sport

Lazy Sunday – 2018 -7

Ja ik geef toe ben niet heel actief, en vorige week heb ik mij er met een Jantje van Leiden afgemaakt, door een oud blog te plaatsen die ik eerder alleen op Facebook plaatste. Het is zaterdagavond bijna 20:00, mijn kat zit naast mij te miauwen, want er is niemand beneden, en ze wil bij iemand op schoot, helaas heeft zij pech omdat daar dus mijn iPad zit.

Vandaag (of gisteren eigenlijk) zijn we naar de Star Wars expositie geweest in Utrecht het was voor t eerst sinds lange tijd dat we met ons viertjes weer iets gingen ondernemen. Normaal vinden de kinderen het heerlijk om na een lange school week te crashen achter die heerlijke PlayStation van ze. Telefoon op beeldstand en dan beeld bellen met hun vrienden. Ook voor mijn oudste was het weer de eerste keer dat ie een dag op pad ging na de operatie van meer dan twee weken geleden.

De tentoonstelling is voor iedere Star Wars liefhebber een must om te zien. Een levensechte Yoda, Chewbacca, Darth Vader, en velen kostuums uit de films waren te zien. Wij zijn daar toch wel twee uur zoet geweest. Je kon er interactieve spellen doen, en aan t einde lieten ze dan zien welk Star Wars personage jij was. Wie ik was? Obi Wan Kenobi.

Daarna zijn we uiteten geweest en nu zit ik met een volle buik te schrijven.

Hebben jullie ook genoten van de olympische spelen? Ik wel. Gezellig ‘s ochtends met een kop koffie en een broodje naar t skiën kijken, tegen de middag kijken naar de Nederlanders hoe zij het op de schaats doen, nou ze hebben het niet slecht gedaan toch? Gelukkig is er qua schaatsen nu wel weer wat meer concurrentie dan de vorige spelen, want daar domineerden Oranje alleen maar. En natuurlijk is dat niet zo heel erg, hoewel wij hier in Nederlanders dan alweer aan het azijn zeuren zijn, dat het geen prestatie is met zo weinig concurrentie als je wint met schaatsen, waar is die trots gebleven, vroeg ik mij toen ook af. Maar gelukkig voor ze, er is meer concurrentie. Maar goed Nederland is als vijfde geëindigd op de medaille spiegel, ik zeg goed gedaan. Het was wel de spelen van het onverwachte, en dat maakte het ook zo leuk, ik heb genoten van die jonge meid Suzanne Schulting, die als eerste Nederlandse ooit, goud won met Shortrack, en dan Kjeld Nuis, ook zo geweldig. Sven standaard op de 5 km, de 10 km is hem gewoon niet gegund, en nog veel meer. Vandaag de afsluiting, en dan over 4 jaar weer.

Vandaag sluit ik af met een liedje van Boudewijn de Groot, Avonden, omdat ik moeder van twee kinderen, deze week af en toe overmand werd door verdriet, van onmacht en frustratie om mijn oudste, maar dat hij desondanks zo nuchter en standvastig in het leven staat, en omdat ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof ik geloof, in jou en mij.

