Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.
Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.
De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.
Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.
Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.
Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.
Gisteren las ik het nieuws dat Dolores O’Riordan is overleden. Er ging een schok door mijn lijf. Natuurlijk zocht ik gelijk een liedje op YouTube van The Cranberries, Linger, dat vond ik altijd zo’n prachtig nummer, evenals Zombie en ode to my Family. Haar stem was zo prachtig. Net zo oud als ik nu ben, ze laat 3 kinderen achter, de doodsoorzaak is nog niet bekend, zo triest… daarom een ode aan haar… Samen met mijn eerste grote liefde Simon Le Bon
Wat wil je worden, vroeg ik pas aan mijn jongste zoon.
Youtuber antwoordde hij zonder aarzelen. Ik verslikte mij in mijn cola waar ik net een slok van had genomen. Natuurlijk zag ik de perikelen van Boef en al die andere treitervloggers voor me. Maar zo moest ik het niet zien. Hij gaat de grootste worden, met challenges, dus was hij bezig met het voor hem perfecte slijm te maken, en ik moeder deed met hem mee, maar voor de camera mislukte de slijm jammerlijk dus deze is nooit geplaatst, maar off camera lukte het echt, en oh wat was ik trots toen ik het mijn zoon liet zien, wat voor een perfecte slijm we samen gemaakt hadden. Toch heeft mijn zoon er een filmpje opgezet waar ik aan het zingen ben en wild met mijn hoofd aan het bewegen ben, ik was er echt niet op voorbereid, maar ach alles voor de roem hè?
Gister kwam hij mij trots vertellen dat hij al 10 abonnees heeft, waar ik er natuurlijk een van ben, de schat. En vanmiddag zou hij met zijn vriendje, hete pepers gaan eten en dit op YouTube zetten. Maar ja de pepers werden wel gegeten, echter zijn telefoon was leeggelopen. Helaas weer mislukt. Maar goed, van elke mislukking leer je en wordt je sterker en slimmer zegt men.
Op school zijn er verschillende kinderen die ook een eigen YouTube kanaal hebben, sommigen filmen elkaar terwijl ze bijna naakt over straat lopen, ook zie je ze kinderen pesten, allemaal erg leuk, maar niet heus. Dat is dus niet wat ik wil voor mijn kind, en dat weet hij ook. Ik kan erg streng zijn en mijn woorden hebben vaak wel de gewenste uitwerking, voorlopig nog. Ze mogen van alles maar binnen de kaders van t fatsoen, maar ook voor zichzelf, eenmaal online, kan er van alles mee gebeuren, ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen zichzelf of een ander iets aandoen vanwege een filmpje.
Maar om succesvol te zijn, zal je toch anders moeten zijn dan anderen, dat heb ik gezegd tegen mijn zoon, iets verzinnen wat nog niemand anders doet. Maar zover is hij nog niet. Ik kijk zijn filmpjes en gelukkig zijn ze nog onschuldig.
Hebben jullie dat ook weleens, dat alles wat je doet gewoon mislukt?
Nou ik had zo’n week vorige week. Ik wilde van alles, alleen mijn hoofd en lichaam werkte niet echt mee. Ik denk dat er een klein griepje achter zat, want ik had ook hoofdpijn, maar was niet ziek genoeg om in bed te gaan liggen, lamlendig dat dan weer wel.
Maar ik had grootse plannen, zo was ik ’s ochtends al bezig met de rode kool, lekker gesneden en gewassen, en hup dat kon een tijdje op het vuur pruttelen. Heerlijke stoofvlees erbij, ook lekker aanbraden en dan uren laten pruttelen.
Ik proefde regelmatig en het begon steeds lekkerder te smaken, ik was tevreden, ik bedoel als ik iets maak dan moet het wel lekker smaken, anders krijg ik er de smoor in.
Tot zover ging alles goed. Daarna ging ik aardappels in de melk koken, huh? In de melk zul je misschien denken? Ja, ik dacht ik maak er aardappelpuree van, en dan kan ik het net zo goed koken in de melk, voor een romige puree. Niet doen dus. Dat pannetje met melk kookt wel 3 keer over, en ik stond er als een oen bij en keek er na, what was wrong with me?? Toch was het uiteindelijke resultaat heerlijk, daar was niets op af te dwingen.
