Morgen is mijn vader jarig dan wordt hij 79 jaar, godzijdank mogen we het nog vieren.
Als jong meisje zat ik graag bij mijn vader op schoot. Haalde ik hem in vakanties uit bed om te kaarten, en deden we sjoel competities. We keken schaatsen en hij hield de stand bij. Ik probeerde hem met skeelers bij te houden terwijl hij hardliep.
Mijn vader is stil en nuchter maar met droge humor, hij kan zo onverwachts uit de hoek komen dat ik in de lach schiet.
Zijn stem is nog heel krachtig evenals zijn voorkomen. Hij bokste vroeger en ik voelde me altijd veilig bij hem, immers niemand was zo sterk als mijn vader.
Morgen wordt hij 79 jaar, eigenlijk kan ik het niet geloven, tijd gaat snel.
Ik neem alvast een glaasje op mijn vader! Elk jaar is er weer een.
Vandaag deel ik weer eens een lekker recept met jullie, namelijk: Tagliatelle frutti di mare.
Je hebt nodig:
400 gr tagliatelle
400 gr gemengde zeevruchten (bijvoorbeeld: Garnalen, Inktvisringen, gekookte mosselen, schelpjes, kleine octopusjes, 4 mooie gamba’s of rivierkreeftjes, zelf had ik er ook kokkels bij.
bosje platte peterselie
1 sjalotje
1 teentje knoflook
1 rode peper
scheutje room
scheutje cognac (ik kocht een klein flesje bij de slijter)
1 citroen
en olijfolie om in te bakken
Bereidingswijze:
Bereiden van de kokkels: doe ze in een bak met water, voeg daar zout aan toe, en laat de kokkels het zand uitspugen. Spoel de kokkels onder koud, stromend water schoon. Gooi kokkels met kapotte schelp weg en controleer of alle kokkels gesloten zijn. Geopende schelpen kun je voorzichtig tegen het aanrecht tikken; als ze alsnog dicht gaan, kun je ze gebruiken.
Breng een grote pan water (met zout) aan de kook voor de tagliatelle. Snipper het sjalotje en fruit het zachtjes glazig in wat hete olie in een koekepan, snij de rode peper en knoflook en doe het erbij. Voeg alle zeevruchten en kokkels toe en bak al omscheppend ongeveer 2 minuten op hoog vuur, kokkels die niet open gaan moet je weggooien. Doe intussen de pasta in het kokende water en kook het na eigen smaak. Blus de zeevruchten af met cognac en laat de alcohol even verdampen. giet er een scheutje room bij. Voeg wat fijngehakte peterselie toe.
Laat de pasta uitlekken en doe in diepe borden. Schep de frutti di mare erover, zorg dat de grote gamba’s of rivierkreeftjes er mooi boven op liggen.
Zaterdag is het 4 jaar geleden dat ik besloot te stoppen bij USG, ik kreeg als afscheid mooie cadeaus, maar het allermooiste cadeau was toch wel het vriendenboekje, vol met foto’s van mij en mijn toenmalige collega’s. Gelukkig zie ik de leukste collega’s nog steeds regelmatig.
“Je lach en hartelijkheid blijft mij altijd bij”
“Zonder jou is de afdeling een stuk minder levendiger geworden”
“Jij was toch de gekste, gezelligste collega”
” Ondanks dat je het een aantal jaren moeilijk had, je altijd oprecht geïnteresseerd bent gebleven”
“Respect voor het besluit dat je hebt genomen, zorg goed voor jezelf en volg je hart in je verdere carrière”
Dit waren een aantal quotes, die collega’s en managers, in mijn “vriendenboekje” zetten. Bijna 14 jaar heb ik er gewerkt, op twee weken na. Ik heb mijn eerste zwangerschapstest daar op het toilet gedaan. Ik ben daar gegroeid, van meisje, vrouw, naar moeder. Ik dacht dat ik er nooit weg zou gaan. Samen met een aantal collega’s dachten we dat we daar eindigden achter een rollator. En wat hadden we dan veel lol.
