Vorige Lazy Sunday had ik het over de 10 meest belangrijke momenten en dingen waar ik dankbaar voor ben in 2017 maar een ding ben ik echt gewoon vergeten. En dat was met stip het mooiste moment van 2017, en nu met het begin van het tweede voetbalseizoen, met de klassieker Ajax – Feyenoord, wel gek want andersom wordt het geen klassieker genoemd, wil ik toch nog met jullie delen. Namelijk dat Feyenoord na 18 jaar weer landskampioen werd. Het was tot de laatste wedstrijd natuurlijk heel erg spannend. Mijn zoon die enorm fan is van Feyenoord zat al weken in de zenuwen, hij had echt gedacht dat het kampioenschap in de een na laatste wedstrijd tegen Excelsior wel beslist zou worden, helaas werd het een drama. Hoewel het misschien toch het mooist was dat ze tot de laatste wedstrijd in de kuip, dan eindelijk beslisten, met een Hattrick van Dirk Kuyt. Mijn zoon ging helemaal uit zijn dak en ik draaide op repeat, You’ll never Walk Alone. Het kampioensfeest de volgende dag volgde ik op t.v. En ik was zo blij voor mijn zoon, die zo gelukkig was dat zijn club het had geflikt.
Ook een mooie ervaring was de reünie van mijn ex collegae, van mijn laatste werkgever. We werden uitgenodigd op zijn Kasteel in België, er was een touringcar geregeld die ons ophaalde en bracht naar België. Werkelijk alles werd uit de kast gehaald, om er een onvergetelijk feest van te maken. Robert ten Brink praatte de avond aan elkaar. Mijn oud werkgever vertelde hoe het allemaal begonnen is, hoe het verder ging en hoe het veranderde in iets wat hij niet voor ogen had. Als klap op de vuurpijl trad Lee Towers op. En mijn Ajax minnende ex Collegae, zongen en klapten mee toen het lied You’ll never walk Alone ingezet werd. Later zei een oud collegae toen we met de bus naar huis gebracht werden dat hij uit principe niet had gezongen.
Maar ik denk dat hij de enige was.
Zo terug kijkend komen er weer steeds meer herinneringen terug over 2017 waarvan ik dacht dat ik het vergeten was. Het schrijven doet mij weer goed, en het voelt als een uitlaatklep om mijn drukke hoofd en gedachtes weer te ordenen en tot bedaren te brengen.
Daarom eindigen we deze lazy Sunday met Lee Towers Natuurlijk
Het was me een weekje wel. Terwijl iedereen in volle afwachting was met wie Gordon donderdag zou trouwen, werd Giel Beelen Geroast.
Ik heb het niet zo op dit soort programma’s en heb Gordon gaat trouwen dan ook geen een keer op tv gezien, wel las ik de stukjes over het verloop van het programma op social media. Rogier, dat was de ideale huwelijkskandidaat volgens vele volgers.
In de ochtend luister ik sinds jaar en dag Veronica, en sinds een paar maanden zit daar Giel Beelen, weggeschopt bij het publieke NPO, mag hij nu zijn geluk beproeven bij Veronica, en eerlijk gezegd valt het mij alles mee. Maar natuurlijk moest hij dan ook geroast worden.
The Roast of… is een Amerikaans programma, waarin een bekend persoon, geroosterd wordt.
Er zitten allemaal bekende mensen op een stoel die elkaar afmaken. En iedereen smult ervan. Ik was nieuwsgierig, dus heb ik gisteren de Roast of Giel Beelen versneld teruggekeken, en met behoorlijk veel schaamte en ergernis. Hard gelachen heb ik niet, misschien heel even een grimas. Ik zal heel eerlijk zijn, ik was benieuwd naar Sylvana, anti zwarte piet, Simons. En och wat trok ze van leer zeg, ze liet geen gelegenheid voorbij gaan om het verschil tussen blank en zwart te maken. Elke zin was gevuld met zogenaamde zelfspot. Ik snapte het niet. Deze Sylvana, die van Denk naar een eigen politieke partij ging, met verschillende namen, die strijd tegen zwarte piet, zat er nu om te lachen. Oh maar dit is cabaret, oh dan mag je lachen. Nou ik zal jullie vertellen, ik moet vaak harder lachen om het ongekunstelde programma, Voetbal Inside, dan deze echt werkelijk walgelijke televisie.
Maar dat was nog niet het enige want gisteren zou Gordon zijn keus maken. Volgens de promo filmpjes en wat hij zelf deelde op social media, zou hij toch echt gaan trouwen. Kijkers leefden massaal mee, gaven hem advies, maar wat deed Gordon? Hij koos niemand met boze en teleurgestelde kijkers als gevolg. Ze voelden zich echt genaaid, en Gordon, lacht en denkt, heb ik er even veel kunnen naaien zeg.
