#En weg is ze: Vriendschap

Ik ben moe, heel moe. Het was een zware dag. Soms ben ik al die cliënten wel een beetje zat. De een heeft het nog erger dan de ander. Get a life! denk ik wel eens. Ik stap mijn appartement binnen, ik schop mijn schoenen uit. Ik loop naar de badkamer, alwaar ik de kraan openzet om mijn bad vol te laten lopen. Daarna loop ik naar de keuken, ik schenk mezelf een bubbeltje in, ik snij wat stukjes kaas af en loop naar mijn slaapkamer, waar ik mij uitkleed. Ik bekijk mijn naakte lichaam in de spiegel. Hmm die vetrolletjes bij mijn buik die doorlopen naar mijn rug, daar zou ik wel wat aan kunnen doen, maar nu nog niet, nu even relaxen. Ik loop de badkamer weer binnen, en wentel mijzelf in het warme water. Ik voel de warmte als een liefdevolle aanraking op mijn huid. Mijn hoofd leg ik neer op mijn hartvormige badkussen, mijn ogen dicht, alleen ik en het badwater.

“Wat stelt vriendschap dan voor? tegenover mij zat een vrouw van midden veertig. Ze is een beetje fatsig als ik haar zou moeten beschrijven. Haar gezicht staat niet erg vriendelijk, eerder verveeld. Volgens mij heeft ze jaren niet gelachen, want bij haar ogen zijn geen rimpeltjes te ontdekken, maar haar mondhoeken hangen met lijnen naar beneden. Ze komt al een aantal maanden bij mij. Ze is een typisch voorbeeld van een oude vrijster, hoewel ik het idee heb dat ze niet weet wat vrijen betekend. “Ik sta altijd voor iedereen klaar, gaat ze verder. “Dag en nacht, ben ik bereikbaar voor ze, dan bellen ze weer met een verhaal: ik heb een leuke jongen opgepikt, Hij is licht getint, bruine ogen, haren tot op de schouder, en een goddelijk figuur. Hij was lief, begripvol. Zijn vrouw wil sinds ze kinderen hebben niet meer, de spanning is er af. En met mij vind hij terug wat hij bij haar verloren is, en meer. En dan altijd weer hetzelfde verhaal: Ik denk dat ie verliefd op mij is, maar het niet durft toe te geven, omdat hij zijn gezin niet in de steek wil laten. “En wat zeg je dan tegen zo’n vriendin? vraag ik haar.  “Dat ze waarschijnlijk gelijk heeft, dat ze leuk en mooi is, en dat hij gevoelens voor haar heeft, maar dat het moeilijk voor hem is om voor haar te kiezen. “Maar wat denk je dan echt? vraag ik haar. “Dat ze dom, en naïef is, dat ze hopeloos op zoek is naar liefde, en dat de mannen dat misbruiken. Tenslotte zijn mannen bloedhonden, zij ruiken wanhopige vrouwen op afstand.  ‘Maar waarom zeg je dat niet dan? Geschokt kijkt ze me aan. ‘Dat kan ik toch niet maken? Ik kan toch niet alle hoop die ze heeft in diggelen slaan? ‘Wat is dan jouw probleem ? vraag ik haar een beetje geïrriteerd Ze kijkt me aan alsof ik haar net geslagen heb. “Hoe, hoe bedoel je? vraagt ze. Oké denk ik, ik zal dit anders moeten aanpakken. ‘Wat verwacht je van vriendschap?, verduidelijk ik. ‘Gezelligheid, eerlijkheid, en er voor elkaar zijn als er wat is, antwoord ze. ‘En ben jij eerlijk? vraag ik haar. ‘Ja zegt ze, ik probeer zoveel mogelijk eerlijk te zijn. ‘O ja? Je verteldt me net dat je je vriendin naar de mond praat terwijl jij eigenlijk iets heel anders denkt. Als jij geen eerlijkheid geeft, dan hoef je dat ook niet van een ander te verwachten. ‘Ik probeer alleen maar het goede van een vriendin te zien. Ik probeer haar onzekerheden te verzachten, door haar op te beuren. De wereld is al zo hard, zegt de oude vrijster. “Wie ben ik om iemand die zichzelf niet zoveel waard vind de grond in te stampen. Er mankeert tenslotte aan iedereen wel iets. Alleen denken zij er vaak heel anders over. Ik ben vast niet de enige. Er zijn over vriendschap genoeg liedjes geschreven.