De laatste jaren daar waren niet makkelijk. Maar nog steeds is er niemand dood, en daar is ook veel om dankbaar voor te zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds meer een opgave om blij te zijn op mijn werk, of nee, ik maakte er elke keer wel wat van. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen. De glans was er al een tijd af, waarschijnlijk ook door de laatste jaren, maar ook door alle veranderingen. Veranderen, om het veranderen noemde ik het. Soms was ik bloed chagrijnig, maar had toch de kracht om vrolijk binnen te komen. Of ik begon te zingen, alsof ik in een musical zat. Een aantal van mijn collega’s waren meer familie geworden, we wisten zoveel van elkaar.
Ik wilde gelijk weer verder, gelijk maar solliciteren, maar ik merkte dat je zoveel jaren niet zomaar uitvlakt. Het ging met horten en stoten met vallen en op staan, ik ben diep gegaan en heb vaak gedacht was het wel een wijs besluit om weg te gaan, maar nu weet ik dat het het beste was.
En als je denkt er is niets meer over dan een kale rots, weet dan dat ook op een kale rots weer een bloem zal bloeien.
Sinds dat mijn jongste een jaar is gaan we regelmatig in het voor of na seizoen naar Duitsland. De kinderen en Joost zijn verkikkerd op een kasteel daar genaamd Kasselburg. Elke keer als we in de Eiffel zijn wordt daar een bezoek aan gebracht.
Op Kasselburg heb je ook vogels, en in de ochtend en middag wordt er dan ook een vliegshow gegeven. Ook hebben ze daar wolven lopen, zowel witte als zwarte, die niet bij elkaar zitten, want dan zouden ze elkaar afmaken. Toch gebeurt het weleens dat ze een leider doodmaken. Dat is de natuur.
Afgelopen mei vakantie waren we ook in Duitsland waar we redelijk weer hadden. We hebben een heerlijke midweek gehad, alleen heb ik enorm last van mijn rug gehad. We hebben gewandeld (goed voor de rug) En kwamen tijdens een wandeling dit bordje tegen:
Een zusje en een broertje, die waarschijnlijk samen aan het spelen waren, en dan opeens boem!!!
Hier lopen mijn eigen twee zoontjes, nu iets ouder dan die kinderen toen.
Ritterspiele Foto:studiojoost.nu
Kasselburg Foto: studiojoost.nu
Kasselburg Foto: studiojoost.nu
Kasseburg Foto:studiojoost.nu
En hier dan Kasselburg, het kasteel, waar Joost vroeger al met zijn ouders naar toe ging, nu zijn mijn kinderen ook al verzot op dit kasteel. Het is wonderbaarlijk dat er nog zoveel van bewaard is gebleven, hoewel er ook al een hoop aan gerestaureerd is. Toen wij er waren, werden er ridderspelen gehouden, altijd leuk om naar te kijken.
de vogelshow
Een gier
de wolf
Altijd leuk om de fotograaf te fotograferen
Joost en Floris zijn een keer binnen in de wolven kooi geweest, ik stond samen met Michiel achter het hek gespannen te kijken, hoewel ze achter schrikdraad stonden vond ik het toch maar eng, stel je toch eens voor zeg.
foto: studiojoost
foto:studiojoost
Deze eerste foto is alweer twee jaar geleden gemaakt, deze tweede foto is van nu. Ik was namelijk mijn fototoestel twee jaar kwijt, zat ie gewoon in de foto-tas.
We zijn nog naar een natuurkundigmuseum geweest, waar we enorm veel opgezette vlinders zagen, mooi om te zien. Ook konden de kinderen wat vragen beantwoorden en door een microscoop kijken.
We zijn een midweek geweest, en dat vind ik zelf meer dan genoeg, ik wil wel een keer naar Londen toe, lekker shoppen, en uitgaan. Maar dat…. zal nog wel even moeten wachten.
Het is ook een Lazy Sunday, en hoe kan ik deze beter afsluiten dan met een Duits nummer, deze is van Nena..99 luftballons, een enorme hit in de jaren 80, ik herinner me echter dat ze haar oksels niet geschoren had, brrr…daarom vond ik het nummer toen niet goed, maar eigenlijk is het een geweldig nummer… gewoon niet aan de okselharen denken! 😉
Het zat er aan te komen, natuurlijk, op een gegeven moment ben je bij seizoen 3 aangekomen en de eennalaatste dvd, en dan weet je dat het gebeuren gaat. En gistermiddag was het dan zover. Mijn oudste was thuis, en ik ging terwijl ik de sperciboontjes dopte, de gewraakte aflevering kijken.