Wat is november toch mooi begonnen, gisteren begon het met wat mist, maar hier in Almere trok de mist om een uur of 10 alweer helemaal weg. Nadat ik wat gestreken had, was het tijd voor mijn ~~hardloop~~ Jog-rondje. Ik ging naar boven om mijn hardloop outfit te pakken, maar zag dat mijn roze trainingsjasje in de was lag. Geen probleem, ik heb nog ergens een zwarte, dacht ik, maar waar dan? Nadat ik alle kasten had uitgeplozen, uiteindelijk niets gevonden, zag ik op het wasrek het trainingsjasje van mijn oudste zoon hangen. Ik dacht wat jij kan kan ik ook, maar dan beter, en die gedachte sloeg op het feit dat hij gistermorgen, een spijkerbroek in zijn kast vond, die hij aantrok, die qua lengte wel goed zat, alleen qua breedte veel te wijdt was. Ik hoor zijn vader boven tegen hem zeggen: ‘Hmm, hoe kan dat nou? Doe dan die riem aan, dan lukt het wel, hoewel, bij je benen zit ie broek ook wel raar’. Ik hoor dat, terwijl ik aan het reageren ben op een blog, en roep: weet je wel zeker dat het zijn broek is? Misschien is ie wel van mij?’ Voor de zekerheid loop ik toch naar boven, en zie in een oog opslag dat het mijn spijkerbroek is die hij aan heeft. Ik kijk nog even achter op het labeltje en het bewijs is geleverd. Conclusie: mijn zoon van bijna 13 jaar heeft nu net zulke lange benen als zijn moeder, maar is nog steeds 8 cm kleiner dan mij, dat wordt een lang ent!!

Ik pakte dus het trainingsjasje van mijn zoon en trok m aan. Lengte prima en eigenlijk de breedte ook. Gelukkig, geen excuus om dit rondje niet te gaan lopen. Ik loop altijd met Evy, Evy motiveert mij met haar mooie belgische accent, ze is lief, ze spoort me aan. En laat mij ook nog genieten van de muziek. Zoals ik al schreef was het prachtig weer. De lucht was zo schoon leek wel, en mijn longen zogen gulzig de lucht in.

Als ik loop dan moet ik nergens aan denken, dan moet ik luisteren naar de muziek, en mij meevoeren naar een soort van trance, als ik dat bereikt heb, gaat het wel goed. Maar omdat ik aan een schema zit: 8 min joggen, 2 min lopen, 10 min joggen 3 min lopen, 8 min joggen, 2 min lopen, en klaar! Is het vaak na de eerste 2 min. lopen weer moeilijk om dan weer in die trance te raken, en daar gaat het vaak mis. Maar gister ging dit schema goed. Ik moet dan wel mezelf dwingen om niet te denken:, ik kan niet meer, ga gewoon lopen, etc etc. want dan ben ik het haasje. Ik denk vaak aan mijn vader als ik hardloop, en dan weet ik dat ie zegt: begin met de laatste kilometertjes, dan heb je die vast gehad. Maar ook: ben jij nou een hollandse meid, hup hup hup, je kan het. Maar ik denk ook vaak aan mijn twee bevallingen. Ja echt waar, hoe dan? Ik ben bij beide jongens ingeleid (hoge bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging) en vooral bij de tweede had ik een enorme weeenstorm, maar de jongste was er wel in een uur en twintig minuten, wat ze dan weer een stortbevalling noemen, en als je dat weer opzoekt op internet, dan kun je lezen dat je daar ook weer geestelijke problemen van kan krijgen, maar dat heb ik niet gehad, maar dat terzijde, 😉 Ik denk dat dan omdat ik toen ook niet kon zeggen, nu even stoppen, nu even niet, toen moest ik ook door, en zo verzet ik dan die metertjes met het joggen (ja hardlopen is iets teveel eer vind ik zelf).

Dit paadje nog uitlopen en dan ben ik bijna thuis

Terwijl ik liep genoot ik van de prachtige natuur, de mooie kleuren aan de bomen, en de dieren die nog niet weg zijn getrokken naar warmere oorden. Na de cooldown ben ik nog wat foto’s gaan maken, omdat ik dacht, wat woon ik hier toch mooi, deze foto’s zijn genomen echt zo’n 100-200 meter van mijn huis, ik woon er eigenlijk midden in.

Nadat ik de foto’s had gemaakt, rende ik toch richting huis, ik begon het namelijk aardig koud te krijgen. Maar na een lekkere warme douche, kon ik er weer tegen.

En? Hebben jullie ook zo genoten van het weer?

Tag: sport

Lazy Sunday 2018 -8

Van joggen tot een bevalling (en alles er tussen in)