Vandaag is mijn broer jarig, mijn enige broer, mijn oudste broer, mijn liefste broer.
Mijn broer en ik lijken op elkaar alleen de uitvoering is anders. Hij houdt enorm van muziek, vroeger zat ik vaak met hem naar muziek te luisteren, luister dan, zei hij, hoe mooi.. De muziek, de instrumenten, hij gaat er helemaal in op, ik hou er ook van…
Vandaag wil ik voor hem een liedje neerzetten…
Dit liedje of tenminste de titel, zei hij vroeger vaak, ook had hij het op zijn deur geschreven. Mijn broer heeft heel wat meegemaakt, maar is er gelukkig nog steeds, ook al zien we elkaar niet iedere dag, als we elkaar zien is het altijd goed!
Lieve broer deze is voor jou!! Ik zeg proost en tot vanmiddag gefeliciteerd!!
Ja ik ben getagt door Nesrin van Daily Cup of Bla Bla Bla, voor de Songtag-st. Deze tag is bedacht door Celinemiene. Nesrin heeft 5 nummers voor mij uitgezocht waarbij ik de songtekst moet zoeken, en uit die songtekst de mooiste zin moet uitpikken.
Daarna mag ik zelf aan de bak om 5 nummers uit te zoeken die ik mag doorgeven aan 5 andere bloggers.
Dit zijn de nummers, met mijn eigen interpretatie:
♥ Fuck You – Lilly Allen – ♥ Do you really enjoy a life thats so hateful
Ik geloof dat niemand een leven vol haat wil leiden, meestal zit daar al een heel verhaal achter.
♥ Man Down – Rihanna – ♥ Could a been somebodies son
Wie je ook dood maakt, of tegen wie je ook geweld gebruikt, daar zit altijd een moederhart achter, die breekt van verdriet.
♥ Changes – Tupac (TUPAC!!) ♥ How can the devil take a Brother if he’s so close to me
Hoe kun je je vriend zo verraden die zo dicht bij je staat, en toch gebeurd het.
♥ Earth Song – Michael Jackson ♥ What about all the peace (That you pledge your only Son)
We beloven onze kinderen, liefde, geluk en vrede, maar kunnen we dat ook waarmaken? Ik probeer het met hart en ziel
♥ Moppie – Lange Frans & Baas B ♥ Een man die staat verward in zijn streken
Een man die opeens de liefde ziet, en dan is er geen ruimte meer voor spelletjes
Oh het was een hele opgave, echt, ik ben niet zo van deze muziek,maar dat maakte de uitdaging des te groter, ik heb geprobeerd om het allemaal een beetje op elkaar te laten slaan. En deze zinnen spraken mij het meeste aan.
Nu mag ik er 5 nomineren:
Morgaine
Jaixy
Sabine
Happyhipsterblog
MichielZiet
En jullie krijgen deze nummers van mij:
Queen – These are the days of our lives
The Killers – Human
Youp van ’t Hek – Niemand weet hoe laat het is
Duran Duran – Make me Smile
Madonna – Beautiful Stranger
Veel uit de oude doos maar he let’s face it 😉
Vertel van wie deze Tag oorspronkelijk af komt, en dat ik jullie heb getagt, en haal een zin uit het liedje wat jou aanspreekt! Succes!!
Ik ben anderhalve maand thuisgebleven, ik had wat meer rust nu, en wilde graag weer aan het werk, heerlijk onder de mensen. Mijn rug was minder stijf nu, alleen die brandende pijn aan de rechterkant richting mijn heup, die doorstraalde naar mijn tenen was er nog. Mijn voet die al een tijd pijn deed, werd gevoellozer. Ik had altijd koude voeten, en soms had ik het gevoel dat ze met een touwtje mijn tenen afbonden. Ik heb zelfs weleens onder het autorijden zo’n pijn/kramp, hoe moet ik het omschrijven, in mijn voet en been gehad, dat ik mijn schoen uit wilde trekken, wat natuurlijk niet ging onder het auto rijden. Dan probeerde ik de pijn te negeren en door te rijden, wat kon ik anders. Tot ik stil stond voor een stoplicht en ik mijn schoen kon uittrekken. Ik wreef even snel over mijn pijnlijke been en voet en reed verder. Thuis aangekomen wist ik niet hoe snel ik op mijn bed moest liggen om bij te komen.
