via de vestiging ging en je direct contact had) En ik had binnen een maand een andere baan, op kantoor, het was niet voor vast, maar ze hadden het zo druk daar, dat het waarschijnlijk voor een half jaar was. Dat maakte mij niet uit. Het loon was goed en ik kon ervaring opdoen.
Het was inderdaad heel druk, we werkten veel over. En ik was moe, zo moe, ik dacht dat het kwam van het overwerken. Maar als ik ’s ochtends aankwam wilde ik al het liefst slapen, het maakte niet uit waar, op de trap in de lift op mijn bureaustoel, maar ik ging gewoon door. Een keer heb ik me een weekje ziek gemeld omdat ik niet meer kon. Mijn moeder stond erop dat ik een bloedtest ging doen. En daar kwam uit dat ik pfeiffer gehad had, die nu op zijn retour was.

Ik maakte het uit met mijn vriend. Ik wilde niet meer, hij voelde als een last en ik wilde verder. Maar jeetje wat deed dat pijn en wat was ik verdrietig. Ik kocht van mijn spaargeld een mooie stereo installatie met cd speler en luisterde veel naar de Dire Straits. Mijn vriend kon mij niet loslaten, en uiteindelijk kwamen we weer samen.

In gedachten, met een drankje

Ik begon met autorijlessen, ik was daar al eens in 1990 mee begonnen, maar dat was geen succes, ik scheurde letterlijk door de bochten, remde altijd veel te laat en had totaal geen controle over de auto. Ik stopte omdat het mij teveel stress opleverde. Maar nu mijn broer begon vond ik een stimulans om ook weer lessen te gaan nemen.

Als ik de lijst bekijk, staan er toch nog wel nummers in waarvan ik denk, hmm ja, zoals: Bohemian Rhapsody, hoewel die zo dood werd gedraaid dat ik m lange tijd niet kon horen. Nirvana, smells like Teen Spirit, na al die bubblegum, gabber muziek, kwam er weer iets van rock aan, ook het oudje van Bob Marley vond ik leuk, en Izabella met Shame Shame Shame, vond ik leuk, daar sta ik nog op een video te playbacken…. Madonna was best de weg kwijt met Erotica, hoewel er op dat album echt wel leuke nummers stonden. Nou ja, kijk zelf maar naar de lijst.

En nu de lijst:

https://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1992

Ziek, werkloos, wat nu?

Ook werklozen kunnen ziek worden, wat moet je dan doen?
Je kunt je gelijk ziek melden via de website van het UWV. Dan zet je je eerste ziektedatum daar in, en vermeld je wanneer je denkt beter te zijn, en de reden van je ziek zijn. Als je langere tijd ziek bent, hoef je geen datum in te vullen wanneer je beter zou kunnen zijn. Daarna krijg je en digitaal en via de post een brief van het UWV, met daarbij de bevestiging wanneer je ziek werd, en wat te doen als je weer beter wordt. Daarna wordt je eens in de 6 weken geloof ik gebeld door iemand van de ziektewet, die dan vraagt hoe het met je gaat, of je al weer kan werken, of dat je passend werk kunt doen. Als je nog niet kunt werken maar passend werk kunt doen, dan krijg je een formulier thuis gestuurd, die je moet invullen als je solliciteert op passend werk, dat kan vrijwilligerswerk zijn, maar dat kan ook totaal iets anders zijn dan wat je voorheen gedaan hebt, maar wat op dat moment van ziekte bij je past. Nu moet je natuurlijk geluk hebben dat een werkgever een zieke werknemer aan wilt nemen voor een reintegratietraject, ik heb daar nog geen enkele goede ervaring mee. De werkgever haakt naar mijns inziens gelijk af, als je eerlijk verteld dat je moet reintegreren. Nu zijn er ook reintegratiebureaus, maar als je daar aan meld moet je via het UWV een verklaring krijgen, en aangezien de mails die je het UWV stuurt pas gelezen wordt als je zelf belt, en daar nog steeds geen hulp bij krijgt schiet dat niet echt op.