De volgende dag, wilde ik broodjes voor mijn oudste zoon bakken in de oven, wat er fout ging I don’t know, maar opeens kwam er blauwe walm uit de oven, de broodjes waren verbrand. Ook de heerlijke chocomel die ik op had staan kookte over, ik dacht langzamerhand dat ik gek werd. Ik werd steeds vermoeider en kriebeliger.
Proost op ons 17 jarig samen zijn
Zaterdag was ik al vroeg uit de veren om overheerlijke groentesoep te maken. Maar voordat ik de groente ging snijden en wassen, en het vlees ging snijden, deed ik de oven aan op de selfclean stand, ik dacht kan die mooi even reinigen. Na een aantal minuten, werd de keuken steeds warmer en blauwer. Joost vroeg zich af wat er gebeurde. Ik was ondertussen nog in de soep aan het roeren en zag geen hand meer voor ogen. Toch maar even een raam open doen. Joost begon te vermoeden dat het toch niet helemaal pluis was daar in de oven, en probeerde de oven uit te zetten, wat in de eerste instantie niet lukte. Gelukkig lukte het na een paar keer wel, en dat was maar goed ook, want het was helemaal zwart in de oven. Oh wat voelde ik mij een kluns zeg… Wij hebben alle deuren en ramen opengezet, heerlijk terwijl het vriest, maar de lucht moest het huis uit. De pizza steen was geheel verbrand en kon weggegooid worden. Ik heb de oven zo goed en zo kwaad als mogelijk nog schoon gekregen.
’s avonds zaten we een dvd van Witse te kijken, en Witse zit in de auto naast zijn collega zich te scheren met een elektrisch scheerapparaat, zegt Joost, zo’n elektrisch scheerapparaat is helemaal niets, ik heb daar vroeger mijn kop mee open gehaald. Ik moest zo lachen, waarom? Omdat ik hem voor ons 17 jarig jubileum de dag daarna, een elektrisch scheerapparaat gekocht had.En ik dacht bij mezelf: “nou woon ik al 17 jaar met hem samen, ken ik m dan zo slecht?”
Om 00:00 ’s nachts gaf ik m zijn kadootje met de woorden: je mag het ruilen. Toch is hij best blij met het kadootje, (tenminste dat zegt hij) en hoefde hij m niet te ruilen.
Maar gelukkig na deze gekke week las ik op het blog van Godelieve, van Liever Voordelig, dat ik gewoon een prijs gewonnen heb! Hoe leuk is dat?? Zondagmiddag, aten we taart en gingen we uiteten bij de Italiaan, een heerlijke afsluiter. En deze week? Loopt alles weer op rolletjes..
Het is een speciale dag vandaag. Het is Valentijnsdag. Dat brengt mij terug naar Valentijnsdag 17 jaar geleden. Ik was met mijn collega en goede vriend naar Limburg, we hadden plannen om in dat weekend, we waren vrijdag 12 februari na ons werk vertrokken, te gaan langlaufen in de Ardennen. Ik had nog even snel fel roze ski handschoenen gekocht, voordat we naar Limburg, waar we bij vrienden van mijn goede vriend zouden gaan logeren.
We konden elkaar toen 5 maanden, we werkten samen en hadden op het werk veel lol. Als de eigenaren er niet waren zette hij graag wat Duitse liefdesliedjes op, het is een romanticus!
Ik was moe, ik was doodmoe, het vrijgezelle bestaan, eiste zijn tol. Laat naar bed, en er weer vroeg uit. Toen we dus in Limburg aankwamen, ging ik al vroeg naar bed, omdat we de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken naar de Ardennen.