Erland ging ook al weken met een klein stijfje naar bed, want dit programma was toch echt een hit, en keching voor zijn bankrekening. Die Erland, die gaat voor mooie programma’s, die zich ontzettend verdrietig voelde samen met billenmaat Ronald toen VI van leer trok over het reilen en zeilen bij de RTL Directie. Erland die het elk jaar weer vlak voor kerst zo goed voor heeft met de mensen in arme landen, dat hij zijn personeel, naar een arm land laat overvliegen, en dat ze dan met tranen in hun ogen moeten vertellen hoe vreselijk het daar is, en dat er gestort moet worden.
In mijn woonplaats heeft zich deze week een vreselijk drama afgespeeld, een jongen van 15 jaar, die zou gaan voetballen, werd meerdere keren gestoken door een plaats en leeftijdsgenoot die samen met zijn vriend was. Een buschauffeur heeft het slachtoffer proberen te helpen. Helaas het mocht allemaal niet baten. Het slachtoffer is in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleden. De twee daders zijn inmiddels voorgeleid. 15 jaar.
Vorige week woensdag was ik allerlei blogs aan het lezen, het was koud en het regende, ik was autoloos en dus aan huis gekluisterd. Opeens hoorde ik een knal beneden, het was de post. Mijn jongste zoon, erg nieuwsgierig, liep naar beneden om te kijken wat daar lag.
Hij kwam terug met wat enveloppen en een pakje. Kijk zei ik blij, dat is altijd leuk zo’n pakketje.
Het pakketje was afkomstig van Godelieve, van liever voordelig en liever gezellig. Zij was een paar weken geleden jarig en deelde kadootjes uit hoe lief?
Ik was een van de 4 gelukkige die een kadootje kreeg. Ik he? Ik die bijna nooit wat wint, maar nu dus wel.
Ik maakte het pakketje open en zag verschillende kettingen en een paar oorbellen er bij. Ook zat er een leuk kaartje bij. Nou jullie begrijpen wel dat ik er erg blij mee ben. Ik vind het zo super lief van haar wetende dat ze het helemaal niet zo breed heeft. Dank je wel Godelieve, ik ben er heel blij mee!
Donderdag kon ik mijn autootje ophalen, ik vond het heel lastig om geen auto tot mijn beschikking te hebben. Het regent altijd hier, en als ik naar de stad moet (dat is zo’n 7 km vanaf mijn huis) was ik vaak kleddernat. Ook koop ik altijd teveel, zoveel dat het niet in mijn fietstassen past en dus volgehangen met tasjes aan mijn stuur, naar huis fietste. Het is me vaak overkomen dat een tasje stuk ging, dat de eieren tikte tegen het stuur, dat ik wijdbeens moest fietsen anders raakte ik een tas, ik was het zat!
Ik zie ze wel die mensen die alles op de fiets doen en ik heb immens veel respect voor hun, maar ik ben er niet tegen bestand, noem me verwend, lui, arrogant, maar ik ben super blij met mijn witte Aygo, ik heb er hard voor gewerkt! Noem het een afscheidscadeau van mijn werk…
Gister ging ik hardlopen met mijn moeder. Ik heb mijn moeder van 69 jaar aangespoord om te beginnen, ze was al een paar keer begonnen zonder mij, maar gister liepen we samen, hoe leuk is dat. Het waaide en het was fris, ik kwam niet in mijn ritme, maar ik vond het zo schattig hoe mijn moeder liep. Toch loop ik liever alleen, lekker mijn eigen ritme.
Ik hoop dat het snel weer wat warmer en zonniger wordt, dat loopt gewoon lekkerder.
Mijn autootje is nu al onmisbaar, we zijn al dikke vrienden, ik kon weer lekker naar de markt, en meenemen wat ik wilde. Hoe heb ik ooit zonder gekund.
Gister las ik in de nieuwsfeiten van mijn blog collega Di Mario, dat het alweer 18 jaar geleden is dat de zanger Falco overleden is.
mijn moeder en ik in de skilift 1990
Wie kent het Iconische nummer Jeanny niet. Ik hou van dit nummer, het heeft iets mysterieus, iets krankzinnigs maar bovenal is hij gewoon geniaal, ik ken de tekst letterlijk uit mijn hoofd, de eerste klanken van het nummer het bezorgd mij kippenvel en voert mij terug naar 1986. Ik was voor het eerst op wintersport met mijn ouders en mijn broer. He ik voel een Thomas pannenkoek Challenge weer aankomen. We waren met de bus. En mijn moeder had twee big shoppers vol geladen met broodjes, drinken en snaaiwerk. Werkelijk wij waren de hoek van de straat nog niet uit of de hoofden van mijn broer en mij, zaten in de big shopper. Mede reizigers zouden later zeggen: wij zaten vol ongeloof te kijken wat er allemaal uit die big shopper kwam, en dat jullie maar door bleven eten. Ik zat naast mijn vader en mijn broer naast mijn moeder. Toen mijn broer aan het slapen was zei mijn moeder (ze vroeg het niet namelijk) dat ik naast mijn broer moest gaan zitten. Al snel snapte ik waarom, hij liet van die zachte windjes, die je niet hoort, maar des te beter ruikt. Om je dood te schamen zou mijn moeder later zeggen, jaja, en dan je onschuldige dochter voor de geur laten opdraaien.