Op een gegeven moment krijg je een oproep om naar het spreekuur van een (afgekeurde) arts te komen. Die stelt je vragen, onderzoekt je, en bepaalt dan wanneer je evt weer beter gemeld kan worden.
Daarna hoor je op een paar telefoontjes van max 6 minuten na helemaal niets van de ziektewet.
Het is lastig met een beperking ergens te gaan werken, waar men verwacht dat je je voor de volle 100% inzet. Het is raar dat het UWV totaal niet tussen de zieke werknemer en de werkgever zit. De kloof is naar mijns inziens erg groot.

Na ongeveer 8 maanden, wordt je weer bij de bedrijfsarts geroepen, die je weer vragen stelt en onderzoekt. Deze bedrijfsarts maakt daarop een rapport en stuurt dat door naar degene die beslist over je ziekmelding. Het rapport wordt door het systeem gehaald, en dan komt er uit of je in de ziektewet kan blijven, of dat je weer beter gemeld kan worden.
Als je weer beter gemeld kan worden, kom je weer in de WW, en moet je dat dus weer aangeven bij het UWV en moet je weer elke maand minimaal 4 sollicitaties doen.

Als je bijna twee jaar ziek bent, moet je weer gekeurd worden, en als je afgekeurd wordt ga je de WIA, in. Let wel: In deze tijd zal je niet heel snel afgekeurd worden.

Mijn ervaring is dat er heel veel langs elkaar heen gewerkt wordt en dat deze cases een betere aansluiting moeten vinden en krijgen mbt de werkgever.

Throwback Thursday back to the nineties #2

Hier lees je deel 1 -> Klik

Dit jaar het begin van de Golfoorlog, koning Olav V, van noorwegen, overlijdt. Zijn zoon Harald V volgt hem op. De ineenstorting van de Sovjet-Unie, diverse staten verklaring zich onafhankelijke, op 1 juli de officiële opheffing van het Warschaupact, Boris Jeltsin wordt verkozen als president van Rusland, in Amsterdam worden 20 schilderijen gestolen uit het Van Gogh Museum, een half uur later worden ze teruggevonden in een verlaten auto. Het jaar waarin we griezelden, bij Silence of The Lambs, en luisterden tot in den treuren naar Bryan Adams, met de titelsong voor de film van Robin Hood, Everything I do, Ido for you, we gaan terug naar het jaar 1991.

In januari spijbel ik van school, want ik ga met mijn ouders weer op wintersport, het jaar daarvoor was mij goed bevallen, dus dit jaar ben ik weer van de partij. Mijn vriend gaat niet mee, we hadden al geboekt voor dat ik wat met hem kreeg, wel hebben we gevraagd of hij mee wilde, maar hij besloot uiteindelijk om bepaalde redenen niet mee te gaan. Dat maakte mij niet uit, ik vermaakte mij wel met mijn ouders, en de wintersport vrienden die mijn ouders elk jaar daar zagen.

Wintersport 1991 met mijn ouders

Zoals gezegd in mijn vorige blog, was de meao niet echt een succes. Wel heb ik daar enorm veel gelachen, en had ik echt een leuke klas. Een klas die mij nam zoals ik was. Wat ik ook aantrok, hoe gek ik mij soms (expres) ook kleedde, ze deden nooit vals of gemeen, met mijn grote vriend Theo heb ik eens midden in de klas tijdens Algemene Technieken meen ik, geplaybackt op Phil Collins en Marilyn Martin Separate Lives, ook toen was ik er nog van overtuigd dat ik eens ontdekt zou worden.. We hebben zelfs een keer met bijna drie kwart van de klas gespijbeld, en zijn we met zijn allen naar Amsterdam gereisd, waar we een museum bezochten, gingen winkelen, en heerlijk op een terasje gingen zitten.
Of we straf kregen, durf ik niet te zeggen, dat weet ik niet meer.

een spijbelmomentje…

Helaas moest ik aan het eind van het schooljaar afscheid nemen van die leuke klas.