De volgende dag werd ik om 10:00 uur wakker, veel te laat om nog naar de Ardennen te vertrekken, en eerlijk gezegd, was ik nog steeds moe, en had ik zin om gewoon maar wat te hangen, wat we ook deden. Pas tegen de middag gingen we de stad in, en crashten we bij een cafeetje. Vrienden van mijn Collega, gingen boodschappen doen, en ’s avonds aten we heerlijk in het kleine appartementje. Die avond werd het ook weer laat, en de volgende ochtend, was ik ook weer laat wakker. Ik ging even naar de wc, en toen ik terug kwam zag ik een kaartje op mijn kussen liggen: For my best friend, stond er. Afz:….
ons (te) gekke gezinnetjeWat een lief gebaar dacht ik, dat had mijn ex in al die jaren nog nooit gedaan. Ik viel weer in slaap, en toen ik weer wakker was en in de woonkamer aan kwam, kreeg ik een mooie bos bloemen, met hartjes er in. “Die hartjes is een grapje van die jongens, zei mijn vriend een beetje verlegen. Ik vond het allemaal wel grappig. Wat een verwennerij, ik wist niet zo goed hoe ik daar op moest reageren. Ik ben normaal altijd van het geven, krijgen gaat mij (tenminste in die tijd) heel wat moeilijker af, ik was het ook niet zo gewend. Mijn vriend zag de verlegen reactie, en wist daar even geen raad mee.
Ook die zondag werd het niets met het langlaufen, en we doken ’s middags de kroeg in. We dronken wat en hadden het heel gezellig. En daar in de kroeg bloeide onze liefde op. Tegen de tijd dat we naar huis moesten, was onze band van collega/goede vriend, veranderd, voor altijd.
En dit jaar vieren we ons 17 jaar samen zijn, in die 17 jaar zijn we ouders geworden van 2 prachtige jongens. Heeft hij mij enorm gesteund tijdens mijn verdrietige periode met mijn vader. Nam hij alle zorgtaken over, toen ik geveld was door mijn rug. Stond hij volledig achter mijn keuze om te stoppen met mijn werk. Hij is mijn verstand, als ik weer eens iets geks zeg of doe, weet hij mij weer met beide voeten op aarde te zetten. Maar hij vertrouwt ook mijn gezonde verstand. We zijn de ideale wisselwerking, hoewel het soms weleens even stormt. Hij houdt niet van lang ruzien, daar heb ik mazzel aan, ik kan soms wel lang in mijn boosheid blijven hangen, terwijl hij het alweer over iets heel anders heeft.
Dit is de top 40 lijst van week 6 1999 Wij zelf vonden pretty fly for a white guy leuk, en ik gaf hem voordat we wat kregen, als grap het singeltje van Chef, Chocolate Salty balls.
Ik zou zeggen, luister de lijst, en vertel me welk nummer je leuk vind, dan sluit ik deze Lazy Sunday af met twee Duitse liefdesliedjes speciaal voor mijn liefste!!
“De wereld draait om zijn as, en bij mijn crematie om de mijne”…Youp van t Hek.
Alles gaat voorbij, alles? Ja alles. Soms wil je het pakken, vasthouden en nooit meer loslaten, maar het is als water, dat sijpelt door tussen je vingers. Waarom? Omdat dat het leven is. Maar kan het niet af en toe iets langzamer, dat de dagen geen 24 uur duren maar 36 uur? Of ga ik dat niet volhouden en lig ik dan 24 uur lang te slapen.
Opa heeft mij zoveel geleerd tiener? nou en niets is fijner dan bij opa te liggenopa , Floris, Michiel
Toen ik net moeder werd, dacht ik dat babies, lang babies waren. Zo’n heerlijke knuffel waar je uren, dagen, maanden, jaren van kon genieten. De praktijk is anders. Het voeden, badderen, slaapje, het huishouden en het werk maakt dat je de hele dag aan het jongleren bent. “Geniet ervan, ze zijn zo groot, hoorde ik zeggen, terwijl ik tussen mijn hoofd en schouder een telefoon had geklemd, in mijn rechterhand de strijkbout, en mijn ogen gericht waren op mijn kleine peuter, die het nodig vond om in plaats van in zijn potje, in de hoek of plantenbak te plassen, of te poepen, net waar meneer op dat moment behoefte aan had.
Klotsende oksels, lichaam op van de stress. Het dragen van mijn oudste, op de heup, op mijn nek, of gewoon op mijn armen (hij was 10 maanden toen hij kon lopen, maar had een hekel aan lange stukken te lopen, dan kwam hij voor mijn benen staan en riep: dragen, dragen) heeft mij echt wel lichamelijke klachten gegeven, maar ach, alles uit liefde.
