Bloggers ‘R Us -Tag

Ik heb een nieuwe Tag bedacht, misschien is ie ooit al wel bedacht, maar ik heb m nooit gezien.

Deze tag is om 10 bloggers die je graag volgt in het zonnetje te zetten. Je maakt een lijstje met je favo-bloggers, met een linkje naar hun website, en vertelt waarom zij de moeite waard zijn om te volgen. Het zou leuk zijn als je  deze tag overneemt, en vergeet je dan niet te vermelden dat deze van mij komt?

Ready? Steady? Go!

Gerdayd: zij maakt de mooiste foto’s, bezoekt vele musea en het is echt alsof je er zelf geweest bent, echt een aanrader om eens te gaan kijken.

BeSabine: Een nederlandse blogster in Columbia, maar zij heeft volgens mij al heel wat mooie plekjes op aarde gezien, ik zou zeggen, neem eens een kijkje, en zie wat een prachtige foto’s en informatie je ziet en krijgt.

Daily cup of blablabla: Altijd heerlijk om haar blog te lezen, haar power en doorzettingsvermogen, is vaak ook een trigger voor mij. Nesrin schrijft daarnaast ook heerlijk snel en vlot.

DiMario: De spreuk van de dag, de nieuwsoverzichten van elke dag, de mooie filmpjes en foto’s van Israel, maar ook de plaatjes van zijn kinderen zijn altijd leuk om te kijken en te lezen.

Mrs Brubeck: Haar blog is zo persoonlijk, en ze schrijft met zoveel liefde en gevoel over haar gezin, haar moeder en natuurlijk over haar pasgeboren kleinkind, het is mij regelmatig gebeurd dat ik met tranen in mijn ogen haar verhalen lees.

Terrebel: schrijft met een kritische noot over onze maatschappij, altijd leuk om te lezen

Curieuzeneuzemosterdpot: Ik heb altijd het gevoel dat ik mee op reis ben. De mooie verhalen en prachtige foto’s zijn een genot om te lezen en te bekijken.

Ogen in de schaduw: Merel maakt van een gewone dag een buitengewoon mooi gedicht.

Jaixy: Ze weet mij altijd te raken, haar moed, haar optimisme, haar doorzettingsvermogen, ik heb zoveel bewondering voor haar.

En last but not least:

Morgaine’s Passions: Zij was het die mij kennis liet maken met wordpress, haar blogs zijn ook altijd super leuk om te lezen, over haar liefde voor de cliënten van “Het kan” Over haar gekke kat Picasso, of over haar liefdesleven, eerlijk zoals ze is, geen blad voor haar mond nemend.

Ik hoop dat jullie deze tag willen overnemen, en dat je het leuk vind hoe ik jullie benoemd heb.

 

Lazy Sunday #54

Vandaag gaan we met Lazy Sunday terug naar 1985. Het jaar waarin Madonna een film maakte, Desperately Seeking Susan, en maar liefst 5 singeltjes uitbracht. Dit is het jaar van Live Aid ( Ik mijn wekker gezet om 3:00 uur in de nacht om Duran Duran te kijken, en och wat viel de zang kwaliteit van Simon toch tegen), Back to the future en The Breakfast Club.

 

In mijn eerste jaar van de middelbare school, besloot ik het allemaal anders aan te pakken. Ik werd klassenvertegenwoordigster, en organiseerde met mijn vriendin en mede klassenvertegenwoordigster een klassenavond. Als klassenvertegenwoordigster was je verantwoordelijk voor het klassenboek, waarin de leraren absentie en en opmerkingen neer konden zetten. Ik weet nog dat ik mij wel een hele meid voelde.

De klassenavond was een succes, natuurlijk had ik er een playbackshow bij georganiseerd, en ik playbackte Pia Zadora en Jermaine Jackson samen met mijn vriendinnetje, maar een ander klasgenootje vroeg aan mij of ik samen met haar Danny de Munck wilde playbacken, met: Ik voel me zo verdomd alleen. Natuurlijk stak ik die middelvinger op, wat in die tijd natuurlijk een toppunt van lef was. Ik had succes, en won de playbackshow met zowel Pia Zadora als Danny de Munck.