Mijn vriend ging in maart geloof ik in Militaire dienst. Eerst in Amersfoort geloof ik daarna naar Soesterberg, hij had zoveel mazzel dat hij dicht bij huis zat. Er waren mannen die helemaal aan de andere kant van het land zaten, en met moeite naar huis konden komen. Hij vond het vreselijk, en hij probeerde er wat van te maken, maar hij was niet gelukkig daar. Ik vond dat ie zich niet moest aanstellen, omdat een beetje kerel in Militaire dienst zat. Nu was het natuurlijk zo dat hij een van de laatste was, die nog verplicht in Militaire dienst moest, en vaak was er dan ook niets te doen. Toch vond ik dat hij vol moest houden, en dat heeft hij uiteindelijk toch gedaan.

De zomer van 1991 was prachtig, ik ging veel naar het strand, en met mijn ouders, broer en vriend naar Scheveningen. We gingen niet naar het buitenland, omdat hier de zon ook voldoende scheen.

Op het strand van scheveningen, naast mij nog een arm van mijn broer te zien en achter hem de arm van mijn vader, mijn broer was super zwart

Ik ging een cursus doen, Automatisering en een typequick cursus om toch aan een baan te komen. Want na de MEAO moest ik weer gaan werken. In september/oktober zag ik advertentie in het Groeneweekblad, voor een verkoopster bij een boekenwinkel, ik schreef een brief, werd uitgenodigd voor gesprek, en werd aangenomen.

Ik werkte daar onder andere samen met mijn italiaanse collega die een week later dan mij begon, en we hadden gelijk een klik, een klik die ik niet had met de zoon van de eigenaar van het bedrijf. Terwijl mijn collega bestellingen mocht doen, veel kassa mocht draaien, mocht ik van hem de ramen zemen (zo zei hij het altijd) of in de snikhete zomer de tijdschriften planken stoffen, omdat er toch weinig klanten kwamen, en de klanten die kwamen die ving mijn collega wel op. Gelukkig was de zoon van de baas er niet altijd, en hadden we ook een bedrijfsleider die wel heel aardig was, met zijn drietjes hebben we ook veel lol gehad. Soms maakten de bedrijfsleider en ik grapjes over onze Italiaanse collega, omdat ze zo heerlijk kon happen, hij noemde haar soms peperoni, als we weer eens een week lang dezelfde Italiaanse liedjes voorbij hoorden komen, die zij opgenomen had op een bandje. Dan was ze boos en sprak ze een week niet met ons. Maar ze was, en is nog steeds, heb nog steeds contact met haar, veel later werden we weer collega’s bij mijn laatste werkgever, beiden op kantoor, een geweldig leuke, lieve, prachtige vrouw.

hier nog mijn 19 e verjaardag nov 1990

begin 1991 die schoenen en dat jasje en die broek vreselijk

op school met bril

pasen 1991 donker haar

Van donker haar naar blond haar

maar werd wat oranje

hier mijn 20 e verjaardag, met een cd van Paul Young en wat spulletjes voor de uitzet

kerstmis 1991

We gingen veel met elkaar om ook na werktijd, en dan verkleden wij ons, playbackten we onze favorieten songs, die we dan opnamen met een video camera. Beiden waren en zijn nog steeds prettig gestoord. We gingen ook weleens uit samen of met onze vriendjes, als ze zin hadden, eigenlijk hadden wij het met zijn tweeën veel gezelliger, in die zin van lachen en praten.

En dan nu de lijst <- klik, zoals ik al in Lazy Sunday, Back to the eighties schreef, ben ik echt een jaren ’80 meisje, en als ik dan ook naar deze lijst kijk van de jaren negentig begrijp ik waarom, Wicked games, Always on the run, Crazy, wind of change, en dan Innuendo kunnen mij wel bekoren nog steeds, maar de rest is ja zo niets zeggend vind ik, maar misschien denken jullie er anders over!