van zo’n houding zou je ook een hernia krijgen
Omdat ik het gevoel had dat mijn dokter mij niet serieus nam, ging ik zelf opzoek naar hulp. Ik begon bij de chiropractor, die mijn rug weer wat mobieler maakte, die raadde mij aan om drie keer in de week te komen, wat ik trouw deed. Goud geld heeft het mij gekost. De behandeling duurde echt hooguit 10 minuten, waarin ik op de behandeltafel moest liggen eerst bewoog de tafel zeg maar richting mijn benen omhoog en omlaag, om het los te maken, dan pakte hij de linkerkant van mijn lichaam, waar hij met zijn volle gewicht op mijn rug duwde en trok totdat ie krak hoorde, vervolgens pakte hij de rechterkant van mijn lichaam waar hij hetzelfde deed, en dan was de behandeling voorbij. Natuurlijk voelde het wel even lekker dat het weer wat losser zat. Maar nu vraag ik mij af of hij mijn rug niet kapotter maakte dan het was. Later hoorde ik dat het helemaal niet goed is om drie keer in de week gekraakt te worden. Maar ik vond het in het begin wel lekker, ik kon weer wat beter bewegen, was wat minder stijf, maar na een paar keer schoot het weer in mijn rug, alleen dan richting mijn SI gewricht, maar dat was al pijnlijk genoeg.
Bij alles wat ik deed kraakte en knakte mijn heup, had ik pijnscheuten in mijn rechter been. Als ik aan het koken was dan legde ik mijn pijnlijke been op het aanrecht om het te ontlasten, ik rekte en strekte me rot met het been. Ik ben nogal lenig, dus ondanks de pijn kon ik nog heel veel strekken. En anders ging ik gewoon door de pijn heen.
Soms wist ik gewoon niet meer hoe ik liggen, zitten of staan moest, maar ik ging braaf door. Het klinkt gek maar je gaat wennen aan de pijn, alsof het bij je hoort, al vergt het veel energie. Je houding wordt anders. Slapen ging alleen met voldoende ibuprofen, dat verzachtte het enigszins, maar bestreed de pijn al lang niet meer.
Omdat de Chiropractor uiteindelijk ook niet hielp ging ik naar een Osteopaat, daar hoorde ik veel goede dingen over, ook dat heeft mij heel veel geld gekost, zonder resultaat. Er moest wat gebeuren, we waren ondertussen al weer drie kwart jaar verder, ik was niet aan het leven maar aan het overleven, met een lach op mijn gezicht.
Het liedje dat ik hier nu neer zet doet mij denken aan de vakantie in Griekenland. We waren in Chersonissos, lang voor tokkie Nederland daar de boel onveilig maakte en daar als bonus nog een real life soap voor kreeg ook!
Op het moment dat de foto werd gemaakt kreeg ik een golf over me heen
Ik ben twee keer in Chersonnisos geweest, en het lijkt wel of je daar in twee werelden zit. Als je aan de kust zit dan ziet het er net uit als ieder ander vakantie land, boulevard, eettentjes, oh wat kon je daar toch heerlijk eten, ik wil er beslist nog eens terug, en er was bij het strand ook een aparte ingang Star Beach, met muziek, waterpartijen en de zee, daar zag je de chersotypes ook op tv.
De boulevard met eettentjes
Maar als je de andere kant op ging dan was het een heel ander verhaal, stoffige dorpjes, kleine huisjes, aftandse eet tentjes, veel kerkjes, zo prachtig om te zien, en die heerlijke olijven geur.