Het leek er even op dat ik het droog hield toen Billy nadat hij Ally zijn liefde verklaarde, even moest gaan zitten, en daarna dood neer viel. Maar nee, daar kwamen de waterlanders, en niet zo maar, ze waren niet te stoppen. Mijn zoon maakte nog wat grappige opmerkingen, en terwijl de snot uit mijn neus spoot omdat ik moest lachen en huilen tegelijk, zoog ik de aflevering in mij op, en vroeg ik mezelf gelijk af, waarom moet ik nou zo huilen om een serie, het is immers maar spel. De bereikbare onbereikbare liefde, nu voor altijd, immers Billy zei voor hij dood ging, dat liefde sterker is dan de dood. Het raakt me diep in mijn hart. Al zou ik deze serie 1000x zien dan nog snotter ik op dezelfde momenten, dat zal nooit veranderen. (DVD serie Ally Mc Beal)
Nesrin heeft op haar blog een recept van Suikervrije Glutenvrije Koolhydraatarme Cheesecake staan. Het zag er zo lekker uit, dat ik ook weleens een Cheescake wilde maken, maar zelf heb ik een vol vette suikerbom Cheescake met bosvruchten gemaakt. Gelukkig samen met mijn oudste zoon, want ik ben nogal een chaoot, en als ik mijn keuken helemaal vol zie staan met troep dan weet ik niet meer waar ik moet beginnen en zou ik het liefst een potje gaan schreeuwen. Maar mijn zoon is mijn reddingsboei, samen klaren wij dit klusje wel, terwijl hij verder klopt, en roert, kan ik alvast de keuken opruimen.
Hier het recept:
De Bodem:
180 gram Bastogne koekjes
25 gram suiker
90 gram gesmolten (room) Boter
Ronde springvorm van 28 cm
Vulling:
900 ML Roomkaas (Ik gebruikte mascarpone)
1/2 theelepel zout
75 gram Bloem
Sap en rasp van 1 citroen
600 gram Creme Fraiche (die ben ik dus vergeten er bij te doen)
8 eieren
1 theelepel vanille extract
Verwarm je oven voor op 175 graden
Maak de bodem door de koekjes met de suiker en de boter in de keukenmachine (ik gebruikte een mixer bij gebrek aan keukenmachine) te verkruimelen. Doe de kruimels in een ronde (ingevette) springvorm van 28 cm en druk stevig aan. Bak de bodem 10 minuten in de oven op 175 graden.
Haal de vorm daarna uit de oven en verhoog de oventemperatuur naar 225 graden
Maak de vulling door alle ingrediënten bij elkaar in de keukenmachine te doen. Stort de vulling op de licht gebakken bodem. Zet de taart in de oven op 225 graden. Laat hem 10 minuten staan en draai daarna de oven terug naar 90 graden. Bak de taart in 45 minuten af. Hij mag nog een beetje trillen in het midden. Laat afkoelen en opstijven in de koelkast (laat dat maar gerust een paar uur staan, ik was natuurlijk weer te vroeg)
Bosvruchtensaus:
neem een doosje bevroren bosvruchten van de supermarkt, doe ze in een pannetje met een klein beetje suiker en roer tot een dikke saus ontstaat.
Oh My God wat is ie lekker geworden. Helaas was ie bij mij wat gescheurd, maar qua smaak was ie super lekker, ik was dus de crème fraiche vergeten, maar daar heb ik niets van gemerkt qua smaak, misschien ook omdat ik mascarpone gebruikte ipv roomkaas.
Ik ben benieuwd of je deze taart ook eens wil maken, of anders de suikervrije versie van Nesrin, you may choose!
Ik heb het al eens aangeroerd in Je kunt mijn rug op, maar hier het uitgebreide verslag:
Twee jaar geleden:
Ik voelde me al zenuwachtig, wat heel raar is, omdat ik voor dit soort dingen helemaal niet bang of zenuwachtig ben. Ik weet nog dat ik op mijn bed lag en dacht, er staat iets te gebeuren.