 

 

 

Solliciteren mijn ervaring

In mijn vorige blog had ik het over werkloos en nu? Vandaag ga ik het hebben over solliciteren. Want door de wirwar van vacatures vind je nog wel vacatures die voor jouw gevoel op je lijf geschreven zijn.

Meestal maak ik een korte en bondige motivatiebrief, waarin ik schrijf wat voor persoon ik ben, ik gebruik daarbij ook altijd de kenmerken die mijn manager in mijn getuigschrift heeft geschreven, en waarom ik de baan graag wil hebben en ik eindig vaak met de zin: Graag nodig ik u uit om met mij in gesprek te gaan. Ik probeer de brief ook zo vlot en kloppend te verlopen en natuurlijk stuur ik mijn CV, waarop ik mijn pasfoto heb, mee in de bijlage.

Soms krijg je gelijk een automatische mail, dat ze je sollicitatie ontvangen hebben, en wat de verdere procedure is. Maar vaker krijg je niets. Meestal krijg je per mail een uitnodiging voor gesprek, zo af en toe word je daarvoor gebeld, of je krijgt soms een afwijzing per mail, maar vaak hoor je helemaal niets.

Als je dan uitgenodigd wordt voor een gesprek, zorg ervoor dat je er netjes en representatief uit ziet. Zorg dat je kleding netjes gestreken is, en dat er geen vlekken op zitten. Natuurlijk heb je geen kauwgom of iets dergelijks in je mond als je in gesprek gaat. Je telefoon zet je uit, want er is niets zo hinderlijk als dat je in gesprek bent en de telefoon gaat. Het zou op mij nogal ongeïnteresseerd overkomen.

In de tijd dat ik werkloos ben, heb ik verschillende sollicitatiegesprekken gevoerd, soms vanuit een vacature waarop ik zelf heb gesolliciteerd, en soms ook doordat recruiters mijn cv hadden gevonden bij de Nationale Vacaturebank.nl NB: vaak sta ik gewoon ingeschreven bij het uitzendbureau waarvan de recruiter belt.

Vaak als ik door een recruiter/intercedent gebeld wordt, vragen ze of ik eerst naar de vestiging wil komen om een intakegesprek te voeren. Ik ben al eens naar een uitzendbureau in Zwolle gereden, voor een functie in Zeewolde. Ik ben een keer met de trein naar Amsterdam gegaan voor een werving & selectiebureau in Amsterdam, die een functie hadden vlakbij het centraal station. Dat reizen kost natuurlijk geld, maar dat moet je zien als investering, en daar heb ik geen probleem mee. Waar ik wel een probleem mee heb, en dat was in Amsterdam zo, is dat je een leuk intakegesprek gehad hebt, ook de intercedent is erg enthousiast, zij gaat me voorstellen, en daarna hoor je niets meer. Natuurlijk ben ik ook niet van gister, en heb ik zelf nog contact opgenomen met het werving & selectiebureau, waarop ze nogmaals zei, dat ze heel enthousiast waren, maar er nog geen beslissing was, en dat ze me op de hoogte zou houden, helaas, ze moet nog bellen, en dat zijn dingen waar ik mij heel erg boos over maak. Ik ben zelf heel dienstverlenend ingesteld, en ben ook heel erg van mening om je kandidaten op de hoogte te houden, desnoods via de mail. Want hoe moet ik het opvatten, als het werving & selectiebureau van je vraagt om dienstverlenend te zijn, en goed contactuele eigenschappen moet hebben, als ze zelf daarin valen?

Laatst had ik een sollicitatiegesprek naar aanleiding van een brief die ik gestuurd had op een functie die ik dus bijna 14 jaar heb vervult, het gesprek zelf was erg kort, ze waren meer dan een kwartier later dan afgesproken, maar ik werd wel de week daarop keurig door de personeelsmanager gebeld dat ik het niet geworden was. De reden? Ze hadden iemand gekozen met meer ervaring….