Vond ik zo bijzonder, alsof ik terug in de tijd was
grote graven op de begraafplaatsen
Daar aan die andere kant zat je in THE middle of nowhere, Waar je vrouwtjes op ezels tegen kwam, waar bewoners voor hun huisje zaten te praten. Ook kwam je daar veel gedenkplaatsjes tegen, van mensen die verongelukt waren.
ik ben aan t filmen en mijn ouders lopen weg😉
Je kon er diverse excursies doen, zo zijn wij met de boot naar Spinalonga geweest, de bootreis was al een belevenis op zich, met muziek van Zorba de Griek en maar mee dansen, hoppa!!
hier zit ik in zo’n huisje
zo kwam je met de boot aan bij het melaatsen eiland
En midden op zee stopte de boot even zodat je kon zwemmen en daarna door naar Spinalonga, het melaatseneiland, waar de Turken lang daarvoor,de Grieken vasthielden die melaats waren, toen dachten ze nog dat het besmettelijk was, tot dat de melaatsen mensen samen gezonde kinderen kregen. Het waren kleine huisjes, waar ze woonden.
Boven op een tempel in knossos
Ook zijn we naar de opgravingen van Knossos geweest, prachtig wat ze gevonden hadden uit de oudheid.
Het eten in Griekenland was heerlijk, alles vers en smakelijk bereid.
ik tussen mijn ouders in 96
Helaas ben ik na de tweede keer nooit meer naar Griekenland geweest, maar dat ik er nog eens naar toe ga staat vast!
Hebben jullie dat ook weleens, dat alles wat je doet gewoon mislukt?
Nou ik had zo’n week vorige week. Ik wilde van alles, alleen mijn hoofd en lichaam werkte niet echt mee. Ik denk dat er een klein griepje achter zat, want ik had ook hoofdpijn, maar was niet ziek genoeg om in bed te gaan liggen, lamlendig dat dan weer wel.
Maar ik had grootse plannen, zo was ik ’s ochtends al bezig met de rode kool, lekker gesneden en gewassen, en hup dat kon een tijdje op het vuur pruttelen. Heerlijke stoofvlees erbij, ook lekker aanbraden en dan uren laten pruttelen.
Ik proefde regelmatig en het begon steeds lekkerder te smaken, ik was tevreden, ik bedoel als ik iets maak dan moet het wel lekker smaken, anders krijg ik er de smoor in.
Tot zover ging alles goed. Daarna ging ik aardappels in de melk koken, huh? In de melk zul je misschien denken? Ja, ik dacht ik maak er aardappelpuree van, en dan kan ik het net zo goed koken in de melk, voor een romige puree. Niet doen dus. Dat pannetje met melk kookt wel 3 keer over, en ik stond er als een oen bij en keek er na, what was wrong with me?? Toch was het uiteindelijke resultaat heerlijk, daar was niets op af te dwingen.
De volgende dag, wilde ik broodjes voor mijn oudste zoon bakken in de oven, wat er fout ging I don’t know, maar opeens kwam er blauwe walm uit de oven, de broodjes waren verbrand. Ook de heerlijke chocomel die ik op had staan kookte over, ik dacht langzamerhand dat ik gek werd. Ik werd steeds vermoeider en kriebeliger.
Proost op ons 17 jarig samen zijn
Zaterdag was ik al vroeg uit de veren om overheerlijke groentesoep te maken. Maar voordat ik de groente ging snijden en wassen, en het vlees ging snijden, deed ik de oven aan op de selfclean stand, ik dacht kan die mooi even reinigen. Na een aantal minuten, werd de keuken steeds warmer en blauwer. Joost vroeg zich af wat er gebeurde. Ik was ondertussen nog in de soep aan het roeren en zag geen hand meer voor ogen. Toch maar even een raam open doen. Joost begon te vermoeden dat het toch niet helemaal pluis was daar in de oven, en probeerde de oven uit te zetten, wat in de eerste instantie niet lukte. Gelukkig lukte het na een paar keer wel, en dat was maar goed ook, want het was helemaal zwart in de oven. Oh wat voelde ik mij een kluns zeg… Wij hebben alle deuren en ramen opengezet, heerlijk terwijl het vriest, maar de lucht moest het huis uit. De pizza steen was geheel verbrand en kon weggegooid worden. Ik heb de oven zo goed en zo kwaad als mogelijk nog schoon gekregen.