De school waar ik op zat was nog maar net een jaar voor mij begonnen, en dus een hele kleine school met alleen eerste en tweede klassen. Er werd vreselijk op je gelet. En dus ook die keer dat ik een joggingbroek met rokje droeg. Voor ik het wist stonden er een heleboel kinderen rondom mij, die mij smalend vroegen (denk plat Amsterdams): Wat heb jij nou aan? Waarop ik bijdehand zei:, Dat kun je toch wel zien? Of heb je stront in je ogen? “Wat zei je?” vroeg een meisje. “Of heb je stront in je ogen”, zei ik nogmaals. Ze begon uitdagend te lachen en riep:’Dat is twee keer’ Waarop ik zei:’Bedankt voor het optellen, aftrekken kan ik zelf wel’ Nou die opmerking heb ik geweten: “Oh vertel eens, wat is aftrekken?” Door mijn zenuwen antwoordde ik “2-2=1” Ze moesten nog harder lachen, en ik sprong van mijn stoel af, en liep huilend naar de W.C. Daar kwam dat meisje weer aan, nu met haar vriend: “Hij wil je wel laten zien wat aftrekken is hoor” Ik moest naar mijn mentor en vertelde het verhaal, de mentor kwam niet echt voor mij op en zei: Tja je ziet er nogal apart uit.

En elke keer als ik langs bepaalde meiden kwam, riepen ze: “Weet je al wat aftrekken is?” Wel grappig dat later een van die meiden, mijn schoonzus werd, en nog later een vriendin. Zij kon zich er niets meer van herinneren.

13 jarige ik in 1985

In die zomer werd ik voor het eerst ongesteld. Ik weet nog dat mijn moeder zei: nu moet je uitkijken met de jongens, en ik dacht alleen: huh? Waar heeft zij het over, jongens waren voor mij iets onbereikbaars.

Na de zomer ging ik naar de tweede klas, en leerde weer een nieuw meisje kennen, waar ik mee bevriend werd. Madonna speelde een grote rol in mijn leven ik wilde ook zo zijn als haar. Ik danste op de tafels, toupeerde mijn haar, en had strikken in mijn haar. Ik zong keihard op de fiets Holliday en ik maakte mij op met roze en paars. Niemand in mijn klas durfde zich nog op te maken, en hun haren te verven, ik mocht het allemaal wel, en deed dat ook.

Madonna performs for a sold out crowd at the Live Aid concert at JFK Stadium in Philadelphia, Pennsylvania, July 13, 1985. Photo by Frank Micelotta/ImageDirect.

We hadden op deze school ook het vak Drama, een vak waarin ik mijn hart ophaalde. Heerlijk toneelspelen. Nooit zal ik mijn gênante voordracht vergeten, bij het toneelstukje: Dit is het verhaal van de rode vinger. Ik was ongesteld, ik was heel erg ongesteld, ik was na de eerste keer een paar dagen, vaak zes weken aan een stuk door ongesteld, en niet een klein beetje. Jullie raden het al: ik had een lichte broek aan, en ik moest steeds zeggen: Dit is het verhaal van de bloedende vinger. En opeens hoorde ik achter mij iemand zeggen: En jij hebt een bloedende …!

Terug kijkend snap ik ook wel, waarom ik mezelf niet al te serieus neem, waarom ik geen streber ben, waarom ik hou van scherpe humor, ik zou wel moeten met die pesterijtjes en mijn onhandigheid, want ik heb het al eerder gezegd zonder die humor, had ik het nooit overleefd.

walkman maar ik had m in het wit

Maar nu de muziek, en jongens dit is weer een lijstje om je vingers (geen bloedende vingers ;-)) bij af te likken, heel veel nummers: Alive and Kicking, Born in the USA, Dress you up, had ik op mijn cassettebandje in mijn walkman, een witte sony. Die luisterde ik elke dag, als ik met de bus naar school moest, of weer naar huis ging.

En hebben jullie gênante momenten gekend die jullie willen en of durven te delen?

ps: onder rode tekst Duran Duran Simon le Bon’s false Note

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1985

Rommelroute

MZGZ_Deelnemersposter_Rommelroute_001_32

Zondag is het zo ver, dan is er een Rommelroute in mijn wijk. Vorig jaar is dat volkomen langs mij heengegaan, maar deze keer niet, ik heb mij opgegeven.

Mijn buurvrouw heeft er vorig jaar aan meegedaan, maar volgens mij was er niet zo heel veel animo, maar wie weet is er nu wat meer bekendheid en komen ze zondag snuffelen bij mijn huis, tussen de boeken, strips en DVD’S. Meeste zijn kinderboeken en kinder dvd’s bijvoorbeeld van Bob de Bouwer. Mijn zoons vinden zichzelf er te groot voor. Ik zou ze kunnen bewaren tot ik ooit kleinkinderen heb, maar dan zal er wel weer wat anders zijn, maar ook diverse boeken van Tess Gerritsen en zo.

