Het begin

“Een Meid, een meid”, gilde ze blij. Ze had enorm tegen de bevalling op gezien. En terwijl het  voor de tweede keer was. Ze had al een jongen, en dan bijna 4 jaar later een meisje. Een meisje, ze kon het niet geloven. Het meisje keek al alert de wereld in, alsof ze nu al begreep hoe het allemaal in elkaar stak. Perfect vond ze haar dochtertje, en ze was bijzonder boos op haar man, die zijn dochtertje minder mooi vond bij de geboorte dan zijn zoon.

Haar zoontje die, toen ze haar weeën probeerde weg te puffen, zingend zei: “Mama gaat lekker dood.. mama gaat lekker dood”, het kind was 3 jaar, wat begreep hij nou van wat hij zei, en toch dacht ze: Zie je wel, mijn zoontje ziet het ook al, dit gaat niet goed. Ze was bang doodsbang, en het liefst wilde ze de bevalling tegen houden.

Maar nu was ze er, en ze noemden haar Natasja Desiree….

Zo alert als Natasja met haar eerste blik de wereld in keek, zo zwak was ze toen haar moeder haar, nadat ze zelf geopereerd was aan een vastzittende placenta, het flesje wilde geven. Ze pakte het niet. “Zal ik haar dan toch maar de borst geven?, vroeg ze. Ze wilde het eigenlijk niet doen, omdat ze na de geboorte van haar zoon, zo vreselijk was afgevallen, de verpleegsters uit het ziekenhuis hadden gezegd, dat ze nog nooit een moeder hadden gezien die zo mager het ziekenhuis verlaten had. De borst pakte Natasja ook niet. Ze werd meegenomen door een kinderarts, zodat ze nagekeken kon worden.

Ze lag in bed, haar man naast haar, toen de arts met Natasja op de arm weer terug kwam. “Neem nu maar afscheid van uw kindje, we zijn bang dat ze het niet gaat redden” zei de arts. Met verschrikte ogen keek ze hem aan, “maar wat heeft ze dan”, vroeg ze wanhopig. De arts kon de ouders niet veel duidelijkheid geven. Iets met haar longen.

De daarop volgende dagen ervoer ze als een nachtmerrie, er was weinig duidelijkheid, weinig informatie.”Een ingeklapte long zei een andere arts, maar we doen er alles aan om haar beter te maken”.

in de couveuse

Een aantal dagen na haar geboorte, stopte haar hartje, en werd er hartmassage toegepast. Meer dan twee maanden lag ze in de couveuse, en mocht er niemand,behalve de artsen en verpleegsters, bij haar. Geen knuffel, geen aanraking. Ze was bevallen maar ze had haar kindje nog maar zo kort bij haar gehad. Vanachter het glas, zag ze haar dochtertje liggen, aan allerlei slangetjes, te vechten voor haar leven. Er was een verpleegster die een ander kindje uit de couveuse haalde en het voor het raam aan de ouders liet zien. Zij wachtte ook, wie weet, haalde ze haar dochtertje ook wel uit de couveuse. Maar het gebeurde niet. Met tranen over haar wangen, verliet ze de ruimte, waarom lieten ze haar kindje niet zien.

Natuurlijk redde het meisje het, het is immers de vrouw die dit stukje schrijft. Ze heeft tot haar zevende jaar onder behandeling gestaan bij de longarts, en toen werd ze genezen verklaard.

Hollands welvaren

Als het meisje verkouden was, had ze altijd bronchitis, dan hoorde je haar ademhaling gorgelen. Haar zware hoest, Pieterburen is er niets bij, deed ook zoveel pijn. Soms huilde ze midden in de nacht, omdat het hoesten maar niet wilde stoppen, terwijl haar borstkastje zo’n pijn deed. Maar ze riep niet om haar ouders, die wilde ze niet belasten. Maar wat was ze blij als haar moeder naar haar kamertje kwam, en haar verzorgde. Dan was ze weer rustig en kon ze weer verder slapen.

Altijd bij papa op schoot

Sporadisch echt sporadisch heeft ze nog last van haar longen. De arts had ooit gezegd dat ze er over heen zou kunnen groeien. En waarschijnlijk is dat ook gebeurd.

Haar moeder, heeft het er altijd moeilijk mee gehad dat ze haar dochtertje zo’n lange tijd niet mocht aanhalen, verzorgen, dat er zo weinig informatie was.

Gelukkig zijn die tijden veranderd, mogen de ouders nu gewoon bij het kindje zijn als die in de couveuse ligt.

Waar ik nu weleens nieuwsgierig naar ben is, welke medicijnen ik toen gehad heb. Wellicht ligt daar ook wel aanleiding van rugklachten of zo… Maar waar zou ik dat na kunnen vragen?