Misschien heb je gelijk, ligt het wel aan mezelf. Durf ik mij niet te binden aan vriendschappen. Toen ik jaren geleden ging verhuizen, omdat mijn ouders naar een ander deel van het land gingen wonen, liet ik mijn allerbeste vriendinnetje achter. Op de avond voor mijn verhuizing, bracht ze mijn poezie album terug. Er stond een prachtig gedicht in. Ik ken het uit mijn hoofd:

Er luidt een klokje van scheiden,

Hier rusteloos door het dal,

Ik denk dat het voor ons beiden,

Ook eenmaal luiden zal

Maar zijn we gescheiden,

Wat ons het lot ook brengt,

Vergeet me niet lieve Daf,

Ik jou zeker niet.

Ze heeft een keer bij me gelogeerd, en ik een keer bij haar. Daarna hebben wij een tijdje geschreven, en heb ik haar jaren later bij een school reünie weer opnieuw gezien. Het grappige was, het klikte gelijk weer. Maar toen ik een paar weken later bij haar op bezoek kwam was de magie weer weg.

‘En in je nieuwe woonplaats dan? Heb je daar geen vriendinnen? vroeg ik. ‘O ja verschillende, maar het is net alsof ik me niet aan vriendschappen kan binden. Ik het gevoel heb dat ze zoveel van me vragen, dat ik leeggezogen word. ‘iedereen wil je maar veranderen. Wat ik net zei, ik wil mensen niet kwetsen, ik wil dat ze zich goed voelen. Maar heel veel mensen hebben daar bij mij geen moeite mee. Ze kunnen keihard zijn. ‘Wat zeggen ze dan? Vraag ik. “Om eerlijk te zijn, ik vind dit haar jou niet zo leuk staan, ik vond het korter veel leuker en pittiger. En toen ik het korter en pittiger had, hoorde ik er niemand over.  En zo kan ik nog wel legio voorbeelden noemen. “Kijk, Daphne, ik ken je nu al een tijdje. Maar ik heb het idee dat je nooit je achterste van je tong laat zien. Als ik vraag hoe het met je gaat antwoord je standaard, goed. Als ik dieper ga, begin je eerst te lachen, en vertel je met een theatrale stem wat er met je aan de hand is. Ik ken je nu een beetje, maar iemand anders denkt dat er niets aan de hand is omdat je alles wat je raakt, of wat dichtbij je komt, met een  grap afweert. Ik kijk op mijn horloge, ze ziet het. Het is weer tijd voor een volgende afspraak, zegt ze. Ik kijk haar aan en zeg: Nee Daphne, het is niet tijd voor een volgende afspraak, het is tijd om in de spiegel te kijken, dat je je mondhoeken weer laat krullen, dat je lachrimpeltjes kweekt bij je ogen, dat je tegen jezelf zegt wat je tegen je vrienden zegt, en zorg dat je het meent. Mijn opdracht aan jou: wordt vriendinnen met jezelf, en als dat is gelukt, bel me dan voor een afspraak. Ze loopt met rechte rug mijn praktijk uit.

Ik stap mijn bad uit, en maak me op voor een heerlijke lange luie avond, dat heb ik wel verdiend.