Gelukkig heb ik ook goede ervaringen, laatst met Randstad. Ik had gesolliciteerd via Randstad op een leuke functie, daarna werd ik door een recruiter gebeld, we hadden een leuk intake gesprek, waarop er snel een uitnodiging volgde voor een gesprek bij het bedrijf, en waar ik dezelfde dag, na mijn sollicitatie, werd gebeld door Randstad, dat ze helaas gekozen hadden voor een andere kandidaat. Zo kan en moet het dus ook, dat maakt de teleurstelling in ieder geval niet zo zuur.

Throwback Thursday:back to the nineties I (voorheen Lazy Sunday)

Vanaf deze week sowieso 10 weken lang, Throwback Thursday. Eerder deed ik mijn jaren ’80 herinneringen op de zondag in mijn rubriek Lazy Sunday, maar nu ga ik verder met de jaren ’90 op Throwback Thursday.

Wil je eerst nog Back to the 80, klik dan hier!!

Met paps kijken hoe Nederland uitgeschakeld wordt

Oranje verloor na in 1988 Europees Kampioen voetbal te zijn geworden al in de 8ste finale van Duitsland tijdens het WK in 1990, Marco Borsato wint de soundmix show, Duitsland wordt op 3 oktober 1990 weer een land, de DDR en BRD houden op met bestaan. Mc donald opent in Moskou het eerste restaurant. Nelson Mandela wordt op 11 februari 1990 vrijgelaten en Nintendo brengt op 12 februari 1990 Super Mario Bros 3 uit. We gaan terug naar het jaar 1990:

In de eerste week van januari 1990 begon ik bij mijn nieuwe werkgever, het toeval wilde dat deze mensen van wie het bedrijf was, vroeger tegenover ons woonden. Ze hadden me niet herkend, pas toen ze mijn adres zagen ging er een lichtje branden.
Ik ging daar werken als receptioniste/telefoniste, en ik moest facturen maken en correspondentie doen. Het was geen succes. Ik was zo zenuwachtig dat ik het zweet mij letterlijk aan alle kanten afliep. Het grietje dat mij inwerkte was ook niet een van de hartelijkste, en ze had op alles wel wat aan te merken. Zei ik tijdens een telefoongesprek:, “een ogenblikje” Dan verbeterde ze mij en zei dat ik beter “een momentje” kon zeggen omdat dat minder hard klonk dan een ogenblikje.
Ik was zeer onzeker en raakte daardoor nog meer van mijn apropos, waardoor ik, ogenblikje, momentje alles door elkaar haalde. En echt ik rook niet lekker. Dit had ik nog nooit meegemaakt, ik had nooit een lichaamsgeur, gebruikte ook altijd deo, maar op dat moment was er gewoon geen houden meer aan. Ook vergat ik regelmatig de telefooncentrale van de nacht te halen, zodat mensen bleven bellen maar geen gehoor kregen, je raadt het al, het sprookje, of was het nou nachtmerrie, heeft bij elkaar 14 dagen geduurd.
Het bedrijf was vlak bij mijn ouderlijke huis, en toen ik naar huis gestuurd werd met een bos bloemen, zag mijn moeder mij al met een bedrukt gezicht de brug aflopen. Ze nam mij in haar armen, en ik huilde; “Ik ben ontslagen” Lief als mijn moeder is, troostte ze me met de woorden, dat maakt niet uit, alles zal goed komen. Echter mijn ouders zouden de volgende dag met zijn tweeën op wintersport gaan, maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn, als zij niet de reisorganisatie meldde, en vroeg of er nog een plekje in de bus was en of er een extra bed in hun hotelkamer mocht staan. En zo gingen we met zijn drieën 10 dagen naar Oostenrijk om te skiën.

Het was ook weer een heerlijke vakantie, en ook toen had ik weer moeite om weer terug te gaan.
Terug thuis solliciteerde ik weer verder, niet zoals nu met computer, die had bijna niemand thuis, nee gewoon met mijn rechterhand en pen. Ook mijn cv. De advertenties zocht ik uit een van de twee weekkrantjes van Almere, het Groene Weekblad, of de Almare.