Ik heb nog niet gekeken hoe het weer wordt zondag, ik denk zelf mooi. De laatste dag van de vakantie alweer. Hoewel mijn oudste zoon pas dinsdag weer even naar school moet om zijn boeken te halen, en de rest van de week gaan ze leuke dingen doen.

Met mijzelf gaat het langzaam maar zeker ook weer beter, het heeft een tijd geduurd dat gekwakkel, van mijn rug, mijn buik, en het gammele gevoel. Waarschijnlijk de overblijfselen van een stressvolle tijd vorig jaar, toen ik nog bij mijn baas werkte en het eigenlijk gewoon niet meer lekker liep.Ik heb verschillende onderzoeken gehad, en van bijna alle onderzoeken de uitslag gekregen, die waren gelukkig goed. Nu hoor ik maandag nog een tweetal uitslagen, ik ga er vanuit dat deze ook goed zullen zijn.

Gisteren ben ik met mijn oren naar de KNO arts geweest, die ze heeft uitgezogen. Ja want dat is een verschil met een gezondheidscentrum, want die spuiten je oren uit met water. En daar heb ik niet zulke goede ervaringen mee. Ik heb dat een aantal jaren geleden gedaan,en er een fikse oorontsteking aan overgehouden, dus ik wilde dat nu natuurlijk niet verzoeken.

De KNO arts, zag in mijn linkeroor een behoorlijke prop tegen het trommelvlies aan zitten, en dat terwijl de dokter in dat oor helemaal niets zag. Toen ik dat tegen de KNO arts zei, antwoordde ze dat de dokter dat waarschijnlijk met haar instrument, niet kon zien. Nou dat geeft vertrouwen dacht ik. Ik ben maar wat blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb en een verwijskaart heb gevraagd, want ik ben bang dat mijn ontsteking dan alleen maar weer erger was geworden. De KNO arts zag idd nog restjes van een ontsteking zitten maar het ging de goede kant op. Ik hoor gelukkig weer iets beter, hoewel mijn linker oor altijd wat minder is. Daarom heb ik in oktober een gehoortest voor de zekerheid.

Ik merk langzaam maar zeker dat ik weer meer de oude wordt, ik wil graag weer een leuke baan, en heb al op diverse vacatures gereageerd. Omdat ik vanuit de ziektewet solliciteer, gaat het eigenlijk om reïntegratie, helaas krijg je bij het UWV, niet heel veel steun en duidelijkheid over waar en hoe te solliciteren vanuit de ziektewet, ik solliciteer maar gewoon op diverse baantjes en ik zie wel waar het schip strand.

Vandaag wordt een hele mooie dag, en ik denk dat ik eens lekker naar het strand ga.

Wil je informatie over de rommelroute? Kijk dan bij http://www.rommelroutealmere.nl/Seizoenenbuurt/kaart, en wie weet zie ik jullie zondag!!

Lazy Sunday #54

Back to the eighties en vandaag gaan we terug naar: 1984.

Dit jaar stierf mijn andere opa, de vader van mijn vader. Nam ik met een afscheidsmusical afscheid van mijn basisschooltijd, en moest ik iedere dag een eind fietsen naar school.

We keken naar Miami Vice, Ricardo Tubs en Sonny Crocket, de serie is geinspireerd op de drugsoorlog die de stad Miami begin jaren 80 in zijn greep hield, waar bij de drugshandelaren vrij spel leken te hebben, extreem geweld gebruikten en geld in overvloed leken te hebben. Veel afleveringen zijn geinspireerd op echte politiezaken uit deze periode. Miami Vice was destijds een vernieuwende serie, de afleveringen hadden veel weg van new wave- video clips, en veel synthesizermuziek van Jan Hammer.

Deze scène speciaal voor Joost!

Ook de sciencefiction-televisieserie V begon in 1984. V ging over  een vloot ruimteschepen die in New York landt, en daar blijken buitenaardse bezoekers menselijke wezens te zijn. Ze zijn op aarde om de mensheid te waarschuwen voor de fouten die zij op hun planeet maakten. Bron wikipedia

De film Romancing the stones kwam uit, met Kathleen Turner en Michael Douglas in de hoofdrol.