Een feestje

Wat een week. Ze zeggen wel eens “Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen”. Eind vorig jaar, begin dit jaar heb ik met mezelf een aantal afspraken gemaakt. Ik ga doen wat ik leuk vind. Ik ga mezelf eens wat meer op de voorgrond plaatsen. Ik schreef in mijn telefoon wat ik nu leuk vind, en wat ik graag doe. Ik beloofde mezelf om een keer in de twee maand met een vriendin uiteten te gaan. Maar dat was ik als snel vergeten, en ik ga nu elke maand met een vriendin uit eten. Deze week was de beurt aan mijn allereerste allerbeste Almeerse vriendinnetje. Ik had een tafeltje gereserveerd bij de allereerste allerbeste Almeerse Pizzeria Pulcinella. Door mijn rugproblemen en haar lichamelijke ongemakken hadden wij elkaar al twee jaar niet gezien. Maar met echte vriendschap maakt dat niet zoveel uit, want als je elkaar ziet dan verdwijnen die jaren als sneeuw voor de zon. We hebben heerlijk gegeten, we hebben gelachen, we hebben oude koeien uit de sloot gehaald ” is dat al werkelijk 30 jaar geleden?” En we vierden dat we elkaar dit jaar al 35 jaar kennen. Zo op het eerste gezicht zijn wij zo verschillend, zowel uiterlijk, als in de uitvoering van ons leven, maar onze innerlijke karakters komen overeen. Twee dromertjes, twee optimisten, twee eenlingen, maar vooral twee vrouwen die onder alle omstandigheden trouw aan zichzelf blijven. Mijn vriendin heeft de gave om de meest vreselijke gebeurtenissen uit haar leven met een glimlach te vertellen, zelfs absurditeiten schuwt zij niet. Ook daar vinden wij elkaar. Hoewel zij daar nog een schepje bij bovenop doet. Na het heerlijke eten, ik had slakken, biefstuk gorgonzola, wat geserveerd werd met heerlijke gestoomde groentes, aardappeltjes en slalade, en tiramisu toe, zijn we richting haar huis gegaan. Even nog heerlijk bijpraten samen. Toen een andere vriendin nog even bij haar aankwam werd het nog gezelliger, heerlijk gepraat, en gelachen, was het na twaalven toen ik weer in mijn auto ,op weg naar huis, stapte.

Brenda en ik met toen nog mijn kleine neefje

Op naar een nieuwe dag. Donderdag ging mijn oudste zoon Floris met school naar Amsterdam. Het was de bedoeling om naar het Anne Frank Huis te gaan, maar de school had er niet bij stil gestaan dat ze daarvoor hadden moeten reserveren. Dus dat werd eventjes naar het Historisch museum en daarna door de stad slenteren. Gelukkig was het mooi weer en heeft hij het erg naar zijn zin gehad. Nadat wij Floris naar het station hadden gebracht, zei ik tegen Joost, breng me even naar de Kapper. Het was 8:45 en ik dacht lekker vroeg, ben ik zo aan de beurt. Hier in Almere heb je nu die nieuwe kapper Yes, daar was ik al eens een keer geweest en was er wel tevreden over. Het leuke was dat je dan ook nog een kaartje kreeg die je aan een vriendin kan geven, en die krijgt dan een korting van 50% voor een knipbeurt. Deze krijg je als het goed is dan weer van je vriendin terug en daarmee krijg jij dan 50% korting voor een knipbeurt. Ik heb m niet meer teruggekregen maar ach dat mag de pret niet drukken. Het was vrij druk bij Yes, ik schoof aan bij een tafeltje, en zag dat er twee kapsters met twee klanten bezig waren. Ik dacht nog, er zal straks nog wel een kapster bijkomen. Meestal is dat toch het geval. Ze werken langer en daardoor in shifts. Maar na anderhalf uur wachten, zonk de moed me in de schoenen, er was nu nog een man voor me, en nog steeds stonden ze er met zijn tweeën te knippen en te kleuren. Ik dacht als ik aan de beurt ben, dan moet ik nog gekleurd en geknipt worden, dan ben ik ook zeker nog twee uur bezig, dan is het al 13:00 uur misschien half 2 eer ik klaar ben. Ik besloot mijn jas te pakken en te gaan, sorry nooit meer Yes. En ik vraag me tegelijk af, er zijn meer kapsters dan supermarkten hier in buiten, hoe is het mogelijk dat je zo lang moet wachten. Toch maar op zoek naar een kapster waar ik gewoon op afspraak kan komen.

Zonde van je tijd vond Joost, gewoon anderhalf uur van je leven weggegooid. Floris leest mee en zegt: zo, als ik slaap weet je hoeveel uur van mijn leven ik dan weggooi? lacht hij…9 uur. Maar slaap heb je nodig jongen. Oké ik geef eerlijk toe, ik was er ook een beetje van slag van, anderhalf uur wachten voor helemaal niets, maar ja het is niet anders.