Het gaat sneller dan je denkt, en op een dag als vandaag, dat je dan weer hoort dat een icoon overleden is, dan weet je, dat je ouder wordt. Hoe afschuwelijk is het als je straks heel erg oud bent, en iedereen om je heen is weggevallen.
Opa en Floris twee vriendenMijn oudste zoon had zaterdag een voetbaltoernooi, en mijn ouders zouden komen kijken. ’s Ochtends belde mijn moeder dat ze niet konden komen, Opa was niet lekker en had evenwichtsproblemen, wat mijn zoon weer uit evenwicht bracht, hij laat het dan niet zo merken, maar kwam naar mij toe, en zijn lieve snuitje sprak boekdelen, de angst om zijn opa. Maar opa is een taaie, want wat schertste mijn verbazing toen we bij het voetbaltoernooi aankwamen? Daar stonden ze hoor, Opa en Oma, de kou trotserend, om toch naar de kunsten van hun oudste kleinkind te kijken. Je snapt ik schoot vol bij het zien van mijn lieve vader, die zijn stok maar weer uit de mottenballen had gehaald…En tegelijk voelde ik mij schuldig, want o wee als er wat met mijn vadertje gebeurd omdat ie zo nodig naar zijn grote trots moest kijken… had ik hem nu maar niet verteld over het toernooi. Tenslotte wordt hij dit jaar ook al 79 jaar. Terug in de auto schoot ik alsnog vol, tranen rolde over mijn wangen… mijn ouders al zijn ze straks 110 jaar ik kan ze niet missen…Maar ja alles gaat voorbij…Helaas…
Elke kerst maakt Joost Foto’s van ons 3en rond de kerstboom. De vraag die ik dan altijd krijgt, waarom staat Joost er niet op, kan ik nu beantwoorden met: Hij maakt de foto’s. Natuurlijk zou het anders kunnen, maar hij wil er niet opstaan, en daar is ook wat voor te zeggen. Nu is het een traditie van mama met haar mooie zonen. Vandaag zal er vast weer een kerstfoto gemaakt worden voor de boom, de laatste kerstfoto is van vorig jaar en deze heb ik tot mijn stomme verbazing niet eens gedeeld. Dus dat wordt hoog tijd.
Vandaag is het eerste kerstdag, ik wens jullie allemaal ongelofelijk mooie dagen toe, met veel geluk, liefde, gezelligheid en warmte.
Vandaag krijg ik mijn schoonouders te eten, en gaan Joost en ik voor ze koken. Morgen komen mijn ouders eten en gaan Joost en ik weer koken. Ik hoop dat het allemaal lekker gaat worden, en dat er niets aanbakt 😉 Maar goed, uiteindelijk gaat het om de gezelligheid. En zolang we het nog kunnen en mogen doen, is dat een zegening.
Het was hun eerste afspraakje. Hij had haar al eens eerder mee uitgevraagd maar ze had vriendelijk geweigerd. Later dacht ze waarom, waarom heb ik geweigerd, waarom gun ik mezelf niet dat avondje uit met een jonge man, waarom is mijn eerste reactie altijd nee.
Maar hij gaf niet op en zei ze dit keer ja tegen hem. Ze had de hele dag gewerkt, en toen ze thuis kwam, dook ze snel onder de douche, waste haar haren poetste haar tanden.
Nadat ze zich had afgedroogd keek ze in haar kledingkast, wat moest ze aan, wat was gepast bij deze date. Ze besloot haar bruine krijtjesstreeppak aan te doen met een witte blouse, neutraal netjes.
Ze föhnde haar haren, maakte zich op en keek tevreden in de spiegel. Ze was net klaar toen de bel ging, haar moeder deed de deur open, de jongeman gaf haar een hand en daarna kreeg haar moeder een bos bloemen in haar handen gedrukt. ‘Voor u’zei de jonge man beleefd.
Het meisje voelde zich wat ongemakkelijk, zei dag tegen haar ouders en gaf de jongeman vluchtig een zoen.