“Zal ik met je mee gaan?” vroeg mijn lief nog. “Welnee, antwoordde ik, ik heb wel vaker een MRI scan laten maken”, ik gaf hem een kus en zei, “Tot straks!”
In de wachtkamer appte ik nog met mijn vriendinnen. Toen werd ik binnen geroepen. Ik moest mijn sieraden afdoen en mijn bh uitdoen omdat daar een beugel in zat, en de rest van mijn kleding mocht ik aanhouden. Ik liep naar de scan, de zuster legde me uit wat er gebeuren ging, ik moest een half uur stil liggen, niet bewegen, en na dat half uur kreeg ik contrastvloeistof ingespoten en moest ik nog 2 minuten terug in de buis.
Ik deed mijn ogen dicht en probeerde aan leuke dingen te denken, het luisteren van muziek werd namelijk regelmatig verstoord door de harde geluiden van de MRI scan. Na dat half uur werd ik uit de buis gehaald, en kwam de zuster met een naald die zij in mijn vlees stak, ze spoot het vloeistof er in en gelijk werd ik weer in de buis geschoven, en op dat moment begon ik mij raar te voelen, alsof mijn hoofd zou ontploffen, alsof ik heel veel cola met koolzuur naar binnen had gewerkt. Ik dacht, bij blijven bij blijven…Als ik voel dat ik wegzak moet ik op het alarmbelletje drukken, het is immers nog maar 2 minuten.
Ik hield het die twee minuten vol, maar toen ik de buis weer uit kwam, zei ik tegen de verpleegster: “Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik voelde me zo raar in mijn hoofd”. Ondertussen kreeg ik jeuk over mijn hele lichaam. Ik ging me weer aan kleden en toen ik in de spiegel keek zag ik grote galbulten op mijn gezicht, en ik zag ze over mijn hele lichaam komen. Mijn tong begon ook te tintelen, en het voelde of ik elk moment flauw zou kunnen vallen. Ik riep de zuster en zei zag dat het niet goed ging. Ze belde naar de arts om te vragen wat te doen. Ik kreeg allerlei spuiten, maar het hielp niet echt. Ze vertelden mij dat ik naar de eerste hulp werd gebracht. Ik begon te huilen, ik werd bang, wat gebeurd er nou? Ik was ook bang dat ik weg zou vallen, want zo voelde ik me. En ik bleef maar in mijzelf praten, en op de eerste hulp, bleef ik appen met mijn vriend en vriendinnen, ik was zo bang dat als ik mijn hoofd te rusten legde ik er in zou blijven, het voelde zo raar.
daar lag ik dan in het ziekenhuis
Uiteindelijk besloot het ziekenhuis dat ik een nachtje ter observatie moest blijven. Mijn vriend kwam, gebracht door zijn vader, ik had immers de auto mee, mijn ouders kwamen nog even langs, en s nachts sliep ik slecht.
De volgende dag mocht ik naar huis. Het gevaar was geweken, ik was goed de nacht doorgekomen. Ik bleek allergisch voor de stof Gadolinium, de zuster schreef het op een briefje, en zei dat ik dit moest melden als er ooit weer contrastvloeistof werd gebruikt.
Ik heb mij daarna nog een tijdje raar en beroerd gevoeld. Ik dronk veel water, en maakte veel smoothies om mijn lichaam te zuiveren.
Later dat jaar had ik last van een bijholte ontsteking en ging ik spoelen met zoutwater. Maar na een paar keer, gingen mijn handen jeuken, ik dacht nog, misschien win ik de jackpot van een loterij wel, totdat ik dagen later in de spiegel zag dat mijn gezicht helemaal rood en opgezet was, Gadolinium is een soort jodium, en in het zout wat ik gebruikte zat ook Jodium. Niets jackpot dus, maar een ordinaire allergie.
Bij jullie ook de songfestivalkoorts gestegen?? Bij mij eigenlijk niet. Niets komt meer in de buurt van de kneuterige songfestivaljaren in de jaren 70. Kleine Natasja met gewassen haartjes op de bank, met een glaasje Ranja en een schaaltje chips. Mijn roze Holly Hobby japonnetje aan en genieten.
