Jarig

Er zijn niet veel gekken die zo oud worden,

Maar jij hebt het gered,

Ik kan het mij niet voorstellen,

80 jaar is toch voor oude mannetjes?

Met een wandelstok, en een kromme rug?

Mijn jonge vader 10? Misschien?

In niets lijk je op een oude man,

Je krachtige stem, die zingt nog net zo hard als vroeger,

En het leuke is dat je oudste kleinzoon uit hetzelfde vaatje tapt,

Je loopt als een jonge vent,

En je krachtige uitstraling,

Ik ben trots, super trots,

En ik weet het zeker 80 is het nieuwe 60!!

Mijn vader in 1990

Gefeliciteerd lieve sterke pap!!!

En nog veel mooie jaren 💋😘

Mc Muffinbuik

Ik ben sinds mijn 28ste jaar erg tevreden met mijzelf. Mijn figuur ontpopte zich van een magere lat, die haar heupen overal pijnlijk tegen aanstootte, naar een figuur met de voor mij juiste vormen. Het leuk was, dat ik daarbij ook nog kon eten wat ik wilde, en dat er niet veel aankwam. “Wacht maar tot je 30 bent, riep een toenmalige leidinggevende, dan wordt het allemaal wat moeilijker.”

Voor mijn 28 ste jaar was ik ook wel redelijk tevreden, maar vond ik dat er wat kilootjes op mijn botten kon gebruiken. En eigenlijk ben ik altijd wel tevreden geweest, waarschijnlijk komt dat omdat mijn moeder mij altijd vertelde dat ik een ontzettend, lief, mooi meisje was, en dat degene die valse opmerkingen over mijn lat figuur maakten, of over mijn haar of kleding, gewoon jaloers waren.

 

vorig jaar mc muffinbuik

1981 slankie

Dat maakt je als kind, puber en jonge vrouw heel sterk. Het is belangrijk om eigenwaarde te hebben, dan heb je de waardering van een ander veel minder nodig. Hoewel het natuurlijk altijd leuk is om een complimentje te krijgen.

Zo probeerde ik vriendinnen, ook te laten inzien, dat wij niet minder zijn dan de plaatjes in een magazine. Ja wij zijn echt, niet gefotoshopt. Ik maakte ooit eens een opmerking dat ik zeker niet onderdeed voor Yolanthe, waarop de vriendin schamperde, pff echt wel. Leuker was de opmerking van mijn toenmalige collega, toen ik vertelde dat ik,  terwijl ik op de fiets naar mijn werk fietste, een plaatje in mijn hoofd had van mijzelf en Doutzen. “En weet je wat? lachte ik blij, Ik doe echt niet onder voor haar’ sterker nog je ziet amper verschil”. Ze moest lachen en antwoordde:’ Je hebt helemaal gelijk, hier een foto van Doutzen en een foto van jou, geen enkel verschil’ We hebben er heerlijk om gelachen.

Mijn eigenbeeld is vaak mooier dan de werkelijkheid. Zo heb ik, toen ik in de dertig was, gedacht dat ik totaal niet ouder was geworden dan 24 jaar. Tot ik de foto’s terug keek.

Nu ben ik 45 jaar, en mijn buik is voor het laatst strak geweest in 2009, toen ik 37 jaar was, en heb ik een Mc Muffinbuik. Wat ik ook hoepel, hoe ik ook let op wat ik eet. (je mag lachen) Ik heb het gevoel dat mijn buik niet veel harder en strakker word. Onder die muffin voel ik best wel spieren, maar hoe krijg ik die muffin voor die spieren weg? En echt ik klaag verder niet hoor. Gister keek ik foto’s van mij in bikini van vorig jaar en van dit jaar, en dacht hmm die Mc Muffinbuik, valt best wel mee….

In de Kreukels

Een paar maanden geleden keek ik naar het programma van Sophie Hildebrand: Sophie in de mentale kreukels. Het was een eye opener.

Zo eerlijk en open praatte ze er over, en ze vertelde ook dat ze het al een keer eerder had meegemaakt, en nu onderzocht ze waar het vandaan kwam, en hoe andere mensen er mee omgingen.

Het was september, bloed heet, een flinke nazomer, en die zon bleef maar schijnen, en ik zonneaanbidster kon de zon gewoon niet meer aan. Ik voelde mij licht in mijn hoofd en mijn hoofd deed pijn, mijn tong tintelde, mijn ademhaling was kort en snel, en ik had elk moment het gevoel dat ik kon flauwvallen.

Het was eigenlijk al een tijdje aan de gang, ik denk al sinds mei vorig jaar, toen ik met allerlei vage klachten naar de dokter ging, verschillende onderzoeken heb gehad en alles gelukkig goed bleek te zijn. Maar de klachten bleven.

Soms kon ik het opeens heel erg koud hebben, en heel soms moest ik gewoon blozen, zomaar ineens in de auto waar niemand bij zat.