Ze gingen eten in een chique restaurant. Ze voelde haar hart bonzen en haar handen voelde klam aan. Ze spraken over van alles en nog wat, het was erg gezellig. Hij keek haar verliefd aan, zij ontwijkte zijn blik, te verlegen.
Hij stelde na het toetje voor om nog ergens wat te drinken, zij knikte ja. Hand in hand liepen ze naar buiten en toen hoorde ze een knal, zij keek hem angstig aan, hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar lippen, toen weer een knal, het werd stil, het werd donker, ze voelde nog iets warms op haar gezicht.
En zo werden zij gevonden innig gearmd tot in den eeuwigheid.
Vandaag 44 jaar geleden zag ik het levenslicht in Deventer. Een meid, een meid, riep mijn moeder blij uit. Na een jongen een meisje, een droom. Helaas werd de droom wreed verstoord toen bleek dat ik niet wilde drinken. Ik moest 2 dagen na mijn geboorte de couveuse in. Daar heb ik ruim 2 maanden in gelegen. Het ging lange tijd echt niet goed met mij. Ingeklapte long, misschien longontsteking, vroeger waren ze niet zo scheutig met informatie. Ik heb zelfs zo slecht gelegen dat mijn hartje ermee uitschee en dat er hartmassage is toegepast. Ik hoestte als kind vreselijk, echt, Pieterburen was er niets bij. En het deed pijn, het deed ontzettend veel pijn op mijn borst, dat kan ik me nog herinneren, dat ik niet wilde hoesten, maar dat ik dat niet kon tegenhouden. Ik riep niet om mijn mama, maar mijn moeder hoorde me altijd, en kwam me dan verzorgen. Ze smeerde me dan in met Dampo, en ik kreeg een hoestdrankje, ze knuffelde me dan, en zo viel ik in haar armen in slaap. Ik ben tot mijn 6e jaar onder controle van de longarts geweest, en toen was ik genezen verklaard.
Mijn jongste zoon heeft een portret van mij getekend… lijkt wel he?? Ik heb nooit gemerkt dat ik heel ziek geweest ben, behalve dan dat vervelende gehoest, (Mijn duitse leraar dacht eens grappig te zijn door te zeggen: moet je maar wat minder roken, toen ik zat te hoesten, ik rookte toen niet), kon ik verder alles en deed ik verder alles wat een ieder kind deed. Ik werd door mijn moeder niet als een kasplantje behandeld.
Maar vandaag ben ik voor de 44e keer jarig, dat zijn toch al aardig wat jaartjes, ouder worden vind ik niet erg, maar dat ze mij ouder schatten dan weer wel. 😉 Zo werd ik op mijn 37ste door een badmeester 44 jaar geschat, ik dacht oke? En hoe zie ik er dan uit als ik 44 jaar ben?
Mijn moeder en ik heerlijk beautydagje…Mijn eerste cadeautje heb ik zaterdag van mijn ouders gekregen, een heerlijk beautydagje met mijn moeder. We werden rond kwart voor 4 door de schoonheidsspecialistes opgehaald. Ik liep maar gelijk naar de wat grovere vrouw, ze leek me namelijk niet het type voor mijn moeder, en ik denk dat ik daar gelijk in had. Ik werd heerlijk gescrubd en gemasseerd met Lavendelolie. Daarna mocht ik onder de douche en werd mijn gezicht gemasseerd en mijn schouders. Ik viel zowat in slaap. Na drie kwartier was de behandeling klaar, en kon ik even bijkomen. Daarna zat ik in de wachtruimte en was ik aan het wachten op mijn moeder, die pas een half uur later klaar was. Ook zij heeft genoten. We bleven nog even zitten om wat te drinken, daarna zijn we moe maar voldaan naar huis gegaan.
Ik vind het een zegen dat ik ouder mag worden, tenslotte is dat niet voor iedereen weggelegd. Je veranderd als je ouder wordt, dat is ook logisch, want je omgeving veranderd ook. Je kinderen worden ouder, je hoeft niet meer dag en nacht te zorgen, ze zijn al aardig zelfstandig, hoewel ze hun moeder heel goed weten te vinden, omdat ik altijd moeder, en ik het soms meestal vergeet dat zij best wat meer hun steentje kunnen bijdragen. Maar ach, verwend worden op die manier is toch wel het hoogste.