Gelukkig maakte de afspraak van gisteren (vrijdag) mijn dag weer helemaal goed. Ik had een afspraak met Suzan van Morgaine’s Passions, we kennen elkaar van de middelbare school. We zaten bij elkaar in de derde klas van de meergronden, en wat hebben wij een lol gehad samen. We hielden er van, om gekkigheden uit te halen, en weddenschappen af te leggen wie er het eerst naar Rene mocht. Ook Suzan had ik al meer dan twee jaar niet gezien, maar ook daar smolten de jaren als sneeuw voor de zon, toen we elkaar weer zagen. Ze woont nog steeds in haar flatje waar ik jaren geleden, maar dan helemaal aan de andere kant van het flatgebouw, met mijn ex samenwoonde. Wat een prachtige flat is het toch, en een mooie plek. Ik baalde toen ook vreselijk dat ik mijn flatje uit moest, en hij kon blijven zitten, maar oké, ik dwaal af. Ik liep even haar keuken in, een eetkeuken he, en dat in een flat, en keek door het raam naar het park waar zij op uitkijkt. De bomen, die zijn groot en breed geworden, daardoor zie je het park eigenlijk niet meer goed. Haar kamer is ook groot, ik dacht als ik haar was ging ik daar echt nooit meer weg. Ik voelde me gelijk thuis natuurlijk. Onder een genot van een kop koffie en een stuk, ja een heel groot stuk, appeltaart, heeft zij mij meer wegwijs gemaakt in WordPress. Hoewel, we moesten wel een hulplijn inschakelen, haar dochter Eliza. Eliza hielp ons verder in het inrichten van WordPress. Suus en ik hebben enorm om onszelf moeten lachen. Kijk ons nou, maar het is ons uiteindelijk wel gelukt. Kijk maar even op mijn pagina, dan zie je nu verschillende links en tags.

Schoolfoto met Suzan, wij staan in de bovenste rij niet naast elkaar er zitten er twee tussen

Ja het leven is een feest, en ik heb zelf de slingers opgehangen.

En weg is ze

Ik ben er klaar mee, iedereen wil altijd van alles van me, ik kan niet meer. Ze keek me aan, ze pakte een sigaret uit het pakje en stak deze op. Ze nam een haal. Ze hoestte. Poeh, zei ze, dat ben ik eigenlijk niet meer gewend. Ze lachte, je bent er getuige van dat ik voor het eerst in, pak m beet 15 jaar, weer een sigaret opsteek. Waarom ik het doe? Omdat ik daar zin in heb. Ik heb gewoon zin om te doen wat ik wil. Ik ben het zat om geleefd te worden. Alles is uitgestippeld, van het opstaan tot naar bed gaan. Ik wil weg, ik wil vliegen, avonturen beleven. Ik zou op het dak willen staan en springen, om het gevoel te hebben dat ik kan vliegen, dat ik leef. Maar ja de aankomst he? Die is zo hard. Misschien moest ik nu ingrijpen, is ze misschien suïcidaal, maar ik besluit nog even naar haar te luisteren. Misschien zit ik wel in een midlifecrises, het kan toch zomaar, tenslotte ben ik al in de 40. Stel ik word 80 dan ben ik al over de helft. Zelfs als ik 85 word ben ik al over de helft. Ik weet niet hoe het komt, ik was altijd tevreden, ik was altijd blij met wie ik was en wie ik in de spiegel zag. Ik snapte sommigen nooit die altijd maar klaagden over hun uiterlijk, over hun postuur. Ik dacht dan altijd, als je ontevreden bent dan doe je er wat aan. Als ik mijn haar niet meer bruin wil, kleur ik het blond. Als ik echt ga balen van mijn lippen, dan de spuit er in. Over mijn postuur heb ik nooit ingezeten. Ik paste altijd in de leukste kleding. En dan at ik ook nog lekker veel. Maar nu he? nu is het anders. Mijn hersenen geven andere signalen door, dan wat ik in de spiegel zie. Ik doe een kort rokje aan, en voor ik het weet word ik door mijn dochter opgegeven bij Hotter than my Daughter, ik bedoel dat kan zo maar gebeuren he? Ik zag dat ze een slokje water nam. De sigaret was al opgerookt en uitgedrukt in de asbak. Ik ben van de week naar de bioscoop geweest vervolgt ze, naar die film, van Heleen van Rooyen. Je bedoelt de ontsnapping, doe ik een duidt in het zakje. Ze richt haar wijsvinger op me, juist zegt ze, die bedoel ik. Met Isa Hoes toch? Tjonge jonge wat een sterke vrouw is dat, ging ze verder, ik zag haar laatst bij RTL Boulevard, met die Albert, ik kan natuurlijk Kwalbert zeggen, maar dat doet iedereen al. Ze grinnikt, pakt weer een sigaret, en gaat verder; Prachtige film, mooie lokatie ook, Portugal, en de lef, om gewoon het vliegtuig te pakken, en weg te vliegen, even me time, even weg van man en kind.