We hadden een appartement, maar we aten regelmatig in de nabijgelegen hotels. ‘ochtends waren we al vroeg op pad, want rond 10 uur moest je kant en klaar boven op de piste staan voor je ski les. Mijn broer had het na drie skilessen wel gehad, en skiede (gewoon zoals hij is) rechttoerechtaan naar beneden, dat ie af en toe bijna iemand raakte dat was bijzaak.
Ik skiede braaf met skileraar Theo en het klasje de hele piste af. Theo hield van tochten door de bergen, en ik denk destemeer omdat hij dan weer bij zo’n kneipe een heerlijke snaps kon drinken.
heerlijk in het zonnetje
Tussen de middag spraken we af op het mittelstation, waar ik meestal een spaghetti bolognese at, en heerlijk met mijn snoet in de zon lag. We hebben eens een jaar gehad, dat het zo warm was, dat er mensen in korte broeken skiede, en waar ik mij, met mijn hoofd in de zon met mijn ogen dicht, waande in een warm land, en verbaasd was ik als ik mijn ogen opendeed, en ik midden in de sneeuw lag.
Wintersport is een echte doe vakantie, je bent de hele dag in touw. Het skiën vond ik op zich wel leuk, maar tegelijk was ik ook wat angstig, ik stond altijd wat gespannen op de Skies. Ook het zitten op de sleeplift met skies vond ik een ramp, wanneer sprong je uit de sleeplift, meestal ging het goed, maar ik heb me ook een paar keer laten vallen. Uitrusten deed je na de apres Ski en voor het avond eten. Na het avond eten taaide we al snel af en lagen we al snel in diepe slaap.
ik in actie
Na het skiën gleden we altijd het barretje Avalance binnen, waar we een afzakkertje namen. Dat wil zeggen ik een Chocomel (mit Ruhm? ik dacht dat ze room (slagroom bedoelde)nein mit Sahne, of een Spezi (7-up gemengd met cola). In Avalance draaiden ze goede muziek, en was het super gezellig, de bar werd gerund door een Nederlandse, Betty, gek dat ik haar naam nog weet. Ook de skileraren kwamen daar apres skiën. Betty draaide in haar bar de nieuwste muziek, zoals A-ha the sun always shines on t.v. en Princes met after the love has gone, en ook Falco met Jeanny, deze nummers kwamen regelmatig voorbij en maakte echt de sfeer daar. Heerlijk ongedwongen kletsen, en genieten van alles om mij heen.
Heel veel was er niet te doen in het dorp. Op donderdag was er altijd bij Hotel Martin muziek, waar de knapste skileraar met zijn minder knappe familieleden muziek maakte. Mijn vader zei altijd tegen de knappe skileraar: Hannes (zo heet hij) spiel noch einmal “Adam sloeg Eva met de suukerbieten voor de kont” En dan pakte Hannes zijn blaasinstrument en speelde het nummer. Natuurlijk werd er flink wat hoempapa gespeeld en dan haakten we allemaal in, ja het was echt gemoedelijk en gezellig.
ik en mam voor de apres ski
Op vrijdagavond was er in de kelder van een hotel een disco, waar heel het dorp aanwezig was, ook vanwege de uitreiking van de medailles die dan uitgereikt werden. Het was een echt feest. Ik ben vier keer in 1986 &1987 en 1990 & 1991 op wintersport geweest maar alleen in 86 heb ik zo’n heimwee gehad toen ik weer thuis was, ik miste de sfeer, de sneeuw en de gezelligheid, wat vond ik nederland grijs en kaal toen ik in 1986 weer thuis was. Ik heb echt gehuild dat ik weer terug wilde.
In 1991 ben ik voor het laatst op wintersport geweest, met mijn ouders, zij zijn echte skifanaten,ik wat minder, maar de sfeer van een wintersport is met geen enkele andere vakantie te vergelijken.
Als ik Jeanny hoor denk ik aan die eerste wintersportvakantie.