Ik wilde graag op kantoor werken, maar dat zat er vanwege mijn gebrek aan ervaring niet in. Dus reageerde ik ook op advertenties voor in de winkel. En zo kwam het dat ik aangenomen werd in een buurtwinkel die huishoudelijke artikelen verkochten maar ook speelgoed, tuinmeubelen, en zelfs een aparte drogisterij, waar ik geregeld wat dropjes pakte. Het was een knus winkeltje en ik had daar altijd een soort vakantiegevoel. In de zomervakantie kwam er een vakantiekracht werken, en zij ging naar de vakantie naar de meao in onze woonplaats. Ik bedacht mij geen moment en schreef mij ook in. Ik wilde meer in mijn leven dan alleen maar in de winkel staan. En zo gebeurde het dat ik na de zomervakantie weer naar school ging.

Even kijken voor een nieuwe haarkleur, handig toch zo’n drogisterij

Aan de slag in de winkel

1990 was ook het jaar dat Madonna naar Nederland kwam met de Blond Ambition Tour. Op de dag dat de kaartjes uitkwamen, moest ik werken, daarom vroeg ik mijn moeder om het te regelen. En het lukte. Mijn allereerste concert, in de KUIP (Wat is mijn zoon trots) van Madonna. Wat heb ik genoten, ik wilde zo groot (niet letterlijk) worden als zij. Ik heb maandenlang geteerd op het heerlijke gevoel dat ik had van haar concert.

Nog even en dan naar madonna met mijn mammie

Ik was 18 in 1990 en werd 19 jaar. 19 jaar was voor mij magisch, al vanaf mijn 14e zei ik dat ik tot mijn 19e vrijgezel bleef, en aldus geschiedde.

Het was hem eindelijk gelukt, de jongen die mij leuk vond vanaf mijn 15e, eindelijk hapte ik toe. Eigenlijk bracht teleurstelling en vertrouwen mij bij hem. Ik vond hem aardig, en we gingen zo goed met elkaar om. Ik was zo onervaren, en bang voor ware liefde denk ik, misschien verwarde ik de goede vriendschap met echte liefde of voelde ik mij al snel verantwoordelijk voor zijn angsten. We hadden het leuk en gezellig, we zeilden veel met vrienden, gingen naar het strand, naar een pretpark of dierentuin, hij woonde op zichzelf, en dus verbleef ik al snel de weekenden bij hem, dan gingen we naar de bioscoop of naar het Theatercafe, om te dansen, hoewel dat sporadisch voor kwam, hij was niet zo’n kroegtijger, dansen vond ie al helemaal niets.

Ik hield van die oorbellen, ze deden mij denken aan de kralen die Madonna had op haar Like a Prayer CD

Terug naar school, hier hebben we een bowling dag met de klas… en ja ik rookte

Ik had het gezellig op school, te gezellig, als ik niet beter mijn best deed, moest ik voor kerst van school af, ik deed iets beter mijn best waardoor ik het eerste jaar kon verlengen.

Net als Lazy Sunday, eindig ik Throwback ook met muziek, de lijst van 1990:

De nummer 1 plaat van deze lijst vond ik prachtig, het maakte mij verdrietig, heel veel platen doen me denken aan de avondjes bij mijn ex thuis, toen we eerst nog vrienden waren, en waar we met meerdere vrienden samen muziek  <- klik luisterden.

 

 

Werkloos en nu?

Wat wil je later worden? Hoe vaak is het jou niet gevraagd, en je hebt vast geantwoord, Brandweerman, Politieagent, verpleegster, zangeres, fotomodel.

Ruim anderhalf jaar geleden besloot ik om weg te gaan bij mijn oude werkgever waar ik bijna 14 jaar gewerkt heb.

Als je weggaat met wederzijds goedvinden, dan heb je recht op een uitkering van het UWV, gelukkig was dat bij mij ook het geval.