Mijn opa stierf in april dat jaar, de vader van mijn vader. Hij werd gecremeerd, ik vond het zelf heel heftig. Ik was 12 jaar, en heb me er daarna heel lang rot over gevoeld. Afscheid nemen is nooit mijn sterkste kant geweest.

Ik was op 9 juli 1984 (lang leve mijn dagboek) 1,53 m lang, en ik had kort of half lang haar, (t is zoals je het zelf wil noemen, schreef ik zelf in mijn dagboek) Ik ben dun  en heb dunne streepjes lipjes, mijn gezicht is rond en m’n wangen bol. Een klein neusje en kleine handen. Mijn kamer is vaak rommelig, maar als ik, of te wel mijn moeder het opruimt is het heel gezellig. Bron dagboek 1984.

Mijn broer zat zwaar in de pubertijd en zat me vaak te pesten, hij noemde mij dun en lelijk. Hij draaide vaak harde discomuziek,en vond alles van mij erg stom.

We gingen met school op kamp, en ik had een nieuwe opoe fiets gekocht. Het kamp vond ik vreselijk, we hadden rot weer, en al mijn kleren waren nat en klam geworden. Wat was ik blij toen we naar huis gingen met de fiets, hoewel ik op de terugweg niet mee kon komen en uit pure nijd mijn fiets in de berm smeet en huilend riep ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik zat op jazz ballet, en kreeg last van mijn rug, er werden foto’s gemaakt en ze zagen een verdraaide wervelkolom, met behulp van fysio moest het goed komen. En dansen kon ik tot mijn grote verdriet wel vergeten.

kamp zesde klas, ik met kort haar rechts

We hadden de eindmusical en ik had al mijn pijlen op de hoofdrol gezet, helaas ging deze aan mijn neus voorbij, en mocht ik alleen 3 minuten dansen als bosgeest. En verder mocht ik souffleren. (Weer een droom aan diggelen)
Ik deed niet veel in de schoolvakantie, en ging na de vakantie met een lederen rugtas naar de middelbare school. Ik leerde nieuwe kinderen kennen,en maakte nieuwe vriendinnen. Liet ik mij op de basisschool nog op mijn kop zitten, dat was nu voorgoed voorbij.

Wham

We dansten op Wham, wake me up before you gogo en Freedom. En ik viel als een blok voor frontman Simon le Bon van Duran Duran, met een grote poster van hem boven mijn bed viel ik in slaap, geen jongen voldeed aan mijn hoge eisen die ik stelde dankzij Simon. 

Simon le Bon

Eind van dat jaar bracht Bob Geldof samen met Midge ure Band Aid uit met Do they Know its Christmas, jullie begrijpen, ik smolt bij het stuk 

“it’s hard

But when U’re having fun

There’s a world outside your window
And it’s a world of dread and fear

Where the only water flowing

Is the bitter sting of tears”

Ook Wham bracht een kerstplaat uit namelijk Last X-mas, en smolten we van Careless Whisper van George Michael.

Naast Duran Duran en Wham, kwam Madonna de top 40 binnen met Holliday… Volgende week 1985 en de invloed van Madonna op mijn leven.

Hier de beste platen van 1984.

Welk nummer vind jij leuk en wat herinner jij je van 1984

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1984

 

Een nieuwe Over Mij & andere blogjes

Ik heb van de week de pagina over mij bijgewerkt. Dus heb je interesse om het te lezen?

Hier de link!! over mij

Ook als je wil weten waar G-Spot is: kun je dat hier lezen:

waar is G spot

Of het emotionele Niemand weet hoe laat het is

niemand weet hoe laat het is

Ook een leerzaam blog om te lezen is van mijn vriendin Morgaine, over Scharoline:

Scharoline

En het mooie werk dat zij doet:

DBS Het Kan!DBS Het Kan!

Veel leesplezier!

Liefs Natasja

 

 

Waar is G-Spot?

Jaren geleden kon je over al G spot vinden, maar opeens is het verdwenen. Mijn broer was er altijd gek op, de G-spot, maar nu is het nergens meer te vinden. Voor mij een reden om eens uit te zoeken waar G spot gebleven is. Nou en dat heb ik geweten.