’s avonds zaten we een dvd van Witse te kijken, en Witse zit in de auto naast zijn collega zich te scheren met een elektrisch scheerapparaat, zegt Joost, zo’n elektrisch scheerapparaat is helemaal niets, ik heb daar vroeger mijn kop mee open gehaald. Ik moest zo lachen, waarom? Omdat ik hem voor ons 17 jarig jubileum de dag daarna, een elektrisch scheerapparaat gekocht had.En ik dacht bij mezelf: “nou woon ik al 17 jaar met hem samen, ken ik m dan zo slecht?”
Om 00:00 ’s nachts gaf ik m zijn kadootje met de woorden: je mag het ruilen. Toch is hij best blij met het kadootje, (tenminste dat zegt hij) en hoefde hij m niet te ruilen.
Maar gelukkig na deze gekke week las ik op het blog van Godelieve, van Liever Voordelig, dat ik gewoon een prijs gewonnen heb! Hoe leuk is dat?? Zondagmiddag, aten we taart en gingen we uiteten bij de Italiaan, een heerlijke afsluiter. En deze week? Loopt alles weer op rolletjes..
Twee dagen nadat ik flink door mijn rug ging, gingen we met vakantie. Gewapend met Ibuprofen, die ik nog thuis had, kon ik de reis redelijk aan. Van top tot teen was ik nog steeds stijf. Ik voelde me net iemand die van papier gemaakt is, mijn lichaam die aan het scheuren was. Klinkt dat gek? Maar bij elke beweging die ik kon maken knakte er wat, de pijnstillers hielpen de scherpe randjes van de pijn weg te halen, maar lang niet alles.
Mijn hele rug voelde stijf aan, maar bij mijn SI gewricht aan de rechterkant, en mijn heup voelde het ontstoken, een brandend gevoel die doorstraalde naar mijn been en tenen. Natuurlijk had ik al gegoogled, nadat het net gebeurt was, en volgens de symptomen zou het wel eens een hernia kunnen zijn. Maar ja daar wilde ik nu niet meer aan denken, ik wilde op vakantie, ver weg van alle ellende.
De vakantie deed mij goed, de zon op mijn huid en rug deed de pijn wat verminderen. In het zwembad deed ik oefeningen om mijn rug weer soepel te krijgen. En als ik dan dacht het gaat weer beter, en ik zat in een stoel en ik wilde er uit, dan merkte ik dat dat niet zo makkelijk ging, als een oud vrouwtje klom ik de stoel uit, ondanks dat ik spierontspannende pijnstillers slikte. Toch vond ik ergens de kracht om wat uitstapjes te maken, tenslotte is bewegen goed voor je rug. Maar verder deden we het rustig aan. Ook kon ik niet zo lang lopen en zaten we daarom ook regelmatig ergens.
Het was fijn om even weg te zijn uit de heksenketel, even rust. Toch was ik ook weer blij dat we weer naar huis gingen. Mijn vader lag nog in het ziekenhuis, en zou een week nadat wij van vakantie terugkwamen overgeplaatst worden naar een revalidatiecentrum.
vakantie in Italie deed me goed, je ziet hoe dun ik was.
Het ging niet goed met mij. Ik had nu niet alleen last van mijn rug, maar mijn ogen waren nu ook ontstoken, ik was verplicht mijn bril te dragen. Op mijn werk zat ik het liefst achteraan helemaal alleen, ik dacht dat moet ik kunnen, ik werk immers maar twee dagen. Maar het hielp allemaal niet mee met mijn rug, mijn gezondheid, mijn psyche. Mijn toenmalige leidinggevende wilde dat ik naar de dokter ging, en met iemand ging praten.
De dokter, zei over mijn rug dat het spit was, en dat dat na 6 weken over moest zijn, we waren toen al 5 weken verder en ik had nog steeds veel pijn wel iets minder dan in het begin, nog even geduld zei hij. Ook vond hij dat het tijd was om aan mijzelf te gaan denken. Ik was in shock. In mijn hele leven heb ik nooit echt aan mijzelf gedacht. Kreeg ik geld kocht ik kadootjes voor mijn ouders, opa of oma. Als ik zelf wat kreeg dan werd ik gewoon verlegen. Maakten mensen complimenten dan kroop ik het liefst in mijn schulp. Maar oké, aan mijzelf denken dus. Ik bleef thuis, ik was zo passief als wat, ik bracht mijn zoons naar school en peuterschool, probeerde nog wat van het huishouden te maken, maar ik overzag het allemaal niet meer. Autorijden werd ook een hel voor mij, net als naar de stad gaan, ik werd gek van zoveel mensen en auto’s om mijn heen, ik kon het niet aan. Ik bleef dus thuis. Huilen, en mezelf aansporen om er niet in te blijven hangen. Mijn leidinggevende belde mij regelmatig, gewoon om te vragen hoe het ging, heel lief.