Met je digi D, kun je je alvast inschrijven bij het UWV als je overeengekomen bent met je werkgever dat je gelijk met werken stopt, maar dat je contract nog enkele maanden doorloopt. Let wel, dat je dan ook gelijk moet solliciteren, ook al krijg je je loon van je werkgever nog gestort.

Omdat alles digitaal gaat, heb je weinig persoonlijk contact. Mijn ervaring is dat een maand nadat mijn eerste werkloosheidsdag in ging, ik een 3 daagse bijeenkomst moest volgen via het UWV. Daar legde ze uit wat het UWV voor je kan betekenen, hoe je je sollicitatie door moet geven, hoe je social media gebruikt en je netwerk om werk te vinden, en ze bekijken je CV en vertellen je wat er gewijzigd kan worden zodat het voor de werkgever een beter aanzicht geeft.

Elke maand stuur je digitaal je uren toe, als je gewerkt hebt, zo niet dan geef je aan dat je niet gewerkt hebt, en dan krijg je na max 15 werkdagen je uitkering gestort. Je moet minimaal 4 sollicitaties per maand hebben gedaan, en deze doorgeven aan het UWV, dit is ook digitaal, netwerkgesprekken, inschrijven uitzendbureau’s tellen ook mee met de minimale sollicitaties.

Na die driedaagse bijeenkomst, hoor je verder bitter weinig van het UWV, op een gesprekje na, die ik een maand na de driedaagse bijeenkomst kreeg.

Door de wildgroei van uitzendbureau’s heb je soms geen idee meer waar je je allemaal hebt ingeschreven. Daarom vind ik de vacaturesite Indeed wel een verademing, omdat daar vacatures opstaan die geplaatst zijn door verschillende bedrijven en uitzendbureau’s.

In mijn netwerk van LinkedIn heb ik ook nog niet zoveel respons gehad, er wordt veel gedeeld, interessant bevonden, maar echt weinig netwerken en vacatures wat er uit komt. Toch is het wel aan te bevelen om een profiel op LinkedIn aan te maken, want bij sommige sollicitaties kun je heel makkelijk je LinkedIn profiel uploaden en gebruiken.

Wat ik erg mis, is het persoonlijke contact, ik ben nog steeds van mening, dat recruiters, pas echt een beeld van iemand kunnen vormen als diegene voor je zit, en lijkt het mij een opgave om door alle wir war van CV’s te kijken wie nou geschikt is voor de job. Ik heb eens ergens gelezen dat recruiters 9 seconden de tijd nemen om je CV door te lezen, dus zorg dat die gelikt is.

Ik begon met wat wil je later worden. We vragen het allemaal wel aan een kind. De meeste droomberoepen, blijven bij dromen. Als je thuis zit werkloos, ben je dan niets?
Wat wil je later worden? Ik dacht dat ik al iets was.

Mijn Trots

Die dag in maart zal ik nooit vergeten, wat was het mooi weer, en wat kleurde de lucht mooi oranje. En ik had een staafje bij me. Het bewijs.

In mijn leven heb ik nooit echt veel gepland, meestal laat ik alles op mij afkomen. Ik was 29 toen ik moeder wilde worden. Ik had geen vaste baan, en ik had net een huis gekocht die nog gebouwd moest worden.

Ik was een paar maanden 30 jaar toen ik deze bewuste zwangerschapstest deed. Als alles goed ging zou ik in december 2002 voor het eerst moeder worden.

Ik had een rare smaak in mijn mond, de toiletreiniger rook ik helaas veel beter, en ik had enorme buikkrampen.