Bij het googlen op G-spot kwam ik er achter dat G spot wordt gezien als de moeder aller plekken wat orgasmes betreft. Oh maar dat bedoelde ik  niet! Naar deze G-spot was ik niet op zoek! Maar ja als je dan toch bezig bent wil je als vrouw toch wel weten van het hoe of wat, want stel dat je op je 44 jaar, nog heel wat bij kan leren. Nou ja ik ga het hier ook niet verder uit de doeken doen, google G Spot, en kijk of je deze ook al hebt ontdekt.

Nee met G-spot bedoel ik eigenlijk die frisdrank die mijn opa vroeger in zijn koelkast had staan. Zo’n glazen fles, met gele vloeistof en groen rond etiket, vandaar dus de naam G-Spot, uh ik bedoel Green Spot. Zoals gezegd, mijn broer en volgens mij mijn neven vonden het allemaal heerlijk, ik vond het niet te drinken, ik verwachtte een soort fanta/sisi achtige frisdrank, maar in plaats daarvan kreeg ik een fanta/sisi zonder prik, getver. Maar mijn opa had niet anders. En dat vergat ik nog weleens. Dus als we daar waren en hij vroeg of ik wat te drinken wilde, en ik zei ja, dan kreeg ik dus die Greenspot, en aangezien ik zo opgevoed ben dat je een gegeven paard niet in zijn bek mag kijken, zei ik vriendelijk dank u wel, en dronk een paar slokjes uit het glas, blll.

Greenspot kon mij niet echt bekoren.  Greenspot komt oorspronkelijk van de Greenspot Company in Californie, halverwege de jaren zestig raakte de brouwerij Oranjeboom, het huidige Interbrew in Breda in gesprek met de Greenspot Company. Deze brouwer geloofde wel in het prikloge drankje en nam de licentie voor Nederland over om het merk te gaan voeren. In ongeveer 1966 kwamen de eerste flessen Greenspot uit de Sparks limonadefabriek. Greenspot werd een succesvol product en de Amerikanen feliciteerden de Nederlandse brouwer met de recordverkoop van 31.000 kistjes ‘familysize’ flessen in een warme zomerweek.

Het groene logo met de geschreven letters verscheen ook op andere producten oa ijsjes, Sinas-en citroendips voor twintig cent, een waterchocoladestick voor een kwartje.”

In de jaren ’70 kreeg het drankje meer en meer concurrentie van vruchtensappen. Veel mensen kozen niet meer voor prik maar voor 100% fruitsap. Een engels dochter bedrijf dacht het ei van Columbus te hebben met een vruchtenlimonade met 55% sinaasappelsap, terwijl Greenspot dat al jaren had.

In 1988 ging de brouwer voor de frisdranken een joint venture aan met Coca Cola Beverages. Niet veel later nam Coca Cola de prikhandel over. Nadat Coca Cola Greenspot overnam, is Greenspot spoorloos verdwenen, waarschijnlijk omdat Coca Cola vindt dat het drankje niet genoeg opleverde. bron: nrc.nl 30.10.2000

Ik hou niet van Greenspot, ben dol op Coca Cola, en nu mogen jullie zelf je conclusie trekken.

Kennen jullie Greenspot? 

 

Niemand weet hoe laat het is.

“Je ouders zullen misschien gezegd hebben, kijk je uit? Doe je voorzichtig? En natuurlijk heb je gezegd: Natuurlijk, ik weet wat ik doe, ik fiets al jaren”

Op vrijdag de laatste dag van onze vakantie, sterker nog het laatste uur voor we vertrokken, kregen we een mailtje binnen, van een vader, die zijn clienten op de hoogte moet stellen over het onmenselijke verlies wat zijn familie ten deel viel, zijn zoon en tevens partner in de zaak, was tijdens zijn vakantie verongelukt op de fiets. 30 jaar.

Toen ik het las knapte er weer even wat bij mij, mijn vader, hij had zijn fietsongeluk wel overleefd. Deze jongen met een grote en mooie toekomst voor zich, deze jongen had het niet overleefd.

Ik liep nog even naar het zwembad, en moest het even laten bezinken. Waarom gaat de een wel dood, en blijft de ander leven? vroeg ik mij af. Heeft de een mazzel en de andere pech? Is er een lotsbestemming, of is het gewoon allemaal anarchie en hebben we nergens grip op. Wij zijn volgens mij als mens de enige bewoners van deze aarde die overal grip en controle op wil uit oefenen, en denken dat het leven maakbaar is.

In mijn hoofd zong Youp weer, niemand weet hoe laat het is, we leven nu, op dit moment, er is geen morgen, er is alleen nu, dacht ik daarna.