Volgende keer: Langzaam gaat het beter, maar de rugpijn blijft.
Het is een speciale dag vandaag. Het is Valentijnsdag. Dat brengt mij terug naar Valentijnsdag 17 jaar geleden. Ik was met mijn collega en goede vriend naar Limburg, we hadden plannen om in dat weekend, we waren vrijdag 12 februari na ons werk vertrokken, te gaan langlaufen in de Ardennen. Ik had nog even snel fel roze ski handschoenen gekocht, voordat we naar Limburg, waar we bij vrienden van mijn goede vriend zouden gaan logeren.
We konden elkaar toen 5 maanden, we werkten samen en hadden op het werk veel lol. Als de eigenaren er niet waren zette hij graag wat Duitse liefdesliedjes op, het is een romanticus!
Ik was moe, ik was doodmoe, het vrijgezelle bestaan, eiste zijn tol. Laat naar bed, en er weer vroeg uit. Toen we dus in Limburg aankwamen, ging ik al vroeg naar bed, omdat we de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken naar de Ardennen.
De volgende dag werd ik om 10:00 uur wakker, veel te laat om nog naar de Ardennen te vertrekken, en eerlijk gezegd, was ik nog steeds moe, en had ik zin om gewoon maar wat te hangen, wat we ook deden. Pas tegen de middag gingen we de stad in, en crashten we bij een cafeetje. Vrienden van mijn Collega, gingen boodschappen doen, en ’s avonds aten we heerlijk in het kleine appartementje. Die avond werd het ook weer laat, en de volgende ochtend, was ik ook weer laat wakker. Ik ging even naar de wc, en toen ik terug kwam zag ik een kaartje op mijn kussen liggen: For my best friend, stond er. Afz:….
ons (te) gekke gezinnetjeWat een lief gebaar dacht ik, dat had mijn ex in al die jaren nog nooit gedaan. Ik viel weer in slaap, en toen ik weer wakker was en in de woonkamer aan kwam, kreeg ik een mooie bos bloemen, met hartjes er in. “Die hartjes is een grapje van die jongens, zei mijn vriend een beetje verlegen. Ik vond het allemaal wel grappig. Wat een verwennerij, ik wist niet zo goed hoe ik daar op moest reageren. Ik ben normaal altijd van het geven, krijgen gaat mij (tenminste in die tijd) heel wat moeilijker af, ik was het ook niet zo gewend. Mijn vriend zag de verlegen reactie, en wist daar even geen raad mee.
Ook die zondag werd het niets met het langlaufen, en we doken ’s middags de kroeg in. We dronken wat en hadden het heel gezellig. En daar in de kroeg bloeide onze liefde op. Tegen de tijd dat we naar huis moesten, was onze band van collega/goede vriend, veranderd, voor altijd.
En dit jaar vieren we ons 17 jaar samen zijn, in die 17 jaar zijn we ouders geworden van 2 prachtige jongens. Heeft hij mij enorm gesteund tijdens mijn verdrietige periode met mijn vader. Nam hij alle zorgtaken over, toen ik geveld was door mijn rug. Stond hij volledig achter mijn keuze om te stoppen met mijn werk. Hij is mijn verstand, als ik weer eens iets geks zeg of doe, weet hij mij weer met beide voeten op aarde te zetten. Maar hij vertrouwt ook mijn gezonde verstand. We zijn de ideale wisselwerking, hoewel het soms weleens even stormt. Hij houdt niet van lang ruzien, daar heb ik mazzel aan, ik kan soms wel lang in mijn boosheid blijven hangen, terwijl hij het alweer over iets heel anders heeft.
Dit is de top 40 lijst van week 6 1999 Wij zelf vonden pretty fly for a white guy leuk, en ik gaf hem voordat we wat kregen, als grap het singeltje van Chef, Chocolate Salty balls.