De avond duurde lang en de puntentelling nog langer. En telkens de teleurstelling dat Nederland niet won (dat van Teach Inn heb ik niet meegemaakt)
Ik weet niet of ik ga kijken, misschien alleen de uitslag, ik gun Douwe Bob de winst wel, hij lijkt wat op de filmversie van Jonny Cash gespeeld door Joaquin Phoenix, en ik vind het liedje heerlijk in het gehoor liggen…
Ook België vind ik echt leuk, de rest heb ik niet zo meegekregen. De kansen liggen bij Australië las ik net, wisten jullie dat Australië nu ook in Europa ligt?? Straks is het een wereldrijk joh!!
Maar alle gekheid op een stokje, als jullie dit lezen is de uitslag al bekend.
Natuurlijk is het wel op zijn plaats om een songfestivalnummer hier neer te zetten dus bij deze:
Hee daar ben ik weer… Ik was vorige week ook op vakantie bij opa en oma, en ik had geen gelegenheid om even wat te typen.
Het is altijd wel leuk hoor, als de familie weg gaat dan mag ik ook logeren.
Maar nu zijn we alweer een weekje thuis. Vrouwtje gaat nog foto’s plaatsen van Duitsland, maar ze kan het kabeltje van het fototoestel niet vinden. Ik weet waar het ligt, maar ik zeg even niets hahahaha.
“Het gaat al wel weer wat beter, ik heb een pijn gehad, ik kon bijna niet op mijn linkerzij liggen, en als ik op die zij lag en ik moest keren, dan deed dat ook weer pijn, maar eind van de week hoorde en voelde ik krrrrrak en toen zat het weer losser.”vertelde ze iemand door de telefoon. O jee die rug weer van haar, maar eerlijk is eerlijk het is haar eigen schuld. Het ging hartstikke lekker, ze kon weer fijn hardlopen, had weer de energie om een deel van het huishouden te doen en toen ging ze eerst Bieten Rooien, en daarna had ze alweer een stijve rug. Toen het weer wat beter ging, ging ze ijverig de ramen lappen, en de grote schoonmaak houden, matrassen schoongemaakt met baking soda eigenlijk haar hele huis kreeg een baking soda beurt, heerlijk vond ze het, en toen was haar rug weer stijf, gelukkig niet zo erg als in 2009 maar wel vervelend.
lekker bovenop vrouwtje
Als een oud vrouwtje stapt ze uit bed. En als ze op haar rug ligt dan ga ik boven op haar liggen, haar een beetje troosten. Dan aait ze me en knuffelt ze me, maar dan zegt ze nu weg, ik moet op mijn zij, en dan gaat dat krakemikkige lichaam weer op haar zij.
Ik heb haar wel zien huilen hoor, als iedereen weg is, of heel boos horen worden. Boos dat ze zelf zo’n stommeling is, dat ze niet voorzichtiger heeft gedaan, maar ook boos omdat haar lichaam niet wil wat haar geest wil.
Maar goed ze heeft zichzelf ermee, met haar stomme schoonmaakwoede. Nu zit ze weer bij de fysio, en dan is ze thuis flink aan t oefenen maar dan weet ze geen maat te houden.
haha geintje
Vandaag had de fysio gezegd dat haar SI gewricht scheef zat en dat heeft ie even recht gezet. En weet je wat ze dan zegt??? He het gaat weer beter, ik kan wel weer flink schoonmaken… Ken je het verhaal van de Ezel met de Steen??? Nou dat dus!
“Een Meid, een meid”, gilde ze blij. Ze had enorm tegen de bevalling op gezien. En terwijl het voor de tweede keer was. Ze had al een jongen, en dan bijna 4 jaar later een meisje. Een meisje, ze kon het niet geloven. Het meisje keek al alert de wereld in, alsof ze nu al begreep hoe het allemaal in elkaar stak. Perfect vond ze haar dochtertje, en ze was bijzonder boos op haar man, die zijn dochtertje minder mooi vond bij de geboorte dan zijn zoon.