Ik printte via internet een hardloopschema uit, en daar begon ik. Eerst twee minuten lopen en dan een minuut rustig lopen, dan weer twee minuten lopen en dan een minuut rustig lopen. 2 tot 3 keer in de week ging ik naar buiten om te lopen. Ik had niet de perfecte schoenen, maar ach ik liep toch niet zo heel veel nog. Meestal ging ik voor of na het lopen nog even op de Wii oefenen. Elke keer als ik weer meer gelopen had, belde ik mijn vader om te vertellen hoe goed ik bezig was. Hij gaf me wijze tips en zei ook dat ik betere schoenen moest kopen. Dat deed ik dan ook maar. Ik ging naar de sportzaak hier in de stad, en zij keken aan de hand van een camera hoe ik liep, (ze hadden zo’n renbaan in de winkel) en aan de hand daarvan werden er schoenen uitgezocht. Het werden assics. Oh wat liep dat beter zeg toen ik ging hardlopen.
nike connector voor ipod
Ondertussen had ik ook een iPod met een nike app, maar je moest toen een extra connector aan je iPod klikken en een connector aan je schoen, want dan kon de iPod je kilometers, je calorieën en hoe hard je liep meten. Dat het niet altijd feilloos werkte heeft mij toen dikwijls gefrustreerd, had ik gelopen en dan had ie het weer niet goed gemeten. Ik heb zelfs mijn iPod en die connector weer teruggebracht naar de winkel om te laten nakijken wat er mis was. Natuurlijk konden zij niets vinden, en kreeg ik gewoon een nieuwe terug, die het een tijdje deed en daarna ook niet meer.
natuurlijk is dit nooit bevorderlijk voor mijn rug geweest… Floris en ik ..Het hardlopen ging verder lekker, op een gegeven moment hield ik het 10 minuten vol om te hardlopen. Vol trots belde ik mijn vader en vertelde het geweldige nieuws. Zijn dochter, die het altijd vreselijk vond om te hardlopen. Zijn dochter die dacht dat ze haar vader wel in kon halen op de skeelers terwijl hij hardliep. (Not, die man liep zo hard en ik als een hijgend hert er achter aan skeelerend, ik was toen 27 en hij 61, toen we thuis kwamen, dook mijn vader alsof er niet gebeurd was onder de douche terwijl ik nog een uur moest bijkomen). En of hij trots was, volhouden zei hij, en elke week minimaal twee keer trainen. Ik was het van plan, echt waar.
Maar een dag na dat rondje dat ik het 10 minuten vol hield, veranderde mijn leven in een klap. Mijn vader is die dag gaan wielrennen(ook dat deed hij,72 jaar was ie toen) en werd geschept door een tractor. Zwaar gewond werd hij afgevoerd. Onzekerheid, en verdriet alom.
Ik trok mij deze ellende erg aan, ik was enorm verdrietig, ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest. Ik at amper, ik kon niet eten, op mijn maag zat een misselijk makende steen. Ik liep veel, om mijn hoofd leeg te maken, de muren kwamen op mij af thuis. Ik wilde er voor iedereen zijn, mijn moeder, mijn vader, mijn twee kindjes van toen 2 en 7 jaar, ik wilde doorwerken, ik wilde geen verdriet.
Volgende keer: De verdrietige verjaardag van mijn jongste zoon en daar ging mijn rug.
Soms weet je niet wanneer iets begint, het sluimert ergens en je geeft er geen aandacht aan. Misschien is het begonnen na de geboorte van mijn jongste zoon in 2006. Ik zat daarvoor al op fitness, wat ik op een lager pitje had gezet toen ik steeds dikker werd en de bevalling steeds meer in zicht kwam. Maar na mijn bevalling begon ik ook weer met fitness. Ik merkte dat ik bij het wegdrukken van gewicht bij mijn rechter voet, een pijnscheut voelde. Als ik mijn oudste naar bed bracht, hij had een hoogslaper, bemerkte ik dat ik pijn kreeg aan mijn voet als ik op het trappetje stond, als ik mijn laarzen aan deed, voelde mijn voet bekneld, en dan wist ik niet hoe snel ik mijn laars uit moest trekken. Hoe vaak ik op mijn werk op een schoen of laars liep, of allebei uit, is ontelbaar. Thuis hield ik het wel vol op mijn sloffen.
De dokter verwees mij naar een podoloog, en daar kreeg ik een zooltje voor tussen mijn tenen. Dat zou de pijn wel opheffen, waarschijnlijk iets ontstoken daar. Het zooltje hielp niet en al snel had ik meer last dan gemak van het zooltje dus hup weg ermee.
We schrijven september 2007. Er waren wat strubbelingen op het werk, en ik was ziek. Na een heftig telefoongesprek met een collega, werd ik thuis zo boos en zo gefrustreerd, dat het in mijn rug schoot. Zomaar voor het eerst. Het was bij lange na niet te vergelijken met wat ik later zou hebben, maar dit was het begin denk ik nu. Gelukkig was de pijn al na een aantal dagen minder, en na een week had ik geen last meer. Wel was mijn voet steeds pijnlijker aan het worden, maar ik dacht dat het aan mijn schoenen lag.