Maar ik kan het niet, ik zit met teveel touwtjes vast aan mijn man en kind. Dat is het moeilijke he? aan de ene kant verlang ik naar die vrijheid, en aan de andere kant, hou ik zoveel van het gezinsleven. Ik vind het geweldig om te zien dat mijn dochter opgroeit, ze is nu 15 jaar, een leuke mooie meid hoor. Dat vertel ik haar ook regelmatig. Ik vind het belangrijk dat ze weet dat ze er mag zijn, dat ze geen minderwaardigheidscomplex moet hebben. En dat heeft ze ook niet, ze staat stevig in haar schoenen, ze is zelfverzekerd, zonder arrogant te zijn. Ja het valt niet mee in het leven eigenlijk he? Het is zielig als je jezelf niets vindt, maar het is ook niets als je arrogant bent. Ach ik zeg altijd maar; je kunt beter zelfverzekerd zijn, dat scheelt al heel wat bezoekjes aan de psychiater. Ze giert het uit, vandaar dat ik nu hier zit. Mijn moeder was nooit zo scheutig met complimenten, onze karakters botsten vaak. Als ik een nieuwe broek had, vond ze deze als snel ordinair. Ik heb weleens gehad dat ze de broek van mijn kont trok, maar dat boeide mij niet, ik hield m aan. Kom op zeg, ik had wel een duidelijke eigen mening hoor. Mijn moeder was een goed mens hoor, verzorgde mij en mijn 3 broers prima, maar ze had zeker haar voorkeuren. Ik was anders dan haar. Misschien was je wel het zelfde, zei ik, misschien dat je daarom met haar botste. Ze luisterde niet. In ieder geval leek het zo, want ze negeerde mij volledig. Mijn vader vond mij wel grappig, dat vertelde hij ook pas toen ik 36 was en mijn eerste burn-out had gehad. Soms denk ik weleens, hadden ze mij maar op waarde geschat. Dan zat ik nu niet hier he? Je bent een sterke vrouw, zei ik. Kijk eens waar je vandaan komt, kijk eens waar je al bent. Je bent een prachtige vrouw, een liefhebbende moeder, een een plichtsbewuste dochter. Geweest he, mompelde ze, mijn ouders zijn allang overleden. Maar, zei ik, je moet dingen leren loslaten, het klinkt makkelijk, en dat is het misschien ook wel. Probeer eens te denken dat je alleen bent, alleen op deze wereld. Je hoeft met niemand rekening te houden, welke beslissingen zou je dan nemen? Ik zou de auto pakken, en rijden naar een plek waar ik tot rust zou komen.

Doe het, spoorde ik aan. Hou even geen rekening met je man en je dochter. Ontsnap, en vind jezelf eens terug. Waar ben je gebleven meisje? wie heeft jou zo ver gekregen. Probeer jouw leven te leven, en niet die van een ander. Dit is jouw eerste en enige kans om te leven, doe daarom ook waar je zin in hebt. Geschrokken keek ze mij aan. Poeh, dat is me nogal een beslissing zeg, als je dingen loslaat, dan valt het, dan valt het in duizend stukken, en dan kan ik het niet meer lijmen. Het is jouw beslissing, jouw leven. En he, je moet vooral niet naar mij luisteren he? Het moet jouw beslissing zijn. Ik keek op mijn horloge, ik zag dat de tijd om was. Ik keek in mijn computer voor de volgende afspraak. Wanneer kun je weer? vroeg ik, geen antwoord. Toen ik opkeek was ze weg.