Move over Linda… Hier is Jan!! cadeautjes: Jan, fitnessbal & springtouwMijn oudste zoon heeft mij zo een ontbijtje beloofd, en mijn jongste zoon heeft een tekening gemaakt. Om mijn 44 jarige lichaam in shape te houden, (en ik niet weer lig te creperen van de pijn door rugklachten) heb ik een springtouw en een fitnessbal gekregen van mijn 3 mannen. En voor de regenachtige herfstdagen krijg ik een abonnement op Jan Magazine, daar ben ik al abonnee van sinds het begin. Alleen ben ik nu wat slimmer, nu neem ik een abonnement voor een jaar, zeg m 3 maanden van te voren weer op, en abonneer me een paar maanden later weer voor een actieprijs. Ik ben in 2005 tot en met 2014 geabonneerd geweest op de Jan, maar als trouwe abonnee krijg je nooit eens een aanbieding of een leuk extraatje, en betaal je ook nog eens de volle mep, ik heb dat eens aangegeven bij zo’n telefonische enquete over abonnementen. Maar tot nu toe doet niemand daar wat mee. Dus doe ik het nu maar zo.
Ik vier mijn verjaardag niet echt, over 9 dagen is mijn oudste zoon ook jarig, maar vanmiddag krijg ik wel visite, zodat de dag niet ongemerkt voorbij gaat…
Ik ben nu bijna 13 jaar moeder. Maar voor ik moeder werd, had ik al duidelijke richtlijnen hoe mijn kind op te voeden, niet vanuit een boekje hoor, maar vanuit mijn hart.
Mijn grootste wens, (naast ballerina, actrice, wereldster, fotomodel, en schrijfster worden) was om ooit moeder te worden. Het leek mij geweldig om een klein mensje te koesteren, lief te hebben, te knuffelen, voeden, en te begeleiden naar de zelfstandigheid. Ik heb ooit een keer in een blog geschreven dat er door mijn toenmalige leidinggevende gevraagd is wat mijn passie is, en toen antwoordde ik: mijn kinderen, je leert zoveel van je kinderen, en vooral over jezelf, ik vind het geweldig om mee te maken. Mijn toenmalige leidinggevende kon zich daar geen voorstelling van maken.
De dag dat ik wist dat ik zwanger was, staat voor mij als een van de mooiste dagen van mijn leven in mijn geheugen gegrift. Maar op dat moment begon voor mij al het zorgen, zorgen dat ik mijn kindje bescherm, dat ie gezond ter wereld zou komen.
En gezond kwam hij ter wereld, hoewel hij voor dat ie met de tang gehaald werd, zich zelf bijna aardig aan mijn navelstreng verhangen had. Maar daar was hij dan, in mijn leven had ik nog nooit zo’n prachtig kind gezien, volmaakt dat was is hij. Prachtig gaaf koppie, klein neusje, een schattig mondje, waar een geluid uit kwam, mijn perfecte droom.
Toen we samen thuis kwamen, hadden mijn buren het huis versierd, en stonden ze ons op te wachten, zo lief. De eerste nacht werd mijn zoon om de 3 uur wakker, en dat hield hij zeker een flink aantal weken vol. Oké , dat vond ik weleens zwaar, omdat ik gewoon slaap nodig heb, en ik bloed chagrijnig word van te weinig slaap, maar ook dat gevoel maakte al snel plaats voor de liefde die ik voor hem voelde voel.
Naast veel eten en liefde hebben kinderen ook grenzen nodig, en daar ben je als ouder natuurlijk verantwoordelijk voor. Ik ben allergisch voor moeders (sorry als ik iemand tegen de schenen trap) die alles in overleg doen, met een dreumes van 2- 3 jaar. Ook mijn kinderen wilden snoepjes in een winkel, en probeerde een keel op te zetten als ze dat niet kregen, maar dan pakte ik ze bij hun oren, en zei zacht toch heel dringend: nog een keer, en dan krijg je een pak op je luier, als je thuis bent. Het bleek niet nodig, de kinderen begrepen de boodschap. Duidelijkheid is wat ze willen. Kinderen zijn net als honden, ze willen een persoon die sterker is dan hun, die hun voorbeeld is, hun boeg in deze woelige wateren, die hun beschermt als ze in de problemen raken.