We stapten in de auto, op weg naar huis, en ik moest telkens aan het verschrikkelijke nieuws denken. Je kind verliezen, dat is toch het ergste wat er bestaat? Op de radio klinkt Pink Floyd, Wish you were here, ik zit achterin de auto, met mijn jongste met zijn hoofdje op mijn schoot, zijn oogjes dicht, ik kijk naar zijn lieve mooie snuitje, en ik voel een traan over mijn wang glijden.

Wij kwamen gezond en wel weer thuis. Met een heerlijke vakantie achter de rug. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd.

Note: later lees ik dat Wish you were here op zijn uitvaart gedraaid is….

 

Lazy Sunday #53

We gaan weer terug naar de jaren ’80, ditmaal het geboorte jaar van blogster Nesrin van Daily cup of blablabla. Hier gaan we terug naar 1983!

1983 was het jaar dat ik besloot om danseres te worden. We keken naar de televisieserie The kids from Fame, och wat hebben mijn moeder en ik gehuild bij de scene en liedje Starmaker. The A-Team, stormde op een van onze twee Nederlandse netten voor bij (we hadden toen 7 kanalen 2 Nederlandse 2 Belgische 3 Duitse zenders)… I love it when a plan comes together. De stoere BA Baracus die nooit een vliegtuig in durfde en dan verdoofd werd, maar dan ook vooral de muziek he? tatarata tatata tataratata tatatata. Oké  hier is de muziek:

Natuurlijk keken we ook naar Michael Knight, The Knight Rider, die september 1982 zijn pilot beleefde.

We stuurden ene Bernadette naar het Eurovisiesongfestival, met Sing me a song, wie kent het nummer niet, en daarmee werd Vulcano tweede op het het nationale songfestival met een beetje van een dit en een beetje van een dat. Echter de laatste die optrad dat jaar Nicole uit Duitsland, won het Eurovisiesongfestival met het eenvoudige Ein Bisschen Frieden, die ze in de finale in meerdere talen zong oa een beetje vrede.

In 1983 zat ik in klas 5 en ging over naar klas 6. Ik trad regelmatig op school op tijdens, zoals ze dat noemden de bloksluiting, en stond ik te playbacken en te dansen op oa Highfidelity, van The Kids from Fame, maar ook op Fame, compleet met mijn roze balletpakje met rokje en mijn roze beenwarmers en dito lederen balletschoentjes. (Jammer genoeg zijn daar geen foto’s van, vroeger werden er niet zo vaak foto’s gemaakt, dit is natuurlijk ver voor het digitale fototijdperk, en hadden we een rolletje met maximaal 36 opnames, die je moest laten afdrukken bij de fotograaf).

Ik trad met twee vriendinnetjes op in de sporthal van Almere, als drie punkers, die meidengroep van kinderen voor kinderen deden, en dat optreden was echt een leuk succes. Maar het optreden wat mij in dat jaar het meeste bij is gebleven, is toch wel mijn legendarische optreden als Irene Cara met Flashdance. Ik had het allemaal tot in de puntjes voorbereid, ik begon rustig op de grond, daarna zou ik opstaan en verdere dansen en springen, het rokje zou uit gaan wat ik over mijn gympakje aan had, en ik zou zou mijn beste optreden ooit geven. Het ging allemaal naar wens totdat het rokje uitging, ik heb het al eens eerder verteld, op dat moment, begon het klappen en joelen, en ik dacht, yessss succes!! Nadat mijn act klaar was, en ik het applaus in ontvangst nam, hoorde ik waarom er zo gejoeld en geklapt werd, namelijk mijn onderbroekje was onder mijn gympakje uitgekomen. En eigenlijk kon het me niet veel schelen, ik had fijn gedanst, dansen was mijn leven, daarin kon ik mij uiten, daarin kon ik mijn lichaam laten zweven als in een droom.