Zwanger van mijn tweede trots samen met mijn lieverd

Dat kon nooit goed gaan, een zwangerschap met enorme buikkrampen. De huisarts vertelde mij dat het mijn darmen waren, maar toch. ’s Nachts werd ik ruw uit mijn slaap gewekt, en kroop ik over de grond van de pijn. Ik weet nog dat ik tegen mijn kleine vruchtje zei “Hou vol, alle pijn draag ik met liefde voor jou” Ook had ik tegen een uur of half 5 krampen, net voor ik naar huis wilde, dus bleef ik maar zitten tot deze weer verdwenen waren. Toen ik 6 weken zwanger was, verloor ik wat bloed. En ik weet nog dat ik dacht, “Als het er dan toch uit moet, dan graag nu” Met 8 weken kreeg ik een echo, en daar zag ik een boontje, een boontje waarvan het hartje klopte, ik raakte zeer geëmotioneerd. Mijn kindje mijn vechtertje.

Ik werkte net twee maanden bij mijn nieuwe baas en had een contract voor een half jaar, toen ik vertelde dat ik zwanger was, mijn manager feliciteerde mij en was oprecht blij voor mij. Natuurlijk dacht ik dat mijn contract in augustus niet verlengd zou worden, echter niets was minder waar.

Na 3 maanden gingen de heftige krampen weg, en kon ik genieten van mijn tweede trimester. En wat was ik trots op mijn buik, op de bewegingen in mijn buik. Ik sliep soms halve nachten niet omdat ik alleen maar voelde naar de bewegingen in mijn buik, wat genoot ik er van.

Toen ik een paar weken met zwangerschapsverlof was, kreeg ik last van hoofdpijn, flitsen voor mijn ogen, en had ik een hoge bloeddruk. Ik moest rustig aan doen. Twee weken voor de uitgerekende datum, was mijn onderdruk zo hoog, dat ze mij gingen inleiden.

En na flink wat puffen, de weeën kwamen en gingen heel rap, kwam na 5,5 uur, het mooiste jongetje wat ik ooit gezien heb.

Als je een kindje krijgt dan is al het andere veel minder belangrijk. Mijn onvoorwaardelijke liefde en zorg gingen zo uit naar dit hulpeloze wezentje die zo van mij afhankelijk was.

Mijn zoon was een prachtige baby, wel een hongerige baby, hij groeide snel, liep met tien maanden, en sprak de eerste echte zin met 2,5 jaar.

Hij was een onderzoekende peuter, echt spelen was er niet bij, liever hielp hij mee met stoffen, of trok hij alle boeken uit de boekenkast. Ook nagellak in de badkamer smeren vond hij leuk.

Hij groeide op naar kleuter en ging naar school, waar hij temidden van zoveel kinderen, niet wist waar hij beginnen moest.

Leren en lezen dat was niets, hij maakte liever hutten, speelde met zijn vriendje Star Wars, en later wilde hij alleen maar voetballen.

Nu is mijn prachtige zoon 14 en een half jaar. Een halve kop groter dan mij, en ik heb hem nog steeds zo lief als de eerste dag dat hij in mijn buik zit.

Als hij ‘middags van school thuis komt, maak ik thee voor hem en zijn broertje met een suiker biscuitje, dat is een voordeel van thuis zijn. Daarna nemen we de dag door, en overhoor ik hem voor zijn toetsen.

Mijn drie mannen 

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, ze had gelezen dat het een jongen van 14 jaar is die dat meisje verkracht en vermoord heeft. Net zo oud als mijn zoon nu.

Stel dat mijn zoon…. Mijn moeder was stellig, dat zal hij nooit doen. Maar stel? zei ik. Nee zei ze, zo is hij niet.

En natuurlijk heeft zij gelijk. Mijn zoon die op een school vol Ajaxcieden, trots loopt in zijn Feyenoordshirt. Mijn zoon, die wat een ander ook zegt, gelooft in zichzelf. Mijn zoon, sterker door strijd, en niets is beter dan dat ene woord….

Mijn zoon die ik vanmorgen met de auto naar school bracht, met Lee Towers op de voor grond, keihard zingend met zijn tweeën

Mijn zoon die weet dat wat er ook gebeurd: You’ll never Walk Alone…

En dat geld ook voor mijn andere zoon, maar dat is weer een ander verhaal….