Ik heb mijn kinderen vaak naar boven gestuurd, als ze niet wilden luisteren, of als ze gingen huilen, omdat ze hun zin niet kregen. Vaak had het huilen te maken met vermoeidheid, en als ze dan in bed lagen, waren ze na een halfuurtje stil, en als ik dan naar boven ging dan lag een van hen zo heerlijk onschuldig te slapen. Wat een rust en liefde straalt dat toch uit.
Mijn kinderen moeten ook alles eten, lust ik niet? Jammer het is gezond, en je eet het. Nu vinden ze zelfs groentes heerlijk die ze vroeger vreselijk vonden. Smaak moeten ze ontwikkelen, en het wordt herkenbaar, en een mens houdt van herkenning eerlijk is eerlijk.
Geduld dat is wat je ook moet hebben met kinderen, en nee ik had geen geduld, ik was gewend alles even snel te doen, maar dat veranderd als je zo’n lief klein aanhankelijk mensje verzorgd, het draait niet meer om jou, maar om de baby. Ik heb dat nooit erg gevonden, ik ging ook nooit met drukke dagen de stad in met de baby en peuter, en als ik al ging dan was het maar voor even. De hersentjes hebben al zoveel te verwerken.
Floris een uurtje oud, liefde
Michiel een uurtje oud, liefde
Floris en Michiel allebei 4 maanden hier
Ik ben een trotse moeder, ik vind het prachtig te zien hoe mijn kinderen zich ontwikkelen, elke fase heeft zijn charmes, de schattigheid van baby zijn (het zwitsal gevoel), de ontdekkingsreis van de peuter ( kleuren op muren, stoelen etc) de band die je krijgt doordat je met je kleuter praat (ze zeggen niet veel meer dan, weet ik niet, ja, nee, vandaar dat ik altijd vragen stelde), het gevoel dat ik heb gegeven dat ze altijd bij me terecht komen met wat er ook is (en ja ook dan kan ik weleens boos reageren).
Mijn oudste zoon zit nu in de pubertijd, hij is een schat van een jongen en nog een makkelijke puber, maar je merkt dat ie zich soms graag wat meer terugtrekt, dat hij zijn mening niet meer voor zich houdt, en soms een beetje brutaal wil doen. Ik begrijp dat, ik ben vroeger ook een puber geweest, wel een hele makkelijke voor mijn ouders, maar niet altijd voor mezelf. Want er veranderd toch wel wat in je lichaam en geest als je groter wordt. En dat zei ik dan ook tegen mijn oudste, en ik merkte dat ie daar heel opgelucht op reageerde, zo van, pff het is dus normaal.
Ik hoor vaak dat (vooral) moeders, het toch wel moeilijk vinden het opvoeden van kinderen, dit is natuurlijk ook niet echt de makkelijkste tijd, veel moeders werken 4 dagen, en dan nog het huishouden en de kinderen verzorgen, ze zijn dan ook blij als de kinderen even weg zijn en ze wat eigen tijd hebben. Maar tegelijk vraag ik mij dan altijd af, wat dacht je dan? Wat dacht je dan toen je kinderen wilde? Dat het leven doorgaat zoals altijd? Ik maak mijn voorstelling altijd erger dan het is, ik hou rekening met veel (niet alle hoor) denkbare scenario’s, en bij mij viel het dus best heel erg mee. Want wat voor verwachtingen heb je?
Gelukkig heb ik altijd parttime (in het begin 16 uur later 20 uur) kunnen werken, en had ik niet veel eigen tijd nodig, omdat mijn passie bij mijn kinderen ligt.
Ik geniet nog elke dag van het moederschap, ik heb elke fase in hun leven proberen op te slurpen als een spons, helaas door omstandigheden is het er niet altijd van gekomen. Maar elke fase van mijn kinderen hebben iets moois en iets leerzaams.
En jij? Geniet of heb jij genoten van het opvoeden van kinderen? of vond/vind je het best lastig?
natasjaslifestyle.wordpress.com 