Haar zoontje die, toen ze haar weeën probeerde weg te puffen, zingend zei: “Mama gaat lekker dood.. mama gaat lekker dood”, het kind was 3 jaar, wat begreep hij nou van wat hij zei, en toch dacht ze: Zie je wel, mijn zoontje ziet het ook al, dit gaat niet goed. Ze was bang doodsbang, en het liefst wilde ze de bevalling tegen houden.
Maar nu was ze er, en ze noemden haar Natasja Desiree….
Zo alert als Natasja met haar eerste blik de wereld in keek, zo zwak was ze toen haar moeder haar, nadat ze zelf geopereerd was aan een vastzittende placenta, het flesje wilde geven. Ze pakte het niet. “Zal ik haar dan toch maar de borst geven?, vroeg ze. Ze wilde het eigenlijk niet doen, omdat ze na de geboorte van haar zoon, zo vreselijk was afgevallen, de verpleegsters uit het ziekenhuis hadden gezegd, dat ze nog nooit een moeder hadden gezien die zo mager het ziekenhuis verlaten had. De borst pakte Natasja ook niet. Ze werd meegenomen door een kinderarts, zodat ze nagekeken kon worden.
Ze lag in bed, haar man naast haar, toen de arts met Natasja op de arm weer terug kwam. “Neem nu maar afscheid van uw kindje, we zijn bang dat ze het niet gaat redden” zei de arts. Met verschrikte ogen keek ze hem aan, “maar wat heeft ze dan”, vroeg ze wanhopig. De arts kon de ouders niet veel duidelijkheid geven. Iets met haar longen.
De daarop volgende dagen ervoer ze als een nachtmerrie, er was weinig duidelijkheid, weinig informatie.”Een ingeklapte long zei een andere arts, maar we doen er alles aan om haar beter te maken”.
in de couveuse
Een aantal dagen na haar geboorte, stopte haar hartje, en werd er hartmassage toegepast. Meer dan twee maanden lag ze in de couveuse, en mocht er niemand,behalve de artsen en verpleegsters, bij haar. Geen knuffel, geen aanraking. Ze was bevallen maar ze had haar kindje nog maar zo kort bij haar gehad. Vanachter het glas, zag ze haar dochtertje liggen, aan allerlei slangetjes, te vechten voor haar leven. Er was een verpleegster die een ander kindje uit de couveuse haalde en het voor het raam aan de ouders liet zien. Zij wachtte ook, wie weet, haalde ze haar dochtertje ook wel uit de couveuse. Maar het gebeurde niet. Met tranen over haar wangen, verliet ze de ruimte, waarom lieten ze haar kindje niet zien.
Natuurlijk redde het meisje het, het is immers de vrouw die dit stukje schrijft. Ze heeft tot haar zevende jaar onder behandeling gestaan bij de longarts, en toen werd ze genezen verklaard.
Hollands welvaren
Als het meisje verkouden was, had ze altijd bronchitis, dan hoorde je haar ademhaling gorgelen. Haar zware hoest, Pieterburen is er niets bij, deed ook zoveel pijn. Soms huilde ze midden in de nacht, omdat het hoesten maar niet wilde stoppen, terwijl haar borstkastje zo’n pijn deed. Maar ze riep niet om haar ouders, die wilde ze niet belasten. Maar wat was ze blij als haar moeder naar haar kamertje kwam, en haar verzorgde. Dan was ze weer rustig en kon ze weer verder slapen.
Altijd bij papa op schoot
Sporadisch echt sporadisch heeft ze nog last van haar longen. De arts had ooit gezegd dat ze er over heen zou kunnen groeien. En waarschijnlijk is dat ook gebeurd.
Haar moeder, heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat ze haar dochtertje zo’n lange tijd niet mocht aanhalen, verzorgen, dat er zo weinig informatie was.
Gelukkig zijn die tijden veranderd, mogen de ouders nu gewoon bij het kindje zijn als die in de couveuse ligt.
Waar ik nu weleens nieuwsgierig naar ben is, welke medicijnen ik toen gehad heb. Wellicht ligt daar ook wel aanleiding van rugklachten of zo… Maar waar zou ik dat na kunnen vragen?
