Alles gaat voorbij (mijmeringen)

“De wereld draait om zijn as, en bij mijn crematie om de mijne”…Youp van t Hek.

Alles gaat voorbij, alles? Ja alles. Soms wil je het pakken, vasthouden en nooit meer loslaten, maar het is als water, dat sijpelt door tussen je vingers. Waarom? Omdat dat het leven is. Maar kan het niet af en toe iets langzamer, dat de dagen geen 24 uur duren maar 36 uur? Of ga ik dat niet volhouden en lig ik dan 24 uur lang te slapen.

 

Opa heeft mij zoveel geleerd

  

tiener? nou en niets is fijner dan bij opa te liggen

  

opa , Floris, Michiel

 
Toen ik net moeder werd, dacht ik dat babies, lang babies waren. Zo’n heerlijke knuffel waar je uren, dagen, maanden, jaren van kon genieten. De praktijk is anders. Het voeden, badderen, slaapje, het huishouden en het werk maakt dat je de hele dag aan het jongleren bent. “Geniet ervan, ze zijn zo groot, hoorde ik zeggen, terwijl ik tussen mijn hoofd en schouder een telefoon had geklemd, in mijn rechterhand de strijkbout, en mijn ogen gericht waren op mijn kleine peuter, die het nodig vond om in plaats van in zijn potje, in de hoek of plantenbak te plassen, of te poepen, net waar meneer op dat moment behoefte aan had.

Klotsende oksels, lichaam op van de stress. Het dragen van mijn oudste, op de heup, op mijn nek, of gewoon op mijn armen (hij was 10 maanden toen hij kon lopen, maar had een hekel aan lange stukken te lopen, dan kwam hij voor mijn benen staan en riep: dragen, dragen) heeft mij echt wel lichamelijke klachten gegeven, maar ach, alles uit liefde.

Het gaat sneller dan je denkt, en op een dag als vandaag, dat je dan weer hoort dat een icoon overleden is, dan weet je, dat je ouder wordt. Hoe afschuwelijk is het als je straks heel erg oud bent, en iedereen om je heen is weggevallen.

Opa en Floris twee vrienden

Mijn oudste zoon had zaterdag een voetbaltoernooi, en mijn ouders zouden komen kijken. ’s Ochtends belde mijn moeder dat ze niet konden komen, Opa was niet lekker en had evenwichtsproblemen, wat mijn zoon weer uit evenwicht bracht, hij laat het dan niet zo merken, maar kwam naar mij toe, en zijn lieve snuitje sprak boekdelen, de angst om zijn opa. Maar opa is een taaie, want wat schertste mijn verbazing toen we bij het voetbaltoernooi aankwamen? Daar stonden ze hoor, Opa en Oma, de kou trotserend, om toch naar de kunsten van hun oudste kleinkind te kijken. Je snapt ik schoot vol bij het zien van mijn lieve vader, die zijn stok maar weer uit de mottenballen had gehaald…En tegelijk voelde ik mij schuldig, want o wee als er wat met mijn vadertje gebeurd omdat ie zo nodig naar zijn grote trots moest kijken… had ik hem nu maar niet verteld over het toernooi. Tenslotte wordt hij dit jaar ook al 79 jaar. Terug in de auto schoot ik alsnog vol, tranen rolde over mijn wangen… mijn ouders al zijn ze straks 110 jaar ik kan ze niet missen…Maar ja alles gaat voorbij…Helaas…