De Reünie

Een aantal weken geleden begon ik in het boek De Reünie van Simone van de Vlugt. Ik vond het een pageturner. Ik heb de film niet gezien, dus ik ging blanco het verhaal in. Het verhaal gaat als volgt:  

De aankondiging van een middelbare-schoolreunie zet Sabines leven plotseling op zijn kop. Het rakelt een belangrijke gebeurtenis uit haar jeugd op: de verdwijning van haar klasgenoot Isabel. Ooit waren zij hartsvriendinnen, maar toen Isabel zich ontpopte tot het populairste meisje van de school liet zij Sabine plotseling links liggen. En dat was niet het enige wat Isabel haar aandeed… Toch voelt Sabine zich enorm schuldig: misschien zou Isabel nooit verdwenen zijn als Sabine die bewuste dag met Isabel mee naar huis was gefietst… Nu, tien jaar later, is er nog steeds dat knagende schuldgevoel en komen er steeds meer flarden van herinneringen aan die tijd terug. Sabine begint te wroeten in het verleden en komt steeds dichter bij het ware, angstaanjagende verhaal achter Isabels verdwijning. De reunie is een razendspannende literaire thriller die intrigerende themas aanboort, zoals het verdringen van traumatische gebeurtenissen, concurrentiestrijd tussen pubers maar ook collegas, de liefde, maar bovenal ook: vriendschap.

Ik vond het einde erg verrassend en daar hou ik van. 

Nicole, Miranda, Loes en ik Toen en nu

 

Zelf had ik vorige week zondag een mini reünie met een aantal klasgenoten van het Mbo College leerjaar 1990-1991. Deze mini Reünie was georganiseerd door Loes, ter ere van Nicole, die vijf jaar geleden is geëmigreerd naar Australië en ze is nu een paar weken  in Nederland.  Het was droog en dus ging ik op de fiets, met mijn Iphone in mijn binnenzak, en mijn oordopjes in mijn oren, fietste ik met heerlijke muziek naar de Grote Markt. Ik vroeg me nog even af waar we nou precies hadden afgesproken, maar toen ik aan kwam fietsen zag ik het blonde haar van Loes al, althans ik dacht dat het Loes was, en dat was ook zo. Al zwaaiend, sloeg ik af richting fietsenrek, zette mijn fiets op slot, en begroette die lieve schat. We zaten gezellig met zijn tweeën op een loungebank te kletsen toen Miranda en haar gezin aankwamen. Het wachten was op Nicole, waar zou ze nu logeren? vroegen wij ons af. Maar lang hoefde wij ons dat niet af te vragen of daar zagen we Nicole, met haar moeder en zus aankomen. Mairo en Sander completeerde het gezelschap, en samen met een waterig zonnetje, zaten we te genieten op het terras. Het was leuk te horen dat Nicole sprak met een licht australisch (bestaat dat uberhaupt?) accent. We kwamen er achter dat het 24 jaar geleden is dat we met zijn allen bij elkaar in de klas zaten. 24 jaar?? riep ik geschokt, hoe oud zijn we dan? Die 24 jaar verdwenen als sneeuw voor de zon, met sommige mensen blijft het klikken, al zie je ze maar een keer in de zoveel jaar, en dan te bedenken dat ik maar 1 jaar bij hun in de klas gezeten heb. Ik deed het zo slecht op het MBO College dat ik eigenlijk al met de kerst van school af zou moeten, maar ze hadden toch nog hoop de leraren, ze hadden het idee dat er toch echt meer in mij zat dan ik liet zien. En daar bleef het bij want ik liet het niet zien. Ik heb mijn MAVO, met twee vingers in mijn neus gehaald, en ik dacht met die instelling de MEAO ook wel te kunnen doen. Maar nee dus. Ik was een gek kind, daar waren we het wel overeens, met die gekke stippeltjes broek van me tijdens de gym. Maar het mooie was, ze namen me zoals ik was, en dat is een mooie eigenschap.

 

Loes en ik, toen al slechte tafel manieren

j  

Nicole aan het Bowlen

  

Loes vast een Strike gegooid

  
 Ik had die middag ook nog een verjaardag van mijn neefje en nichtje, dus ik fietste alweer snel richting huis, ik had een roseetje gedronken op een lege maag, en dat voelde ik wel toen ik naar huis fietste, ik voelde me zo blij en zo vrolijk, sommige mensen brengen gewoon het beste in je naar boven.

Lieve allemaal, bedankt voor de gezellige middag!