Ik zou zeggen, luister de lijst, en vertel me welk nummer je leuk vind, dan sluit ik deze Lazy Sunday af met twee Duitse liefdesliedjes speciaal voor mijn liefste!!
Vroeger liep ik nooit met een tasje, ja een plastic tas of een rugtas. Oh dat lieg ik, in 1990 had ik een zwarte tas met Vogue er op, geweldig vond ik die. Al snel was ik m kwijt om m weken later terug te vinden bij de snackbar. Daarna had ik eigenlijk geen leuke tas meer. Totdat we in Italië waren en ik verschillende tassen winkels zag. Deze tassen zijn zo bijzonder en speciaal, die vind je nergens in Nederland terug.
Elk jaar neem ik me voor om geen tas meer te kopen. Maar meestal hou ik mij daar niet aan.
Twee jaar geleden, was ik echter wel op zoek naar een nieuwe tas, degene die ik had, vond ik te groot, en was niet handig met mijn zwakke rug. Als ik die om mijn schouder had, deed mijn rug pijn.
Ik heb 3 tasjes van Braccialini. Een klein tasje, dat eigenlijk een portemonnee is, maar waar je ook handig je mobiel in kan doen, met een hengsel om deze over je schouder heen te doen.
Deze tas vond ik ook zo geweldig, een parfum winkel uit Paris staat er op afgebeeld, de tas is groot, dus je kunt er veel in mee zeulen. De tassen zijn beresterk. Ze zijn met kraaltjes en borduurwerk gemaakt, maar na al die jaren, ik geloof dat ik de portemonnee en de Paris tas al wel 5- 6 jaar heb. En bijna alle steentjes en kraaltjes zitten er nog op.
De tas die ik twee jaar geleden kocht, draag ik nu nog iedere dag. Het was een zoektocht. Ik had vele tassen zaken al bekeken, maar de tassen waren het net niet. En toen we in Pisa langs een kleding/tassenwinkel liepen, begon mijn hart sneller te kloppen, ik voelde vlinders in mijn buik, en dan weet ik het, dit is de tas die op mij wacht.
Deze tas is van binnen gevoerd met roze stof.
Ik heb veel succes met de tassen uit Italië. Maar zeg nu zelf het zijn toch ook kunstwerkjes?
Dit witte tasje is het eerste tasje of clutch, die ik in Italie kocht, ik geloof dat ik m al 14 jaar heb. Niet veel gebruikt trouwens, ik heb niet veel van die Chique feestjes.
Dit rode tasje heb ik wonderbaarlijk genoeg, in Nederland gekocht, ook een clutch, deze kocht ik voor het feest wat mijn moeder had georganiseerd, zij waren 40 jaar getrouwd, en we waren dolblij dat we mijn vader nog in ons midden hadden, dus dubbel feest.
Ben jij ook een tassen gek? Slaag jij wel in Nederland??
Het was een onzekere tijd. De avond na het ongeluk, toen ik naar bed ging, was ik totaal in paniek. Ik kon het allemaal even niet handelen. Ik geloof dat ik in mijn leven nog nooit zo intens gehuild heb als toen.
Onzekerheid maakt je gek, je wilt zekerheid, en dat konden ze de eerste twee weken niet geven. Je gedachten gaan met je op de loop. Wat als pap dit, of dat. Gelukkig liet mijn vader een ieder versteld staan, door na 10 dagen in slaap gehouden te zijn, na twee weken met sprongen vooruit te gaan. Maar ook dat was weer even slikken, omdat je in gedachte nog helemaal niet zo ver was. Soms gaan gebeurtenissen sneller dan je gevoel verwerken kan. Het was net alsof ik van de een na de andere hoek geschopt werd. En altijd maar dat verwijt: stel ik mij aan? Kijk hoe goed het nu gaat, maakte ik het erger dan het was? Ik begreep het niet, ik kon de gebeurtenissen niet helder bekijken, ik kon het niet beredeneren. En er was ook niemand die dat voor mij deed.