Het begin van het wii tijdperk maar nu even relaxenIn oktober 2008 kochten we een Wii Balance bord. Ik had dat op tv gezien, en dat leek mij wel wat. Ik was weer gestopt met fitness, en nu was ik echt een paar keer in de week bezig met de Balance bord. Ik lette ook op mijn eten, ik was na de bevalling toch wat dikker gebleven dan ik wilde en dankzij mijn nieuwe eetpatroon (minder cola, 6 keer per dag eten ipv twee keer per dag) en oefeningen viel ik per week wel een kilo af. Vooral dat Viritueel hoepelen, zorgde voor een enorme gespierde buik. Mijn collega’s viel het op dat ik steeds slanker werd. Dat kwam ook omdat ze mij maar een keer in de week twee dagen zagen, en dan valt zoiets natuurlijk op. Ik deed bijna alle oefeningen op de Wii Balance board. Het schansspringen vond ik leuk, maar was ook goed voor mijn billen. Het skiën, maar ook het touwlopen. Elke dag of toch wel zo’n 3-4 keer in de week, deed ik trouw mijn oefeningen en dat was mij ook goed aan te zien, ik werd dunner en gespierder.
Ook stond ik voor de Wii te hardlopen. Gelukkig hebben wij de woonkamer boven, zodat niemand hoefde te zien wat ik allemaal voor de televisie deed. Dat hardlopen voor de televisie ging steeds beter, en ik hield het steeds langer vol, totdat daar geen uitdaging meer in zat en ik besloot om het buiten maar te gaan proberen.
Volgende keer: Hardlopen buiten en een groot verdriet
“De wereld draait om zijn as, en bij mijn crematie om de mijne”…Youp van t Hek.
Alles gaat voorbij, alles? Ja alles. Soms wil je het pakken, vasthouden en nooit meer loslaten, maar het is als water, dat sijpelt door tussen je vingers. Waarom? Omdat dat het leven is. Maar kan het niet af en toe iets langzamer, dat de dagen geen 24 uur duren maar 36 uur? Of ga ik dat niet volhouden en lig ik dan 24 uur lang te slapen.
Opa heeft mij zoveel geleerd tiener? nou en niets is fijner dan bij opa te liggenopa , Floris, Michiel
Toen ik net moeder werd, dacht ik dat babies, lang babies waren. Zo’n heerlijke knuffel waar je uren, dagen, maanden, jaren van kon genieten. De praktijk is anders. Het voeden, badderen, slaapje, het huishouden en het werk maakt dat je de hele dag aan het jongleren bent. “Geniet ervan, ze zijn zo groot, hoorde ik zeggen, terwijl ik tussen mijn hoofd en schouder een telefoon had geklemd, in mijn rechterhand de strijkbout, en mijn ogen gericht waren op mijn kleine peuter, die het nodig vond om in plaats van in zijn potje, in de hoek of plantenbak te plassen, of te poepen, net waar meneer op dat moment behoefte aan had.
Klotsende oksels, lichaam op van de stress. Het dragen van mijn oudste, op de heup, op mijn nek, of gewoon op mijn armen (hij was 10 maanden toen hij kon lopen, maar had een hekel aan lange stukken te lopen, dan kwam hij voor mijn benen staan en riep: dragen, dragen) heeft mij echt wel lichamelijke klachten gegeven, maar ach, alles uit liefde.
Het gaat sneller dan je denkt, en op een dag als vandaag, dat je dan weer hoort dat een icoon overleden is, dan weet je, dat je ouder wordt. Hoe afschuwelijk is het als je straks heel erg oud bent, en iedereen om je heen is weggevallen.
Opa en Floris twee vriendenMijn oudste zoon had zaterdag een voetbaltoernooi, en mijn ouders zouden komen kijken. ’s Ochtends belde mijn moeder dat ze niet konden komen, Opa was niet lekker en had evenwichtsproblemen, wat mijn zoon weer uit evenwicht bracht, hij laat het dan niet zo merken, maar kwam naar mij toe, en zijn lieve snuitje sprak boekdelen, de angst om zijn opa. Maar opa is een taaie, want wat schertste mijn verbazing toen we bij het voetbaltoernooi aankwamen? Daar stonden ze hoor, Opa en Oma, de kou trotserend, om toch naar de kunsten van hun oudste kleinkind te kijken. Je snapt ik schoot vol bij het zien van mijn lieve vader, die zijn stok maar weer uit de mottenballen had gehaald…En tegelijk voelde ik mij schuldig, want o wee als er wat met mijn vadertje gebeurd omdat ie zo nodig naar zijn grote trots moest kijken… had ik hem nu maar niet verteld over het toernooi. Tenslotte wordt hij dit jaar ook al 79 jaar. Terug in de auto schoot ik alsnog vol, tranen rolde over mijn wangen… mijn ouders al zijn ze straks 110 jaar ik kan ze niet missen…Maar ja alles gaat voorbij…Helaas…
Zoals jullie vrijdag konden lezen, ben ik sinds 10 oktober thuis. Ik wilde het toen over hardlopen hebben, maar uiteindelijk kwam er een ander verhaal uit.