Ik deed aan klassiek ballet en later aan jazzballet, dat vond ik leuker, en vlotter, en ik was fanatiek, ik oefende net zo lang tot ik die spagaat en split kon, ik legde moeiteloos mijn benen in mijn nek. Als ik mijn zwakke enkels verzwikte verbeet ik de pijn en ging gewoon door. Danseres dat was mijn doel, danseres en actrice dat ging ik worden.

mijn laatste foto met lang haar, en dan een schoolfoto met kort haar 😳

Ik wilde tot groot verdriet van mijn moeder kort haar, zij maakte twee vlechten en knipte mijn haar tot over mijn schouders en zei nog: dit staat ook leuk! Maar ik was onverbiddelijk kort moest het worden en kort werd het.

zo’n soort typemachine was het, waar de letters ook vaak vast zaten

Ik schreef mijn eerste verhaaltje Dipneus en  de gevaarlijke draak, over een kaboutertje die een vreselijk geluid hoorde, wat later een draak bleek te zijn. Dit verhaaltje typte ik met de typemachine van mijn ouders, niet zo’n elektrische maar eentje met van die pootjes met letters er aan en een inktlint. Helaas heb ik ook niet meer de verhaaltjes die ik schreef.

Ik luisterde met mijn beste vriendin naar Lionel Richie’s Elpee Can’t slow down, waaronder Hello op stond. Cindy Lauper werd populair met haar Girls just Wanna have fun. En ene Madonna, bracht een liedje uit, Holiday, maar die zou het onderspit gaan delven van Cindy Lauper, aldus de critici.

vlnr Cindy Lauper Madonna en Culture Club

David Bowie was hot met Let’s Dance en China Girl, The police had succes met every breath you take, en Culture Club met Karma kameleon. IK heb de lijst van 1983 eens bekeken maar daar zitten toch wel voor mij pareltjes bij hoor… Ook brak in 1983 mijn all time favorite band door Duran Duran, maar mijn interesse voor die groep en vooral in de front man kwam een jaar later… volgende keer dus meer.

Hier de lijst van de populairste platen dat jaar en wat is jouw favoriete plaat, of je leukste herinnering? Deel het!

http://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1983

 

 

Italië Zon Pizza Pasta en Oorpijn

Daar ben ik weer! Net terug van vakantie, met twee ontstoken oren, maar wel een lekker kleurtje en daar gaat het om. 😉

3 weken vertoefden we in Italie, heerlijk weer, overheerlijke pizza’s pasta’s en andere culinaire lekkernijen, maar vooral heet, bloed heet.

sleutel bijpassend bij de tas

Nou oke, de eerste week was het best goed te doen, en hebben we twee steden bezocht, Florence en Volterra. In Volterra heb ik natuurlijk weer een heel mooi tasje gekocht, en sleutelhanger, ik kon het weer niet laten, hier heb ik het al eens over mijn tassen verslaving gehad.

De tweede week begon de temperatuur daar behoorlijk te stijgen, en hebben we maar een uitstapje gemaakt naar Lucca, Lucca is ook echt een leuk stadje om naar toe te gaan, met leuke winkeltjes en terrasjes. Echter het was zo heet, dat het eigenlijk niet leuk meer was om te winkelen.

Pelle in Lucca

Gelukkig was het begin van de derde week, dwz maandag, een wat mindere dag, bewolking en niet zo heet, we zijn toen naar Siena gegaan, wat heerlijk winkelen was, omdat de temperatuur redelijk aangenaam was. Siena heeft zo’n mooi rond plein waar sinds 1287 (De Palio) paarden races gehouden worden. De race gaat tussen de 17 wijken die binnen de stadsmuren van Siena liggen. De race vindt tweemaal per jaar plaats op 2 juli en op 16 augustus, helaas zijn we er niet op beide data.

In Siena kocht ik een leuk lederen rood jasje.

Verder hebben we dus veel gezwommen, gezond ik heb mij keurig ingesmeerd, ik begon met factor 30 en eind van de vakantie gewoon olijfolie, tja ik verbrand dan niet meer…., en gelezen (Huis met een zwembad, Herman Koch, Sterf twee keer, Tess Gerritsen, een boek van Herman Finkers, niet uitgelezen, en twee korte verhalen van Thomas Ross Mensenjacht. Ik werd vaak  ’s nachts wakker en kon dan niet slapen, en ging dan nog een paar uur liggen lezen.