Ik wilde zo graag schrijven, lezen, hardlopen en leuke dingen doen, maar alles voelde gewoon heel erg zwaar. Niet dat ik in bed bleef hangen hoor, met twee kinderen van 10 en 14 jaar ga je gewoon door, je moet wel, en het is ergens ook goed, je hebt een vast ritme. Ik deed wat ik moest doen, en alles ging op de automatische piloot, en niemand kwam wat tekort. Het huis was opgeruimd, het eten stond op tijd op tafel, het wassen en strijken ging ook gewoon door, maar toch nam ik iets meer tijd voor mezelf.

Potverdorie dacht ik, zit ik na 14 jaar, herstel, 25 jaar werken, eens thuis en dan kan ik er niet eens van genieten.

Een ex- collega had mij er al eens voor gewaarschuwd, maar ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, tenslotte heb ik zelf de beslissing genomen om weg te gaan, omdat het werk niet meer bij mij passte. Maar ze kreeg toch gelijk, soms reed ik langs mijn oude bedrijf, met tranen in mijn ogen, niet omdat ik spijt heb dat ik ben weggegaan, maar dat ik het jammer vind dat het zo gelopen is. Ik heb er ook mega veel plezier gehad.

Ik besloot alles op een lager pitje te zetten, en ook niet meer te bloggen of te reageren, zelfs dat werd mij al teveel. En zo spendeerde ik mijn tijd met serie’s kijken, speelfilms kijken en af en toe had ik zelfs de concentratie om een boek te lezen. Heel af en toe las ik eens een blog, maar merkte ook al snel dat dat soms teveel was.

Waarom lijkt het dat sommige mensen eerder in de kreukels liggen dan anderen? Sommigen lijken zo ongenaakbaar, of is dat ook maar een farce.

Mijn kreukels komen omdat ik alles wil zijn, onvervangbaar zeg maar, een gezellige moeder die voor haar kinderen zorgt, een perfecte huisvrouw die haar huis schoon en netjes wil, die dochter die er voor haar ouders is, de vrouw die er voor haar man wil zijn, en die vriendin die luistert naar haar vriendinnen. En in het hele rijtje staat nergens iets voor mezelf. Want ik wil mij zelf soms even lekker terug trekken, even helemaal niets, en soms zijn er van die kleine momentjes, en gelukkig kan ik daar nu al weer wat meer van genieten.

Maar misschien heeft het ook met de overgang te maken, dat mijn hormonen een steekspel aan het voeren zijn, met wisselende humeuren, zweet aanvallen, koude rillingen en andere klachten.
In de kreukels? Misschien is het gewoon de overgang….

 

Bron: In de Kreukels

Lazy Moederdag!!

Vrijdag haalde ik mijn jongste zoon op van school, hij vroeg of hij met zijn vriendje naar het centrum mocht om wat voor Moederdag te kopen. Mijn hart maakte een sprongetje. Misschien ben ik daar wel heel erg raar in, maar dat mijn jongste zoon uit zichzelf zoiets voor mij wil doen dat voelt heel speciaal.

Natuurlijk stemde ik toe, en daar ging hij op zijn fiets richting zijn vriendje. 

Een half uur later ging ik met Joost naar het centrum om boodschappen te doen en opeens zag ik de ruggetjes van mijn zoon en zijn vriendje, met een tasje van Smikky in de ene hand en een milkshake in de andere hand. Ik zei tegen Joost, laten we gauw een andere kant op gaan, het is niet leuk als ze ons zien.

Toen we weer thuis aangekomen waren, liet mijn jongste blij weten dat ie geslaagd was. En het liefst had ie verteld war hij gekocht had, maar hij hield zich in.

De volgende dag kreeg ik s middags tijdens het boodschappen doen, een appje van mijn oudste zoon, wat ik voor Moederdag wilde. Ik appte terug dat hij zelf mocht kiezen.

Vandaag is het zover, verwend door mijn man met orchideeen en een ontbijtje, kreeg ik van mijn oudste zoon een heerlijk luchtje, en van mijn jongste zoon een prachtig chocoladehartje. Mijn jongste moest een traantje laten, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. Ik gaf m een dikke knuffel, want ik begrijp die traantjes maar al te goed…

Nu maar duimen voor de wedstrijd van vanmiddag en dan heb ik een hele blije zoon!!

En dus speciaal voor mijn zoon:

https://g.co/kgs/tgniJV

Fijne (moeder) dag allemaal!! 😘

Voetbalpolitiek

Bron: Voetbalpolitiek

Een leuk stukje op een andere website…..

De plank volledig misslaan

Overijverig kan ik zijn zo’n week twee weken lang, net als die kat die benzine gedronken heeft, om vervolgens weer als een plum pudding in te storten.

In mijn overijverige weken, ben ik aan het hoepelen, de trap op en af aan het rennen, met gewichtjes in de weer en let ik s ochtends en s middags goed op wat ik eet, niet s avonds want dat is meestal al groenten. Terwijl ik dan bezig ben voel ik de energie in mijn lijf opborrelen heerlijk ik kan het! Daarna ben ik bezig om mijn huis schoon te maken en voor ik het weet sta ik s avonds achter het fornuis een maaltijd te koken.