hardlopen met Evy
Sinds maart dit jaar ben ik voorzichtig aan begonnen met hardlopen. Ik heb het jaren niet meer gedaan en gedurfd vanwege mijn rugproblemen. Na mijn laatste operatie gaf mijn fysiotherapeut mij het vertrouwen dat ik echt wel weer kon gaan hardlopen. Zoveel verschillende peuten heb je toch. De vorige zei dat het echt not done was om ooit nog te lopen, want het zou mijn rug verzwakken, terwijl deze peut zei dat het juist goed was en dat het mijn rug zou versterken. In het begin liep ik een paar keer 3 minuten, een minuut rust en dan weer 3 minuten, en zo heb ik het samen met Evy opgebouwd.
mijn Roze Asics
Als je gaat hardlopen, zijn schoenen heel belangrijk, ik heb van die fluoriserende roze Asics aan mijn voeten, die mij zitten als pantoffels. Zeker met een zwakke rug is goed schoeisel natuurlijk heel belangrijk. Evenals de sokken, ik heb laatst hardloop sokken gekocht (ze lopen harder dan ik ;-)) En je merkt in de versteviging van je voeten echt wel verschil.
Ook heb ik een sportbeha, dat is voor een vrouw zeker een must, anders schudden de borsten alle kanten op en kun je rugklachten krijgen. Ik was van de week niet zo slim, ik had mijn sportbeha niet goed aangesnoerd, waardoor ze niet strak zaten, mijn buurman attendeerde mij er op, waar ze al niet opletten he? 😉 Hij loopt zelf ook hard.
Ik loop het liefst alleen lekker mijn eigen tempo en mijn eigen muziek, ik kan me er echt in verliezen. En dat terwijl ik vroeger hardlopen haatte, veel te vermoeiend, en nog heb ik weleens zoiets van pff, gaat het lukken? Maar als ik dan geweest ben, en ik heb mijzelf weer overtroffen, dan ben ik zo trots op mijzelf, dan voel ik me zo goed. Het is heerlijk om telkens je grenzen te zoeken en er overheen te gaan.
Helaas ben ik van het weekend iets over mijn grens gegaan. Zaterdag ging het hardlopen niet zo lekker, verzuring in de benen, ik heb de training wel afgemaakt maar ben wel vaak gestopt om te wandelen. Daarna ben ik gaan douchen en kreeg ik de opruimkolder, en ben de douchekast gaan schoonmaken en de handdoeken en washandjes weer gaan herverdelen.
’s avonds merkte ik het gezeur in mijn rug weer, deze werd weer lekker stijf. Ik heb maar gelijk aan de noodrem getrokken en heb rustig aan gedaan, een bad genomen, en ben gaan liggen op bed. Echt ik was verbaasd, dit had ik niet aan zien komen, het ging echt goed. Maar voor mij een leerschool, eens een rugpatiënt altijd een rugpatiënt, zo blijkt. Ik ga het nu dus weer even wat rustiger aandoen, gelukkig is de ergste stijvigheid voorbij en kan ik weer normaal uit de stoel stappen.
November is een bijzondere maand voor mij, ik ben er geboren, mijn oudste zoon zag er op 19 november 2002 het levenslicht, en op 14 november 2005 deed ik een zwangerschapstest waaruit bleek dat ik zwanger was van mijn jongste.
Ja gisteren was mijn oudste zoon jarig 13 jaar alweer. En ja wat vliegt de tijd en ja wat wordt hij groot. Maar wat is hij een ontzettend lief kind. Gisteravond vroeg ik hem even op mijn schoot te kruipen, gewoon dat ik m weer even kon wiegen als 13 jaar geleden, en daar lagen ze lange armen en benen om hem heen. Ik streelde zijn lieve gezichtje en gaf hem kusjes op zijn wang. 13 jaar maar voor altijd mijn baby, mijn peuter, mijn kleuter, mijn puber, mijn kind, mijn alles.
zo lief te slapen
Floris een uurtje oud, liefde
Vorig jaar werd ik op 20 november, ja vandaag een jaar geleden, geopereerd aan mijn hernia. Dit zou de tweede keer worden. De eerste keer was in 2011 en heb ik na de operatie heel lang moeten revalideren. En daar zag ik nu het meeste tegenop. Ik had gewoon geen keus, ik kon niet meer. Ik ben in januari vorig jaar door mijn rug gegaan. Eerst dacht ik nog, ach een paar dagen rust en dan komt het wel goed. Het duurde een maandje en toen ging het geleidelijk aan beter. Maar dan moet je niet weer door je rug gaan zoals ik, het moment van de tweede keer zal ik niet snel vergeten. Ik was aan het appen met twee vriendinnen aan het aanrecht, ik wil me omdraaien en ik hoor krak… Hij zat er weer volledig in, al strompelend liep ik naar boven, waarna ik met moeite op mijn bed kon liggen, en wat heb ik toen gehuild, ik heb zo gehuild, niet alleen om die verschrikkelijke pijn, maar vooral om de onmacht, waarom waarom mocht het niet weer wat beter gaan. En nee het ging daarna niet beter, af en toe had ik een opleving, om daarna weer een vreselijke terugval te krijgen. Huisartsen die je niet serieus nemen, en het afdoen als spit, en een flinke dosis ibuprofen.
