Babies en Pubers

Als nieuwbakken moeder ben je chronisch moe, moeder is gewoon de overtreffende trap van moe. Er komt nogal wat bij kijken als je net bevallen bent. Het is namelijk niet zo dat je op je lauweren kan gaan zitten, en met eventuele hechtingen is dat ook helemaal geen pretje, je moet gelijk aan de bak. Kind aan de borst, lukt het niet dan zal de kraamhulp je wel even uitleggen hoe het moet, hoe gaat het met de hechtingen, de baby huilt, schone luier, ook het badritueel voor zo’n kleine schat wordt door de kraamhulp uitgelegd: Hoofdje ondersteunen en voorzichtig in bad laten glijden, kijk eens hoe ze genieten.

Het enige wat jij dan misschien wil is even wat langer doorslapen, even geen zorg, na 9 maanden dragen en dan een bevalling, kun je best wel moe zijn, maar helaas vaak krijg je daar de kans niet voor. Babies huilen veel, dat is hun enige weg naar communicatie, en ze hebben verschillende huiltjes, het honger huiltje, bij mijn oudste was dat het geluid van de maandelijkse alarmsirene op maandag, Het ik ben moe huiltje, die begint wat rustiger maar kan uitmonden in helse paniek, waarbij het hoofdje helemaal rood/blauw wordt, of het ik moet een schone luier huiltje, die heb ik niet vaak gehoord, maar ruiken deed ik het destemeer. Wellicht hadden ze bij mij geen tijd om zich er aan te ergeren, want verschonen deed ik dan gelijk.

De enige manier om het vol te houden is de onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Als ik mijn baby hoorde huilen, dan was ik heus weleens geïrriteerd. Waarom nu op dit moment, ben net lekker aan het… nou vul maar in. Maar op het moment dat je dan het kamertje binnenkomt en het hulpeloze rode koppie ziet, dan is de irritatiefactor als sneeuw voor de zon verdwenen, zo’n hulpeloos wezentje, daar wil je toch alle liefde aan geven?

De baby geur in huis, de serene rust die er heerste als hij sliep, het geluk dat ik voelde toen ik zijn eerste lachje, tandjes, woordjes, loopje zag en hoorde en de onvoorwaardelijke liefde die ik voelde, dat maakt dat je door kan gaan, ondanks de gebroken nachten, en het chronisch moe zijn.

Mijn kleine lieverd in Italie toen al gek op tanks.. Hij leest de militairy Moddeling van zijn vader

Als de kinderen ouder worden, word het eerst weer wat moeilijker, je bent continue aan het opletten, of je kind wel veilig is, maar na die periode wordt het ook weer makkelijker, als ze weten wat verantwoordelijkheid inhoudt natuurlijk.

Mijn oudste is nu 13 jaar en begint wat te puberen, maar zoals ik hier al schreef, als hij zo blijft dan mag ik mijn handjes dichtknijpen met hem, maar ik weet ook, dat je de huid van de beer niet moet verkopen voor hij geschoten is. Pubers zijn natuurlijk op zoek naar zichzelf, er veranderd nogal wat in hun leven. Buiten dat ze ongelofelijk snel groeien, spelen de hormonen ook  nog een spelletje, en worden ze geacht op de middelbareschool flink zelfstandig te zijn.

Ik zie die vinger heus wel hoor!!

Als mijn puber wat opstandig is, laat ik het even zo. Maar daarna ga ik naar hem toe, sla mijn arm om hem heen, en zeg dat ik het begrijp. Want ook ik ben een puber geweest, een makkelijke hoor echt waar, een binnenvetter, want ik had heus mijn verdrietige, onbegrijpelijke buien en gevoelens, maar die schreef ik op in mijn dagboek.

Pubers willen zelfstandig zijn, maar ook verzorgd worden. Pubers willen begrip, maar niet te veel. Pubers willen dat je ze brengt en ophaalt, maar niet in het zicht. Pubers willen de wereld ontdekken, maar ook weer thuis komen.