Wat een heerlijk weer gister!!! Ik hou van de zon, dus ik kwam wel aan mijn trekken gisteren.
Afgelopen week waren we een midweek in Duitsland, het was heerlijk, het enige nadeel was dat ik enorm last van mijn rug had. Waar het nou weer fout gegaan is weet ik niet, maar draaien in bed en er uitstappen dat ging allemaal niet zo lekker. Tot de laatste dag toen merkte ik dat mijn rug weer een beetje soepeler was. Veel geoefend, en bewegen dat werkt kennelijk toch het beste.
Natuurlijk waren we 4 mei 2 minuten stil, ik zie de gezichten van mijn zoons wel hoor, ze proberen dan niet te lachen, en ik probeer dan maar niet zo op hun te letten.
Vorige week zondag kwam ik mezelf tegen op de televisie, ja echt waar. Ik keek naar de zender 192 tv en daar kwam dat liedje weer van Jon Anderson Hold on to Love, en daar zag ik mezelf op breedbeeld heel erg duidelijk, ik riep mijn zoons, gelukkig kwam mijn jongste nog even kijken, mijn oudste had gewoon geen interesse.
Vrijdag op de terugweg van Duitsland naar huis, zijn we langs oorlog en verzetsmuseum Overloon geweest. Het was enorm indrukwekkend. De verhalen die ik las, ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Vreemd dat het nu zo binnen komt bij mij, vroeger had ik daar totaal geen last van.
In het museum zag ik dat ik een berichtje van mijn buurvrouw had op Facebook. Natuurlijk ben ik gelijk gaan kijken, en wat bleek? Ik had een taart gewonnen van een bakker in Almere. Ik moest wel voor 16:00 bellen, en dat heb ik ook gedaan. Gister kon ik een heerlijke minion taart ophalen.
Het was een deel en win actie, en meestal doe ik er niet aan mee, maar nu dus wel, en met resultaat. Natuurlijk ben ik mijn buurvrouw dankbaar dat ze mij tagde, anders had ik nooit voor 16:00 uur kunnen bellen. Ik heb haar beloond met twee flinke taartpunten. Op de site van de bakkerij staat een foto van mij en een medewerkster, zo grappig.
Toen we bij het oorlog en verzetsmuseum vertrokken, luisterde we in de auto Veronica. Je kon daar een verzoekplaatje aanvragen. We waren 20 kilometer van huis toen ik de ingeving had om Veronica eens een smsje te sturen. Ik wilde wel Dreadlock Holliday horen, voor mijn 3 mannen. 5 minuten voordat we thuis waren hoorden we het nummer, zonder aankondiging. Ik kneep m, en dacht hoop maar dat de dj voordat we thuis zijn de plaat afkondigt, dan is de verassing des te groter natuurlijk. En werkelijk 200 meter voor ons huis kondigde hij de plaat af met: Deze plaat is aangevraagd door Natasja voor haar 3 mannen Joost, Floris en Michiel. Ik keek naar achter en zag Floris al met grote ogen kijken, ik keek op zij en zei tegen Joost: heb je het niet gehoord? Huh wat?? Dat plaatje? zei Joost.Die had ik voor jullie aangevraagd zei ik. Ja zei Floris, ik hoorde het en dacht huh dat is toevallig. Mannen…
Gister won ik ook nog de ijsprijs en ik dacht gelijk nou ik koop nu ook maar een staatslot ben nu toch in een winning mood!
De laatste jaren daar waren niet makkelijk. Maar nog steeds is er niemand dood, en daar is ook veel om dankbaar voor te zijn. De laatste jaren werd het voor mij steeds meer een opgave om blij te zijn op mijn werk, of nee, ik maakte er elke keer wel wat van. Ik ging vaak met lood in mijn schoenen. De glans was er al een tijd af, waarschijnlijk ook door de laatste jaren, maar ook door alle veranderingen. Veranderen, om het veranderen noemde ik het. Soms was ik bloed chagrijnig, maar had toch de kracht om vrolijk binnen te komen. Of ik begon te zingen, alsof ik in een musical zat. Een aantal van mijn collega’s waren meer familie geworden, we wisten zoveel van elkaar.
natasjaslifestyle.wordpress.com 