Dat miste ik wel, omdat ik er vaak voor vriendinnen was, dat ik ze steunde, hun problemen relativeerde, zodat ze met een lach weer verder konden. Maar zij konden dat niet voor mij, sterker nog, zij maakten het naar mijn gevoel alleen maar erger, met woorden als oh wat erg, het was zo’n sterke man, zou het nog wel goed komen? Terwijl ik wilde horen, je vader is een sterke man, het komt vast wel goed.
Concert AC/DC daar stond ik met gemengde gevoelens, mijn vader was net weer een beetje aanspreekbaar.. from hell and back
Een maand na het ongeluk was mijn jongste zoon jarig. Hij werd 3 jaar. Ondanks alle verdriet, wilde ik er voor hem toch een feestje van maken. Om half 8 ’s morgens ging de telefoon, normaal zou ik gek geworden zijn dat iemand zo vroeg belt, maar nu zag ik dat het mijn vader was, die mij feliciteerde met mijn zoon, zijn stem klonk gek door zijn verlamde mond, maar oh wat een kracht. ’s ochtends nodigde ik mijn broer schoonzus met hun kinderen, mijn moeder, mijn schoonouders, en mijn vriendin uit. Ik had taart gemaakt, en 3 kaarsjes mocht hij uitblazen. ’s middags ging mijn moeder en mijn broer weer naar mijn vader, en ik gaf hen een stukje taart mee. ’s avonds toen iedereen naar bed was keek ik naar de heldere hemel, naar de sterren, en huilde, van verdriet maar ook van geluk.
De volgende dag gingen we barbecuen met mijn moeder en mijn schoonouders, het was prachtig weer, beter dan op Michiels verjaardag, toen regende het de hele dag.
We zaten heerlijk in de tuin al wat te eten, Floris was heerlijk aan het spelen, en Michiel werd moe. Ik tilde hem op en bracht hem naar boven. Ik deed hem in bad, droogde hem af, smeerde hem in met Zwitsal, kleedde hem aan, en wilde hem in het ledikantje leggen. En toen gebeurde het, ik had Michiel in mijn armen en draaide met mijn lichaam naar het ledikantje en opeens zat ik helemaal vast, van top tot teen. Ik kon niets meer, daar stond ik dan met mijn kind in mijn armen, ik kon niemand roepen want ze zaten aan de andere kant in de tuin, ze zouden mij toch niet horen. Ik gooide hem voorzichtig in zijn ledikantje, hij had gelukkig zijn slaapzakje al om, dus ik hoefde geen dekentje over hem heen te leggen.
Ik liep naar beneden, waar ze nog in de tuin zaten. Ik kon amper zitten, ik kon niet naar de tafel rijken om mijn eten te pakken. Mijn moeder gaf mij het eten aan. Ik kon nog net kauwen. Ik was toen nog vol goede hoop, ach dat zal na een weekje wel over zijn dacht ik nog…
Gister las ik in de nieuwsfeiten van mijn blog collega Di Mario, dat het alweer 18 jaar geleden is dat de zanger Falco overleden is.
mijn moeder en ik in de skilift 1990
Wie kent het Iconische nummer Jeanny niet. Ik hou van dit nummer, het heeft iets mysterieus, iets krankzinnigs maar bovenal is hij gewoon geniaal, ik ken de tekst letterlijk uit mijn hoofd, de eerste klanken van het nummer het bezorgd mij kippenvel en voert mij terug naar 1986. Ik was voor het eerst op wintersport met mijn ouders en mijn broer. He ik voel een Thomas pannenkoek Challenge weer aankomen. We waren met de bus. En mijn moeder had twee big shoppers vol geladen met broodjes, drinken en snaaiwerk. Werkelijk wij waren de hoek van de straat nog niet uit of de hoofden van mijn broer en mij, zaten in de big shopper. Mede reizigers zouden later zeggen: wij zaten vol ongeloof te kijken wat er allemaal uit die big shopper kwam, en dat jullie maar door bleven eten. Ik zat naast mijn vader en mijn broer naast mijn moeder. Toen mijn broer aan het slapen was zei mijn moeder (ze vroeg het niet namelijk) dat ik naast mijn broer moest gaan zitten. Al snel snapte ik waarom, hij liet van die zachte windjes, die je niet hoort, maar des te beter ruikt. Om je dood te schamen zou mijn moeder later zeggen, jaja, en dan je onschuldige dochter voor de geur laten opdraaien.