Ik wist dat het foute boel was, je voelt dat. Maar omdat ik niet serieus genomen werd ging ik maar door. En elke keer verging ik van de pijn. Toch maar weer naar de huisarts, ik heb daar gehuild, gebeden en gesmeekt voor een verwijskaart, en deze kreeg ik met de woorden: je zult binnen een kwartier wel weer buiten staan. Gelukkig nam de neuroloog mij wel serieus, en kreeg ik een verwijskaart voor een MRI met contrastvloeistof.
De dag dat de MRI gemaakt moest worden, was ik nerveus, alsof er wat ging gebeuren. Normaal heb ik dat niet zo, ik onderga het en klaar. Ik ging alleen naar de afspraak. Ik ging liggen op dat bed die naar binnen geschoven werd, na een tijdje werd ik er uitgehaald, en werd er contrastvloeistof in mijn aderen gespoten. Op het moment dat ze dat in mij spoten voelde ik mij heel raar worden in mijn hoofd. Ik ging weer terug in de MRI, en ik wist dat dit maar 2 minuten zou duren, ik had een alarmknopje in mijn hand voor als er iets zou gebeuren. En ik voel me steeds raarder in mijn hoofd worden, alsof mijn hersenen in brand stonden. Maar ik dacht, volhouden, zolang ik niet wegval is er niets aan de hand, ik kan nog normaal denken. Toen ik daarna er uit werd gehaald, vertelde ik dat ik mij raar voelde. Ik kreeg een glas water om bij te komen, en mocht daarna aankleden. Ik liep naar de kleedkamer, en toen ik in de spiegel keek zag ik grote bulten op mijn lichaam. Ik zei het tegen de MRI vrouwen, ze gingen bellen, en moesten mij prikken geven tegen een allergische reactie. Ik voelde mij steeds raarder worden, en werd naar de eerst hulp gebracht. Omdat het niet veel beter ging, moest ik een nachtje blijven. Daarna mocht ik naar huis, allergisch voor jodium.
Ik heb mij heel lang daarna raar gevoeld in mijn hoofd. Uit de MRI scan bleek een hernia weer op dezelfde plek. Operatie was eigenlijk geen optie, omdat ik daar al eens geopereerd ben, en ze dan weer bot moesten weghalen en ik nog instabieler zou worden. Het werd de pijnpoli. Ik ben daar een paar keer geweest, en vond het daar maar raar en eng. De spuiten in mijn rug hielpen maar even, maar hadden niet het gewenste effect. Sterker nog het leek wel dat als de verdoving was uitgewerkt ik nog meer pijn kreeg. En zo waren er alweer maanden verstreken, waar ik steeds vaker pijn had, waar ik niets kon, geen leuke afspraakjes, alleen maar bezig met overleven.
Een collega zag mij stuntelen, en zei, dit hou je toch niet vol? Ik haalde mijn schouders op en zei: tja wat moet ik, ze willen me niet opereren, niets helpt. Zij had goede ervaring met een kliniek in Klein Rosendael.
Ik had geen ander keus meer en maakte daar een afspraak. De chirurg nam me gelijk serieus, en was vol vertrouwen dat ik na deze operatie alles weer zou kunnen. Ik was echt sceptisch. Maar dacht heb ik een andere keus? Nu lig ik meerendeel op bed, als ik gewerkt heb, en ik moet nog zolang. Ik nam het besluit om het er toch maar op te wagen.
Mijn kamer in klein Roosendael
20 november was de datum, ik was niet zenuwachtig toen ik daar naar toe ging, alles maar dan ook alles was daar zo relaxed, ze gaven mij zoveel vertrouwen.
De operatie is endoscopisch gegaan, en wat heb ik de eerste twee weken een verschrikkelijke pijn gehad, ik dacht werkelijk dat mijn ene been nu langer was dan het andere been. Naar de wc? Een drama, ik kon amper zitten. Ik dacht komt dit ooit weer goed? Ja het komt goed, sterker nog beter dan ik zelf voor mogelijk had gehouden, in januari kon ik alweer rustig aan aan het werk, in maart werkte ik weer 20 uur. En nu een jaar later? Ik loop weer hard, ik kan weer dansen, ik kan de vaatwasser weer in en uitruimen zonder pijn, ik lig niet meer hele dagen in bed.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het jullie toch vertellen, dat je soms denkt dat het nooit meer beter wordt, maar dat er soms toch meer is dan je zelf voor mogelijk hield. Deze ervaring heeft er ook toe bijgedragen om te gaan bloggen.