Nu doe ik bij die oefening ook de plank en trots dat ik ben, kon ik dit al meer dan een minuut volhouden….tot ik plankte waar mijn oudste zoon en manlief bij zat:

Ik hoorde ze eerst wat lachen, “Wat, wat” riep ik met een rood hoofd. “Nou mam, je doet het niet goed, lachte mij zoon, jij doet het zo: hij ging op de grond liggen strekte zijn armen en benen en zijn kont omhoog… zo moet het dus niet.

Ik was verbluft, oké ik ben verbluft, dus met andere woorden heb ik al die maanden verkeerd geplankt? 

Hoe kan ik dit nou weer goed krijgen!

Op zoek naar vrede

Vorige week schreef ik nog vrede, we willen het allemaal, en toch staan we verder van elkaar af dan ooit. Oke we waren 4 mei waarschijnlijk allemaal twee minuten stil, om de slachtoffers te herdenken, maar daarna lijkt het wel of we de twee minuten op zijn aller hardst weer moeten inhalen. Want nog geen 3 dagen later worden er alweer verwensingen over en weer gemaakt, vanwege voetbal.

En eigenlijk moet ik daar een klein beetje om lachen. Nu is social media natuurlijk ook een vergaar bak geworden van verwensingen en frustratie, iedereen kan even snel zijn of haar ongenoegen uiten, om daarna de ander aan te spreken op ongewenst gedrag. Het is alleen al vermakelijk om de reacties te lezen.

Zo heb ik een tijdje Twitter gehad, maar daar ben ik resoluut mee gestopt nadat ik een tweet had geplaatst, die totaal verkeerd begrepen werd. Ik werd belachelijk gemaakt en weggehoond, nadat een bekend acteur mijn tweet met een eigen tweet retweette: volgens mij heeft zij de serie niet begrepen. Waarop heel wat volgers de tweet overnamen en daar zijn/haar eigen verhaal van maakte. Ik las mijn tweet nog een keer, en zag dus dat je deze tweeledig kon uitleggen, maar daar is natuurlijk in de snelle wereld van social media geen tijd voor. En laten we eerlijk wezen, het lijkt ook wel dat we liever onze frustraties kunnen uiten, dan dat we begrip tonen.

Vrede? We hebben nog een lange weg te gaan.

Vrede 2017

 

Vrede we willen het allemaal, als ik de verhalen zo hoor, en toch staan we verder af van elkaar dan ooit. Wat verstaan we onder vrede als we vaak niet eens de vrede kunnen bewaren bij de mensen die ons lief zijn? Of anders gezegd, de mensen die ons lief zouden moeten zijn?

Ik denk dat Ego, een belangrijke reden is dat de vrede niet altijd bewaard wordt. Een andere mening kan tot discussie leiden, en zelfs tot een breuk. Vrede we zijn volgens de statistieken al 72 jaar bevrijd van de tirannie, dictator, moorden, medische experimenten onder leiding van Josef Mengele en het voornemen van een rijk en ras nl het Arische ras.

Dat ras daar heb ik altijd mijn vraagtekens bij, naar mijn mening is het menselijk ras maar een ras, en dat we allemaal een ander kleurtje hebben doet na mijn mening niets af van het feit dat we allen afstammen van het menselijk ras, misschien stammen we wel af van de aap, en dan nog zijn we dus nog steeds een ras.

Maar goed ik dwaal af. We zijn 72 jaar bevrijd, we leven niet meer in angst, er zijn geen mensen die meer moeten onderduiken, en er worden geen mensen meer gefolterd, als slaven behandeld, en er worden geen medische experimenten uitgevoerd. En dat ene rijk, dat is er ook niet. Of toch wel?

Worden we niet met zijn allen elke dag, elk uur, beïnvloed door de media? En wat verteld die media ons eigenlijk? Toch ook alleen dat wat zij willen dat we horen? Of ben ik nu te wantrouwend? Mensen met een andere mening worden vaak weggezet als, dom, fascistisch, rechtsradicaal. En we laten het gebeuren.

Ik denk even terug aan 15 jaar geleden, toen Pim Fortuyn furore maakte in de Nederlandse politiek, hij was geliefd, werd verketterd, en uiteindelijk vermoord. En dan denk ik dat er in meer dan 2000 jaar eigenlijk niets veranderd is. Want wie op de barricade gaat staan, moet niet bang zijn dat zijn kop er afgehakt wordt.

Vrede we willen het allemaal, maar ons ego opzij zetten is nog steeds heel moeilijk.

Misschien moeten wij mensen eens beseffen dat we conflict wezens zijn, dat we niet in staat zijn om alleen maar vredelievend te zijn, misschien dat acceptatie een begin is van een mooi en vreedzaam leven.

 

-Ihr glaubt zu Töten wäre schwer
Doch wo kommen all die Toten her- RAMMSTEIN