We hadden een appartement, maar we aten regelmatig in de nabijgelegen hotels. ‘ochtends waren we al vroeg op pad, want rond 10 uur moest je kant en klaar boven op de piste staan voor je ski les. Mijn broer had het na drie skilessen wel gehad, en skiede (gewoon zoals hij is) rechttoerechtaan naar beneden, dat ie af en toe bijna iemand raakte dat was bijzaak.
Ik skiede braaf met skileraar Theo en het klasje de hele piste af. Theo hield van tochten door de bergen, en ik denk destemeer omdat hij dan weer bij zo’n kneipe een heerlijke snaps kon drinken.
heerlijk in het zonnetje
Tussen de middag spraken we af op het mittelstation, waar ik meestal een spaghetti bolognese at, en heerlijk met mijn snoet in de zon lag. We hebben eens een jaar gehad, dat het zo warm was, dat er mensen in korte broeken skiede, en waar ik mij, met mijn hoofd in de zon met mijn ogen dicht, waande in een warm land, en verbaasd was ik als ik mijn ogen opendeed, en ik midden in de sneeuw lag.
Wintersport is een echte doe vakantie, je bent de hele dag in touw. Het skiën vond ik op zich wel leuk, maar tegelijk was ik ook wat angstig, ik stond altijd wat gespannen op de Skies. Ook het zitten op de sleeplift met skies vond ik een ramp, wanneer sprong je uit de sleeplift, meestal ging het goed, maar ik heb me ook een paar keer laten vallen. Uitrusten deed je na de apres Ski en voor het avond eten. Na het avond eten taaide we al snel af en lagen we al snel in diepe slaap.
ik in actie
Na het skiën gleden we altijd het barretje Avalance binnen, waar we een afzakkertje namen. Dat wil zeggen ik een Chocomel (mit Ruhm? ik dacht dat ze room (slagroom bedoelde)nein mit Sahne, of een Spezi (7-up gemengd met cola). In Avalance draaiden ze goede muziek, en was het super gezellig, de bar werd gerund door een Nederlandse, Betty, gek dat ik haar naam nog weet. Ook de skileraren kwamen daar apres skiën. Betty draaide in haar bar de nieuwste muziek, zoals A-ha the sun always shines on t.v. en Princes met after the love has gone, en ook Falco met Jeanny, deze nummers kwamen regelmatig voorbij en maakte echt de sfeer daar. Heerlijk ongedwongen kletsen, en genieten van alles om mij heen.
Heel veel was er niet te doen in het dorp. Op donderdag was er altijd bij Hotel Martin muziek, waar de knapste skileraar met zijn minder knappe familieleden muziek maakte. Mijn vader zei altijd tegen de knappe skileraar: Hannes (zo heet hij) spiel noch einmal “Adam sloeg Eva met de suukerbieten voor de kont” En dan pakte Hannes zijn blaasinstrument en speelde het nummer. Natuurlijk werd er flink wat hoempapa gespeeld en dan haakten we allemaal in, ja het was echt gemoedelijk en gezellig.
ik en mam voor de apres ski
Op vrijdagavond was er in de kelder van een hotel een disco, waar heel het dorp aanwezig was, ook vanwege de uitreiking van de medailles die dan uitgereikt werden. Het was een echt feest. Ik ben vier keer in 1986 &1987 en 1990 & 1991 op wintersport geweest maar alleen in 86 heb ik zo’n heimwee gehad toen ik weer thuis was, ik miste de sfeer, de sneeuw en de gezelligheid, wat vond ik nederland grijs en kaal toen ik in 1986 weer thuis was. Ik heb echt gehuild dat ik weer terug wilde.
In 1991 ben ik voor het laatst op wintersport geweest, met mijn ouders, zij zijn echte skifanaten,ik wat minder, maar de sfeer van een wintersport is met geen enkele andere vakantie te vergelijken.
Als ik Jeanny hoor denk ik aan die eerste wintersportvakantie.
natasjaslifestyle.wordpress.com 