Een jaar later, en elke keer als ik hardloop en ik denk pff ik kan niet meer, dan denk ik aan vorig jaar toen ik voorzichtig door de bossen liep elke dag een stukje meer, en in mijn gedachte dat ik hier ooit weer zou kunnen hardlopen, en dan dan heb ik de kracht weer te pakken en ga door!
Wat is november toch mooi begonnen, gisteren begon het met wat mist, maar hier in Almere trok de mist om een uur of 10 alweer helemaal weg. Nadat ik wat gestreken had, was het tijd voor mijn hardloop Jog-rondje. Ik ging naar boven om mijn hardloop outfit te pakken, maar zag dat mijn roze trainingsjasje in de was lag. Geen probleem, ik heb nog ergens een zwarte, dacht ik, maar waar dan? Nadat ik alle kasten had uitgeplozen, uiteindelijk niets gevonden, zag ik op het wasrek het trainingsjasje van mijn oudste zoon hangen. Ik dacht wat jij kan kan ik ook, maar dan beter, en die gedachte sloeg op het feit dat hij gistermorgen, een spijkerbroek in zijn kast vond, die hij aantrok, die qua lengte wel goed zat, alleen qua breedte veel te wijdt was. Ik hoor zijn vader boven tegen hem zeggen: ‘Hmm, hoe kan dat nou? Doe dan die riem aan, dan lukt het wel, hoewel, bij je benen zit ie broek ook wel raar’. Ik hoor dat, terwijl ik aan het reageren ben op een blog, en roep: weet je wel zeker dat het zijn broek is? Misschien is ie wel van mij?’ Voor de zekerheid loop ik toch naar boven, en zie in een oog opslag dat het mijn spijkerbroek is die hij aan heeft. Ik kijk nog even achter op het labeltje en het bewijs is geleverd. Conclusie: mijn zoon van bijna 13 jaar heeft nu net zulke lange benen als zijn moeder, maar is nog steeds 8 cm kleiner dan mij, dat wordt een lang ent!!
ik in het trainingsjasje van mijn zoon
Ik pakte dus het trainingsjasje van mijn zoon en trok m aan. Lengte prima en eigenlijk de breedte ook. Gelukkig, geen excuus om dit rondje niet te gaan lopen. Ik loop altijd met Evy, Evy motiveert mij met haar mooie belgische accent, ze is lief, ze spoort me aan. En laat mij ook nog genieten van de muziek. Zoals ik al schreef was het prachtig weer. De lucht was zo schoon leek wel, en mijn longen zogen gulzig de lucht in.
Als ik loop dan moet ik nergens aan denken, dan moet ik luisteren naar de muziek, en mij meevoeren naar een soort van trance, als ik dat bereikt heb, gaat het wel goed. Maar omdat ik aan een schema zit: 8 min joggen, 2 min lopen, 10 min joggen 3 min lopen, 8 min joggen, 2 min lopen, en klaar! Is het vaak na de eerste 2 min. lopen weer moeilijk om dan weer in die trance te raken, en daar gaat het vaak mis. Maar gister ging dit schema goed. Ik moet dan wel mezelf dwingen om niet te denken:, ik kan niet meer, ga gewoon lopen, etc etc. want dan ben ik het haasje. Ik denk vaak aan mijn vader als ik hardloop, en dan weet ik dat ie zegt: begin met de laatste kilometertjes, dan heb je die vast gehad. Maar ook: ben jij nou een hollandse meid, hup hup hup, je kan het. Maar ik denk ook vaak aan mijn twee bevallingen. Ja echt waar, hoe dan? Ik ben bij beide jongens ingeleid (hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging) en vooral bij de tweede had ik een enorme weeenstorm, maar de jongste was er wel in een uur en twintig minuten, wat ze dan weer een stortbevalling noemen, en als je dat weer opzoekt op internet, dan kun je lezen dat je daar ook weer geestelijke problemen van kan krijgen, maar dat heb ik niet gehad, maar dat terzijde, 😉 Ik denk dat dan omdat ik toen ook niet kon zeggen, nu even stoppen, nu even niet, toen moest ik ook door, en zo verzet ik dan die metertjes met het joggen (ja hardlopen is iets teveel eer vind ik zelf).
Dit paadje nog uitlopen en dan ben ik bijna thuis
onze nieuwe brug
de mooie bomen
nog geen 200 meter van mijn huis
de zon schittert op het water
Terwijl ik liep genoot ik van de prachtige natuur, de mooie kleuren aan de bomen, en de dieren die nog niet weg zijn getrokken naar warmere oorden. Na de cooldown ben ik nog wat foto’s gaan maken, omdat ik dacht, wat woon ik hier toch mooi, deze foto’s zijn genomen echt zo’n 100-200 meter van mijn huis, ik woon er eigenlijk midden in.
Nadat ik de foto’s had gemaakt, rende ik toch richting huis, ik begon het namelijk aardig koud te krijgen. Maar na een lekkere warme douche, kon ik er weer tegen.
natasjaslifestyle.wordpress.com 