lekkere Bruscetta in Volterra

Mijn vriend en kinderen, waren de hele vakantie aan het duiken, kijken hoevaak ze onderwater heen en weer konden in het zwembad. Mijn oudste kon dat geloof ik 2x mijn jongste een keer. In het begin zei ik tegen ze dat ik dat niet ging doen, slecht voor mijn oren. Ach welnee, probeer het nou gewoon. En ja daar ging ik, eerst het halve zwembad door, toen drie kwart, alles ging lekker, en op dinsdagmiddag in onze laatste week lukte het mij om het hele zwembad onderwater te zwemmen. Toen ik omhoog kwam, voelde ik het al, mijn linker oor zat dicht. Ach een beetje water dacht ik nog. Woensdag was ik nog steeds doof, en mijn oor werd pijnlijker, woensdag nacht kon ik amper op mijn oor liggen, en lag ik vanaf 5:oo uur te kermen van de pijn. Om 09;00 uur zaten we daar bij de hulppost. Allora hoorde ik m zeggen. Ik kreeg een receptje mee, en moest naar de apotheek.
Het receptje  bleek gewoon paracetamol te zijn, maar het onderdrukte de pijn in ieder geval. Ik mocht niet zwemmen en lag ook op bed.

Donderdag heb ik wel voorzichtig in het zwembad vertoefd, het was zo heet. En zijn we ook nog uiteten geweest en naar de Enoteca, waar we vaker zaten deze vakantie, in mijn vorige vakantieblog, heb ik het daar al eens over gehad, ze hebben daar zulke lekkere en speciale wijnen, en bieren, en dan die lekkere hapjes die je er bij krijgt, ik vind het altijd genieten.

lekker eten en drinken

Vrijdag werden we wakker en regende het wat, het zou onze laatste dag zijn, dus we pakten alles in, en ik waste de laatste vuile was nog, zodat ik dat als ik thuis ben niet meer hoef te doen. We gingen met zijn 4en bij een cafeetje wat drinken, cappuccino en een lekker broodje, en toen de zon weer doorkwam reden we weer terug.

Nog even die laatste zonnestralen pakken, en dan naar huis.

Thuis aangekomen na een nacht doorrijden, heb ik gelijk maar de huisartsenpost hier gebeld.

De oren zijn goed ontstoken, en heb nu druppeltjes gekregen, paracetamol werkt alleen maar tegen de pijn maar niet tegen de oorzaak.

De oorpijn is gelukkig wat minder nu, al kraakt en knakt er van alles in mijn hoofd bij het slikken. Ik ben nog wel wat doof, maar ook al weer minder…. Leuk hoor dat duiken, maar volgende keer met oordoppen…..

Humor

Humor behoort tot de standaarduitrusting opje tocht door de wildernis van het leven. Deze tekst zag ik eergisteren op de site van: Di Mario!

Het was heel toevallig, of niet toeval bestaat het of juist niet, maar ik had het er ’s morgens over met mijn oudste zoon, over humor. Ik vertelde dat ik van humor houdt, een beetje gek doen en relativeren. “Sommige mensen hebben gewoon geen humor, zei ik hem, en lachen om hun eigen grappen.” Mijn zoon moest lachen en wist precies wat ik bedoelde. 

Ik hou van humor die dingen relativeren, soms kan dat best hard zijn.

Mijn nummer 1 grap vind ik nog wel, hoe luguber ook: nadat mijn vader zijn onderbeen kwijt raakte, en in het ziekenhuis lag, kregen wij van het ziekenhuis een tas met de spulletjes die mijn vader op de bewuste dag droeg en mee had. Ik vertelde het aan een vriendin van mij dat we die tas hadden gekregen, en zei: toen ik zijn linkerschoen pakte, zat daar zijn voet nog in. Wat??? Gilde ze, nee natuurlijk niet lachte ik. Op het moment dat ik het zei was ik intens verdrietig, maar om me iets beter te voelen, gooide ik er een beetje humor in, het breekt vaak ook het ijs vind ik.

Vroeger lag ik vaak gebogen over mij bureau van het lachen met mijn collega’s, een collega was zo droog dat ik altijd om haar opmerkingen moest lachen.

Mijn broer is ook altijd een gangmaker, er werd over hem gezegd: een avondje Rip, is leuker dan een avondje Toon Hermans. Ook ik lig vaak in een deuk met hem.

Mijn moeder en ik fietsten lang geleden samen een stukje, ze vertelde over haar dove vriendin die met haar andere dove vriendinnen zouden gaan winkelen, nou zei mijn moeder droog, dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd, en ik kijk haar aan, en ik begin me toch te lachen, en dan pas valt ook bij haar het kwartje.

Ook mijn vader kan er wat van: laatst zei hij: kijk eens ik kan gewoon mijn been in mijn nek leggen, hij koppelde zijn kunstbeen af en legde m in zijn nek!

Humor laat de grootste problemen verkleinen, zonder Humor zat ik hier vast niet meer!